Τζέικ Γουτ: Μια νέα αποστολή για τους βετεράνους -Ανακούφιση μέσα από καταστροφές.

Μετά από μήνες και χρόνια πολέμου στο εξωτερικό το 92% των αμερικανών βετεράνων λένε ότι θέλουν να συνεχίσουν τις υπηρεσίες τους. Την ίδια ώρα, φυσικές καταστροφές η μια μετά την άλλη συνεχίζουν να σπέρνουν τον όλεθρο παγκοσμίως. Τι κοινό όμως έχουν αυτά τα δύο; Ο συνιδρυτής της ομάδας Rubicon, Τζέικ Γουτ, σε μια συγκινητική ομιλία μας εξηγεί πώς οι βετεράνοι μπορούν να συνεισφέρουν αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση καταστροφών και ταυτόχρονα να αποκτήσουν ξανά σκοπό, μια κοινότητα και αυτοεκτίμηση.

Πριν από δύο χρόνια, αφότου είχα ήδη υπηρετήσει για 4 χρόνια

στο Σώμα των Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών,

και έχοντας υπηρετήσει σε Ιράκ και Αφγανιστάν

βρέθηκα στο Πορτ-ντε-Πρινς, να ηγούμαι μιας ομάδας

βετεράνων και επαγγελματιών γιατρών

σε κάποιες από τις πιο κατεστραμμένες περιοχές της πόλης,

τρεις μέρες μετά το σεισμό.

Πηγαίναμε στα μέρη που κανένας δεν ήθελε να πάει,

που κανένας δεν μπορούσε να πάει και μετά απο τρεις εβδομάδες

συνειδητοποίησαμε κάτι. Οι βετεράνοι του στρατού

είναι πάρα πολύ καλοί στην αντιμετώπιση καταστροφών.

Επιστρέφοντας σπίτι, μαζί με το συνιδρυτή μου,

το παρατηρήσαμε και είπαμε ότι υπάρχουν δύο προβλήματα.

Το πρώτο είναι ότι υπάρχει ανεπαρκής ανταπόκριση σε καταστροφές.

Καθυστερεί. Είναι απαρχαιωμένη και δεν χρησιμοποιεί την καλύτερη τεχνολογία

και ούτε τους καλύτερους ανθρώπους.

Το δεύτερο πρόβλημα που συνειδητοποίησαμε

ήταν η ανεπαρκής επανένταξη τον βετεράνων στην κοινωνία

και αυτό το θέμα είναι πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες τώρα,

καθώς οι βετεράνοι επιστρέφουν σπίτι από το Ιράκ και το Αφγανιστάν

και αγωνίζονται για να ενταχθούν στην κοινωνία ως πολίτες.

Καθίσαμε και μελετήσαμε αυτά τα δύο προβλήματα

και τελικά αντιληφθήκαμε κάτι.
Αυτά δεν είναι προβλήματα.

Στην πραγματικότητα είναι λύσεις και τι εννοώ με αυτό;

Μπορούμε να χρησιμοποίησουμε την αντιμετώπιση των καταστροφών σαν μια ευκαρία

για υπηρεσία για τους βετεράνους που επιστρέφουν σπίτι.

Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι 92% των βετεράνων θέλουν να

συνεχίσουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους όταν βγάλουν τη στρατιωτική στολή τους.

Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τους βετεράνους για να βελτιώσουμε την αντιμετώπιση καταστροφών.

Εκ πρώτης όψεως αυτό έχει νοήμα, και το 2010

αντιμετωπίσαμε το τσουνάμι της Χιλής,

τις πλημμύρες στο Πακιστάν, και στείλαμε μονάδες εκπαίδευσης στα σύνορα Ταϊλάνδης - Βιρμανίας.

Αλλά, νωρίτερα, φέτος ένα από τα αρχικά μας μέλη

μας ανάγκασε να στρέψουμε αλλού
την προσοχή του οργανισμού.

Αυτός είναι ο Κλέι Χαντ.
Ο Κλέι ήταν πεζοναύτης μαζί μου.

Υπηρετήσαμε μαζί στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν.

Ο Κλέι ήταν μαζί μας στο Πορτ-ντε-Πρινς.
Ήταν, επίσης, και στη Χιλή.

Φέτος, το Μάρτιο, ο Κλέι αυτοκτόνησε.

Ήταν μια τραγωδία που μας ανάγκασε

να επαναπροσδιορίσουμε αυτό που κάναμε.

Ξέρετε, ο Κλέι δεν αυτοκτόνησε για αυτό που συνέβει

στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Ο Κλέι αυτοκτόνησε

εξαιτίας αυτών που έχασε όταν επέστρεψε σπίτι.

΄Εχασε το σκοπό του. Έχασε την κοινότητά του.

Ίσως το πιο τραγικό είναι ότι έχασε την αυτοεκτίμησή του.

Και έτσι, όπως αξιολογούσαμε και η ηρεμία επέστρεψε

από αυτή την τραγωδία, συνειδητοποίησαμε αυτά τα δύο προβλήματα

στην αρχική προσέγγιση του οργανισμού μας,

ήμασταν ένας οργανισμός που αντιμετώπιζε τις καταστροφές χρησιμοποιώντας

τις υπηρεσίες των βετεράνων.
Είχαμε πολλές επιτυχίες,

και νιώθαμε ότι αλλάζαμε το πρότυπο στην αντιμετώπιση των καταστροφών.

Αλλά μετά το συμβάν με τον Κλέι, είχαμε στρέψει αλλού την προσοχή μας, και ξαφνικά

προχωρώντας, βλέπουμε τους εαυτούς μας

ως έναν οργανισμό βετεράνων που χρησιμοποιεί την αντιμετώπιση των καταστροφών.

Γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να δώσουμε αυτό το σκοπό

και την κοινότητα και την αυτοεκτίμηση πίσω στο βετεράνο.

Οι ανεμοστρόβιλοι στην Tουσκαλούσα και το Τζόπλιν, και μετά

ο τύφωνας Αϊρήν, μας έδωσαν την ευκαιρία να το παρατηρήσουμε.

Τώρα θέλω να φανταστείτε για ένα λεπτο, ένα αγόρι 18 χρόνων,

που αποφοίτησε από το γυμνάσιο του Κάνσας Σίτυ, στο Μιζούρι.

Κατατάχθηκε στο στρατό.
Ο στρατός του έδωσε όπλο.

Τον έστειλαν στο Ιράκ.

Κάθε μέρα φεύγει από τη βάση με μια αποστολή.

Αυτή αποστολή είναι να προστατεύσει την ελευθερία της οικογένειας που άφησε πίσω στο σπίτι.

Να κρατήσει τους άνδρες γύρω του ζωντανούς.

Είναι να ειρηνεύσει το χωριό στο οποίο δουλεύει.

Έχει ένα σκοπό. Αλλά επιστρέφει σπίτι στο Κάνσας Σίτυ, στο Μιζούρι,

ίσως πάει σε κολέγιο, ίσως βρει δουλειά,

αλλά δεν έχει την ίδια αίσθηση του σκοπού του.

Του δίνεις ένα αλυσοπρίονο. Τον στέλνεις στο Τζόπλιν

μετά από έναν ανεμοστρόβιλο, και ανακτά αυτό το αίσθημα.

Πηγαίνοντας πίσω, το ίδιο αγόρι, 18 χρόνων έχει αποφοιτήσει από το γυμνάσιο

στο Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι, κατατάσσεται στο στρατό,

ο στρατός του δίνει ένα όπλο, τον στέλνουν στο Ιράκ.

Κάθε μέρα βλέπει τα ίδια μάτια γύρω του.

Αφήνει τη βάση. Ξέρει ότι αυτοί ανθρώποι γύρω του τον στηρίζουν.

Κοιμήθηκαν στην ίδια άμμο. Έχουν ζήσει μαζί.

Έχουν φάει μαζί. Έχουν ματώσει μαζί.

Πάει σπίτι στο Κάνσας Σίτυ, Μιζούρι.

Φεύγει από το στρατό. Βγάζει τη στολή του.

Πλέον, δεν έχει αυτή την κοινότητα.

Αλλά στέλνεις 25 από αυτούς τους βετεράνους στο Τζόπλιν, Μιζούρι

και αυτό το αίσθημα της κοινότητας επιστρέφει.

Ξανά, έχεις ένα αγόρι 18 χρόνων που αποφοιτά από

το γυμνάσιο στο Κάνσας Σίτυ.

Κατατάσσεται στο στρατό. Ο στρατός του δίνει ένα όπλο

Τον στέλνουν στο Ιράκ.

Του καρφιτσώνουν ένα μετάλλιο στο στήθος. Πάει σπίτι σε μια παρέλαση για να τον τιμήσουν.

Βγάζει τη στολή του. Δεν είναι πλέον ο λοχίας Τζόουνς

στην κοινότητά του. Τώρα είναι ο Ντέιβ από το Κάνσας Σίτυ.

Δεν έχει πλέον την ίδια αυτοεκτίμηση.

Αλλά τον στέλνεις στο Τζόπλιν μετά από έναν ανεμοστρόβιλο,

και κάποιος περπατά κοντά του και πάλι,

και με μια χειραψία τον ευχαριστεί για τις υπηρεσίες του,

τώρα έχουν ξανά την αυτοεκτίμησή τους.

Νομίζω είναι πολύ σημαντικό, γιατί τώρα

χρειάζεται να αναβαθμιστούμε

και αυτή η γενιά βετεράνων έχει τη δυνατότητα

να το κάνει αν τους δώσουν την ευκαιρία.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ. (Χειροκρότημα)