Βία ενάντια στις γυναίκες - είναι ένα αντρικό θέμα

Η ενδοοικογενειακή βία και η σεξουαλική κακοποίηση συχνά αποκαλούνται «γυναικεία θέματα». Αλλά σε αυτήν την τολμηρή και ωμή ομιλία, ο Τζάκσον Κατζ επισημαίνει ότι αυτά είναι εγγενώς αντρικά θέματα -- και δείχνει πώς αυτές οι βίαιες συμπεριφορές συνδέονται με τους ορισμούς του ανδρισμού. Ένα κάλεσμα για όλους μας - άνδρες και γυναίκες - να φωνάξουμε στην απαράδεκτη συμπεριφορά και να γίνουμε οι ηγέτες της αλλαγής.

Θα μοιραστώ μαζί σας

ένα παράδειγμα
για να αλλάξουμε τη σκοπιά μας

στα θέματα της βίας λόγω φύλου --

σεξουαλική κακοποίηση,
ενδοοικογενειακή βία, κακοποίηση στη σχέση,

σεξουαλική παρενόχληση,
σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών.

Όλο αυτό το φάσμα των θεμάτων
που θα αναφερθώ εν συντομία

ως «θέματα βίας λόγω φύλου»,

έχουν θεωρηθεί ως θέματα των γυναικών
στα οποία μερικοί καλοί άντρες

βοηθάνε, αλλά έχω
ένα πρόβλημα με αυτή τη σκοπιά

και δεν το δέχομαι.

Δεν τα βλέπω σαν γυναικεία θέματα
στα οποία βοηθούν κάποιοι καλοί άντρες.

Για την ακρίβεια, θα υποστηρίξω
πως αυτά είναι αντρικά θέματα,

καταρχήν και κυρίως.

(Χειροκρότημα)

Προφανώς, είναι και γυναικεία θέματα,

το γνωρίζω αυτό,
αλλά το να αποκαλείς την βία

λόγω φύλου ως γυναικείο θέμα
είναι μέρος του προβλήματος,

για πολλούς λόγους.

Ο πρώτος είναι πως δίνει στους άντρες
τη δικαιολογία να μην προσέχουν.

Σωστά; Πολλοί άντρες
ακούν τον όρο «γυναικεία θέματα»

και τείνουμε να αποσυντονιζόμαστε και λέμε,

«Είμαι άντρας. Αυτό αφορά τις κοπέλες»,
ή «Αυτό είναι για τις γυναίκες».

Και ως αποτέλεσμα,
πολλοί άντρες δεν πηγαίνουν

πέρα από την πρώτη πρόταση.

Λες κι έχει ενεργοποιηθεί
ένα τσιπάκι στον εγκέφαλό μας,

και οι νευρώνες οδηγούν την προσοχή μας
προς μια διαφορετική κατεύθυνση

όταν ακούμε τον όρο «γυναικεία θέματα».

Αυτό ισχύει επίσης
και για τον όρο «φύλο»,

επειδή πολλοί άνθρωποι
ακούν τη λέξη «φύλο»

και νομίζουν πως σημαίνει «γυναίκες».

Οπότε νομίζουν πως τα θέματα του φύλου
είναι συνώνυμα με τα γυναικεία θέματα.

Υπάρχει μια σύγχυση με τον όρο φύλο.

Επιτρέψτε μου να σας δείξω
αυτή τη σύγχυση μέσω αναλογιών.

Ας μιλήσουμε για ένα λεπτό για τη φυλή.

Στις ΗΠΑ, όταν ακούμε τη λέξη «φυλή»,

πολλοί άνθρωποι νομίζουν
πως εννοούμε τους Αφροαμερικανούς,

τους Λατίνους, τους Ασιάτες-Αμερικάνους,
τους Ιθαγενείς Αμερικάνους,

τους Νοτιοασιάτες,
τους νησιώτες του Ειρηνικού, κ.ο.κ.

Πολλοί, όταν ακούν τη φράση
«σεξουαλικός προσανατολισμός»

νομίζουν ότι σημαίνει γκέι,
λεσβία, αμφιφυλόφιλος.

Και πολλοί, όταν ακούν τη λέξη «φύλο»,

νομίζουν ότι σημαίνει γυναίκες.
Σε κάθε περίπτωση,

δεν δίνεται προσοχή στην κυρίαρχη ομάδα.

Σωστά; Λες και οι λευκοί δεν έχουν
κάποιου είδους φυλετική ταυτότητα

ή ανήκουν σε κάποια
φυλετική κατηγορία ή κατασκευή,

λες και οι ετεροφυλόφιλοι άνθρωποι
δεν έχουν σεξουαλικό προσανατολισμό,

λες και οι άνδρες δεν έχουν φύλο.

Αυτός είναι ένας από τους τρόπους
που διατηρούνται δεσπόζουσα συστήματα

και αναπαράγουν τον εαυτό τους,
σαν να λέμε ότι

η κυρίαρχη ομάδα σπάνια προκαλείται έστω
για να σκεφτεί για την κυριαρχία της,

γιατί αυτό είναι ένα
από τα βασικά χαρακτηριστικά

της εξουσίας και των προνομίων,
η δυνατότητα να μην εξετάζεστε,

η έλλειψη ενδοσκόπησης,
το να καθίσταται αόρατος

σε μεγάλο βαθμό στη συζήτηση

για θέματα
που κατά κύριο λόγο μας αφορούν.

Και είναι εκπληκτικό πώς λειτουργεί αυτό

στην ενδοοικογενειακή και σεξουαλική βία,

πώς οι άνδρες έχουν
σε μεγάλο βαθμό σβηστεί

από τη συζήτηση για ένα θέμα

που αφορά κυρίως τους άνδρες.

Θα σας δείξω για τι πράγμα μιλάω

χρησιμοποιώντας την παλιά τεχνολογία.

Είμαι της παλιάς σχολής
σε ορισμένα θεμελιώδη θέματα.

Δουλεύω με - φτιάχνω ταινίες -
και δουλεύω με υψηλή τεχνολογία,

αλλά είμαι ακόμα παραδοσιακός
ως εκπαιδευτικός,

και θέλω να μοιραστώ μαζί σας
αυτή την άσκηση

που απεικονίζει στο επίπεδο
της δομής μιας πρότασης

πώς ο τρόπος που σκεφτόμαστε,

κυριολεκτικά, ο τρόπος
που χρησιμοποιούμε τη γλώσσα μας,

συνωμοτεί για να κρατήσει
την προσοχή μας μακριά από τους άνδρες.

Συγκεκριμένα, πρόκειται
για την ενδοοικογενειακή βία

αλλά μπορείτε να συνδυάσετε
άλλες αναλογίες.

Αυτό είναι από το έργο της φεμινίστριας
γλωσσολόγου Τζούλια Πενέλοπε.

Ξεκινάει με μια πολύ βασική πρόταση:

«Ο Τζον έδειρε τη Μαίρη».

Αυτή είναι μια καλή πρόταση.

Ο «Τζον» είναι το υποκείμενο.
Το «έδειρε» είναι το ρήμα.

Η Μαίρη είναι το αντικείμενο.
Καλή πρόταση.

Τώρα θα περάσουμε
στη δεύτερη πρόταση,

που λέει το ίδιο πράγμα
στην παθητική φωνή.

«Η Μαίρη δάρθηκε από τον Τζον».

Τώρα πολλά συνέβησαν
σε μία πρόταση.

Πήγαμε από το
«Ο Τζον έδειρε τη Μαίρη»

στο «Η Μαίρη δάρθηκε από τον Τζον».

Μετακινήσαμε την προσοχή μας
σε μία πρόταση από τον Τζον στη Μαίρη,

και μπορείτε να δείτε πως ο Τζον βρίσκεται
πολύ κοντά στο τέλος της πρότασης,

κοντεύει να πέσει από το χάρτη
του ψυχικού μας πεδίου.

Στην τρίτη πρόταση, ο Τζον πέφτει,

και έχουμε, «Η Μαίρη δάρθηκε»,

και τώρα όλα αφορούν τη Μαίρη.

Δεν σκεφτόμαστε καν τον Τζον.
Είναι εντελώς επικεντρωμένο στη Μαίρη.

Κατά την τελευταία γενιά,
ο όρος που έχουμε χρησιμοποιήσει

ως συνώνυμο με το «δάρθηκε»
είναι «κακοποιήθηκε»

έτσι έχουμε «Η Μαίρη κακοποιήθηκε».

Και η τελευταία φράση
σε αυτή την ακολουθία,

που ρέει από τις άλλες, είναι,

«Η Μαίρη είναι μια κακοποιημένη γυναίκα».

Έτσι τώρα η ταυτότητα της Μαίρης
- η Μαίρη είναι μια κακοποιημένη γυναίκα -

είναι αυτό που της έκανε
ο Τζον στην πρώτη πρόταση.

Όμως αποδείξαμε ότι ο Τζον έχει φύγει
από τη συζήτηση εδώ και πολύ καιρό.

Τώρα, όσοι από εμάς εργάζονται στον τομέα
της ενδοοικογενειακής και σεξουαλικής βίας

γνωρίζουμε ότι το να κατηγορούμε το θύμα
είναι σύνηθες σε αυτό το χώρο,

είναι δηλαδή σαν να κατηγορούμε
το πρόσωπο στο οποίο συνέβη

και όχι το πρόσωπο που το έκανε.

Και λέμε πράγματα όπως, γιατί αυτές
οι γυναίκες βγαίνουν με αυτούς τους άντρες;

Γιατί έλκονται από αυτούς τους άνδρες;

Γιατί γυρίζουν πίσω;
Τι φορούσε σε αυτό το πάρτυ;

Τι ηλίθιο πράγμα. Γιατί έπινε

με αυτή την ομάδα αντρών
σε εκείνο το δωμάτιο του ξενοδοχείου;

Κατηγορούμε το θύμα,
και υπάρχουν πολλοί λόγοι γι' αυτό,

αλλά ένας από αυτούς
είναι ότι η όλη γνωστική δομή μας

έχει συσταθεί για να κατηγορήσουμε
τα θύματα. Είναι κάτι το υποσυνείδητο.

Όλη η γνωστική μας δομή έχει συσταθεί
για να υποβάλουμε ερωτήσεις

για τις γυναίκες και τις επιλογές τους
και τι κάνουν,

σκέφτονται, και φοράνε.

Εγώ δεν πρόκειται να κατηγορήσω
τα άτομα που κάνουν ερωτήσεις

για τις γυναίκες, εντάξει;
Είναι μια δικαιολογημένη ερώτηση.

Αλλά ας είμαστε σαφείς:
Ρωτώντας σχετικά με την Μαίρη

δεν πρόκειται να μας οδηγήσει οπουδήποτε
όσον αφορά την πρόληψη της βίας.

Πρέπει να κάνουμε
ένα διαφορετικό σύνολο ερωτήσεων.

Μπορείτε να δείτε
πού το πάω, έτσι δεν είναι;

Τα ερωτήματα δεν έχουν να κάνουν
με τη Μαίρη. Έχουν να κάνουν με τον Τζον.

Τα ερωτήματα περιλαμβάνουν πράγματα
όπως, γιατί ο Τζον έδειρε τη Μαίρη;

Γιατί η ενδοοικογενειακή βία εξακολουθεί
να είναι ένα μεγάλο πρόβλημα

στις Ηνωμένες Πολιτείες
και σε όλο τον κόσμο;

Τι συμβαίνει;
Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες κακοποιούν,

σωματικά, συναισθηματικά, λεκτικά,
και με άλλους τρόπους,

τις γυναίκες και τα κορίτσια,
και τους άνδρες και τα αγόρια,

που ισχυρίζονται ότι αγαπούν;
Τι συμβαίνει με τους άνδρες;

Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες κακοποιούν
σεξουαλικά μικρά κορίτσια και αγόρια;

Γιατί είναι ένα κοινό πρόβλημα
στην κοινωνία μας

και σε όλο τον κόσμο σήμερα;

Γιατί ακούμε ξανά και ξανά

για νέα σκάνδαλα
που ξεσπούν σε μεγάλα ιδρύματα

όπως η Καθολική Εκκλησία
ή το ποδοσφαιρικό πρόγραμμα στο Πεν Στέιτ,

ή οι Πρόσκοποι της Αμερικής,
και πολλά άλλα;

Και σε τοπικές κοινότητες
σε όλη τη χώρα

και σε όλο τον κόσμο, έτσι δεν είναι;
Ακούμε συνεχώς γι' αυτό.

Η σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών.

Τι συμβαίνει με τους άνδρες;
Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες βιάζουν γυναίκες

στην κοινωνία μας και σε όλο τον κόσμο;

Γιατί τόσοι πολλοί άνδρες,
βιάζουν άλλους άνδρες;

Τι συμβαίνει με τους άνδρες;

Και τότε ποιος είναι ο ρόλος
των διαφόρων ιδρυμάτων

στην κοινωνία μας, που βοηθούν
στην παραγωγή ανδρών που κακοποιούν

σε πανδημικά ποσοστά;

Επειδή αυτό δεν αφορά
μόνο τους επιμέρους δράστες.

Αυτός είναι ένας αφελής τρόπος
για να κατανοήσεις ένα πολύ βαθύτερο

και πιο συστηματικό κοινωνικό πρόβλημα.

Ξέρετε, οι δράστες δεν είναι αυτά

τα τέρατα που σέρνονται από το βάλτο

και έρχονται στην πόλη
και κάνουν τις βρομοδουλειές τους,

και στη συνέχεια
υποχωρούν μέσα στο σκοτάδι.

Αυτό είναι μια πολύ αφελής
ιδέα, έτσι δεν είναι;

Οι δράστες είναι πολύ πιο φυσιολογικοί,

και καθημερινοί από αυτό.

Το ερώτημα λοιπόν είναι, τι κάνουμε εδώ

στην κοινωνία μας και στον κόσμο;

Ποιοι είναι οι ρόλοι
των διαφόρων φορέων

στο να βοηθάνε να δημιουργηθούν
άντρες που κακοποιούν;

Ποιος είναι ο ρόλος των συστημάτων
θρησκευτικών πεποιθήσεων,

η αθλητική κουλτούρα,
η κουλτούρα της πορνογραφίας,

η δομή της οικογένειας, της οικονομίας,
και πώς αυτό συναντά,

τη φυλή και την εθνικότητα
και τον τρόπο που διασταυρώνονται;

Πώς λειτουργούν όλα αυτά;

Και τότε, όταν θα αρχίσουμε να κάνουμε
αυτά τα είδη των συνδέσεων

και να θέτουμε αυτά τα σημαντικά
και μεγάλα ερωτήματα,

τότε μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς
μπορούμε να είμαστε μετασχηματιστικοί,

Με άλλα λόγια, πώς μπορούμε
να κάνουμε κάτι διαφορετικά;

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε τις πρακτικές;

Πώς μπορούμε να αλλάξουμε
την κοινωνικοποίηση των αγοριών

και τους ορισμούς του ανδρισμού
που οδηγούν σε αυτά τα αποτελέσματα;

Αυτό είναι το είδος των ερωτήσεων
που χρειάζεται

να θέσουμε και το είδος της εργασίας
που πρέπει να κάνουμε,

αλλά αν είμαστε επικεντρωμένοι
στο τι κάνουν και σκέφτονται

οι γυναίκες στις σχέσεις ή αλλού,

δεν πρόκειται να φτάσουμε
σε αυτό το σημείο.

Τώρα, καταλαβαίνω ότι πολλές γυναίκες

οι οποίες έχουν προσπαθήσει
να μιλήσουν για αυτά τα ζητήματα,

σήμερα και χθες και για πολλά χρόνια,

αποθαρρύνονται για τις προσπάθειές τους.

Τους φωνάζουν με άσχημα παρατσούκλια
όπως «πολέμιοι των ανδρών»

και «μισάνδρες»,

και το αηδιαστικό και προσβλητικό
«Φεμινάζι». Σωστά;

Και ξέρετε περί τίνος πρόκειται;

Λέγεται «σκοτώστε τον αγγελιοφόρο».

Είναι επειδή οι γυναίκες που είναι όρθιες

και υπερασπίζονται τον εαυτό τους
και τις άλλες γυναίκες

καθώς και τους άνδρες και τα αγόρια,
είναι μια δήλωση γι' αυτές

να κάτσουν κάτω και να το βουλώσουν,
να κρατηθεί το σημερινό σύστημα στη θέση του,

γιατί δεν μας αρέσει όταν
οι άνθρωποι ταράζουν τα νερά.

Δεν μας αρέσει όταν οι άνθρωποι
αμφισβητούν τη δύναμη μας.

Βασικά, καλύτερα να κάτσετε κάτω
και να το βουλώσετε.

Και δόξα τω Θεώ,
οι γυναίκες δεν το έχουν κάνει αυτό.

Δόξα τω Θεώ
που ζούμε σε έναν κόσμο

όπου υπάρχει τόσο πολύ γυναικεία ηγεσία
που μπορούν να το εξουδετερώσουν.

Αλλά ένας από τους ισχυρούς ρόλους
που μπορούν να παίξουν οι άνδρες σε αυτό

είναι ότι μπορούμε
να πούμε κάποια πράγματα

που μερικές φορές οι γυναίκες
δεν μπορούν να πουν,

ή, ακόμα καλύτερα, μπορούμε
να ακουστούμε να λέμε κάποια πράγματα

τα οποία οι γυναίκες συχνά δεν μπορούν
να ακουστούν να λένε.

Τώρα, εκτιμώ ότι αυτό είναι
ένα πρόβλημα. Είναι σεξισμός.

Αλλά είναι η αλήθεια. Κι έτσι ένα από
τα πράγματα που έχω να πω στους άνδρες,

και οι συνάδελφοί μου και εγώ
πάντα το λέμε αυτό,

χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες
που έχουν το θάρρος και τη δύναμη

να σηκωθούν και να πουν
κάποια από αυτά τα πράγματα,

και να σταθούν πλάι στις γυναίκες
και όχι εναντίον τους

και να προσποιούνται
ότι κατά κάποιο τρόπο αυτό είναι

μια μάχη μεταξύ των δύο φύλων
και άλλες τέτοιες ανοησίες.

Ζούμε μαζί στον κόσμο.

Και παρεμπιπτόντως, ένα από τα πράγματα
που πραγματικά με ενοχλεί

από τη ρητορεία ενάντια
στις φεμινίστριες και τους άλλους

που έχουν δημιουργήσει κινήματα
κακοποιημένων και βιασμένων

γυναικών σε όλο τον κόσμο

είναι ότι κατά κάποιον τρόπο,
όπως είπα, είναι αντί-αρσενικό.

Τι γίνεται με όλα τα αγόρια
που επηρεάζονται βαθύτατα

με αρνητικό τρόπο από όσα κάνει
ένας ενήλικας άνδρας

εναντίον της μητέρας τους,
τους ίδιους, τις αδελφές τους;

Τι γίνεται με όλα αυτά τα αγόρια;

Τι γίνεται με όλους
τους νέους άνδρες και τα αγόρια

οι οποίοι έχουν τραυματιστεί
από τη βία των ενηλίκων ανδρών;

Ξέρετε κάτι; Το ίδιο σύστημα που παράγει

άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους,
παράγει άνδρες που κακοποιούν άλλους άνδρες.

Και αν θέλουμε να μιλήσουμε
για άνδρες θύματα,

ας μιλήσουμε για άνδρες θύματα.

Οι περισσότεροι άνδρες θύματα της βίας
είναι τα θύματα βίας άλλων ανδρών.

Έτσι, αυτό είναι κάτι που οι γυναίκες
και οι άνδρες έχουν κοινό.

Είμαστε και οι δύο θύματα
της βίας των ανδρών.

Γι' αυτό και έχουμε άμεσο προσωπικό συμφέρον,

να μην αναφέρουμε το γεγονός
ότι οι περισσότεροι άνδρες που ξέρω

έχουν γυναίκες και κορίτσια
για το οποία νοιαζόμαστε πολύ,

στις οικογένειές μας,
τους φιλικούς μας κύκλους και αλλού.

Έτσι, υπάρχουν τόσοι πολλοί λόγοι
για τους οποίους πρέπει να μιλήσουν οι άνδρες.

Φαίνεται προφανές όταν το λες δυνατά.
Έτσι δεν είναι;

Τώρα, η φύση της εργασίας που κάνω
εγώ και οι συνάδελφοί μου

στην αθλητική κουλτούρα
και τον στρατό των ΗΠΑ, στα σχολεία,

έχουμε καινοτομήσει
με την προσέγγιση των παρευρισκομένων

στην πρόληψη της βίας λόγω φύλου.

Και θέλω να σας δώσω τα κυριότερα σημεία
της προσέγγισης των παρευρισκομένων,

γιατί είναι μια μεγάλη θεματική μετατόπιση,

αν και υπάρχουν πολλά στοιχεία,

αλλά η καρδιά του είναι, αντί
να βλέπουμε τους άνδρες ως δράστες

και τις γυναίκες ως θύματα,

ή τις γυναίκες ως δράστες,
τους άνδρες ως θύματα,

ή οποιουσδήποτε συνδυασμούς.

Χρησιμοποιώ το δυαδικό φύλο,
ξέρω ότι υπάρχουν περισσότερα

από τους άνδρες και τις γυναίκες,
από το αρσενικό και το θηλυκό.

Υπάρχουν γυναίκες που είναι δράστες,

και φυσικά υπάρχουν
και άνδρες οι οποίοι είναι θύματα.

Υπάρχει ένα ολόκληρο φάσμα.

Όμως, αντί να το δούμε
με τη δυαδική μορφή

επικεντρωνόμαστε σε όλους εμάς
που ονομάζουμε παρευρισκομένους,

και ένας παρευρισκόμενος
ορίζεται ως κάποιος που δεν είναι

ο δράστης ή το θύμα
σε μια δεδομένη κατάσταση,

δηλαδή με άλλα λόγια οι φίλοι,
οι συμπαίκτες, οι συνάδελφοι,

οι συνεργάτες,
τα μέλη της οικογένειας, όσοι από εμάς

δεν εμπλέκονται άμεσα
σε μια δυάδα κακοποίησης,

αλλά είναι ενσωματωμένοι σε κοινωνικές,
οικογενειακές, εργασιακές, σχολικές,

και άλλες ομότιμες
πολιτισμικές σχέσεις με άτομα

που μπορεί να είναι σε αυτή την κατάσταση.
Τι πρέπει να κάνουμε;

Πώς μιλάμε;
Πώς προκαλούμε τους φίλους μας;

Πώς υποστηρίζουμε τους φίλους μας;
Αλλά πώς μπορούμε

να μην παραμείνουμε σιωπηλοί
μπροστά στην κακοποίηση;

Τώρα, όταν πρόκειται για τους άνδρες
και την ανδρική κουλτούρα,

ο στόχος είναι να κάνουμε
τους άνδρες που δεν κακοποιούν

να προκαλέσουν τους άνδρες
που το κάνουν.

Και όταν λέω κακοποιούν,
δεν εννοώ μόνο

τους άνδρες που δέρνουν γυναίκες.

Δεν λέμε απλώς ότι
ένας άντρας του οποίου ο φίλος

κακοποιεί τη φίλη του,
πρέπει να τον σταματήσει

τη στιγμή της επίθεσης.

Αυτός είναι ένας αφελής τρόπος
για τη δημιουργία κοινωνικής αλλαγής.

Είναι μια συνέχεια, προσπαθούμε
να κάνουμε τους άντρες

να διακόψει ο ένας τον άλλο.

Έτσι, για παράδειγμα, εάν είστε άντρας
και είστε σε μια ομάδα αντρών

παίζοντας πόκερ, μιλώντας, κάνοντας παρέα,
χωρίς καμιά γυναίκα παρούσα,

και ένας τύπος λέει
κάτι σεξιστικό ή ταπεινωτικό

ή κάτι παρενοχλητικό για τις γυναίκες

αντί να γελάσετε
ή να κάνετε ότι δεν ακούσατε,

χρειαζόμαστε άντρες να λένε,
«Έι, αυτό δεν είναι αστείο.

Θα μπορούσες να μιλάς για την αδελφή μου,

θα μπορούσες να αστειευτείς για κάτι άλλο;

Ή θα μπορούσες να μιλήσεις για κάτι άλλο;

Δεν μου αρέσουν τέτοιες συζητήσεις».

Ακριβώς σαν να είστε ένας λευκός
και ένας άλλος λευκός

κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο,
θα ελπίζατε, εγώ ελπίζω,

ότι οι λευκοί θα διακόψουν
τον ρατσιστικό σχολιασμό

ενός άλλου λευκού.

Ακριβώς όπως με τον ετεροσεξισμού,
εάν είστε ένα ετεροφυλόφιλο άτομο

και εσείς οι ίδιοι δεν παρενοχλείτε ή κακοποιείτε

άτομα με διαφορετικό
σεξουαλικό προσανατολισμό,

αν δεν πείτε κάτι στο πρόσωπο
του ετεροφυλόφιλου που το κάνει αυτό

κατά μια έννοια, δεν είναι η σιωπή σας

μια μορφή συναίνεσης και συνενοχής;

Η προσέγγιση των παρευρισκομένων, προσπαθεί
να δώσει στους ανθρώπους τα εργαλεία

να διακόψουν αυτή τη διαδικασία
και να μιλήσουν

και να δημιουργήσουν
ένα κλίμα ομότιμου πολιτισμού

όπου η καταχρηστική συμπεριφορά
θα θεωρείται απαράδεκτη,

όχι μόνο επειδή είναι παράνομο,
αλλά επειδή είναι λάθος

και απαράδεκτο στον ομότιμο πολιτισμό.

Και αν μπορούμε να φτάσουμε
στο σημείο όπου οι άνδρες

που δρουν με σεξιστικούς τρόπους
θα χάσουν κύρος,

οι νέοι άνδρες και τα αγόρια
που δρουν σεξιστικά

και παρενοχλούν
τα κορίτσια και τις γυναίκες,

καθώς και άλλα αγόρια και άνδρες,

θα χάσουν κύρος ως αποτέλεσμα αυτού,
ξέρετε τι θα γίνει;

Θα δούμε μια ριζική μείωση της κακοποίησης.

Επειδή ο τυπικός δράστης
δεν είναι άρρωστος και διεστραμμένος

Είναι ένας κανονικός άνθρωπος.
Έτσι δεν είναι;

Ανάμεσα στα πολλά σπουδαία πράγματα
που ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ

είπε στη σύντομη ζωή του ήταν,

«Στο τέλος, αυτό
που θα πονέσει περισσότερο

δεν είναι τα λόγια των εχθρών μας

αλλά η σιωπή των φίλων μας».

Στο τέλος, αυτό θα πονέσει
περισσότερο δεν είναι οι λέξεις

των εχθρών μας,
αλλά τη σιωπή των φίλων μας.

Η ανδρική κουλτούρα
ήταν πάρα πολύ σιωπηλή

γι' αυτή τη συνεχιζόμενη τραγωδία
της βίας των ανδρών

κατά των γυναικών και των παιδιών,
έτσι δεν είναι;

Πάρα πολύ σιωπή.

Και αυτό που λέω είναι ότι πρέπει
να σπάσουμε αυτή τη σιωπή,

και χρειαζόμαστε περισσότερους άνδρες
για να το κάνουμε αυτό.

Είναι πιο εύκολο
στα λόγια παρά στην πράξη,

γιατί το λέω τώρα,
αλλά σας λέω ότι δεν είναι εύκολο

στην ανδρική κουλτούρα
να προκαλούν οι άντρες ο ένας τον άλλον,

το οποίο είναι ένας από τους λόγους
για τους οποίους

μέρος της αλλαγής της νοοτροπίας
που θα πρέπει να συμβεί

δεν είναι μόνο η κατανόηση
αυτών των θεμάτων ως ανδρικά ζητήματα

αλλά είναι επίσης
θέματα ηγεσίας για τους άνδρες.

Διότι σε τελική ανάλυση,
η ευθύνη του να πάρεις θέση

σε αυτά τα ζητήματα
δεν θα πρέπει να πέσει στους ώμους

μικρών αγοριών
ή εφήβων αγοριών στο γυμνάσιο

ή οι ανδρών στο κολέγιο. Θα πρέπει
να είναι σε ενήλικες άνδρες με εξουσία.

Οι ενήλικοι άνδρες με εξουσία
είναι αυτοί που πρέπει να λογοδοτήσουν

επειδή είναι ηγέτες σε αυτά τα ζητήματα,

γιατί όταν κάποιος μιλάει
σε έναν πολιτισμό από ομότιμους

και προκαλεί και διακόπτει,
αυτός ή αυτή

είναι ένας πραγματικός ηγέτης, σωστά;

Αλλά σε μεγάλη κλίμακα, χρειαζόμαστε
περισσότερους ενήλικες άνδρες με εξουσία

για να ξεκινήσουν την ιεράρχηση
αυτών των ζητημάτων,

και δεν το έχουμε δει ακόμα αυτό,
έτσι δεν είναι;

Τώρα, ήμουν σε ένα δείπνο
πριν μερικά χρόνια,

και δουλεύω εντατικά με το στρατό των ΗΠΑ,
σε όλες τις υπηρεσίες.

Ήμουν σε αυτό το δείπνο
και αυτή η γυναίκα μου είπε -

νομίζω ότι πίστευε ότι ήταν έξυπνη - είπε,

«Πόσο καιρό κάνετε εκπαίδευση ευαισθησίας

με τους πεζοναύτες;»

Και είπα, «Με όλο το σεβασμό,

δεν κάνω εκπαίδευση ευαισθησίας
με τους πεζοναύτες.

Τρέχω ένα πρόγραμμα ηγεσίας
στο Σώμα των Πεζοναυτών».

Ξέρω ότι η απάντησή μου είναι λίγο πομπώδης

αλλά είναι μια σημαντική διάκριση,
γιατί δεν πιστεύω

ότι αυτό που χρειαζόμαστε
είναι εκπαίδευση ευαισθησίας.

Χρειαζόμαστε εκπαίδευση ηγεσίας,
διότι, για παράδειγμα,

όταν ένας επαγγελματίας προπονητής
ή ένας μάνατζερ ομάδας μπέιζμπολ

ή μια ποδοσφαιρικής ομάδας - και δουλεύω
σε μεγάλο βαθμό σε αυτό το χώρο,

κάνει ένα σεξιστικό σχόλιο,
κάνει μια ομοφοβική δήλωση,

κάνει ένα ρατσιστικό σχόλιο,
θα υπάρξουν συζητήσεις

στα αθλητικά ιστολόγια
και στο αθλητικό ραδιόφωνο.

Και μερικοί άνθρωποι θα πουν,
«Χρειάζεται εκπαίδευση ευαισθησίας».

Και άλλοι θα πουν,
«Καλά, αφήστε το.

Ξέρετε, αυτή είναι υπερβολική
πολιτική ορθότητα

κι έκανε μια ανόητη δήλωση.
Ας προχωρήσουμε».

Το επιχείρημά μου είναι ότι
δεν χρειάζεται εκπαίδευση ευαισθησίας.

Χρειάζεται εκπαίδευση ηγεσίας,

γιατί είναι μια κακός ηγέτης,
γιατί σε μια κοινωνία

με διαφυλική και σεξουαλική
διαφορετικότητα --

(Χειροκρότημα) --

και φυλετική και εθνική πολυμορφία,
με το να κάνετε

τέτοια σχόλια, αποτυγχάνετε ηγετικά.

Αν μπορέσουμε να περάσουμε
αυτό το κομμάτι

σε ισχυρούς άνδρες και γυναίκες
στην κοινωνία μας

σε όλα τα επίπεδα
της θεσμικής αρχής και εξουσίας,

θα αλλάξει, θα αλλάξει

το παράδειγμα της σκέψης των ανθρώπων.

Ξέρετε, για παράδειγμα, δουλεύω πολύ

σε αθλητικά προγράμματα σε κολέγια
και πανεπιστήμια σε όλη τη Βόρεια Αμερική.

Γνωρίζουμε τόσα πολλά
για το πώς να αποτρέψουμε

την ενδοοικογενειακή
και σεξουαλική βία, σωστά;

Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία
για ένα κολέγιο ή πανεπιστήμιο

να μην έχουν κατάρτιση για την πρόληψη
της ενδοοικογενειακής και σεξουαλική βίας,

υποχρεωτική για όλους τους αθλητές
σπουδαστές, προπονητές, υπαλλήλους,

ως κομμάτι
της εκπαιδευτικής τους διαδικασίας.

Γνωρίζουμε αρκετά για να ξέρουμε
ότι μπορούμε να το κάνουμε αυτό εύκολα.

Αλλά ξέρετε τι λείπει;
Η ηγεσία.

Αλλά δεν είναι η ηγεσία
των αθλητών σπουδαστών.

Είναι η ηγεσία του αθλητικού διευθυντή,

του πρόεδρου του πανεπιστημίου,
των υπεύθυνων

που λαμβάνουν τις αποφάσεις
σχετικά με τους πόρους

και τις προτεραιότητες
στις θεσμικές ρυθμίσεις.

Τις περισσότερες περιπτώσεις αυτό
είναι αποτυχία της ηγεσίας των ανδρών.

Κοιτάξτε το Πεν Στέιτ.
Το Πεν Στέιτ είναι η αρχή

των στιγμών διδασκαλίας
για την προσέγγιση των παρευρισκομένων.

Είχατε τόσες πολλές περιπτώσεις
σ' εκείνο το επίπεδο

όπου οι άνδρες σε θέσεις ισχύος
απέτυχαν να ενεργήσουν

να προστατέψουν τα παιδιά,
στην περίπτωση αυτή, τα αγόρια.

Είναι πραγματικά απίστευτο.
Αλλά όταν φτάσετε σ' αυτό,

θα συνειδητοποιήσετε
ότι οι άνδρες πιέζονται.

Υπάρχουν περιορισμοί εντός
της ομότιμης κουλτούρας των ανδρών

και γι' αυτό χρειαζόμαστε
να ενθαρρύνουμε τους άνδρες

να σπάσουν όλες αυτές τις πιέσεις.

Ένας τρόπος είναι να πούμε

ότι υπάρχουν πολλοί άνδρες
που νοιάζονται πολύ για τα θέματα αυτά.

Το ξέρω. Δουλεύω με τους άνδρες,

και έχω δουλέψει με δεκάδες χιλιάδες,

εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες
για πολλές, πολλές δεκαετίες τώρα.

Είναι τρομακτικό, όταν το σκεφτείτε,
πόσα πολλά χρόνια.

Αλλά υπάρχουν τόσοι πολλοί άντρες
που νοιάζονται βαθιά γι' αυτά τα θέματα,

αλλά το να νοιάζεσαι
πολύ δεν είναι αρκετό.

Χρειαζόμαστε περισσότερους
άνδρες με τα κότσια,

με το θάρρος, με τη δύναμη,
με την ηθική ακεραιότητα

να σπάσουν την συνένοχη σιωπή μας
και να προκαλούν ο ένας τον άλλο

και να σταθούν με τις γυναίκες
και όχι εναντίον τους.

Με την ευκαιρία,
το χρωστάμε στις γυναίκες.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό.

Αλλά επίσης το χρωστάμε
στους γιους μας.

Το χρωστάμε επίσης στους νέους
που μεγαλώνουν

σε όλο τον κόσμο μέσα σε καταστάσεις
όπου δεν έκαναν την επιλογή

να είναι άντρες σε μια κουλτούρα
που τους λέει

ότι ο ανδρισμός είναι
ένας συγκεκριμένος τρόπος.

Δεν ήταν επιλογή τους.

Εμείς που έχουμε την επιλογή
έχουμε μια ευκαιρία

και ευθύνη απέναντί τους.

Ελπίζω ότι προχωρώντας μπροστά,
άντρες και γυναίκες,

με συνεργασία, μπορούμε
να ξεκινήσουμε την αλλαγή

και ο μετασχηματισμός θα συμβεί.

ώστε οι μελλοντικές γενιές
να μην έχουν το επίπεδο της τραγωδίας

που αντιμετωπίζουμε εμείς καθημερινά.

Ξέρω ότι μπορούμε να το κάνουμε.
Μπορούμε καλύτερα.

Ευχαριστώ πάρα πολύ.
(Χειροκρότημα)