چگونه می‌توانیم حامی سلامت عاطفی معلم‌ها باشیم؟

معلم‌ها از لحاظ عاطفی پشتیبان کودکان ما هستند-- اما چه کسی پشتیبان معلم‌های ماست؟ در این سخنرانی تاثیرگذار، سیدنی جنسن معلم به این می‌پردازد که معلم‌ها چگونه در خطر «آسیب ثانویه هستند»-- در این اندیشه که آن‌ها بار عاطفی تجربیات دانش آموزان را جذب می‌کنند-- و نشان می‌دهد که چگونه مدارس می‌توانند در جهت پشتیبانی از سلامت روان افراد خلاق باشند.

مثل خيلی از معلم‌ها،

هر سال در اولین روز مدرسه،

من یک جور فعالیت برای آشنایی
را با دانش آموزانم رهبری می‌کنم.

من در دبیرستان لینکن، در لینکن
نبراسکا تدریس می‌کنم

و ما یکی از قدیمی‌ترین و
متنوع‌ترین دبیرستان‌ها

در کشورمان هستیم

همچنین، طبق اطلاع ما،

تنها دبیرستانی در دنیا هستیم که
حلقه‌ها برایش شانس می‌آورند.

مثلا، حلقه‌های یه زنجیر.

(خندیدن)

و از آن جایی که برایمان شانس می‌آورند،

جلوی ساختمانمان مجسمه‌ای به
شکل چهار حلقه داریم،

که مانند یک زنجیر به هم متصل شده‌اند.

و هر حلقه معنایی دارد

حلقه‌های ما نشانگر سنت،

تعالی، وحدت و تنوع هستند.

بنابراین در روز اول مدرسه،

من به نهمی‌های تازه واردم
معنای آن حلقه‌ها را می‌آموزم

و به هر کدام تکه‌ای کاغذ می‌دهم.

از آن‌ها می‌خواهم که روی آن کاغذ چیزی
درباره‌ی خودشان بنویسند.

می‌تواند درباره چیزی باشد که دوست دارند،

چیزی که به آن امیدوارند--

هر چیزی که هویت آن‌ها را توصیف کند.

و بعد من با یک منگنه در اتاق دور می‌زنم،

و آن تکه‌های کاغذ را
به هم منگنه می‌کنم

تا یک زنجیر بسازند.

و ما آن زنجیر را بالای کلاسمان
نه تنها به عنوان تزئین،

بلکه برای یادآوری این که ما همگی به
هم متصل هستیم، آویزان می‌کنیم.

ما همگی حلقه‌های زنجیر هستیم.

چه اتفاقی می‌افتد وقتی یکی از آن
حلقه‌ها احساس ناتوانی کند؟

و چه اتفاقی می‌افتد اگر آن ناتوانی

در کسی باشد که منگنه را به دست دارد؟

کسی که قرار است آن پیوندها را برقرار سازد.

معلم.

به عنوان معلم، ما هر روز در تلاشیم

که تامین کننده‌ی پشتیبانی اجتماعی،
عاطفی و علمی باشیم

برای دانش آموزانی که با موقعیت‌های
متنوع و دشوار به ما مراجعه می‌کنند.

مثل خیلی از معلم‌ها،

دانش‌آموزانی دارم که هر روز
خانه می‌روند

و دور میز ناهارخوری می‌نشینند

وقتی که هر دو یا یکی از والدینشان وعده‌ای
سالم و مفصل برایشان درست می‌کنند.

آن‌ها زمان شام را صرف خلاصه کردن
داستانی می‌کنند

که آن روز در کلاس انگلیسی پایه
نهم خوانده‌اند،

یا توضیح این که قانون حرکت
نیوتون چگونه کار می‌کند.

اما دانش‌آموزانی هم دارم که به
پناهگاه بی‌خانمان‌ها می‌روند

یا به خانه‌ی گروهی.

آن‌ها به ماشینی می‌روند که در حال حاضر
خانواده‌شان در آن می‌خوابند.

آن‌ها با آسیب روحی به مدرسه می‌آیند،

و هر روز وقتی به خانه می‌روم، آن
[آسیب‌ها] هم با من به خانه می‌آیند.

و ببینید، این قسمت دشوار تدریس است.

نه نمره دادن، برنامه ریزی درسی و جلسات،

گرچه مطمئنا آن چیزها مقدار زیادی از زمان و
انرژی یک معلم را به خود اختصاص می‌دهند.

قسمت دشوار تدریس

تمام آن چیزهایی است که شما نمی‌توانید
برای بچه‌هایتان کنترل کنید،

تمام آن چیزهایی که وقتی از در کلاس خارج
می شوند، نمی‌توانید برایشان تغییر دهید.

و من در شگفتم که آیا همیشه همین طور بوده..

من به یاد کارآموزی دوره‌ی کارشناسی خودم
در دانشگاه جورجیا می‌افتم،

که به ما در کلاس متدها آموزش می‌دادند که

مفهوم تدریس خوب تغییر کرده‌است.

ما در حال پرورش دادن شاگردهایی نیستیم

که قرار است به نیروهای کاری

خط یک کارخانه بپیوندند.

بلکه ما بچه‌هایمان را به میان
نیروی کاری می‌فرستیم که

در آن نیاز دارند بتوانند
ارتباط برقرار کنند،

همکاری و حل مسئله کنند.

و این باعث شده‌است که روابط معلم-شاگردی

به چیزی محکم‌تر از ارائه دهنده‌ی محتوی

و گیرنده دانش تبدیل شوند.

سخنرانی‌ها و نشستن در ردیف‌های
ساکت دیگر پاسخگو نیست.

ما باید بتوانیم با دانش آموزان و میان
دانش آموزان ارتباط برقرار کنیم

تا به آن‌ها کمک کنیم احساس
هم‌بستگی کنند

در دنیایی که به آن [هم بستگی] وابسته است.

من به یاد دومین سال تدریسم می‌افتم.

دانش آموزی داشتم که او را
«دیوید» خطاب خواهم کرد.

و به یاد دارم احساس می‌کردم
که در تدریس کلاس آن سال

عملکرد بسیار خوبی داشته‌ام:

«هی، من معلم سال-اولی نیستم.

می‌دونم دارم چی‌کار می‌کنم.»

و روز آخر مدرسه بود،

به دیوید گفتم که امیدوارم
تابستانی عالی داشته باشد.

و وقتی که در سالن قدم می‌زد
او را تماشا کردم،

و با خودم فکر کردم،

من حتی نمی‌دانم صدای او چگونه است.

و آن‌جا بود که فهمیدم به درستی
انجامش نمی‌دادم.

پس تقریبا همه‌چیز را درباره
تدریسم تغییر دادم.

من فرصت‌های بسیاری برای دانش آموزانم
ساختم تا با من صحبت کنند

تا با یکدیگر صحبت کنند،

تا نوشته‌هایشان را به اشتراک بگذارند
و آموخته‌هایشان را بیان کنند.

و از طریق این مکالمات بود که من نه تنها
شروع به شنیدن صدایشان کردم،

بلکه از رنج‌هایشان آگاه شدم.

من سال بعد دیوید را در کلاسم داشتم،

و متوجه شدم که مدارک پدرش
معتبر شناخته نشده

و از کشور اخراج شده بود.

اودر مدرسه شروع به بدرفتاری کرده بود

چون تمام آن‌چه می‌خواست این بود که
خانواده‌اش دوباره کنار هم باشند.

از بسیاری جهات، من درد او را لمس کردم.

و به کسی نیاز داشتم که بشنود،

کسی که مرا حمایت کند

تا بتوانم او را در این مسئله که
حتی درکش نمی‌کردم حمایت کنم.

و ما این نیاز را برای افسر پلیس‌هایی که

شاهد یک صحنه جرم وحشتناک بوده‌اند

برای پرستارانی که بیماری را از دست 
داده‌اند به رسمیت می‌شناسیم

اما وقتی صحبت از متخصصان تدریس می‌شود،

این ضرورت به تعویق می‌افتد.

من باور دارم این بسیار مهم است

که دانش آموزان و معلمان،

مدیران، افراد فوق حرفه ای
و دیگر کارکنان پشتیبانی

دسترسی راحت و مقرون به صرفه به
حمایت‌های سلامت روانی داشته باشند.

وقتی ما مدام در حال خدمت به دیگران هستیم،

اغلب هر روز بین ۲۵ تا ۱۲۵ دانش آموز،

ذخیره‌ی قلک‌های عاطفیمان مدام
در حال مصرف شدنند.

پس از مدتی، آن‌چنان تهی می‌شوند

که دیگر تحملش را نداریم.

به آن آسیب ثانویه و خستگی ناشی
از شفقت می‌گویند، این مفهوم که

که ما رنج‌هایی را که دانش آموزانمان هر روز
با ما به اشتراک می گذارند جذب می‌کنیم.

و پس از مدتی،

روحمان زیر این بار سنگین خم می‌شود.

موسسه‌ی بافت در دانشگاه نبراسکا

به تازگی یافته‌است که بیش‌تر معلمان--

86 درصد معلم‌های اوایل دوران کودکی--

برخی از علائم افسردگی را در
طول هفته ی گذشته تجربه کرده‌اند.

آن‌ها یافته‌اند که تقریبا یک نفر از
هر ده نفر

از نظر بالینی علائم قابل توجهی از
افسردگی را گزارش کرده‌است.

تعاملات من با همکارانم و
همچنین تجربیات شخصیم

باعث می‌شود احساس کنم که این
چالشی جهانی است

در تمام مقاطع تحصیلی.

پس چه چیزی از قلم افتاده‌است؟

به چه چیزی اجازه می‌دهیم که زنجیره را قطع
کند و چگونه ترمیمش کنیم؟

من در شغلم،

شاهد مرگ بر اثر از خودکشی دو دانش آموز

و معلمی بی‌نظیر بودم،

که به بچه‌هایش عشق می‌ورزید.

دانش آموزان بیشماری که بی‌خانمانی
را تجربه کرده‌اند؛

و بچه‌هایی که وارد سیستم عدالت شده
و از آن خارج می‌شوند.

وقتی این اتفاقات می‌افتد،

پروتکل این است که بگوییم، «اگر نیاز داری
با کسی صحبت کنی، پس...»

اما من می‌گویم که کافی نیست.

من بسیار خوش‌شانس هستم.

من در مدرسه‌ای شگفت‌انگیز با
رهبری عالی کار می‌کنم.

با تعداد زیادی شراکت سالم با

نمایندگی‌های اجتماعی به منطقه‌ای
وسیع خدمت می‌کنم.

آن‌ها شمار پیوسته در حال افزایشی از

مشاورین مدرسه، درمانگران

و کارکنان پشتیبانی تدارک دیده‌اند،
تا به دانش آموزان کمک کنند.

آن‌ها حتی برای کارکنان پشتیبانی
دسترسی رایگان به مشاوره را

به عنوان بخشی از برنامه‌ی
استخدام تدارک دیده‌اند.

اما بسیاری از مناطق کوچک و
حتی شماری از مناطق بزرگ

نمی‌توانند بدون کمک از پس مخارج بربیایند.

(نفس عمیق می‌کشد)

نه تنها مدارس نیازمند کارکنان
پشتیبانی عاطفی و اجتماعی

و متخصصان آموزش دیده‌ای هستند که
می‌توانند نیازهای مدرسه را هدایت کنند،

نه تنها دانش آموزان، نه تنها معلم‌ها،
بلکه هردو.

ما هم نیازمند متخصصان آموزش دیده‌ای هستیم

تا بتوانیم آگاهانه به جست و جوی افرادی
برویم که بیشتر در معرض آسیبند

و احوالشان را جویا شویم.

مدارس زیادی تمام
آن‌چه در توان دارند انجام می‌دهند

تا کمبودها را جبران کنند،

قدم اول به رسمیت شناختن کاری
ما معلمان انجام می‌دهیم

به شدت دشوار است.

مدرسه‌ای دیگر در لینکن، دبیرستان اسکو

چیزی به نام «چهارشنبه‌های سلامت» دارند.

آن‌ها معلم‌های یوگای انجمن
را دعوت می‌کنند، از

برنامه‌های پیاده روی در محله
در ساعت ناهاری حمایت مالی می‌کنند، و

رویدادهای اجتماعی تدارک
می‌دهند،

که همه و همه در این جهت است
که مردم را دور هم جمع کنند.

مدرسه‌ی زکری، در زکری لوییزیانا،

چیزی به نام «ملاقات میان‌هفته‌ای» دارد، که

از معلمها دعوت می‌کنند در
ناهار هم سهیم شوند

و درباره‌ی چیزهایی صحبت کنند
که به خوبی پیش می‌روند،

و چیزهایی که بر دوششان سنگینی می‌کند.

این مدارس فضایی برای مکالماتی
ایجاد کرده‌اند که اهمیت دارد.

در نهایت، دوست و همکار من جن هایستریت

پنج دقیقه از هر روز را

صرف نوشتن یادداشتی انگیزشی
برای یک همکار می‌کند،

تا او را مطلع کند که پشتکار و عشقی

که با دیگران به اشتراک می‌گذارد
دیده می‌شود.

او می‌داند که آن پنج دقیقه

می‌تواند اثری ارزشمند و ادامه‌دار

در سراسر مدرسه‌مان داشته باشد.

زنجیری که در کلاس من آویزان است،
فقط برای تزیین نیست.

آن پیوندها تمام مدت ۴ ساله‌ای که

دانش‌آموزانمان در سالن‌هایمان قدم می‌زنند
بالای سرمان آویزانند.

و هر سال،

سال آخری‌ها به کلاس من، اتاق ۳۴۰،
برمی‌گردند و

هنوز هم می‌توانند تشخیص دهند که
حلقه‌ی زنجیرشان کجا آویزان شده.

هنوز به خاطر دارند که چه چیزی
روی آن نوشته‌اند.

آن‌ها احساس هم‌بستگی و حمایت می‌کنند.

و امید دارند.

آیا این چیزی نیست که همه‌ نیاز داریم؟

کسی که به ما سری بزند و مطمئن شود
که رو‌به‌راهیم.

جویای حالمان شود

و یادآور شود که ما حلقه‌ی یک زنجیریم.

هر از گاهی، همه ما قدری کمک احتیاج داریم

تا منگنه را به دست بگیریم.

متشکرم.

(تشویق)