Շիլո Շիվ Սուլեյման: Կիրառել տեխնիկա երազանքներն իրականացնելու համար

Արդյո՞ք մենք դադարել ենք երազել տեխնոլոգիաների` բջջային հեռախոսների, iPod-ների և տեսախցիկների պատճառով: Երիտասարդ արվեստագետ Շիլո Շիվ Սուլեյմանի պատասխանն է՝ ոչ, և նա ցուցադրում է «Խոյա» -ն` iPad-ի համար ստեղծած պատմությունների իր նոր գիրքը, որը մեզ տանում է յոթ րոպեանոց պարզ ստեղծարարության մի կախարդական աշխարհ:

Իմ պատմությունը սկսվել է հենց այստեղ` Ռաջաստանում,

մոտավորապես 2 տարի առաջ:

Ես անապատում էի ու Սուֆի երգիչ Մուխտիար Ալիի հետ

աստղալից երկնքի տակ

զրուցում էի այն մասին, թե ինչպես է պատահել,

որ ոչինչ չի փոխվել դեռ հնդկական

հին էպոս «Մահաբհարատայի » ժամանակներից:

Դեռ այն ժամանակ, երբ մենք`հնդիկներս ցանկանում էինք ճանապարհորդել,

մենք ցատկում էինք կառքի մեջ և սլանում առաջ:

Հիմա մենք նույնն անում ենք ուղղաթիռներով:

Այն ժամանակ,

հենց որ հնդիկ զինվոր- արքայազն Արջունան ծարավում էր,

հանում էր իր նետը, խրում գետնի մեջ,

և ջուրը դուրս էր ցայտում:

Հիմա մենք նույնն անում ենք

գայլիկոններով և հաստոցներով:

Եվ մենք եկանք այն եզրակացության,

որ կախարդանքը փոխարինվել է

մեքենայացված սարքերով:

Դա ինձ իրոք տխրեցրեց:

Ես հասկացա, որ կարծես տեխնոֆոբ էի դառնում:

Վախենում էի, որ կկորցնեմ մայրամուտը

վայելելու և գնահատելու կարողությունը,

եթե իմ ձեռքում չունենամ տեսախցիկ

կամ դրա մասին չթվիթեմ ընկերներիս:

Բայց իրականում տեխնոլոգիան պետք է

ի կատար ածեր կախարդանքը, այլ ոչ թե վերացներ այն:

Երբ ես դեռ փոքրիկ աղջնակ էի,

պապիկս տվեց ինձ իր գրպանի փոքրիկ արծաթե ժամացույցը:

Ու այդ 50 տարեկան տեխնոլոգիան

ինձ համար դարձավ ամենակախարդական բանը.

այն ինձ համար մի ոսկեզօծ դարպաս էր

դեպի երևակայական աշխարհ` լի ծովահեններով,

նավաբեկություններով և երևակայական պատկերներով:

Այսպիսով, սկսեցի մտածել, որ մեր բջջային

հեռախոսները , շքեղ ժամացույցները,

տեսախցիկները չեն թողնում, որ մենք երազենք:

Դրանք թույլ չեն տալիս, որ ներշնչվենք:

Եվ այսպես ես ներխուժեցի տեխնոլոգիայի այս աշխարհը,

որպեսզի տեսնեի, թե ինչքանով կարող էի այն

օգտագործել կախարդանքն իրականացնելու, ոչ թե այն սպանելու համար:

Ես 16 տարեկանից գրքեր եմ նկարազարդում:

Եվ այսպես, երբ ես տեսա iPad- ը,

նայում էի դրան որպես պատմություններ պատմող մի սարք,

որը կարող էր կապել ամբողջ աշխարհի ընթերցողներին:

Այն կարող է իմանալ, թե ինչպես ենք մենք նրան բռնում:

Կարող է իմանալ, թե որտեղ ենք մենք:

Այն միավորում է և՛ պատկերը,և՛ տեքստը,

և՛ անիմացիան, և՛ հնչյունը, և՛ հպումը:

Պատմություններ պատմելը դառնում է

ավելի ու ավելի բազմունակ:

Բայց ի՞նչ ենք մենք անում դրանով:

Այսպիսով, ես պատրաստվում եմ գործի դնել Խոյան`

iPad-ի համար մի ինտերակտիվ ծրագիր:

Այն ասում է. «Դրե'ք Ձեր մատները

յուրաքանչյուր լույսի վրա»:

Եվ այսպես…

(Երաժշտություն)

Այն ասում է. «Այս արկղը պատկանում է...» :

Ու ես հավաքում եմ իմ անունը:

Եվ փաստորեն ես դառնում եմ այս գրքի մի մասը:

Տարբեր կետերում մի փոքրիկ

նամակ է հասնում ինձ, որն ուղղված է հենց ինձ …

iPad-ը GPS-ի շնորհիվ գիտի, թե որտեղ եք ապրում:

Իմ մեջ ապրող երեխան, իրոք,

ոգևորվում է այս տեսակ հնարավորություններից:

Այնպես ստացվեց, որ ես շատ խոսեցի կախարդանքի մասին:

Բայց նկատի չունեմ կախարդներին ու վիշապներին,

ես նկատի ունեմ մանկության կախարդանքը, այն մտքերը,

որոնք ունեցել ենք , երբ դեռ երեխա էինք:

Օրինակ՝ կուժի միջի լուսատտիկների միտքը

ինչ-որ պատճառով ինձ միշտ հետաքրքրել է:

Դրա համար այստեղ պետք է շրջեք ձեր iPad- ը

և հանեք այդ լուսատտիկները:

Ու նրանք փաստորեն լուսավորում են այդ ուղին ամբողջ գրքի մեջ:

Մեկ այլ միտք, որն ինձ` որպես երեխայի իրոք գրավեց,

այն էր, որ ամբողջ տիեզերքը կարող է տեղավորվել

միայն մեկ մարմարե քարի մեջ:

Եվ այսպես, այստեղ,

յուրաքանչյուր գիրք, յուրաքանչյուր աշխարհ

դառնում է մի փոքրիկ մարմարե քար,

որը ես տանում եմ դեպի այս կախարդական սարքը,

էլ գտնվում է մեկ այլ սարքի մեջ:

Եվ այն բացում է մի քարտեզ:

Ընդհանուր առմամբ, բոլոր երևակայական գրքերը միշտ էլ ունեցել են

քարտեզներ, բայց դրանք միշտ անփոփոխ են եղել:

Սա քարտեզ է, որը մեծանում-մեծանում է,

և դառնում է ձեր ուղեցույցը գրքի մնացած մասերի համար:

Այն բացահայտում է իրեն որոշակի կետերում նաև գրքի մեջ:

Այսպիսով, ես պատրաստվում եմ պարզապես մուտք գործել:

Մեկ այլ բան, որ իրոք կարևոր է ինձ համար,

այն է, որ ստեղծվի այնպիսի բովանդակություն,

որը հնդկական է, բայց նաև ժամանակակից:

Ահա, սրանք Ապսարաներն են:

Դե, մենք բոլորս լսել ենք փերիների, հավերժահարսերի մասին,

բայց քանի՞ հոգի Հնդկաստանից դուրս

գիտի հնդկական փերիների՝ Ապսարաների մասին:

Այս խեղճ Ապսարաները թակարդի մեջ են եղել Ինդրայի պալատներում

ալատներում հազարավոր տարիների ընթացքում հին և բորբոսնած գրքերի մեջ:

Եվ այսպիսով, մենք վերադարձնում ենք դրանք

երեխաների համար ժամանակակից մի պատմության միջոցով.

պատմություն, որը հիմնականում վերաբերում էր այնպիսի

նոր հիմնախնդիրների, ինչպիսին է շրջակա միջավայրի ճգնաժամը:

(Երաժշտություն)

Խոսելով շրջակա միջավայրի ճգնաժամի մասին`

պետք է ասեմ, որ կարծում եմ՝ վերջին տասը տարիների ընթացում

մեծ խնդիր է այն, որ երեխաները փակվում են իրենց սենյակներում,

կպչում իրենց անձնական համակարգիչներին և չեն կարողանում դուրս գալ այնտեղից:

Բայց այժմ բջջային տեխնոլոգիայի միջոցով

մենք կարող ենք երեխաներին դուրս հանել դեպի բնություն

իրենց տեխնոլոգիայի հետ միասին:

Գրքի ինտերակտիվ գործողություններից մեկն այն է,

որ ձեզ ուղարկում են այս առաջադրանքով,

երբ դուք պետք է դուրս գաք

միացնեք ձեր iPad-ի տեսախցիկը

և տարբեր բնական օբյեկտներ նկարեք:

Երբ դեռ փոքր էի, փայտիկների, քարերի,

գետաքարերի, խեցիների բազմաթիվ հավաքածուներ ունեի:

Եվ չգիտես ինչու երեխաները դա հիմա չեն անում:

Այսպես, ետ բերելով այս մանկության ավանդույթները`

պետք է դուրս գաք

և առաջին գլխում նկարեք մի ծաղիկ,

այնուհետև պիտակավորեք այն:

Մյուս գլխում պիտի նկարեք որևէ ծառի կեղև

ու պիտակավորեք այն:

Եվ ի՞նչ է տեղի ունենում.

դուք փաստորեն ստեղծում եք թվային նկարների հավաքածու,

ապա դնում եք դրանք առցանց:

Լոնդոնից մի երեխա դնում է աղվեսի նկար

և ասում. «Ես այսօր աղվես եմ տեսել»:

Հնդկաստանից մի երեխա ասում է. «Ես այսօր կապիկ եմ տեսել»:

Եվ դա ստեղծում է ձեր`

արդեն նկարած թվային նկարների

հավաքածուի սոցիալական ցանցը:

Կախարդանքը, երկիրը և տեխնոլոգիան

միավորելու համար

կան բազմաթիվ հնարավորություններ:

Հաջորդ գրքում մենք նախատեսում ենք ունենալ մի գործողություն,

որտեղ դուք, հանելով ձեր iPad-ը` միացրած տեսախցիկով

և չափազանցված իրականությամբ, կարող եք տեսնել,

որ այս անիմացված փերիների շերտը հայտնվում է

մի տնային բույսի վրա, որը գտնվում է ձեր բակում:

Այս կետում ձեր էկրանը լցված է տերևներով:

Դուք պետք է ստեղծեք քամու սուլոց, հեռու փչեք տերևներն

ու կարդաք գրքի մնացած մասը:

Մենք ձգտում ենք, բոլորս ձգտում ենք

դեպի այն աշխարհը, որտեղ բնության ուժերը

մոտենում են տեխնոլոգիային, և կախարդանքն

ու տեխնոլոգիան կարող են ավելի մոտենալ միմյանց:

Մենք օգտագործում ենք արևից ստացված էներգիան:

Ավելի մոտեցնում ենք մեզ ու մեր երեխաներին

բնական աշխարհին և

այդ կախարդանքին, ուրախությանն ու

մանկական սիրուն, որը մենք

ունեինք մի պարզ պատմության ընթացքում:

Շնորհակալություն

(Ծափահարություններ)