Στίβεν Κόουλμαν: Οι ηθικοί κίνδυνοι των μη-φονικών όπλων

Το αέριο πιπεριού και τα όπλα ηλεκτροσόκ είναι σε αυξανόμενη χρήση από την αστυνομία και το στρατό και πιο εξωτικά μη-φονικά όπλα όπως οι ακτίνες θερμότητας είναι στα σκαριά. Στο TEDxCanberra, ο ηθικιστής Στίβεν Κόουλμαν εξερευνά τις απρόβλεπτες συνέπειες της εισαγωγής τους και θέτει μερικά δύσκολα ερωτήματα.

Αυτό για το οποίο θέλω να σας μιλήσω σήμερα

είναι κάποια από τα προβλήματα που ο στρατός του Δυτικού κόσμου --

της Αυστραλίας, των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ην.Βασιλείου και ούτω καθεξής --

αντιμετωπίζουν σε κάποιες από τις αποστολές

που διαχειρίζονται στο σύγχρονο κόσμο, αυτό το διάστημα.

Αν σκεφτείτε τα είδη των αποστολών

στις οποίες έχουμε στείλει Αυστραλιανό στρατιωτικό προσωπικό τα τελευταία χρόνια,

έχουμε ξεκάθαρες αποστολές όπως το Ιράκ και το Αφγανιστάν,

αλλά έχουμε επίσης αποστολές σαν το Ανατολικό Τιμόρ

και τα Νησιά Σολομώντα και ούτω καθεξής.

Και πολλές από αυτές τις αποστολές

όπου πραγματικά στέλνουμε στρατιωτικό προσωπικό αυτές τις μέρες

δεν είναι παραδοσιακοί πόλεμοι.

Στην πραγματικότητα, πολλές από τις δουλειές

που ζητάμε από το στρατιωτικό προσωπικό να κάνει σε αυτές τις περιπτώσεις

είναι τέτοιες που, στις χώρες τους, την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και ούτω καθεξής,

θα γίνονταν στην πραγματικότητα από αστυνομικούς.

Και έτσι υπάρχουν ένα σωρό προβλήματα που προκύπτουν

για το στρατιωτικό προσωπικό σε αυτές τις καταστάσεις,

γιατί κάνουν πράγματα για τα οποία δεν έχουν στ΄αλήθεια εκπαιδευτεί,

και κάνουν πράγματα

για τα οποία, αυτοί που τα κάνουν στις δικές τους χώρες,

είναι εκπαιδευμένοι πολύ διαφορετικά

και εξοπλισμένοι πολύ διαφορετικά.

Τώρα υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για τους οποίους

στην πραγματικότητα στέλνουμε στρατιωτικό προσωπικό

αντί η αστυνομία να κάνει τις δουλειές αυτές.

Αν η Αυστραλία έπρεπε να στείλει χίλιους ανθρώπους αύριο

στη Δυτική Παπούα για παράδειγμα,

δεν έχουμε χίλιους αστυνομικούς να περιφέρονται

οι οποίοι απλά θα μπορούσαν να πάνε αύριο

και όντως έχουμε χίλιους στρατιώτες που θα μπορούσαν να πάνε.

Έτσι όταν πρέπει να στείλουμε κάποιον, στέλνουμε το στρατό --

γιατί είναι εκεί, είναι διαθέσιμοι

και, τι στο καλό, είναι συνηθισμένοι να πάνε και να κάνουν αυτά τα πράγματα

και να τα βγάζουν πέρα μόνοι τους

και να μην έχουν όλη αυτή την επιπλέον υποστήριξη.

Έτσι, μπορούν και το κάνουν με αυτή την έννοια.

Αλλά δεν είναι εκπαιδευμένοι κατά τον ίδιο τρόπο με τους αστυνομικούς

και βέβαια δεν είναι εξοπλισμένοι κατά τον ίδιο τρόπο με τους αστυνομικούς.

Και έτσι αυτό τους έχει προκαλέσει ένα σωρό προβλήματα

όταν ασχολούνται με τέτοια θέματα.

Ένα ιδιαίτερο θέμα που προέκυψε

για το οποίο ειδικά ενδιαφέρομαι

είναι το ερώτημα κατά πόσο

όταν στέλνουμε στρατιωτικό προσωπικό να κάνει τέτοιες δουλειές

θα έπρεπε να τους εξοπλίζουμε διαφορετικά,

και ειδικά, αν θα έπρεπε να τους δίνουμε πρόσβαση

σε κάποια από τα είδη μη-φονικών όπλων που έχει η αστυνομία.

Αφού κάνουν κάποιες από αυτές τις ίδιες δουλειές,

ίσως θα έπρεπε να έχουν κάποια από εκείνα τα πράγματα.

Και φυσικά, υπάρχουν περιπτώσεις

όπου θα νομίζατε ότι εκείνα τα πράγματα θα ήταν αλήθεια χρήσιμα.

Έτσι για παράδειγμα, όταν είχατε στρατιωτικά σημεία ελέγχου.

Αν άνθρωποι πλησιάζουν αυτά τα σημεία ελέγχου

και το στρατιωτικό προσωπικό δεν είναι βέβαιο

αν αυτοί οι άνθρωποι είναι εχθρικοί ή όχι.

Έστω ότι αυτός ο άνθρωπος πλησιάζει εδώ,

κι αυτοί λένε, «Άραγε είναι βομβιστής αυτοκτονίας ή όχι;

Έχουν κάτι κρυμμένο κάτω από τα ρούχα τους; Τι πρόκειται να συμβεί;»

Δεν γνωρίζουν αν αυτός ο άνθρωπος είναι εχθρικός ή όχι.

Αν αυτός ο άνθρωπος δεν ακολουθήσει τις οδηγίες,

τότε μπορεί να καταλήξουν να τον πυροβολήσουν

και μετά να διαπιστώσουν εκ των υστέρων

είτε ότι, ναι, πυροβολήσαμε το σωστό πρόσωπο,

ή, όχι, αυτός ήταν απλά ένας αθώος άνθρωπος

που δεν κατάλαβε τι γινόταν.

Έτσι, αν είχαν μη-φονικά όπλα

τότε θα μπορούσαν να πούνε, «Λοιπόν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε σε τέτοια κατάσταση.

Αν πυροβολήσουμε κάποιον που δεν ήταν εχθρικός

τουλάχιστον δεν θα τον έχουμε σκοτώσει.»

Μια άλλη κατάσταση.

Αυτή η φωτογραφία είναι στην πραγματικότητα από μια από τις αποστολές

στα Βαλκάνια στο τέλος της δεκαετίας του 1990.

Η κατάσταση είναι λίγο διαφορετική

όπου ίσως ξέρουν κάποιον που είναι εχθρικός,

όπου έχουν κάποιον που τους πυροβολεί

ή κάνει κάτι άλλο που είναι ξεκάθαρα εχθρικό, πετά πέτρες, οτιδήποτε.

Αλλά αν ανταποκριθούν, υπάρχει μια σειρά από άλλα άτομα τριγύρω,

που είναι αθώοι άνθρωποι οι οποίοι μπορεί να πληγωθούν--

να είναι παράπλευρη απώλεια που ο στρατός συνήθως δεν θέλει να συζητά.

Έτσι πάλι, θα έλεγαν, «Λοιπόν αν έχουμε πρόσβαση σε μη-φονικά όπλα,

αν έχουμε κάποιον που ξέρουμε ότι είναι εχθρός

μπορούμε να κάνουμε κάτι να τους αντιμετωπίσουμε

γνωρίζοντας ότι αν χτυπήσουμε κάποιον άλλο τριγύρω,

τουλάχιστον, πάλι, δεν πρόκειται να τους σκοτώσουμε.»

Άλλη μια εισήγηση ήταν,

αφού βάλαμε τόσα πολλά ρομπότ στο πεδίο μάχης

μπορούμε να δούμε να έρχεται η ώρα

που στην πραγματικότητα θα στέλνουν ρομπότ στο πεδίο μάχης που θα είναι αυτόνομα.

Θα πρόκειται να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις για το ποιούς θα πυροβολούν και ποιούς όχι

χωρίς ανθρώπινη συμμετοχή.

Κι έτσι η πρόταση είναι, λοιπόν,

αφού πρόκειται να στέλνουν ρομπότ και να τους επιτρέπουν να κάνουν κάτι τέτοιο,

ίσως θα ήταν καλή ιδέα, πάλι με αυτά τα πράγματα

αν ήταν οπλισμένα με μη-φονικά όπλα

έτσι ώστε αν το ρομπότ πάρει μια κακή απόφαση και πυροβολήσει το λάθος άνθρωπο,

πάλι, δεν θα τον έχουν σκοτώσει στην πραγματικότητα.

Τώρα υπάρχει μια ολόκληρη σειρά από διάφορα είδη μη-φονικών όπλων,

κάποια από τα οποία είναι προφανώς διαθέσιμα σήμερα,

κάποια άλλα τα αναπτύσσουν.

Έτσι έχετε παραδοσιακά πράγματα όπως το σπρέι πιπεριού

αέρια δακρύων στην κορυφή εκεί,

ή όπλα ηλεκτροσόκ εδώ.

Αυτό εδώ πάνω δεξιά, είναι στην πραγματικότητα πομπός λέιζερ

που προορίζεται απλά για να τυφλώνει ανθρώπους στιγμιαία

και να τους αποπροσανατολίζει.

Έχετε μη-φονικές σφαίρες πυροβόλων

που περιέχουν ελαστικά σφαιρίδια

αντί των παραδοσιακών μεταλλικών.

Κι αυτό εδώ στη μέση, το μεγάλο φορτηγό,

στην πραγματικότητα ονομάζεται Σύστημα Ενεργού Αποτροπής --

κάτι που ο στρατός των ΗΠΑ δουλεύει αυτή τη στιγμή.

Είναι στην ουσία ένας μεγάλος πομπός μικροκυμάτων.

Είναι κατά κάποιο τρόπο η κλασική ιδέα για μια ακτίνα θερμότητας.

Φτάνει σε μια πραγματικά μεγάλη απόσταση,

συγκριτικά με κάθε άλλο από αυτά τα πράγματα.

Και οποιοσδήποτε χτυπηθεί απ' αυτό

αισθάνεται αυτή την ξαφνική έκρηξη θερμότητας

και απλά θέλει να αποτραβηχτεί.

Είναι πολύ πιο εξεζητημένο από ένα φούρνο μικροκυμάτων,

αλλά ουσιαστικά βράζει τα μόρια του νερού

πάνω στην ίδια την επιφάνεια του δέρματός σας.

Έτσι αισθάνεστε αυτή τη μεγάλη θερμότητα,

και καταλήγετε, «Θέλω να ξεφύγω.»

Και νομίζουν, λοιπόν αυτό θα είναι στα αλήθεια χρήσιμο

σε μέρη όπου θέλουμε να απομακρύνουμε ένα πλήθος από μία συγκεκριμένη περιοχή,

αν το πλήθος γίνεται εχθρικό.

Αν πρέπει να κρατήσουμε τους ανθρώπους μακριά από ένα συγκεκριμένο μέρος,

μπορούμε να το κάνουμε με τέτοια πράγματα.

Έτσι προφανώς υπάρχει μια ολόκληρη σειρά διαφόρων ειδών

μη-φονικών όπλων που θα μπορούσαμε να δώσουμε στο στρατιωτικό προσωπικό

και υπάρχει μια σειρά καταστάσεων

όπου τα κοιτάνε και λένε «Α, αυτά τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πραγματικά χρήσιμα.»

Αλλά όπως είπα,

ο στρατός και η αστυνομία

διαφέρουν πολύ.

Ναι, δεν χρειάζεται να το πολυκοιτάξετε

για να αναγνωρίσετε το γεγονός ότι θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά.

Ειδικά,

η στάση απέναντι στη χρήση βίας

και ο τρόπος που εκπαιδεύονται στη χρήση βίας

διαφέρει κατά πολύ.

Η αστυνομία --

και γνωρίζω γιατί στην πραγματικότητα βοήθησα στην εκπαίδευση της αστυνομίας --

οι αστυνομικοί, ιδίως στη Δυτική δικαιοδοσία τουλάχιστον,

είναι εκπαιδευμένοι να αποκλιμακώνουν τη βία,

να προσπαθούν να αποφεύγουν χρήση βίας

όπου είναι δυνατό,

και να χρησιμοποιούν θανατηφόρα βία

μόνο στην απολύτως ύστατη ανάγκη.

Το στρατιωτικό προσωπικό εκπαιδεύεται για πόλεμο,

έτσι είναι εκπαιδευμένο, ώστε μόλις τα πράγματα γίνουν άσχημα,

η πρώτη τους αντίδραση είναι θανατηφόρα βία.

Τη στιγμή που «η λάσπη θα πέσει στον ανεμιστήρα»,

μπορείς να αρχίσεις να πυροβολείς ανθρώπους.

Έτσι η στάση τους

απέναντι στη χρήση θανατηφόρας βίας είναι πολύ διαφορετική,

και νομίζω ότι είναι αρκετά προφανές

ότι και η στάση τους απέναντι στη χρήση μη-φονικών όπλων

πάλι θα είναι πολύ διαφορετική από αυτή της αστυνομίας.

Και αφού ήδη είχαμε τόσο πολλά προβλήματα

με την αστυνομική χρήση μη-φονικών όπλων με διάφορους τρόπους,

θεώρησα ότι θα ήταν στ' αλήθεια καλή ιδέα να δούμε κάποια από αυτά τα πράγματα

και να προσπαθήσουμε να τα συσχετίσουμε με το στρατιωτικό πλαίσιο.

Και εξεπλάγην στ' αλήθεια όταν άρχισα να το κάνω,

να βλέπω ότι, ουσιαστικά,

ακόμα κι αυτοί που συνηγορούσαν για τη χρήση των μη-φονικών όπλων από το στρατό

στην πραγματικότητα δεν το είχαν κάνει.

Γενικά φαινόταν να θεωρούν,

«Καλά, γιατί θα έπρεπε να νοιαζόμαστε για ό,τι συμβαίνει στην αστυνομία;

Εξετάζουμε κάτι διαφορετικό,»

και δεν φαινόταν να αναγνωρίζουν ότι, ουσιαστικά,

εξέταζαν λίγο πολύ το ίδιο πράγμα.

Έτσι τελικά άρχισα να ερευνώ κάποια από αυτά τα θέματα

και να ρίχνω μια ματιά

στον τρόπο που η αστυνομία χρησιμοποιεί μη-φονικά όπλα όταν αυτά υιοθετηθούν

και κάποια από τα προβλήματα που ίσως ανακύψουν

από αυτά τα θέματα

όταν στην πραγματικότητα τα υιοθετήσουν.

Και φυσικά, όντας Αυστραλός,

άρχισα να εξετάζω υλικό στην Αυστραλία,

γνωρίζοντας, πάλι, από τις δικές μου εμπειρίες για αρκετές φορές

που μη-φονικά όπλα έχουν παρουσιαστεί στην Αυστραλία.

Έτσι ένα από τα πράγματα που εξέτασα ιδιαίτερα

ήταν η χρήση του αερίου δακρύων,

αέριο ελαιορητίνης καψικαΐνης, αέριο πιπεριού,

από την Αυστραλιανή αστυνομία

και βλέποντας όποτε είχε υιοθετηθεί, τι είχε συμβεί

και τέτοια είδη θεμάτων.

Και μία μελέτη που βρήκα,

μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα,

ήταν για το Κουίνσλαντ,

γιατί εκεί είχαν μια δοκιμαστική περίοδο για τη χρήση του αερίου πιπεριού

πριν το υιοθετήσουν ευρύτερα.

Και πήγα κι έριξα μια ματιά σε κάποιο από τα στοιχεία εδώ.

Τώρα όταν εισήγαγαν το αέριο ελαιορητίνης καψικαΐνης στο Κουίνσλαντ

ήταν πραγματικά ρητοί.

Ο υπουργός δημόσιας τάξης έκανε ένα σωρό δημόσιες δηλώσεις γι' αυτό.

Έλεγαν, «Αυτό προορίζεται ρητά

για να παρέχει στην αστυνομία μια επιλογή

ανάμεσα στις φωνές και τους πυροβολισμούς.

Αυτό είναι κάτι που μπορούν να χρησιμοποιήσουν αντί του πυροβόλου όπλου

σε τέτοιες καταστάσεις όπου προηγουμένως θα είχαν αναγκαστεί να πυροβολήσουν κάποιον.»

Λοιπόν πήγα και κοίταξα όλα αυτά τα στοιχεία για τους πυροβολισμούς της αστυνομίας.

Και δεν μπορείτε στην πραγματικότητα να βρείτε πολύ εύκολα

για μεμονωμένες πολιτείες της Αυστραλίας.

Μπορούσα μόνο να βρω αυτά.

Αυτό είναι από μια αναφορά του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Εγκληματολογίας.

Όπως μπορείτε να δείτε στα ψιλά γράμματα, αν μπορείτε να το διαβάσετε στην κορυφή:

«Θάνατοι από πυροβολισμούς της αστυνομίας» σημαίνει όχι μόνο άνθρωποι που έχουν πυροβοληθεί από την αστυνομία,

αλλά ανθρώπους που έχουν αυτοπυροβοληθεί με παρούσα την αστυνομία.

Αλλά αυτά είναι τα στοιχεία για το σύνολο της χώρας.

Και το κόκκινο βέλος παριστάνει το σημείο

όπου το Κουίνσλαντ δήλωσε,

«Ναι, εδώ θα δώσουμε στο σύνολο των αστυνομικών της πολιτείας

πρόσβαση στο αέριο ελαιορητίνης καψικαϊνης.»

Έτσι μπορείτε να δείτε ότι έξι θάνατοι κατά κάποιο τρόπο οδηγούσαν σε αυτό

κάθε έτος για ένα αριθμό ετών.

Υπήρξε μια έξαρση βέβαια, μερικά χρόνια πριν,

αλλά αυτό δεν ήταν στην πραγματικότητα στο Κουίνσλαντ.

Ξέρει κανένας πού ήταν; Δεν ήταν το Πορτ Άρθουρ,όχι.

Βικτόρια; Ναι, σωστά.

Εκείνη η έξαρση ήταν ολόκληρη στη Βικτόρια

Λοιπόν δεν ήταν ότι το Κουίνσλαντ είχε ιδιαίτερο πρόβλημα

με θανάτους από πυροβολισμούς της αστυνομίας και ούτω καθεξής.

Λοιπόν έξι πυροβολισμοί στο σύνολο της χώρας,

αρκετά σταθερά κατά τα προηγούμενα έτη.

Έτσι τα επόμενα δυο έτη ήταν τα έτη που μελέτησαν --2001, 2002.

Θέλει κάποιος να μαντέψει πόσες φορές,

δεδομένου πώς το υιοθέτησαν,

πόσες φορές η αστυνομία στο Κουίνσλαντ χρησιμοποίησε αέριο ελαιορητίνης καψικαΐνης εκείνη την περίοδο;

Εκατοντάδες; Μία, τρεις.

Χίλιες γίνεται καλύτερα.

Ρητά υιοθετήθηκε

σαν ένα εναλλακτικό στη χρήση φονικής βίας --

μια εναλλακτική επιλογή ανάμεσα στις φωνές και τους πυροβολισμούς.

Θα διακινδυνεύσω μια εικασία εδώ

λέγοντας ότι αν η αστυνομία του Κουίνσλαντ δεν είχε το αέριο,

δεν θα είχαν πυροβολήσει 2.226 ανθρώπους

αυτά τα δυο χρόνια.

Στην πραγματικότητα, αν ρίξετε μια ματιά

στις μελέτες που κοιτούσαν,

το υλικό που συνέλεγαν και εξέταζαν

μπορείτε να δείτε ότι οι ύποπτοι ήταν οπλισμένοι μόλις

σε περίπου 15% των περιπτώσεων

που χρησιμοποιήθηκε αέριο ελαιορητίνης καψικαΐνης.

Χρησιμοποιούνταν συστηματικά εκείνη την περίοδο,

και φυσικά, ακόμα χρησιμοποιείται συστηματικά --

γιατί δεν υπήρχαν παράπονα γι' αυτό,

τουλάχιστον στο πλαίσιο αυτής της μελέτης --

χρησιμοποιούνταν συστηματικά

για αντιμετώπιση βίαιων ατόμων,

δυνητικά βίαιων,

και επίσης χρησιμοποιούνταν πολύ συχνά

για αντιμετώπιση ατόμων που ήταν απλά

παθητικά μη συμμορφούμενα.

Αυτό το άτομο δεν κάνει κάτι βίαιο,

αλλά απλά δεν κάνει αυτό που θέλουμε.

Δεν υπακούει στις οδηγίες που του δίνουμε,

έτσι θα του ρίξουμε αέριο ελαιορητίνης καψικαΐνης.

Αυτό θα τους επιταχύνει. Τα πάντα θα λειτουργήσουν καλύτερα με αυτόν τον τρόπο.

Αυτό ήταν κάτι που εισήχθηκε ρητά

ως εναλλακτικό των πυροβόλων,

αλλά χρησιμοποιείται συστηματικά

στην αντιμετώπιση ολόκληρης σειράς

άλλων ειδών προβλημάτων.

Τώρα ένα ιδιαίτερο ζήτημα που προκύπτει

με τη στρατιωτική χρήση μη-φονικών όπλων --

και οι άνθρωποι όταν στην πραγματικότητα λένε, «Λοιπόν α, ίσως υπάρχουν κάποια προβλήματα» --

υπάρχουν ένα δυο ιδιαίτερα προβλήματα που εστιάζονται.

Ένα από αυτά τα προβλήματα

είναι ότι τα μη-φονικά όπλα μπορεί να χρησιμοποιούνται χωρίς διάκριση.

Μια από τις θεμελιώδεις αρχές της στρατιωτικής χρήσης βίας

είναι ότι πρέπει να κάνεις διάκριση.

Πρέπει να είσαι προσεκτικός ως προς ποιόν πυροβολείς.

Έτσι ένα από τα προβλήματα που έχει τεθεί για τα μη-φονικά όπλα

είναι ότι ίσως χρησιμοποιηθούν αδιακρίτως --

ότι τα χρησιμοποιείτε εναντίον μιας ολόκληρης σειράς ανθρώπων

γιατί δεν χρειάζεται να ανησυχείτε τόσο πολύ πλέον.

Και σε ένα συγκεκριμένο παράδειγμα

όπου νομίζω ότι αυτό πραγματικά συμβαίνει όπου μπορείτε να το δείτε

ήταν η πολιορκία του Θεάτρου Ντουμπρόβκα στη Μόσχα το 2002,

την οποία μάλλον πολλοί από εσάς, αντίθετα από τους περισσότερους φοιτητές μου στην Αυστραλιανή Ακαδημία Εθνικής Άμυνας,

είστε αρκετά μεγάλοι να την θυμάστε.

Λοιπόν είχαν έρθει οι Τσετσένοι κι είχαν πάρει τον έλεγχο του θεάτρου.

Κρατούσαν περίπου 700 ανθρώπους ομήρους.

Είχαν απελευθερώσει κάποιους ανθρώπους

αλλά ακόμα κρατούσαν 700 ομήρους.

Και η Ρωσική ειδική στρατιωτική αστυνομία,

οι ειδικές δυνάμεις, η Σπέτσναζ,

ήρθαν και ουσιαστικά εισέβαλαν στο θέατρο.

Κι ο τρόπος που το έκαναν ήταν να το γεμίσουν με αναισθητικό αέριο.

Κι όπως εξελίχθηκε

ουσιαστικά πέθαναν αρκετοί από τους ομήρους

λόγω της εισπνοής του αερίου.

Χρησιμοποιήθηκε αδιακρίτως.

Γέμισαν πλήρως το θέατρο με αέριο.

Και δεν είναι έκπληξη ότι πέθαναν άνθρωποι,

γιατί δεν ξέρετε πόσο από αυτό το αέριο

πρόκειται να εισπνεύσει κάθε άτομο,

σε τι στάση θα πέσουν

όταν αναισθητοποιηθούν και ούτω καθεξής.

Υπήρξαν στην πραγματικότητα μόνο δυο άνθρωποι που πυροβολήθηκαν

σε αυτό το επεισόδιο.

Έτσι όταν το εξέτασαν εκ των υστέρων,

υπήρξαν μόνο δυο άνθρωποι

που είχαν προφανώς πυροβοληθεί από αυτούς που τους κρατούσαν ομήρους

ή από τις δυνάμεις της αστυνομίας

που εισέβαλαν και προσπαθούσαν να αντιμετωπίσουν την κατάσταση.

Σχεδόν όλοι όσοι σκοτώθηκαν

σκοτώθηκαν από την εισπνοή του αερίου.

Ο τελικός απολογισμός των ομήρων

είναι λίγο ασαφής,

αλλά είναι με βεβαιότητα λίγο μεγαλύτερος από αυτόν,

γιατί υπήρξαν και άλλοι άνθρωποι που πέθαναν τις επόμενες ημέρες.

Λοιπόν αυτό ήταν ένα ιδιαίτερο πρόβλημα που συζήτησαν,

ότι αυτό ίσως χρησιμοποιήθηκε αδιακρίτως.

Το δεύτερο πρόβλημα για το οποίο οι άνθρωποι κάποιες φορές συζητούν

για τη στρατιωτική χρήση μη-φονικών όπλων,

και είναι στην πραγματικότητα ο λόγος για τον οποίο στη σύμβαση χημικών όπλων,

είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορείτε να χρησιμοποιείτε δακρυγόνα

ως πολεμικό όπλο,

το πρόβλημα είναι ότι παρατηρείται κάποιες φορές

τα μη-φονικά όπλα ίσως χρησιμοποιούνται, όχι σαν εναλλακτικά στην φονική βία,

αλλά σαν πολλαπλασιαστής φονικής βίας --

ότι χρησιμοποιείτε πρώτα τα μη-φονικά όπλα

ώστε τα φονικά όπλα σας να είναι πιο αποτελεσματικά.

Οι άνθρωποι που θα πυροβολείτε

δεν πρόκειται να είναι ικανοί να παραμερίσουν.

Δεν πρόκειται να αντιληφθούν τι συμβαίνει και μπορείτε να τους σκοτώσετε ευκολότερα.

Και στην πραγματικότητα, αυτό ακριβώς συνέβη εδώ.

Αυτοί που κρατούσαν τους ομήρους και είχαν χάσει τις αισθήσεις τους από το αέριο

δεν συνελήφθησαν,

απλώς πυροβολήθηκαν στο κεφάλι.

Έτσι αυτό το μη-φονικό όπλο

χρησιμοποιήθηκε σε αυτή την περίπτωση

σαν πολλαπλασιαστής φονικής ισχύος

για να κάνει πιο αποτελεσματικό το φόνο

σε αυτή ειδικά την κατάσταση.

Άλλο ένα πρόβλημα που θέλω μόνο να αναφέρω γρήγορα

είναι ότι υπάρχει ένας σωρός προβλημάτων

σχετικά με τον τρόπο που οι άνθρωποι διδάσκονται

να χρησιμοποιούν μη-φονικά όπλα

και να εκπαιδεύονται σ'αυτά και μετά να εξετάζονται και ούτω καθ'εξής.

Γιατί εξετάζονται σε όμορφα, ασφαλή περιβάλλοντα.

Και οι άνθρωποι διδάσκονται να τα χρησιμοποιούν σε όμορφα, ασφαλή περιβάλλοντα

σαν αυτό, όπου μπορείτε να δείτε ακριβώς τι γίνεται.

Το άτομο που ψεκάζει το αέριο φορά ελαστικό γάντι

για να εξασφαλισθεί ότι δεν θα μολυνθούν και ούτω καθ'εξής.

Αλλά ποτέ δεν εξοικειώνονται έτσι.

Εξοικειώνονται έξω στον πραγματικό κόσμο,

όπως στο Τέξας, όπως εδώ.

Ομολογώ, αυτή ειδικά η υπόθεση

ήταν πραγματικά αυτή που κέντρισε το ενδιαφέρον μου γι' αυτό.

Συνέβη όταν εργαζόμουν ως ερευνητής στην Ναυτική Ακαδημία των ΗΠΑ.

Και αναφορές ειδήσεων άρχισαν να έρχονται σχετικά με αυτή την κατάσταση

όπου μια γυναίκα διαπληκτιζόταν με τον αστυνομικό.

Δεν ήταν βίαιη.

Στην πραγματικότητα, αυτός ήταν ίσως έξι ίντσες ψηλότερος από μένα,

κι αυτή ήταν περίπου τόσο ψηλή.

Και τελικά του είπε

«Λοιπόν πρόκειται να επιστρέψω στο αυτοκίνητό μου.»

Και αυτός λέει, «Αν επιστρέψεις στο αυτοκίνητό σου, πρόκειται να σου κάνω ηλεκτροσόκ.»

Κι αυτή λέει, «Άντε προχώρα. Κάνε μου ηλεκτροσόκ.» Κι έτσι κάνει.

Κι όλο αυτό καταγράφεται στη βιντεοκάμερα

που λειτουργεί μπροστά από το περιπολικό.

Λοιπόν αυτή είναι 72,

και φαίνεται ότι αυτός δεν είναι ο πλέον κατάλληλος τρόπος να αντιμετωπισθεί.

Κι άλλα παραδείγματα τέτοιων συμβάντων

με άλλους ανθρώπους όπου νομίζεις

όπου νομίζεις, «Είναι αυτός στ'αλήθεια ο κατάλληλος τρόπος χρήσης μη-φονικών όπλων;»

«Επικεφαλής αστυνομικός κάνει ηλεκτροσόκ στο κεφάλι δεκατετράχρονου κοριτσιού.»

«Ξέφευγε. Τι άλλο έπρεπε να κάνω;»

(Γέλια)

Ή στη Φλόριντα:

«Αστυνομικοί κτυπούν με ηλεκτροσόκ εξάχρονο αγόρι σε δημοτικό σχολείο.»

Και είναι ξεκάθαρο ότι έμαθαν πολλά απ'αυτό

γιατί στην ίδια περιοχή,

«Η αστυνομία αναθεωρεί την πολιτική μετά το χτύπημα παιδιού με ηλεκτροσόκ:

Δεύτερο παιδί χτυπιέται με όπλο ηλεκτροσόκ μέσα σε λίγες εβδομάδες.»

Ίδια αστυνομική περιφέρεια.

Κι άλλο παιδί μέσα σε λίγες εβδομάδες μετά το χτύπημα του εξάχρονου αγοριού.

Για την περίπτωση που σκέφτεστε ότι

πρόκειται να συμβεί μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες,

συνέβη και στον Καναδά.

Και ένας συνάδελφός μου

μού έστειλε αυτό εδώ από το Λονδίνο.

Αλλά το αγαπημένο μου από αυτά, οφείλω να ομολογήσω,

όντως προέρχεται από τις Ηνωμένες Πολιτείες:

«Αστυνομικοί χτυπούν με ηλεκτροσόκ, ανάπηρη γυναίκα 84 ετών στο κρεβάτι της.»

Έλεγξα τις αναφορές γι' αυτό εδώ.

Το κοίταξα. Στ' αλήθεια εξεπλάγην.

Προφανώς πήρε μια πιο απειλητική θέση στο κρεβάτι της.

(Γέλια)

Δεν κάνω πλάκα. Αυτό είναι ακριβώς αυτό που είπε.

«Πήρε μια πιο απειλητική θέση στο κρεβάτι της.»

Εντάξει.

Αλλά να σας θυμίσω για τι μιλάω,

μιλάω για τις στρατιωτικές χρήσεις των μη-φονικών όπλων.

Γιατί λοιπόν είναι αυτό σχετικό;

Διότι η αστυνομία είναι στην πραγματικότητα περισσότερο συγκρατημένη στη χρήση βίας

από όσο ο στρατός.

Είναι εκπαιδευμένη να είναι περισσότερο συγκρατημένη στη χρήση βίας από όσο ο στρατός.

Είναι εκπαιδευμένη να σκέφτεται περισσότερο, να προσπαθεί να αποκλιμακώσει.

Έτσι αν έχετε αυτά τα προβλήματα με αστυνομικούς με μη-φονικά όπλα,

τι στο καλό θα σας έκανε να σκεφτείτε

ότι θα είναι καλύτερα με το στρατιωτικό προσωπικό;

Το τελευταίο που θα ήθελα απλώς να πω,

όταν μιλώ στην αστυνομία

σχετικά με το πως θα έμοιαζε ένα τέλειο μη-φονικό όπλο,

σχεδόν αναπόφευκτα λένε το ίδιο πράγμα.

Λένε, «Λοιπόν, πρέπει να είναι κάτι που είναι αρκετά δυσάρεστο

ώστε οι άνθρωποι να μη θέλουν να χτυπηθούν από αυτό το όπλο.

Έτσι αν απειλήσεις με τη χρήση του,

οι άνθρωποι πρόκειται να συμμορφωθούν,

όμως θα είναι επίσης κάτι

το οποίο δεν αφήνει μόνιμα αποτελέσματα.»

Με άλλα λόγια, το τέλειο μη-φονικό όπλο σας

είναι κάτι που είναι τέλειο για κατάχρηση.

Τι θα είχαν κάνει αυτοί οι τύποι

αν είχαν πρόσβαση σε όπλα ηλεκτροσόκ

ή σε μια επανδρωμένη, φορητή έκδοση

του Συστήματος Ενεργού Αποτροπής --

μια μικρή ακτίνα θερμότητας που μπορείς να χρησιμοποιείς σε ανθρώπους

και να μην ανησυχείς για αυτή.

Λοιπόν νομίζω, ναι μπορεί να υπάρχουν τρόποι

ώστε τα μη-φονικά όπλα να είναι εξαιρετικά σε αυτές τις καταστάσεις,

αλλά υπάρχει επίσης ένας ολόκληρος σωρός προβλημάτων

που είναι ανάγκη να εξεταστούν επίσης.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Χειροκρότημα)