Hükümetler şirketler ile savaşmalı, işbirliği yapmamalı

Çatışma kötü; uzlaşma, konsensus be işbirliği iyi veya bize o şekilde söyleniyor. Avukat ve Bioetikçi Jonathan Marks bu geleneksel düşünce ile mücadele ediyor, hükumetlerin endüstri ile ortaklığa gittiğinde nasıl halk sağlığını , insan haklarını ve çevreyi tehlikeye attığını gösteriyor. Önemli ve zamanında bir hatırlatma da, ortak fayda ile ortak payda aynı şey değillerdir.

Yirmi yıl önce

Ben Londradaki tam günlü yasal uygulamalarda

insan hakları avukatı iken

ve bölgedeki en yüksek mahkeme

hâlâ toplanırken, bazıları
bir tarih kazası ile açıklayabilir,

burada, bu binada

henüz İngiliz Dış işleri ofisindeki
işini bırakmış

genç bir adamla tanıştım.

Ona neden bıraktığını sorduğumda

bana hikayesini anlattı.

Bir sabah patronuna gitmiş ve

"Çin'deki insan hakları ihlalleri ile
ilgili bir şeyler yapalım." demiş.

Ve patronu cevaplamış:

"Çin'deki insan hakları ihlalleri
ile ilgili bir şeyler yapamayız."

Çünkü Çin ile ticaret ilişkimiz var.

Arkadaşım da kuyruğunu
kıstırarak oradan uzaklaşmış,

ve altı ay sonra
tekrar patronuna dönmüş

ve bu sefer:

daha önce söylendiği gibi

"Burma'daki insan hakları hakkında
birşeyler yapalım." demiş

Patronu bir defa daha duraksamış

ve "Fakat Burma'daki insan hakları ile
ilgili bir şey yapamayız.

Çünkü Burma ile herhangi bir
ticari ilişkimiz yok." demiş

(Gülüşmeler)

O anda ayrılmak zorunda olduğunu anlamış.

Canını sıkan sadece iki yüzlülük değildi.

Bu, hükumetin diğer hükumetler ile
çatışmaya,

yoğun tartışmaya girmedeki

gönülsüzlüğüdür,

tüm süreç boyunca, masum insanlar
zarar gördü.

Bize sürekli

çatışmanın kötü olduğu söylenir,

uzlaşmanınsa iyi olduğu.

Çatışma kötüdür

fakat mutabakat iyidir.

Çatışma kötüdür

ve işbirliği iyidir.

Fakat bana göre,

bu çok fazla basit bir dünya vizyonudur.

Kimin savaştığını,

niçin savaştığını

ve nasıl savaştığını bilmedikçe

çatışmanın kötü olup olmadığını

bilemeyiz.

Eğer masada olmayan, savunmasız,

güçsüz kılınmış, korumakla
yükümlü olduğumuz insanlara

zarar verirlerse

uzlaşmalar tamamen çürümüş olabilir.

Şimdi, çatışmanın faydaları
hakkında tartışan

ve uzlaşma için problem yaratan
bir avukat hakkında

şüpheleriniz olabilir,
fakat aynı zamanda

nitelikli bir arabulucuyum
ve bu günlerde

zamanımı etik hakkında ücretsiz
konuşmalar yaparak geçiriyorum.

Banka müdürünün hatırlatmaktan
hoşlandığı gibi gittikçe fakirleşiyorum.

Fakat, benim argümanımı kabul ederseniz

sadece kişisel hayatımızı yönlendirme
şeklini değiştirmemeli

-ki bunu şimdilik bir kenara
bırakmak istiyorum-

fakat bu bizim halk sağlığı ve çevrenin
temel problemleri hakkında

düşünme şeklimizi değiştirecektir.

Açıklayayım.

Birleşik Devletlerdeki
tüm orta okul öğrencileri

ki buna benim 12 yaşındaki
kızım dahil

yönetimin 3 erki olduğunu öğrenir.

Yasama, yürütme ve yargı.

James Madison şöyle yazdı:

"Anayasamızda ve aslında
herhangi bir özgür anayasada

daha kutsal olan bir prensip varsa,

o da yasama,

yürütme ve yargı güçlerini

birbirinden ayıran prensiptir."

Şimdi, Kurucular sadece gücün
toplanması ve

uygulaması hakkında endişelenmemişlerdi.

Onlar nüfuzun tehlikelerini de
anlamışlardı.

Eğer yargıçlar kanun yapımına katılırlar ise

ne yasaların anayasaya uygunluğunu
değerlendirebilirler,

ne de yönetimin diğer erklerdeki
sorumluluğunu düzenleyebilirler.

Eğer bunlarla işbirliği yaparlar ise

veya yakın bir ilişkiye girişirler ise

Anayasa, ünlü bir bilginin de
ifade ettiği gibi,

"mücadeleye bir davettir."

ve bu erkler bunu yaptığında daha doğrusu
birbirleri ile mücadele ettiklerinde

biz insanlara hizmet ederler.

Şimdi, sadece kamu sektöründe değil

yönetim erkleri arasında da

yapılan mücadelenin önemini anlıyoruz.

Bu durumun özel sektörde,

şirketler arası ilişkilerde de
geçerli olduğunu biliyoruz.

İki Amerikan hava yolu şirketinin
bir araya geldiğini ve uzlaştığını

düşünün, bu durumda
Ekonomik sınıf fiyatlarını

250 dolar altına düşürmeyeceklerdir.

Bu işbirliğidir,
bazıları bunu gizli anlaşma olarak tanımlar

rekabet olarak değil,

ve biz insanlar bundan zarar görürüz

çünkü bilet için daha fazla öderiz.

Benzer şekilde hayal edin
iki hava yolu şirketi dese ki;

"hey, Havayolu şirketi A, biz
LA'dan Şikago'ya olan rotayı alacağız,"

ve B şirketi " biz Şikago'dan DC'ye
olan rotayı alacağız,

ve biz rekabet etmeyelim"
diye söylese.

Bir defa daha tekrar edersek
bu rekabetin yerine

işbirliği veya anlaşmadır,
ve bu insanlara zarar verir.

Bu nedenle yönetim birimleri arasındaki
ilişkilere,

kamu sektörüne gelince

mücadelenin önemini anlıyoruz.

Şirketler arasında ki ilişkilere,

özel sektöre gelince

çatışmanın da önemini anlıyoruz.

Fakat bizim unutmuş olduğumuz şey

kamu sektörü ile özel sektör
arasındaki ilişkisinin içindedir.

Ve tüm dünyada ki yönetimler

halk sağlığı ve çevre sorunlarını çözmek
için endüstri ile işbirliği yapıyorlar,

sıklıkla birçok şirket ile yapılan
işbirlikleri

ki bu çözmeye çalıştıkları problemleri
meydana getiriyor ve şiddetlendiriyor.

Bize bu ilişkinin kazan-kazan

olduğu söyleniyor.

Ancak ya birileri kaybediyorsa?

Size bir takım örnekler vereyim.

Birleşmiş Milletler ajansı bazı
problemleri ilgilenmeye karar verdi:

Hindistan'ın kırsal alanındaki okulların
kısıtlı hijyen işleri.

Bu sadece Birleşmiş Milletler
ve yerel yönetim işbirliği ile yapılmadı

bir televizyon şirketi ile

ve bir uluslar arası soda şirketi ile
yapıldı.

Bir milyon dolardan az bir bedelle

bu firma bir ay süreyle firma
logosu ve renklerini kullanan

12 saatlik kamu spotunu
içeren tanıtım kampanyasından

faydalandı.

Bu firmanın bakış açısından

tamamen anlaşılabilir

bir anlaşmaydı.

Bu firmanın şöhretini artırdı

ve kendi ürünleri için
marka güvenilirliği yarattı.

Benim açımdan;

Hükumetler arası ajanslar
ve sürdürülebilir yaşamı

teşvik eden ajans için derin
bir problem sahasıdır.

Kısıtlı yerel su kaynaklarından
yapılan ve halen obezite ile

uğraşan bir ülkede plastik şişeden
içilen şekerle tatlandırılmış

içeceklerin tüketimini artırarak,

bu ne halk sağlığı ne de
çevre açısından

sürdürülebilir bir durum değildir.

Ve halk sağlığının bir
problemini çözmek için,

ajans bir başka şeyin tohumlarını

ekiyor.

Yönetimler ve Endüstriler arasındaki
ilişki üzerine olan kitabı araştırırken

bu benim keşfettiği
düzineler içerisinden bir örnek.

Size egzersizi teşvik eden aynı
firmayı içeren Londra'da ve tüm ülkedeki

parklardaki girişimlerden veya
aslında endüstriyi düzenlemek

yerine

endüstri ile ortaklık vaadinde

bulunan İngiliz yönetiminden

bahsedebilirdim.

Bu ortaklık ve işbirliği halk sağlığında
paradigmik oluyor,

ve bir kez daha, endüstri açısından
mantıklı oluyor.

Bu durum onlara halk sağlığı
problemlerini ve en az tehdit eden

yollarla kendi çözümlerini,
en uyuşan ticari çıkarlarını

ifade etmelerine izin
veriyor.

Bu nedenle obezite bireysel karar
vermenin,

kişisel davranışların, kişisel sorumlulukların

ve fiziksel aktivitelerinin
eksikliğinin

problemi oluyor.

Bu şekilde ifade edildiğinde

bu durum

büyük şirketleri içeren uluslararası
yemek sisteminin problemi olmuyor.

Ve bir kez daha, Endüstriyi
suçlamıyorum.

Doğal olarak endüstri
kendi ticari çıkarlarını desteklemek için

etkileme stratejisine angaje
olacaktır.

Fakat yönetimlerin, bizi ve
ortak faydayı korumak için

yeni karşı stratejiler geliştirme

sorumluluğu

vardır.

Yönetimlerin endüstri ile bu yolla

işbirliği yaparken

yaptığı hata şudur;

ortak fayda ile

ortak paydayı

birleştrimek.

Endüstri ile işbirliği yaparken

masa başı işleri ertelemelisiniz ki

bu endüstrinin aynı fikirde olmadığı ortak
faydayı teşfik eder.

Endüstri daha fazla düzenlemeyi
def edeceğine

veya belki bazı rakiplerini market
dışına iteceğine inanmadıkça

düzenlemenin artmasını
onaylamayacaktır.

Firmalarda, örneğin sağlıksız ürünlerin
fiyatlarının artırılması gibi belirli

şeylerin yapılmasını kabul
etmeyebilirler,

çünkü bizim saptadığımız gibi

bu rekabet kanununu
ihlal eder.

Bu nedenle bizim hükumetimiz,

özellikle ortak paydanın anlamı endüstri
anlaşmaya varmak olduğunda

ortak fayda ile ortak paydayı
karıştırmamalıdır.

Size başka bir örnek vermek
istiyorum,

Yüksek profilli işbirliğinden

alt seviye olana gidelim

Tam anlamıyla;

doğal gazın hidrolik kırılması.

Mineral haklarının satıldığından
haberiniz olmadığı araziyi

satın aldığınızı düşünün.

Bu petrol patlamasından önce.

Araziye hayalinizdeki evi yapıyorsunuz,

ve kısa bir süre sonra,

petrol şirketinin sizin arazinize
petrol musluğu inşa ettiğini fark ediyorsunuz

Bu Hallowich ailesinin durumuydu.

Kısa bir süre içerisinde,

gürültü , sallanma ve doğal gazın
alevinden çıkan parlak ışıklara

ilave olarak

baş ağrısı, boğaz ağrısı,
kaşınan gözlerden

şikayetçi olamaya başladılar.

Eleştirilerinde gayet sesliydiler,

ve ardından sessizleştiler.

Ve bu fotoğrafın görüldüğü Pittsburg
Post gazetesi ve bir başka gazete sayesinde

neden sessisleştiklerini fark ettik.

Gazeteler mahkemeye gitti ve
"Hallowich'lere ne oldu" dediler.

Ve ortaya çıktı ki Hallowich'ler
gaz şirketi ile gizli anlaşma yapmış

ve bu da AL veya TERK ET anlaşmasıydı.

Gaz şirketi

" Başka bir yere taşınmak ve
tekrar hayatınıza başlamanız için

altı rakamlı bir meblağa sahip
sahip olabilirsiniz" demiş

fakat karşılığında

bizim şirketimiz ile olan tecrübenizden
konuşmayacağınıza söz vereceksiniz,

ve de medikal incelemeyle ortaya
çıkabilecek

sağlık sorunları hakkında

konuşmayacaksınız" demiş.

Şimdi, AL veya TERK ET anlaşmasını
kabul ettiği ve

herhangi bir yerde hayatlarına
başladıkları için

Hallowich'leri suçlamıyorum.

Ve şirketin gıcırdayan tekerlekleri
niçin susturmak istediğini

herhangi biri anlayabilir.

Burada parmak basmak istediğim nokta
yasal ve düzenleyici sistem,

sistem ki içinde bunun gibi insanları
susturmaya ve

halk sağlığı uzmanlarından ve
epidemiologlardan gelen

veri noktalarını kapatmaya

hizmet eden,

hatta sistem ki, eğer mülk sahipleri

ve gaz şirketi anlaşmayı kabul ederse

düzenleyiciler hava kirliliği
durumunda

ihlali bildirmekten

sakınacaklardır.

Bu sadece kamu sağlığı açısından
kötü olan bir sistem değil;

karanlıkta kalan yerel aileler

için tehlike ortaya çıkartmaktadır.

İzole edilmiş oldukları için
şimdi size iki örnek verdim.

Verdim çünkü
bunlar sistematik problem örnekleridir.

Bazı karşı örnekleri de paylaşabilirim,

kendi antidepresan ilaçlarının
yetişkinlerde intihar düşüncesini

artırdığı gerçeğini gizleyen

ilaç şirketini mahkemeye veren

kamu görevlisi örneği gibi.

Size kendi yoğurtlarının sözde
sağlığa faydalarını abartan

yiyecek şirketlerini takip eden
düzenleyiciden bahsedebilirim.

Ve size koridorun iki tarafından
ağır lobicilik faaliyetine

maruz kalmasına rağmen
çevre koruması için iten

milletvekillini söyleyebilirim.

Bunlar izole edilmiş örneklerdir,

fakat bunlar karanlıktaki
ışığın feneridir,

ve bize yolu gösterebilirler.

Bazen çatışmaya girmemiz gerektiğini
ifade ederek başladım.

Hükumetler uğraşmalı,

mücadele etmeli, bazen şirketlerle
direkt çatışmaya girmeli.

Bu yönetimlerin doğası gereği iyi olması

ve şirketlerin doğası gereği kötü
olmasından kaynaklanmıyor.

Her ikisi de iyi veya kötü olabilir.

Fakat şirketler anlaşılır bir şekilde
kendi ticari çıkarlarını artırmak için hareket eder,

ve bunu bazen ortak faydanın
altını oymak, bazen de desteklemek için yaparlar.

fakat ortak faydayı korumak ve desteklemek

yönetimlerin sorumluluğudur.

Ve bunu yapmak için savaşmaları hususunda

ısrarcı olmalıyız.

Çünkü, yönetimler

kamu sağlığının

koruyucusudur;

yönetimler çevrenin

koruyucularıdır;

Ve bizim ortak faydamızın

önemli parçalarının koruyucusu

yönetimlerdir.

Teşekkür Ederim.

(Alkış)