Simpele oplossingen voor Parkinson-patiënten

Simpele oplossingen zijn vaak het best, ook als het gaat om ingewikkelde problemen als de ziekte van Parkinson. In deze inspirerende TED Talk, vertelt Mileha Soneji over toegankelijke ontwerpen die het leven van Parkinson-patiënten gemakkelijker maken. "Technologie is niet altijd de oplossing", zegt ze. "Wat we nodig hebben, zijn persoonsgerichte oplossingen."

In India hebben we hele grote families.

Ik wed dat velen van jullie
er wel van hebben gehoord.

Dat betekent dat er ook
veel familiefeestjes zijn.

Toen ik jong was, sleurden mijn ouders
me mee naar die familiefeestjes.

Waar ik altijd naar uitkeek

was spelen met mijn nichten en neven.

Ik herinner me één oom

die er altijd was.

Altijd aan het rondspringen met ons,

spelletjes aan het spelen.

Hij zorgde ervoor dat wij
de tijd van ons leven hadden.

Die oom was ontzettend succesvol:

hij was zelfverzekerd en machtig.

Maar toen zag ik de gezondheid
van die sterke, gezonde man achteruitgaan.

Hij werd gediagnosticeerd
met de ziekte van Parkinson.

Parkinson is een ziekte
die het zenuwstelsel aantast,

waardoor een persoon
die eerst onafhankelijk was

door de tremors plots moeite heeft
met simpele dingen als koffie drinken.

Mijn oom begon een looprek
te gebruiken om mee te lopen

en om een bocht te maken,

moest hij letterlijk
stapje voor stapje bewegen,

en dat duurde oneindig lang.

Dus mijn oom, die eerder
het middelpunt van alle aandacht was

op elk familiefeestje,

verstopte zich ineens achter anderen.

Hij verstopte zich
voor de blikken vol medelijden.

Hij is niet de enige ter wereld.

Ieder jaar wordt bij 60.000 personen
de ziekte van Parkinson vastgesteld

en dat aantal stijgt alleen maar.

Als ontwerpers dromen we

dat onze ontwerpen
deze complexe problemen oplossen:

één oplossing voor alle problemen,

maar dat hoeft niet per se.

We kunnen ook simpele problemen aanpakken

en kleine oplossingen bedenken
die uiteindelijk een grote impact hebben.

Dus mijn doel was niet
om de ziekte van Parkinson te genezen,

maar om dagelijkse dingen
makkelijker te maken

en daarmee het verschil te maken.

Het eerste wat ik wilde aanpakken
waren de trillingen.

Mijn oom vertelde me dat hij geen koffie
en thee meer dronk in het openbaar,

puur uit schaamte.

Dus ontwierp ik de no-spill-mok.

Het werkt puur op basis van de vorm.

De kromming aan de bovenkant
leidt de vloeistof terug bij een trilling

en dat houdt de vloeistof beter binnen
dan een normale mok.

Maar het belangrijkste is dat de mok
niet een Parkinson-hulpmiddel is.

Hij ziet eruit als een mok die ieder
onhandig iemand zou kunnen gebruiken,

waardoor ze niet opvallen
en zich dus niet zo geïsoleerd voelen.

Dus, één probleem opgelost

en nog veel meer te gaan.

Al die tijd interviewde ik mijn oom,

ondervroeg ik hem,

maar ik ontdekte dat ik
slechts oppervlakkige informatie kreeg

of enkel een antwoord op mijn vragen.

Ik moest dieper gaan
voor een nieuw perspectief.

Dus dacht ik, laat ik hem observeren
in zijn dagelijkse doen:

als hij eet, als hij tv kijkt...

Toen ik observeerde
hoe hij naar de eettafel liep,

vroeg ik me af: hoe kan deze man,
die zoveel moeite heeft met lopen,

een trap opkomen?

In India hebben we namelijk geen roltrap
om je naar boven te brengen,

zoals in meer ontwikkelde landen.

Men moet daadwerkelijk een trap beklimmen.

Mijn oom zei:

"Ik zal het je laten zien."

Laten we eens kijken
naar wat hij me liet zien.

Het kostte hem heel wat tijd
om zich te positioneren

en ik vroeg me af:

mijn God, gaat hij dit echt doen?

Gaat hij echt de trap af
zonder zijn looprek?

En toen...

(Gelach)

Hij maakte de bochten zo gemakkelijk.

Verbaasd?

Ik wel.

Deze persoon die niet kon lopen
op een vlakke ondergrond

bleek een professionele traploper te zijn.

Uit mijn onderzoek bleek dat het komt,
omdat het een onafgebroken beweging is.

Er is een andere man,
die dezelfde symptomen heeft

en ook hij gebruikt een looprek,

maar zodra hij op een fiets zit,

verdwijnen al zijn symptomen,

omdat het een onafgebroken beweging is.

Dus de oplossing was om dat gevoel
van traplopen te vertalen

naar vlakke grond.

Heel veel ideeën werden
door mijn oom geprobeerd en getest,

maar degene die uiteindelijk werkte,
was deze. Laten we kijken.

(Gelach)

(Applaus)

Hij liep sneller. Toch?

(Applaus)

Ik noem dit de trap-illusie.

Toen de trap-illusie plotseling eindigde,
verstijfde mijn oom;

'bevriezing van beweging' noemt men dat.

Dat gebeurt vaak,

dus waarom niet een trap-illusie
in iedere kamer

om hen een vertrouwd gevoel te geven?

Technologie is niet altijd de oplossing.

Wat we nodig hebben
is persoonsgerichte oplossingen.

Ik had er ook een projectie
van kunnen maken

of een Google Glass applicatie
of iets dergelijks.

Het is echter een simpele afdruk
op de vloer geworden.

Die afdruk kan worden
gebruikt in ziekenhuizen

om Parkinson-patiënten
een goed gevoel te geven.

Wat ik hoop te bereiken,
is elke Parkinson-patiënt

te laten voelen
wat mijn oom die dag voelde.

Hij vertelde me dat hij
zich weer zichzelf voelde.

'Smart' is vandaag de dag
synoniem geworden aan hightech

en de wereld wordt iedere dag 'smarter'.

Maar waarom kan 'smart' niet iets zijn
dat simpel maar effectief is.

Het enige wat we nodig hebben,

is een beetje empathie
en nieuwsgierigheid,

om op onderzoek uit te gaan,
om te observeren.

Maar laten we nog verder gaan.

Laten we ingewikkelde problemen opzoeken
en niet voor ze terugdeinzen,

maar ze uit elkaar halen
en terugbrengen tot kleinere problemen

en dan simpele oplossingen zoeken.

Probeer het.

Maak fouten, maar leer ervan.

Stel je voor wat we zouden kunnen doen
als we allemaal kleine oplossingen hadden.

Hoe zou de wereld eruitzien als we
die kleine oplossingen zouden combineren?

Laten we een slimmere wereld maken
met simpele oplossingen.

Dankjewel.

(Applaus)