Neden siyahi kızlar okullarda cezalandırma için hedef alınıyor ve bunu nasıl değiştirebiliriz

Yazar ve sosyal adalet alanında akademisyen Monique W. Morris, dünyanın her yerinde siyahi kızların, onları cezalandırmayı hedef alan ilkeler yüzünden okullardan uzaklaştırıldığını söylüyor. Bunun sonucunda sayısız kız kısıtlanmış olanaklarla dolu güvensiz bir geleceğe itiliyor. Bu krizi nasıl sonlandırabiliriz? Morris, konuşmasında okuldan uzaklaştırmaların nedenlerini açığa çıkarıyor ve okulları siyahi kızların iyileşip gelişebilecekleri bir yer hâline getirmek için neler yapabileceğimizi anlatıyor.

Altıncı sınıftayken
okulda bir kavgaya karıştım.

İlk defa kavga etmiyordum

ama okulda ettiğim ilk kavgaydı.

Kavga, benden yaklaşık
30 cm daha uzun,

fiziksel olarak benden daha güçlü

ve haftalardır bana sataşan
bir çocuklaydı.

Bir gün beden eğitimi dersinde,
ayağıma bastı ve özür dilemeyi reddetti.

Çok sinirlenmiştim,
onu tuttuğum gibi yere fırlattım.

Geçmişte judo eğitimi almıştım.

(Gülüşmeler)

Kavgamız iki dakikadan daha az sürdü.

Fakat bu kavga;
cinsel tacizden kurtulan,

terk edilmişlikle boğuşan,

hayatının diğer alanlarında da

şiddete maruz kalmış biri olarak

içimde büyüttüğüm fırtınanın
dışa yansımasıydı.

Onunla kavga ediyordum,

ancak aynı zamanda,
bedenime saldırmış erkeklerle

ve bu konuda sessiz kalmam gerektiğini
söyleyen kültürle de kavga ediyordum.

Bir öğretmen kavgayı ayırdı

ve müdürüm beni odasına çağırdı.

Ama bana, "Monique senin
sorunun ne?" demedi.

Nefesimi toparlayabilmem için zaman verdi

ve "Ne oldu?" diye sordu.

Benimle çalışan eğitmenler
empati kuruyorlardı.

Beni tanıyorlardı.

Okumayı ve resim çizmeyi
sevdiğimi biliyorlardı.

Prince'e bayıldığımı da biliyorlardı.

Bu bilgileri, benim davranışlarımın
ve sınıf arkadaşlarımın davranışlarının

öncülük ettikleri öğrenme topluluğu için
yıkıcı olduğunu anlatmada kullandılar.

Bana uzaklaştırma cezası vermediler,

polisi aramadılar.

Bu kavga, ertesi gün
okula gitmemi engellemedi.

Beni mezun olmaktan,
öğretmekten alıkoymadı.

Ama maalesef artık bu hikâye,

ABD'deki ve dünyadaki birçok siyahi kızın
paylaştığı bir hikâye değil.

Siyahi kızların oransız olarak okullardan
uzaklaştırıldıkları bir krizin içindeyiz.

Okulun güvenliğine karşı muhtemel
bir tehdit olmalarından dolayı değil;

okulları, genellikle ceza ve ötekileştirme
mekanı olarak deneyimlediklerinden dolayı.

Bu, ülkemizin her yerindeki
siyahi kızlardan duyduğum bir şey

ama üstesinden gelinemez değil.

Bu hikâyeyi değiştirebiliriz.

Birkaç veriyle başlayalım.

Ulusal Siyahi Kadınlar
Adalet Enstitüsü'nün

ABD Eğitim Bakanlığı tarafından toplanan
vatandaşlık hakları incelemesine göre;

siyahi kızlar, okullardaki
disiplin kurulu süreci boyunca

en çok temsil edilmiş tek kız gruplarıdır.

Bu, diğer kızlar ayrımcı disipline
maruz kalmıyor demek değil.

Diğer kızlar sürecin başka bölümlerinde
fazla temsil edilmiyor demek de değil.

Ama siyahi kızlar, tüm süreç boyunca
fazla temsil edilen tek grup.

Siyahi kızların bir veya daha fazla
uzaklaştırma alma olasılığı,

beyaz akranlarına göre
yedi kat daha fazla.

Beyaz ve Latin akranlarıyla
kıyaslandığında

çocuk mahkemesine çıkma olasılıkları
yaklaşık üç kat daha fazla.

Georgetown Center'ın son zamanlarda
yaptığı Fakirlik ve Eşitsizlik araştırması

siyahi kızların, beyaz
akranlarıyla kıyaslandığında

daha yetişkin olarak görüldükleri bir tür
yaş baskısı yaşadıklarını onaylayarak

bu eşitsizliğin nedenini kısmen açıkladı.

Ulaşılan başka bir sonuç da şuydu:

Beyaz akranlarına göre siyahi kızların

daha az bakım ve korumaya
ihtiyaç duyduğunu,

cinsellikle ilgili daha çok şey bildiğini
ve daha özgür olduğunu düşünüyor.

Araştırma ayrıca bu algı ve eşitsizliğin
siyahi kızlar beş yaşındayken başladığını,

zamanla arttığını ve 10-14 yaşlarında
zirveye ulaştığını ortaya koydu.

Bu durumun sonuçları var.

Bir kızın yaşından
daha büyük olduğuna inanmak

ona daha kaba davranılmasına,
bir hata yaptığında hemen kınanmasına

ve zarar gördüğünde
kendisinin suçlanmasına yol açar.

Ayrıca içinde bulunduğu koşullar yerine
sorunu kendinde aramasına neden olur.

Siyahi kızlar hep
çok gürültülü, çok agresif,

çok sinirli ve çok göz önünde
olarak görülürler.

Siyahi olmayan kızlarla kıyaslanan

ve kızın hayatında yaşananları
ya da kültürünü hesaba katmayan sıfatlar.

Bunun yaşandığı tek yer ABD değil.

Güney Afrika'da, Pretoria
Kız Lisesi'ndeki siyahi kızlar

kimyasal işlem uygulamadan doğal saçlarla
okula gelmekten vazgeçirildiler.

Peki o kızlar ne yaptı?

Protesto ettiler.

Onlar kendi gerçeklerini savunurken

küresel toplumun onları sarmalamasını
görmek çok güzeldi.

Ama onları rahatsız edici
bulanlar da vardı

ve bunun asıl nedeni, o kızların
şunu sormaya cesaret etmeleriydi:

"Afrika'da değilse
başka nerede siyahi olabiliriz?"

(Gülüşmeler)

(Alkışlar)

Bu iyi bir soru.

Dünyanın her yerinde siyahi kızlar
bu soruyla boğuşuyor.

Dünyanın her yerinde siyahi kızlar
özgür olmak için mücadele ediyor

ve eğitim için güvenli bir alanın verdiği
vaatlere dahil olmak için savaşıyor.

ABD'de yürüme çağını
henüz geçmiş küçük kızlar

sınıfta aksilik çıkardıkları için
tutuklanıyorlar.

Ortaokula giden kızlar
doğal saçlarıyla okula geldikleri için

veya kıyafetleri yüzünden
okuldan uzaklaştırılıyorlar.

Lisedeki kızlar okullarda polis tarafından
şiddete maruz kalıyorlar.

Azarlama ve eziyet olmadan
siyahi kızlar nerede siyah olabilirler?

Bu sadece birkaç olaydan ibaret değil.

Araştırmacı ve eğitimci olarak

"Pushout" adlı kitabımda
anlattığım Stacy gibi,

şiddet olaylarına karışan kızlarla
çalışma fırsatım oldu.

Stacy, kendisinin şiddet
olaylarına karışmasının

olumsuz çocukluk deneyimlerinden
kaynaklandığını ortaya koyan

sinirbilimsel ve yapısal
analizleri es geçip

kendini doğrudan
"problem çocuk" olarak tanıtıyor

çünkü bunlar, eğitimcilerin hep onu
cezalandırırken kullandığı kelimelerdi.

Ama şu var ki,

kopukluk ve zararın içselleştirilmesi,
herkesten uzaktayken daha fazla büyür.

Bu yüzden kızların başı derde girdiğinde
onları uzaklaştırmamalıyız,

daha da yakınlaştırmalıyız.

Eğitim, suça bulaşmaya
karşı önemli bir korunma faktörü

bu yüzden kızları
eğitimden uzaklaştırmak yerine

onları eğitime bağlayan ilke
ve uygulamalar geliştiriyor olmalıyız.

Bu, eğitimin, özgürlük çabası olduğunu
söylemeyi sevmemin nedenlerinden biri.

Kızlar, güvende hissederlerse
öğrenebilirler.

Güvende hissetmezlerse savaşırlar,

protesto ederler, tartışırlar,
kaçarlar ve donup kalırlar.

İnsan beyni, tehdit altında
hissettiğimizde bizi korur

ve okullar, kızın hayatında bir tehdit
ya da zararın bir parçası olduğu sürece

kız, okula karşı koymaya meyilli olur.

Ama okullar iyileşme mekânı hâline gelirse

öğrenme mekânı hâline de gelirler.

Peki, okulların iyileşme mekânı
hâline gelmesi için ne yapmalıyız?

İlk olarak, siyahi kızların saç şekilleri
ve kıyafetlerini hedef alan

ilke ve uygulamaları
derhâl sonlandırmalıyız.

(Alkışlar)

Taciz kültürüne olanak tanıyacak şekilde
kızların bedenlerini yönetmek

ya da içinde doğdukları koşullar için
onları cezalandırmak yerine

bir kızın nasıl
ve ne öğrendiğine odaklanalım.

Ebeveynler ve ilgili yetişkinler toplumu
bu noktada çalışmaya katılmalı.

Okulla iletişime geçin.

Ön yargı ve ayrımcılığı önlemek için
ebeveyn ve öğrencilerle iş birliği içinde

kıyafet sorunu ve içerikle ilgili ilkeleri
ele almaları için onları cesaretlendirin.

Bu arada şunu unutmayın,

siyahi kızlara en çok zarar veren
uygulamalar genelde yazılı değil.

Siyahi kızları, oldukları gibi mi yoksa
bize anlatıldıkları gibi mi gördüğümüzü

ve bunu nasıl ve ne zaman yaptığımızı
açıklayan ön yargıları dile getirmek için

bu derin ve içten çalışmamızı
devam ettirmeliyiz.

Okullarda gönüllü olun.

Siyahi, Latin, yerli ve ayrımcılığa
maruz kalan diğer öğrencilerle birlikte

kültürel açıdan yeterli ve cinsiyete
duyarlı konuşma grupları oluşturun.

Bu sayede kişiliklerini
ve okul deneyimlerini geliştirmeleri için

onlara güvenli bir alan sağlarsınız.

Okulların iyileşme mekânı
hâline gelmesi için

okullardaki polisleri uzaklaştırmalı

ve danışman sayısı artırmalıyız.

(Alkışlar)

Eğitim bir özgürlük çabası

ve giriş noktamız ne olursa olsun
hepimiz özgürlük savaşçısı olmalıyız.

Bu noktada size iyi bir haberim var,

kızların, kendilerini önemli ve sevilmiş
hissettikleri bir yer olabilmek için

aktif olarak çalışan okullar mevcut.

Columbus, Ohio'daki Columbus City
Kız Hazırlık Okulu bunun bir örneği.

Müdür, kızları artık
"kötü tutum" sergiledikleri için

cezalandırmayacaklarını duyurduğu anda
okul bir örnek hâline geldi.

Temelde yaptıkları şey uzaklaştırma,
cezalandırma ve tutuklamaya karşı

güçlü alternatifler oluşturmaktı.

Onarıcı adalet programı
oluşturmanın yanında

her kıza, kriz anında gidebileceği
en az bir öğretmen sağlayarak

öğrenci öğretmen ilişkilerini
iyileştirdiler.

İhtiyaç duyduklarında kızların
bir araya gelebilmeleri için

koridorlarda ve sınıflarda
alanlar oluşturdular.

Bir danışma programı başlattılar
ve kızların öz saygısını artırarak,

iletişim becerilerini geliştirerek

ve bir hedef belirleyerek
güne başlamalarını sağladılar.

Bu okulda kızın olumsuz çocukluk
deneyimlerini görmezden gelmek yerine

onlara karşılık vermeye çalışıyorlar.

Kızları kendilerine yaklaştırıyorlar,
uzaklaştırmıyorlar.

Bunların sonucunda, okul asma
ve cezalandırma oranı oldukça düştü

ve kızlar öğrenmeye çok daha hazır olarak
okula gelmeye başladılar

çünkü öğretmenlerin onları
önemsediğini biliyorlar.

Bu onlar için çok şey ifade ediyor.

Öğretim programlarına
sanat ve sporu ekleyen

ya da onarıcı adalet,
farkındalık ve meditasyon gibi

kızların hayatlarını değiştirecek
programlar oluşturan okullar

kızların hem başkalarıyla
hem de kendileriyle ilişkilerini onarıyor.

Öğrencilerimizin yaşanmış ve karmaşık
travmalarına karşılık vermek için

çocukların ve gençlerin
potansiyellerine inanan her kişiye,

iletişim kurmaya, eğitim materyallerine,
insan ve finans kaynaklarına

ve çocuklara iyileşme olanağı tanıyan
diğer gereçlere ihtiyacımız var ki,

çocuklar öğrenebilsinler.

Pozitif okul kültürünün
oluşumunun temeli olarak

okullarımız, en savunmasız kızlarımıza
yardım ettiğimiz yerler olmalı.

Fakirlik ve bağımlılıktan,
insan ticaretinden

ya da şiddetin başka bir türünden
kurtulduğu zamanlarda,

onun potansiyelini görebilme yeteneğimiz
en üst düzeyde olmalı;

en gürültülü zamanlarında
veya en sessiz zamanlarında da.

Onun zekâsal ve sosyo duygusal yönden
sağlıklı olmasını desteklemeliyiz,

şortu dizlerinde, dizlerinin üzerinde
veya daha da yukarıda olsa da.

Okulları, kızların iyileşip
gelişebilecekleri bir yer olarak düşünmek,

korku politikasıyla
bütünleşmiş bir dünyada

gerçekleşmesi zor bir görev gibi gelebilir

ama bunu hedefimiz olarak
belirleyecek kadar cesur olmalıyız.

Eğitimi, özgürlük çabası olarak görürsek

en savunmasız olanımız dâhil hiçbir kız
okuldan uzaklaştırılmayacak şekilde

eğitim şartlarımızı değiştirebiliriz

ve bu, hepimiz için bir kazanç olur.

Teşekkürler.

(Alkışlar)