Return to Video

ไดแอน เดอนาโปลี: การช่วยเหลือเพนกวินครั้งยิ่งใหญ่

  • 0:00 - 0:03
    ตั้งแต่ฉันจำความได้
  • 0:03 - 0:05
    ฉันก็รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์อันลึกซึ้งระหว่างฉัน
  • 0:05 - 0:07
    กับสรรพสัตว์และท้องทะเล
  • 0:07 - 0:09
    และในช่วงอายุตอนนี้
  • 0:09 - 0:11
    แรงบันดาลใจของดิฉันมาจาก
  • 0:11 - 0:13
    ปลาโลมาฟลิปเปอร์
  • 0:13 - 0:16
    และตอนที่ฉันได้รู้เรื่องเกี่ยวกับสัตว์ใกล้สูญพันธ์
  • 0:16 - 0:19
    ฉันรู้สึกโศกเศร้าจับใจที่ได้รู้
  • 0:19 - 0:23
    ว่าทุกๆวัน มีสัตว์ที่สูญหายไปจากพื้นโลกตลอดกาล
  • 0:23 - 0:25
    และฉันอยากจะทำอะไรบางอย่างเพื่อช่วยเหลือ
  • 0:25 - 0:27
    แต่ฉันก็สงสัยมาตลอด
  • 0:27 - 0:30
    ว่าคนคนหนึ่งจะสามารถทำอะไรให้เกิดการเปลี่ยนแปลงได้?
  • 0:30 - 0:32
    เป็นเวลา 30 ปีแล้ว
  • 0:32 - 0:35
    แต่ซักวันฉันจะได้คำตอบของคำถามนั้น
  • 0:36 - 0:39
    ตอนที่ภาพที่น่าหดหู่ใจของนกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมัน
  • 0:39 - 0:42
    เริ่มโผล่ขึ้นมาให้เห็นจากอ่าวเม็กซิโกปีที่แล้ว
  • 0:42 - 0:44
    ในช่วงเหตุการณ์น้ำมันบีพีรั่วอันโหดร้าย
  • 0:44 - 0:46
    นักชีววิทยาชาวเยอรมัน ชื่อว่า ซิลเวีย เกาส์
  • 0:46 - 0:48
    ถูกอ้างอิงว่า
  • 0:48 - 0:51
    "เราน่าจะช่วยปลิดชีวิตนกที่โดนน้ำมันเคลือบทุกตัว
  • 0:51 - 0:53
    เพราะการศึกษาแสดงให้เห็น
  • 0:53 - 0:55
    ว่าพวกมันน้อยกว่าหนึ่งเปอร์เซ็น
  • 0:55 - 0:57
    รอดชีวิตหลังจากถูกปล่อย"
  • 0:57 - 1:00
    ฉันไม่เห็นด้วยอย่างสิ้นเชิง
  • 1:00 - 1:03
    และนอกจากนั้น ฉันเชื่อว่านกที่ถูกน้ำมันเคลือบทุกตัว
  • 1:03 - 1:05
    สมควรได้รับโอกาสครั้งที่สองในการมีชีวิต
  • 1:05 - 1:07
    และฉันอยากจะบอกพวกคุณ
  • 1:07 - 1:09
    ว่าทำไมฉันถึงมีความรู้สึกกับเรื่องนี้อย่างมาก
  • 1:09 - 1:11
    ในวันที่ 23 มิถุนายน ค.ศ. 2000
  • 1:11 - 1:13
    เรือลำหนึ่งชื่อว่า เทรเชอร์
  • 1:13 - 1:15
    จมลงนอกชายฝั่งเคปทาวน์ แอฟริกาใต้
  • 1:15 - 1:17
    ปล่อยน้ำมันรั่วออกมา 1,300 ตัน
  • 1:17 - 1:19
    ซึ่งเป็นมลพิษต่อที่อยู่อาศััย
  • 1:19 - 1:22
    ของประชากรเพนกวินแอฟริกัน
  • 1:22 - 1:25
    กว่าครึ่งหนึ่งของทั้งโลก
  • 1:25 - 1:28
    เรือจมลงระหว่างเกาะร๊อบเบน (Robben) ทางใต้
  • 1:28 - 1:30
    และเกาะแดสเซน (Dassen) ทางเหนือ
  • 1:30 - 1:33
    และเกาะทั้งสองนี้คือสถานที่ผสมพันธุ์หลักของเพนกวิน
  • 1:33 - 1:36
    และเมื่อหกปีกับอีกสามวันพอดีก่อนหน้านั้น
  • 1:36 - 1:39
    ในวันที่ 20 มิถุนายน ค.ศ. 1994
  • 1:39 - 1:42
    เรือลำหนึ่งชื่อ อพอลโล ซี (Apollo Sea) จมลงใกล้ๆเกาะแดสเซน
  • 1:42 - 1:44
    เคลือบเพนวิน 10,000 ตัวด้วยน้ำมัน --
  • 1:44 - 1:47
    ครึ่งหนึ่งเสียชีวิต
  • 1:47 - 1:49
    เมื่อเทรเชอร์จมลงในปี 2000
  • 1:49 - 1:52
    มันเป็นจุดสูงสุดของฤดูกาลผสมพันธุ์ที่ดีที่สุด
  • 1:52 - 1:55
    ที่นักวิทยาศาสตร์ได้เคยบันทึกสำหรับเพนกวินแอฟริกัน --
  • 1:55 - 1:58
    ซึ่งในตอนนั้นถูกขึ้นทะเบียนเป็นสายพันธุ์ใกล้สูญพันธุ์
  • 1:58 - 2:01
    และในไม่ช้า เพนกวินเกือบ 20,000 ตัว
  • 2:01 - 2:04
    ก็ถูกเคลือบไปด้วยน้ำมันที่เป็นพิษนี้
  • 2:04 - 2:07
    และศูนย์ช่วยเหลือนกทะเลท้องถิ่น ชื่อว่า SANCCOB
  • 2:07 - 2:10
    ก็เริ่มปฏิบัติการช่วยเหลือครั้งใหญ่นี้ทันที --
  • 2:10 - 2:12
    และสิ่งนี้ก็ได้กลายเป็น
  • 2:12 - 2:15
    การช่วยเหลือสัตว์ครั้งใหญ่ที่สุดที่เคยมีมา
  • 2:15 - 2:17
    ในตอนนั้น ฉันกำลังทำงานอยู่ในเมือง
  • 2:17 - 2:20
    ฉันเคยเป็นนักดูแลเพนกวินที่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ นิว อิงค์แลนด์
  • 2:20 - 2:24
    และเมื่อ 11 ปีที่แล้วเมื่อวานนี้พอดี
  • 2:24 - 2:26
    โทรศัพท์ก็ดังขึ้นในสำนักงานเพนกวิน
  • 2:26 - 2:29
    และเพราะโทรศัพท์ครั้งนั้น ชีวิตของฉันได้เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
  • 2:29 - 2:32
    มันคือ เอสเตล แวน เดอ เมียร์ โทรมาจาก SANCCOB
  • 2:32 - 2:34
    พูดว่า "ได้โปรดมาช่วยฉันด้วย
  • 2:34 - 2:36
    เรามีเพนกวินเคลือบน้ำมันหลายพันตัว
  • 2:36 - 2:38
    และมีอาสาสมัครหลายพันคนที่ยินดีช่วย
  • 2:38 - 2:42
    แต่พวกเขาไม่มีประสบการณ์เลย
  • 2:42 - 2:45
    และเราต้องการผู้เชี่ยวชาญด้านเพนกวินมาฝึกหัดและดูแลพวกเขา"
  • 2:45 - 2:47
    ดังนั้น สองวันต่อมา
  • 2:47 - 2:49
    ฉันก็อยู่บนเครื่องบิน
  • 2:49 - 2:52
    พร้อมกับทีมผู้เชี่ยวชาญด้านเพนกวิน
  • 2:52 - 2:54
    และภาพเหตุการณ์ภายในตึกนี้
  • 2:54 - 2:57
    ก็ช่างสะเทือนใจ และเกินจริงเหลือเกิน
  • 2:57 - 3:00
    ที่จริงแล้ว หลายๆคนเปรียบเทียบมันกับพื้นที่สงคราม
  • 3:00 - 3:03
    และเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เด็กผู้หญิง 10 ขวบคนหนึ่งถามฉันว่า
  • 3:03 - 3:05
    "คุณรู้สึกอย่างไร
  • 3:05 - 3:07
    เมื่อคุณเดินเข้าไปในตึกนั้นครั้งแรก
  • 3:07 - 3:11
    และได้เห็นเพนกวินากมายเคลือบไปด้วยน้ำมัน?"
  • 3:11 - 3:13
    และนี่คือสิ่งที่ได้เกิดขึ้น
  • 3:13 - 3:15
    ฉันถูกฉุดกลับไป
  • 3:15 - 3:17
    ยังช่วงเวลานั้นทันที
  • 3:17 - 3:19
    เพนกวินเป็นนกที่ใช้เสียงมาก
  • 3:19 - 3:21
    และหนวกหูมากๆ จริงๆ
  • 3:21 - 3:24
    ดังนั้นฉันจึงคาดหวังจะเดินเข้าไปยังตึกนั้น
  • 3:24 - 3:26
    และได้พบกับเสียงประสาน
  • 3:26 - 3:28
    ของเสียงแผดร้องแบบแตร และ เสียงงึมงัม และ เสียงร้องโอ๊กอ๊าก
  • 3:28 - 3:30
    แต่แล้ว
  • 3:30 - 3:33
    พอเราก้าวผ่านประตูนี้เข้าไปในตึกนั้น
  • 3:33 - 3:36
    มันช่างเงียบจนน่าขนลุก
  • 3:37 - 3:39
    ดังนั้น มันชัดเจนมาก
  • 3:39 - 3:42
    ว่านี่ คือ เหล่านกที่ชอกช้ำ เจ็บป่วย และ ตึงเครียด
  • 3:42 - 3:45
    อีกอย่างหนึ่งที่น่าตกใจมาก
  • 3:45 - 3:47
    คือ จำนวนของอาสาสมัครอันมากมาย
  • 3:47 - 3:49
    อาสาสมัครมากถึง 1,000 คนต่อวัน
  • 3:49 - 3:51
    มาที่ศูนย์ช่วยเหลือ
  • 3:51 - 3:54
    และในที่สุด ตลอดการช่วยเหลือครั้งนี้
  • 3:54 - 3:57
    อาสาสมัครมากกว่า 12,500 คน
  • 3:57 - 3:59
    จากทั่วโลกเดินทางมาที่เคป ทาวน์
  • 3:59 - 4:01
    เพื่อช่วยชีวิตนกเหล่านี้
  • 4:01 - 4:03
    และสิ่งที่น่ามหัศจรรย์
  • 4:03 - 4:05
    ก็คือ ไม่มีคนไหนเลยที่จำเป็นจะต้องไปที่นั้น --
  • 4:05 - 4:07
    แต่พวกเขาก็ไป
  • 4:07 - 4:10
    และสำหรับพวกเราบางคนที่อยู่ที่นั้นในฐานะมืออาชีพ
  • 4:10 - 4:12
    การตอบสนองของอาสาสมัครที่มหัศจรรย์
  • 4:12 - 4:14
    ต่อวิกฤตการณ์ของสัตว์นี้
  • 4:14 - 4:17
    ช่างเป็นสิ่งที่กินใจอย่างลึกซึ้งและสร้างแรงบันดาลใจอย่างน่าเกรงขาม
  • 4:17 - 4:19
    ในวันหลังจากที่เราไปถึง
  • 4:19 - 4:22
    พวกเราสองคนจากพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ถูกมอบหมายให้คุมห้องเบอร์สอง
  • 4:22 - 4:26
    และห้องเบอร์สองนั้นมีเพนกวินเคลือบไปด้วยน้ำมันกว่า 4,000 ตัว
  • 4:26 - 4:28
    เพื่อให้คุณเข้าใจ เมื่อสามวันก่อนหน้านี้
  • 4:28 - 4:30
    เรามีเพนกวิน 60 ตัวภายใต้การดูแล
  • 4:30 - 4:32
    ดังนั้น เราจึงตกตะลึงอย่างแน่นอน
  • 4:32 - 4:35
    แล้วก็เกรงกลัวนิดๆ -- อย่างน้อยฉันก็กลัวล่ะ
  • 4:35 - 4:37
    โดยส่วนตัวแล้ว ฉันไม่รู้จริงๆ
  • 4:37 - 4:39
    ว่าฉันมีความสามารถที่จะจัดการ
  • 4:39 - 4:41
    ภาระอันมหึมาเช่นนี้ได้หรือเปล่า
  • 4:41 - 4:43
    และโดยรวมแล้ว
  • 4:43 - 4:46
    เราไม่รู้จริงๆว่าเราจะสามารถทำสำเร็จหรือไม่
  • 4:46 - 4:48
    เพราะทุกคนทราบ
  • 4:48 - 4:50
    ว่าแค่หกปีก่อนหน้านี้
  • 4:50 - 4:52
    เพนกวินจำนวนไม่ถึงครึ่งนี้ถูกเคลือบด้วยน้ำมันและได้รับการช่วยเหลือ
  • 4:52 - 4:55
    และแค่ครึ่งหนึ่งเท่านั้นที่รอดชีวิต
  • 4:55 - 4:57
    ดังนั้นมันจะเป็นไปได้หรือ
  • 4:57 - 4:59
    ที่จะช่วยชีวิตเพนกวินที่ถูกเคลือบน้ำมันมากมายขนาดนี้ได้
  • 4:59 - 5:01
    เราแค่ไม่รู้จริงๆ
  • 5:01 - 5:03
    แต่สิ่งที่ให้ความหวังเรา
  • 5:03 - 5:07
    คือเหล่าอาสาสมัครที่กล้าหาญและทุ่มเทอย่างไม่น่าเชื่อ --
  • 5:07 - 5:10
    ซึ่งสามคนตรงนี้กำลังบังคับป้อนอาหารเพนกวิน
  • 5:10 - 5:12
    และคุณอาจจะสังเกตว่าพวกเขาใส่ถุงมือหนามากๆ
  • 5:12 - 5:15
    และสิ่งที่คุณควรจะรู้เกี่ยวกับเพนกวินแอฟริกัน
  • 5:15 - 5:17
    ก็คือ พวกมันมีจงอยปากที่คมเหมือนใบมีด
  • 5:17 - 5:19
    และไม่นาน
  • 5:19 - 5:21
    เนื้อตัวของเราจากตัวจรดเท้าก็เต็ม
  • 5:21 - 5:23
    ไปด้วยบาดแผลน่ากลัวเหล่านี้
  • 5:23 - 5:25
    ที่ถูกกระทำโดยเพนกวินที่หวาดกลัว
  • 5:25 - 5:27
    และวันหลังจากที่เราเดินทางไปถึง
  • 5:27 - 5:29
    วิกฤตใหม่ก็เริ่มเกิดขึ้น
  • 5:29 - 5:33
    ตอนนี้คราบน้ำมันได้เคลื่อนตัวไปทางเหนือมุ่งหน้าสู่เกาะแดสเซน
  • 5:33 - 5:35
    และหน่วยกู้ภัยเริ่มหมดหวัง
  • 5:35 - 5:37
    เพราะพวกเขารู้ว่าถ้าคราบน้ำมันไปถึง
  • 5:37 - 5:40
    มันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะช่วยเหลือนกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันได้อีก
  • 5:40 - 5:42
    และมันไม่มีทางออกที่ดีเลย
  • 5:42 - 5:44
    แต่แล้วในที่สุด
  • 5:44 - 5:46
    นักวิจัยคนหนึ่งก็เกิดความคิดบ้าบอนี้ขึ้นมา
  • 5:46 - 5:49
    เขาพูดว่า "โอเค ทำไมเราไม่ลองรวบรวม
  • 5:49 - 5:51
    นกที่มีความเสี่ยงสูงสุดที่จะถูกเคลือบด้วยน้ำมัน" --
  • 5:51 - 5:53
    พวกเขารวบรวมได้ 20,000 --
  • 5:53 - 5:57
    "แล้วเราก็จะขนพวกมันขึ้นไปตามชายฝั่ง 500ไมล์
  • 5:57 - 5:59
    ไปยัง พอร์ท เอลิซาเบธ ด้วยรถบรรทุกโปร่งแบบนี้
  • 5:59 - 6:01
    แล้วปล่อยพวกมันลงสู่น้ำที่สะอาดที่นั้น
  • 6:01 - 6:04
    แล้วให้พวกมันว่ายน้ำกลับบ้านเอง"
  • 6:04 - 6:08
    (เสียงหัวเราะ)
  • 6:08 - 6:10
    ดังนั้น เพนกวินสามตัว -- ปีเตอร์, พาเมล่า, และ เพอร์ซี่ --
  • 6:10 - 6:12
    ถูกติดป้ายติดตามตัวด้วยดาวเทียม
  • 6:12 - 6:14
    และนักวิจัยภาวนาและหวัง
  • 6:14 - 6:16
    ว่าเมื่อถึงเวลาที่พวกมันกลับถึงบ้าน
  • 6:16 - 6:18
    น้ำมันจะได้รับการทำความสะอาดจากเกาะของพวกมันแล้ว
  • 6:18 - 6:20
    และโชคดีมาก วันที่พวกมันมาถึง
  • 6:20 - 6:22
    เกาะนั้นได้รับการทำความสะอาดแล้ว
  • 6:22 - 6:25
    ดังนั้นมันเป็นการพนันที่ยิ่งใหญ่มาก แต่มันก็ให้ผลตอบแทนที่ดี
  • 6:25 - 6:27
    ดังนั้นตอนนี้พวกเรารู้แล้ว
  • 6:27 - 6:29
    ว่าเราสามารถใช้กลวิธีนี้
  • 6:29 - 6:31
    ในเหตุการณ์น้ำมันรั่วในอนาคต
  • 6:31 - 6:34
    ในการช่วยเหลือสัตว์ป่า เช่นเดียวกับในชีวิต
  • 6:34 - 6:36
    เราเรียนรู้จากประสบการณ์ที่ผ่านมา
  • 6:36 - 6:38
    และเราเรียนรู้จากทั้งความสำเร็จ
  • 6:38 - 6:40
    และความพ่ายแพ้ของเรา
  • 6:40 - 6:42
    และสิ่งสำคัญที่เราเรียนรู้
  • 6:42 - 6:45
    ระหว่างการช่วยเหลือ อพอลโล ซี ในช่วงปี 1994
  • 6:45 - 6:47
    ก็คือ เพนกวินส่วนใหญ่เสียชีวิต
  • 6:47 - 6:49
    เนื่องมาจากการใช้กล่องและรถบรรทุกขนส่ง
  • 6:49 - 6:51
    ที่มีการระบายอากาศ
  • 6:51 - 6:53
    ที่ไม่เหมาะสม --
  • 6:53 - 6:55
    เพราะมันไม่ได้ถูกเตรียมพร้อม
  • 6:55 - 6:57
    เพื่อจัดการกับเพนกวินที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันมากมายขนาดนี้พร้อมกัน
  • 6:57 - 7:00
    ดังนั้น ในช่วงหกปีระหว่างเหตุการณ์น้ำมันรั่วสองครั้งนี้
  • 7:00 - 7:03
    พวกเขาสร้างกล่องที่มีระบบระบายอากาศที่ดีเป็นพันๆกล่อง
  • 7:03 - 7:06
    และผลลัพธ์ที่ได้ ระหว่างภารกิจช่วยเหลือเทรเชอร์
  • 7:06 - 7:09
    คือ เพนกวินเสียชีวิตแค่ 160 ตัว
  • 7:09 - 7:11
    ระหว่างการขนส่ง
  • 7:11 - 7:13
    ต่างจากที่เคยเสียชีวิตถึง 5,000 ตัว
  • 7:13 - 7:15
    ดังนั้น สิ่งนี้อย่างเดียวก็ถือเป็นชัยชนะที่ยิ่งใหญ่แล้ว
  • 7:15 - 7:17
    อีกอย่างที่ได้เรียนรู้ระหว่างการช่วยเหลือ อพอลโล
  • 7:17 - 7:19
    คือ วิธีฝึกเพนกวิน
  • 7:19 - 7:22
    ให้กินอาหารจากมือเปล่า
  • 7:22 - 7:24
    โดยใช้กล่องช่วยฝึกนี้
  • 7:24 - 7:26
    และเราก็ใช้เทคนิคนี้อีกครั้ง
  • 7:26 - 7:28
    ระหว่างการช่วยเหลือ เทรเชอร์
  • 7:28 - 7:30
    แต่สิ่งที่น่าสนใจได้ถูกบันทึก
  • 7:30 - 7:32
    ระหว่างกระบวนการฝึก นั่นคือ
  • 7:32 - 7:34
    เพนกวินตัวแรก
  • 7:34 - 7:36
    ที่สามารถกินอาหารจากมือเปล่าได้
  • 7:36 - 7:39
    คือ ตัวที่มีแถบโลหะที่ปีก
  • 7:39 - 7:42
    จากเหตุการณ์น้ำมันรั่ว อพอลโล ซี เมื่อหกปีที่แล้ว
  • 7:42 - 7:44
    ดังนั้นเพนกวินได้เรียนรู้
  • 7:44 - 7:46
    จากประสบการณ์ก่อนหน้านี้เช่นกัน
  • 7:46 - 7:48
    เพนกวินทั้งหมดนี้
  • 7:48 - 7:51
    ต้องได้รับการทำความสะอาดเอาน้ำมันออกจากตัวอย่างพิถีพิถัน
  • 7:51 - 7:54
    เราต้องใช้คนสองคน และเวลาอย่างน้อยหนึ่งชั่วโมง
  • 7:54 - 7:56
    ในการทำความสะอาดเพนกวินหนึ่งตัว
  • 7:56 - 7:58
    และเมื่อคุณทำความสะอาดเพนกวิน
  • 7:58 - 8:00
    อย่างแรกคุณต้องพ่นน้ำยาสลายน้ำมันก่อน
  • 8:00 - 8:02
    และนี่นำมาสู่เรื่องโปรดของฉัน
  • 8:02 - 8:04
    จากการช่วยเหลือ เทรเชอร์
  • 8:04 - 8:06
    ประมาณหนึ่งปีก่อนเหตุการณ์น้ำมันรั่วนี้
  • 8:06 - 8:08
    นักเรียนอายุ 17 ปีคนหนึ่ง
  • 8:08 - 8:10
    ได้คิดค้นน้ำยาสลายคราบน้ำมัน
  • 8:10 - 8:13
    และพวกเขาได้ใช้มันที่ SANCCOB ซึ่งประสบความสำเร็จอย่างมาก
  • 8:13 - 8:16
    ดังนั้นพวกเขาจึงใช้มันระหว่างภารกิจช่วยเหลือเทรเชอร์
  • 8:16 - 8:19
    แต่เมื่อมาได้ครึ่งทาง น้ำยาก็ไม่เพียงพอ
  • 8:19 - 8:22
    ด้วยความตื่นตระหนก เอสเตลจาก SANCCOB โทรหานักเรียนคนนั้น
  • 8:22 - 8:24
    แล้วพูดว่า "ขอร้องเถอะ เธอต้องผลิตมันอีก"
  • 8:24 - 8:26
    เขารีบไปยังห้องทดลอง
  • 8:26 - 8:29
    และผลิตให้เพียงพอสำหรับการทำความสะอาดนกที่เหลือทั้งหมด
  • 8:29 - 8:31
    ฉันก็แค่คิดว่ามันเป็นสิ่งทีี่่สุดยอดที่สุด
  • 8:31 - 8:33
    ที่วัยรุ่นคนหนึ่ง
  • 8:33 - 8:35
    คิดค้นผลิตภัณฑ์
  • 8:35 - 8:37
    ที่ช่วยชีวิต
  • 8:37 - 8:39
    สัตว์เป็นพันๆตัว
  • 8:39 - 8:42
    แล้วเกิดอะไรขึ้นกับเพนกวินที่ถูกน้ำมันเคลือบ 20,000 ตัวนั้น?
  • 8:42 - 8:44
    และ ซิลเวีย เกาส์ พูดถูกไหม?
  • 8:44 - 8:46
    เราควรจะช่วยปลิดชีวิต
  • 8:46 - 8:48
    นกที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันทั้งหมด
  • 8:48 - 8:50
    เพราะพวกมันส่วนใหญ่จะต้องตายอยู่ดี?
  • 8:50 - 8:53
    เขาคิดผิดไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว
  • 8:53 - 8:55
    หลังจากเวลากว่าห้าแสนชั่วโมง
  • 8:55 - 8:58
    ของแรงงานอาสาสมัครแสนทรหด
  • 8:58 - 9:00
    มากกว่า 90 เปอร์เซ็นต์ของเพนกวินที่ถูกเคลือบด้วยน้ำมันเหล่านั้น
  • 9:00 - 9:03
    กลับคืนสู่ธรรมชาติไปด้วยดี
  • 9:03 - 9:05
    และเราได้ทราบจากการติดตามศึกษา
  • 9:05 - 9:07
    ว่าพวกมันมีชีวิตอยู่ยืนยาว
  • 9:07 - 9:09
    เท่าๆกับเพนกวินที่ไม่เคยถูกเคลือบด้วยน้ำมัน
  • 9:09 - 9:12
    และขยายพันธุ์สำเร็จเท่าๆกันด้วย
  • 9:12 - 9:15
    นอกจากนั้น ลูกเพนกวินประมาณ 3,000 ตัว
  • 9:15 - 9:17
    ยังได้รับความช่วยเหลือและถูกเลี้ยงดูโดยมนุษย์
  • 9:17 - 9:20
    และเราก็ได้ทราบจากการสังเกตการณ์ระยะยาว
  • 9:20 - 9:23
    ว่าลูกนกที่ได้รับการเลี้ยงดูจากมนุษย์
  • 9:23 - 9:25
    มีโอกาสรอดชีวิตถึงวัยรุ่นและวัยเจริญพันธุ์
  • 9:25 - 9:27
    มากกว่าลูกนกที่ถูกพ่อแม่เลี้ยงมา
  • 9:27 - 9:29
    ดังนั้น ด้วยความรู้นี้
  • 9:29 - 9:31
    SANCCOB มีโครงการฟักลูกนก
  • 9:31 - 9:34
    และทุกๆปีพวกเขาช่วยเหลือและเลี้ยงดูลูกนกที่ถูกทอดทิ้ง
  • 9:34 - 9:36
    และพวกเขามีอัตราความสำเร็จ
  • 9:36 - 9:39
    กว่า 80 เปอร์เซ็นต์
  • 9:39 - 9:41
    และนี่เป็นสิ่งที่สำคัญอย่างมาก
  • 9:41 - 9:43
    เพราะ เมื่อหนึ่งปีที่แล้ว
  • 9:43 - 9:46
    เพนกวินแอฟริกันถูกประกาศเป็นสัตว์ใกล้สูญพันธ์
  • 9:46 - 9:48
    และพวกมันอาจจสูญพันธุ์ได้
  • 9:48 - 9:50
    ภายในไม่ถึง 10 ปีนี้
  • 9:50 - 9:53
    ถ้าเราไม่ทำอะไรเพื่อปกป้องมันตอนนี้
  • 9:53 - 9:55
    ดังนั้น สิ่งที่ฉันได้เรียนรู้
  • 9:55 - 9:58
    จากประสบการณ์มันลืมไม่ลงและเข้มข้นนี้คืออะไร?
  • 9:58 - 10:00
    ส่วนตัวแล้ว ฉันเรียนรู้
  • 10:00 - 10:03
    ว่าฉันสามารถรับมือได้มากกว่าที่ฉันเคยคิดฝันว่าจะเป็นไปได้
  • 10:03 - 10:05
    และฉันเรียนรู้ว่า คนคนหนึ่ง
  • 10:05 - 10:07
    สามารถสร้างความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่ได้
  • 10:07 - 10:09
    แค่มองดูนักเรียนอายุ 17 ปีคนนั้นสิ
  • 10:09 - 10:11
    และเมื่อเรามาร่วมมือกัน
  • 10:11 - 10:13
    และทำงานเป็นหนึ่งเดียวกัน
  • 10:13 - 10:15
    เราก็สามารถบรรลุุสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้
  • 10:15 - 10:17
    และอันที่จริง การเป็นส่วนหนึ่งของบางสิ่ง
  • 10:17 - 10:19
    ที่ยิ่งใหญ่กว่าตัวคุณเอง
  • 10:19 - 10:21
    เป็นประสบการณ์ที่มีคุณค่าที่สุด
  • 10:21 - 10:24
    ที่คุณจะสามารถมีได้
  • 10:24 - 10:26
    ดังนั้น ฉันอยากจะฝากข้อคิดสุดท้ายไว้ให้คุณ
  • 10:26 - 10:28
    เรียกว่าเป็นการท้าทายก็ได้
  • 10:28 - 10:30
    เป้าหมายของฉันในฐานะสตรีเพื่อเพนกวิน
  • 10:30 - 10:32
    คือการสร้างจิตสำนึกและหาแหล่งทุน
  • 10:32 - 10:34
    เพื่อปกป้องเพนกวิน
  • 10:34 - 10:37
    แต่ทำไมคุณควรจะใส่ใจเรื่องเพนกวิน?
  • 10:37 - 10:39
    คุณควรจะใส่ใจ
  • 10:39 - 10:41
    เพราะว่า พวกมันเป็นสายพันธุ์บ่งชี้
  • 10:41 - 10:43
    ว่ากันง่ายๆ ถ้าเพนกวินล้มหายตายจากลงเรื่อยๆ
  • 10:43 - 10:46
    มันหมายถึงมหาสมุทรของเรากำลังตาย
  • 10:46 - 10:48
    และเราจะได้รับผลกระทบในที่สุด
  • 10:48 - 10:50
    เพราะ อย่างที่ ซิลเวีย เอิร์ล พูดว่า
  • 10:50 - 10:53
    "มหาสมุทร คือ ระบบหล่อเลี้ยงชีวิตของเรา"
  • 10:53 - 10:55
    และ ภัยคุกคามหลักๆสองอย่างสำหรับเพนกวินตอนนี้
  • 10:55 - 10:57
    คือ การจับสัตว์น้ำมากเกินไป และ ภาวะโลกร้อน
  • 10:57 - 10:59
    และนี้คือสองสิ่ง
  • 10:59 - 11:01
    ที่เราทุกคน
  • 11:01 - 11:03
    มีพลังที่จะทำอะไรสักอย่างกับมันจริงๆ
  • 11:03 - 11:05
    ดังนั้น ถ้าเราทุกคนทำในส่วนของเรา
  • 11:05 - 11:08
    ไปด้วยกัน เราก็สามารถสร้างความแตกต่างได้
  • 11:08 - 11:11
    และเราก็สามารถช่วยเหลือไม่ให้เพนกวินสุญพันธุ์ไป
  • 11:11 - 11:14
    มนุษย์เป็นภัยคุกคามที่ยิ่งใหญ่ต่อเพนกวินตลอดมา
  • 11:14 - 11:16
    แต่ตอนนี้เราเป็นความหวังเดียวของมัน
  • 11:16 - 11:18
    ขอบคุณค่ะ
  • 11:18 - 11:22
    (เสียงปรบมือ)
Title:
ไดแอน เดอนาโปลี: การช่วยเหลือเพนกวินครั้งยิ่งใหญ่
Speaker:
Dyan deNapoli
Description:

เรื่องราวส่วนตัว ชัยชนะส่วนรวม: ไดแอน เดอนาโปลี เล่าเรื่องราวของการช่วยเหลือสัตว์โดยอาสาสมัครครั้งใหญ่ที่สุดในโลก ซึ่งช่วยเหลือเพนกวินมากกว่า 40,000 ตัวหลังเหตุการณ์น้ำมันรั่วที่ชายฝั่งแอฟริกาใต้ งานใหญ่เช่นนี้สำเร็จได้อย่างไร? โดยการช่วยเหลือเพนกวินทีละตัว ทีละตัว ทีละตัว...
more » « less
Video Language:
English
Team:
closed TED
Project:
TEDTalks
Duration:
11:23
Wanvipa Phanumat added a translation

Thai subtitles

Revisions

Our website uses cookies for analysis purposes.