Como afecta o cambio climático á túa saúde mental

"Con todo o que se leva dito sobre o cambio climático, aínda non oímos abondo sobre os impactos psicolóxicos de vivir nun mundo que está a quecer", afirma a divulgadora científica Britt Wray. Nesta rápida charla, explora como o cambio climático está a ameazar o noso benestar - mental, social e espiritual - e ofrece un punto de partida sobre o que podemos facer ao respecto.

Con todo o que se leva dito
sobre o cambio climático,

aínda non oímos o suficiente
sobre os impactos psicolóxicos

de vivir nun mundo
que está a quecer.

Se oíron a sombría
investigación climática

que os divulgadores coma min
tecemos nos nosos libros e documentais,

probablemente xa sentiron momentos
de medo, fatalismo ou desesperanza.

Se lles afectou o desastre climático,

estes sentimentos
poden profundar moito máis,

e provocar un shock, trauma,

tensión nas relacións,
abuso de sustancias

e a perda de identidade persoal e control.

O traballo político e tecnolóxico vital
está en marcha para moderar este caos,

pero estou aquí para espertar
un sentimento en vostedes

polo que tamén precisamos
que as nosas accións e políticas

reflictan unha comprensión
de como os nosos ambientes cambiantes

ameazan o noso benestar mental,
social e espiritual.

A ansiedade, a dor e a depresión
de científicos e activistas do clima

é pública dende hai anos.

O que vimos tras acontecementos
meteorolóxicos extremos

como o furacán Sandy ou Katrina

foi o aumento do TEPT e os suicidios.

E hai moitos datos de saúde mental
das comunidades do norte

onde o quecemento é máis rápido,

como os inuit de Labrador,

que afrontan angustias existenciais
mentres ven que o xeo,

unha gran parte da súa identidade,

se esvaece ante os seus ollos.

E por se iso non fose suficiente,

a Asociación Psicolóxica Americana

di que as nosas respostas psicolóxicas
ao cambio climático,

como evitar conflitos, o desamparo
e a resignación, están a medrar.

Isto significa que os nosos procesos
mentais conscientes e inconscientes

estannos impedindo

identificar as causas do problema,

e traballar en solucións fomentando
a nosa resiliencia psicolóxica,

pero necesitamos todas esas cousas
para asumir o que creamos.

Ultimamente estudei un fenómeno

que é só un exemplo
das dificultades emocionais

que estamos a ver.

E vén en forma de pregunta

que unha gran cantidade de xente
da miña xeración están tentando responder.

E é:

Debería ter un fillo
na era do cambio climático?

Ao fin, calquera neno nado hoxe

terá que vivir nun mundo onde furacáns,
inundacións, incendios forestais -

o que chamabamos desastres naturais -

fixéronse comúns.

Os 20 anos máis quentes rexistrados
ocorreron nos últimos 22.

E a ONU prevé que dous terzos
da poboación global

terá escaseza de auga
dentro de tan só seis anos.

O Banco Mundial prevé que para o 2050,

vai haber 140 millóns
de refuxiados climáticos

na África subsahariana
América Latina e Sureste Asiático.

E outras estimacións soben
a máis de mil millóns.

As migracións masivas
e a escaseza de recursos

aumentan o risco de violencia,
guerra e inestabilidade política.

A ONU acaba de informar que
se extinguirán ata un millón de especies,

moitas tan só nunhas décadas,

e as nosas emisións seguen aumentando,
incluso despois do Acordo de París.

Durante o último ano e medio,

dirixín obradoiros e entrevistas

con centos de persoas

sobre como educar aos fillos
na crise climática.

E podo dicirlles

que esa xente á que lle preocupa
ter fillos por mor do cambio climático

non están motivados
por un orgullo ascético.

Están angustiados.

Incluso hai un movemento
chamado BirthStrike,

cuxos membros declararon
que non van ter fillos

por mor do estado da crise ecolóxica,

e a inacción dos gobernos
para abordar esta ameaza existencial.

E outras xeracións tamén se enfrontaron
aos seus propios perigos apocalípticos,

pero iso non é motivo para ignorarmos
a ameaza real para a supervivencia.

Algúns cren que é mellor adoptar fillos.

Ou que é pouco ético ter máis de un,

especialmente tres, catro ou máis,

porque os nenos aumentan as emisións
de gases de efecto invernadoiro.

É algo lamentable

cando a xente que quere nenos
sacrifica o seu dereito a telos

porque, dalgún xeito, lles dixeron
que o seu estilo de vida é o culpable,

cando a falla é moito máis sistémica,

pero estudemos esa lóxica.

Un citado estudo amosa que, de media,

ter un fillo menos
nunha nación industrializada

pode aforrar unhas 59 toneladas
de dióxido de carbono ao ano.

En comparación,

vivir sen coches
aforra case 2,5 toneladas,

evitar un voo transatlántico,
e este é só un,

aforra aproximadamente 1,5 toneladas,

e facer unha dieta baseada en prantas
pode aforrar case unha tonelada ao ano.

E consideren que un neno de Bangladesh

só engade 56 toneladas métricas de carbono
ao legado de carbón dos seus pais

ao longo da súa vida,

mentres que un neno estadounidense,
en comparación, suma 9 441 aos seus.

Por iso é polo que algúns discuten

que son os pais de nacións
con enormes pegadas de carbono

os que deberían pensar máis
sobre cantos nenos teñen.

Pero a decisión de ter un fillo
e os sentimentos do propio futuro

son profundamente persoais,

e están envoltos
en todo tipo de normas culturais,

crenzas relixiosas, nivel socioeconómico,
nivel de estudos e moito máis.

E así para algúns, este debate
sobre nenos na crise climática

pode parecer cousa doutro planeta.

Moitos teñen ameazas máis inmediatas
para a supervivencia nas que pensar,

como como poñer comida na mesa,

cando es unha nai solteira
con tres empregos,

ou es seropositivo,
ou vas nunha caravana de migrantes.

Traxicamente, o cambio climático
é moi grande na interseccionalidade.

Multiplica as tensións que xa afrontan
as comunidades marxinadas.

Un politólogo díxome unha vez
que un indicador importante

de que o cambio climático
está a chegarnos, psicoloxicamente,

sería un aumento
na taxa de mulleres informadas

que decidirían non ter fillos.

Interesante.

Estalles afectando, psicolóxicamente?

Quizais teñen estrés pretraumático
ligado ao clima?

Un psiquiatra climático acuñou ese termo,

e por certo, esa é unha profesión agora,
psiquiatra de aflicións climáticas.

E traballan con algúns
estudantes de secundaria

que xa non queren ir á universidade,

porque non poden prever
un futuro para si mesmos.

E isto faime retornar
ao meu punto principal.

A crecente preocupación
por ter fillos na crise climática

é un indicador urxente
de como se está a sentir a xente.

Agora mesmo, estudantes de todo o mundo
están a pedir un cambio a gritos

coa penetrante voz da desesperación.

E o feito de que poidamos ver
como contribuímos ao problema

que nos fai sentir inseguros

é unha tolemia en si mesma.

O cambio climático é totalmente global

e tamén o é a forma
coa que nos tolea a mente.

Moitos activistas lles dirán

que o mellor antídoto para a pena
é o activismo.

E algúns psicólogos lles dirán
que poden atopar a resposta na terapia.

Outros cren que a clave é imaxinar
que están no seu leito de morte,

reflexionando sobre o que lles importou
máis na vida,

para poder identificar
o que deberían facer agora,

co tempo que lles queda.

Precisamos todas estas ideas
e moitas máis,

para coidar o noso interior

mentres os ambientes que coñecemos
nos castigan máis.

E teñan fillos ou non,

necesitamos ser sinceros
sobre o que está a suceder,

e sobre o que nos debemos
os uns aos outros.

Non nos podemos permitir

tratar os impactos psicolóxicos
do cambio climático

no derradeiro momento,

porque as outras cuestións, de ciencia,
tecnoloxía e política e economía,

semellen máis importantes que isto.

A saúde mental debe ser parte integrante

de calquera estratexia de supervivencia
ante o cambio climático,

que require financiamento,
ética de equidade e coidado,

e unha conciencia xeralizada.

Porque aínda que fosen as persoas
máis desapegadas do planeta,

non hai alfombra no mundo
tan grande como para ocultar isto.

Grazas

(Aplausos)