Yuva ve Sen Aynı Şeysiniz

Mooji ile Satsang

Monte Sahaja'da konuk davet edilen bir dönemde, Mooji Baba, Sangha'yı anlık gelişen bir toplantı için çağırır. 'Davet' yoluyla kendi tecrübesinin yansıması olarak, soru soran biri 'Olan' içinde daha fazla derinleşmesi ve rahatlaması gerektiğini hissettiğini belirtir.

Mooji Baba kişisel 'Ben' duygusu olduğu sürece kendimiz ve 'Olan' arasındaki bu ikiliğin devam edeceğine işaret eder. Yavaş yavaş 'Olan'ın gelip ve gitmesi duygularının da daha derin bir boyuttan algılandığını görmeye başlarsın.

'Bu Davet'in güzelliğidir- Davet'i dinleyişin sonunda, sen kimsin? Geriye ne kaldı, orada ne var? Güzel bir tecrübesi olan bir kişi mi? Bu olabilir, ancak umarım ki ne olduğuna dair herhangi bir tanımın olmadığını, herhangi bir sınır ya da limit duygusunun olmadığını anlayacaksın.

Mevlana der ki, 'Beni buraya getiren, yuvama da götürmeli.' Seni buraya getiren kim? O Rahmet seni yuvaya çağırıyor. Yuva/yurt nerede, hangi yönde? Sen ve yuva aynı şeysiniz."

~

10 Eylül 2018
Monte Sahaja, Portekiz

https://mooji.tv/invitation adresinde "Özgürlükle İlgili Bir Davet"i izleyebilir ve Kendini Keşfi destekleyici daha fazla kaynak bulabilirsiniz.

Bu ve diğer birçok video Mooji.TV'de görülebilir:
http://bit.ly/moojitv
ve
http://bit.ly/sahaja-express

Ol-an: Mooji bu terimi, kavranması mümkün olmayan ve her şeyi kuşatan hakikate işaret etmek için kullanmaktadır. Açıklanması mümkün olmadığından, Olan, daha çok suretsiz bir isim olarak algılanmalıdır ve hepimizin ibaret olduğu Mutlak Öze işaret etmektedir. Olan, aynı zamanda başka isimlerle de bilinmektedir; safi Farkındalık, Allah, Hakikat/Hak, Tao, Brahman, Paramatman, En Yüce Ruh/Can, Kaynak, safi Bilinç, En Yüce Varlık/Tanrı, Mutlak Öz.
'O'na herhangi bir şekil vermeyin, Olan veya safi farkındalık, isimlerin ve suretlerin ötesindedir. Zihin onu kavrayamaz. O, her şeyin temelidir, tahmin edilemeyecek kadar Gerçektir, zamandan münezzehtir, doğmamıştır, yok olamaz.' Mooji, Özgürlüğe Bir Davet adlı kitaptan.

[müzik]

Yuva ve Sen Aynı Şeysiniz
(altyazılı)

10-09-2018

[Mooji] Om. Namaste. Hepiniz hoş geldiniz.

Çok kısa sürede geri dönüş yaptığınız için
teşekkür ederim.

Bir araya gelmeyi beklemediğim

bir çok yüz görüyorum.

O halde hepiniz hoş geldiniz, önemli
olan bu.

Ve umarım yerinizi bir şekilde
bulmuşsunuzdur,

ne demek istediğimi anlıyorsanız,
Monte Sahaja'ya ayak uydurmak.

İşte, ben burdayım.
Sorunuz varsa birkaç soruya açığım.

Soru sormak isteyen var mi?
Ve neler yapabileceğimizi görelim.

Peki, ordaki başlayabilir.

Mikrofonumuz var. Şu an geliyor.

[Soran 1] Teşekkürler sevgili Mooji.

Nihayet, 5 ayın sonunda bir soru buldum.

[Mooji] 5 ay sonra mı buldun onu?

[S.1] Umarım iyi bir tanedir.
[Mooji] Pekala, bir bakalım. [kahkaha]

[S.1] Davet öyle bir hediye ki.

Bu boşluğu gerçekten hissediyorum.
Bu genişliği gerçekten hissediyorum.

Fakat her zaman aynı zamanda bu bedeni de
hissediyorum.

Benim için en zoru bunu bırakmak.

Bu yüzden, 'Ben elim miyim?' diye
sormayı denedim.

Ve gerçekten onaylayabildim, 'Ben elim
değilim' diye.

Bedenim ve beynim üzerinden geçiyordum,

'Hayır, ben beynim değilim'. Bu gerçekten
doğru.

Fakat kalbime geldiğimde, 'Ben kalbim
miyim?',

işte bu çok net değil.

[Mooji] O kalp değil.
[S.1] Fiziksel kalp değil.

[S.1] Fakat 'Ben' gibi hissettiriyor,
ben buyum gibi,

o da içeride gibi hissettiriyor.

[Mooji] Evet. Evet. O da içinde tabi ki.

[S.1] Evet. [kahkaha]
Fakat sanki...

[M.] Sadece parmaklarının ucuna ve başının
üstüne kadar mı?

[Mooji] Tam olarak sığacak şekilde
sıkıştırılmış mı? [S.1] Pek sayılmaz.

[Mooji] Bununla ilgili konuşurken şöyle
bir hissin oluyor mu...

Şu soruyu nasıl ele aldın?
'Onun bir biçimi var mı?'

[S.1] Çok açık ki biçimi yok.

Fakat her zaman, 'Ben hala bu kişiyim'
gibi hissediyorum

veya bu bağı hissediyorum.

[Mooji] Bundan kurtulmaya çalışmanın
gereği yok.

Görünen, zahiri varoluşumuzda
deneyimlediğimiz

çok sabit bir koşullanmadır bu.

Aynı zamanda buradayız da ve
bu biçim aracılığıyla işlev görüyoruz,

fakat bu kanıksanmış bir koşullanmadır.

Neredeyse kimse bunu sorgulamaz.

Bu yüzden, eğer bir şeyi sorgulamazsan,

onun gerçek olduğu varsayılır,
değişemez olduğu.

İşte, eğer orada olan tek şey

senin sadece zihnin ve bedenden
ibaret olmak olsaydı,

ve bunun ötesinde hiçbir şey olmasaydı,

çoğu insan bununla rahat ederdi.

Zaten orada olduğuna inandıkları şey bu,
bedenden ibaret olan kimliğin,

ve algıladığın gerçeği.

Duyulara sahipsin ve bir şey eğleniyor
ya da algılıyor,

ya da duyular ve zihin yoluyla tecrübe
ediyor. Bu yeterli.

Bu neden yeterli değil?

Bu neden yeterli değil?

Eğer ruh diye bir şey olmasaydı,
ya da Özbenlik, ya da saf bilinç,

o halde sadece bir kişiden ibaret

olduğun fikri neden yeterli olmazdı?

Ki o kişi, sürekli evrilmeye ve değişmeye
devam eden,

bir otoportredir.

Yanı kalıcı değildir.

Ve bedenin kendisi de kalıcı değildir.

Annenin doğurduğu beden
şu anki bedenin değildir.

Yani, o da değişiyor.
Her şey değişiyor.

İşte, eğer her şey değişiyor ve değişim
her şeyin doğasıysa,

var olan her şey değişir.

Bununla ilgili ne yapabiliriz?
Bu böyledir.

Ve bu herkes için
böyle gibi görünür.

Bir hayatın var, hayatını yaşarsın ve
sonunda...

Çünkü hayatın bir sonu vardır,

hayatın bir başı olduğu gibi, zihnimizde

biz beden doğduğunda var oluruz.

O senin ilk günün diyoruz ve

bir son günü de var ayrıca.

Ve ondan sonra? Ondan sonrası yok.

Konunun bu olduğunu varsay, ya da
o zaman zarfında,

zihin-beden fonksiyonu dışında hiçbir
şey olmadığını.

Sana öyle mi geliyor? Bulduğun bu mu?

O zaman Davet'e ihtiyaç olmazdı,

Davet, senin çoktan varsaydığın

yani bedenden ve bu beden için

var olan koşullanma ya
da programlanmadan ibaret olduğun

fikri dışında başka hiçbir şey
ortaya çıkarmazdı.

[S.] Gerçekten hissediyorum...
Çocukken de,

öldüğümde hala burada olacağımı
onaylayabilirdim.

Yani gerçekten hissediyorum. Fakat
bilmiyorum, belki fazla beklenti içindeyim.

[Mooji] Söyle bana fazla beklenti içinde
olduğun şey nedir?

[S.1] Belki onunla olduğumda
bir şey olmalı

bundan daha fazlası olmasını bekliyorum.

[Mooji] Ve 'bu' ne?
'Bundan daha fazlası.'

Sadece ne konuştuğumuzu anlamak
için soruyorum,

'Bundan daha fazlası olmalı.'

Yani şu anda, 'bu' neyi temsil ediyor?

[S.1] Sanki onun içinde daha rahat olmam
gerekiyor gibi hissediyorum.

Sanki bir şey tutuyor...

[Mooji] Bütün açıklamaların, bir şeyin

Özbenliği keşfedenin başına gelmesi
gerektiği temeline dayalı.

Özbenlikle ilgili hiçbir şey yok.

Sözlerin tecrübe edecek olanla alakalı,

sanki birisi Özbenliği tecrübe edecekmiş gibi

ve 'Evet, sonunda onu elde ettim!' diye
düşünecek.

Ve eğer bu yeni elde edildiyse, aynı
zamanda kaybedilir de.

Eğer bu taze bir şekilde elde ettiğin bir
şeyse, o halde,

'Ah! Onu kaybetmemek için dikkatli
olmalıyım!' gibi hissetmen gerekebilir.

Ve bunların hepsi oluyor,
çünkü 'Ben' hissiyatına dair bir kanaat oluşturmuşsun

ve şu anda kendini o zannediyorsun

ve bu 'Ben' Özbenliği aramakta.

Ve henüz anlaşılmadı ki

o kişisellik hissinden doğan 'Ben',
Özün kendisi olduğu

açığa çıktığında ortadan kalkacak.

Fakat hafızamız, alışkanlıklarımız,

eğilimlerimiz, arzularımız ve
bağımlılıklarımız olduğu sürece

bir kişi olduğunuz fikri süregelip,
güçlenecek.

Ve nihai Hakikatin arayışında gözüken
kişinin kendisi

ona takılıp düşecek,

çünkü aydınlanma ya da özgürlük
kişi için değildir,

kişiden özgürleşmedir!

Garip bir şey gibi görünüyor,
çünkü şöyle bir kanaatimiz var,

'Ben araştırdım ve daha iyiyim,

uzun süre meditasyon yapabilir durumdayım.

Eskiden olduğumdan biraz daha sakin
olduğumu fark ediyorum.

Hayatımda kendimi daha rahat hissediyorum,

fakat yine de 'önemli'yi elde etmeliyim.
O da şöyle bir şey 'Evet! Daha fazla hatanın ya da

daha fazla acının olmadığı sağlam bir

bilinç düzeyinde sımsıkı bir şekilde
yerleşik olmalıyım.'

Yani bu kişi için hala bir arzu var,

daha fazla ızdırap çekmesinin gerekmediği

o en yüce hediyeyi elde etme arzusu.

Bu çok incelikli bir şey, fakat o aslında
göründüğü gibi değil.

Davet'in güzelliği ise,

Davet'i dinlemenin sonunda,

ya da kitabı bir yana koyduğunda,
sen kimsin?

Davet'in sonunda geriye ne kaldı?

Orada ne var?

[Mooji] İyi bir tecrübe yaşamış bir kişi mi?
[S.1] Hayır.

Aslında olabilir, hala öyle
hissedilebilir,

'Vay, harikaydı. Tekrar yapabilir miyiz?'

Fakat esasında, eğer takip ettiysen,

umuyorum ki ne olduğuna dair herhangi bir

tanımın olmadığını, herhangi bir sınır ya da

limit duygusunun olmadığını anlayacaksın.

Oysa önceden, kişisellik halinde,

kim olduğumuza dair birçok referansa
sahip idik.

Belli bir içeriğin var ve

kim olduğun hissi için ona başvuruyorsun.

Olan'ın keşfinde, o aynı

değişmemiş limitli kimlik mi?

Şimdi size genel olarak soruyorum ,

Davet'in sonunda,

bunu yapmış olan
kişiye dair 'ben' hissi,

'Umarım işe yarar. Ooo, vaay!
Gerçekten her şeyi vermeye geldim...'

Davet'ten sağ kalan ve davetin sonunda

'Vaay, gerçekten bunu deneyimlediğime
minnettarım' diyen kişi mi?

Doğrusunu söylemek gerekirse, orada olan
bu mu? Ya da...

Çünkü keşfedilen şeyin tanımlanamazlığının

bilinmesine rağmen, bu kişinin

tamamen yok olduğu anlamına gelmez.

O andan itibaren,
'Vaay! Bu harika!' gibi hissedebilirsin.

Elbette, bu bir keşif anı.

Fakat kişi olma hissi, o andaki

görmenin gücüne dayanamaz.

Bu yüzden kaçar ya da geri çekilir.

Ancak henüz yanmamışsa yavaş yavaş
geri gelir.

Yanmaktan kasıt, dikkat aracılığıyla
keşfinle beraber olmaya,

yeterince çekilmiş olman ve kişinin
zihin dünyasına

ya da kişisel hayatının ifadesine
girmek için

gerçekten hiç ilgin olmaması
anlamına gelebilir.

Kişi bir kusur değildir, o sadece
bir kısıtlamadır.

O aynı zamanda bilinçtir, fakat

bir kısıtlamadır ve bunu ancak
sınırsızlığını keşfettiğinde fark edersin.

O zaman kişi olma halinin
kısıtlandırmalarını anlarsın.

Ve bir süre için zihin bocalayacaktır.

Dikkat bir şekilde saflık ve ahenge
girecek

ve kendinizi tamamen kusursuz cevheriniz
içinde hissedeceksiniz.

Fakat eski kimlik düzenine tekrar
salınıp geri dönecek

ve yine 'Ah Tanrım, anlam veremiyorum.

Kayboldum. Ah Tanrım, bunun içinden nasıl
çıkabilirim?' diye hissedeceksiniz.

Ve yine salınıp geri dönecek ve
yine

'Şükürler olsun! Ah, bundan nasıl şüphe
edebilildim?

Ondan nasıl şüphe edebilirim? O kadar
kusursuz ki. Mükemmel.

Ah, şimdi anladım, elbette, o yok olmaz!

O yok olmaz! Mooji, o yok olmaz!'
diye hissedeceksiniz.

Ve yine geri salınacak, 'Ah, Tanrım!
Bu ne zaman son bulacak?'

Belli bir noktaya kadar, bir şey
sadece yerine oturur,

ve bu aşırı iki uç birden

sallanmayan bir mekandan
gözlemlenir.

Bu gerçekleşen, tabiri caizse,

doğal gelişim ya da olgunlaşmadır.

Fakat biri sadece bunun üzerinde
çalışmaya sebat eder.

Bir şey keşfedersiniz, sonra zihin gelip
der ki,

'Bununla ne yaparım? Bunu nasıl
kullanırım?

Burada nasıl kalabilirim? Bunu nasıl
kaybetmeyebilirim?'

Sanki ona sahipmiş gibi.

Ve sizin zihnin kurnazlığını idrak
etmek için

çok uyanık olmanız gerekir.

Fakat ben zihnin sizi yanıltmasından

çok daha yüksek bir kapasiteniz olduğu
konusunda sizi cesaretlendiriyorum.

Kafanızın içinde bu psikolojik ses
olmadan var olabilirsiniz,

fakat o sizsiz var olamaz!

Bu yüzden hangisinin daha iyi olduğunu
muhakeme etmeniz gerekir.

Çünkü bir süreliğine bu zihin davranışı,

bu koşullanmanın yaşayan bir nevi parazit olduğunu
göreceksiniz.

Peki neyin üzerinde yaşıyor?

Saf Öz'ün mü? Pek sayılmaz.

Kendinize dair fikriniz üzerinde.

Öncelikle sadece bilinç olduğunuz

görüşünde henüz tam sabitlenmiş
değilsiniz.

Bu bir inanış değildir.
Kanaat dediğimde bu inanışın ötesindedir,

sizin bilinç olduğunuz henüz

deneyimsel idrakınız tarafından
onaylanmadı.

Hala ötede bir şey olduğunu ve onun
için çabalaması gerektiğini hissediyor.

Bu boşluk hala açıkken,
meşguliyet için açık gibisiniz

ve zihin içeri girmeye devam edecek.

Şimdi, bu konuda oldukça iyi olduğunu
hissettiğim bir değerlendirmem var.

Çünkü 'Ama zihnim beni öldürüyor.
O çok ısrarcı!

Asla vazgeçmiyor. Tatile gitmiyor...'

diye hisseden insanlar bile.

Zihin işini çok iyi yapıyor.

Onu nasıl yenebilirsiniz?
Bu his böyle gelir.

Ve diyorum ki, Öncelikle,
onunla kavga etme, onunla kavga etme.

Zihin kime konuşuyor?

Zihin kime konuşuyor?

Yüce İsa gibi esaslı bir örneği ele alırsak,

ya da Hazreti Peygamberi,
veya Rab Rama'yı veya Rab Krişna'yı,

zihin onlarla nasıl konuşur?

Biliyoruz ve duyduk ki İsa Mesih'in
günaha çağırılışında

ve hatta Buda'nın çok benzer hikayelerinde,
vaizlikleri başlamadan

bir süre önce, zihin tarafından

inanılmaz sorgulamalara ve saldırılara uğradılar.

İsa Mesih'in günaha çağırılması
örneğinde olduğu gibi.

Eğer baştan çıkarılabilir değilsen
nasıl baştan çıkarsın?

Yani bir noktada, bir şey orada olmak
zorunda,

bir oyun, bir senaryo.

Oyunun etkin bir şekilde algılanması için
görünüşteki düşman, deyim yerindeyse

onu gerçekten hissetmen ve net bir
görüşle onunla yakın ilişki

kurman ve onun psikolojik etkisinin

üstesinden gelmen için oynanması
gereken bir oyundu.

Ancak bundan sonra vaizliği
başlayabilirdi.

Ve hangi şekilde gelirse gelsin

bilinç bu bedene bürünerek

belli şeyleri tecrübe etmek zorundadır.

Belli başlı nitelikler, eğilimler,

ya da vasana (arzu) ya da samskara (gaflet) olarak
adlandırılan gizli saklı eğilimler alevlendiğinde,

benliğini tutsak

almış gibi görünebilirler.

Ne konuştuğumu takip ediyor musunuz?
Bu yüzden onlar ortaya çıktıkları zaman,

bu güçler sebebiyle

yüksek ihtimalle kişiselleşirsin.

Bundan ötürü onlar geldiğinde

sanki en zayıf halinizi
deneyimliyorsunuzdur.

Fakat bazen, en zayıf olduğunuz noktada,

madalyonun öbür yüzünde en güçlü
haliniz vardır, ancak fark edilmez.

Bazen sahip olunamaz olanı bulmak
için neredeyse her şeyinizi

kaybetmeniz gerekir.

Yani bu oyunlar karmaşık bir şekilde
devam ediyor,

o kadar çeşitlidir ki bu oyun,

her birinin kendine özgü kırk gün,
kırk gecesi vardır.

Hoş, şu an kırk gün, kırk gece değil,
kimsenin vakti yok!

Çok sabırsızız!

İşsiz olanın bile bütün bunlar için zamanı
yok.

Bu nedenle, bilinç kendini modern hayata
yeniden adapte etti.

Bu, onu tezgahın üzerinden satın
alabileceğiniz anlamına gelmiyor.

Fakat belki, insanlar internet üzerinden

bir şeyler arayıp, kalıcı olarak
onunla olabildikleri için

çok daha erişilebilir hissediliyor.

Neredeyse her gün size konuşan kendi
öğretmeninize bile sahip olabilirsiniz.

Öğrencinin şimdi sahip
olabileceği erişim

geçmiş zamanlarda olmayabilirdi.

[S.1] Üç aydır burada, MSB (Mooji
Sangha Bhavan)'dayken,

ve buradaki süre boyunca

onun içinde oldukça belirmiş hissettim.
Belirmiş?

[Mooji] İçine dalmış demek istedin, belki.

[S.1] Ve hiç zorlanma yoktu, hiç
yanma yoktu.

Çok iyi hissettim sadece!

Sadece, 'fazla mı iyi?' gibi hissettim,

sanki bir problem gelişmeliydi.
Bilmiyorum.

Sonra eve geri döndüm

ve orada gerçekten çok karmaşık
durumlar vardı,

fakat bu durumlar içinde gayet iyiydim.

Görebiliyordum, kişiye olan ilginin
gerçekten çok...

[Mooji] Zayıf?
[S.1] Zayıf, evet.

[S.1] Fakat eski alışkanlıkların gelişi
çok garipti,

eski bağımlılıklar ortaya çıktı.

Çok uzun zaman sonra, sadece bu süre içinde

tekrar sigara içmeye başladım.

'Hey, burada ne yapıyorum?' diye
gerçekten izledim.

İçimde bir şey, nasıl söylesem...

Bana yardım edebilir misiniz? Almanca
bilen biri?

[Sangha'daki ses] Uzak durmak.
[S.1] Uzak duruyordu.

Ve çok geç saatlere kadar televizyon
izliyordum.

Fakat güzel olan şu ki hala
onun orada olduğunu hissedebiliyordum.

[Mooji] Bu her zaman bu şekilde oluyor,
bu iyidir.

Kimlik, 'Uzaklaştım.

Vay! Bu ruhsallığın içine çekildim
gerçekten.' gibi hisseder.

Eve dönersin ve renk değiştirmeye
başlar.

Şunu anlayalım, her zaman aynı yerde
değilsindir,

kişisellik boyutundaysan, aynı yerde
değilsindir.

Ondan daha ileri düzeyde bir yerde
olabilirsin.

Bununla ilgili söyleyebileceğim başka
şeyler de var.

Bundan daha ileri bir aşamada olabilirsin,

ama daha darmaduman hissettirir.

Hayatın parçalanıyor gibi hissedebilirsin,

ya da korkunç bir şey vardır
fakat iyi bir şey de olabilir.

Belki bir şeyin olması gerekiyordur,
yeniden...

Bir şeyin sökülmesi gerekiyordur

ve tekrar yapılanması,

veya tekrar yapılanması değil,
ama başka bir yola girmesi.

O yüzden, bunu değerlendirmek için
zihnin kabiliyetine güvenme.

Çünkü bazen düşünürsün ki,
'Buraya gelmeden önce daha iyiydim.

Buradaki ilk seferim çok güzeldi.

Geri döndüğümde, Kızıl Deniz'in üzerinden
yürüyor gibiydim,

her şey böyleydi.

Ve sonra büyük çarpışma oldu!'

Bazen pek çok farklı neden olabilir.

Bir tür kibir geliştirmeye
başlayabilirsin.

Düşünürsün ki, 'Ben artık çok özelim.

Bir şeyleri düşündüğümde
hemen gerçek olurlar.'

Öyle ki, hayatın nasıl olacağını hiçbir
zaman bilemeyiz,

heyecanını kırar ve seni daha büyük bir
tevazuya getirir.

Ve bu da seni tekrar eski seyrine
getirir.

Çok farklı şeyler olabilir.

Bu konuda zihinden gelen mana
güvenilir değildir.

Bazen kendini berbat hissedersin ve
bir çeşit ruhsal detoks

deneyimlediğin sana hatırlatılmalıdır.

Bir şey dışarı çıkıyordur.
'Ah, ama benim beklediğim bu değildi.

Huzur bulacağımı düşünüyordum.

Parçalar halindeyim. Ne yapacağımı
bilmiyorum' gibi hissedersin.

Korkunç hissedersin, 'Ah Tanrım.
Buraya gelmekle belki de hata ettim.'

Fakat aslında detoks oluyorsun ve
bütün bunlar bu yüzden ortaya çıkıyor

ve bu iyi hissettirmiyor.

Eğer içinde çok kirlilik varsa,

onu dışarı kusmak zorundasın,
bu iyi bir his değildir.

Fakat dışarı çıktığında [kusma taklidi]

kusma sonrası hali çok güzeldir, değil mi?

Bazen bu şeyler açığa çıkar ve

sadece atmosfer ve Monte Sahaja gibi
ruhsal yoğunluğu

yüksek bir yerde olman nedeniyle
tetiklenirler.

Çok güçlü şekilde ortaya çıkar
ve sana hatırlatılması gerekir

'Sorun yok. Endişe etme.
Rahmet altındasın.

Problem değil, sadece sıkışmış bazı
enerjilerin dışarı çıkışı,

veya bazı yanlış anlamalar yanmakta.'

Ve bazen bu yanma sadhanadan
daha önemlidir.

Sadhana ibadet demektir,

çünkü içsel durumun ateş içinde
gibidir.

Hasta hissedersin, kimseyle konuşmak
istemezsin,

fakat rahmet altındasın.
Bunlar bir şekilde yanıverir.

[S.1] Geçen yıl gerçekten hararetli bir
yıldı,

gece gündüz ağlıyordum.

Gerçekten yanıyordum.
Bütün hayatım değişti.

Hiçbir şey eski yerinde değildi.

Fakat şimdi hiçbir yanma hissetmiyorum.

'Bundan daha mı fazla yanmalıyım?' gibi
hissediyorum. Çok rahat gibi hissediyorum.

[Mooji] O 'ben'...
Direkt olarak 'ben'e gidiyorum her zaman.

Konuşan kim?
Bu hikayenin anlatıcısı kim?

Bilincin kalbinde gerçekten vaftiz
edildi mi?

Bu bilincin konuşması mı?

Ya da bu bilincin kokteyli ve

oldukça bilinçsiz kişiselliğin
konuşması mı?

Ve nerdeyse her zaman kişi hala
orada, hayatta kalmış.

Hayatta kalmış. Buraya gelip sağ
kalmamalısın!

[S.1] Sağ kalmak istemiyorum.

[Mooji] Biri buraya geldi, yazdı ve
bana bir kitap gönderdi.

Bu kitapta o şöyle yazıyor,

'Pek çok üstadla birlikte vakit geçirdiğim için
kendimi çok kısmetli hissediyorum.

Yedi üstadla vakit geçirdim.'

Dedim ki, nasıl oldu da yedi üstaddan sonra
sağ kalabildin?

Bir tanesiyle bile! Bir üstasla bile sağ
kalmamalıydın!

Gelip dedi ki,
'Evet, yedi üstadla oturdum'.

Ve sana ne oldu? Egon hala orada mı?

Ne oldu? Arka sırada mı oturuyordun?

Tuvalette mi saklanıyordun? Neredeydin?

Çünkü bu ciddiyetle gelirsen, sana bir şey
olmak zorunda!

Sağ kalmamalısın.
'Sen' basitçe hakiki Öz'ün

üstüne giyilmiş maskedir,
egosal kimliktir.

Bu maskeyle yaşıyorsun.
Aynaya bakıyor, maskeyi görüyorsun,

maskenin üzerine makyaj yapıyorsun.
Maskemizle çok gurur duyuyoruz.

Onun maske olduğunu dahi bilmiyoruz.

Maske olduğunu görmeye başladığında,

onu çıkarmaya çalışıyorsun,
ne kadar sıkışmış olduğunu anlıyorsun,

hala biliyorsun ki o ben değilim.

Peki bu maskeyi nasıl çıkarabiliriz?
Güç kullanarak değil.

Sana gösterilmiş olan içsel

deneyim yoluyla,

ve sadece gözlerinle görülemeyeni

fark ederek.

Daha derinden görmeye başlayarak.

Davet herkes için iyi bir arkadaştır.

O alışılmış bağlılıklarınızı ve dikkat
dağıtan şeyleri atmanıza

ve bir kenara bırakmanıza
yardımcı olur.

Ve her şeyin daha iyi bir netlikle
görüldüğü, görülemeyenin görüldüğü,

o yere, o farkındalığa geri dönmenin

ne kadar kolay olduğunu anlamaya
yardımcı olur.

[Mooji] Zahiri yaşamın tesiri altında
yaşadığımız sürece,

ki orada ağırlıklı olarak
şu duyguyu hissederiz,

'Ben kişisellik içinde gelişen bir insan
olarak

hedefe daha ve daha yakın hale geliyorum.'

ve bu şekilde bu yanılgı, bu sanrı
içimizde varlığını sürdürür.

Bütün bunların üstesinden gelmelisiniz.

Ve ben bunun aslında büyük bir zorluk
olduğunu düşünmüyorum.

Eğer bir zorluk varsa, o da kimliğimize
olan bağlılığınızdır.

Ve eğer hala iştahlı bir arzunuz varsa,

bu dünyadaki fani şeylere dair maddi bir
arzunuz,

bu bağlılıkların gücünde ötürü
onları bırakmak için istekli olmayacaksınız,

çünkü onlar da yüzeye çıkacaklar.

Ve meditasyonda, rehberli meditasyon
ya da satsangta

bağlılıkların nerede sıkışmış olduğunu
hissedeceksiniz.

Ve isteklilik de olmalı...

Sadece nesnelerin kendisinde değil...

Nesnenin kendisi problem değildir,
konu sizin onla olan ilişkinizdir

ve ona verdiğiniz önem.

Çünkü ona verdiğiniz önem bu şeylere
verdiğiniz değerdir.

Ve verdiğiniz bu değer, onun ötesine geçme
vakti geldiğinde ortaya çıkacaktır,

ve onu yanınızda taşımak isteyeceksiniz.

Ve bir seçim olsaydı,
'Yalnız gel [onsuz], ya da kal',

muhtemelen kalırsınız.

Çünkü o anlarda bağlılıklarınız Noel
gibi hissettirecek.

Bırakmak istemeyeceksiniz, 'Ah, belki
sonra gelirim'. Bunu yapacaksınız.

Özgürlüğe doğru rotanızı planlamayın.

Sadece gelin ve burada olun!

Sadece gelin. Sadece görünün.

Bir stratejiniz olmak zorunda değil.

Stratejiniz hiç olmasın!
Herhangi bir kaçış planlamayın.

'Özgür olmaya dair bir çekim hissediyorum.

Artık egosal kimliğimin ağırlığını
kaldıramam.'

Kalbinizde bu arzuyla gelin.

Çünkü bu da kendiniz olarak ayakta

kalamadığınızı gösteren bir süreç.

Kendinizi dahi anlamadığınızda,
ona tahammül edemediğiniz bir an gelir.

Bu müthiş bir süreç gerçekten.
Çünkü bu egosal kimliği

sürdüremediğiniz anlamına geliyor,

kaldıramayacağınız bir şey haline geliyor.

Bu ayrıca ruhsal olgunluğun bir
işareti.

Çünkü bilinçaltımızın gölgesinde

saklanıyor gibi görünürken, onu
fark edemiyorsunuz,

ve bu şekilde çok uzun süre
yaşayabilirsiniz.

Bu kişi olduğunuz izlenimi altında

kral ve ülke için savaşırsınız.

Fakat kendi hakikatinizi fark etmeye
ve deneyimlemeye başladığınızda,

saldırganlığınız uçup gider.

Yerini bir sakinlik alır.

Bir huzur ve bilgelik, bir ferahlık
hissi

içinizde ortaya çıkmaya başlar.

Hayatınızda tehdit altında, ya da
klostrofobik hissetmezsiniz.

Her şey daha ferah hissettirir.

Ancak en nihayetinde, ferahlık hissi

çok da önemli değildir, çünkü Öz
sonsuzdur.

Sonsuz nereye genişleyebilir ki?

Bir şey öylesine mevcuttur ki.

Varlığınız, yaşamınız, bu enginliğin
içinden ifade edilmektedir.

Bu sadece...

Bu sonsuz yüzeyli bir elmas gibidir,

ancak her yüzeyin arkasında bütün elmas
vardır.

Her hayat, bu sonsuz yüzeyli elmasın
bir yüzeyi gibidir.

Hiçbir hayat sembolik değildir.

Her şeyin bu büyük oyunda bir parçası
vardır, siz uyanıncaya kadar.

Uyandıktan sonra bile faal
dışavurumunuz devam eder,

hatta daha da fazlası, güzel meyveler
vermek için.

Fakat kendinizle ilgili nihai farkındalığa
gelmek zorundasınız.

İkilik farkındalığına değil, olgusal
olmayan bir farkındalığa.

Anlamı; bir şey nasıl...

Bu şey gibi, tek bir el nasıl alkışlayabilir?

Bir şey nasıl kendisini fark edebilir?

Bir örnek vermiştim...

Bu örneği çok uzun zamandır veriyorum.

Keskin bir bıçak, ne kadar keskinse
o kadar çok şey kesebilir,

fakat kendini kesemez. Neden?

Ya da gözler pek çok biçim görürler,
fakat kendilerini göremezler.

Ya da tartı pek çok nesneyi tartabilir,

fakat kendini tartamaz. Neden?

Çünkü o, kendinden başka bir şey olamaz.

O kadar birdir ki, kendini algılayamaz.

Biz bunun gibiyiz. Hakiki Özümüz birdir.

Kendi Özünü göremezsin.

Kendin olarak gördüğün her neyse,
sadece hayaldir.

O sadece yüzeydir.

Kendi Özünüzden görüyorsunuz.

Bütün bu şeyler, her bir küçük şey için

özel bir uygulamam yok.

Büyük bir havuzda oturuyorsunuz ve
tamamen ıslaksınız.

Suyun önü ve arkayı ıslatmak için ayrı
tarafları yok.

O şeyin havuzunda oturuyorsunuz ve
tamamen batmış durumdasınız.

Bundan dolayı, bu şekilde konuşuyorum,

sadece birinizle bile konuşuyor olsam,
hepinizle konuşuyorum!

Satsanga başvuruyorsunuz,

eğer bu içtenlikle gelirseniz, tatmin
edici olacaktır.

Olmak zorunda.

Eğer kimliğinizi korumayı denerseniz,
o inat edecektir.

Fakat eğer şu tutku ile gelirseniz,

'Ben sadece bir süngerim; kalbim bana,

her şeyi bırak içine em diyor'

işte böyle gelin.

[S.1] Son satsangta

'Ya bugün son gününüz olsaydı'
sorusunu sorduğunuzda,

yanma hissi çok güçlü geliyordu,

fakat ardından yine gitti.

[Mooji] Eğer bugün son günün olsaydı,

sahiden,
son beş dakikaya geliyor...

Bu yüzden eğer bu son fırsatın olsaydı,

lütfen şimdi sormak üzere olduğum
soruyla kal,

eğer gerçekten öyle olsaydı ve
geri sayım başladı,

saat işliyor,

bu beş dakikayla ne yapabilirsin?

Bu bakımdan, bu beş dakikayla
ne yapabilirsin?

Dört dakika?

Üç dakika?

İki dakika? İki dakikada neyi
başarabilirsin?

Bir dakikada? Otuz saniyede?

On saniyede, neyi başarabilirsin?

Eğer Usain Bolt olsan, belki bir başka
rekor kırabilirsin.

Fakat konuştuğumuz şeyle ilgili
gerçekten neyi başarabilirsin?

Ve belki bu tarz bir meydan okuma
çok güçlüdür,

çünkü fiziksel faaliyeti bırakmak
üzeresin.

Olduğun şey olmak için herhangi
bir fiziksel faaliyet yapamazsın.

O şekilde işlemiyor.

Hangi tekniğe gerek duyarsın? Hiçbirine.

Bu nedenle derdim ki, her şeyi bırak!

Sadece hepsini bırak, çünkü işine
yaramayacak

Her şeyi bırakabildiğini farz et!

Sadece bırak demek, hiçbir şeyle
ilgilenme demektir.

Doğal benlik hissini hiçbir şeyle
bağdaştırma,

bir melekle bile. Sadece her şeyi bırak!

Bunu şu anda da yapabilirsin.

Her şeyi bırakmak on saniyeni mi alacak?

Sadece tamamen boş olmak.

Ve beklemek yok. Tamamen boş ol.

[Mooji] Bırakanı bile bırak.

[Mooji] Gerçekten yap!

Ve bulunduğun yerden konuş.

Zamanın içinde misin?

Hayır. Bunu yapman gerek!

Eğer bütün ilişkilerini bırakırsan,

on saniyeliğine senin için en değerli şeyi
bile.

Belki kiminiz evden uzakta seyahat
ediyorsunuz.

On dakikanız, on saniyeniz olsaydı,

düzgün bir arama yapmak için
'Hoşçakal, canım. Ben gidiyorum.'

demek için bile zaman yok.
Bunu kaldırabilir miydiniz?

İşte, her şey gidiyor. Her şeyi
bırakıyorsun.

Her türlü ilişkiyi, her arzuyu, her şeyi.

Eğer şimdi bırakırsan,

geriye bırakamayacağın ne kalır?

Çünkü her şeyi bıraktığında, sen hala
sensin!

Kendini bırakabilir misin?

Kişiliğin ya da hafızanla ilgili

ya da edinmiş olduğun tecrübelerin
hatıraları hakkında konuşmuyorum.

Geçmişle ilgili konuşmuyorum, bırak onu,
o her halükarda geçti bile!

Sadece hatıralar ve duygusallıktan ötürü
senin içinde devam etmekte.

O geçti, bu nedenle geçmiş deniyor ya.
Geçti.

Bu yüzden bırak, her şeyi bırak.

Ve bunu bir teknik olarak adlandırma.

Sadece her şeyi bırak ve bana buradan
rapor ver. Burada ne var?

Ve bunu sen mi yarattın, kalan her ne ise,

o senin çabanla oluşmadı,

benim hayatım dediğin şeyden etkilenmez.

Dene ve gör.

Bu bir hüner mi? Kimin hüneri?

Çünkü her şeyi bırakırsan,

bir şeyi bırakmayı potansiyel
olarak başaran bile gitmiş olacak.

O halde geriye ne kalır?

Bunu kafanıza sormuyorum.

O halde geriye kalan, bir zihin hali mi?

Ne kalır? Bir zihin hali mi?

[Sangha] Hayır.
[Mooji] Hayır!

Onun bir doğum günü ya da bir burcu
var mıdır?

Onu yöneten gezegenler var mıdır?

O senin Özün!

Bu bizim oyunumuz.

Bu bizim oyunumuz, bu ve bu, ve bu,

değer verdiğin her şey.

Büyük ölçüde o gitti, sadece hafıza
tarafından sürdürülüyor.

Dünden şu ana bir numune getirebilir
misin? Hepsi gitti.

Şans eseri, Tanrı'ya şükür ki bu şeyler
geçiyor,

onları bir kenara koyman gerekmeden
geçiyorlar, onlar geçiyor.

Her şey geçer. Bir şey dışında.

Geçmeyen o şeyi bul ve

özgürlüğünü kazanmış ol!

Geçmeyeni, zamanın radarında

olmayanı keşfet.

Ve o nerede? Nerede yer alıyor?

Nerede, konuştuğum o yer?

Tam olarak nerede?

Bütün konuştuğunuz şeyler,
ve meditasyonunuz,

sadece bilincin tiyatrosunda bir anlık
ve geçidir.

Hikayesi olmayan, tarihsiz olanı keşfet.

Ne kadar gitmek zorundasın?

Ve ilk adımın atıldığında hangi yöne doğru
gideceksin?

Bu yüzden, bu şeyin gerçekten bilincinize
bulaşması gerekir,

o kadar ki, gidip oturmalı ve onunla
olmalısın,

ve dikkatini onunla harmanlamalı ve onunla
olmalısın,

çünkü bu bugün senin kısmetin!

Bunu keşfetmeye başladığında

başka hiçbir şey için yerin
olmayacak.

Onunla harmanlan.

O senin ikiliğini içine emecek.

Sana söylediğim bu sözlerden korkmana
hiç gerek yok.

Ve ardından doğal işleyişine
döndüğünde,

aslında eylemlerinin rüzgar destekli
olduğunu göreceksin.

Bir şey...

Muhakemen şöyle olacak;

önceden zaman kaybı olan ve dikkatini
içten kanatan

eylemlerin ve hedeflerin kesilecek.

Sen hayatı yaşayan olmazsın.
Sen hayatın kendisisin!

Ve onun akışı kendi varlığının
içinde algılanmakta

Bunlar ders kitaplarına koyamacağım
şeyler.

Gerek de yok. Küçük
kısımları hatırlamana gerek yok,

en özlü kısmı yeter,

hatırladığında, her şey onun içinde
yerleşik olacak olanı.

Sadece sana odaklanmış olsam da,

aslında onun hakkında
hepinize birden konuşuyorum.

Ayrı bir cevaba ihtiyacımız yok.

Bunun için zamanımız olduğunu sanmıyorum.
Fakat buna değer değil mi?

[Sangha] Evet.
[S.1] Çok teşekkür ederim.

[Mooji] Evet, buna kesinlikle değer,

çünkü bir süre için gerçek doğamınızın
bilgisizliği içinde yaşayabiliriz,

ve büyük ölçüde böyle yapıyor gibi
görünüyoruz. Çünkü yapabiliyoruz.

Egonun dahi, ki o da bilinçtir, bir hayatı
var,

ve tatlılık ve acı var,

ve 'Bu kötü değil, kendim olmayı seviyorum.'
demek de yeterli gelebilir,

Ve bunun için tamamen yetkin de var,

özgür olmak için özgürsün, bağlı/kısıtlı olmak
için de özgürsün. Bunun gibi bir şey.

Ve bu konuda hiçbir eleştiri ya da
alaycılık da yok.

Fakat hayatın rahmeti sayesinde,

sana ne şekilde ve hangi
yolla gelirse gelsin,

dikkatinin yönü değişir, ya da daha derine gitmen
için bir dürtü gelişir,

hayat bunu tatmin etmek için gelir.

İçinden bir şey gelebilir,

bir şekilde hepimize miras kalan bir
eğilim,

kendi özgürlüğüne karşı çalışmak.

Bireysellik duygusuna tutunduğun ve bunu
sürdürdüğün sürece

bu özgürlüğe karşı içinde çalışan bir
enerji olur.

O kulp kırılır kırılmaz,

içinde özgürlüğe karşı çıkan herhangi bir
şey kalmaz.

Kendisini korıumaya çalışan
ego,

ki sen de onu koruduğunu düşünürsün,

işte tutunmaya çalıştığın o şey,

aslında aşman ve bırakman
gereken yegane şeydir.

Fakat yavaş yavaş bunun farkındalığına
varırız.

Ve ayrıca rahmetin kolları altındasındır.

'Ah, ben ve benim küçük takatim
bunu yapamayız' diye düşünme.

Bu doğru, sen ve senin küçük takatin
bunu yapamazsınız. [kahkaha]

Mevlana der ki, 'Beni buraya getiren şey,
yuvama götürmeli'.

Seni buraya getiren kim?

O rahmet seni yuvana çağırıyor.

Ve yuva/yurt neresi? Hangi yönde?

Sen ve yuva aynı şeysiniz!

Sen ve yuvaaynı şeysiniz!

Bunu keşfedene kadar, yuvan tuğlalardan
ibaret olacak,

ya da duvarlar, ya da başka bir şey. Bir
yer olacak.

Ve hayat, Tanrı da, bütün bu
modern şeyleri kullanarak

bize büyük mecazlar öğretiyor.

Bir zamanlar, adresin birkaç

tuğladan, kapıdan

ve pencerelerden yapılmıştı.

Şimdi, adresin internet olabilir. Bir
e-posta adresin olabilir.

Diyebilir ki, 'Bir adres bu şekilde
bir şey olmak zorunda değil'.

O halde adresin nedesi? Senin adresin
bu.

Eğer bu bedeni görüyorsanız, kuvvetle
muhtemel içindeyimdir. [kahkaha]

Bu senin adresin!

Yakına geldiğinde, ve bundan ötesine
geçtiğinde,

hakkında konuşamayacağın bir şey
bulacaksın.

Onun hakkında konuşamazsın.

Ve bu seni bu hayatta kötürüm yapmaz!

Bazen zihnin kendisi bu oyunu oynar,

'İleri gidersen her şeyi kaybedeceksin.

Sokakta bir dilenci olacaksın.
Seni kimse hatırlamayacak.

Yalnız olacaksın, çünkü kim Buda ile
evlenmek ister ki..'

Ve pek çok kişiyi yakalar.

Fakat özgürlük bu şekilde sınırlı
değildir.

Dışsal şeyler bizim düşmanımız
değildir.

Bu hayat ifade bulduğu şekilde
çok muhteşem.

O bizim doğal düşmanımız değil.

Aslında, görüp, algıladığımız haliyle
büyük bir sevinç türetiyoruz

Düşman içerde, bir süre düşünce şeklimiz

ve özellikle de bireysel kimliğimiz.

Her şey hatalı kimliğe indirgenir,

o ise seni sadece bireysellik moduna
bırakır.

Ve tüm dünya kişi-zehirinden muzdarip,

çok fazla kişi var, mevcudiyet yerine.

Artık gitmem gerekiyor.
Şu an için bu yeterli mi?

[Sangha] Evet.
[Mooji] Teşekkürler.

[sanghada duyulamayan ses]

[Mooji] Tabi! Gel, gel.

[Mooji] Grazie, grazie. (İtalyanca
teşekkürler) Senin de mi doğum günün?

Peki, mutlu yaşlar!

[Soran 2 İtalyanca konuşuyor]

[M.] Si, benvenuto.
(İtalyanca rica ederim) [kahkaha]

Telif Hakkı © 2018 Mooji Media Ltd.
Tüm hakları Saklıdır.

Bu kaydın hiçbir kısmı Mooji
Media Ltd.'nin

açık izni olmadan çoğaltılamaz.