Секојдневно лидерство

Сите ние имаме променето нечиј живот -- вообичаено без и да сме свесни за тоа. Во ова смешно излагање, Дру Дадли нè повикува сите нас да го славиме лидерството како секојдневен чин за подобрување на нашите животи. (Снимено на TEDxToronto.)

Сакам да започнам со тоа што ќе ви
поставам прашање:

На колкумина од вас ви е сосема пријатно

да се нарекувате себеси лидер?

Видете, го поставив истото прашање ширум земјата

и каде и да го поставев, без разлика,

голем дел од публиката не креваше рака.

И сфатив дека сме го претвориле лидерството

во нешто поголемо од нас.

Сме го претвориле во нешто над нас,

божем постои само за промена на светот.

А титулата лидер ја третираме

како да е нешто што еден ден ќе го заслужиме,

но да си ја припишеме себеси сега

значи дека сме арогантни или самобендисани, кое пак прави да се чувствуваме непријатно.

И се грижам понекогаш дека поминуваме многу време

славејќи неверојатни работи кои се недостижни за обичниот човек,

веруваме дека тие се

единствените работи вредни за славење, и почнуваме

да ги обезвреднуваме работите кои ги правиме секојдневно,

а за моментите пак во кои сме навистина лидери

не си даваме заслуга, и не си дозволуваме

да се чувствуваме добро во врска со тоа.

И бев особено среќен во изминатите

10 години да работам со едни неверојатни луѓе

кои ми помогнаа да го редефинирам лидерството на начин

што мислам дека ме направи посреќен.

И накратко денес, сакам само да споделам со вас

една приказна која најверојатно е „виновна“ за таа редефиниција.

Бев на факултет на еден мал универзитет наречен

Маунт Алисон Универзитет во Секвил, Њу Брунсвик

и на мојот последен ден таму, дојде една девојка кај мене

и ми вели, „Се сеќавам на првиот пат кога те сретнав.“

И потоа ми раскажа приказна за тоа што се случило четири години претходно.

Ми рече, „Дента пред да тргнам на факултет,

бев во хотелската соба со мајка ми и татко ми и

бев толку исплашена и толку убедена дека не можам да го направам ова,

дека не бев спремна за факултет, што постојано плачев.

А мајка ми и татко ми беа неверојатни. Ми рекоа,

„Види, знаеме дека си исплашена, ама ајде да одиме утре.

Ајде да одиме на првиот ден и ако

почувствуваш дека не можеш да се справиш, во ред е, само кажи

и ќе те однесеме дома. Те сакаме без оглед на сè.“

Потоа вели, „Отидовме следниот ден

и стоев во редот припремајќи се за регистрација

и разгледав наоколу и едноставно знаев дека не можам.

Знаев дека не сум подготвена. Знаев дека мора да се откажам.“

И вели, „Ја донесов одлуката и само што се решив,

ме обзеде некое неверојатно чувство на смиреност.

И се свртев кон мајка ми и татко ми да им кажам

дека треба да одиме дома, и токму во тој момент,

се појави ти од зградата на Студентската унија

носејќи го најглупавиот шешир што некогаш сум го видела во мојот живот.“ (Смеа)

„Беше прекрасно.

И имаше голем знак, ја промовираше Шинерама,

т.е. Студентите кои се борат против цистична фиброза,“

-- добротворна организација --

„и имаше една кофа полна со лижавчиња.

И така одеше делејќи ги лижавчињата

на луѓето во редот и зборувајќи за Шинерама.

И сосема одеднаш, доаѓаш до мене и застана,

и само гледаш. Беше морничаво.“ (Смеа)

Оваа девојка овде знае точно за што зборувам. (Смеа)

„И тогаш го погледна типот до мене,

се насмевна, посегна во кофата и извади

лижавче и му го подаде, велејќи,

„Дај го лижавчево на убавата девојка до тебе.“

И таа вели, „Немав видено некој да се засрами толку брзо.

Тој стана црвен во образите и не сакаше ни да ме погледне.

Само го држеше лижавчето вака.“ (Смеа)

„И се чувствував толку лошо за дечкото што го земав лижавчето,

и само што го сторив тоа, ти направи еден сериозен израз

и погледна кон мајка ми и татко ми,

и им рече, „Погледнете. Погледнете го ова.

Прв ден надвор од дома, и веќе зема благо

од непознат!?“ (Смеа)

И вели, „Сите се изнасмејаа. Наоколу во секоја насока,

секој се кикотеше до завивање.

Знам дека ова е клише и не знам зошто ви го раскажувам ова,

но во тој момент кога секој се смееше,

знаев дека не треба да се откажам.

Знаев дека сум онаму каде што треба да бидам

и знаев дека тука ми е местото, а немам зборувано со тебе

ниту еднаш од тој ден,

но слушнав дека си заминуваш

и сакав да дојдам и да ти кажам дека ти беше

навистина важна личност во мојот живот и ќе ми недостигаш. Со среќа.“

Тргна да си оди, а јас бев шокиран.

Се оддалечи околу два метри, се сврте, се насмевна и ми рече,

„Би требало да го знаеш и ова.

И после четири години сè уште се гледам со истиот тој дечко.“ (Смеа)

Година и пол откако се преселив во Торонто,

добив покана за нивната свадба.

Но еве што е интересно. Не се сеќавам на тоа.

Не се сеќавам на тој момент,

пробав да се присетам, а бидејќи е смешно би требало

да се сеќавам дека сум направил такво нешто, а не се сеќавам.

И тоа толку многу ми ги отвори очите, ме преобрази,

што мислам дека тоа е најголемото влијание што некогаш сум го имал

врз нечиј живот, момент кој ја натера оваа жена да му пријде

на еден непознат четири години подоцна и да му каже

„Ти беше навистина важна личност во мојот живот,“

а беше момент на кој не се ни сеќавам.

Колкумина од вас сте имале момент-лижавче,

момент кога некој кажал или направил нешто

што од корен ви го подобрило животот?

Во ред. Колкумина од вас сте ѝ кажале на таа личност за тоа?

Гледате, зошто не? Славиме родендени,

каде сè што треба да направите е да не умрете во наредните 365 дена --

а сепак дозволуваме луѓето кои ни го разубавиле животот

да шетаат наоколу без да го знаат тоа.

И секој од вас, секој поединечно

предизвикал момент-лижавче.

Сте разубавиле нечиј живот со нешто

што сте го кажале или направиле и ако мислите дека не е така

размислете само за не-кренатите рацете кога го поставив тоа прашање.

Вие сте само еден од луѓето кому не му е кажано тоа.

Навистина е страшно кога ќе помислиме дека сме толку моќни.

Застрашувачки е дека можеме да имаме толкаво значење

за други луѓе, а тоа е така бидејќи мислиме дека лидерството е нешто поголемо од нас,

и сè додека сметаме дека не сме дораснати за него,

сè додека го воздигнуваме,

си даваме себеси изговор да не бидеме

лидери во секојдневниот живот.

Мериен Вилијамсон рекла, „Нашиот најголем страв не е од тоа дека не вредиме.

Нашиот најголем страв е од тоа дека сме моќни вон сите граници.

Нè плаши нашата светлина, а не нашата темнина.“

И Ве повикувам сите заедно да го надминеме тоа.

Треба да го надминеме стравот од тоа колку

силно можеме да влијаеме едни врз други.

Треба да го надминеме за да можеме да продолжиме

и нашите мали браќа и сестри, а еден ден и нашите деца --

или нашите деца сега -- да можат да го видат и да почнат да го ценат

влијанието кое можеме да го имаме едни врз други,

да го ценат повеќе од парите, моќта, титулите и статусот.

Лидерството треба да го поврземе со ваквите моменти-лижавче,

да создадеме и да препознаеме што повеќе вакви моменти,

да возвратиме со исти вакви моменти и да се заблагодариме за истите.

Мислиме дека лидерството служи за менување на светот,

но всушност нема свет. Има само 6 милијарди сфаќања за светот,

и ако го промените сфаќањето на еден човек,

сфаќањето за тоа што е способен да направи,

сфаќањето за тоа колку луѓе се грижат за него,

сфаќањето за тоа колку е моќен да предизвика

промена во светот, е тогаш сте завршиле голема работа.

И ако можеме вака да гледаме на лидерството,

ако можеме да го редефинираме на овој начин,

мислам дека можеме да промениме сè.

Ова е едноставна идеја, но не мислам дека е мала,

и сакам да ви се заблагодарам многу на сите што ми дозволивте да ја споделам со вас денес.