Jak lekarze mogą pomagać ubogim (i nadal na tym zarabiać)

Współczesna amerykańska opieka zdrowotna to wysokie koszty i niedostępność - zwłaszcza dla pacjentów o niskich dochodach. Co by było, gdybyśmy mogli zmienić system, by służył biednym i nadal pozwalał lekarzom zarabiać? W tej otwierającej oczy (i zaskakująco zabawnej) prelekcji lekarz PJ Parmar opowiada historię kliniki, którą założył w Kolorado, gdzie pomaga tylko uchodźcom, którzy najczęściej korzystają z rządowego programu Medicaid, i przedstawia plan biznesowy dla nowego systemu opieki medycznej.

Colfax Avenue, tutaj w Denver,
w stanie Kolorado,

nazywana kiedyś najdłuższą
i najgorszą ulicą w Ameryce.

Właśnie tam, na medycznej pustyni,
znajduje się mój gabinet.

W pobliżu są państwowe
przychodnie i szpitale,

ale nie tyle, żeby pomóc
wszystkim biednym z okolicy,

czyli korzystającym
z rządowego programu Medicaid.

20% kraju jest na Medicaid,
nie tylko bezdomni.

Jeżeli twoi sąsiedzi to 4-osobowa rodzina
o dochodach poniżej 33 tysięcy rocznie,

mogą uzyskać pomoc z programu.

Ale nie mogą się dostać do lekarza.

Wyniki badań Merritt Hawkins pokazują,

że tylko 20% lekarzy rodzinnych w Denver

przyjmuje pacjentów z Medicaid.

A z tych 20% niektórzy mają limit,
na przykład 5 pacjentów miesięcznie.

Inni każą czekać pacjentom miesiącami.

Ale z prywatnym ubezpieczeniem,
przyjmą cię jeszcze dzisiaj.

Taki rodzaj dyskryminacji jest legalny.

Nie tylko w Denver.

Prawie połowa lekarzy rodzinnych

odmawia przyjęcia pacjentów z Medicaid.

Dlaczego?

Bo Medicaid płaci mniej
niż prywatne ubezpieczalnie,

bo pacjenci z Medicaid
są spostrzegani jako trudni.

Niektórzy spóźniają się
i nie znają angielskiego

albo miewają trudności
z przestrzeganiem zaleceń.

Zastanawiałem się w szkole medycznej,

jak stworzyć gabinet
dla pacjentów z niskimi dochodami,

zamiast ich unikać.

Miałbym wtedy pewnych klientów,
a prawie nie miałbym konkurencji.

(Śmiech)

Po rezydenturze otworzyłem
gabinet dla ubogich pacjentów.

Nie jako nonprofit, ale prywatny gabinet.

Mały biznes obsługujący tylko uchodźców.

To było 6 lat temu.

Od tej pory odbyliśmy 50 tysięcy wizyt.

(Brawa)

90% naszych pacjentów ma Medicaid,

a większość pozostałych
przyjmujemy bezpłatnie.

Większość lekarzy uważa,
że nie można zarobić na Medicaid,

ale nam nie idzie źle.

Jak?

W prawdziwym kapitalizmie
nie powiedziałbym wam,

bo zrobilibyście mi konkurencję.

(Śmiech)

Ale nazywam to kapitalizmem dobrego serca.

(Śmiech)

Potrzebujemy więcej lekarzy, nie mniej.

Musimy zburzyć ściany
medycznego labiryntu,

zamienić trudności pacjentów na możliwości

i czerpać z tego dochód.

Ziarnko do ziarnka, a zbierze się miarka.

Na przykład, nie zapisujemy pacjentów

na konkretną godzinę.

Tak samo jak na pogotowiu,

oddziale intensywnej opieki i w Taco Bell.

(Śmiech)

Niespotykane w gabinetach lekarskich.

Dlaczego to robimy?

Bo Nasra nie może zadzwonić
i umówić się na wizytę.

Ma telefon, ale nie ma nic na karcie.

Nie mówi po angielsku.

Nie może przyjść na czas,

bo nie ma samochodu, jeździ autobusem.

Opiekuje się trójką dzieci
i niepełnosprawnym ojcem.

Dlatego nie prowadzimy zapisów.

Pacjent przychodzi, kiedy może.

Zazwyczaj czeka tylko 15 minut do lekarza.

Rozmowa z lekarzem
nie jest ograniczona czasowo.

Czasami trwa nawet 40 minut,
ale zazwyczaj mniej niż 5.

Pacjenci kochają tę swobodę.

Tak wyglądało leczenie w Somalii.

Też to kocham, bo nie płacę
pracownikom za umawianie wizyt.

Mamy 0% odwołanych i opóźnionych wizyt.

(Śmiech)

(Brawa)

Biznesowo ma to sens.

Kolejną różnicą jest rozkład gabinetu.

Gabinety są położone
od razu przy poczekalni.

Lekarz przyprowadza pacjentów do gabinetu

i zostaje w nim, zamiast go zmieniać.

Mniej kroków oznacza mniej kosztów
i większą satysfakcję pacjentów.

Pacjent otrzymuje też
od razu w gabinecie lekarstwa,

na receptę i ogólnodostępne.

Jeżeli dziecko Nasry jest chore,

możemy jej dać lekarstwa do ręki.

Może zabrać dziecko prosto do domu,
zamiast iść jeszcze do apteki.

Nie wiem jak wy, ale ja czuję się chory,
tylko patrząc na ten cały wybór.

Nasra jest bez szans.

Piszemy wiadomości do pacjentów.

Przyjmujemy wieczorami i w weekendy.

Robimy wizyty domowe.

Nawet pomagamy odpalić samochód.

(Śmiech)

Z tak dużą satysfakcją pacjentów
nie musimy się reklamować,

a rośniemy o 25% rocznie.

Nauczyliśmy się dobrze
współpracować z Medicaid,

skoro to jedyny ubezpieczyciel,
z którym pracujemy.

Inny lekarze uganiają się za 10,

żeby związać koniec z końcem.

Jest to bardzo męczące.

Publiczny system opieki zdrowotnej
jest jak monogamia - po prostu lepszy.

(Śmiech)

(Brawa)

Oczywiście, Medicaid jest
opłacany z twoich podatków,

więc możesz się zastanawiać:
"Ile taki system kosztuje?".

Jesteśmy tańszą opcją.

Niektórzy z pacjentów
mogliby iść na pogotowie,

co może kosztować tysiące,
już przy przeziębieniu.

Inni zostaną w domu,
a ich stan się pogorszy.

Ale większość próbuje się umówić
do przychodni, która jest częścią systemu

pod nazwą Narodowe Centra Zdrowia,
czyli Federally Qualified Health Centers.

To sieć klinik w całym kraju,

które dostają dwa razy
więcej pieniędzy od rządu

niż prywatny gabinet, taki jak mój.

Nie tylko dostają więcej,

ale zgodnie z prawem tylko jedna klinika
może znajdować się w okolicy.

Mają monopol na środki dla ubogich.

Jak w każdym monopolu

mają tendencję do podnoszenia
kosztów i obniżania jakości.

Moja klinika nie jest rządowa
ani non-profit.

Mam prywatny gabinet.

Mam kapitalistyczny pęd do innowacji.

Muszę być szybki i miły,

opłacalny i tolerancyjny.

Muszę być przystojnym, wysokim brunetem.

(Śmiech)

(Brawa)

Jak nie będę, zbankrutuję.

Mogę się rozwijać szybciej niż non-profit,

bo nie muszę organizować spotkań,
żeby przesunąć zszywacz.

(Brawa)

Żadne z naszych osiągnięć
nie jest nowe czy wyjątkowe.

My tylko łączymy je w wyjątkowy sposób,

żeby pomóc ubogim, a przy tym zarabiać.

Zamiast brać te pieniądze do domu,

pomagamy uchodźcom, wliczając to w koszta.

To jest Mango House.

Moja wersja domu medycznego.

Mamy tam programy,
które karmią i ubierają biednych,

zajęcia pozalekcyjne, kursy angielskiego,

kościół, dentystę, pomoc prawną,
psychologiczną i grupy harcerskie.

Wszystkie programy prowadzą nasi najemcy

i ich niesamowici pracownicy.

Wszystkie częściowo są
finansowane przez moją klinikę.

Niektórzy nazywają to
społeczną przedsiębiorczością.

Ja nazywam to społecznym arbitrażem.

Wykorzystanie nieefektywności w systemie
opieki zdrowotnej, aby służyć biednym.

Pomagamy 15 tysiącom uchodźców rocznie

za mniej niż gdziekolwiek indziej.

Ma to minusy dla działających
jako prywatny biznes,

a nie non-profit albo urząd.

Podatki i kwestie prawne.

Zmieniające się stawki
i specjaliści nieprzyjmujący Medicaid.

Groźba ataku bombowego.

Z błędem ortograficznym:

"Mieliśmy wysadzić w powietrze
wszystkich uchodźców".

(Śmiech)

"Mieliśmy,

ale poszliśmy na wasz kurs angielskiego."

(Śmiech)

(Brawa)

Możecie myśleć, że jestem inny.

(Śmiech)

Oryginalny.

(Śmiech)

Narcyz społeczny?

(Śmiech)

Może jednorożec.

Przecież skoro to takie proste,
więcej lekarzy by takich było.

Bazując na stawkach Medicaid,
jest to możliwe w całym kraju.

Możesz być swoim własnym szefem,

pomagać biednym
i jeszcze na tym dobrze zarabiać.

Pracownicy służby zdrowia,

w swoich aplikacjach pisaliście,

że chcecie pomagać tym,
którym gorzej się wiedzie.

W trakcie nauki odarto was z idealizmu,

straciliście kreatywność.

Jednak nie musi tak być.

Możecie wybrać leczenie ubogich
jako waszą dziedzinę

albo możecie być specjalistą,

który obniża koszty, aby pomóc biednym.

A teraz pozostali.

Co napisaliście w swoich aplikacjach?

Większość chciała
ratować świat, coś zmienić.

Może odnieśliście sukces zawodowy,

ale szukacie głębszego
sensu w tym, co robicie?

Jak możecie go odnaleźć?

Nie mówię o waszych pieniądzach i czasie.

Możecie użyć swoich umiejętności,
żeby zmienić to, jak pomagamy innym.

To może być łatwiejsze, niż sądzicie.

Nierówności w opiece zdrowotnej
można zmniejszyć tylko,

postrzegając ją jako biznes.

Można je zmniejszyć tylko
uświadamiając sobie

swoje przywileje i używając ich,
żeby pomagać innym.

(Brawa)