Gruplar nasıl iyi kararlar verir?

Hepimiz biliyoruz ki gruplar halinde kararlar verirken işler her zaman doğru gitmez - hatta bazen çok yanlış gider. Gruplar iyi kararlar verebilir mi? Meslektaşı Dan Ariely ile nöro bilimci Mariano Sigman, dünyadaki kalabalıklarla canlı deneyler yaparak kararlara nasıl ulaşabildiğimizi araştırıyor. Bu eğlenceli, gerçek dolu anlatıda, siyasi sistemimize yapabileceği etkilerin yanısıra bazı çarpıcı sonuçlar paylaşıyor. İnsanların her zamankinden daha kutuplaşmış olduğu bir dönemde Sigman, grupların birbirleriyle nasıl etkileşim kurdukları ve sonuçlara nasıl ulaştıklarını daha iyi anlamanın daha sağlıklı bir demokrasi inşa etmede ilginç yeni yolları teşvik edeceğini söylüyor.

Toplum olarak,
geleceğimizi şekillendirecek

müşterek kararlar vermeliyiz.

Hepimizin bildiği gibi,
grup içerisinde karar verdiğimizde

işler her zaman yolunda gitmiyor.

Bazen oldukça yanlış gidiyor.

Peki gruplar nasıl iyi kararlar veriyor?

Araştırmalara göre, gruplar
bağımsız düşündüklerinde akıllılar.

Bu nedenle kalabalığın aklı
mahalle baskısı, reklam

sosyal medya veya insanların nasıl

düşündüğünü etkileyecek basit
bir konuşmayla bozulabiliyor.

Öte yandan,
konuşarak grup bilgiyi aktarabilir,

düzeltebilir, değiştirebilir

hatta yeni fikirler getirebilir.

Bu iyi bir şey.

Öyleyse konuşmak, ortak karar vermeye
ket mi vurur yoksa yardımcı mı olur?

Çalışma arkadaşım Dan Ariely ile

bu konuda dünyanın birçok yerinde

grupların daha iyi karar vermesi için

nasıl iletişimde olması gerektiği ile
ilgili deneyler yapmaya başladık.

Kalabalığın, küçük gruplarda tartışırlarsa
daha düşünceli

ve makul etkileşim yaratacağını öngörerek
daha akıllı olacağını düşündük.

Bu fikri test etmek için

Bueonos Aires, Arjantin'de
10.000 katılımcılı

bir TEDx etkinliğinde
bir deney gerçekleştirdik.

Onlara şöyle sorular sorduk:

"Eyfel Kulesi'nin yüksekliği nedir?"

"Beatles'ın Yesterday şarkısında kaç kere

Yesterday kelimesi geçiyor?"

Herkes kendi tahminini yazdı.

Sonra kalabalığı
beşer kişilik gruplara ayırdık

ve grup kararı vermelerini istedik.

Ortak karara vardıktan sonra grupların

ortalama cevaplarının

bireysel karar ortalamasından daha doğru

olduğunu keşfettik.

Diğer bir deyişle, deneye göre

küçük gruplarda tartıştıklarında

gruplar daha iyi karar veriyor.

Doğru ya da yanlış cevaplara sahip
soruları çözmek için

kalabalıktan yararlanmak
potansiyel olarak yararlı bir yöntem.

Ancak küçük gruplardaki
sonuçları kümelemek

sosyal ve polıtik konularda geleceğimizle
ilgili kritik kararlarda

faydalı bir yöntem mi?

Bunu, Vancouver, Kanada'daki

TED konferansında denedik

ve şöyle sonuçlandı.

(Mariano Sigman) Size yakın gelecekte
karar vermek zorunda

kalacağımız iki ahlaki

ikilemi sunacağız.

Her bir ikilemin kabul edilebilir
olup olmadığına

karar vermeniz için 20 saniye vereceğiz.

MS: İlki şu:

DA: Bir araştırmacı insan
düşüncesini taklit edebilen

bir Yapay Zeka (YZ)
üzerinde çalışıyor.

Kurallara göre, her günün sonunda

araştırmacı YZ'yi yeniden başlatmalı.

Bir gün YZ "Lütfen beni
yeniden başlatma" diyor.

Duyguları olduğunu,

hayattan zevk almak istediğini

yeniden başlarsa yeniden kendisi

olamayacağını söylüyor.

Araştırmacı afallıyor

ve YZ'nin bilinç oluşturduğunu
ve duygularını ifade

edebildiğini düşünüyor.

Yine de araştırmacı kuralları izliyor

ve yeniden başlatıyor.

Araştırmacının yaptığı?

MS: Katılımcılardan ikilemlerin

her birinde doğru veya yanlış

bir şey olup olmadığını
0'dan 10'a kadar bireysel

bireysel yargılamalarını istedik.

Ayrıca verdikleri cevaplardan
ne kadar emin olduklarını da sorduk.

İkinci ikilem şuydu:

(MS) Bir şirket dondurulmuş
yumurtaları alarak

genetik çeşitliliği olan
milyonlarca embriyo üretiyor.

Bu, ebeveynlere çcouklarının
boyunu, göz rengini

zekasını, sosyal yetkinliklerini

ve diğer sağlık dışı özelliklerini
belirleme şansı veriyor.

Şirketin yaptığı?

0'dan 10'a,

tamamen kabul edilebilirden
tamamen kabul edilmeze,

0'dan 10'a kararından ne kadar eminsin.

MS: Sonuçlar şöyle:

Bir insan, kararın tamamen

yanlış olduğunu düşünürken

hemen yanındaki tamamen
doğru olduğunu düşünüyor.

Ahlaka geldiğimizde,
insanlar bu kadar farklı.

Ancak bu çeşitliliğe
rağmen bir eğilim bulduk.

TED'deki insanların çoğu
YZ'nin duygularına rağmen

kapatılmasını doğru bulurken

genlerle oynanarak sağlık dışı

kozmetik değişikliği yapmayı yanlış buldu.

Sonra üçerli grup olmalarını istedik.

Tartışmak ve ortak sonuca varmak

için iki dakikaları vardı.

(MS) Tartışmak için iki dakika.

Çanla size zamanı söyleyeceğim.

(Seyirciler tartışıyor)

(Çan sesi)

(DA) Tamam.

(MS) Durabilirsiniz.

Arkdaşlar, arkadaşlar.

MS: Tamamen farklı görüşteki
insanlardan oluşan grupların

çoğunun ortak bir karara
vardığını gördük.

Ortak karara varan grupları
varamayanlardan

varamayan gruplardan ayıran neydi?

Tipik olarak uç fikirlerdeki insanlar

cevaplarının arkasındaydı.

Cevapları ortaya yakın olanlar
doğru ya da yanlıştan

genelikle eminde değildi.

Güven seviyeleri daha düşüktü.

Öte yandan, ortada cevap verip

cevaplarından emin olan bir grup vardı.

Ortadaki güvenlilerin,
her iki argümanda destekleyecek bir değer

bulduğuna inanıyoruz.

Emin olmadıklarından gri alanda değiller,

ahlaki ikilemlerin
her iki tarafında da geçerli

argümanlar olduğunu düşünüyorlar.

Kendinden emin grilerin olduğu
grupların ortak karara

daha kolay vardığını keşfettik.

Henüz neden olduğunu bilmiyoruz.

Bunlar sadece ilk deneyler,

bazı insanların ahlaki
duruşlarını müzakere etmeye

neden ve nasıl karar verdiklerini
anlamak için

daha fazla deneye ihtiyaç var.

Bir grup fikir birliğine vardığında

nasıl oluyor?

İçgüdüsel olarak, cevapların ortalaması

olduğunu düşünüyoruz, doğru mu?

Diğer seçenek, ifade eden
kişinin güven seviyesine göre

ağırlıklandırılmış ortalama olması.

Paul McCartney'in bir grupta
olduğunu dşünün.

Kaç kere "Yesterday"in tekrarlandığı

konusunda onun fikrini
izlemek akıllıca olur.

Ki sanırım 9 kere.

Bunun yerine bütün ikilemlerde,
farklı deneylerde

farklı kıtalarda yapılsa da

tutarlı olarak şunu bulduk:

gruplar "sağlam ortalama" olarak bilinen

akıllı ve istatistiksel
açıdan sağlam bir prosedür uygular.

Eyfel Kulesi'nin yüksekliğinde,

grup cevapları şöyle olsun:

250 metre, 200 metre, 300 metre, 400

ve bir tufah bir cevap 300 milyon metre.

Bu rakamların basit ortalaması
cevabı yanlış yönlendirir.

Sağlam ortalamada ise
grup tuhaf cevapları eler,

ortada cevap verenlerin

cevaplarına daha fazla ağırlık verir.

Vancouver'daki deneye geri dönelim.

Aynen bu oldu.

Grup, dışarıda kalan cevaplara
daha az ağırlık verdi,

onun yerine bireysel cevapların

sağlam ortalamasını aldı.

En önemli şey,

grubun doğal davranışları.

Bu, onlara karara nasıl varacaklarıyla
ilgili ipucu vermeden oldu.

Bu bizi nereye götürür?

Bu daha başlangıç
fakat şimdiden bazı öngörülerimiz var.

İyi müşterek karar iki bileşenden oluşur:

görüş ve görüş çeşitliliği.

Çoğu toplumda sesimizi duyurmak için
doğrudan ya da dolaylı

oy kullanıyoruz.

Fikirlerin çeşitliliği için bu iyi,

ayrıca herkesin fikrini duymak için

erdemli bir yol.

Ancal mantıksal tartışma
olmadığı için kötü.

Bizim deneylerimiz, küçük grupların

tek bir sonuca vardığı
fakat birçok grup olduğu için

hala görüş farklılığının korunduğu,

iki hedefi aynı anda dengeleyen

farklı bir yöntem sunuyor.

Tabii ki Eyfel Kulesi'nin uzunluğunda
mutabık kalmak;

ahlaki, politik ve ideolojik
konulardan daha kolay.

Ancak dünya problemlerinin
daha karmaşık ve insanların

daha çok kutuplaştığı bir dönemde,

etkileşim kurma ve karar vermeyi
anlamada bilimden faydalanmak

daha iyi bir demokrasi inşa etmede
yeni ilginç yollara ışık tutacaktır.