Εργένηδες ή ζευγάρια: πώς να ξυπνήσουμε τον έρωτα; | Φλοράνς Εσκαραβάζ | TEDxCannes

Κατά τη διάρκεια αυτής της διδακτικής παρουσίασης, η Φλοράνς Εσκαραβάζ μοιράζεται τις πιο σημαντικές της ιδέες πάνω σε μια καινοτόμο προσέγγιση: πώς ξυπνάμε στον εαυτό μας και στον άλλο εκείνο τον ερωτευμένο που κοιμάται; Κάτω από ποιες συνθήκες λειτουργεί αυτή η μαγεία; Είμαστε όλοι απόλυτα ικανοί να βρούμε τον έρωτα μέσα σε λίγους μόλις μήνες, ή να κάνουμε το άλλο μας μισό να μας ξαναερωτευτεί!

Πρωτοπόρος στον τομέα της, η Φλοράνς Εσκαραβάζ έχει αφιερώσει 10 χρόνια δημιουργώντας μια μέθοδο που συντροφεύει ελεύθερους αλλά και ζευγάρια στην ερωτική τους ζωή.

Αυτή η ομιλία έγινε σε μια εκδήλωση TEDx, η οποία χρησιμοποιεί τη μορφή των συνεδρίων TED αλλά διοργανώνεται ανεξάρτητα, από μια τοπική κοινότητα/ομάδα.

Όλοι μας είμαστε προγραμματισμένοι
να αγαπάμε και να αγαπιόμαστε.

Είναι μέσα μας.

Είναι ο γενετικός μας προγραμματισμός,
απαραίτητος για τη διαιώνιση του είδους.

Ο έρωτας όμως είναι μαγικός!

Για να λειτουργήσει λοιπόν αυτή η μαγεία,

πρέπει να συντρέχουν κάποιες προϋποθέσεις.

Όμως πολύ συχνά μπλοκάρουμε
αυτή τη συναισθηματική ροή

χωρίς να το ξέρουμε.

Αλλά μπορούμε όλοι, αν το θέλουμε,

να βρούμε τον έρωτα μέσα σε τρεις μήνες.

Θέλω λοιπόν να σας πω δύο πράγματα:

πρώτα απ’ όλα,

είναι κάθε άλλο παρά αυτό
που διαβάζουμε στα γυναικεία περιοδικά.

Δεύτερον,

δεν μοιάζει καθόλου
με το ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή.

Γιατί είναι κάθε άλλο παρά αυτό
που λένε τα γυναικεία περιοδικά;

Γιατί συχνά, στα γυναικεία περιοδικά,

μας λένε πως πρέπει να μιλάμε
για τα προτερήματά μας.

Αυτό που σκοτώνει τον έρωτα
είναι ο έλεγχος.

Ο έλεγχος της εικόνας μας,

να ελέγχουμε αυτά
που θέλουμε να αποκαλύψουμε.

Σας λένε λοιπόν να μιλάτε
για τα προτερήματά σας,

να έχετε αυτοπεποίθηση,

όλα αυτά σας φαίνονται φυσιολογικά.

Μου έρχονται συχνά γυναίκες όμορφες,

με καλή δουλειά, έξυπνες,
με αυτοπεποίθηση,

όμως δεν βρίσκουν τον έρωτα.

Αν όμως έπρεπε να περιμένουμε
να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση

για να βρούμε τον έρωτα,
δεν θα υπήρχαν πολλά μωρά στη γη.

Θα πάρω λοιπόν
ως παράδειγμα δύο εργένηδες:

έχουμε τον Πολ και τη Βιρζινί.

Βγαίνουν πρώτη φορά να πιουν ένα ποτό.

Ο Πολ είναι ένας σοβαρός άντρας,

θα θέλει να δείξει πως είναι έξυπνος
αλλά και συμπαθητικός.

Η Βιρζινί είναι λίγο πιο μποέμ,
οπότε ομοίως θα θέλει να δείξει

πόσο ξεχωριστή είναι η ζωή της
και πόσο πρωτότυπες δραστηριότητες έχει,

θα θέλει επίσης να μιλήσει
για τα ταξίδια που έχει κάνει.

Με αυτήν όμως τη συνδιαλλαγή,
η καταστροφή είναι προδιαγεγραμμένη.

Όταν θέλουμε να δείξουμε
τον καλύτερο εαυτό μας,

όταν θέλουμε να προκαλέσουμε τον θαυμασμό,

μπλοκάρουμε, χωρίς να το ξέρουμε,
τη ροή των συναισθημάτων.

Κι αυτό είναι καταστροφικό.

Φανταστείτε λοιπόν έναν δείκτη
στο εύρος της προσωπικότητάς σας:

Στη μία πλευρά βάζετε όλα αυτά
που σας κάνουν χαρούμενο:

αυτό που σας ξεσηκώνει,
αυτό που σας ξυπνά το πρωί,

αυτό που σας κάνει πολύ χαρούμενο,

και στην άλλη πλευρά βάζετε αυτό
που για εσάς αποτελεί ταλαιπωρία,

αυτό που σας κάνει να αμφιβάλλετε,

τους προβληματισμούς σας.

Όσο περισσότερο μεγαλώνουμε,

τόσο περισσότερο τείνουμε
να βάζουμε τον δείκτη στη μέση.

Αυτά που κάνουμε, βλέπουμε,
διαβάζουμε, εξόδους, ταξίδια.

Όσο μεγαλώνουμε, τόσο έχουμε
την ανάγκη της επιβεβαίωσης.

Στην πραγματικότητα πρέπει
να κάνουμε το αντίθετο.

Μερικές φορές έχουμε την ευκαιρία
να συναντήσουμε κάποιον μόνο μία φορά,

πρέπει λοιπόν να είμαστε ο εαυτός μας,
αλλά να το νιώθουμε δυνατά!

Γιατί είναι ο μόνος τρόπος να δείξουμε
την αληθινή μας προσωπικότητα,

να περιορίσουμε τον έλεγχο

κι έτσι να δημιουργήσουμε μια γέφυρα
που ευνοεί τη ροή των συναισθημάτων.

Δεύτερον: γιατί το να ερωτευόμαστε
ή το να βρίσκουμε την αγάπη

είναι το ακριβώς αντίθετο
από το ντιβάνι του ψυχοθεραπευτή;

Γιατί όταν πηγαίνουμε στον ψυχοθεραπευτή
είμαστε σε φάση ενδοσκόπησης,

σε κατάσταση ανάλυσης.

Όταν θέλουμε να ερωτευτούμε,
είμαστε σε φάση υποδοχής, ανοιγόμαστε.

Όταν είμαστε στον ψυχοθεραπευτή
προσπαθούμε να καταλάβουμε,

να καταλάβουμε τον εαυτό μας,

να καταλάβουμε τις προσδοκίες μας,

κι όταν ερωτευόμαστε
είμαστε σε απόλυτη δεκτικότητα,

πρέπει να αφήνουμε τον εαυτό μας
να ξαφνιάζεται από κάποιον άλλο,

πρέπει να παρασυρόμαστε,

και δεν πρέπει με τίποτα να ακούμε
αυτή τη μικρή φωνή που κρίνει

που θα σας πει ότι αυτός ο άνθρωπος
δεν καλύπτει τις ανάγκες σας.

Για να ζήσουν έναν πραγματικά
τρελό έρωτα ο Πολ και η Βιρζινί

πρέπει να μπουν στη θέση ενός εφήβου.

Ενός εφήβου με τα συναισθήματά του,
τις διαφορετικές διαθέσεις του,

εκείνες τις κάπως
κυκλοθυμικές διαθέσεις του.

Σκεφτείτε πως βγαίνοντας
από μια φάση απομόνωσης,

μπορεί να ανοιχτεί στους ανθρώπους,
γίνεται πιο δεκτικός προς τους άλλους,

και δεν προσέχει τον πρώτο
ή τον δεύτερο άνθρωπο που περνά,

αλλά τον τρίτο.

Νιώθει μια μεγάλη σύνδεση
με αυτόν τον άνθρωπο που περνά

και χάνει κάθε έλεγχο

κι έτσι γίνεται απολύτως δεκτικός.

Θα μου πείτε, εντάξει,
αλλά πιο συγκεκριμένα,

όταν βγαίνουμε για ένα ποτό, τι κάνουμε;

Για να δημιουργήσουμε
την αμοιβαιότητα του έρωτα,

πρέπει να ξυπνήσουμε
μια ύπαρξη που κοιμάται.

Το να ξυπνήσουμε στον εαυτό μας
και στον άλλον μια ύπαρξη που κοιμάται

σημαίνει να κάνουμε να ηχήσουν χορδές
που δεν πάλλονται πολύ συχνά.

Έχει να κάνει με το να θέτουμε ερωτήσεις,

ερωτήσεις για τα κίνητρά μας,
γι' αυτά που μας ξεσηκώνουν,

γι' αυτά που μας κάνουν χαρούμενους,

για το πώς αντιμετωπίσαμε
μια ίσως δύσκολη πορεία,

για την εμπειρία μας αυτή.

Ακούω ήδη κάποιους να μου λένε:

«Μα όχι! Στο πρώτο ραντεβού,

δεν κάνουμε προσωπικές ερωτήσεις».

Δεν είναι όμως προσωπικές ερωτήσεις!

Αντί να ρωτήσουμε:

«Ποια είναι η δουλειά σου, πώς πάει;»

καλύτερα να ρωτήσουμε:
«γιατί διάλεξες αυτή τη δουλειά;»

Αντί να ρωτήσουμε:

«Παίζεις γκολφ... και πού θα παίξεις;

πόσο συχνά παίζεις;»
καλύτερα να ρωτήσουμε:

«Γιατί παίζεις γκολφ; Γιατί παίζεις τένις;

Γιατί άλλαξες πορεία στην καριέρα σου;»

Είναι ο μόνος τρόπος να εκφράσουμε
αυτό που έχουμε βαθιά μέσα μας.

Και τελικά καταλαβαίνουμε
πως δεν συμβαίνει κάθε μέρα

να έχουμε τη δυνατότητα
να ψάξουμε μέσα μας

τις απαντήσεις στις ερωτήσεις
για τις επιλογές μας.

Είναι ο μόνος τρόπος να ελευθερώσουμε

και να χτίσουμε αυτή τη γέφυρα
που ευνοεί τη ροή των συναισθημάτων.

Δεν ερωτευόμαστε κάποιον
γι' αυτό που κάνει ή το πώς,

αλλά για τον λόγο που το κάνει.

Ξέρετε αυτές τις ρώσικες κούκλες;

Φανταστείτε πως μέσα σας
έχετε πολλές ρώσικες κούκλες:

η πιο μεγάλη είναι αυτή που ελέγχει.

Αν θέλετε πραγματικά να ερωτευτείτε,

και να είστε σε μια ανταλλαγή όπου υπάρχει
αυτή η ροή των συναισθημάτων,

δεν πρέπει να ψάξετε για εκείνη την κούκλα
που ελέγχει, που κρίνει, που αναλογίζεται,

που είναι έξυπνη,

αλλά εκείνη την κούκλα,
την πιο μικρή, στο βάθος,

η οποία, όπως τα δέντρα,
θέλει να μεγαλώσει, να δεχθεί το φως,

να μεταμορφωθεί, να συνδεθεί.

Γιατί όλοι ξέρετε πως,
όταν κάποιος ερωτεύεται,

εκδηλώνεται στον ίδιο του τον εαυτό.

Ήδη ακούω κάποιους να μου λένε:

«Όχι, εγώ δεν λειτουργώ έτσι.

Εγώ οδηγούμαι από μια σωματική έλξη
ή οδηγούμαι από μια πνευματική έλξη».

Πολύ καλά.

Αλλά μπορούμε και να αποτύχουμε.

Μπορούμε να αποτύχουμε,
αν δεν εμπλουτίσουμε τις έλξεις μας

με όλη αυτή την ακατέργαστη ύλη
από την οποία αποτελούμαστε.

Πολλοί άνθρωποι με επισκέπτονται,

οι οποίοι είτε είναι χωρισμένοι
είτε είναι ελεύθεροι και μου λένε:

«Έχω να ερωτευτώ εδώ και χρόνια» ή

«εγώ έχω πολλές απαιτήσεις,
δεν βρίσκω τον κατάλληλο άνθρωπο»,

ή «δεν γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους» ή

«δεν μου αρέσει κανείς αυτήν τη περίοδο!»

Όμως το ερμηνεύουμε τελείως λάθος.

Στην πραγματικότητα αυτοί οι άνθρωποι,
όταν διασταυρώνονται με κάποιον,

συγκρατούν μόνο ένα 10%
της προσωπικότητάς του.

Αν όμως χτίσουν μια αληθινή
γέφυρα ανταλλαγής συναισθημάτων

θα μπορέσουν να δεχθούν
το 100% αυτού του ατόμου.

Όσοι είστε σε σχέση, θα μου πείτε:

«Εντάξει, καταλαβαίνω, αλλά να ερωτευτείς
ξανά το άλλο σου μισό είναι το ίδιο;

Εδώ θα σας πω ένα μεγάλο ναι.

Όσοι βρίσκεστε σε σχέση,
πρέπει να επανασυνδέεστε τακτικά

με αυτό που σας συγκινεί στον άλλο.

Όταν χωρίζουμε, όταν απατάμε,
όταν απομακρυνόμαστε

είναι γιατί έχουμε χάσει
αυτό που μας συνδέει.

Όλοι εξελισσόμαστε!

15 ή 20 χρόνια αργότερα
δεν είμαστε πλέον οι ίδιοι!

Δεν είναι τόσο κακό!

Αν όμως ακριβώς χάρη στις ανταλλαγές

συνδεόμαστε τακτικά
με αυτό που μας διεγείρει,

με αυτό που μας κάνει ευαίσθητους

θα καταλάβουμε πόσο
ευάλωτος είναι ο άλλος.

Ξέρετε, το να είσαι ευάλωτος
δεν είναι αδυναμία.

Το να είσαι ευάλωτος,
είναι το ευαίσθητο σημείο μας,

είναι οι αμφιβολίες μας,
είναι οι προβληματισμοί μας.

Γιατί, όπως ξέρετε, τη δύναμη
κάποιου τη βλέπουμε,

τη βλέπουμε όλη την ώρα.

Αντιθέτως, πολύ σπάνια
δείχνουμε πόσο ευάλωτοι είμαστε.

Συχνά χωρίζουμε για τους ίδιους λόγους

για τους οποίους ερωτευτήκαμε.

Θυμηθείτε τον Πολ:

δεκαπέντε χρόνια και τρία παιδιά αργότερα

θα εκνευρίζεται και θα αγανακτεί
για το ότι η Βιρζινί είναι πολύ μποέμ.

Και η Βιρζινί θα ενοχλείται
από την αυστηρότητα του Πολ της

και το πόσο συγκρατημένος είναι
απέναντι σε πράγματα και καταστάσεις.

Ωστόσο, ήρθαν κοντά ακριβώς
δεκαπέντε χρόνια νωρίτερα

χάρη σ' αυτή τη διαφορά, χάρη σ' αυτούς
τους τόσο διαφορετικούς τρόπους,

που μπορεί κάτι να ξύπνησαν μέσα τους,

κάτι που η εκπαίδευσή τους είχε πνίξει.

Αν το ζευγάρι συνδέεται τακτικά,

αν το ζευγάρι βιώνει αυτές τις ανταλλαγές,

είναι πολύ πιο εύκολο
να αποδεχθεί την ιδέα

της διαφορετικότητας του άλλου.

Αν θέλουμε να ξεφύγουμε από το στάδιο
«με ενοχλούν οι διαφορές»

τότε μπορούμε να καταλάβουμε τι πραγματικά
σημαίνει ο έρωτας με Ε κεφαλαίο,

τι πραγματικά σημαίνει
ένα ζευγάρι που αντέχει.

Γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να αποδεχτούμε
τη διαφορετικότητα του άλλου

από τη στιγμή που συνδεόμαστε συστηματικά,

από τη στιγμή που δινόμαστε συστηματικά.

Αυτό το σημαντικό που ήθελα
να σας πω για ένα ζευγάρι,

είναι ότι όταν συνδεόμαστε,

είναι πολύ πιο εύκολο να καταλάβουμε

πώς ο άλλος είναι μια πρόσκληση
να ξυπνήσουμε μέσα μας αυτό το κομμάτι

που ίσως η εκπαίδευσή μας έθαψε ή έπνιξε.

Ο άλλος είναι μια πρόσκληση
να αποκαλύψουμε χρώματα,

άλλα χρώματα της δικής μας προσωπικότητας.

(Αγγλικά) Αγάπη!

(Χειροκρότημα)