Ekranlar olmadan İnternet nasıl görünür?

Tasarımcı Tom Uglow, insanlığın doğal çözümlere ve basit araçlara olan sevgisinin; bilgi gereksinimimiz ve bunu bize sağlayan cihazlarla uyum içinde olduğu bir gelecek tasarlıyor. "Gerçeklik ekranda gördüklerimizden daha zengindir." diyor Tom Uglow. "İçinde bilginin var olduğu ama aynı zamanda buna erişmenin bir lambayı kapatıp açmak kadar basit olduğu, mutlu olduğumuz bir yere sahip olabiliriz."

Hepinizden, sizi mutlu eden bir yere
gitmenizi isteyerek başlamak istiyorum.

Evet, mutlu olduğunuz bir yer,

Bir yeriniz olduğunu
biliyorum, sahte bile olsa .

(Kahkahalar)

Evet, rahat mısınız ?

Güzel.

Şimdi sizden akıllıca şu soruları
cevaplamanızı istiyorum.

Mutlu yerinizde herhangi bir
led aydınlatma var mı?

Plastik masalar?

Polyester döşemeler?

Cep telefonları?

Hayır mı?

Bence hepimiz biliyoruz ki;
mutlu olduğumuz yer;

doğal, dışarıda bir yerlerde--

ateş başında, bir sahilde.

Orada okuyoruz, yemek yiyoruz
ya da örgü örüyoruz.

Ve etrafımız doğal ışık ve
organik unsurlarla çevrili.

Doğal şeyler bizi mutlu eder.

Mutluluk, büyük bir motivasyondur ve

biz mutlu olmak için gayret ederiz.

Belki de her şeyi her zaman
yeniden tasarlamamızın sebebi

çözümlerimizin daha doğal
hissettirmesi umududur.

İyi bir tasarımın,
doğal hissettirmesi fikriyle başlayalım.

Telefonunuz doğal değildir.

Ve muhtemelen ona bağımlı
olduğunuzu düşünüyorsunuz.

Ama değilsiniz.

Biz cihazlara bağımlı değiliz.

biz, onlardan akan bilgiye bağımlıyız.

Merak ediyorum da acaba
dışarıdan bilgi almadan

mutlu yerinizde ne kadar süre
daha mutlu kalabilirdiniz.

Ben bu bilgiye nasıl
ulaştığımızla ilgileniyorum.

Bilgiyi nasıl deneyimlediğimizle.

Biz, kitaplarda, kütüphanelerde
ve otobüs duraklarındaki

durağan bilgi çağından,

dijital bilgi çağını geçerek

akışkan bilgi çağına
doğru hareket ediyoruz.

Çocuğunuzun, herhangi bir bilgiye

herhangi bir yerde ve zamanda
ulaşabileceği bir çağ;

kuantum fiziğinden ortaçağ bağcılığına,

cinsiyet teorisinden
yarınki hava durumuna kadar.

Tıpkı bir lambayı kapatıp açmak gibi.

Hayal edin.

İnsanlar basit aletleri severler.

Telefonunuz çok basit bir alet değildir.

Çatal basit bir alettir.

(Kahkahalar)

Ve biz, onları plastik sevmiyoruz

aynı şekilde telefonumu pek sevmiyorum--

Ben, bilgiyi bu şekilde elde etmeyi
istemiyorum.

Bence, ekran aracılı dünyadan
daha iyi çözümler var.

Ekranlardan nefret etmiyorum.

Ama hiçbirimizin onlar üzerinde harcadığımız

vakitten memnun olduğunu sanmıyorum.

Neyse ki,

büyük teknoloji şirketleri
hemfikir görünüyor.

Bu şirketler dokunma, konuşma,
el işaretleri ve hisler üzerine

büyük yatırım yaptılar --

bardak gibi cansız nesnelere dönüşebilecek

ve internetin sihriyle aşılanıp,

tüm bu dijital bulutu dokunabileceğimiz

ve hareket ettirebileceğimiz
bir şeye dönüştürecek.

Çocuklarının ekran başında geçirdiği
zaman için endişeli olan aileler,

çocuklara okumayı öğreten
fiziksel dijital oyuncaklara

ve aile-korumalı uygulamalara
ihtiyaç duyuyorlar.

Ben bunun gerçekleştiğine inanıyorum.

Gerçeklik ekranlardan çok daha zengindir.

Örnek olarak ben kitapları çok severim.

Benim için onlar zaman makinesi --

atom ve molekülleri uzayda bağlanır,

oluştukları andan
benim okuduğum ana kadar.

Ama açıkçası

içeriği telefonumdaki ile aynı.

Öyleyse bunu ekrandan daha zengin
bir deneyim yapan nedir?

Yani bilimsel olarak.

Ekranlara ihtiyacımız var, orası kesin.

Bir film göstereceğim ve bunun için
devasal bir ekrana ihtiyacım var.

Ama bu sihirli kutularla
yapabileceğinizden daha fazla şey var.

Telefonunuz, İnternet'in sürtüğü değil.

(Kahkahalar)

Fiziği ve pikselleri kullanarak

İnternet'i dünyamıza entegre eden

bir şeyler inşa edebiliriz --
fiziksel şeyler.

Bunun birkaç örneğini göstereceğim.

Bir süre önce Berg adında
bir tasarım ajansıyla

ekranlar olmadan İnternet'in

nasıl gözükeceği konusunda
bir işte çalıştım.

Ve ışığın, basit hislerle ve
fiziksel objelerle çalışabildiği

çeşitli yollar gösterdiler.

İnternet'i hayata sokmak için,
elle tutulur bir hale getirmek için.

Bu harika mekanik Youtube oynatıcısı gibi.

Ve bu benim için bir ilham oldu.

Sonrasında, AQ adında
bir Japon ajansıyla

ruh sağlığı hakkında
bir araştırmada çalıştım.

Ruh hali değişimleri hakkında

veri toplayan bir cihaz yapmak istedik.

Bu tanı koymak için çok önemliydi.

Bu cihaz, dokunuşunuzu kaydeder.

Eğer sinirliyseniz bastırır,

rahatsanız elinizle okşarsınız.

Bir dijital emoji çubuğu gibi.

Ve belki sonra bu anlara yeniden bakıp

içerik ekleyebilirsiniz.

Hepsinin ötesinde

cebinizde yaşayabilecek samimi, güzel

ve sevilebilecek bir şey

yaratmak istedik.

Dürbün, Sydney Operası'na
40. kuruluş yıl dönümü

için bir doğum günü hediyesi oldu.

Boston, Tellart'da ki arkadaşlarımız

Empire State'da bulunabilecek türden

bir çift şehir dürbünü getirdiler.

Ve dürbünleri, ikonik dünya miraslarının

360 derecelik görünümlerine ayarladılar --

(Kahkahalar)

Sokak Görünümünü kullanarak.

Sonra bunları zemine sabitledik.

Bu şekilde bunları başka bir döneme açılan

bir portal gibi kullanarak

yeniden yorumladık.

Bu şekilde Versay'ı ya da
Shackleton kulübesini görebilirsiniz.

Aslında bu,
1955'te geçen sanal bir gerçeklik.

(Kahkahalar)

Biz, ofiste web sayfalarına girmek

için bu küçük kutuları kullanıyoruz.

İnanılmaz derecede basit,
tıpkı Opal kartınız gibi.

Aslında bir web sayfasını
bu çipe yüklüyorsunuz.

Sonra bunu yapıyorsunuz ve bum!

Site telefonunuzda açılıyor.

Fiyatı 10 cent civarında.

Treehugger, Sidney'de
Grumpy Sailor and Finch ile

şu an üzerinde çalıştığımız bir proje.

Bu konuda olacaklardan çok heyecanlıyım.

Telefonları kaldırıp bunun yerine

teknolojiyi ağaçlara entegre ettiğinizde

çocuklar, bir asa tarafından
kontrol edilen

sihirli bir ormanı
görme olanağına sahip oluyor.

dijital perilerle konuşup,
soru sorabilecekleri

ve karşılığında soru
sorulabilecekleri bir sistem.

Gördüğünüz gibi burada
kartondan bir sahnedeyiz.

(Kahkahalar)

Çocukları ekran başından alıp

onları dışarı çıkarma ihtimali
beni çok heyecanlandırıyor --

tabii, ellerinin altındaki
İnternet'in sihirli gücüyle birlikte.

Ve biz yıl sonuna doğru böyle

bir şeye sahip olmayı umut ediyoruz.

Hepsini toparlamak gerekirse;

İnsanlar doğal çözümleri severler.

İnsanlar bilgiye bayılırlar.

İnsanlar basit gereçlere ihtiyaç duyar.

Bu prensipler, geleceği tasarlarken
temel aldığımız şeyler olmalı.

Sadece İnternet için değil.

İçine girdiğimiz bilgi çağından
rahatsız olabilirsiniz.

Heyecanlanmak yerine
zorlanmış hissedebilirsiniz.

Ama bilin bakalım?
Ben de böyle hissediyorum.

Bu insanlık tarihinin sıradışı bir zamanı.

Dünyayı inşa eden biz insanlarız.

Bir yapay zeka yok.

Henüz.

(Kahkahalar)

Biz; tasarımcılar, mimarlar,

sanatçılar, mühendisler.

Ve eğer kendimizi zorlarsak

mutlu olabileceğimiz
bir yere sahip olabiliriz --

o sevdiğimiz bilgilerle dolu,

doğal hissettiren ve lambayı
kapatıp açmak kadar basit.

Ve kaçınılmaz görünmesine rağmen

toplumun isteği

akıllı saatler, web siteleri ve küçük aygıtlar.

Belki de mantar, ışık ve kutular hakkında
biraz daha düşünmeliyiz.

Çok teşekkürler.

(Alkışlar)