Էլի Կար-Չելման. Խաղեր, որոնք տղաներին վերստին կներգրավեն ուսման գործընթացում

TEDxPSU-ի ժամանակ Էլի Կար-Չելմանը ներկայացնում է երեք պատճառ, որոնք ամբողջովին հիասթափեցնում են տղաներին ու վատ տրամադրվածություն ստեղծում դեպի դպրոցը, և առաջարկում է տղաներին ուսման գործընթաց հետ բերելու իր տարբերակը` բերելով դպրոց իրենց ապրելակերպը, նոր կանոններով, որոնք թույլ են տալիս տղաներին գործել որպես տղա, և տեսախաղեր, որոնք ինչպես ուսուցանում, այնպես էլ զվարճացնում են:

Ես եկել եմ այստեղ պատմելու այն մասին,

որ մենք խնդիր ունենք տղաների հետ,

և դա շատ լուրջ խնդիր է:

Նրանց հատուկ ապրելակերպը դպրոցում չի ընդունվում:

Եվ ես պատրաստվում եմ ձեզ հետ կիսվել

այն ուղիներով, որոնք, մեր կարծիքով, կլուծեն այս խնդիրը:

Սկսեմ այսպես. սա տղա է,

իսկ սա` աղջիկ:

Եվ սա հավանաբար ձեր կարծրատիպային

պատկերացումն է տղայի և աղջկա մասին:

Եթե ես կարևորեմ սեռային տարանջատումը,

ապա դուք կարող եք բաց թողնել այն կարևոր միտքը, որ պետք է ասեմ:

Այդ պատճառով ես դա չեմ անի, ես չեմ ուզում դա անել:

Սրանք այլ տեսակի տղա և աղջիկ են:

Եվ իմաստն այն է, որ ոչ բոլոր տղաներն են

համապատասխանում տղաների և աղջիկների մասին մեր այս խիստ

կարծրատիպային պատկերացումներին:

Եվ ոչ բոլոր աղջիկներն են համապատասխանում աղջիկների մասին մեր այդ խիստ

կարծրատիպային պատկերացումներին:

Բայց իրականում, տղաների մեծամասնությունը ավելի նման են միմյանց,

ինչպես և աղջիկները:

Եվ խնդիրն այն է, որ ինչ վերաբերում է տղաներին,

նրանց ապրելակերպը և մշակույթը, որը նրանք կրում են,

ներկայումս չեն ընդունվում դպրոցում:

Ինչպե՞ս գիտենք դրա մասին:

«100 աղջիկ» ծրագիրը

ներկայացնում է որոշ վիճակագրություն:

Օրինակ` դպրոցից ժամանակավոր հեռացված յուրաքանչյուր 100 աղջկա հաշվարկով

դպրոցից ժամանակավորապես հեռացված տղաների քանակը հասնում է 250-ի:

Մինչդեռ դպրոցից հեռացված յուրաքանչյուր 100 աղջկա համեմատությամբ

335 տղա է հեռացվել դպրոցից:

Հատուկ դպրոցներում սովորող յուրաքանչյուր 100 աղջկա հաշվարկով

217 տղա է սովորում:

Սովորելու կարողություններից զուրկ յուրաքանչյուր 100 աղջկա համեմատությամբ

276 տղա կա:

Հուզական խանգարումներ ունեցող

յուրաքանչյուր 100 աղջկան համապատասխան

ունենք 324 տղա:

Եվ, ի դեպ, այս բոլոր թվերը համեմատաբար ավելի բարձր են,

եթե դու սևամորթ ես,

աղքատ

կամ սովորում ես բազմամարդ դպրոցում:

Իսկ եթե դու տղա ես,

չորս անգամ ավելի մեծ հավանականություն ունես

ախտորոշվելու որպես ՈՒՊԳԽ`

ուշադրության պակասի և գերակտիվության խանգարում ունեցող:

Այժմ նայենք մեկ այլ կողմից:

Եվ շատ կարևոր է, որ մենք ընդունում ենք,

որ կանայք դեռևս օգնության կարիք ունեն դպրոցում,

աշխատավարձերը դեռևս զգալիորեն ցածր են

նույնիսկ աշխատանքի տեսակների կարգավորման դեպքում,

և աղջիկները շարունակում են պայքարել

մաթեմատիկայի և գիտությունների բնագավառում երկար տարիներ:

Սա ճիշտ է:

Եվ ոչինչ չի խանգարում մեզ,

որ ուշադրություն դարձնենք 3-13 տարեկան

տղաների գրագիտության մակարդակին:

Եվ այսպիսով, մենք պետք է դա անենք:

Փաստացի, մենք պետք է վերցնենք նրանց խաղի կանոնները,

քանի որ այն նախաձեռնությունները և ծրագրերը,

որոնք կատարվել են գիտության,

ճարտարագիտության և մաթեմատիկայի բնագավառներում կանանց համար,

տպավորիչ են:

Դրանք շատ լավ արդյունք են ունեցել

աղջիկների համար այդ բնագավառներում:

Եվ մենք պետք է մտածենք,

թե ինչպես կարող ենք այս ամենն իրականացնել նաև տղաների համար

նրանց պատանեկության տարիներին:

Նույնիսկ մեծ տարիքում

մենք տեսնում ենք դեռևս առկա խնդիրներ:

Երբ դիտարկում ենք համալսարանները

բակալավրների 60 տոկոսը կանայք են,

ինչը նկատելի տարբերություն է:

Եվ իրականում համալսարանների ադմինիստրացիան

փոքր-ինչ անհանգստացած է այն մտքից, որ

շուտով այդ ցուցանիշը կհասնի

կանանց 70 տոկոսի առկայությանը համալսարաններում:

Սա շատ նյարդայնացնում է համալսարանների ադմինիստրացիաներին,

քանի որ աղջիկները չեն ցանկանում հաճախել այն դպրոցները, որտեղ չկան տղաներ:

Այսպիսով, մենք ականատես ենք դառնում

տղամարդկանց և նրանց խնդիրների ուսումնասիրման կենտրոնների առաջացմանը

և մտածում ենք, թե ինչպես ներգրավենք

տղաներին համալսարանական դասընթացի մեջ:

Երբ դուք զրուցեք դասախոսների հետ, նրանք կասեն.

«Դե, իհարկե, նրանք խաղում են համակարգչային խաղեր,

կամ ողջ գիշեր դրամախաղով են զբաղված

և նրանք «World of Warcraft» են խաղում:

Եվ այս ամենն ազդում է նրանց

ակադեմիական առաջընթացի վրա»:

Գիտե՞ք ինչ:

Համակարգչային խաղերը պատճառ չեն:

Դրանք ախտանշաններ են:

Նրանք հետաքրքրված չէին ուսուցմամբ շատ ավելի վաղ

ժամանակներից` մինչև այդտեղ հասնելը:

Եկեք քննարկենք այն, թե ինչու էին կորցրել հետաքրքրությունը,

երբ նրանք դեռ 3-13 տարեկան էին:

Երեք պատճառ կա, կարծում եմ,

որ բերում է հետաքրքրության նվազմանը

և դրանով դուրս թողնում դպրոցի մշակույթի սահմաններից:

Առաջինը` զրոյական հանդուրժողականությունն է:

Ես մանկապարտեզի մի դաստիարակչուհու գիտեմ,

ում սաներից մեկը նրան նվիրել էր իր բոլոր խաղալիքները,

որից հետո, նա պետք է բոլորը ստուգեր

և դուրս հաներ բոլոր փոքր պլաստմասսե ատրճանակները:

Դու չպետք է մանկապարտեզ բերես պլաստմասսե դանակներ, թրեր և

կացիններ և նմանատիպ

այլ առարկաներ:

Ինչու՞ ենք մենք մտահոգվում, ի՞նչ կարող են անել այս երեխաներն իրենց հրացանով:

Իրականում, ինչու՞:

Բայց ահա կենդանի ապացույց, որ

այսօր դու չես կարող աղմկել և չարություն անել խաղահրապարակում:

Ես չեմ պաշտպանում անկարգներին:

Եվ չեմ առաջարկում, որ թույլ տանք

հրացանների, դանակների մուտքը դպրոց:

Բայց, երբ մենք ասում ենք,

որ բարձր դասարանցի «Բոյսքաութը»

ով իր մեքենայի դարակում ունի

հատու դանակ,

պետք է ժամանակավորապես հեռացվի դպրոցից,

ես կարծում եմ շատ հեռու ենք գնում մեր անհանդուրժողականությամբ:

Մյուս դրսևորումը, որտեղ երևում է անհանդուրժողականությունը, տղաների շարադրություններն են:

Շատ դասարաններում այսօր քեզ չի թույլատրվում

գրել բռնության նկարագրություն պարունակող որևէ բան:

Չի թույլատրվում գրել ցանկացած թեմա`

կապված համակարգչային խաղերի հետ, սա արգելված թեմա է:

Տղան գալիս է դպրոցից և ասում.

«Ես ատում եմ շարադրությունները»:

«Տղաս, ինչու՞ ես ատում: Ի՞նչ խնդիր ունես գրավորների հետ»:

«Ես պարտավոր եմ գրել այն, ինչ նա ասում է, որ գրեմ»:

«Լավ, իսկ նա ի՞նչ է ասում գրես»:

«Բանաստեղծություն: Ես պետք է գրեմ բանաստեղծություն:

Եվ իմ կյանքի փոքրիկ պահերի մասին:

Ես չեմ ուզում գրել այդպիսի հիմարություններ»:

«Լավ: Իսկ ի՞նչ ես ցանկանում գրել: Ինչի՞ մասին ես ցանկանում գրել»:

«Ես ուզում եմ գրել համակարգչային խաղերի մասին, թե ինչպես անցնել մակարդակները:

Ես ուզում եմ գրել այս իսկապես հետաքրքիր աշխարհի մասին:

Ես ուզում եմ գրել տորնադոյի մասին, որ մտավ մեր տուն

և բացեց բոլոր պատուհանները,

ավերեց կահույքը և բոլորին սպանեց»:

«Շատ լավ»:

Ասեք այդ մասին ձեր ուսուցչին

և նա, ամենայն լրջությամբ կհարցնի.

«Չուղարկե՞նք այս երեխային հոգեբանի մոտ»:

Իսկ պատասխանը` ոչ, նա ընդամենը տղա է:

Նա մի փոքրիկ տղա է:

Եվ նորմալ չէ այսպիսի բաներ գրել

դպրոցում այսօր:

Եվ սա, ահա, առաջին խնդիրն է.

անհանդուրժողականության քաղաքականությունը տղանեի նկատմամբ:

Մյուս պատճառը, որ հեռացնում է դպրոցի և տղաների մշակույթները,

տղամարդ դասատուների բացակայությունն է:

15 տարեկանից փոքրերը գչիտեն դա ինչ է նշանակում,

քանի որ վերջին 10 տարիների ընթացքում

տարրական դպրոցների տղամարդ ուսուցիչների քանակը

կիսով չափ կրճատվեց:

14 տոկոսից մենք

հասանք 7 տոկոսի:

Սա նշանակում է, որ մեր երիտասարդ տղայի

ուսուցիչների 93 տոկոսը

կանայք են:

Ի՞նչ խնդիր կա այստեղ:

Կանայք լավ ուսուցիչներ են: Այո, իհարկե:

Բայց տղաների համար տղամարդու պահվածքի մոդելը,

որ ցույց է տալիս, թե ինչքան լավ է խելացի լինելը,

նրանք վերցնում են հայրերից, հովվապետերից,

Սքաութի առաջնորդներից,

բայց, ի վերջո, օրվա 6 ժամը, շաբաթվա 5 օրը

նրանք անց են կացնում դասարանում:

Եվ այդ դասարանների մեծ մասը,

այն տեղերը չեն, որտեղ կարելի է տղամարդ տեսնել:

Եվ նրանք մտածում են. «Ինչքան հասկանում եմ սա տղամարդու տեղը չէ»:

Սա աղջիկների համար է:

Եվ ես այնքան էլ լավ չեմ հասկանում սրանցից,

և կարծում եմ, ավելի լավ կլինի,

որ գնամ խաղամ, կամ սպորտով զբաղվեմ և կամ մեկ այլ բան անեմ,

քանի որ ես բացարձակապես այստեղի մարդ չեմ:

Սա տղամարդու համար չէ, դա պարզից էլ պարզ է:

Այսպիսով, սա կարող է լինել այն ամենակարևոր

խնդիրը, որի պատճառով մենք ունենք նման պատկեր:

Բայց անուղղակիորեն,

տղամարդկանց պակասը երևում է դպրոցական մշակույթի մեջ,

ուսուցչանոցում

մի այսպիսի քննարկում է,

Արմենի և Աշոտի մասին, ովքեր խաղահրապարակում իրար ծեծել են:

«Ի՞նչ անենք այս տղաների հետ»:

Պատասխանը փոխվում է` կախված նրանից, թե ովքեր են նստած սեղանի շուրջ:

Արդյոք տղամարդիկ են:

Թե՞ այդ երեխաներին դաստիարակած մայրերն են:

Դուք կտեսնեք, որ քննարկումները կփոխվեն

կախված նրանից, թե ովքեր են նստած սեղանի շուրջ:

Տղաների անտարբերության երրորդ պատճառը

ոչ ժամանակակից մանկապարտեզներն են:

Դրանք, որպես կանոն, ունենում են օրվա շատ խիստ պլան:

Երբ երեխան 3 տարեկան է, նա պետք է կարողանա գրել իր անունը,

հակառակ դեպքում մենք այն կդիտարկենք որպես զարգացման ուշացում:

Առաջին դասարանում դու պետք է

կարողանաս կարդալ տեքստի առաջին պարբերությունը

կամ նկարով, կամ առանց նկարի

25-30 էջանոց գրքում:

Եթե ոչ, ապա մենք հավանաբար քեզ կտեղափոխենք

համար առաջին հատուկ կարդալու խումբ:

Եվ եթե դուք հարցնեք այդ ծրագրի ուսուցիչներին,

նրանք կասեն, որ յուրաքանչյուր 1 աղջկա հաշվով նրանք ունենում են 4-5 տղա

տարրական դասարաններում:

Այս խնդրի հիմնական պատճառը նրանում է, որ

տղաները վերցնում են ուսուցչի այն հաղորդումը, որ

«դու պետք է անես այն,

ինչ ուսուցիչը ասում է, որ անես»:

Ուսուցչի աշխատավարձը կախված է դրանից,

«Ոչ մի երեխա հետ չմնա և միշտ պայքարի վերև բարձրացող ճանապարհին»

և հաշվետվություններից ու թեստերից,

և այս ամենը միասին վերցրած:

Այսպիսով, նա պետք է մի ուղի գտնի,

որ բոլոր տղաներին պահի այս պահանջների շրջանակում,

աղջիկներին նույնպես:

Սեղմ ուսումնական պլանները բացասական երևույթ են

բոլոր ակտիվ երեխաների համար:

Եվ ի՞նչ է ստացվում,

ուսուցիչն ասում է. «Խնդրում եմ նստեք,

լուռ մնացեք, արեք այն, ինչ ասում եմ, հետևեք կանոններին,

կառավարեք ձեր ժամանակը, կենտրոնացումը,

եղեք աղջիկների նման:»

Ահա թե ինչ է նա ասում:

Անուղղակիորեն նա հենց այդ էլ ասում է:

Եվ սա շատ լուրջ խնդիր է: Որտեղի՞ց է այն գալիս:

Այն գալիս է մեզանից:

(Ծիծաղ)

Մենք ուզում ենք, որ մեր 6 ամսական երեխան կարդա:

Դուք տեսե՞լ եք այս գովազդը:

Մենք ուզում ենք ապրել Վոբեգոն լճի մոտ,

որտեղ յուրաքանչյուր երեխա միջին մակարդակից բարձր է:

Բայց սա մեր երեխաների համար այդքան էլ օգտակար չէ:

Այն միանշանակ չի տանում զարգացման

և հատկապես վատ ազդեցություն ունի տղաների համար:

Եվ այսպես, ի՞նչ պետք է անենք:

Մենք պետք է ընդառաջ գնանք նրանց պահանջներին:

Մենք պետք է մեզ պատկերացնենք տղաների մշակույթում:

Պետք է փոխենք մեր վերաբերմունքը

տարրական դասարաններում սովորող տղաների հանդեպ:

Ավելի ստույգ, մենք պետք է որոշ հատուկ միջոցառումներ իրականացնենք:

Մենք կարող ենք պատրաստել ավելի լավ խաղեր:

Կրթական խաղերի մեծ մասը, որ այսօր գոյություն ունեն,

հասարակ բացիկներ են:

Այո, դրանք իրենց շատ լավ են դրսևորել և գովազդել:

Բայց դրանք չունեն այն խորությունը, այն հարուստ բովանդակությունը,

որ ունեն վիդեո խաղերը և

որոնք այդքան սիրված են տղաների կողմից:

Այսպիսով, մեզ անհրաժեշտ է մշակել ավելի լավ խաղեր:

Մենք պետք է զրուցենք ուսուցիչների և ծնողների հետ,

ինչպես նաև դպրոցի ղեկավարության և քաղաքական գործիչների հետ:

Մենք պետք է վստահ լինենք նրանում, որ մարդիկ տեսնում են, թե ինչքան հրատապ է տղամարդկանց ներկայությունը դասարաններում:

Մենք պետք է ուշադիր հետևենք զրոյական համբերության սկզբունքին:

Արդյո՞ք այն իմաստ ունի:

Մենք պետք է մտածենք,

թե ինչպես թեթևացնենք ուսումնական պլանը`

փորձելով բերել տղաներին այն միջավայր,

որտեղ նրանք հարմարավետ կզգան:

Այս ամենը լուծումներ են պահանջում:

Կան մի քանի հրաշալի դպրոցների

օրինակներ.

վերջերս Նյու Յորք Թայմզում գրել էին այդպիսի դպրոցի մասին:

Նոր դպրոցի խաղեր մշակողը

մի հրաշալի վիդեո-խաղային դպրոց պատրաստեց:

Բայց այն ներառում էր մի քանի աշակերտի:

Եվ դրանով իսկ այդքան էլ լավ օրինակ չէ:

Մենք պետք է փոխենք մշակույթը ու այն զգացողությունը,

որ քաղաքական գործիչները, դպրոցի ղեկավարությունը և ծնողներն ունեն այն մասին,

թե ինչ ենք մենք ընդունում և ինչ չենք ընդունում

մեր դպրոցներում այսօր:

Մենք պետք է հայթայթենք ավելի շատ դրամական միջոցներ խաղերի մշակման համար:

Քանի որ լավ խաղերը, իսկապես լավ խաղերը լավ արժեք ունեն,

և World of Warcraft-ն ունի իր բյուջեն:

Կրթական խաղերի մեծ մասը` չունի:

Ինչի՞ց մենք սկսեցինք.

իմ գործընկերները` Մայք Փեթները, Շոն Վաշոուն և ես

սկսեցինք ուսուցիչների վերաբերմունքը պարզելուց`

բացահայտելու, թե ինչպես են նրանք իրականում վերաբերվում խաղերին,

ինչ են ասում դրա մասին:

Այդպիսով, մենք հայտնաբերեցինք,

որ նրանք խոսում են իրենց դպրոցի երեխաների մասին,

ովքեր խոսում են խաղերի մասին

բավական նվաստացնող կերպով:

Նրանք ասում են. «Օ~, այո: Նրանք միշտ այդպիսի հիմար բաներ են ասում:

Խոսում են իրենց խաղերի փոքրիկ կերպարների մասին,

իրենց փոքրիկ հաջողությունների և վաստակած միավորների մասին,

կամ այլ անիմաստ բաների մասին, որ իրենք հավաքում են:

Եվ նրանք անընդհատ այսպիսի հիմարություններ են խոսում»:

Եվ նրանք այնպես հանգիստ են արտահայտվում այս մասին:

Բայց եթե այս ամենը ձեր առօրյան լինի,

պատկերացրեք, թե դուք ինչպես կընկալեիք այս ամենը:

Շատ տհաճ է այսպիսի արտահայտություններ լսել

քո սիրելի զբաղմունքի մասին:

Նրանք նյարդայինանաում են ամեն ինչից,

ինչ կապված է կոպտության հետ,

և այս ամենը տեղի է ունենում անհանդուրժողականության պատճառով:

Նրանք վստահ են, որ ոչ ծնողները, և ոչ էլ ղեկավարները երբեք չեն ընդունի ոչինչ:

Եվ ահա այդ պատճառով մենք պետք է ուշադրություն դարձնենք ուսուցիչների վերաբերմունքին

և փորձենք փոփոխության ուղիներ գտնել,

որպեսզի ուսուցիչները շատ ավելի «բաց» լինեն

և ընդունեն տղաների առօրյա մշակույթը իրենց դասարաններում:

Քանի որ, հակառակ դեպքում, մենք կունենանք

այնպիսի տղաներ, ովքեր տարրական դպրոցն ավարտելիս կասեն.

«Կարծում եմ դպրոցը միայն աղջիկների տեղ է,

այն ինձ համար չէ:

Ես, ավելի լավ է, վիդեո խաղեր խաղամ կամ սպորտով զբաղվեմ»:

Եթե մենք փոխենք այս ամենը, եթե ուշադրություն դարձնենք դրանց

և ներգրավենք տղաներին ուսումնական գործընթացում,

տարրական դպրոցն ավարտելիս նրանք կասեն «Ես խելացի եմ»:

Շնորհակալություն

(Ծափահարություններ)