Εσύ και το Σπίιτι είστε το ίδιο πράγμα

Σάτσανγκ με τον Μούτζι

Κατά τη διάρκεια μιάς περιόδου επισκεπτών στο Μόντε Σαχάτζα, ο Μούτζιμπάμπα καλεί την Σάνγκα για μία αυθόρμητη συνάντηση. Αντανακλώντας την εμπειρία του μέσω της ‘’Πρόσκλησης’’, ένας ερωτών δηλώνει ότι ακόμη αισθάνεται ότι χρειάζεται να εμβαθύνει ή να χαλαρώσει περισσότερο μέσα σε‘’αυτό-που-είναι.’’

Ο Μούτζιμπαμπα υποδεικνύει ότι όσο υπάρχει η αίσθηση του προσωπικού ‘Εγώ, αυτή η δυαδικότητα μεταξύ του εαυτού μας και ‘’αυτού-που-είναι’’ θα επιμείνει. Σταδιακα θα δεις οτι ακομα κι η αισθηση εισέρχομαι σε αυτό που-ειναι και εξερχομαι από αυτό-που-είναι γίνεται αντιληπτή από ένα βαθύτερο χώρο.

‘’Αυτή είναι η ομορφιά της πρόσκλησης – στο τέλος, αφού ακούσεις την Πρόσκληση, ποιος είσαι; Τι έχει απομείνει, τι βρίσκεται εκεί; Ένα άτομο με μια ωραία εμπειρία; Θα μπορούσε, αλλά αυτό που ελπίζω να έρθεις να δεις είναι ότι δεν υπάρχει κανένας ορισμός που να κρατιέται από αυτό-που-είσαι, δεν υπάρχει κάποια αίσθηση εμποδίων ή ορίων.

Ο Ρούμι λέει, ‘’Ο ένας που με έφερε εδώ πρέπει να με πάρει σπίτι.’’ Ποιος είναι ο ένας που σε έφερε εδώ; Αυτή η Χάρη σε καλεί σπίτι. Πού είναι το σπίτι, προς ποια κατεύθυνση είναι το σπίτι; Εσύ και το σπίτι είστε το ίδιο πράγμα.’’

~

10 Σεπτεβρίου 2018
Monte Sahaja, Portugal

Μπορείτε να παρακολουθήσετε ‘Μία Πρόσκληση προς την Ελευθερία’’ στο https://mooji.tv/invitation και να βρείτε περισσότερες πηγές για να υποστηρίξετε την Ανακάληψη του Εαυτού.

Αυτό και πολλά άλλα βίντεο μπορούν να προβληθούν στο Mooji.TV:
http://bit.ly/moojitv
και
http://bit.ly/sahaja-express

#Mooji #satsang #spirituality #advaita #nonduality #awakening

[μουσική]
Σπίτι και Εσύ Είστε το Ίδιο Πράγμα

[Μούτζι] Ομ. Νάμαστε.
Καλώς ορίσατε σε όλους.

Σας ευχαριστώ που ανταποκριθήκατε
παρόλη τη σύντομη ειδοποίηση.

Βλέπω αρκετά πρόσωπα
τα οποία δεν τα έχω ξαναδεί.

Καλώς ορίσατε λοιπόν
αυτό είναι το κυριότερο.

Και ελπίζω οτι βρίσκετε τη θέση σας κατά κάποιο τρόπο,

αν καταλαβαίνετε τι εννοώ,
να βρείτε τα πατήματα σας εδώ στο Μόντε Σαχάτζα.

Είμαι εδώ, λοιπόν.
Είμαι ανοιχτός σε ερωτήσεις εάν υπάρχουν.

Θέλει κάποιος να ρωτήσει;
Για να δούμε που μπορούμε να φτάσουμε.

Εντάξει εσύ εκεί μπορείς να ξεκινήσεις.

Έχουμε μικρόφωνο. Έρχεται αμέσως.

[Ερωτών 1] Σε ευχαριστώ αγαπημένε Μούτζι.

Τελικά, μετά από πέντε μήνες βρήκα μια ερώτηση.

[Μ.] Τη βρήκες μετά από πέντε μήνες;

[Ε.1] Ελπίζω να είναι καλή.
[Μ.] Εντάξει, για να δούμε. [γέλια]

[Ε.1] Η Πρόσκληση είναι τόσο μεγάλο δώρο.

Πραγματικά νιώθω αυτόν τον χώρο.
Πραγματικά νιώθω το εύρος αυτό.

Όμως κάθε φορά νιώθω επίσης το σώμα.

Νιώθω πως είναι το πιο
δύσκολο πράγμα να το αφήσω.

Οπότε, δοκίμασα να ρωτήσω,
"είμαι το χέρι μου;"

Και μπορούσα πραγματικά να επιβεβαιώσω,
"δεν είμαι το χέρι μου".

Περνούσα από το σώμα και το μυαλό μου,

"Όχι, δεν είμαι το μυαλό μου".
Αυτό πραγματικά αληθεύει.

Όμως όταν φτάνω στην καρδιά μου,
"είμαι η καρδιά μου;" εκεί δεν είναι ξεκάθαρο.

[M.] Όχι εκείνη η καρδιά.
[Ε.1] Όχι η καρδιά του σώματος.

[Ε.1] Μα πραγματικά είναι ως "Εγώ",
αυτό που είμαι,

το νιώθω σαν να είναι επίσης εδώ μέσα.

[M.]Ναι, ναι. Φυσικά και είναι
επίσης εκεί μέσα.

[Ε.1] Ναι. [γέλια]
Αλλά είναι σαν...

[M.] Φτάνει μόνο ως τις άκρες των δαχτύλων σου
και την κορυφή του κεφαλιού σου;

[Mούτζι]Είναι στριμωγμένο για να χωρά επακριβώς;
[Q.1] Όχι, ακριβώς.

[M.] Έχουμε την αίσθηση πως
όταν μιλάμε σχετικά με αυτό...

Πως απάντησες την ερώτηση, "αν αυτό έχει μορφή;"
[Ε.1] Είναι ξεκάθαρο πως δεν έχει μορφή.

Αλλά πάντα νιώθω σαν...
"είμαι ακόμα αυτό το άτομο"

ή νιώθω αυτήν τη σύνδεση.

[M.]Δεν χρειάζεται να προσπαθείς
να το ξεφορτωθείς αυτό.

Είναι τόσο σφιχτή η διαμόρφωση
την οποία βιώνουμε

στην φανερή ύπαρξη μας.

Είμαστε εδώ επίσης
και λειτουργούμε μέσα από αυτήν τη μορφή,

αλλά αυτό είναι η διαμόρφωση
που παίρνουμε ως δεδομένη.

Σχεδόν κανένας δεν αναρωτιέται για αυτό.
Οπότε, αν δεν αναρωτιέσαι για κάτι,

συμπεραίνεις πως είναι γεγονός,
το οποίο είναι μη αμφισβητήσιμο.

Αν λοιπόν, εκείνο ήταν το μόνο πράγμα εκεί

πως εσύ είσαι μονάχα ο νους-σώμα σου,

και πέρα από αυτό
δεν υπάρχει τίποτα απολύτως,

οι πιο πολλοί άνθρωποι
θα ήταν άνετοι με αυτό.

Αυτό είναι έτσι κι αλλιώς το τι πιστεύουν,
η ταυτοποίηση με το σώμα

και το γεγονός πως εσύ αντιλαμβάνεσαι.

Έχεις τις αισθήσεις
και κάτι διασκεδάζει, ή αντιλαμβάνεται,

ή κάνει εμπειρίες μέσω
των αισθήσεων και του νου. Είναι αρκετό.

Γιατί να μην είναι αρκετό;

Γιατί να μην είναι αρκετό;

Εάν δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα όπως το πνεύμα
ή ο Εαυτός ή η αμιγής συνειδητότητα,

γιατί να μην ήταν αρκετό να είσαι απλά η ιδέα
που έχεις για τον εαυτό σου ως άτομο,

η οποία, παρεπιμπτώντως, συνεχίζει
να διαφοροποιείται και να αλλάζει

σαν μια προσωπογραφία που διαρκώς αλλάζει.
Δεν είναι λοιπόν σταθερή.

Και το σώμα το ίδιο επίσης δεν είναι σταθερό.
Αυτό δεν είναι το σώμα που η μητέρα σας γέννησε.

Κι αυτό επίσης αλλάζει.
Όλα αλλάζουν.

Αν λοιπόν όλα αλλάζουν
και αν η φύση των πραγμάτων είναι να αλλάζουν,

οτιδήποτε υπάρχει μεταλλάσσεται.

Τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;
Έτσι είναι τα πράγματα.

Και ακόμα είναι ο δρόμος
που φαίνεται να υπάρχει για τον καθένα.

Έχεις μια ζωή, ζεις τη ζωή σου και στο τέλος...

Επειδή υπάρχει ένα τέλος στη ζωή,
όπως υπάρχει και η αρχή της ζωής, μέσα στα μυαλά μας,

ότι ξεκινάμε να υπάρχουμε όταν το σώμα γεννιέται.
Λέμε αυτή είναι η πρώτη σου ημέρα

και θα υπάρξει μια τελευταία μέρα επίσης.
Και μετά από αυτό; Δεν υπάρχει μετά από αυτό.

Ας υποθέσουμε ότι στην περίπτωση,
ή ακόμα κατά τη διάρκεια που,

δεν υπάρχει τίποτα άλλο
πέρα από τη λειτουργία του σώματος-νου.

Ισχύει αυτό για εσένα; Είναι αυτό που έχεις βρει;

Δε θα υπήρχε ανάγκη για την Πρόσκληση,
τίποτα δε θα αποκαλυπτόταν

άλλο από αυτό που ήδη έχεις υποθέσει,
το οποίο είναι ότι είσαι το σώμα,

και η διαμόρφωση ή ο προγραμματισμός
ο οποίος προήρθε από αυτήν τη σωματική έκφραση.

[Ε.1] Πραγματικά νιώθω...
Επίσης όταν ήμουν παιδί,

μπορούσα να επιβεβαιώσω
πως όταν θα πεθάνω θα είμαι ακόμη εδώ.

Οπότε πραγματικά νιώθω.
Αλλά δεν ξέρω, ίσως προσδοκώ πάρα πολλά.

[M.] Πες μου,τι είναι αυτά που προδοκάς
που είναι τόσα πολλά;

[Ε.1] Ίσως πραγματικά προσδοκώ πως
κάτι πρέπει να συμβεί

όταν είμαι μαζί με Αυτό,
κάτι περισσότερο από αυτό.

[Μ] Και "αυτό" είναι τι;
"Kάτι περισσότερο από αυτό".

Για να καταλάβουμε για τι μιλάμε,
"Κάτι περισσότερο από αυτό πρέπει να συμβεί".

Προς το παρόν, "Αυτό" τι αντιπροσωπεύει;

[Ε.1] Νιώθω ότι είναι πιο πολύ σαν να
πρέπει να χαλαρώσω περισσότερο μέσα σε αυτό.

Είναι σαν κάτι να κρατά...

[M.] Όλα αυτά που δηλώνεις
είναι βασισμένα σε κάτι

το οποίο πρέπει να συμβεί σε αυτόν
που θα ανακαλύψει τον Εαυτό.

Δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με τον Εαυτό.

Αυτό είναι για αυτόν
που θα έχει μια εμπειρία,

σαν να υπήρχε κάποιος που θα έχει την εμπειρία
του Εαυτού και σκέφτεται. "Ναι, επιτέλους το βρήκα!"

Και εάν μπορεί να το βρεις ως κάτι νέο
μπορεί επίσης και να χαθεί.

Σαν κάτι καινούργιο που απέκτησες
τότε επίσης θα πρέπει να νιώσεις,

"Ααα! Πρέπει να είμαι προσεχτικός
για να μην το χάσω!"

Και όλο αυτό έρχεται
εξ αιτίας της πεποίθησης που έχεις

για την αίσθηση του "Εγώ", την οποία προς το παρόν
πιστεύεις ότι είσαι, αυτός ο οποίος ψάχνει για τον Εαυτό.

Και δεν έχει γίνει ακόμα κατανοητό πως αυτό το "Εγώ"
θα καταρρεύσει μακριά από την αίσθηση της ατομικότητας,

και θα αποκαλυφθεί πως το "Εγώ" είναι ο ίδιος ο Εαυτός.

Μα για όσο ακόμα έχουμε τη μνήμη, τις συνήθειες,
τις ροπές, τις επιθυμίες και τις προσκολλήσεις,

θα διαιωνίζεται και θα δυναμώνει
η ιδέα του εαυτού ως ένα άτομο.

Kαι το ίδιο το άτομο που εμφανίζεται να ψάχνει
για την υπέρτατη Αλήθεια βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του

διότι η φώτιση ή η ελευθερία
δεν είναι για το άτομο,

είναι από το άτομο!

Μοιάζει παράξενο,
γιατί έχουμε την πεποίθηση,

"Έχω ψάξει και έχω καλυτερεύσει,
μπορώ να διαλογίζομαι πιο πολύ ώρα.

Συνειδητοποιώ πως είμαι λίγο πιο σιωπηλός
από ότι ήμουν. Νιώθω πιο χαλαρός στη ζωή μου,

μα ακόμα πρέπει να βρω το "μεγάλο".
Το οποίο είναι κάτι σαν,

"Ναι! Για να είμαι τελείως
καθιερωμένος μέσα στη συνειδητότητα

έτσι ώστε να μη συμβαίνουν λάθη πια,
να μην υπάρχει πλέον οδύνη".

Υπάρχει λοιπόν μια επιθυμία για αυτό
το άτομο να αποκτήσει το σπουδαιότερο βραβείο

του να μην έχει πλέον να υποφέρει.

Είναι ένα πολύ λεπτό θέμα,
αλλά αυτό δεν είναι το πως πραγματικά είναι.

Η ομορφιά της Πρόσκλησης είναι εκείνο,
όταν λέω,

Στο τέλος της ακρόασης της Πρόσκλησης
ή αφ' ότου αφήσεις το βιβλίο, ποιος είσαι;

Τι έχει απομείνει στο τέλος της Πρόσκλησης;
Τι είναι εκεί;

[M.] Ένα άτομο με μια ευχάριστη εμπειρία;
[E.1] Όχι.

Αλλά αυθεντικά, αν έχεις ακολουθήσει,

που το ελπίζω, θα δεις πως,
γνωρίζεις ότι είσαι,

αλλά δεν υπάρχουν ορισμοί που να χρειάζονται,

δεν υπάρχει καμία αίσθηση οποιουδήποτε
ορίου ή συνόρων.

Ενώ προηγουμένως, στο στάδιο της ατομικότητας,

έχουμε όλες αυτές τις αναφορές για το ποιοι είμαστε.

Είσαι σε ένα ορισμένο πλαίσιο και αναφέρεσαι
σε εκείνο για την αίσθηση του ποιος είσαι.

Μέσα από την ανακάλυψη του Αυτού που Είναι

είναι η ίδια περιορισμένη ταυτότητα άθικτη;

Σας ρωτάω γενικά τώρα,

στο τέλος της Πρόσκλησης,

η αίσθηση του ατόμου ως το "εγώ"
που έκανε το τάδε

"Ελπίζω να δουλέψει. Ω, ουάου!
Στ' αλήθεια έχω έρθει να δώσω τα πάντα..."

Είναι εκείνο το οποίο επιβιώνει την Πρόσκληση,
και που λέει στο τέλος,

"Ουάου, είμαι πραγματικά
χαρούμενος που το βίωσα αυτό;"

Πραγματικά, αυτό είναι που υπάρχει εκεί; Ή...

Διότι σε αντίθεση με αυτήν την αναγνώριση
του απερίγραπτου του τι έχεις ανακαλύψει,

δε σημαίνει πως το άτομο
έχει τελείως ξεθωριάσει.

Από εκείνη τη στιγμή, φυσικά,
είναι μια στιγμή ανακάλυψης

κι έτσι μπορεί να νιώθεις σαν,
"Ουάου! Αυτό είναι εκπληκτικό!

Αλλά η αίσθηση του ατόμου δεν αντέχει τη δύναμη
αυτού που βλέπει εκείνη τη στιγμή,

κι έτσι υποχωρεί, ή οπισθοχωρεί,

μα σταδιακά επανέρχεται
αν δεν έχει ακόμα καεί ολοκληρωτικά.

Και το να καεί ολοκληρωτικά θα σήμαινε πως
είσαι πλήρως βυθισμένος,

μέσω της προσοχής σου,
στο να είσαι με την ανακάλυψή σου,

και πως δεν υπάρχει στ' αλήθεια κανένα ενδιαφέρον
να συνδεθείς με τον κόσμο του νου,

ή με την έκφραση της ζωής του ατόμου και τόσο.
Το άτoμο δεν είναι προσβολή, απλώς ένας περιορισμός.

Είναι κι εκείνο συνειδητότητα,
αλλά είναι ένας περιορισμός

τον οποίο ανακαλύπτεις καθώς
ανακαλύπτεις το δικό σου απεριόριστο.

Τότε βλέπεις τους περιορισμούς της προσωπικότητας.
Και για λίγο ο νους θα ταλαντεύεται.

Κατά κάποιο τρόπο η προσοχή θα πάει
στο στάδιο της αγνότητας και αρμονίας

και θα νιώσεις ολότελα
στο τέλειο στοιχείο σου.

Αλλά θα ξανάρθει πίσω
στην παλιά ρουτίνα της ταυτοποίησης

και ξανά θα νιώσεις,
"Όχι Θεέ μου, δεν το έπιασα.

Είμαι χαμένος.
Ωχ, πώς μπορώ να ξεφύγω από αυτό;"

Και θα αιωρηθεί πάλι και θα νιώσεις,

"Αλληλούια! Πώς μπόρεσα να το αμφιβάλλω;
Πώς μπόρεσα να το αμφιβάλλω; Είναι τόσο τέλειο. Τέλεια.

Ω, το έπιασα, φυσικά, δεν εξασθενεί!
Δεν εξασθενεί! Μούτζι, δεν εξασθενεί!"

Και αιωρείται πάλι, "Ω, Θεέ μου!
Πότε θα τελειώσει όλο αυτό;"

Μέχρι που σε κάποιο σημείο, κάτι απλά κάνει το κλικ,

όπου αυτά τα δύο άκρα είναι παρατηρήσιμα
από ένα σημείο το οποίο δεν αιωρείται.

Αυτό είναι η φυσική,
μπορείς να πεις, εξέλιξη

ή ωρίμανση η οποία συμβαίνει.

Αλλά απλώς κάποιος συνεχίζει με επιμονή.

Ανακαλύπτεις κάτι,
και μετά ο νους έρχεται και λέει,

"Τι κάνω τώρα με αυτό; Πώς το χρησιμοποιώ;

Πώς μπορώ να μείνω εδώ; Πώς γίνεται να μην το χάσω;"

Λες και μπορεί να το κατέχει.

Πρέπει να είσαι σε επαγρύπνιση

για να ανταπεξέρθεις στην πονηριά του νου.

Αλλά εγώ σας ενθαρρύνω πως είστε πολύ ισχυρότεροι
από την ικανότητα του νου να σας ξεγελάει.

Μπορείς να υπάρχεις δίχως
αυτήν την ψυχολογική φωνή μέσα στο κεφάλι σου,

όμως αυτή δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς εσένα!

Επομένως πρέπει να κρίνεις ποιο είναι καλύτερο,
επειδή για λίγο θα αρχίσεις να βλέπεις

πως η νοοτροπία του νου, αυτή η διαμόρφωση,
είναι κάπως σαν ένα παράσιτο που ζει μέσα σε τι;

Στον αληθινό Εαυτό; Όχι ακριβώς.
Ζει στην ιδέα που έχεις για τον εαυτό σου.

Δεν είμαστε εδραιωμένοι ακόμα σε αυτήν, πρώτα,
στην πεποίθηση πως είσαι μόνο η συνειδητότητα.

Δεν είναι πεποίθηση.
Όταν λέω πεποίθηση είναι πέρα από την πίστη,

δεν είναι ακόμα εμπειρικά επιβεβαιωμένη
πως είσαι η συνειδητότητα.

Ακόμα το νιώθεις σαν να είναι μπροστά
και σαν κάτι που θέλει ακόμη προσπάθεια.

Όσο λοιπόν αυτό το χάσμα είναι ακόμα ανοιχτό,
είναι σαν να συνεχίζεις τις δουλειές μαζί του,

και ο νους θα συνεχίσει να υπεισέρχεται.

Τώρα, έχω μια σφαιρική εικόνα για αυτό,
η οποία νιώθω ότι είναι καλή,

διότι ακόμα και οι άνθρωποι που λένε,
"Μα ο νους μου με σκοτώνει. Είναι τόσο επίμονος!

Ποτέ δε θα τα παρατήσει.
Δεν πηγαίνει διακοπές...".

Ο νους κάνει πολύ καλά τη δουλειά του.

Πώς μπορείς να τον νικήσεις;
Έρχεται ένα τέτοιο συναίσθημα.

Λέω, πρώτον, μην τον πολεμάς!
Μην τον πολεμάς.

Σε ποιον μιλάει ο νους;

Σε ποιον μιλάει ο νους;

Αν πάρουμε για παράδειγμα ,
έναν διδάσκαλο όπως ο Ιησούς Χριστός,

ή τον Ιερό Προφήτη, ή τον Θεό Ράμα,
Πώς θα μπορούσε ο νους να τους μιλήσει;

Ξέρουμε και το έχουμε ακούσει
αυτό στον πειρασμό του Χριστού,

και το ίδιο για τον Βούδα,
και παρόμοιες ιστορίες,

πως πριν το ιερό έργο τους ξεκινήσει,
υπέστησαν τεράστια ανάκριση

και επίθεση από τον νου,
υπό τη μορφή των πειρασμών του Χριστού κ.λ.π.

Πώς μπορείς να μπεις σε πειρασμό
αν δεν είσαι επιρρεπής σε αυτόν;

Έτσι σε κάποιο σημείο,
κάτι πρέπει να υπήρχε εκεί,

ένα παιχνίδι, ένα σενάριο έπρεπε να παιχτεί

για να συλλάβεις ενεργητικά το δράμα,

τον φαινομενικό εχθρό, ας πούμε,
να το νιώσεις αληθινά,

και να καταπιαστείς με αυτό
με καθαρή ορατότητα

και να ξεπεράσεις
την ψυχολογική επίδραση πάνω σου.

Μόνο τότε το ιερό έργο του μπορεί να αρχίσει.

Και θα έρθει σε κάθε μορφή που χρειάζεται
η συνειδητότητα φορώντας το σώμα αυτό

για να βιώσει ορισμένα πράγματα. Υπάρχουν
ορισμένα χαρακτηριστικά, ορισμένες τάσεις,

ή κρυμμένες λανθάνουσες τάσεις
που μερικές φορές ονομάζονται βασάνας ή σαμσκάρας,

οι οποίες όταν είναι σε έξαρση,
μοιάζει σαν να κρατούν την ύπαρξη σε ομηρία.

Είναι κατανοητά αυτά που λέω;
Όταν εμφανίζονται λοιπόν,

είναι τότε που εσύ
πιθανότατα ταυτίζεσαι με το άτομο,

εξαιτίας των δυνάμεων αυτών.
Και όταν έρχονται είναι σαν να

τα βιώνεις όταν είσαι στα πιο αδύναμα σου.

Αλλά μερικές φορές,
ακριβώς πάνω στο πιο αδύναμο σημείο σου

από την άλλη πλευρά είναι
η μεγαλύτερη δύναμη σου, μα δεν έχει αναγνωριστεί.

Μερικές φορές πρέπει να χάσεις σχεδόν τα πάντα
που νομίζεις πως έχεις

για να βρεις αυτό που δεν κατέχεται,
για να βρεις αυτό.

Επομένως, αυτά τα παιχνίδια συνεχίζουν έτσι περίπλοκα,
τόσο ποικίλο είναι αυτό το παιχνίδι,

και ο κάθε ένας έχει τις δικές του
σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες.

Τώρα πια δεν είναι σαράντα μέρες και σαράντα νύχτες,
κανένας δεν έχει το χρόνο!

Είμαστε τόσο ανυπόμονοι! Ακόμη και οι άνεργοι
δεν έχουν χρόνο για όλα αυτά.

Έτσι, η συνειδητότητα έχει
η ίδια αναπροσαρμοστεί για τη σύγχρονη ζωή.

Δεν είναι ότι μπορείς
να την αγοράσεις στο ταμείο

αλλά ίσως τo νιώθουμε περισσότερο προσβάσιμo

που οι άνθρωποι μπαίνουν
στο διαδίκτυο να ψάξουν για πράγματα

και να είναι μαζί με αυτήν με τέτοια συνέπεια.

Μπορείς να έχεις σχεδόν τον δικό σου δάσκαλο
που σου μιλάει κάθε μέρα.

Αντίθετα πιο παλιά,
αυτό δεν υπήρχε εκεί,

η προσβασιμότητα για έναν μαθητή
που υπάρχει τώρα.

[Ε.1] Φαίνεται πως όταν ήμουν εδώ για τρεις μήνες
στο Μ.Σ.Μ.(Mooji Sangha Bhavan)

και για όσο καιρό εδώ ένιωσα τόσο εμφανισμένος σε αυτό. Εμφανισμένος;
[M] Βυθισμένος,ίσως.

[Ε.1] Και δεν υπήρχε πάλη,
δεν υπήρχε κάψιμο. Απλώς ένιωθα πραγματικά καλά.

Απλώς ένιωθα, "Μήπως παραείναι καλά;" σαν να πρέπει
να υπάρχει κάποιο πρόβλημα για να εξελιχτείς. Δεν ξέρω.

Μετά πήγα πίσω σπίτι και εκεί είχα καταστάσεις
που ήταν στ' αλήθεια περίπλοκες

μα ήμουν πραγματικά καλός με αυτές.

Πραγματικά μπορούσα να δω εκείνο
το ενδιαφέρον για το άτομο είναι πραγματικά...

[M] Αδύναμο;
[E.1] Αδύναμο, ναι.

Αλλά ήταν τόσο παράξενο
πως οι παλιές συνήθειες γύρισαν,

παλιοί εθισμοί ξαναήρθαν εκείνο το διάστημα.
Άρχισα να καπνίζω ξανά, μετά από πολύ καιρό,

μόνο για αυτήν τη διάρκεια
σε αυτό το διάλειμμα.

Στ' αλήθεια παρακολοθούσα σαν,
"Έι, μα τι κάνω;"

Ένιωσα σαν κάτι μέσα μου ήταν τόσο,
πώς να το πω...

Μπορεί κάποιος να με βοηθήσει; Γερμανικά;

[Φωνή από τη Σάνγκα] Αποφεύγω.
[Ε.1] Απέφευγα.

Και έβλεπα τόσο πολύ τηλεόραση
έως αργά τη νύχτα.

Αλλά αυτό που ήταν καλό ήταν πως
μπορούσα ακόμη να νιώσω, αυτό είναι εδώ.

[M] Συμβαίνει όλη την ώρα έτσι,
καλό είναι.

Η ταυτότητα νιώθει, "εγώ έχω φύγει τώρα.

Ουάου! Έχω αφομιώσει
όλη αυτήν την πνευματικότητα".

Και πηγαίνεις πίσω στο σπίτι σου
και αρχίζει να αλλάζει χρώμα.

Ας καταλάβουμε,
δεν είσαι στο ίδιο μέρος κάθε φορά,

αν είσαι στο στάδιο της ατομικότητας,
δεν είσαι στο ίδιο μέρος.

Μπορεί να είσαι σε ένα μέρος
πιο προχωρημένο από εκείνο.

Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που μπορώ να πω για αυτό.

Μπορεί να είσαι σε ένα στάδιο πιο προχωρημένο από εκείνο,
αλλά στο οποίο νιώθεις πιο χαοτικά.

Μπορεί να νιώθεις πως η ζωή σου συνθλίβεται,
ή πως είναι ένα τρομερό πράγμα· όμως μπορεί να είναι ένα καλό πράγμα.

Ίσως κάτι χρειάζεται κάτι να συμβεί, για να ξανά...

Κάτι μπορεί να πρέπει να αποδομηθεί
και μετα φαίνεται να αναδομείται

ή ίσως και να μην ανοδομηθεί,
αλλά να έρθει με άλλον τρόπο.

Γι' αυτό μη βασίζεσαι στην ικανότητα
του νου σου να το αξιολογήσει.

Επειδή μερικές φορές νομίζεις "ήμουν πιο καλά
πριν έρθω εδώ. Η πρώτη φορά μου εδώ ήταν τέλεια.

όταν πήγα πίσω ήταν σαν να περπατούσα
μέσω της Ερυθράς Θάλασσας,

όλα συνέβαιναν με αυτόν τον τρόπο.
Και μετά συνέβηκε η μεγάλη συντριβή!"

Κάποιες φορές θα μπορούσε
να είναι για διάφορους λόγους.

Ίσως διότι αρχίζεις να αναπτύσσεις
ένα είδος αλλαζονείας.

Σκέφτεσαι, "είμαι τόσο ξεχωριστή τώρα.
Μπορώ να σκέφτομαι πράγματα και να συμβαίνουν".

Επομένως, ποτέ δεν ξέρουμε πώς τα φέρνει η ζωή,

συντρίβει τον εθουσιασμό σου,
και κάνει χώρο για μεγαλύτερη ταπεινότητα,

η οποία σε ξαναβάζει πίσω στο δρόμο.
Θα μπορούσαν να είναι πολλά και διάφορα.

Η ανάλυση που προκύπτει από τον νου μας
δεν ειναι αξιόπιστη σχετικά με αυτό.

Μερικές φορές νιώθεις απαίσια
και μετά πρέπει να θυμηθείς

ότι βιώνεις
ένα είδος ψυχικής αποτοξίνωσης.

Κάτι σβήνει, νιώθεις
"αχ, δεν είναι αυτό που προσδοκούσα.

Νόμιζα πως θα έβρισκα ειρήνη.

Και είμαι κομμάτια. Δεν ξέρω τι να κάνω".

Νιώθεις απαίσια, "Ω,Θεέ μου.
Ίσως έκανα λάθος που ήρθα εδώ".

Αλλά αποτοξινώνεσαι και όλα αυτά
βγαίνουν προς τα έξω και δε νιώθεις καλά.

Αν έχεις πολύ αθλιότητα μέσα σου

και πρέπει να την κάνεις εμετό,
δεν είναι ωραίο συναίσθημα.

Όμως όταν έχει βγει [μίμηση του εμετού]

το στάδιο μετά τον εμετό
είναι πολύ ωραίο, δεν είναι;

Μερικές φορές αυτά τα πράγματα βγαίνουν
και απλά ενεργοποιούνται από την ατμόσφαιρα

και την ένταση της πνευματικότητας
όταν βρίσκεσαι σε ένα μέρος όπως το Μόντε Σαχάτζα.

Βγαίνει με πολύ δύναμη
και θα πρέπει να θυμάσαι ότι,

"ειναι εντάξει. Μην ανησυχείς.
Είσαι υπό τη θεία χάρη.

Είναι εντάξει, απλά ρεύεται
κάποιες παγιδευμένες ενέργειες,

ή κάποιες παρεξηγήσεις καίγονται".

Και μερικές φορές αυτό το κάψιμο
είναι πιο σπουδαίο κι από το να κάνεις σάντανα.

Σάντανα σημαίνει πνευματική πρακτική,

διότι η εσωτερική σου κατάσταση
είναι σαν να είσαι μέσα στη φωτιά.

Νιώθεις άρρωστος,
δε θες να μιλήσεις σε κανέναν,

αλλά είσαι υπό τη θεία χάρη.
Με κάποιον τρόπο καίγεται.

[Ερ.1] Πέρυσι ήταν στ' αλήθεια ένας χρόνο καψίματος,

Έκλαιγα μέρα και νύχτα.

Στ' αλήθεια καιγόμουν.
Όλη μου η ζωή άλλαξε.

Τίποτα δεν ήταν το ίδιο.

Αλλά αυτήν την στιγμή δε νιώθω κάψιμο
και νιώθω κάπως,

"μήπως πρέπει να καώ περισσότερο;"
Είναι σαν να παρανιώθω άνετα.

[Μ.] Αυτό το "εγώ"...
Πάω κατευθείαν στο "εγώ" όλη την ώρα.

Ποιος μιλάει;
Ποιος αναφέρει την ιστορία αυτή;

Έχει πραγματικά βαπτιστεί στην καρδιά της συνειδητότητας;
Είναι η συνειδητότητα η οποία μιλάει;

Ή είναι ένα κοκτέιλ από συνειδητότητα

και από μη συνειδητή προσωπικότητα που μιλάει;

Και σχεδόν πάντα το άτομο
είναι ακόμα εκεί, έχει επιβιώσει.

Επιβίωσε. Δεν προορίζεσαι
να έρθεις εδώ για να επιβιώσεις!

[Ε.1] Δεν το θέλω.

[Μ] Κάποιος ήρθε εδώ
και έγραψε, και μου έστειλε ένα βιβλίο.

Στο βιβλίο έγραφε,"υπήρξα τόσο τυχερή στη ζωή μου
που έχω καθήσει με πολλούς δασκάλους.

Έχω καθήσει με επτά δασκάλους".
Εγώ είπα, μα πώς στο καλό επιβίωσες επτά δασκάλους;

Ούτε έναν! Δε θα έπρεπε να επιβιώσεις
μετά από ούτε έναν δάσκαλο!

Να έρθεις και να πεις,
"ναι, κάθησα με επτά δασκάλους".

Και τι σου συνέβει;
Υπάρχει ακόμα το εγώ σου;

Τι συνέβει; Καθόσουν στην πίσω σειρά;
Κρυβόσουν στην τουαλέτα; Πού ήσουν;

Διότι αν έρχεσαι με αυτήν τη σοβαρότητα,
κάτι πρέπει να συμβεί σε σένα!

Δε θα έπρεπε εσύ να επιβιώσεις.
"Εσύ" εννοώντας την ταύτιση με το εγώ

η οποία βασικά είναι μια μάσκα
φορεμένη πάνω από τον αληθινό Εαυτό σου.

Ζεις με τη μάσκα αυτή.
Κοιτάζεις στον καθρέφτη, βλέπεις τη μάσκα,

βάζεις μέικ-απ στη μάσκα σου.
Είμαστε τόσο περήφανοι για τη μάσκα μας.

Δεν ξέρουμε καν πως είναι μια μάσκα.

κι ακόμα ξέρω, πως δεν είναι αυτό το οποίο είμαι.

Και πώς μπορούμε να βγάλουμε αυτήν τη μάσκα;
Όχι με τη βία.

Με το να θυμάσαι μέσω του εσωτερικού βιώματος
που σου έχει φανερωθεί,

και αναγνωρίζοντας εκείνο
το οποίο δεν μπορεί να ειδωθεί

απλώς με τα μάτια στο κεφάλι σου.

Βλέπεις με έναν βαθύτερο τρόπο.

Η Πρόσκληση είναι ένας σπουδαίος
φίλος για τον καθένα,

διότι σε βοηθάει να αποβάλλεις,

να παραμερίσεις συνήθειες
ασχολίες και περισπασμούς

και να δεις πόσο εύκολο γίνεται
να επιστρέψεις σε εκείνη την αναγνώριση,

σε εκείνο το πεδίο της ύπαρξης στο οποίο
βλέπεις τα πράγματα με μεγαλύτεη διαύγεια,

εκεί που το μη ορατό γίνεται ορατό.

[Μ.] Για όσο είμαστε κάτω από
την κατήχηση της υλοποιημένης ζωής,

όπου κυρίως νιώθουμε ότι "είμαι αυτό το άτομο
που αναπτύσσει την προσωπικότητα

και πλησιάζει όλο και πιο κοντά στον στόχο".

Σε τέτοιο σημείο επιμένει
η αυταπάτη μέσα μας.

Όλα αυτά πρέπει να τα ξεπεράσεις.

Και βασικά δεν το βλέπω ως μεγάλη δυσκολία.

Αν υπάρχει δυσκολία,
έχει να κάνει με την αφοσιώση μας στην ταυτότητα μας.

Κι αν ακόμα έχεις μια λαχτάρα,
μια σαρκική λαχτάρα για πράγματα από αυτόν τον κόσμο,

τότε δε θα είσαι πρόθυμος
να τα εγκαταλείψεις

από τη δύναμη των προσκολλήσεων επίσης,
διότι θα εμφανιστούν.

Και στο διαλογισμό, στον καθοδηγούμενο
διαλογισμό ή στο σάτσανγκ,

θα νιώσεις πού οι προσκολλήσεις
σε στενεύουν.

Και θα πρέπει να υπάρξει θέληση για...
Δεν είναι τα πράγματα από μόνα τους...

Τα πράγματα δεν είναι πρόβλημα το θέμα είναι
η σχέση σου με αυτά και η σημασία που τους δίνεις.

Διότι η σημασία που τους δίνεις
είναι η αξία που τους δίνεις.

Και η αξία που τους δίνεις θα φανερωθεί
όταν είναι ώρα να πας πέρα από αυτά,

θα θέλεις να τα κουβαλήσεις μαζί σου.

Και αν υπήρχε επιλογή,
"Έλα μόνη [χωρίς αυτά] ή μείνε"

το πιο πιθανό είναι να έμενες,
διότι σε τέτοιες στιγμές

οι προσκολλήσεις σου θα σου δίνουν
την αίσθηση ότι είναι Χριστούγεννα.

Δε θα θέλεις να φύγεις
"ίσως έρθω αργότερα". Αυτό θα κάνεις.

Μην σχεδιάζεις τη διαδρομή σου
προς την ελευθερία. Απλά έλα και να είσαι παρών!

Μόνο έλα. Μόνο εμφανίσου.

Δε χρειάζεται να έχεις καθόλου στρατηγική.

Να μην έχεις καθόλου στρατηγική!
Μη σχεδιάζεις έξοδο διαφυγής.

Μόνο έλα με την επιθυμία στην καρδιά σου,
"με προσελκύει η απελευθέρωση τόσο πολύ.

Δεν αντέχω το βάρος
της εγωικής μου ταυτότητας πλέον".

Διότι και αυτό είναι επίσης πρόοδος
το ότι δεν μπορείς να αντέξεις τον εαυτό σου!

Ούτε καν το να καταλάβεις τον εαυτό σου,
δεν τον αντέχεις σε κάποιο σημείο.

Αυτό είναι τεράστια πρόοδος
στ' αλήθεια, διότι σημαίνει πως

δεν μπορείς να αντέξεις την εγωική ταυτότητα,
γίνεται ανυπόφορο για εσένα.

Είναι επίσης σημάδι πνευματικής ωριμότητας,

γιατί ενώ φαινεται να κρύβεται

στις σκιές του υποσυνείδητου μας,
δεν το διακρίνουμε,

και μπορείς να ζεις για πολύ καιρό

με την εντύπωση ότι είσαι αυτό το άτομο
και πολεμάς για το βασιλιά και τη χώρα...

Αλλά καθώς αρχίζεις να αναγνωρίζεις
και να βιώνεις την αλήθεια του εαυτού σου,

η επιθετικότητα σου καταρρέει.
Την αντικαθιστά μια ηρεμία,

μια ειρήνη και μια σοφία
αρχίζουν να ξεπροβάλλουν μέσα σου,

μια αίσθηση ευρύτητας. Δε νιώθεις
υπό απειλή ή κλειστοφοβικά στη ζωή σου.

Όλα τα νιώθεις περισσότερο επεκτεταμένα.

Αλλά τελικά, η αίσθηση της επέκτασης

επίσης δεν είναι τόσο σημαντική,
διότι ο Εαυτός είναι απεριόριστος.

Πού μπορεί το άπεριόριστο να επεκταθεί;

Κάτι είναι εντελώς παρών.

Η ύπαρξη σου η ζωή σου εκφράζεται
μέσα από αυτήν την απεραντοσύνη.

Αυτό είναι απλώς...

Είναι σαν ένα απείρως πολύπλευρο διαμάντι,

αλλά η κάθε πλευρά περιλαμβάνει
το συνολικό διαμάντι πίσω της.

Κάθε ζωή είναι σαν μια πλευρά
αυτού του πολύπλευρου διαμαντιού.

Καμιά ζωή δεν είναι κάλπικη ζωή.

Το κάθε τι έχει τον ρόλο του σε αυτό
το σπουδαίο δράμα, έως να αφυπνιστείς.

Ακόμα και μετά την αφύπνιση
η δυναμική σου έκφραση συνεχίζεται ακόμη,

ακόμα περισσότερο μάλιστα,
για να απόφερει όμορφους καρπούς.

Αλλά πρέπει να έρθεις
στην ύστατη αναγνώριση του εαυτού σου,

όχι δυαδική ανγνώριση,
αλλά μια μη φαινομενική αναγνώριση.

Εννοώντας ότι, πώς ένα πράγμα...

Είναι σαν... πώς μπορεί
να χειροκροτήσει το ένα χέρι;

Πώς μπορεί ένα πράγμα
να αναγνωρίσει τον εαυτό του;

Έδωσα ένα παράδειγμα...

Δίνω αυτό το παράδειγμα
εδώ και πολύ καιρό.

Ένα κοφτερό μαχαίρι, όσο κοφτερό κι αν είναι,
μπορεί να κόψει πολλά πράγματα,

αλλά δεν μπορεί να κοπεί το ίδιο. Γιατί;

Ή τα μάτια μπορούν να δουν τόσες πολλές μορφές,
αλλά δεν μπορούν να ειδωθούν τα ίδια.

Ή μια ζυγαριά μπορεί να ζυγίσει
τόσα αντικείμενα,

Είναι τόσο ενωμένα, που δε μπορεί να γίνει αντιληπτό από το ίδιο.
Είμαστε έτσι. Ο πραγματικός μας Εαυτός είναι ένα.

Δεν μπορεί να δεις τον Εαυτό σου. Ότι βλέπεις, που εκλαμβάνεις
να είναι ο εαυτός σου, είναι μόνο φαντασία.

Είναι μόνο η επιφάνεια.
Βλέπεις από τον Εαυτό σου.

Όλα αυτά τα πράγματα, δεν έχω καμία
ειδική τεχνική για κάθε μικρό πράγμα.

Κάθεσαι στην μεγάλη πισίνα
και είσαι παντού βρεγμένος.

Δεν υπάρχει η μια πλευρά της πισίνας
να βραχείς μπροστά και μια να βραχείς πίσω.

Κάθεσαι σε αυτήν την πισίνα
και είσαι από παντού βυθισμένος.

Έτσι, μιλώ με αυτόν τον τρόπο,

ώστε ακόμα κι αν μιλάω
σε έναν από εσάς, μιλώ σε όλους σας!

Η προσέγγιση σας στο σάτσανγκ,

αν έρχεστε με τέτοια σοβαρότητα
θα ικανοποιηθεί.

Πρέπει να είναι έτσι.

Αν προσπαθείτε να προστατεύσετε
την ταυτότητα σας, θα επιμείνει.

Όμως αν ερθετε με τέτοιο ζήλο που,

"Είμαι απλά ένα σφουγγάρι·

η καρδιά μου λέει να αφεθώ
και να ρουφήξω τα πάντα"

τότε ελάτε κατ' αυτόν τον τρόπο.

[Ε.1] Στο τελευταίο σάτσανγκ
όταν ρώτησες αυτήν την ερώτηση,

"Τι κι αν αυτή η μέρα είναι η τελευταία μέρα σας;"
τότε το κάψιμο ήταν πραγματικά δυνατό,

αλλά μετά έφυγε πάλι.
[Μ.]Αν αυτή η μέρα ήταν η τελευταία σου μέρα,

στην πραγματικότητα... φτάνεις στα πέντε
τελευταία λεπτά ή κάτι...

Αν αυτή ήταν η τελευταία σου ευκαιρία, παρακαλώ
παραμείνετε με την ερώτηση που θα σας κάνω,

αν στ' αλήθεια ήταν έτσι, και υπάρχει
η αντίστροφη μέτρηση το ρολόι τικ τακ,

τι μπορείτε να κάνετε μέσα σε πέντε λεπτά;

Τι μπορείτε να κάνετε
σε πέντε λεπτά, σχετικά με αυτό;

Τέσσερα λεπτά;

Τρία λεπτά;

Δύο λεπτά;
Τι μπορείτε να καταφέρετε σε δύο λεπτά;

Σε ένα λεπτό; Σε τριάντα δεύτερα;
Σε δέκα δεύτερα, τι μπορείς να καταφέρεις;

Αν είσαι ο Ουσέιν Μπολτ,
ίσως σπάσεις ακόμη ένα ρεκόρ.

Όμως τι πραγματικά μπορείς να καταφέρεις
που να μπορείς να μιλήσεις για αυτό;

Και ίσως αυτού του είδους η πρόκληση
είναι τόσο δυνατή,

διότι απλώς πρέπει να παρατήσεις
τη δράση του σώματος.

Δεν γίνεται να γίνεις αυτό που είσαι
κάνοντας κάποια σωματική δράση.

Δε δουλεύει έτσι.

Τι τεχνική απαιτείται; Καμία.
Άρα, θα έλεγα, απλώς άστα όλα αυτά!

Άστα όλα αυτά,
επειδή δε θα δουλέψει για σένα.

Ας υποθέσουμε πως μπορούσες να τα αφήσεις όλα!
Απλώς άφησε τα, εννοώντας, μην ασχοληθείς με τίποτα.

Μην συνδυάζεις τη φυσική αίσθηση
του εαυτού με τίποτα,

ούτε καν με άγγελο. Μόνο άφησε τα όλα!
Μπορείτε επίσης να το κάνετε αμέσως τώρα.

Θα σου χρειαστούν δέκα δεύτερα να τα αφήσεις όλα;

Απλώς μείνε τελείως άδειος.

Αλλά χωρίς να περιμένεις. Τελείως άδειος.

Άσε ακόμα και αυτόν που αφήνει.

[Μ.]Πραγματικά κάν'το!

Και μίλα από εκεί που είσαι.

Είσαι στο χρόνο;

Όχι. Πρέπει να το κάνεις!
Αν αφήσεις όλους τους συσχετισμούς,

ακόμα και το πιο πολύτιμο πράγμα για σένα
ακριβώς τώρα, σε δέκα δεύτερα.

Ίσως αρκετοί από εσάς ταξιδέψατε μακριά
από το σπίτι αν είχατε δέκα λεπτά, δέκα δεύτερα,

δεν υπάρχει χρόνος ούτε για ένα τηλεφώνημα
να πείτε "Γειά σου καλέ μου, φεύγω".

Έτσι, τα πάντα φεύγουν.
Αφήνεις τα πάντα τότε.

Άφησε κάθε σύσχετισμό,
κάθε φιλοδοξία, τα πάντα.

Αν τα αφήσεις τώρα ακριβώς,

τι απομένει που δεν μπορεί να αφεθεί;

Διότι αν τα αφήσεις όλα ακόμα βρίσκεσαι εδώ!

Μπορείς να αφήσεις εσένα;

Δε μιλώ για το άτομο σου ή τη μνήμη,

ή τις αναμνήσεις των εμπειριών που είχεις.

Δε μιλώ για το παρελθόν, άφησε το,
αυτό έχει ήδη περάσει έτσι κι αλλιώς!

Διαιωνίζεται μέσα σου
εξαιτίας της μνήμης και του αισθήματος.

Πέρασε, γι' αυτό το λένε παρελθόν.
Πέρασε. Οπότε άστο, άφησε τα πάντα.

Και μην το ονομάσεις αυτό τεχνική. Απλώς άστα όλα
και δώσε μου αναφορά από εδώ. Τι είναι εδώ;

Το δημιούργησες αυτό ότι απέμεινε,
που δεν το αγγίζει η προσπάθεια σου,

Και είναι ένα επίτευγμα; Ποιανού;
Διότι αν τα αφήσεις όλα,

ακόμα και αυτός που θα καταφέρει εν δυνάμει
να αφήσει κάτι έχει φύγει.

Aυτό που μένει, είναι μια κατάσταση του νου;

Aυτό που μένει, είναι μια κατάσταση του νου;

[Σάνγκα] Όχι.
[Μούτζι] Όχι!

Έχει γενέθλια ή ζώδιο;

Έχει πλανήτες που το κυβερνούν;

Αυτό είναι ο Εαυτός σου!

Αυτό είναι το έργο μας.
Αυτό είναι το έργο μας, αυτό κι αυτό, και αυτό,

όλα τα πράγματα που δίνεις αξία.

Σε μεγάλο βαθμό έχει φύγει, υποστηριζόμενο
μόνο από τη μνήμη.

Μπορείς να φέρεις ένα δείγμα από το χθες
αυτήν τη στιγμή; Έχει όλο φύγει.

Και ευτυχώς, δόξα τω Θεω να λες
που τα πράγματα περνούν,

που περνούν δίχως να πρέπει
εσύ να τα διώξεις, περνούν.

Όλα περνούν. Εκτός από ένα πράγμα.

Βρείτε αυτό το πράγμα που δεν περνάει

και έχετε κερδίσει την ελευθερία σας!

Ανακαλύψτε εκείνο το οποίο δεν περνάει,

που δεν είναι στο ραντάρ του χρόνου.

Και πού είναι; Πού βρίσκεται;
Πού βρίσκεται εκείνο για το οπoίο μιλώ;

Πού ακριβώς είναι;

Όλα για όσα μιλάς αυτό και εκείνο,
και οι διαλογισμοί σου

είναι μόνο στο θέατρο της συνειδητότητας,
στιγμιαίο και φευγαλαίο.

Ανακαλύψτε εκείνο το οποίο δεν κουβαλάει ιστορία,
Πόσο μακριά έχεις να πας;

Και όταν θα κάνεις το πρώτο σου βήμα,
προς ποια κατεύθυνση θα πας;

Έτσι, αυτό πρέπει να είναι κάτι,
το οποίο πραγματικά τσιμπάει μέσα στη συνειδητότητα σου,

τόσο πολύ, που θα πρέπει
να καθήσεις με αυτό

και απλώς να μαρινάρεις την προσοχή σου
μέσα σε εκείνο και να είσαι μαζί του

διότι αυτό είναι η καλοτυχία σου για σήμερα!

Καθώς αρχίζεις να το ανακαλύπτεις, δε θα έχεις
χώρο για τίποτε άλλο για την ώρα.

Μαριναρίσου μέσα του.

Θα απορροφήσει τη δυαδικότητα σου.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβάσαι
αυτά τα λόγια που σου λέω.

Και μετά από αυτά όταν γυρίσεις
στα φυσιολογικά σου καθήκοντα,

θα δεις πως οι δράσεις σου
πάνε με την βοήθεια του ανέμου, στην πραγματικότητα...

κάτι είναι...

Η ικανότητα διάκρισης σου θα είναι τέτοια που,
οι προηγούμενες δράσεις και προθέσεις που εξέφρασες,

οι οποίες ήταν χάσιμο χρόνου,
και αιμορραγία της προσοχής σου, θα σταματήσουν.

Δε θα ζεις τη ζωή. Είσαι η ζωή!

Και η ροή της είναι παρατηρήσιμη
μέσα στην ίδια σου την ύπαρξη.

Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορώ
να καταγράψω σε κάποιο διδακτικό βιβλίο.

Δε χρειάζεται να γίνει.
Δε χρειάζεται να θυμάσαι το κάθε μικρό πράγμα,

εκτός κι αν είναι κάτι τόσο βασικό

που όταν το θυμάσαι αυτό,
τα πάντα περιλαμβάνονται μέσα του.

Αν και φαίνεται ότι έχω εστιάσει σε σένα,

μιλώ σε όλους σας για αυτό. Δε χρειάζεται να έχουμε
ο καθένας ξεχωριστή απάντηση.

Δε νομίζω να υπάρχει χρόνος για αυτό τώρα.
Αλλά αξίζει ή όχι;

[Σάνγκα] Ναι.
[Ε.1] Σε ευχαριστώ πολύ.

[Μ] Ναι, το αξίζει απολύτως,

διότι μπορούμε, για ένα διάστημα,
να ζούμε στην άγνοια της πραγματικής φύσης μας,

και σε μεγάλο βαθμό το κάνουμε αυτό,
επειδή μπορούμε.

Ακόμα και το εγώ, όντας συνειδητότητα,
έχει δική του ζωή

και υπάρχει γλύκα και πίκρα,

και είναι αρκετό να νιώθεις,
"Δεν είναι κακό! Λατρεύω να είμαι εγώ".

Και έχεις κάθε δικαίωμα σε αυτό,

ελεύθερος να είσαι ελεύθερος, και ελεύθερος
να είσαι δεμένος. Ειναι κάπως έτσι.

Και δεν υπάρχει κριτική ή κυνικότητα
σχετικά με αυτό.

Αλλά με το που, με τη χάρη της ζωής

με όποιο μέσο ή μέθοδο σου έρθει,

η προσοχή σου γυρίσει
ή μια ανάγκη μεγαλώσει μέσα σου πιο βαθιά,

θα έρθει η ζωή να το ικανοποιήσει αυτό.

Κάτι ίσως έρθει από μέσα σου,
μια τάση που όλοι έχουμε κάπως κληρονομήσει,

να εργαστεί ενάντια
στην ίδια σου την ελευθερία.

Μια ενέργεια είναι μέσα που δουλεύει
ενάντια στην ελευθερία αυτή,

αλλά μονάχα για όσο εσύ διατηρείς ή παρακρατείς
την αίσθηση της προσωπικότητας.

Μόλις σπάσει αυτός ο δεσμός,

δεν υπάρχει κανένας αντίπαλος
για την ελευθερία μέσα σου.

Αυτό το ίδιο εγώ που προσπαθεί
να προστατεύσει τον εαυτό του,

και εκείνο το πράγμα το οποίο προστατεύεις,

το πράγμα από το οποίο προσπαθείς να κρατηθείς

είναι αυτό που πρέπει να υπερβείς και να αφήσεις.

Αλλά σταδιακά ερχόμαστε
σ' αυτήν την αναγνώριση.

Και επίσης είσαι τόσο πολύ
στις αγκάλες της χάρης.

Μη λες, "Ω, εγώ και η μικρή μου δύναμη
δεν μπορούμε να το κάνουμε".

Είναι αλήθεια εσύ και η μικρή σου δύναμη
δεν μπορείτε να το κάνετε.[γέλια]

Ο Ρουμί λέει, "Αυτός που με έφερε εδώ.
πρέπει να με πάει σπίτι.".

Ποιος είναι αυτός που σε έφερε εδώ;

Η χάρη εκείνη σε καλεί.

Και πού είναι το σπίτι;
Προς ποια κατεύθυνση είναι;

Εσύ και το σπίτι είναι το ίδιο πράγμα!

Εσύ και το σπίτι είναι το ίδιο πράγμα!

Μέχρι να το ανακαλύψεις,
το σπίτι σου θα είναι τούβλα

ή σανίδες ή οτιδήποτε. Θα είναι ένα μέρος.

Και η ζωή, ο Θεός επίσης,
χρησιμοποιεί όλα τα μοντέρνα πράγματα

για να μας διδάξει σπουδαίους συμβολισμούς.

Όπως κάποτε, η διεύθυνση σου έπρεπε να αποτελείται
από τούβλα και είχε πόρτα και παράθυρα.

Τώρα, η διεύθυνση σου μπορεί να είναι το ίντερνετ.
Τώρα έχεις ηλεκτρονική διεύθυνση.

Λέει, "Η διεύθυνση δεν χρειάζεται
να είναι κάτι τέτοιο".

Πού είναι λοιπόν η διεύθυνση σου;
Αυτή είναι.

Αν δεις αυτό το σώμα, είναι πολύ πιθανό
ότι είμαι μέσα του. [γέλια]

θα βρεις κάτι για το οποίο
δεν μπορείς να μιλήσεις.

Δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτό.

Και δε θα σε κάνει ανάπηρο
σε αυτόν τον κόσμο!

Μερικές φορές ο νους παίζει
ο ίδιος το παιχνίδι αυτό,

"Αν πας παραπέρα
θα τα χάσεις όλα.

Θα γίνεις ένας ζητιάνος στο δρόμο.
Κανένας δε θα σε αναγνωρίζει.

Θα μείνεις μόνος σου,
γιατί ποιος θέλει να παντρευτεί ένα Βούδα..."

Και πολλοί τσιμπάνε.

Μα η ελευθερία δεν περιορίζεται
κατ' αυτόν τον τρόπο.

Τα εξωτερικά πράγματα δεν είναι αντίπαλοι μας.

Όλη αυτή η ζωή είναι τόσο μεγαλειώδης
στην έκφραση της. Δεν είναι φυσικός μας εχθρός.

Στην πραγματικότητα βλέπουμε και
αντλούμε μεγάλη χαρά από το να την προσλαμβάνουμε.

Ο εχθρός είναι μέσα, είναι ο τρόπος
που σκεφτόμαστε για ένα διάστημα

και, κυρίως, η προσωπική ταυτότητα.

Τα πάντα καταλήγουν
σε αυτό: λανθάνουσα ταυτότητα,

η οποία σε αφήνει στη λειτουργία
μόνο της ατομικότητας.

Και όλος ο κόσμος υποφέρει
από το δηλητήριο του ατόμου,

πάρα πολύ άτομο και καθόλου παρουσία.

Λοιπόν, πρέπει να φύγω.
Είναι αρκετά προς το παρόν;

[Σάνγκα] Ναι.
[Μούτζι] Σας ευχαριστώ.

[φωνή από τη σάνγκα που δεν ακούγεται]

[Μ.] Βέβαια! Έλα, έλα.

Ευχαριστώ, ευχαριστώ. (στα ιταλικά)
Είναι τα γενέθλια σου επίσης;

Χαρούμενα γενέθλια!

[Ε.2 μιλάει Ιταλικά]

[Μ.] Ναι, παρακαλώ.(Ιταλικά)

Πνευματική ιδιοκτησία © 2018 Mooji Media Ltd.
Πλήρη κατοχυρωμένα δικαιώματα.

Κανένα μέρος της ηχογράφησης αυτής δεν μπορεί να αναπαραχθεί

χωρίς την άδεια της Mooji Media Ltd.