Parkinson hastalarının hayatına sade dokunuşlar

Parkinson gibi karışık bir şeyle uğraşırken bile sade çözümler en iyisidir. Bu ilham verici konuşmada, Mileha Soneji Parkinson hastalarının hayatını bir nebze kolay kılmak adına yaptığı engelsiz tasarımları paylaşıyor. "Teknoloji her zaman çözüm değil. İhtiyacımız olan insan merkezli çözümler."diyor.

Hindistan'da büyük ailelerimiz var.

Eminim birçoğunuz bunu duymuştur.

Ki bu birçok aile toplanması demek.

Dolayısıyla çocukken ebeveynlerim beni
bu aile toplanmalarına sürüklerdi.

Fakat dört gözle beklediğim tek şey

kuzenlerimle oynamaktı.

Ve her zaman orada amcalarımdan biri,

orada olmaya alışkın,

her zaman hazır, bizimle zıplayan,

bizim için oyunları olan,

biz çocuklara
unutamayacağımız zamanlar yaşatan.

Bu adam son derece başarılı,

öz güvenli ve güçlüydü.

Fakat sonra bu zinde ve kuvvetli kişinin
sağlığının bozulduğunu gördüm.

Parkinson tanısı konulmuştu.

Parkinson sinir sisteminin bozulmasına
sebep olan bir hastalık,

yani öncesinde bağımsız olan bu kişi

aniden kahve içmek gibi işleri titremeleri
yüzünden çok daha zor yapabiliyor.

Amcam yürümek için
yürüteç kullanmaya başlamıştı

ve bir köşeyi dönmek için,

gerçek manada adımını teker teker
atmak zorundaydı, böyle,

ve çok uzun sürüyordu.

Böylece önceden her aile toplanmasında

ilgi odağı olan bu insan,

aniden insanların arkasına saklanıyordu.

İnsanların gözündeki
acıma dolu bakışlardan saklanıyordu.

Ve kendisi dünyadaki tek örnek değil.

Her yıl, 60.000 kişi
Parkinson tanısı alıyor

ve bu sayı sadece artmakta.

Tasarımcılar olarak, tasarımlarımızın çok
yönlü problemleri çözmesini hayal ederiz.

her şeyi çözen tek bir çözüm,

fakat her zaman böyle olmak zorunda değil.

Kolay problemleri de hedefleyebilir

ve onlar için küçük çözümler üreterek
sonunda büyük bir etki yapabilirsiniz.

Yani benim buradaki hedefim
Parkinson'a çare bulmak değil,

onların günlük işlerini
daha kolay hale getirmek

ve böylece bir etki yaratmak.

Ve hedefimdeki ilk şey titremelerdi.

Amcam bana topluluk içinde
kahve veya çay içmeyi bıraktığını söyledi,

sadece utandığından dolayı.

Bu yüzden, ben de
dökülme karşıtı bardağı tasarladım.

Tamamen biçimi ile etkisini gösteriyor.

Her titremeleri olduğunda üst kısımdaki
kavis ,sıvıyı tekrar içeri döndürüyor,

bu da normal bir bardağa göre
sıvıyı daha fazla içeride tutuyor.

Fakat buradaki kilit nokta bunun Parkinson
hastası ürünü olarak adlandırılmaması.

Senin, benim, herhangi sakar insanın
kullanabileceği bir kupa gibi görünüyor

ve onların kullanması, aramıza karışması
için daha rahatlatıcı hale getiriyor.

Böylece bir problem çözüldü,

daha niceleri sırada.

Bu sırada, onunla görüşmeler yapıyordum,

sorguluyordum

ve fark ettim ki
çok yüzeysel bilgiler ediniyordum

ya da sadece sorularıma cevaplar.

Fakat yeni bir bakış açısı edinmek için
daha derine dalmalıydım.

Bu yüzden iyice düşündüm,
günlük işlerini yaparken onu gözlemleyeyim

yemek yerken, televizyon izlerken.

Ve sonra, o yemek masasına yürürken
izlediğim sırada,

kafama dank etti, düz zeminde
yürümekte çok zorlanan bu adam,

merdivenleri nasıl çıkıyor?

Çünkü Hindistan'da sizi merdivenden
yukarı çıkaran o havalı raylardan yok

gelişmiş ülkelerde olduğu gibi.

Kişi gerçekten merdivenleri tırmanmalı.

Sonra bana dedi ki,

"İzin ver nasıl yaptığımı göstereyim."

Neler gördüğüme bir göz atalım.

Bu pozisyona ulaşması gayet uzun sürdü,

bu sırada, düşünüyorum,

"Aman Tanrım, gerçekten bunu yapacak mı?

Gerçekten ama gerçekten bunu
yürüteçsiz mi yapacak?"

Ve sonra...

(Gülüşmeler)

Ve dönüşler, onları çok kolay halletti.

Şaşırdınız mı?

Ben de şaşırmıştım.

Düz zeminde yürüyemeyen bu adam

bir anda merdivenleri çıkmakta
uzman çıkmıştı.

Bunu araştırınca, anladım ki bunun sebebi
hareketin sürekliliği.

Başka bir adam var,
aynı belirtilerden muzdarip

ve yürüteç kullanan

fakat bir döngüye girdiği anda,

bütün belirtileri yok oluyor,

çünkü bu sürekli bir hareket.

Yani benim için kilit nokta merdivende
yürürkenki bu hissi

düz zemine taşımaktı.

Pek çok fikir onun üzerinde
test edildi ve denendi,

fakat sonunda işe yarayan buydu.
Bir bakalım.

(Gülüşmeler)

(Alkış)

Daha hızlı yürüdü, değil mi?

(Alkışlar)

Ben buna merdiven yanılsaması diyorum

ve merdiven yanılsamasının bittiği anda,
dondu kaldı,

bunun adı yürüyüş donması.

Bu çok sık oluyor,

öyleyse neden merdiven yanılsaması
bütün odalarına gidecek şekilde olmasın,

onları daha kendinden emin hissettirmesin?

Bilirsiniz, teknoloji her zaman çözüm değil.

İhtiyacımız olan insan merkezli çözümler.

Bunu kolaylıkla bir yansıtma ile

veya Google Glass gibi bir şeyle
yapabilirdim.

Ancak ben
zemindeki sade baskıya sadık kaldım.

Bu baskı onları daha fazla
hoş karşılanmış hissettirmek için

hastanelerde uygulanabilir.

Yapmayı dilediğim, her Parkinson hastasını

o gün amcamın hissettiği gibi
hissettirmek.

Amcam kendisini eski hali
gibi hissettirdiğimi söyledi.

Günümüzde "akıllı" yüksek teknoloji ile
eş anlamlı hale geldi

ve dünya gün be gün
daha ve daha akıllı hale geliyor.

Fakat akıllı neden
sade yine de etkin bir şey olmasın?

Tüm ihtiyacımız olan şey
biraz empati ve biraz merak,

çıkıp gözlem yapmak.

Fakat gelin o kadarı ile durmayalım.

Karmaşık problemler bulalım.
Onlardan korkmayalım.

Onları parçalayarak ve indirgeyerek
daha küçük problemler haline getirelim,

sonrasında onlara sade çözümler bulalım.

Çözümlere yeni kavrayışlar getirmek için
bu çözümler denenmeli,

gerekirse başarısız olunmalı.

Eğer hepimiz sade çözümlerle gelirsek
neler başarabileceğimizi bir düşünün.

Eğer bütün sade çözümlerimizi birleştirsek
dünya nasıl bir yer olurdu?

Gelin daha akıllı bir dünya kuralım,
ama sadelikle.

Teşekkürler.

(Alkışlar)