Τι μου έμαθε η κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης για την ανθεκτικότητα

Βουτήξτε στα βαθιά με την κολυμβήτρια ανοιχτής θαλάσσης Μπάκτι Σάρμα, καθώς μοιράζεται αυτά που έμαθε για την ανθεκτικότητα κατά τη διάρκεια της προσωπικής της διαδρομής από τα καυτά νερά του Ραζαστάν της Ινδίας, στα παγωμένα νερά της Ανταρκτικής, όπου σημείωσε ρεκόρ κολύμβησης, στο θαρραλέο πέρασμα της θάλασσας της Μάγχης. «Καταμεσής του ωκεανού, δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς» λέει η Σάρμα.

Σα Ρουκ Καν: Θάρρος, αποφασιστικότητα,
και προσήλωση στον στόχο.

Αυτές είναι οι ιδιότητες που έχουν
οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι.

Γι' αυτές τις γενναίες καρδιές,
η αποτυχία δεν αποτελεί επιλογή.

Αυτό που στα μάτια μας
μοιάζει ανίκητη θάλασσα,

είναι το στοιχείο
της επόμενή μας ομιλήτριας.

Ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε.

Ας βουτήξουμε στην ιστορία
της ατρόμητης ομιλήτριάς μας,

της Μπάκτι Σάρμα,

που προκαλεί κυματισμούς στον κόσμο
της κολύμβησης μεγάλων αποστάσεων.

Σας παρουσιάζω την Μπάκτι Σάρμα.

(Χειροκρότημα)

Μπάκτι Σάρμα: Φανταστείτε,
την καυτή ζέστη του Ραζαστάν,

ένα καυτό καλοκαιρινό απόγευμα,

ένα δίχρονο πίσω απ' τη μαμά του
σ' ένα μοτοποδήλατο,

να μην ξέρει που πηγαίνουν.

Κάπου 20 λεπτά αργότερα,

το δίχρονο βρίσκεται

εντελώς βυθισμένο στο νερό.

Πριν καλά καλά το καταλάβω,

κλωτσούσα, χτυπούσα
τα χέρια μου στο νερό, τσίριζα,

καταπίνοντας νερό,

γαντζωμένη από τη μαμά μου για να σωθώ.

Έτσι έμαθα να κολυμπώ.

Ξεκίνησα σε πισίνα στα δυόμισι μου χρόνια,

και στην ανοιχτή θάλασσα στα 14 μου.

Έχω αφιερώσει πάνω από 25 χρόνια ζωής
σ' αυτό το άθλημα.

Έχω κολυμπήσει και
στους πέντε ωκεανούς του κόσμου.

Διέσχισα τη θάλασσα της Μάγχης --

γνωστή και ως Έβερεστ της κολύμβησης --

κι έθεσα παγκόσμιο ρεκόρ στον παγωμένο
Ανταρκτικό ωκεανό.

(Χειροκρότημα)

Όταν περνάς τόσο πολύ χρόνο μ' ένα άθλημα,

παύει να είναι απλά ένα άθλημα,

και γίνεται ένας καθρέφτης.

Δείχνει ποιος πραγματικά είσαι.

Η αξία σου ως αθλητή
δεν μετριέται μόνο τη μέρα των αγώνων,

αλλά κάθε μέρα.

Όταν το άθλημα απαιτεί
να σηκώνεσαι στις 4:30 το πρωί,

να κολυμπάς δυο ώρες,

να πηγαίνεις σχολείο, να γυρνάς,
να κολυμπάς τρεις ώρες,

να πηγαίνεις σπίτι, να τρως
και να κοιμάσαι.

Όταν κερδίζεις μετάλλια
ή σπας το παγκόσμιο ρεκόρ,

ο καθρέφτης δείχνει την ευτυχία σου,
την ευτυχία των δικών σου,

μα και τα δάκρυα που έχυσες

ολομόναχη στο νερό.

Η κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης
είναι πολύ μοναχικό άθλημα.

Έχω περάσει ώρες ολόκληρες,

κοιτάζοντας τον ατελείωτο, απύθμενο ωκεανό
κάτω από το σώμα μου,

με μόνο τις σκέψεις μου για συντροφιά.

Κι έτσι, δεν έχω δοκιμαστεί
μόνο ως αθλήτρια

αλλά κι ως άνθρωπος με σκέψεις,
συναισθήματα, φαντασία.

Είτε στην πρώτη μου δοκιμασία
ως μαραθώνιας κολυμβήτριας,

όταν αποφάσισα να κολυμπήσω 12 ώρες
συνεχόμενα σε μια πισίνα,

ή όταν διέσχισα τη θάλασσα της Μάγχης
σε 13 ώρες και 55 λεπτά.

Όταν κολυμπάς, δε μιλάς.

Δεν ακούς πολύ καθαρά.

Και όρασή σου περιορίζεται
σ' αυτό που είναι μπροστά σου,

ή κάτω από το σώμα σου.

Αυτή η απομόνωση είναι το μεγαλύτερο δώρο
που μου έδωσε το άθλημα αυτό.

Με την κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης,

έχω φτάσει να γνωρίζω τον εαυτό μου
με τρόπους που δεν θα το περίμενα ποτέ.

Θυμάμαι, στα 14 μου,

όταν μπήκα για πρώτη φορά
σε ωκεανό να κολυμπήσω,

όλη την ώρα,

τα κύματα να με σηκώνουν ψηλά
και ύστερα να με γκρεμίζουν,

είδα μέσα μου το παιδί
που αγαπάει τέτοιες περιπέτειες.

Θυμάμαι να διασχίζω τη θάλασσα της Μάγχης,

να έχω ήδη κολυμπήσει 10 ώρες,

και να βρίσκομαι κολλημένη
σ' ένα σημείο επί μιάμιση ώρα,

επειδή είχε ρεύματα,

Είδα μέσα μου τη δυνατή
κι αφοσιωμένη αθλήτρια,

που δεν ήθελε ν' απογοητεύσει
τους γονείς της και τη χώρα της.

Στον μαραθώνιο ανοιχτής
θαλάσσης στην Ελβετία,

όπου κέρδισα το πρώτο μου
χρυσό μετάλλιο για την Ινδία, --

(Χειροκρότημα) --

είδα μια περήφανη Ινδή μέσα μου.

Ενώ ξανά διέσχιζα τη Μάγχη,

αυτή τη φορά σε σκυταλοδρομία
με τη μητέρα μου,

μην ξέροντας ότι γράφαμε ιστορία,

είδα μέσα μου την προστατευτική κόρη,

που απλά ήθελε να δει τη μαμά της
να εκπληρώνει τα δικά της όνειρα.

Και τέσσερα χρόνια πριν,

όταν βρέθηκα στον Ανταρκτικό Ωκεανό,

φορώντας μονάχα ένα μαγιό,
σκουφάκι και γυαλιά κολύμβησης,

και την ακλόνητη διάθεση να πετύχω,

είδα μέσα μου μία αγωνίστρια.

Με το που μπήκα μέσα παγωμένο νερό,

συνειδητοποίησα ότι είχα προετοιμάσει
το σώμα και το μυαλό μου για το κρύο,

όχι όμως και για την πυκνότητα του νερού.

Με κάθε χεριά ένιωθα να διασχίζω λάδι.

Στα πέντε πρώτα λεπτά,

σκεφτόμουν να τα παρατήσω,
αυτή η σκέψη με παρέλυε.

Πόσο ωραία θα ήταν να τα ξεχνούσα όλα,

ν' ανέβαινα στη βάρκα,

να έμπαινα κάτω από το καυτό ντους

ή να τυλιγόμουν με μια ζεστή κουβέρτα;

Μαζί μ' αυτή τη σκέψη, όμως,

βγήκε από κάπου βαθιά μέσα μου
και μια πιο δυνατή, αποφασιστική φωνή.

«Ξέρεις ότι μπορείς να κάνεις
άλλη μια χεριά. Το έχεις».

Οπότε σήκωσα το μπράτσο μου και την έκανα.

«Τώρα ακόμη μία».

Οπότε έκανα μια δεύτερη και μια τρίτη.

Στην τέταρτη,

είδα έναν πιγκουίνο να κολυμπάει
κάτω από το στομάχι μου.

Ανέβηκε στ' αριστερά μου
κι άρχισε να κολυμπάει μαζί μου.

«Βλέπεις; Ο πιγκουίνος σ' εμψυχώνει»,

είπε η φωνή μέσα μου.

(Χειροκρότημα κι επευφημίες)

Κόιταξα τους ανθρώπους μου στη βάρκα.

Είχαμε το ίδιο χαμόγελο στα πρόσωπά μας.

Το χαμόγελο που έχουμε όλοι,

όταν βρισκόμαστε σε μια δυσκολία

και βλέπουμε μια αχτίδα ελπίδας.

Το δεχόμαστε σαν σημάδι της μοίρας,

και συνεχίζουμε τον αγώνα μας.

Όπως έκανα κι εγώ,

και 41 λεπτά μετά,

έθεσα το παγκόσμιο ρεκόρ για τη μεγαλύτερη
απόσταση που κολύμπησε ποτέ κανείς

στον Ανταρκτικό Ωκεανό.

(Χειροκρότημα)

Φανταστείτε, ούτε καν
χιονίζει στο Ραζαστάν.

(Γέλια)

Η φωνή που μ' έχει συνοδεύσει
σε όλες τις δύσκολες στιγμές μου,

ενώ κολυμπάω,

δεν θα μου φανερωνόταν ποτέ

αν δεν είχα περάσει τόσο χρόνο μόνη μου,

αν δεν είχα προσέξει κάθε σκέψη,

που περνούσε απ' το μυαλό μου.

Όταν βρίσκεσαι ολομόναχος στον ωκεανό,
με τις σκέψεις σου,

δεν έχεις ν' αντιμετωπίσεις μονάχα
εξωτερικούς κινδύνους,

όπως φάλαινες, καρχαρίες, μέδουσες

ή ανθρώπους που σου ρίχνουν την ψυχολογία.

Οι μεγαλύτεροι δαίμονες
που αντιμετωπίζεις,

είναι ο φόβος και η αρνητικότητα μέσα σου

που σου λένε, «Δεν είσαι αρκετά καλή.

Δε θα φτάσεις ποτέ απέναντι.

Δεν έχεις κάνει αρκετή προπόνηση.

Κι αν αποτύχεις; Τι θα πει ο κόσμος;

Σίγουρα όλοι σκέφτονται τώρα
πόσο αργή είσαι».

Όλοι παλεύουμε με τους δαίμονές μας.

Στην καθημερινότητα, τους κρύβεσαι,

κρύβεσαι πίσω απ' τη δουλειά σου
ή άλλους περισπασμούς.

Αλλά όπως είπα,

καταμεσής του ωκεανού
δεν έχεις πουθενά να κρυφτείς.

Πρέπει ν' αντιμετωπίζω τους δαίμονές μου,

όπως πρέπει να γεύομαι
το αλάτι της θάλασσα,

να νιώθω το δέρμα μου σκασμένο,

και να αντιλαμβάνομαι τις φάλαινες
που κολυμπούν πλάι μου.

Το μισώ και το αγαπώ συνάμα.

Το μισώ γιατί μου δείχνει
εκείνη την πλευρά του εαυτού μου

που δε θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει.

Την ανθρώπινη, την ατελή πλευρά μου.

Το κομμάτι μου που δεν μπορεί

να σηκωθωθεί απ' το κρεβάτι
το πρωί να πάει για προπόνηση.

Το κομμάτι μου που κουράζεται τόσο πολύ,

που θέλει να σταματήσει να κολυμπά.

Αλλά το αγαπάω κιόλας,

γιατί μου έχει χαρίσει στιγμές

που μπορώ να αναπολώ,
όταν νιώθω ότι μου λείπει το κίνητρο.

που με γονατίζουν,

γιατί νιώθω τόση ευγνωμοσύνη.

Ίσως πολλοί από εσάς δεν έχετε ξοδέψει
ατέλειωτες ώρες κολυμπώντας.

Με ποιον, όμως, περνάτε
τον περισσότερο χρόνο σας;

Ίσως μοιράζεστε τον εξωτερικό χώρο σας
με πολλούς άλλους,

υπάρχει, όμως, ένας σταθερός
σύντροφος που όλοι έχετε:

Ο εαυτός σάς.

Ωστόσο, οι περισσότεροι από εμάς
ποτέ δεν καταφέρνουν

να γνωρίσουν ποιοι πραγματικά είναι.

Είμαι κόρη, Ινδή, κολυμβήτρια, φοιτήτρια.

Είμαι όμως και τόσα πολλά ακόμη.

Αν δεν επενδύεις στον εαυτό σου,

αν δε χαράζεις ένα μονοπάτι
που να σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου,

καμιά «επιτυχία» δεν μπορεί να σου δώσει
αληθινή χαρά ή ικανοποίηση.

Ακόμη και σήμερα,

όταν δε μπορώ να βρω κίνητρο ή χαρά
σ' αυτό που κάνω,

ρωτάω τον εαυτό μου,

«Κάνω το καλύτερο που μπορώ;»

Και η σημασία του «καλύτερου» αλλάζει.

Μερικές μέρες σημαίνει να μην τα παρατάω,

να συνεχίζω να κολυμπώ στο παγωμένο νερό
και να θέτω παγκόσμια ρεκόρ.

Πολλές άλλες μέρες,

σημαίνει να υπερνικώ
τις καταθλιπτικές μου σκέψεις,

να βγαίνω από το σπίτι

και να καταφέρνω να κάνω
τις καθημερινές δουλειές.

Αυτό που δεν αλλάζει
είναι η εσωτερική μου φωνή.

Αυτή η εσωτερική πυξίδα

που με οδηγεί σ' έναν
καλύτερο εαυτό κάθε μέρα.

Και πιστεύω

ότι μια αληθινά επιτυχημένη ζωή,
είναι αυτή στην οποία επιδιώκεις

να γίνεις η καλύτερη δυνατή
εκδοχή του εαυτού σου,

όταν παίρνεις εκείνη την τελευταία ανάσα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)

Σ.Ρ.Κ.: Το μόνο άθλημα που δεν μπορώ
να κάνω είναι η κολύμβηση.

Βουλιάζω σαν πέτρα.

Τώρα που στέκομαι πλάι
στην καλύτερη κολυμβήτρια του κόσμου,

νιώθω σαν να είμαι --

συγχωρέστε μου το λογοπαίγνιο --

χαμένος στον ωκεανό.

Αλλά --

Μ.Σ.: (Γελάει) Συγχωρεμένος.

Σ.Ρ.Κ.: Ποιος είναι ο επόμενος
κολυμβητικός σου στόχος;

Μ.Σ.: Φοβάμαι πολύ τον ανταγωνισμό,

οπότε τι καλύτερο από τους Ολυμπιακούς;

Η κολύμβηση ανοιχτής θαλάσσης
έχει γίνει ολυμπιακό άθλημα.

(Χειροκρότημα)

Ακόμη και που το λέω δυνατά
με κάνει να τρέμω,

γιατί είναι τόσο τεράστιος στόχος

που δε έχω καλά-καλά αποδεχτεί
ότι τον έχω θέσει,

αλλά είναι κι αυτό μέρος
της μεγάλης συγκίνησης.

Και σκέφτομαι ότι είτε τα καταφέρω
είτε όχι να πάω στους Ολυμπιακούς,

δεν είναι αυτό που έχει σημασία,

μα το ότι στη διαδικασία της προπόνησης,

θα έχω γίνει καλύτερη κολυμβήτρια
και καλύτερος άνθρωπος.

Σ.Ρ.Κ.: Ο Θεός μαζί σου, θα τα καταφέρεις.

Θέλω να σου πω πως

πολύς κόσμος που μας βλέπει απ' το σπίτι,

σκέφτεται μόνο θετικά για σένα,

και όταν πας στους Ολυμπιακούς,

φαντάσου μας με κοστούμια πιγκουίνων
να κολυμπάμε όλοι μαζί σου

και να λέμε, «Πάμε, πάμε,
Μπάκτι, πάμε, πάμε».

Μ.Σ.: Θα γίνεις ο πιγκουίνος μου;

Σ.Ρ.Κ.: Είμαι ο πιγκουίνος σου τώρα.

Θα ήταν καλύτερο αν μ' έκανες,
ας πούμε καρχαρία,

αντί για πιγκουίνο --

Μ.Σ.: Οι όρκες είναι το πνευματικό μου
ζώο, γίνε η όρκα μου.

(Χειροκρότημα)

Σ.Ρ.Κ.: Κυρίες και κύριοι,
αυτή ήταν η Μπάκτι.

Μ.Σ.: Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)