Jake Wood: Pomoc po katastrofach nową misją dla weteranów wojennych.

Po miesiącach lub latach walki za oceanem, 92 procent amerykańskich weteranów twierdzi, że chce kontynuować służbę, podczas gdy w tym samym czasie jedna katastrofa za drugą sieje spustoszenie na całym świecie. Co mają te dwie sprawy wspólnego? Jake Wood, współzałożyciel Team Rubicon wygłasza wzruszające przemówienie na temat tego jak weterani mogą udzielać pomocy przy katastrofach, odzyskując przy tym cel w życiu, poczucie przynależności, oraz pewność siebie.

Dwa lata temu, po 4 latach służby

w Korpusie Piechoty Morskiej Stanów Zjednoczonych

w Iraku i Afganistanie,

znalazłem się w Port-au-Prince.

Kierowałem zespołem lekarzy i weteranów

w najbardziej zniszczonych częściach miasta

trzy dni po trzęsieniu ziemi.

Docieraliśmy do miejsc,
do których nikt inny nie chciał iść.

Do których nikt inny nie mógł pójść. Po trzech tygodniach,

zrozumieliśmy jedną rzecz. Weterani

dobrze działają w akcjach ratowniczych.

Gdy ze współzałożycielem wróciliśmy do domu,

spojrzeliśmy wstecz i zobaczyliśmy dwa problemy.

Po pierwsze, odpowiedź ratownicza jest nieodpowiednia,

wolne, przestarzałe i nie wykorzystują najlepszych technologii,

ani najlepszych ludzi.

Po drugie, spostrzegliśmy,

przywracanie weteranów społeczeństwu zawodzi

To temat z pierwszych stron gazet.

Weterani po powrocie z misji
w Iraku i Afganistanie

mają trudności z powrotem do nomalnego życia

Kiedy spojrzeliśmy na te dwa problemy zrozumieliśmy,

że to nie problemy ale

rozwiązania. Co mam na myśli?

Akcje ratownicze stanowią okazję,

dla weteranów by mogli powrócić do normalności.

Najnowsze badania wskazują, że 92% weteranów

chce kontynuować służbę po ściągnięciu munduru.

Możemy korzystać z ich pomocy
dla poprawy reagowania na katastrofy.

Na pierwszy rzut oka wydaje się to całkiem sensowne.

W 2010 roku odpowiedzieliśmy na tsunami w Chile,

powodzie w Pakistanie, oraz wysłaliśmy szkoleniowców na granicę tajsko-birmanską.

Jednak wcześniej tego roku,
jeden z członków naszej organizacji

sprawił, że skupiliśmy się na czymś innym.

Mowa o Clayu Hunt,
który służył ze mną w piechocie morskiej.

Razem służyliśmy w Iraku i Afganistanie.

Clay był z nami w Port-au-Prince i Chile.

W marcu tego roku Clay odebrał sobie życie.

Ta straszna tragedia zmusiła nas do zastanowienia się

nad tym, co robiliśmy.

Clay nie zabił się z powodu przeżyć

w Iraku i Afanistanie, lecz zabił się

bo wiele stracił, gdy wrócił do domu.

Stracił cel i poczucie wspólnoty.

Stracił poczucie własnej wartości.

Zatem gdy emocje po tragedii opadły,

zdaliśmy sobie sprawę z dwóch problemów.

Nasza organizacja reagowała na katastrofy

korzystając z usług weteranów.

Odnieśliśmy wiele sukcesów

i uwierzyliśmy, że zmieniamy podejście do reagowania
na katastrofy naturalne.

Po śmierci Claya nagle zaczęliśmy

postrzegać siebie jako

pomagającej weteranom organizacji, która wykorzystuje dla tego celu akcje po kataklizmach.

Wierzymy, że możemy nadać weteranom

nowy cel, oraz wiarę w siebie.

Tornada w Tuscaloosa i Joplin,

a później huragan Irene, pozwoliły nam to dostrzec.

Wyobraźcie sobie 18-letniego chłopaka,

który kończy liceum w Kansas, w stanie Missouri.

Zaciąga się do armii. Armia daje mu karabin

i wysyła go do Iraku.

Każdego dnia opuszcza jednostkę z poczuciem misji.

Misji obrony rodziny, którą zostawił w kraju.

Misji ochrony życia ludzi wokół niego,

oraz zaprowadzania pokoju w osadach, w której pracuje.

Ma cel. Ale gdy wraca do domu, do Kansas w stanie Missouri,

idzie na studia czy dostaje pracę,

jednak nie ma takiego samego poczucia celu.

Dajecie mu piłę łańcuchową i wysyłacie do dotkniętego

tornadem Joplin w Missouri, a on odzyskuje poczucie sensu.

Albo tak: ten sam 18-latek kończy liceum

w Kansas, w stanie Missouri, zaciąga się do armii.

Armia daje mu karabin, wysyłą go do Iraku.

Codziennie patrzy w oczy tym samym ludziom.

Wychodzi w teren. Wspiera tych ludzi.

Śpią na tej samej ziemi i razem żyją.

Razem śpią i odnoszą rany.

Wraca do Kansas w stanie Missouri.

Odchodzi z armii. Ściąga mundur

i traci swoją wspólnotę.

Ale gdy wysyłacie 25 weteranów do Joplin w Missouri,

odzyskują swoje poczucie wspólnoty.

A może inaczej: 18-letni chłopak

kończy liceum w Kansas.

Zaciąga się do armii. Armia daje mu karabin,

wysyłą go do Iraku.

Dają mu medal. Wraca do domu i idzie na paradę.

Ściąga mundur i nie jest już więcej sierżantem Jonesem pośród swoich.

Jest teraz zwykłym Davem z Kansas.

Nie ma takiego poczucia własnej wartości.

Ale jeśli wyślecie go do zniszczonego tornadem Joplin

ktoś znów podejdzie do niego i ściskając jego dłoń

będzie dziękował za ich służbę,

wówczas znów będą mieć poczucie własnej wartości.

Wydaje mi się to bardzo ważne,

gdyż ktoś musi siętym zająć

i to pokolenie weteranów ma okazję

zrobić to, pod warunkiem że dostaną szansę.

Dziękuję. (Oklaski)