Αλί Καρ-Κέλμαν: Χρησιμοποιώντας τα παιχνίδια για να τονώσουμε το ενδιαφέρον των αγοριών για τη μάθηση

Στο TEDxPSU, η Αλί Καρ-Κέλμαν εντοπίζει τρεις λόγους για τους οποίους τα αγόρια εγκαταλείπουν μαζικά τα σχολεία και περιγράφει το σχέδιό της για να ξανατονώσουμε το ενδιαφέρον τους: φέρνοντας τη δική τους κουλτούρα μέσα στην τάξη, με νέους κανόνες που επιτρέπουν στα αγόρια να φέρονται σαν αγόρια και ηλεκτρονικά παιχνίδια που διδάσκουν και ψυχαγωγούν.

Βρίσκομαι εδώ για να σας πω

ότι έχουμε ένα πρόβλημα με τα αγόρια

και πρόκειται για ένα σοβαρό πρόβλημα.

Η κουλτούρα τους δε λειτουργεί σωστά στο σχολείο.

Και θα μοιραστώ μαζί σας

τρόπους με τους οποίους μπορούμε να ξεπεράσουμε αυτό το πρόβλημα.

Πρώτα, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας ότι αυτό είναι ένα αγόρι

κι αυτό ένα κορίτσι.

Κι αυτό είναι μάλλον ένα στερεότυπο

για το πώς είναι ένα αγόρι κι ένα κορίτσι.

Αν συνοψίσω το τι είναι φύλο για σας σήμερα,

μπορείτε να αγνοήσετε ό,τι σας πω.

Έτσι δεν πρόκειται να το κάνω αυτό, δε με ενδιαφέρει.

Αυτό είναι ένα διαφορετικό αγόρι κι ένα διαφορετικό κορίτσι.

Αυτό που θέλω να πω εδώ είναι ότι δεν ανήκουν όλα τα αγόρια

σε αυτά τα άκαμπτα όρια

του πώς νομίζουμε ότι είναι τα αγόρια και τα κορίτσια.

Ούτε όλα τα κορίτσια ανήκουν στα άκαμπτα όρια

του πώς νομίζουμε ότι είναι τα κορίτσια.

Αλλά, στην πράξη, τα περισσότερα αγόρια μοιάζουν

όπως μοιάζουν και τα περισσότερα κορίτσια.

Και η ιδέα είναι ότι, για τα αγόρια,

το πώς είναι και η κουλτούρα που ακολουθούν

δε λειτουργεί σωστά στα σχολεία.

Πώς το γνωρίζουμε αυτό;

Το έργο 100 Κορίτσια

μάς παρέχει κάποια πολύ ωραία στατιστικά.

Για παράδειγμα: για κάθε 100 κορίτσια που αποβάλλονται προσωρινά από το σχολείο,

αποβάλλονται προσωρινά 250 αγόρια.

Για κάθε 100 κορίτσια που αποβάλλονται οριστικά από το σχολείο,

αποβάλλονται οριστικά 335 αγόρια.

Για κάθε 100 κορίτσια στην ειδική αγωγή,

υπάρχουν 217 αγόρια.

Για κάθε 100 κορίτσια με μαθησιακή αναπηρία,

υπάρχουν 276 αγόρια.

Για κάθε 100 κορίτσια

με διάγνωση συναισθηματικής διαταραχής,

έχουμε 324 αγόρια.

Και, παρεμπιμπτόντως, όλοι αυτοί οι αριθμοί είναι σημαντικά μεγαλύτεροι

αν συμβαίνει να είστε μαύρος,

αν συμβαίνει να είστε φτωχός,

αν συμβαίνει να πηγαίνετε σε ένα σχολείο με πάρα πολλούς μαθητές.

Κι αν είστε αγόρι,

έχετε τέσσερις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες

να διαγνωστείτε με ADHD --

διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα.

Υπάρχει και μια άλλη όψη σε αυτό.

Και είναι σημαντικό να αναγνωρίσουμε

ότι οι γυναίκες συνεχίζουν να χρειάζονται βοήθεια στο σχολείο,

ότι οι μισθοί τους συνεχίζουν να είναι σημαντικά χαμηλότεροι,

ακόμα και όταν ρυθμίζονται με βάση το είδος της εργασίας,

και ότι τα κορίτσια συνεχίζουν να δυσκολεύονται

στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες για χρόνια.

Όλα αυτά ισχύουν.

Τίποτα από όλα αυτά δε μας εμποδίζει

από το να προσέξουμε τις ανάγκες για ανάγνωση και γραφή

στα αγόρια ηλικίας από 3 μέχρι 13.

Και θα πρέπει να το κάνουμε.

Στην πράξη, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πάρουμε μια σελίδα από το σημειωματάριό τους

γιατί οι πρωτοβουλίες και τα προγράμματα

που έχουν ξεκινήσει

για τις γυναίκες στις φυσικές επιστήμες και τη μηχανική και τα μαθηματικά

είναι καταπληκτικές.

Έχουν ωφελήσει σημαντικά

τα κορίτσια σε αυτές τις καταστάσεις.

Και θα πρέπει να σκεφτόμαστε

πώς θα το κάνουμε να συμβεί αυτό και για τα αγόρια

στα πρώτα τους χρόνια.

Ακόμα και όταν μεγαλώνουν,

ανακαλύπτουμε ότι συνεχίζει να υπάρχει πρόβλημα.

Όταν μελετάμε τα πανεπιστήμια,

60% των διπλωμάτων πηγαίνουν τώρα σε γυναίκες,

κάτι που συνιστά σημαντική αλλαγή.

Και μάλιστα, οι διοικητικές υπηρεσίες στα πανεπιστήμια

αισθάνονται λίγο άβολα με την ιδέα

ότι μπορεί να πλησιάζουμε σε 70%

γυνακείο πληθυσμό στα πανεπιστήμια.

Αυτό προκαλεί νευρικότητα στη διοίκηση των πανεπιστημίων,

γιατί τα κορίτσια δε θέλουν να πηγαίνουν σε σχολεία όπου δεν υπάρχουν αγόρια.

Κι αρχίζουμε να βλέπουμε την ίδρυση

ινστιτούτων και μελετών για άντρες

για να σκεφτούμε πώς θα κάνουμε τους άντρες να ενδιαφερθούν

για τις εμπειρίες τους στο πανεπιστήμιο.

Αν μιλήσετε στους καθηγητές, μπορεί να πουν,

"Εντάξει, παίζουν παιχνίδια σε υπολογιστές,

και τζογάρουν δικτυακά όλη τη νύχτα,

και παίζουν World of Warcraft.

Και αυτό έχει επιπτώσεις

στις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις".

Να σας πω κάτι;

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια δεν είναι η αιτία.

Είναι το σύμπτωμα.

Έχουν χάσει το ενδιαφέρον τους καιρό πριν

φτάσουν εδώ.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για το πώς έχασαν το ενδιαφέρον τους

όταν ήταν σε ηλικία από 3 μέχρι 13.

Υπάρχουν τρεις λόγοι για τους οποίους πιστεύω

ότι τα αγόρια δεν ταιριάζουν

με την κουλτούρα των σχολείων σήμερα.

Το πρώτο είναι η μηδενική ανοχή.

Μια νηπιαγωγός που ξέρω,

ο γιος της τής χάρισε όλα τα παιχνίδια του,

και όταν το έκανε, αυτή έπρεπε

να τους βγάλει ένα ένα όλα τα μικρά πλαστικά όπλα.

Δε μπορείς να έχεις πλαστικά μαχαίρια και σπαθιά και τσεκούρια

και όλα αυτά τα πράγματα

σε μια αίθουσα νηπιαγωγείου.

Τι είναι αυτό που φοβόμαστε ότι μπορεί να κάνει αυτός ο νεαρός με αυτό το όπλο;

Τι είναι αυτό, πραγματικά;

Αλλά το χρησιμοποιούμε σαν μαρτυρία

για το ότι δεν είναι δυνατό να βιαιοπραγείς σε μια παιδική χαρά σήμερα.

Δεν προσπαθώ να υπερασπιστώ τους παλικαράδες.

Δεν προτείνω

να επιτρέψουμε τα όπλα και τα μαχαίρια στα σχολεία.

Άλλα όταν λέμε

ότι ένας πρόσκοπος σε μια τάξη γυμνασίου

που έχει παρκαρισμένο ένα κλειδωμένο αυτοκίνητο στο χώρο στάθμευσης

και ένα σουγιά μέσα του

πρέπει να αποβληθεί από το σχολείο,

νομίζω ότι το έχουμε παρακάνει λίγο με τη μηδενική ανοχή.

Ένας άλλος τρόπος που εφαρμόζεται η μηδενική ανοχή αφορά το πώς γράφουν τα αγόρια.

Σε πολλές τάξεις σήμερα

δε σου επιτρέπεται να γράψεις για οτιδήποτε βίαιο.

Δε σου επιτρέπεται να γράψεις σχετικά με ό,τι

έχει σχέση με τα παιχνίδια σε υπολογιστή - αυτά τα θέματα είναι απαγορευμένα.

Το αγόρι επιστρέφει στο σπίτι από το σχολείο και λέει

"Μισώ το γράψιμο".

"Γιατί μισείς το γράψιμο, γιε μου; Τι κακό έχει;"

"Τώρα πρέπει να γράψω ό,τι μου λέει αυτή να γράψω".

"ΟΚ, και τι σου λέει να γράψεις;"

"Ποιήματα. Πρέπει να γράψω ποιήματα.

Και μικρές στιγμές από τη ζωή μου.

Δε θέλω να γράφω τέτοια πράγματα".

"Εντάξει. Και τι θέλεις να γράφεις; Σχετικά με τι πράγμα;"

"Θέλω να γράφω σχετικά με τα παιχνίδια σε υπολογιστή. Θέλω να γράφω για την άνοδο σε μεγαλύτερο επίπεδο.

Θέλω να γράφω γι' αυτόν τον πραγματικά ενδιαφέροντα κόσμο.

Θέλω να γράφω για έναν σίφωνα που έρχεται μέσα στο σπίτι μας

και διαλύει όλα τα παράθυρα

και καταστρέφει όλα τα έπιπλα και τους σκοτώνει όλους."

"Εντάξει. ΟΚ."

Το λες αυτό σε έναν δάσκαλο

και θα σε ρωτήσουν με κάθε σοβαρότητα,

"Μήπως πρέπει να στείλουμε αυτό το παιδί σε παιδοψυχολόγο;"

Και η απάντηση είναι όχι, είναι απλά ένα αγόρι.

Είναι απλά ένα μικρό αγόρι.

Δε γίνεται να γράψεις για τέτοια πράγματα

σε μια τάξη σήμερα.

Αυτός λοιπόν είναι ο πρώτος λόγος:

οι πολιτικές μηδενικής ανοχής και ο τρόπος που αυτές εφαρμόζονται.

O επόμενος λόγος που η κουλτούρα των αγοριών δεν ταιριάζει με αυτήν του σχολείου:

οι άντρες δάσκαλοι είναι λιγότεροι.

Όποιος είναι μεγαλύτερος από 15 ετών δεν ξέρει τι σημαίνει αυτό,

γιατί τα τελευταία 10 χρόνια,

ο αριθμός των δασκάλων στο δημοτικό σχολείο

έχει μειωθεί στο μισό.

Πήγαμε από το 14%

στο 7%.

Αυτό σημαίνει ότι 93% των δασκάλων

που διδάσκουν τους νέους μας στο δημοτικό

είναι γυναίκες.

Που είναι το πρόβλημα με αυτό;

Οι γυναίκες είναι καταπληκτικές. Ναι, πραγματικά.

Αλλά τα ανδρικά πρότυπα για τα αγόρια

που λένε ότι είναι εντάξει να είσαι έξυπνος --

έχουν μπαμπάδες, έχουν ιερείς,

έχουν αρχηγούς στους προσκόπους,

αλλά τελικά, έξι ώρες τη μέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα,

τις περνούν σε μια τάξη.

Και οι περισσότερες από αυτές τις τάξεις

δεν είναι μέρη που υπάρχουν άντρες.

Και γι'αυτό λένε, μάλλον αυτό δεν είναι ένα μέρος για αγόρια.

Είναι ένα μέρος για κορίτσια.

Και δεν είμαι πολύ καλός σε αυτό,

γι'αυτό καλύτερα

να πάω να παίξω παιχνίδια σε υπολογιστή ή να αθληθώ ή κάτι τέτοιο,

γιατί προφανώς δεν ανήκω εδώ.

Οι άντρες δεν ανήκουν εδώ, είναι προφανές.

Αυτός μπορεί να είναι ένας πολύ άμεσος τρόπος

που βλέπουμε να συμβαίνει αυτό.

Αλλά λιγότερο άμεσα,

η έλλειψη ανδρικής παρουσίας στην κουλτούρα --

βρίσκεσαι στην αίθουσα συνεδριάσεων των καθηγητών,

και συζητούν

για το Τζόυ και το Τζώνυ που πλακώθηκαν στην αυλή.

"Τι θα κάνουμε με αυτά τα αγόρια;"

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση εξαρτάται από το ποιος κάθεται στο τραπέζι.

Κάθονται άντρες;

Κάθονται γυναίκες που έχουν αναθρέψει αγόρια;

Βλέπετε, η συζήτηση αλλάζει

ανάλογα με το ποιος κάθεται στο τραπέζι.

Ο τρίτος λόγος που τα αγόρια δεν ταιριάζουν με το σημερινό σχολείο:

το νηπιαγωγείο είναι η παλιά δευτέρα δημοτικού, φίλοι μου.

Υπάρχει σοβαρή συμπίεση του προγράμματος σπουδών.

Όταν είσαι τριών, θα πρέπει να μπορείς να γράψεις το όνομά σου ευανάγνωστα,

αλλιώς θα το θεωρήσουμε σαν αναπτυξιακή υστέρηση.

Μέχρι να φτάσεις στην πρώτη τάξη,

θα πρέπει να μπορείς να διαβάζεις παραγράφους από κείμενο

ίσως με μια εικόνα, ίσως όχι,

σε ένα βιβλίο 25 με 30 σελίδων.

Αν δε μπορείς, μάλλον θα σε βάλουμε

σε ένα ειδικό πρόγραμμα ανάγνωσης.

Κι αν ρωτήσεις τους δασκάλους στο πρόγραμμα αυτό, θα σου πουν

ότι έχουν 4 με 5 αγόρια για κάθε κορίτσι στο πρόγραμμά τους,

στις τάξεις του δημοτικού.

Ο λόγος που αυτό είναι πρόβλημα

είναι ότι το μήνυμα που λαμβάνουν τα αγόρια

είναι "πρέπει να κάνεις

ό,τι σου λέει ο δάσκαλος να κάνεις συνέχεια."

Ο μισθός του δασκάλου εξαρτάται

από τις επιδόσεις στα προγράμματα Νο Child Left Behind και το Race to the Top

και στην υπευθυνότητα και τον έλεγχο

και όλα αυτά.

Έτσι πρέπει να βρει έναν τρόπο

να κάνει όλα αυτά τα αγόρια να ολοκληρώσουν αυτό το πρόγραμμα σπουδών --

και τα κορίτσια.

Το συμπιεσμένο πρόγραμμα είναι κακό

για όλα τα ενεργητικά παιδιά.

Και αυτό που συμβαίνει είναι,

λέει "παρακαλώ καθήστε κάτω,

κάντε ησυχία, κάντε ό,τι σας πω, ακολουθήστε τους κανόνες,

διαχειριστείτε το χρόνο σας, συγκεντρωθείτε,

γίνετε σαν τα κορίτσια."

Αυτό τους λέει.

Έμμεσα, αυτό είναι που τους λέει.

Και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα. Από πού ξεκινά;

Ξεκινά από εμάς.

(Γέλια)

Θέλουμε τα μωρά μας να μπορούν να διαβάσουν όταν είναι έξι μηνών.

Έχετε δει τις διαφημίσεις;

Θέλουμε να ζούμε στη λίμνη Γούμπιγκον

όπου κάθε παιδί είναι άνω του μέσου όρου.

Αλλά αυτό δεν είναι υγιές για τα παιδιά μας.

Δεν είναι αναπτυξιακά πρέπον,

και είναι ειδικά αρνητικό για τα αγόρια.

Τι πρέπει λοιπόν να κάνουμε;

Πρέπει να τα συναντήσουμε εκεί που βρίσκονται.

Πρέπει να βάλουμε τους εαυτούς μας στην κουλτούρα των αγοριών.

Πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο σκέψης μας

για την αποδοχή των αγοριών στα δημοτικά σχολεία.

Μπορούμε να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα.

Μπορούμε να σχεδιάσουμε καλύτερα παιχνίδια.

Τα περισσότερα από τα εκπαιδευτικά παιχνίδια που διατίθενται

είναι στην ουσία σύνολα από κάρτες.

Είναι "παραφουσκωμένες" επαναληπτικές ασκήσεις.

Δεν έχουν το βάθος, την πλούσια αφήγηση

που έχουν τα ελκυστικά παιχνίδια σε υπολογιστή

που ενδιαφέρουν τα αγόρια.

Γι'αυτό πρέπει να σχεδιάσουμε καλύτερα παιχνίδια.

Πρέπει να μιλήσουμε σε δασκάλους και γονείς

και μέλη σχολικών συμβουλίων και πολιτικούς.

Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι ο κόσμος βλέπει ότι χρειαζόμαστε περισσότερους άντρες στις τάξεις.

Πρέπει να δούμε προσεκτικά τις πολιτικές μηδενικής ανοχής.

Έχουν νόημα;

Πρέπει να σκεφτούμε

πώς θα αποσυμπιέσουμε το πρόγραμμα σπουδών αν μπορούμε,

προσπαθώντας να ξαναφέρουμε τα αγόρια σε ένα χώρο

στον οποίο να αισθάνονται άνετα.

Όλες αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν.

Υπάρχουν κάποια ωραία παραδείγματα

σχολείων

οι Νιου Γιορκ Τάιμς πρόσφατα έγραψαν για ένα σχολείο.

Ένας σχεδιαστής παιχνιδιών από το Πανεπιστήμιο Νιου Σκουλ

δημιούργησε μια θαυμάσια σχολή παιχνιδιών.

Αλλά μπορεί να εισάγει μόνο λίγα παιδιά.

Κι έτσι αυτό δε μπορεί να κλιμακωθεί.

Πρέπει να αλλάξουμε την κουλτούρα και τα αισθήματα

των πολιτικών και των σχολικών συμβουλίων και των γονιών

για το τι δεχόμαστε και τι όχι

στα σχολεία μας σήμερα.

Πρέπει να βρούμε περισσότερα χρήματα για τη σχεδίαση παιχνιδιών.

Γιατί τα πραγματικά καλά παιχνίδια, κοστίζουν χρήματα,

και το World of Warcraft έχει σημαντικό προϋπολογισμό.

Τα περισσότερα από τα εκπαιδευτικά παιχνίδια δεν έχουν.

Πώς ξεκινήσαμε:

οι συνάδελφοί μου -- Μάικ Πέτνερ, Σων Βάσο κι εγώ --

αρχίσαμε να μελετάμε τις διαθέσεις των δασκάλων

για να δούμε πώς πραγματικά αισθάνονται για τα παιχνίδια,

και τι λένε γι'αυτά.

Και ανακαλύψαμε

ότι μιλάνε για τα παιδιά στο σχολείο τους,

τα οποία μιλάνε για τα παιχνίδια,

με ιδιαίτερα υποτιμητικό τρόπο.

Λένε "Α, ναι. Όλο γι'αυτά μιλάνε.

Μιλάνε για τα μικρά στρατιωτάκια τους

και τα κατορθώματά τους και τα μετάλλια,

ή ό,τι άλλο κερδίζουν.

Και όλο γι'αυτά μιλάνε".

Και λένε αυτά τα πράγματα σαν να είναι μια χαρά.

Αλλά αν επρόκειτο για τη δική σας κουλτούρα,

σκεφτείτε πώς αυτό θα φαινόταν.

Είναι πολύ άσχημο να δέχεσαι

τέτοιες εκφράσεις.

Είναι πολύ νευρικοί για οτιδήποτε

έχει σχέση με τη βία

εξαιτίας των πολιτικών μηδενικής ανοχής.

Είναι βέβαιοι ότι οι γονείς και η διοίκηση δε θα δεχτούν τίποτα.

Πρέπει λοιπόν να δούμε τις διαθέσεις των δασκάλων

και να βρούμε τρόπους να τις αλλάξουμε

έτσι ώστε οι δάσκαλοι να είναι πολύ πιο ανοικτοί

και δεκτικοί ως προς την κουλτούρα των αγοριών στις τάξεις τους.

Γιατί τελικά αν δεν το κάνουμε

θα έχουμε αγόρια που αφήνουν το δημοτικό λέγοντας

"Μάλλον αυτό ήταν ένα μέρος για κορίτσια,

δεν ήταν για μένα.

Έτσι πρέπει να παίξω ή πρέπει να αθληθώ."

Αν αλλάξουμε αυτά τα πράγματα, αν τα προσέξουμε,

και ξανακάνουμε τα αγόρια να ενδιαφερθούν για τη μάθηση

θα αφήνουν το δημοτικό λέγοντας "Είμαι έξυπνος".

Ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)