Το να ερωτευτείς είναι το εύκολο κομμάτι | Μάντυ Λεν Κάτρον | TEDxChapmanU

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια τοπική εκδήλωση TEDx, μια παραγωγή ανεξάρτητη από τα συνέδρια TED. Μάθετε περισσότερα στο http://ted.com/tedx

Ξέρετε ότι μπορείτε να ερωτευτείτε τον οποιονδήποτε ρωτώντας τον απλά 36 ερωτήσεις; Η Μάντυ Λεν Κάτρον δοκίμασε αυτό το πείραμα, δούλεψε, και έγραψε ένα ηλεκτρονικό άρθρο για αυτό (που πιθανώς να σας το έστειλε η μαμά σας). Αλλά... είναι αυτό αληθινή αγάπη; Κράτησε; Και ποια είναι η διαφορά του να ερωτεύεσαι και του να παραμένεις ερωτευμένος;

Εξέδωσα αυτό το άρθρο

στη στήλη Σύγχρονη Αγάπη
των New York Times αυτόν τον Ιανουάριο.

«Για να ερωτευτείς
τον οποιονδήποτε, κάνε αυτό».

Πρόκειται για μια μελέτη ψυχολογίας

σχεδιασμένη να δημιουργήσει έρωτα
σε συνθήκες εργαστηρίου,

και η προσωπική μου εμπειρία
κάνοντας τη μελέτη αυτή

ένα βράδυ το προηγούμενο καλοκαίρι.

Η διαδικασία είναι αρκετά απλή:

δύο ξένοι ρωτούν ο ένας τον άλλο εναλλάξ
36 όλο και πιο προσωπικές ερωτήσεις

και μετά κοιτούν
ο ένας τον άλλον στα μάτια

χωρίς να μιλούν για τέσσερα λεπτά.

Ορίστε ένα δείγμα μερικών ερωτήσεων.

Αριθμός 12: Αν ξυπνούσες αύριο έχοντας
αποκτήσει οποιαδήποτε αρετή ή ικανότητα,

ποια θα ήταν αυτή;

Αριθμός 28: Πότε έκλαψες τελευταία φορά
μπροστά σε έναν άλλον άνθρωπο;

Ή μόνος σου;

Όπως βλέπετε, πράγματι γίνονται
πιο προσωπικές όσο προχωράμε.

Αριθμός 30 - αυτή μου αρέσει ιδιαίτερα:

Πείτε στον παρτενέρ σας
τι σας αρέσει σε αυτόν,

να είστε πολύ ειλικρινείς αυτή τη φορά

και να πείτε πράγματα που δεν θα λέγατε
σε κάποιον που μόλις γνωρίσατε.

Επομένως όταν βρήκα
αυτή τη μελέτη πριν λίγα χρόνια,

μου έκανε πραγματικά εντύπωση
μία λεπτομέρεια:

η φήμη ότι δύο από τους συμμετέχοντες

είχαν παντρευτεί έξι μήνες μετά,

και είχαν καλέσει
όλο το εργαστήριο στην τελετή.

Ήμουν βέβαια πολύ επιφυλακτική

για αυτή τη διαδικασία παραγωγής έρωτα,

αλλά βέβαια ήμουν περίεργη.

Όταν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω
η ίδια αυτή τη μελέτη,

με κάποιον που ήξερα
όχι όμως πολύ καλά,

δεν περίμενα να ερωτευτώ.

Αλλά ερωτευτήκαμε, και --

(Γέλια)

και σκέφτηκα ότι ήταν μια καλή ιστορία,
την έστειλα στην στήλη Σύγχρονη Αγάπη

λίγους μήνες μετά.

Λοιπόν, αυτό εκδόθηκε τον Ιανουάριο,

και τώρα είναι Αύγουστος,

επομένως φαντάζομαι ότι κάποιοι
από εσάς μάλλον αναρωτιέστε,

αν είμαστε ακόμα μαζί;

Και ο λόγος που πιστεύω
ότι μάλλον αναρωτιέστε

είναι επειδή με ρωτούσαν αυτό ακριβώς

ξανά και ξανά και ξανά
για τους τελευταίους επτά μήνες.

Και σήμερα θέλω να σας μιλήσω
για αυτή την ερώτηση.

Αλλά ας πάμε λίγο πίσω.

(Γέλια)

Την εβδομάδα πριν βγει το άρθρο,

ήμουν πολύ αγχωμένη.

Έγραφα ένα βιβλίο για ιστορίες αγάπης

τα τελευταία χρόνια,

και ήμουν συνηθισμένη να γράφω
τις προσωπικές μου εμπειρίες

για έρωτες στο ιστολόγιό μου.

Μια ανάρτηση ιστολογίου όμως ίσως έχει
το πολύ μερικές εκατοντάδες αναγνώσεις,

και αυτές ήταν συνήθως εκείνες
των φίλων μου στο Facebook,

και σκέφτηκα πως το άρθρο μου
στους New York Times

θα είχε μάλλον
μερικές χιλιάδες αναγνώσεις.

Και αυτό ήθελε πάρα πολύ προσοχή

για μια σχετικά καινούργια σχέση.

Όπως αποδείχθηκε, δεν είχα ιδέα.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Διαδίκτυο

μια Παρασκευή βράδυ,

και μέχρι το Σάββατο, αυτό είχε συμβεί
στην κίνηση του ιστολογίου μου.

Ως την Κυριακή, το Today Show όσο και το
Good Morning America είχαν τηλεφωνήσει.

Μέσα σε ένα μήνα, το άρθρο είχε
πάνω από 8 εκατομμύρια αναγνώσεις,

και δεν ήμουν, για να πω την αλήθεια,

προετοιμασμένη για τόση πολλή προσοχή.

Είναι άλλο να παίρνεις θάρρος
και να γράφεις ειλικρινώς

για τις εμπειρίες σου με τον έρωτα,

και άλλο να ανακαλύπτεις

ότι η ερωτική σου ζωή
είναι στα διεθνή νέα --

(Γέλια)

και να συνειδητοποιείς
ότι άνθρωποι από όλο τον κόσμο

έχουν πραγματικά επενδύσει
στην καινούργια σου σχέση.

(Γέλια)

Όταν ο κόσμος τηλεφωνούσε ή έστελνε email,
κάτι που έκαναν καθημερινά για εβδομάδες,

πάντα ρωτούσαν πρώτα την ίδια ερώτηση:

είστε ακόμα μαζί;

Όσο ετοίμαζα αυτή την ομιλία,

έψαξα γρήγορα στα εισερχόμενα email μου

για την φράση «είστε ακόμα μαζί;»

και κάμποσα μηνύματα εμφανίστηκαν αμέσως.

Ήταν από μαθητές και δημοσιογράφους

και φιλικούς ξένους όπως αυτόν.

Έκανα ραδιοφωνικές συνεντεύξεις
και ρωτούσαν.

Έκανα ακόμα και μια ομιλία
και μια γυναίκα φώναξε προς τη σκηνή,

«Έ, Μάντυ, που είναι ο φίλος σου;»

Και εγώ κοκκίνισα.

Καταλαβαίνω ότι αυτό είναι φυσιολογικό.

Αν γράφεις για την σχέση σου
σε μια διεθνή εφημερίδα,

πρέπει να περιμένεις ότι ο κόσμος
θα σε ρωτάει για αυτήν.

Δεν ήμουν όμως έτοιμη
για τέτοια ανταπόκριση.

Οι 36 ερωτήσεις έμοιαζαν
να έχουν πάρει την δική τους ζωή.

Οι New York Times εξέδωσαν
ένα ακόμη άρθρο

την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου,

που είχε τις εμπειρίες των αναγνωστών
που έκαναν τις ερωτήσεις,

με διάφορα ποσοστά επιτυχίας.

Η πρωταρχική μου αντίδραση
σε όλη αυτή την προσοχή

ήταν να γίνω πολύ προστατευτική
όσον αφορά την σχέση μου.

Έλεγα όχι σε κάθε αίτημα
που απευθυνόταν και στους δύο

για να κάνουμε μια κοινή εμφάνιση.

Απέρριπτα τηλεοπτικές συνεντεύξεις,

και έλεγα όχι σε κάθε αίτημα
για κοινή φωτογράφιση.

Νομίζω πως φοβόμουν ότι θα γίνουμε

αθέλητα εμβλήματα της διαδικασίας
του να ερωτεύεσαι,

κάτι για το οποίο δεν αισθανόμουν
ότι είχα τα προσόντα.

Καταλαβαίνω:

ο κόσμος δεν θέλει απλά να μάθει
αν η μελέτη είχε επιτυχία,

ήταν να μάθουν αν στ' αλήθεια πετύχαινε:

δηλαδή, αν ήταν ικανή να παράγει
μια αγάπη που θα κρατούσε,

όχι ένα προσωρινό αισθηματάκι,
αλλά αληθινή αγάπη, με διάρκεια.

Αλλά αυτή ήταν μια ερώτηση, την οποία
δεν αισθανόμουν ικανή να απαντήσω.

Η δική μου σχέση είχε μόνο
μερικούς μήνες ζωής,

και αισθανόμουν ότι βασικά ο κόσμος
μου έκανε την λάθος ερώτηση.

Τι έχει να τους πει το αν είμαστε
ή όχι ακόμα μαζί;

Αν η απάντηση είναι όχι,

θα έκανε την εμπειρία
αυτών των 36 ερωτήσεων

να αξίζει λιγότερο;

Ο Δρ. Άρθουρ Άρον έγραψε για τις ερωτήσεις

σε αυτή τη μελέτη εδώ το 1997,

και εδώ, ο στόχος των ερευνητών
δεν ήταν ο έρωτας.

Αντίθετα, ήταν να δημιουργήσουν

μια στενή διαπροσωπική σχέση
μεταξύ των φοιτητών,

χρησιμοποιώντας κάτι που ο Άρον ονόμαζε

«παρατεταμένη, κλιμακούμενη, αμοιβαία,
προσωπική αυτο-αποκάλυψη».

Δεν ακούγεται ρομαντικό;

Αλλά η μελέτη είχε επιτυχία.

Οι συμμετέχοντες όντως ένιωσαν
πιο κοντά ο ένας στον άλλο μετά,

και μερικές μελέτες που ακολούθησαν
χρησιμοποίησαν το πρωτόκολλο του Άρον

σαν έναν τρόπο να δημιουργήσουν γρήγορα

εμπιστοσύνη και οικειότητα
μεταξύ αγνώστων.

Το χρησιμοποίησαν μεταξύ αστυνομικών
και μελών της κοινωνίας,

και μεταξύ ανθρώπων
αντίθετων πολιτικών ιδεολογιών.

Στην αρχική εκδοχή της ιστορίας,

αυτή που δοκίμασα το καλοκαίρι,

που συνδυάζει ζεύγη προσωπικών ερωτήσεων
με τετράλεπτη οπτική επαφή,

αναφέρθηκε σε αυτό το άρθρο,

που δυστυχώς δεν εκδόθηκε ποτέ.

Πριν μερικούς μήνες λοιπόν,
έκανα μια ομιλία

σε μια σχολή ελευθέρων τεχνών,

και ένας φοιτητής με βρήκε στη συνέχεια

και είπε, κάπως ντροπαλά,

«Δοκίμασα τη μελέτη σας και δεν δούλεψε».

Έμοιαζε κάπως παραξενεμένος από αυτό.

«Εννοείς, δεν ερωτεύτηκες το άτομο
με το οποίο το έκανες;» ρώτησα.

«Λοιπόν...» έκανε.

«Νομίζω ότι θέλει απλώς να είμαστε φίλοι».

«Γίνατε όμως καλύτεροι φίλοι;» ρώτησα.

«Αισθάνεσαι ότι γνωρίζεστε καλύτερα
αφού κάνατε τις ερωτήσεις;»

Έγνεψε ναι.

«Τότε δούλεψε» είπα.

Δεν νομίζω ότι αυτή ήταν
η απάντηση που περίμενε.

Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η απάντηση
που περιμένει ο καθένας από εμάς

όσον αφορά τον έρωτα.

Βρήκα αυτή τη μελέτη

όταν ήμουν 29

και βίωνα έναν πολύ δύσκολο χωρισμό.

Ήμουν σε μια σχέση από τα 20,

δηλαδή σχεδόν όλη μου την ενήλικη ζωή,

και ήταν ο πρώτος μου έρωτας,

και δεν είχα ιδέα πώς ή αν θα έφτιαχνα
τη ζωή μου χωρίς αυτόν.

Στράφηκα λοιπόν στην επιστήμη.

Έψαξα ό,τι μπορούσα να βρω
σχετικά με την επιστήμη του έρωτα,

και νομίζω ότι ήλπιζα πως κάπως
θα εμβολιαζόμουν κατά της στενοχώριας.

Δεν ξέρω αν το καταλάβαινα τότε

- νόμιζα ότι έκανα απλά έρευνα
για το βιβλίο που έγραφα -

αλλά φαίνεται ξεκάθαρο
αν το σκεφτεί κανείς.

Ήλπιζα ότι αν αποκτούσα γνώση
σχετικά με τον έρωτα,

δεν θα χρειαζόταν να ξανανιώσω
τόσο άσχημα και μόνη όπως ένιωθα.

Όλη αυτή η γνώση υπήρξε
χρήσιμη από ορισμένες απόψεις.

Είμαι πιο υπομονετική με την αγάπη.
Είμαι πιο χαλαρή.

Έχω περισσότερο αυτοπεποίθηση
στο να ζητάω αυτό που θέλω.

Αλλά βλέπω και τον εαυτό μου πιο καθαρά,

και βλέπω ότι αυτό που θέλω
είναι κάποιες φορές περισσότερο

από αυτό που λογικά ζητά κανείς.

Αυτό που θέλω από την αγάπη
είναι μια εγγύηση,

ότι δεν θα με αγαπούν μόνο σήμερα

και αύριο,

αλλά ότι ο άνθρωπος που αγαπώ
θα συνεχίσει να με αγαπά για πάντα.

Ίσως είναι η πιθανότητα αυτής της εγγύησης

που έκανε τον κόσμο να ρωτά

όταν ήθελε να μάθει αν είμαστε ακόμα μαζί.

Άρα η ιστορία των μέσων ενημέρωσης
για τις 36 ερωτήσεις

ήταν ότι ίσως υπάρχει
μια σύντομη οδός προς τον έρωτα.

Ίσως υπάρχει τρόπος
να μειώσουμε κάπως τα ρίσκα,

και αυτή είναι πολύ ελκυστική ιστορία,

γιατί το να ερωτεύεσαι είναι καταπληκτικό,

αλλά και συνάμα τρομακτικό.

Η στιγμή που παραδέχεσαι
ότι αγαπάς κάποιον,

παραδέχεσαι ότι έχεις πολλά να χάσεις,

και είναι αλήθεια πως αυτές οι ερωτήσεις
παρέχουν ένα μηχανισμό

για να γνωρίσεις κάποιον γρηγορότερα,

που είναι και ένας μηχανισμός
για να σε γνωρίσουν,

και νομίζω ότι αυτό είναι που
οι περισσότεροι ψάχνουμε στην αγάπη:

να μας γνωρίζουν, να μας βλέπουν,
να μας καταλαβαίνουν.

Πιστεύω ότι όταν πρόκειται για τον έρωτα,

είμαστε υπερβολικά πρόθυμοι να δεχτούμε
τη σύντομη εκδοχή της ιστορίας.

Την εκδοχή που ρωτά,
«Είσαστε ακόμα μαζί;»

και είναι ικανοποιημένη
με ένα ναι ή ένα όχι.

Αντί λοιπόν αυτής της ερώτησης,

θα πρότεινα να ρωτήσουμε
κάποιες δυσκολότερες,

ερωτήσεις όπως:

Πώς αποφασίζεις ποιος αξίζει την αγάπη σου

και ποιος όχι;

Πώς μένεις ερωτευμένος
όταν τα πράγματα δυσκολεύουν,

και πώς ξέρεις πότε πρέπει να φύγεις;

Πώς ζεις με την αμφιβολία

ότι κάτι αναπόφευκτα
μπαίνει σε κάθε σχέση,

ή κάτι δυσκολότερο,

πώς ζεις με την αμφιβολία
του συντρόφου σου;

Δεν ξέρω απαραίτητα τις απαντήσεις
αυτών των ερωτήσεων,

αλλά νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή
για να κάνουμε μια προσεκτική συζήτηση

για το τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον.

Άρα, αν το θέλετε,

η σύντομη εκδοχή της ιστορίας
της σχέσης μου είναι αυτή:

πριν ένα χρόνο, με έναν γνωστό
κάναμε μια μελέτη

που σκόπευε στη δημιουργία έρωτα,

και ερωτευτήκαμε,

και είμαστε ακόμα μαζί,

και χαίρομαι τόσο πολύ.

Αλλά το να ερωτεύεσαι δεν είναι το ίδιο
με το να μένεις ερωτευμένος.

Το να ερωτεύεσαι είναι το εύκολο κομμάτι.

Στο τέλος λοιπόν του άρθρου μου έγραψα,
«Ο έρωτας δεν μας προέκυψε.

Είμαστε ερωτευμένοι
γιατί διαλέξαμε να είμαστε».

Και μαζεύομαι λίγο όταν το διαβάζω τώρα,

όχι επειδή δεν είναι αλήθεια,

αλλά επειδή τότε,
δεν είχα σκεφτεί πραγματικά

όλα όσα περιελάμβανε η επιλογή μου.

Δεν σκέφτηκα πόσες φορές
θα κάναμε ο καθένας αυτή την επιλογή,

και πόσες θα συνεχίσω να την κάνω

χωρίς να ξέρω αν και εκείνος
θα με διαλέγει ή όχι.

Θέλω να είναι αρκετό
το να απαντήσω σε 36 ερωτήσεις,

και να διαλέξω να αγαπώ κάποιον τόσο
γενναιόδωρο και ευγενικό και διασκεδαστικό

και να μιλήσω για την επιλογή μου
στην μεγαλύτερη αμερικανική εφημερίδα.

Αυτό όμως που έκανα είναι
να μετατρέψω τη σχέση μου

σε έναν μύθο που δεν πιστεύω τελείως.

Και αυτό που θέλω, αυτό που πιθανώς
θα περάσω όλη μου τη ζωή θέλοντας,

είναι να είναι αυτός ο μύθος αληθινός.

Θέλω το ευτυχισμένο τέλος που υπαινίσσομαι
στον τίτλο του άρθρου μου,

που είναι, τυχαία,

το μόνο κομμάτι του άρθρου
που δεν έγραψα εγώ.

(Γέλια)

Αυτό όμως που έχω είναι η ευκαιρία
να επιλέξω να ερωτευτώ κάποιον,

και να ελπίζω ότι και εκείνος
θα επιλέξει να με ερωτευτεί.

Και είναι τρομακτικό,

αλλά αυτό είναι ο έρωτας.

Ευχαριστώ.