Kadınlara karşı şiddet: bu bir erkek meselesidir...

Aile içi şiddet ve cinsel taciz çoğu zaman "kadın meselesi" olarak adlandırılır. Ancak bu cesur ve dobra konuşmasında Jackson Katz bunların doğası gereği erkeklerin meselesi olduğuna dikkat çekiyor ve bu şiddet davranışlarının erkeklik tanımlarına nasıl bağlı olduğunu gösteriyor. Bu, kadın-erkek hepimize yönelik bir açık çağrı: kabul edilemeyecek davranışlara dikkat çekin ve değişimin liderleri olun!

Sizlerle cinsiyet şiddeti konularına dair

- ki bunlar arasında tecavüz,

aile içi şiddet, ilişki içi şiddet, cinsel taciz, çocuklara tecavüz var -

paradigma değiştiren

bir bakış açısını paylaşacağım.

Bütün bu meseleleri bugün kısaca

cinsiyete yönelik şiddet meseleleri olarak adlandıracağım.

Bunlar bazı iyi adamların çözümüne yardımcı olduğu kadın meseleleri olarak görülüyor,

ama ben konunun bu çerçevede ele alınmasından hoşnut değilim

ve bunu onaylamıyorum.

Bunlar bence bazı iyi adamların çözümüne yardımcı olduğu kadın meseleleri değil.

Aslına bakarsanız ben bunların

her şeyden erkek meseleleri olduğu görüşünü savunacağım.

(Alkışlar)

Şimdi, bunlar elbette kadınların da meseleleri,

Bunu kabul ediyorum, ancak

cinsiyete yönelik şiddeti bir kadın meselesi olarak adlandırmak

sorununyalnızca bir parçası. Bunun bazı nedenleri var:

Birincisi, bu erkeklere soruna aldırış etmemeleri için bir mazeret sunuyor.

Öyle değil mi? Erkeklerin çoğu "kadın meseleleri" terimini duymuştur.

Ama bunu duymazdan gelme eğilimimiz var, şöyle düşünüyoruz:

"Amaan, ben erkeğim. Bu kızların sorunu" veya "Bu kadınların sorunu."

Bunun sonucunda erkeklerin çoğu

bu cümlenin ötesine geçen bir tepkide bulunamıyor.

"Kadın meseleleri" terimini duyduğumuzda

beynimizde bir çip faaliyete geçmiş gibi olur,

ve sinir yollarımız dikkatimizi başka tarafa çeker.

Bu arada bu "cinsiyet" sözcüğü için de geçerlidir.

Zira birçok kişi bu sözcüğü duyduğunda

bunun "kadınlar" anlamına geldiğini düşünür.

Yani cinsiyet sorunlarıyla kadın sorunlarının aynı şey olduğunu sanırlar.

Cinsiyet kavramı konusunda bazı kafalar karışık.

Bu karışıklığı benzeşimle açıklayacağım.

Biraz ırk konusunda konuşmak istiyorum.

ABD'de "ırk" sözcüğünü duyduğumuz zaman

çoğumuz bunun siyahi, Latin Amerika kökenli, Asya kökenli,

Kızılderili, Güney Asya kökenli, Pasifik Adaları kökenli vs

anlamına geldiğini düşünür.

Birçok kişi "cinsel yönelim" sözcüğünü duyduğu zaman,

bunun eşcinsel veya biseksüel anlamına geldiğini düşünür.

Birçok insan, "cinsiyet" sözcüğünü duyduğu zaman da

bunun kadınlar anlamına geldiğini düşünür. Her durumda,

baskın grup, insanların dikkatini çekmemiş olur.

Öyle değil mi? Sanki beyaz ırka mensup insanların ırk kimliği yokmuş,

veya sanki bir ırka mensup değillermiş gibi.

Sanki heteroseksüel insanların bir cinsel yönelimi yokmuş,

veya sanki erkeklerin bir cinsiyeti yokmuş gibi.

Bu egemen sistemlerin kendilerini sürdürme

ve yeniden üretme yollarından biridir. Bu da demektir ki

bir egemen gruba egemenliği hakkında düşünmesi için bile meydan okunamaz.

Çünkü bu, öncelikli olarak bizimle ilgili olan meselelerde, güç ve ayrıcalığın, sorgulanmamış olma yetisinin,

içebakış yönteminden yoksun olmanın,

yani söylem içinde büyük ölçüde

görünmez kılınmış olmanın

kilit nitelikteki özelliklerinden biridir.

Üstelik bunun aile içi şiddet ve tecavüz konusunda

nasıl işlediği,

erkeklerin aslında kendileri hakkındaki bir konunun

nasıl dışında tutulduğu

şaşırtıcı bir şeydir.

Ben de üzerinde konuştuğum konuyu eski teknolojiyi kullanarak,

örneklerle açıklayacağım

Bazı temel şeylerde eski kafalıyımdır.

İleri teknolojiyle filmler yapıyor ve çalışıyorum,

ama yine de eğitimci olarak eski kafalıyım.

Birazdan yapacağımız alıştırma,

düşünme ve dili kullanma şeklimizin

dikkatimizi erkeklerden

nasıl uzak tuttuğunu

cümle yapısı düzeyinde açıklayacak.

Bu özellikle aile içi şiddet hakkında olsa da

bunu başka örneklere de uyarlamak mümkün.

Bu feminist dilbilimci Julia Penelope'nin çalışmalarından aldığım bir örnek.

Çok temel bir İngilizce cümle ile başlıyor:

"John Mary'yi dövdü."

Bu iyi bir İngilizce cümle.

"John" özne, "dövdü" fiil...

Mary nesne... İyi bir cümle.

Şimdi ikinci cümleye geçeceğiz.

Bu cümle aynı şeyi söylüyor, ama edilgen bir kalıpla.

"Mary, John tarafından dövüldü."

Bir cümle ne kadar çok şeyi ifade ediyor...

"John Mary'i dövdü"den

"Mary John tarafından dövüldü."'ye varmış olduk.

Odak noktamız John'ken, bir cümlede Mary oluverdi.

Hem John'un cümlenin sonuna çok yakın olduğunu görebilirsiniz.

Yani, John zihni haritamızdan eksilmek üzere.

John üçüncü cümlede artık yoktur:

Üçüncü cümle şudur: "Mary dövüldü."

Artık cümle yalnızca Mary hakkında.

John hakkında artık düşünmüyoruz bile. Tümüyle Mary'ye odaklandık.

Geçmiş kuşak boyunca, "dövüldü" ile eşanlamlı olarak

kullandığımız terim "hırpalanmış" oldu.

Yani elimizdeki cümle artık "Mary hırpalandı"dır.

Ve bu dizinin diğerlerinin ardından gelen

son cümlesi

"Mary hırpalanmış bir kadındır."

Yani şimdi Mary'nin asıl kimliği -- "Mary hırpalanmış bir kadındır." --

en başta John'un ona ne yaptığıyla ilgliidir.

Fakat John'un uzun bir süre önce konu dışı kaldığını göstermiştik.

Şimdi, aile içi şiddet ve tecavüz alanlarında çalışan bizler

mağduru suçlamanın bu alanda yaygın olduğunu biliyoruz.

Bir başka deyişle, bir şeyi yapan kişiden ziyade,

ondan muzdarip kişiyi suçlarız.

Dolayısıyla "Bu kadınlar niye bu erkeklerlerle çıkıyor?", "Neden bu erkekleri çekici buluyorlar?",

"Neden bu adamlara dönüyorlar?", "O partide ne giymişti?",

"Yaptığı ne aptalca" veya " Niye bir otel odasında

bir grup erkekle içki içiyordu?"

gibi yorumlar yaparız.

Bu kurbanı suçlamaktır ve bununpek çok nedeni vardır.

Fakat bunlardan biri, bizim bütün bilişsel yapımızın

kurbanı suçlayacak şekilde kurulu olmasıdır. Bu tamamen bilinçsizce yapılan bir yorumdur.

Bütün bilişsel yapımız kadınlar, onların seçimleri, ne yaptıkları, ne düşündükleri

ve ne giydikleri hakkında

sorular sormak üzere düzenlenmiştir.

Kadınlar hakkında sorular soran insanları susturmayacağım.

Bunu sormak meşru bir şeydir.

Ama açık konuşalım: Mary hakkında sorular sormak

şiddetin önlenmesi konusunda bizi hiçbir yere götürmez.

Bu yüzden farklı sorular sormamız gerekir.

Bunun nereye varacağını anladınız, değil mi?

Sorular Mary hakkında değil; John hakkında.

"John Mary'yi neden dövdü?" de bu sorulardan biri.

Neden aile içi şiddet ABD'de ve diğer dünya ülkelerinde

hala büyük bir sorun?

Neler oluyor? Neden bu kadar çok erkek

fiziksel, duygusal, sözlü olarak ve diğer yollarla,

sevdiğini iddia ettiği kadınları ve kızları, erkekleri ve erkek çocuklarını

istismar ediyor? Erkeklere neler oluyor?

Neden bu kadar çok yetişkin erkek, küçük kız ve erkek çocuklarına cinsel istismarda bulunuyor?

Bu neden toplumumuzda

ve bütün dünyada bugün ortak bir sorun?

Bunu neden Katolik Kilisesi, Penn State Üniversitesi futbol takımı veya ABD erkek çocuk izci kamplari gibi büyük kurumlarda

patlak veren yeni skandalları

neden tekrar tekrar,

sürekli duyuyoruz?

Ülkedeki ve dünyadaki

yerel topluluklarda da sürekli

çocukların cinsel istismarını duymuyor muyuz?

Erkeklere neler oluyor? Neden toplumumuzda ve dünya genelinde bu kadar çok sayıda erkek

kadınlara tecavüz ediyor?

Neden bu kadar çok sayıda erkek, erkeklere tecavüz ediyor?

Erkeklere neler oluyor?

Toplumumuzda

tacizci erkeklerin ortaya çıkmasına yardımcı olan farklı kurumların

bu alanda oynadığı rol nedir?

Çünkü bu suçlu bireylerle ilgili bir şey değil,

Çok daha derin ve daha sistematik bir toplumsal sorunun

ne olduğunu anlamanın saf dilli bir yolu.

Bilirsiniz, suçlu olanlar aslında

bataklıktan sürünerek çıkan,

kasabaya gelip edepsiz işlerini gören

ve tekrar karanlığa gömülen canavarlar değildirler.

Bu çok safça bir kavram, öyle değil mi?

Bu olayların failleri bundan çok daha normal

ve sıradan kişilerdir.

Yani burada sorulması gereken soru,

burada toplumumuzda ve dünyada ne yapıyoruz?

Tacizci erkeklerin üretilmesine yardımcı olma konusunda

çeşitli kurumların oynadığı rol nedir?

Dini inanç sistemlerinin,

spor kültürünün, pornografi kültürünün,

aile yapısının, ekonomi biliminin ve bunların nasıl kesiştiğinin,

ayrıca ırk ile etnik kökenin ve bunların kesişme noktalarının oynadığı rol nedir?

Bütün bunlar nasıl işler?

Ancak bu tür bağlantıları kumaya ve

bu önemli ve büyük soruları sormaya başladığımız zaman

nasıl dönüştürücü bir güç olabileceğimize dair konuşmaya başlayabiliriz.

Başka bir deyişle, nasıl bir şeyi farklı şekilde yapabiliriz?

Uygulamaları nasıl değiştirebiliriz?

Erkek çocuklarının sosyalleşmesini,

ve bu güncel sonuçlara yol açan erkeklik tanımlarını nasıl değiştirebiliriz?

Sormamız gereken sorular ve

yapmamız gereken çalışma budur.

Fakat biz durmaksızın, kadınların ne yaptığına odaklanır

ve ilişkiler bazında düşünecek olursak,

hiçbir yere varamayız.

Bu meseleler hakkında dün, bugün ve yıllar boyunca

konuşmaya çalışan çok sayıda kadının,

bu girişimlerinden dolayı

çoğunlukla susturulduğunu biliyorum.

Bu kadınlara "erkek düşkünü" veya

"erkek düşmanı" gibi hoş olmayan ve

"Nazi feminist" gibi iğrenç ve hakaretamiz lakaplar takılıyor.

Bütün bunlar ne anlama geliyor biliyor musunuz?

Buna elçiye zeval vermek denir.

Çünkü ayağa kalkan ve tacize sessiz kalmayan, hem kendisinin hem de diğer kadınların, erkeklerin ve erkek çocuklarının

hakkını arayan kadınlara

oturmalarını, seslerini kesmelerini, güncel sistemi muhafaza etmelerini söyleriz,

çünkü ortalığın karıştırılmasından hoşlanmayız.

İnsanların gücümüze meydan okumalarından da

hoşlanmayız.

Yani oturup çenenizi kaparsanız daha iyi olur.

Şükürler olsun ki kadınlar bunu yapmadılar.

Şükürler olsun ki biz,

buna karşı savaşabilecek çok sayıda kadın liderin olduğu bir dünyada yaşıyoruz.

Fakat bu işte erkeklerin oynayabileceği en güçlü rollerden biri

kadınların bazen söyleyemediği bazı şeyleri

söyleyebiliyor olmaktır. Hatta daha da iyisi,

kadınların söylediğini çoğunlukla duymadığımız

bazı şeylerin söylendiğini duyabiliriz.

Bunu bir sorun olarak değerlendiriyorum. Bu cinsiyetçiliktir.

Ama gerçek bu.

Erkeklere ve mesai arkadaşlarıma sürekli söylediğim şeylerden biri, ayağa kalkmaya ve

bunlardan bazılarını söylemeye başlayacak cesarete ve güce sahip;

kadınların karşısında değil, yanında duracak

ve bu cinsiyetler arasında bir mücadeleymiş gibi yapacak

daha çok erkeğe ihtiyacımız olduğudur.

Zira bu dünyada birlikte yaşıyoruz.

Bu arada, dünyanın dört bir yanında şiddet gören kadınlara

ve tecavüz krizine yönelik hareketleri başlatan feministlere karşı

bazı söylemlerle ilgili

beni gerçekten rahatsız eden şeylerden biri,

daha önce de söylediğim gibi,

bir şekilde erkek karşıtı olmalarıdır.

Bazı yetişkin erkeklerin

annelerine, kendilerine, kızkardeşlerine yaptıklarından

derinden ve olumsuz şekilde etkilenen erkek çocuklarına ne demeli?

Tüm bu çocuklara ne olacak?

Yetişkin erkeklerin uyguladığı şiddetin travma yaşattığı

bütün bu genç erkekler ve çocuklara ne olacak?

Bakın ne diyeceğim?

Kadınları taciz eden erkekleri yaratan sistemle erkekleri taciz eden erkekleri yaratan sistem aynı.

Eğer erkek kurbanlardan bahsetmek istiyorsak

bundan bahsedelim.

Şiddetin erkek kurbanlarının çoğu, diğer erkeklerin şiddetinin mağdurlarıdırlar.

Yani bu hem erkeklerin hem de kadınların ortak noktasıdır.

Bu iki cinsiyet de erkek şiddetinin kurbanıdır.

Yani tanıdığım erkeklerin çoğunun

ailelerinde ve arkadaş çevrelerinde

gerçekten önemsediği kadınların bulunduğu

gerçeğinden hiç söz etmemek çıkarımıza olacaktır.

Yani erkeklerin bu konuda seslerini yükseltmeleri için birçok nedenleri var.

Bunu yüksek sesle söyleyince çok bariz görünüyor, değil mi?

Benim ve meslektaşlarımın

spor kültüründe, ABD ordusunda, okullarda

yaptığımız işin doğası, cinsiyet şiddetini önlemek için

görgü tanığı yaklaşımı olarak adlandırılan bu yaklaşıma öncülük etmiş olmamızdır.

Size sadece görgü tanığı yaklaşımının önemli noktalarını ifade etmek istiyorum.

Çünkü birçok ayrıntısı olmasına karşın,

bu yaklaşım büyük bir içeriksel değişimdir.

Ancak bunun en önemli noktası; erkekleri failler ve kadınları kurbanlar olarak

veya kadınları failler, erkekleri kurbanlar

olarak görmek yerine

cinsiyet ikiliğini kullanmaktır.

Konunun sadece erkek ve kadından,

eril ve dişilden ibaret omadığını biliyorum.

Ayrıca kadın failler de,

kurban erkekler de var.

Yelpaze geniş.

Ama bunu ikili biçimde görmek yerine,

görgü tanığı olarak adlandırdığımız herkese odaklanabiliriz.

Görgü tanığı, herhangi bir durumda,

fail veya kurban olmayan biri olarak tanımlanır.

Başka bir deyişle arkadaşlar,

ekip ve iş arkadaşları, aile bireyleri,

yani bir taciz ikilisine doğrudan dahil olmamış kişiler.

Ama biz bu duruma düşmüş olabilecek diğer insanlarla

sosyal hayat, aile hayatı, iş hayatı ve okul hayatında ilişkiler kurmuş durumdayız.

Böyle bir durumda ne yapmalıyız?

Sesimizi nasıl yükseltmeliyiz? Arkadaşlarımıza nasıl meydan okumalıyız?

Arkadaşlarımızı nasıl desteklemeliyiz?

Taciz karşısında nasıl sessiz kalmayız?

Konu erkekler ve eril kültür olduğunda

amaç, tacizci erkeklere meydan okumak için

tacizci olmayan erkeklere ulaşmaktır.

Tacizci derken

sadece kadınları döven erkekleri kastetmiyorum.

Yalnızca sevgilisini taciz eden bir arkadaşa sahip bir adamın

arkadaşını saldırı anında durdurması gerektiğini söylemiyoruz.

Bu toplumsal değişim yaratmanın safça bir yoludur.

Halbuki toplumsal değişim sürece dair bir şeydir,

erkeklerin bu gibi durumlarda birbirlerine

müdahale etmelerini sağlamaya çalışıyoruz..

Mesela, kadınların olmadığı bir ortamda

poker oynayan, konuşan, hoşça zaman geçiren bir erkek grubu içinde bulunan bir erkekseniz,

ve başka bir erkek bu ortamda

cinsiyetçi ya da kadınları aşağılayıcı veya taciz edici nitelikte bir şey söylerse,

buna gülmek ya da bunu duymazlıktan gelmek yerine

"Pardon, bu komik değil" diyebilecek erkeklere ihtiyacımız var.

"Bu söz ettiğin kişi kız kardeşim de olabilirdi,

şakalarını başka bir konuda yapsan

veya başka bir şey hakkında konuşsan olur mu?

Bu tür konuşmalar hoşuma gitmiyor."

Aynı şu örnekteki gibi: beyaz ırka mensup bir kişiyseniz ve beyaz ırka mensup başka bir kişi

ırkçı bir yorum yaparsa

başka beyazların

bu ırkçı lafı keseceğini umarız.

Tıpkı heteroseksizmde olduğu gibi, eğer heteroseksüel bir insansanız

ve bizzat kendiniz farklı cinsel yönelimleri olan insanlara karşı

tacizci veya istismar edici davranışlar sergilemiyorsanız,

ama bunu yapan diğer heteroseksüel insanların yüzlerine karşı bir şey de söylemiyorsanız

o zaman bir yerde sizin sessiz kalmanız da

bu tacize rıza göstermeniz ve suça ortak olmanızla eşanlamlı değil midir?

Görgü tanığı yaklaşımı, insanlara bu sürece müdahale etmeleri ve seslerini yükseltmeleri için,

ayrıca taciz davranışının yalnızca yasa dışı olduğu için değil, aynı zamanda yanlış olduğu için de

kabul edilemez olarak görüldüğü

bir kültür iklimi

yaratmaları için

araçlar vermeye çalışır.

Eğer cinsiyetçi davranışlar sergileyen erkeklerin, aslında

kadınlara ve kızlara karşı olduğu kadar diğer erkeklere ve erkek çocuklarına karşı

cinsiyetçi ve tacizci davranışlar sergileyen

genç erkeklerin ve erkek çocuklarının

statülerini kaybettiği bir dünya yaratabilirsek,

bilin bakalım ne olacak?

İşte o zaman tacizin radikal bir şekilde azaldığını göreceğiz.

Çünkü tipik fail aslında ruhen hasta ve sapık değildir.

Diğer tüm konularda normal bir erkektir, öyle değil mi?

Martin Luther King'in kısa hayatında söylediği birçok harika şey arasında

şu söz de vardı:

"Her şeyin sonunda, canımızı en çok acıtacak olan,

düşmanlarımızın sözcükleri değil,

dostlarımızın sessizliği olacaktır."

Her şeyin sonunda, canımızı en çok acıtacak olan,

düşmanlarımızın sözcükleri değil, dostlarımızın sessizliği olacaktır.

Kadınlara ve çocuklara yönelik erkek şiddetinin

bu devam eden trajedisi konusunda

erkek kültürüne maalesef büyük bir sessizlik hakim, öyle değil mi?

Bu konuda çok büyük bir sessizlik var.

Söylediklerim şundan ibaret:

bu sessizliği bozmamız gerekiyor ve bunu yapmak için daha çok erkeğe ihtiyacımız var.

Tabii bunu söylemek kolay.

Ama erkek kültüründe erkeklerin birbirine meydan okuması

kolay bir şey değil aslında.

Bu yüzdendir ki, olması gereken paradigma değişikliği,

bu meselelerin neden yalnızca erkek meseleleri olarak değil,

erkeklerin liderlik sorunları olarak da algılanmasını

gerektirir.

Çünkü eninde sonunda bu meselelerde

belirli bir tavır alma sorumluluğu

lise çağındaki ergen erkeklerin veya küçük erkek çocuklarının

omuzlarına yüklenmemelidir. Bu sorumluluk

güce sahip yetişkin erkeklerin omuzlarında olmalıdır.

Yani bu meselelerde lider olması için sorumlu tutmamız gereken erkeklerin.

Çünkü bir akran kültüründe bir kişi çıkıp bir konuda sesini yükseltirse, insanlara meydan okursa ve onlara müdahale ederse,

erkek veya kadın fark etmez, o kişi gerçekten bir liderdir,

öyle değil mi?

Ama büyük ölçüde, bu meseleleri öncelik haline getirmeye

başlayabilmek için daha fazla yetişkin erkeğe ihtiyacımız var.

Ancak bunun henüz gerçekleştiğini görmüş değiliz.

Yıllar önce bir akşam yemeğine davetliydim ve ABD ordusunun tüm birimlerinde çalışmışlığım var.

O yemek sırasında kendini uyanık sanan bir kadın bana

"Ne zamandan beri

Deniz Kuvvetleri'nde duyarlılık eğitimi veriyorsunuz?"

diye sordu.

Ben de

"Kusura bakmayın ama,

Ben Deniz Kuvvetleri'nde duyarlılık eğitimi vermiyorum.

Deniz Piyade Sınıfı'nda bir liderlik programı yürütüyorum." dedim.

Yanıtımın biraz kendini beğenmiş tavırlı olduğunu biliyorum,

ama burada önemli bir ayrım yatıyor,

çünkü ben duyarlılık eğitimine değil,

liderlik eğitimine ihtiyacımız olduğunu düşünüyorum.

Ben spor alanında da çalışıyorum. Örneğin bir beyzbol ya da futbol takımının

profesyonel koçu veya yöneticisi cinsiyetçi, homofobik veya ırkçı bir yorum yaparsa

işte o zaman

spora dair bloglarda ve radyo istasyonlarında

bununla ilgili tartışmalar olacaktır.

Bazı insanlar da "Bu adamın duyarlılık eğitimine ihtiyacı var." diyeceklerdir.

Başka insanlar da "Bırak bu işleri, siyasi doğruculuk

çığrından çıkmış vaziyette,

o da çıktı, salakça bir açıklama yaptı. Geçiniz."

diyeceklerdir. Ben o kişinin duyarlılık eğitimine değil,

liderlik eğitimine ihtiyacı olduğunu düşünüyorum.

Çünkü o kötü bir liderdir: cinsiyet çeşitliliğinin ve cinsel çeşitliliğin,

(Alkışlar)

ırk ve etnik köken çeşitliliğinin var olduğu bir toplumda

böyle yorumlar yaparsanız

liderlikten sınıfta kalırsınız.

Eğer bu fikri toplumumuzda kurumsal yetkinin ve gücün

tüm düzeylerinde hareket eden güçlü kadınlara ve erkeklere yayabilirsek,

o zaman bu

insanların düşünce paradigmalarını

kesinlikle değiştirecektir.

Ben ABD'nin birçok yerinde üniversite atletizm karşılaşmalarında çalışıyorum.

Aile içi şiddeti ve cinsel şiddeti nasıl önleyeceğimiz konusunda

çok şey biliyoruz.

Öyle değil mi?

Bir üniversitenin aile içi şiddetin veya cinsel şiddetin önlenmesine yönelik

eğitim vermemesi için bir mazereti yoktur.

Çünkü tüm öğrenci atletler, antrenörler ve yöneticiler

eğitim süreçlerinin bir parçası olarak bu eğitimi almak zorundadır.

Bunu kolaylıkla yapabileceğimizi bilecek kadar bilgiye sahibiz.

Ama eksik olan nedir, biliyor musunuz? Liderlik.

Ama öğrenci atletlerin liderliği değil.

Atletizm antrenörünün,

üniversite rektörünün,

kaynaklar ve

kurumsal düzenlemelerde öncelik verilecek konularla ilgili karar vermekten sorumlu kişilerin liderliği.

Çoğu zaman erkekler liderlikte başarısız olur.

Penn State Üniversitesi'ndeki taciz skandalını ele alalım. Bu skandal

görgü tanığı yaklaşımı için öğretilebilecek her şeyin anasıdır.

Güçlü konumlardaki erkeklerin çocukları (Penn State vakasında erkek çocuklarını) korumak için harekete geçemedikleri

birçok olay biliyorsunuzdur.

Gerçekten inanılır gibi değil.

Ama insan bu olayları irdelediğizaman erkekler üzerinde

baskılar olduğunu fark ediyor.

Erkekler akran kültürünün getirdiği baskıları yaşıyor.

Tam da bu yüzden,

bu baskıları yok etmek için erkekleri cesaretlendirmemiz gerekiyor.

Bunu yapmanın bir yolu da,

bu meseleleri derinden önemseyen çok sayıda erkek olduğunu söylemektir.

Bunu biliyorum. Ben erkeklerle çalışıyorum,

ve yıllar boyunca on binlerce, hatta yüz binlerce

erkekle çalıştım,

Ne kadar uzun süre onlarla çalıştığımı düşünmek korkutucu.

Bu meseleleri derinden önemseyen o kadar çok erkek var ki...

Ama derinden önemsemek yetmez.

Suç ortağı niteliğindeki sessizliğimizi bozmak ve birbirimize meydan okumak için, kadınların karşısında değil, yanında yer almak için

daha çok babayiğite,

cesaret, güç ve ahlaki dürüstlüğe sahip daha çok erkeğe

ihtiyacımız var.

Bu arada hiç şüpheniz olmasın ki

bunu kadınlara borçluyuz.

Ama bunu oğullarımıza da borçluyuz.

Bunu, dünyanın dört bir yanında büyüyen ve

kendilerine erkekliğin tek bir yoldan geçtiğini aktaran bir kültürde

tercih etmemiş olduğu halde

erkek olmak zorunda kalan genç erkeklere de borçluyuz.

Bu seçimi onlar yapmadı.

Bir seçeneği olan bizlerin onlara karşı da bir sorumluluğu var.

Bu bizim için aynı zamanda bir fırsat.

Ben gelişen ve birlikte çalışan kadın ve erkeklerin

gelecekte olacaklara dair bir değişim ve dönüşümü

başlatabileceklerini umuyorum.

Böylece gelecek kuşaklar bizim her gün başa çıktığımız

düzeyde trajediden muzdarip olmayacaklar.

Bunu yapabileceğimizi biliyorum. Bundan daha iyisini yapabiliriz.

Çok teşekkür ederim. (Alkışlar)