چگونه گروه‌ها تصمیمات مناسبی اتخاذ می‌کنند؟

همه ما می‌دانیم که وقتی تصمیماتی به صورت گروهی می‌گیریم، همیشه تصمیمی بجا نیست -- و برخی اوقات ممکن است غلط باشد. چگونه گروه‌ها می‌توانند تصمیمات درست بگیرند؟ به کمک همکارش دن آریلی، ماریانو سیگمان عصب شناس با اجرای آزمایش‌هایی با مردم در سراسر دنیا به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ما تعامل می‌کنیم تا به تصمیم برسیم. در این تجربه مفرح و پر از حقیقت، او برخی از نتایج جالب را درمیان می‌گذارد -- و برخی پیامدهای آن را برای چگونگی اثر آن روی سیستم سیاسی ما بیان می‌کند. در زمانی که مردم به نظر بیشتر از همیشه قطبی شده اند، سیگمان ابراز می‌دارد، فهم بهتری از چگونگی تعامل و رسیدن به توافق گروه‌ها می‌تواند جرقه‌ای برای راه‌های جدید در جهت ساختن دموکراسی سالم‌تر باشد.

در جامعهها، باید تصمیمهای گروهی بگیریم

که آینده ما را شکل میدهد

و ما همه میدانیم
که وقتی تصمیم گروهی میگیریم

همیشه موفق نیستیم

و بعضی وقتها خیلی تصمیمهای بدی هستند

چگونه گروهها تصمیمهای مناسب میگیرند؟

تحقیقات نشان داده که
وقتی تفکر مستقل وجود دارد اجتماع عاقل است.

این خرد جمعی میتواند
با فشار اطرافیان،

تبلیغات، شبکههای اجتماعی از بین برود

یا برخی اوقات حتی با مکالمات ساده
که روی تفکر مردم اثر گذار است.

از دیگر سو، به کمک صحبت،
یک گروه میتواند تبادل دانش کند،

همدیگر را تصحیح نمایند

و حتی به ایدههای جدید دست یابند.

و این بسیار عالی است.

پس صحبت با یکدیگر به تصمیم گیری جمعی
کمک میکند یا مانع آن میشود؟

به کمک همکارم، دن آریلی،

اخیراً به بررسی این موضوع
با انجام آزمایشهایی

در چندین موقعیت سرتاسر دنیا پرداختیم

تا دریابیم چگونه گروهها میتوانند
برای رسیدن به تصمیمهای بهتر تعامل کنند.

ما فکر میکردیم اجتماع عاقلتر است
اگر در گروههای کوچک به مباحثه بپردازند

که تبادل متفکرانه و منطقیتر
از اطلاعات را دارند.

برای بررسی این ایده،

اخیراً آزمایشی را در بوینس آیرس،
پایتخت آرژانتین برگزار کردیم،

با بیش از ۱۰ هزار نفر
از شرکت کنندگان TEDx.

ما سوالاتی را از آنها پرسیدیم،

"ارتفاع برج ایفل چقدر است؟"

و "چند بار واژه 'دیروز'

در آهنگ بیتلها ظاهر شده است؟"

هر شخصی برآورد خود را نوشت.

سپس ما جمع را
به گروههای پنج نفره تقسیم کردیم،

و از آنها خواستیم تا به پاسخی گروهی برسند.

ما کشف کردیم که متوسط پاسخ گروهها

بعد از آنکه به توافق رسیدند

بسیار دقیق تر از متوسط نظرات افراد بود

که قبل از مباحثه بیان شد.

به عبارتی دیگر،
بر اساس این آزمایش،

به نظر میرسد که بعد از صحبت
با دیگران در گروههای کوچک،

مردم به صورت جمعی
به قضاوت بهتری دست یافتند.

بنابراین این بالقوه روشی مفید
برای حل مسأله توسط مردم است

که به سادگی پاسخ درست یا غلط را دارد.

اما آیا این رویه تجمیع نتایج مباحثات
در گروههای کوچک

میتواند راجع به
مسائل اجتماعی و سیاسی کمک کند

که برای آینده ما حیاتی است؟

ما این مورد را در کنفرانس TED

در ونکوور کانادا آزمایش کردیم،

و ماجرا اینگونه پیش رفت.

(ماریانو سیگمان) ما میخواهیم
دو گزینه اخلاقی متناقض

از شمای آینده را ارائه دهیم؛

چیزهایی که در آینده نزدیک
ممکن است مجبور به انتخاب باشید.

و ما به شما ۲۰ ثانیه
برای هرکدام از گزینهها وقت میدهیم

تا قضاوت کنید آیا شما فکر میکنید
قابل قبول است یا نه.

م س: اولین آنها این بود:

(دن آریلی) محققی روی هوش مصنوعی کار میکند

که قابلیت تقلید افکار انسان را دارد.

طبق پروتکل،
انتهای هر روز،

محقق باید هوش مصنوعی را
مجدداً راه اندازی نماید.

یک روز هوش مصنوعی میگوید،
«خواهش میکنم مرا خاموش و روشن نکن»

او دلیل میآورد که دارای احساسات است،

میخواهد از زندگی لذت ببرد،

و اینکه، اگر خاموش و روشن شود،

دیگر نمیتواند خودش باشد.

محقق شگفت زده شد

و معتقد بود که هوش مصنوعی
خودآگاهی را توسعه داده است

و میتواند احساسات خود را ابراز کند.

به هر صورت محقق تصمیم گرفت
تا از از پروتکل پیروی کند

و هوش مصنوعی را
مجدد راه اندازی کند.

کار محقق را چطور ارزیابی میکنید؟

م س: و از حضار پرسیدیم
که به شخصه قضاوت کنند

و از صفر تا ۱۰ نمره بدهند

که عمل انجام شده در هر گزینه

صحیح یا غلط بوده است.

ما از آنها خواستیم تا اطمینان خودشان را
از پاسخشان ارزیابی کنند.

این هم دو راهی دوم:

(م س): شرکتی سرویسی را پیشنهاد میدهد
که تخم نطفه دار را میگیرد

و میلیونها جنین میسازد
که تفاوت ژنتیکی اندکی میانشان وجود دارد.

این کار اجازه میدهد تا والدین
قد فرزندان،

رنگ چشم، هوش، قابلیت اجتماعی،

و سایر ویژگیهای نامرتبط با سلامتی را
انتخاب نمایند.

کار این شرکت را چطور ارزیابی میکنید؟

نمره ای بین ۰ تا ۱۰،

کاملاً قابل قبول تا کاملاً غیر قابل قبول،

صفر تا ۱۰ نمره برای اطمینان شما.

م س: اما سراغ نتایج برویم.

ما یک بار دیگر فهمیدیم
که وقتی یک نفر متقاعد شده است

که رفتار کاملاً غلط است،

یکی دیگر از همین اطراف معتقد است
که این کاملاً درست است.

این گونه ما مردم متنوع فکر میکنیم
وقتی که به موضوع اخلاق میرسیم.

اما در این این گستره تنوع،
ما یک روند یافتیم.

غالب افرادی که در TED بودند
فکر میکردند که قابل قبول است

تا احساسات هوش مصنوعی را نادیده بگیریم
و آن را خاموش کنیم،

و این غلط است که ژنها را دستکاری کنیم

تا تغییراتی مرتبط با زیبایی را انتخاب کنیم
که مرتبط با سلامتی نیست.

سپس ما خواستیم تا همه
به گروههای سه نفره بپیوندند.

و به آنها ۲ دقیقه وقت برای مباحثه داده شد

تا به اجماع و توافق برسند.

(م س) ۲ دقیقه برای مباحثه.

زمان با صدای زنگ خاتمه مییابد.

(مباحثه بینندگان)

(صدای زنگ)

(د ا) خب.

(م س) وقت تمام است.

دوستان، دوستان --

م س: و فهمیدیم که بسیاری
از گروهها به اجماع رسیدند

حتی وقتی شامل افرادی با دیدگاههای
کاملاً متفاوت بودند.

چه چیزی گروهی که به توافق رسید
را متمایز میکرد

نسبت به آنها که نرسیدند؟

معمولاً، مردم که انتخابهای متضادی دارند

نسبت به پاسخشان مطمئنتر هستند.

در عوض، آنهایی که جوابشان حدود وسط ماجراست

اغلب مطمئن نیستند که درست یا غلط باشد،

بنابراین سطح اطمینانشان پایینتر است.

به هر صورت، بخش دیگری از مردم هستند

که از پاسخ متمایل به وسط خود مطمئن هستند.

ما فکر میکنیم که
این خاکستریهای کاملاً مطمئن، درک میکنند

که هر دو استدلال مزیتهایی دارند.

آنها نه به خاطر عدم اطمینان خاکستری هستند،

بلکه به خاطر این معتقدند
این دو راهی اخلاقی

دو استدلال صحیح اما متضاد را دارد.

و ما کشف کردیم گروههایی
که شامل افراد خاکستری بسیار مطمئن هستند

بسیار محتمل است که به توافقی دست یابند.

ما هنوز علت دقیق این موضوع را نمیدانیم.

اینها فقط آزمایشهای اولیه هستند،

و بسیاری دیگر لازم است
تا چرایی و چگونگی آن درک شود

که برخی تصمیم به مذاکره
برای موقعیت اخلاقی میگیرند

تا به توافقی دست یابند.

حال، وقتی گروهها به اجماع رسیدند،

چگونه ممکن شد؟

شهودی ترین ایده
این است که این فقط میانگین

تمامی پاسخها در گروه است، نه؟

گزینه دیگر این است که گروه
ضریبی را برای قابلیت هر پاسخ

بر مبنای اطمینان شخص بیان کننده آن پاسخ
قرار دهد.

تصور کنید پال مک کارتنی عضو گروه شما بود.

شما با پیروی از او
خود را دانا نشان میدهید

درباره تعداد باری که "دیروز"
تکرار شده است،

که ضمناً، فکر کنم ۹ بار است.

اما در عوض، ما یافتیم که به طور یکپارچه،

در تمامی دوراهیها،
در آزمایشهای متفاوت --

حتی در قارههای متفاوت --

گروهها رویه هوشمندانه
و از نظر آمار صحیحی را بکار میبندند

که "میانگین با ثبات" نام دارد.

در مورد ارتفاع برج ایفل،

فرض کنیم که گروهی سه پاسخ دارد:

۲۵۰ متر، ۲۰۰ متر، ۳۰۰ متر، ۴۰۰ متر،

و یک پاسخ کاملاً بی معنی
یعنی ۳۰۰ میلیون متر.

میانگین ساده از این اعداد
به طور نادقیقی نتایج را منحرف میکند.

اما میانگین با ثبات چیزی است که
گروهها به شکل واضحی

جواب بی معنی را نادیده میگیرند،

با دادن وزن بیشتر
به افرادی که به وسط متمایلند.

برگردیم به آزمایش شهر ونکوور،

این دقیقاً همان است که رخ داد.

گروهها وزن کمی را
به دادههای خارج از محدوده دادند،

و در عوض،توافق یک میانگین با ثبات بود

از پاسخهای افراد.

قابل توجه ترین نکته

از رفتار خود جوش گروه بود.

این موضوع بدون هرگونه راهنمایی ما
درباره رسیدن به توافق رخ داد.

خب ما میخواهیم کجا برویم؟

این فقط آغاز است،
اما ما مقداری بینش کسب کردیم.

تصمیم مناسب جمعی نیاز به دو مؤلفه دارد:

تأمل و تنوع نظرات.

همین الآن، روشی که معمولاً در جوامع
صدای ما شنیده میشود

از رأی گیری مستقیم یا غیر مستقیم است.

این برای تنوع نظرات مناسب است،

و ارزش والایی دارد که مطمئن شویم

تا همگان بتوانند صدای خود را ابراز کنند.

اما این خیلی مناسب
مباحث نیازمند ملاحظه نیست.

آزمایشهای ما پیشنهاد شیوه ای
متفاوت را میدهد

که میتواند مؤثر در توازن این دو هدف
به شکل همزمان باشد،

به کمک ایجاد گروههای کوچک
که به یک تصمیم همگرا میشوند

درحالیکه هنوز تنوع نظرات را دارند

زیرا بسیاری گروههای مستقل وجود دارد.

البته، توافق بر سر ارتفاع برج ایفل
بسیار راحت تر است

تا مسائل اخلاقی، سیاسی و ایدئولوژیکی.

اما در زمان خود
وقتی مشکلات دنیا بسیار پیچیده است

و مردم بیشتر قطبی شوند،

استفاده از علم کمک میکند از چگونگی تعامل
و تصمیم گیری درک بهتری داشته باشیم

که امید به جرقه زدن روشهای جدید جذاب
برای ساختن دموکراسی بهتر خواهد رفت.