Alledaags leiderschap

We hebben allemaal iemands leven veranderd -- meestal zonder het te beseffen. In dit grappige praatje roept Drew Dudley ons allen op om alledaags leiderschap te waarderen als de daad waardoor we elke dag elkaars leven beter maken. (Gefilmd op TEDxToronto.)

Ik wil starten met iedereen
een vraag te stellen:

wie noemt zich met gemak
een leider?

Ik heb die vraag
over het hele land gesteld.

Overal waar ik ze stel,

is er altijd een groot deel van het publiek
dat zijn hand niet opsteekt.

Dat zegt me dat we leiderschap
tot iets gemaakt hebben

dat groter is dan onszelf.

Iets dat ons overstijgt.

Iets over 'de wereld veranderen'.

De titel 'leider' behandelen we

als iets dat we op een dag zullen verdienen.

Als we ons vandaag die titel geven,

getuigt dat van arrogantie en haantjesgedrag
wat ons ongemakkelijk maakt.

Het baart me zorgen
dat we zoveel tijd besteden

aan het bejubelen van grootse dingen
die bijna niemand kan,

dat we onszelf
hebben wijsgemaakt

dat dat de enige dingen zijn
die onze lof waard zijn,

dat we dingen devalueren
die we elke dag doen,

dat er momenten zijn
waarop we echt een leider zijn

en waar we onszelf
geen krediet voor gunnen,

dat we onszelf
de voldoening niet gunnen.

Ik heb het geluk gehad

om de laatste 10 jaar
met fantastische mensen te werken

waardoor ik leiderschap
kon herdefiniëren

op een manier waar ik
gelukkiger van werd.

In mijn korte tijd wil ik met jullie

het ene verhaal delen
dat daar het meest toe bijdroeg.

Ik ging naar een kleine school,

Mount Allison University in Sackville,
New Brunswick.

Op mijn laatste dag daar
kwam een meisje op me af:

"Ik herinner me onze eerste ontmoeting."

Ze vertelde me iets
dat vier jaar eerder was gebeurd.

"Op de dag voor ik
aan de universiteit begon,

zat ik op hotel met mama en papa.

Ik was doodsbang en zo overtuigd
dat ik het niet kon,

en niet klaar was voor de universiteit,
dat ik in tranen uitbarstte.

Mijn ouders waren geweldig.
Ze zeiden:

'We weten dat je bang bent,
maar laten we gewoon gaan, morgen.

Laten we gaan op dag één,

en als je het gevoel hebt dat je het niet kan,
zeg het dan gewoon,

dan gaan we naar huis.
We houden in elk geval van je.'

Dus de volgende dag

stond ik in de rij voor de inschrijving.

Ik keek rond en ik wist
dat ik het niet kon.

Ik was niet klaar.
Ik moest stoppen.

Ik nam die beslissing,
en onmiddellijk

kwam een ongelooflijk
gevoel van rust over mij.

Ik keerde me naar mama en papa

om te zeggen
dat we naar huis moesten gaan,

en net toen kwam jij
uit het Studentenverenigingslokaal,

met de meest dwaze hoed op
die ik ooit had gezien. (Gelach)

Het was ongelooflijk.

Je droeg een groot bord om
Shinerama te promoten,

'Studenten tegen taaislijmziekte',

-- een goed doel waar ik
jarenlang voor werkte --

en je had een emmer vol lolly's.

Je liep rond en deelde lolly's uit

aan mensen in de rij,
en je praatte over Shinerama.

Toen je bij mij aankwam,
stopte je

en staarde.
Het was eng. (Gelach)

-- Dat meisje hier weet precies
waar ik het over heb. (Gelach) --

Toen keek je naar de jongen naast me,

je lachte, greep in je emmer

en haalde een lolly boven.
Je gaf die aan hem en zei:

'Jij moet een lolly geven
aan de mooie vrouw naast jou.'

Ik heb nooit iemand sneller
in verlegenheid zien raken.

Hij werd knalrood
en durfde me niet eens aankijken.

Hij reikte me de lolly ongeveer zo aan.
(Gelach)

Ik voelde me zo slecht voor die jongen
dat ik de lolly aannam.

Zodra ik dat deed,
trok jij een ongelooflijk ernstig gezicht,

je keek naar mijn ouders

en zei: 'Kijk eens aan.

Pas een dag weg van huis,
en ze neemt al snoep aan

van een vreemdeling ?!' (Gelach)

Iedereen lag dubbel.
Tien meter in de omtrek

begon iedereen te brullen.

Ik weet dat dit klef is,
en ik weet niet waarom ik het je vertel,

maar op dat moment,
toen iedereen lachte,

wist ik dat ik niet mocht opgeven.

Ik wist dat ik mijn plek gevonden had,

dat ik thuis was.

Ik heb je de afgelopen
4 jaar niet gesproken,

maar ik hoorde dat je wegging,

en ik moest je komen zeggen

dat je een heel belangrijke persoon bent in mijn leven.
Ik zal je missen. Het beste."

Ze loopt weg.
Ik ben verbijsterd.

Ze is ongeveer twee meter ver
als ze zich omdraait, glimlacht en zegt:

"Nog iets dat je moet weten.

Die jongen is na vier jaar
nog steeds mijn vriendje." (Gelach)

Anderhalf jaar nadat ik
naar Toronto was verhuisd,

werd ik uitgenodigd voor hun bruiloft.

Maar nu komt het heikele punt.
Ik herinner het me niet.

Ik herinner mij dat moment niet.

Ik heb mijn hele geheugen afgezocht,
want het is grappig,

en ik zou het me moeten herinneren,
maar dat is niet zo.

Dat moment opende me de ogen.

De gedachte dat de grootste impact
die ik ooit had gehad

op iemands leven,
en waardoor een vrouw

vier jaar later
op een onbekende afstapte en zei

"Je bent een ongelooflijk belangrijke persoon
in mijn leven,"

een moment was
dat ik me zelfs niet herinnerde.

Hoeveel van jullie hebben
een lolly-moment gehad,

waarbij iemand iets zei of deed

dat je leven fundamenteel beter maakte?

Hoeveel van jullie hebben
die persoon gezegd dat dat zo was?

Zie je wel? Waarom niet?
We vieren verjaardagen,

waarvoor je alleen maar 365 dagen
niet hoeft te sterven, -- (Gelach) --

en we laten mensen die ons leven
beter hebben gemaakt,

rondlopen zonder het te weten.

Ieder van jullie

is de katalysator van een lolly-moment geweest.

Je hebt iemands leven beter gemaakt

door iets wat je zei of deed,
en als je denkt dat het niet zo is,

denk dan aan de handen die niet de lucht ingingen
toen ik die vraag stelde.

Je bent gewoon één van de mensen
aan wie het niet is gezegd.

Bangelijk idee, dat we zo machtig zijn.

dat we zoveel uitmaken voor anderen.

Zolang we van leiderschap
iets 'groter dan onszelf' maken,

iets dat ons overstijgt,

iets dat de wereld verandert,

geven we onszelf een excuus om het niet

elke dag te verwachten,
van onszelf en van anderen.

Marianne Williamson zei: "Onze grootste angst
is niet dat we ongeschikt zijn,

maar dat we al te machtig zijn.

Het is ons licht, niet onze duisternis,
die ons beangstigt.

Mijn oproep tot actie vandaag
is dat we dat moeten overwinnen.

We moeten onze vrees overwinnen voor de impact

die we op elkaars leven kunnen hebben.

We moeten hem overwinnen en overstijgen,

en onze broertjes en zusjes,
en later onze kinderen --

onze kinderen vandaag --
kunnen waardering krijgen

voor de impact die we op elkaars leven hebben,

meer dan voor geld, macht, titels en invloed.

Onze nieuwe definitie voor leiderschap
moet over lolly-momenten gaan,

hoeveel we er hebben,
hoeveel we er erkennen,

hoeveel we er vooruit betalen,
en voor hoeveel we dank zeggen.

Want leiderschap gaat zogezegd
over de wereld veranderen,

maar er is geen wereld.
Er zijn 6 miljard interpretaties van de wereld,

en als je de interpretatie van één persoon verandert,

haar interpretatie van wat ze kan,

van hoeveel mensen om haar geven,

van hoe groot haar kracht tot verandering is,

dan heb je het hele ding veranderd.

Als we leiderschap zo kunnen begrijpen,

het zo kunnen herdefiniëren,

dan kunnen we alles veranderen.

Het is een simpel idee,
maar volgens mij geen kleintje,

dank je wel dat ik het met jullie
vandaag kon delen.