Πώς η ιατρική κοινότητα των ΗΠΑ παραμελεί τις μαύρες μητέρες

Στις ΗΠΑ, οι μαύρες μητέρες έχουν περίπου 300 τοις εκατό περισσότερες πιθανότητες να πεθάνουν κατά την εγκυμοσύνη τους από τις λευκές γυναίκες. Μοιράζοντας τρομερά στατιστικά μητρικής θνησιμότητας όπως και την δική της τραγική ιστορία χαμού της κόρης της, η Ουάντα Ίρβινγκ εξηγεί πώς ο ρατσισμός και η μεροληψία στο σύστημα υγείας ευτελίζει και περιφρονεί τον πόνο των μαύρων μητέρων -- και κάνει μια προσωπική έκκληση στους επικεφαλής της ιατρικής κοινότητας να λάβουν μέτρα αναδιαμόρφωσης του κατεστημένου του συστήματος υγείας.

Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο
και να φέρω πίσω τη Σαλόν,

θα έκανα πραγματικά τα πάντα.

Θα έδινα απλόχερα τα πάντα

αν μπορούσα να δω ξανά
το χαμογελαστό της πρόσωπο.

Δυστυχώς, όμως, ακόμη
κι αν η Σαλόν ήταν εδώ,

δεν θα άλλαζε το γεγονός

ότι 700 με 800 περίπου γυναίκες
πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Αμερική

από επιπλοκές που σχετίζονται
με την εγκυμοσύνη και τον τοκετό.

Η απόφαση να κάνεις παιδί δεν θα πρέπει
ποτέ να θεωρείται ίση με θανατική ποινή.

Ο δείκτης μητρικών θανάτων στην Αμερική
είναι εντελώς τρομακτικός.

Το 2017, το NPR και το ProPublica ανέφεραν

ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν
τον υψηλότερο δείκτη μητρικής θνησιμότητας

από οποιαδήποτε άλλη
ανεπτυγμένη χώρα στον κόσμο.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι η μόνη χώρα
όπου αυτός ο δείκτης αυξάνεται σταθερά.

Οι μαύρες μητέρες σαν τη Σαλόν
κατέχουν ένα σημαντικό ποσοστό

μητρικής θνησιμότητας.

Είναι πραγματικά αξιοκατάκριτο

ότι οι μαύρες γυναίκες πεθαίνουν

σε βαθμό τρεις με τέσσερις φορές
παραπάνω από τις λευκές γυναίκες.

Είναι απολύτως ντροπιαστικό

ότι το 60 τοις εκατό αυτών των θανάτων
μπορούσαν να αποτραπούν,

όπως και της κόρης μου.

Και εδώ είναι το σοκαριστικό γεγονός:

σύμφωνα με την αναφορά της Διοίκησης
Υπηρεσιών και Υγειονομικών Πόρων,

η διαφορά στον κίνδυνο
έχει παραμείνει σταθερά αμετάβλητη

για τις τελευταίες έξι δεκαετίες.

Έξι δεκαετίες.

Προφανώς, οι τωρινές προσπάθειες
αντιμετώπισης της μητρικής θνησιμότητας

και φυλετικών διακρίσεων και ανισοτήτων
στον τομέα της υγείας

παραμένουν θλιβερά ανεπαρκείς.

Μόνο όταν σταματήσει η φυλή
να προηγείται του συστήματος υγείας,

για το αν οι μαύρες μητέρες
θεραπεύονται ή όχι,

τότε είναι που τα αποτελέσματα
θα είναι δραστικά διαφορετικά.

Θέλω να γίνω απόλυτα ξεκάθαρη τώρα.

Η ιατρική κοινότητα παραμελεί
τις μαύρες μητέρες στην Αμερική.

Για δεκαετίες,

Οι μαύρες γυναίκες απορρίπτονται,
αγνοούνται, περιφρονούνται

και στην τελική,

δεν τις παίρνουν στα σοβαρά

στην επικοινωνία τους
με το υγειονομικό σύστημα περίθαλψης.

Είναι συνηθισμένο για τις μαύρες μητέρες
να βιώνουν ρατσισμό και διάκριση

από παρόχους υγείας.

Ο ρατσισμός αυτός μπορεί να είναι
ολοφάνερος ή διακριτικά έμμεσος

αλλά χωρίς αμφιβολία -- είναι εκεί.

Δεν είχε σημασία αν η Σαλόν
είχε διπλό διδακτορικό

στην Κοινωνιολογία και τη Γεροντολογία.

Δεν είχε καν σημασία αν η Σαλόν
είχε δύο μεταπτυχιακά,

το ένα εκ των οποίων πάνω
στη Δημόσια Υγεία από το Johns Hopkins.

Δεν έκανε καμία διαφορά πως
η Σαλόν υπήρξε διοικητής υπολοχαγός

στην Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ,

απόφοιτος της παγκοσμίου φήμης Υπηρεσίας
Συλλογής Στοιχείων για τις Επιδημίες,

μια εξαιρετικά σεβαστή επιδημιολόγος
στα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών

και πρόεδρος της δικής της
πολυπολιτισμικής επιχείρησης.

Ήταν, όμως, μια μαύρη γυναίκα

Μια μαύρη γυναίκα που
έχει πρόσβαση σε ένα σύστημα

που την αντιμετώπισε ως ένα στερεότυπο

και που της συμπεριφέρθηκε ως εκ τούτου.

Κατά τη διάρκεια τριών εβδομάδων
μετά τη γέννα του παιδιού της,

η Σαλόν πήγε στους παρόχους υγείας της
ξανά και ξανά αναστατωμένη.

Προφανώς, χάρη στην παιδεία
και εκπαίδευση της,

μπορούσε και πολύ σωστά
εξέφρασε τις ανησυχίες της.

Παρ' όλα αυτά οι φωνές της για βοήθεια
ευτελίστηκαν και αγνοήθηκαν

από την έμμεση μεροληψία
του παρόχου υγείας της.

Αυτή η τελευταία μεροληψία,
τροφοδοτούμενη από τον δομικό ρατσισμό,

είναι η βασική αιτία των
ανισοτήτων στο σύστημα υγείας.

Αυτή η τελευταία μεροληψία
είχε αντίκτυπο στην κατάληξη της Σαλόν.

Αυτή η τελευταία μεροληψία

ήταν η αιτία στο να βρίσκεται η κόρη μου
ανάμεσα στα στατιστικά εκείνα του 2017.

Κατά συνέπεια, έχασα
την όμορφη μικρή μου κόρη.

Το μικρό μου κορίτσι.

Έχασα το μοναδικό μου άτομο εμπιστοσύνης,

έχασα την καλύτερη μου φίλη,

έχασα τον κόσμο ολόκληρο.

Η κόρη της Σαλόν έχασε τη μητέρα της

και όλες τις δυνατότητες μια σχέσης

που θα μπορούσαν να υπάρξουν
μεταξύ μάνας και κόρης.

Η κοινωνία ίσως και να θρηνεί
έναν μεγαλύτερο χαμό.

Ποιος ξέρει πόσες ιατρικές εξελίξεις

ή συνεισφορές στην κοινωνική δικαιοσύνη
θα μπορούσε να είχε προσφέρει η Σαλόν

αν μόνο ο πάροχος υγείας της
να την είχε προσέξει

και ακούσει τις φωνές της για βοήθεια.

Δεν θα μάθουμε ποτέ.

Παρ' όλα αυτά, γνωρίζουμε.

Πίσω από κάθε μία από αυτές
τις 700 με 800 γυναίκες που πεθαίνουν

κρύβεται μια οικογένεια

και ένα ολόκληρο κοινωνικό δίκτυο
αγαπημένων ανθρώπων

εκ των οποίων και παιδιά
που μένουν πίσω, όπως η Σολέι.

Η κόρη της Σαλόν, η Σολέι
είναι τριών χρονών τώρα.

Έχει ένα γλυκό χαμόγελο

τόσο υπέροχο όσο και της μητέρας της.

Η Σολέι είναι γενναία.

Είναι αφοσιωμένη και τόσο πεισματάρα,

(Γέλια)

τόσο έξυπνη.

Η Σολέι συνεχώς με εκπλήσσει

στο πώς καθοδηγεί τον κόσμο της
με αυτοπεποίθηση.

Αλλά η Σολέι ξέρει τη μητέρα της
μόνο από φωτογραφίες

και τις αγαπημένες αναμνήσεις που κρατώ
και μοιράζομαι μαζί της κάθε μέρα.

Ωστόσο, η Σολέι αγαπά τη μητέρα της

που ήταν μαζί της
για μόνο τρεις εβδομάδες.

Μου το εκφράζει καθημερινά.

Η καρδία μου πονά κάθε φορά
που η Σολέι κλαίει για τη μητέρα της.

Είναι πάνω σε αυτές τις στιγμές
που η Σολέι μου λέει

«Γιαγιά, θέλω να πάω στον παράδεισο,
για να μπορέσω να είμαι με τη μαμά».

Δεν πρέπει να είναι έτσι.

Δε χρειάζεται να είναι με αυτόν τον τρόπο.

Δεν μπορεί άλλο να συνεχίσει
να είναι αυτός ο τρόπος.

Όταν είπα νωρίτερα πως η ιατρική κοινότητα
παραμελεί της μαύρες μητέρες,

μερικοί μπορεί να αναρωτήθηκαν
αν γενικεύω το θέμα.

Στην τελική, είναι οι άνθρωποι αυτοί
που πρέπει να κατηγορήσουμε, σωστά;

Ή πιθανώς να πρέπει να πούμε
πως λίγα σχετικά νοσοκομεία,

τα οποία τυχαίνει να χρησιμοποιούνται
περισσότερο από τις μαύρες γυναίκες

και άλλες μειονότητες

είναι στο επίκεντρο της μητρικής
θνησιμότητας στην Αμερική.

Ωστόσο, θα έλεγα ότι εστιάζοντας
σε αυτόν τον μικρό αριθμό ατόμων

ή σε αυτά τα λίγα νοσοκομεία

καθορίζει το πρόβλημα σε πολύ μικρό βαθμό.

Η προβληματική συμπεριφορά
δεν έγκειται στις πράξεις

συγκεκριμένων ανθρώπων ή νοσοκομείων --

είναι πολύ συστημικό από αυτό.

Το κυριότερο,

η συχνότητα του προβλήματος
είναι βαθιά ριζωμένη --

ενσωματωμένη στα ίδια τα θεμέλια
του συστήματος υγείας μας.

Είναι η ευρύτερη αμέλεια που
συνεχίζει να διαιωνίζει τις ανισότητες

στη μητρική υγεία και τον θάνατο,

που έχουν ως κατάληξη
οι μαύρες γυναίκες, όπως η Σαλόν,

να πεθαίνουν σε βαθμό 300 τοις εκατό
παραπάνω από τις λευκές γυναίκες,

Είναι καλά τεκμηριωμένο,

κάθε χρόνο,

κάθε δεκαετία,

κάθε γενιά,

και τίποτα αποτελεσματικό δεν έχει
γίνει για να το αντιμετωπίσουμε.

Πώς το αντιμετωπίζουμε;

Υπάρχει κάποια αξιόπιστη απάντηση
στην εξάλειψη των ανισοτήτων

στη μητρική θνησιμότητα;

Oι βελτιώσεις, λοιπόν, στην ακρίβεια
των στοιχείων είναι σημαντικές

αλλά καθόλου επαρκείς.

Αλγόριθμοι, λίστες ελέγχου, εφαρμογές --

όλα αυτά παίζουν έναν σημαντικό ρόλο,

ωστόσο, δεν είναι πανάκεια.

Και πραγματικά, δεν μπορώ να τονίσω αρκετά

ότι η εκπαίδευση για τη σιωπηρή
προκατάληψη χωρίς σαφή,

σαφή μέτρα λογοδοσίας

δεν θα κάνει καμία απολύτως διαφορά.

Είναι καιρός --

έχει περάσει ο καιρός προ πολλού

οι επικεφαλής της ιατρικής κοινότητας
να λάβουν μέτρα για να αλλάξουν

το κατεστημένο του συστήματος υγείας.

Το πρώτο μέτρο πρέπει
να είναι η αναγνώριση

πως το εγγενές πρόβλημα στο σύστημα υγείας

είναι παραπάνω από ένα πρόβλημα·

είναι μια αποτυχία.

Το επόμενο μέτρο προϋποθέτει
την ανάληψη ευθυνών

και αποδοχής αυτής της αποτυχίας.

Αλλά το πιο σημαντικό μέτρο

είναι να γίνουν ενεργητικά
οι απαραίτητες ενέργειες

που θα αποκαταστήσουν τις λάθος
συμπεριφορές αυτού του συστήματος.

Κάποτε μια σοφή γυναίκα μου είπε,

«Αν θέλεις κάτι διαφορετικό,

θα πρέπει να κάνεις κάτι διαφορετικό».

Η κόρη μου ήταν αφοσιωμένη
να κάνει κάτι διαφορετικό.

Η Σαλόν ήταν γνωστή
για την εντιμότητά της

και για τις υψηλές ηθικές αξίες της.

Όταν ρωτήθηκε για
τις κατευθυντήριες αρχές στη ζωή

απάντησε:

«Βλέπω την αδικία οπουδήποτε αυτή υπάρχει,

δεν φοβάμαι να τη φωνάξω με το όνομα της,

και δουλεύω σκληρά για να την εξαλείψω.

Υπόσχομαι να φτιάξω έναν καλύτερο κόσμο».

Η Σαλόν έκανε αυτά τα λόγια πράξη
καθημερινά στη ζωή της.

Ο πρώην επικεφαλής των υγειονομικών
υπηρεσιών Ντέιβιντ Σάτσερ κάποτε είπε:

«Οι ηγέτες πρέπει να νοιάζονται αρκετά,

οι ηγέτες πρέπει να γνωρίζουν αρκετά,

οι ηγέτες πρέπει να είναι
πρόθυμοι να κάνουν αρκετά

και οι ηγέτες πρέπει να επιμένουν
μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά».

Η Σαλόν ήταν τέτοιος ηγέτης.

Ωστόσο, μολονότι δεν θα υπάρξει
ποτέ άλλος ηγέτης σαν τη Σαλόν,

μπορούμε ο καθένας μας να επιμείνουμε
μέχρι να ολοκληρωθεί η δουλειά.

Ορίστε τι κάνω εγώ για να επιμείνω

μέχρι να ολοκληρωθεί το έργο
για τη σωτηρία των μαύρων μητέρων.

Για να το ξεκινήσω,

ένωσα τις δυνάμεις μου
με μερικούς φίλους της Σαλόν

και συνάδελφους της
από τα Κέντρα Ελέγχου Νοσημάτων.

Ιδρύσαμε έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό.

Δουλεύουμε σκληρά για να εξαλείψουμε
αποτρέψιμους θανάτους

μεταξύ των μαύρων μητέρων.

Και κάπως έτσι το επιτυγχάνουμε:

με δράσεις, δράσεις
και περισσότερες δράσεις

Προσκαλούμε ενδιαφερομένους

σε κάθε σημείο του τομέα
δημόσιας υγείας και φροντίδας.

Δουλεύουμε ενεργά με το γραφείο
νομοθετικών αρμοδιοτήτων.

Προωθούμε μέτρα λογοδοσίας
και νομοθεσίες για τους τοκετούς,

και ζητάμε να κατοχυρωθούν
μέσω του νόμου.

Ξεκινάμε ένα ερευνητικό έργο
που βασίζεται στην κοινότητα

που θα ξαναορίσει την ποιότητα ιατρικής
φροντίδας για τις μαύρες γυναίκες.

Ουσιαστικά, θα δώσουμε περισσότερη ισχύ
στα χέρια των μαύρων γυναικών.

Πώς θα το κάνουμε αυτό;

Εμψυχώνοντας τις μαύρες γυναίκες
και όσους βρίσκονται μαζί τους στη γέννα,

ώστε να δράσουμε ενάντια της μεροληψίας
και του ρατσισμού που αντιμετωπίζουν

σε οποιαδήποτε στιγμή κατά την εγκυμοσύνη,
τον τοκετό και μετά τη λοχεία.

Κοιτάξτε γύρω σας.

Κάθε ένας από εμάς σε αυτήν την αίθουσα
έχει έναν κύκλο επιρροής.

Σας προσκαλώ να σκεφτείτε πόσο
δυνατή επιρροή θα μπορούσαμε να είχαμε

εάν συγκεντρώναμε αυτή τη μαζική επιρροή
σε αυτό το πρόβλημα,

στο να κάνουμε την αλλαγή.

Τι θα γινόταν αν αναγνωρίζαμε
την αδικία όπως η Σαλόν

όπου και αν αυτή υπήρχε
στις κοινότητες μας

και δεν φοβόμασταν
να τη φωνάξουμε με το όνομα της;

Τι θα γινόταν αν ήμασταν
αφοσιωμένοι και παθιασμένοι

στη χρήση των ευρύτερων δυνατοτήτων μας

για να εξαλείψουμε αυτήν την αδικία;

Θα μπορούσαμε να κάνουμε την αλλαγή;

Θα μπορούσαμε στα αλήθεια
να ανατρέψουμε αιώνες προκαταλήψεων

και δεκαετίες κακής πρακτικής;

Ξέρω ότι θα μπορούσαμε.

Ξέρω ότι θα μπορούσαμε,

αν επικεντρωνόμασταν σε αυτό το ζήτημα,

αν εστιάζαμε αυτήν τη συλλογική ενέργεια.

Θα παραθέσω τα λόγια του Νέλσον Μαντέλα,

«Όταν οι άνθρωποι είναι αποφασισμένοι

μπορούν να ξεπεράσουν τα πάντα».

Αλλά «η δράση χωρίς όραμα

είναι μόνο χάσιμο χρόνου.

Το όραμα δίχως δράση
είναι ένα χαμένο όνειρο.

Αλλά το όραμα μαζί με τη δράση
μπορούν να αλλάξουν πραγματικά τον κόσμο».

Η ζωή της Σαλόν ήταν
η ενσάρκωση αυτού του οράματος.

Ο θάνατος της Σαλόν σήμανε
την έκκληση μας για δράση.

Σήμερα, λοιπόν, ας υποσχεθεί ο καθένας μας
να κάνει οτιδήποτε μπορεί.

Ας υποσχεθούμε
να διορθώσουμε αυτό το λάθος.

Ας υποσχεθούμε να είμαστε μέρος
της λύσης του προβλήματος

ωσότου οι μαύρες γυναίκες
να μην περιθωριοποιούνται άλλο

και να πεθαίνουν άσκοπα
στο σύστημα υγείας.

Και όπως έκανε η κόρη μου,

(Τρεμάμενη φωνή)
Δρ. Σαλόν Μαουρίν Ίρβινγκ,

ας υποσχεθούμε όλοι να δημιουργήσουμε
έναν καλύτερο κόσμο.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)