Trauma Sensitive Mindfulness and Plum Village practice | Br Phap Linh 2022 06 12 June Retreat Talk 4

Değerli Thay, değerli ve sevgili topluluk

bugün Haziranın 12'si 2022 yılında

ve Assembly of Stars Meditasyon Salonundayız

Lower Hamlet'de, Plum Village'da

Haziran inzivamızın kaçıncı olduğunu bilmediğim günde

ve bir arada olmak büyük bir mutluluk

bugün travma hakkında biraz paylaşımda bulunmam istendi

Plum Village pratiği travma ile nasıl ilişkilenir?

ve travma terapisiyle?

ve bu konu üzerinde paylaşım yapmaya davet edilmiş olmam çok güzel

çünkü birkaç yıl önce bu mümkün olmayabilirdi

demek ki bir Sangha olarak büyüyoruz ve gelişiyoruz

artık o kelimeden korkmuyoruz

geleneğimizde sıkıca köklenmiş olmak ile

öğrenmeye ve büyümeye açık olmak arasında bir denge bulabiliyoruz

ve onu güncelleştirebiliyor ve incelikli hale getirebiliyor

ve pratiğimizin güncelliğini koruduğundan emin olabiliyoruz

ve etkili olduğundan

bu yüzden bunu bir tehdit olarak görmemize gerek yok

pratiğimizin bütünlüğüne tehdit olarak görmemiz gerekmiyor

pratiğin dışında da şeylerin var olduğu ve bunların içeri getirmenin uygun olduğunu

sıkıca köklenmiş kaldıkça ve pratiğimizi anladığımız sürece

bu yüzden sanırım bana bugün ki niyetimin ne olduğunu soracak olursanız

niyetim budur.

gerçekten sığınabilelim, Thay'ın bize sunduğu pratiğe ve öğretiye

gerçekten sığınma bulabilelim

ve aynı zamanda büyümeye devam etmesine izin verelim

çünkü Thay her zaman Dharma'nın büyümesine izin veriyordu

her zaman yaratıcıydı ve her zaman yeni

pratikler getiriyordu bu yüzden eğer

biz bunu yapmazsak Thay'ı onurlandırmış olmayız

onu muhafaza etmeyi ve olduğu gibi tutmaya çalışırsak

o zaman Thay'ın iyi öğrencileri olduğumuzu düşünmüyorum

ama her şeyi camdan dışarı atar

ve her şeyi değiştirirsek

o zamanda Thay'ın iyi öğrencileri değiliz.

bu yüzden bir denge olmalı

neyi dikkatle muhafaza etmemiz ve korumamız gerektiği

ve nerede mütevazi olmaya devam edip gelişmeye alan bulunduğunu bilmeye devam etmek arasında

2009 yılında

yirmi bir günlük inzivada Thay'ın

zamanımızın ıstırabı hakkında paylaşımda bulunduğunu hatırlıyorum

klasik Budizm'de belirli tür ıstıraplardan bahsederler

günümüzde artık güncelliğini yitirmiş olabilen

tipik olarak doğumun ıstırabı

ölüm, hastalık ve yaşlılığın ıstırabından bahsedilir

ama

belki doğum halen ıstıraba yol açabilir ama

ama eskiden olduğundan çok daha güvenli

bebek ölümlerindeki oran tüm dünyada büyük ölçüde azaldı

çok sevinçli bir şey olabilir

bildiğimiz üzere

bu yüzden ıstırap sayılmak zorunda değil

ölüm Thay'ın bize gösterdiği üzere,

hiç ıstırap olmak zorunda değil

ve Thay bize aynı zamanda ileri yaşın

çok güzel olabileceğini gösterdi

Thay bize ileri yaşından büyük keyif aldığını

hatırlatıyordu bize

çok huzurluydu çok rahattı

ve hastalık daha kısa bir zaman önce

kolektif olarak hastalığın ıstırabını deneyimledik

ve halen bunu deneyimlemekteyiz

ve aynı zamanda belki de

tıp, ilaca erişim artık daha iyi

ve Buda'nın zamanında olduğu kadar savunmasız değiliz hastalığa karşı

ve düşünüyorum ki

genel olarak uzun bir yaşam deneyimleyebiliriz

şanslıysak, oldukça iyi bir sağlıkla

bu yüzden sahip olduğumuz en acil tasamız olmayabilir

elbette ki halen oldukça zorlayıcı olabilir

fakat Thay başka şeyler tanımladı

öğretiyi güncellememizi istediği

İklim değişikliğine dair farkındalığımızın getirdiği ıstıraptan

konuşmamızı istedi

bu 2009 yılındaydı şimdi buna İklim Acil durumu diyebiliriz

ve iklim endişesi

bu yüzden güncellemeye devam etmeliyiz

biliyoruz ki

değişen iklimimizin ve çevrenin yıkımına dair endişe

ve artarak devam etmekte olan hava kirliliği ve doğal alanların tahribatı

bir milyona yakın canlı türünün yok olma riski altında bulunması

tüm bu şeyler

içimizde çok büyük ölçüde endişe yaratıyor

farkında olalım ya da olmayalım

ve özellikle genç insanlar için bugün büyüyen

bu akıllarında olmalı,

ve felç edici olabiliyor

dehşet verici

nasıl bir geleceğe sahip olacağız?

Thay 2009 yılında terör hakkında konuşmuştu

ve belki bu halen bir tehdit fakat

şimdi savaşın yıkımına şahit oluyoruz

savaşlar her zaman var oldu

eşitsizliğin sebep olduğu ıstırap var

yükselişte olan eşitsizlik

çok zengin ve çok fakir olanın arasındaki uçurum

sadece geçinebilmek için artmakta olan mücadele

orada da endişe var, baskı var

ayrımcılığın yol açtığı ıstırabın açıkça farkındayız

ırksal adaletsizliğin

tüm şekilleriyle ayrımcılığın

farklı cinsiyetlere karşı ayrımcılık veya

cinsel eğilime karşı

farklı cinsiyet kimliklerinin tanınmasının redediliyor olması

veya bu kimlikleri yok etme girişimi ve onların var olmadıklarını iddia etmek

bu ıstıraptır, gerçek travmatik ıstıraptır

ve bu yüzden tüm bu şeyleri nasıl ele alacağımızı bilmeliyiz

ve pratiğimizin güncel olduğunu kontrol etmeye devam etmeliyiz

ve zamanımıza uygun olduğunu

bu yüzden sorabiliriz hatta dün

birisi bana sordu travma ve ıstırabın arasındaki fark nedir

ne de olsa ıstırap daima var olmuştur

bu yüzden neden travma hakkında konuşmaya ihtiyaç var

bu iyi bir soru

ve düşünüyorum ki şunu hatırlamak yardımcı olacaktır

travma ve travma terapisi yalnızca bir çerçevedir

yani mutlak gerçek olmak zorunda değil

çok yardımcı olabilir ama onu ne zaman serbest bırakacağımızı da bilmeliyiz

kendimizi anlamanın bir yolu olarak ve

dünyayı anlamanın bir yolu olarak

bu yüzden travmaya dair farkındalık ve

travmanın toplumumuz üzerindeki

etkisine dair farkındalık

artış göstermiştir, muhtemelen en az

birinci dünya savaşından beri

büyük büyük babam

birinci dünya savaşından geri geldi

büyük büyük babalarımdan biri ve

deneyimi hakkında konuşamıyordu

hatta devlet tarafından deneyimi

hakkında konuşması engellenmişti

dönen askerler özel bir askeri kampta izole edildi

İskoçya'da

ve olukça uzun bir süre orada tutuldular

topluma dönmelerine izin verilmeden önce

çünkü devletin öyle bir korkusu

vardı hangi hikayeleri anlatacaklar

ve deneyimlemiş oldukları dehşetler

bunun sivil itaatsizliğe

yol açacağından endişeleniyorlardı

bu yüzden İskoçya'da her ne olduysa

sonrasında hiç bir zaman

hakkında konuşmadı

ömrü boyunca

ve hatta, onunla hiç tanışmadım

ama büyükannem ve babamdan duyduğuma göre

neredeyse tamamen donukmuş,

çok az konuşurmuş

etkileşimden kaçınmaya meyilliymiş

ve duygusal olarak çok kapalıymış

çok soğuk ve kayıtsızmış

ve gerçekten keyif alabildiği tek şey

büyüttüğü domateslerine bakmakmış

serada, ve orada sevgisini ve şefkatini

ifade edebiliyormuş

ama insanlara karşı soğuk ve kayıtsızmış.

ve o günlerde onun deneyimine bombardıman şoku deniyordu

bombaların sürekli patlamasını duymak ve sürekli

duyulan havaya uçurulma korkusunun

sinir sistemine ve beyinde bir tür karışıklığa sebep olduğu düşünülüyordu.

ama doğru şekilde anlaşılamadı ve

büyük ölçüde rededdildi çünkü

devlet halen insanların savaşa

gidebilmesini ve

dönen askerlerin bakımı için az kaynak vardı

bu yüzden ıstırapları çoğu zaman görmezden gelindi

ve bu devam etti ikinci dünya savaşı

Vietnam'dan Kore'den dönen askerler

hatta Irak ve Afganistan'dan bile

ve yavaşça ancak belki özellikle

Vietnam'dan gelen asker nesliyle Amerikaya

örüntüler belirmeye başladı ve

fark etmeye başladılar ki

sanki fazla gelen bir ıstırap

donabiliyor sinir sisteminin içerisine

ve insanları saplanmış bırakır

ve yaşamdan kopuk

ve hakkında daha fazla şey

öğrendikçe hakkında anlamaya

başladığımız şey, sinir sistemimizin

fazla gelen tehdit ve tehlike ile

baş etmek için yalnızca birkaç yola

sahip olduğu ve hepimiz temelinde aynı

sinir sistemine sahibiz şu anlamda

tehdit ne olursa olsun

sinir sisteminin tepkisi ancak birkaç şekilde olabiliyor

ister trafik kazası olsun ya da saldırı

hatta duygusal istismar veya savaş ya da

korkunç bir kazaya şahit olmak veya ona benzer bir şey

sinir sisteminin yapabileceği şeyler sayılıdır

ve sorabilirsiniz, dün arkadaşımın sorduğu gibi

neden Buda bundan bahsetmedi

neden bu yeni bir fenomenmiş

gibi görünüyor?

ve bu kısmen bilim insanların hakkında öğrendikleri ve araştırdıkları konu

örneğin gördükleri vahşi hayvanların travma yaşamadıkları

bu çok ilginç

donmazlar yani saldırıya uğramış olan bir geyik

bir yırtıcı hayvan tarafından ya da bir antilop

bir aslanın saldırısına uğradığında

bir daha aslanla karşılaştığında donmaz

çünkü donarsa yenir

halen kaçabilmeye ihtiyacı var

saplanıp kalamaz o fazla gelme halinde

ve bu yüzden bilim insanlarının

gözlemlediği üzere vahşi doğadaki hayvanlar

yaşamlarını tehdit eden bir olayla baş ederken

ve hayatta kalmayı başarırken

fark ettikleri şey hayvanın

tehlike geçtikten sonra ayağa kalkıp

titremeye başladığı tüm bedeninde

bu titreme bütün bedeninden geçer

ve sonrada başını kaldırır ve etrafına

ufka doğru baktığını ve yönünü tespit ettiğini ve sonra da

gayet iyi bir şekilde yürüyüp gittiğini

travmaya uğramadan

öyle görünüyor ki vahşi hayvanlar

halen hatırlayabiliyor halen doğal, kalıtsal olarak

bir erişime bir yola sahipler travmatik olayları

ve yaşamı tehdit eden durumlarla baş edebilmek için

ve bir şekilde sanki biz

bu kabiliyeti kaybettik gibi

görünüyoruz

ama ona sahiptik

ve aslında ona sahibiz

ve aynı bilim insanları

bu fenomeni araştırmış olanların gözlemlediği

yerli toplumlarda, kabile toplumlarında halen

bu zekaya sahip oldukları onlar baş etmeyi biliyor

travmayla, ve muhtemelen biz de biliyorduk

çok ta uzun olmayan bir zaman öncesinde

daha sıkı bir bağlılığa sahip toplumlarda yaşadığımızda

halen

kesintiye uğramamış manevi geleneklere sahip olduğumuzda

ve ritüeller ve atalarımızdan aktarımlar

bir toplum olarak bir araya gelebiliyor ve

dans edebiliyor ve şarkı söyleyebiliyor

ve arınabiliyorduk bilirsin ateşin etrafında dans etmek

bunu romantikleştirmek istemiyorum

ama öyle görünüyor ki birçok toplumda

bu halen mümkün ve halen titremeyi görürsün

ve insanlar halen kendini kaybetmemiş ve travma tarafından felce uğramamış görünüyor

öyleyse, biz bunu neden unuttuk?

bunun birçok sebebi var

bedenimizden giderek artan kopukluğumuza bakabiliriz

bedenlerimize yabancılaşmamız toplumumuzdan kopmuş olmamız

atalarımıza özgü pratiklerimizden kopmuş olmamız

ve bilgelikten ve zekadan

ve aslında daha ilginç olan soru şu

bununla ilgili ne yapabiliriz?

nasıl yeniden öğrenebiliriz travmanın sistemimizde ne yollarla

kaldığını ve bunu nasıl çözeceğimizi

bunu anlamamızın önemli olduğuna inanıyorum ve Thay

sinir sisteminin nasıl işlediğini öğrenmemiz konusunda ısrarlıydı

Pratiğimiz bedenlenmiş bir pratik

ve neyin olabileceğini bilmemiz gerekiyor

çok yardımcı olacak çerçevelerden biri

sinir sistemimizin farklı kollarını anlamak olacaktır

bir çoğunuz bunu zaten biliyordur

sempatik sinir sistemimiz var ve parasempatik sinir sistemi

sempatik olan savaş ya da kaç moduna girdiğimizde aktive olandır

kan uzuvlarımıza gitmeye meyilli olur

çok hızlı koşabiliriz savaşmaya hazırız ve kan

sindirim sistemimizden çekilir ve gövdeden

hızlı nefes alıp vermeye ağızdan solumaya meyilli oluruz

çok hızlı bir şekilde çok enerji sarf etmeye hazır halde oluruz

ve hayatı tehdit eden bir durumda yapacağımız ilk şey budur

veya hayatı tehdit edici olarak algıladığımız bir durumda

gerçekte hayatı tehdit edici olması gerekmez.

yalnızca aşırı olarak deneyimlediğimiz bir durum aşırı tehlike aşırı tehdit.

terlemeye başlayabilirsin, aniden

nefesin hızlanır

kalbin çok hızlı atar bir adrenalin patlaması yaşarsın

ama belki de tehdit aslında yaşamsal değildir

belki yalnızca nezaket göstermeyen birisidir

birisi sana sertçe konuşuyordur ama tepkin

sanki bir boz ayının saldırısına uğramış gibi

bunu yalnızca fark edebilmek iyidir

sinir sistemimizin nasıl aşırı uyarılıma geçtiğini fark etmek

savunmaya hazır korumaya hazır

bazen doğru tepkidir bazen doğru tepki değildir

bedenimiz elindekilerle en iyisini yapmaya çalışıyor

ve zihnimizle fark ederek ona yardımcı olabiliriz

a ben hayatı tehdit eden bir durumda değilim gibi

a bu insan gerçekten ıstırap çekiyor

çok öfkeli ve sinirli ama ben iyiyim

hayatım tehlikede değil

ne güzel

rahatlayabilirsin

ve parasempatik sinir sistemini harekete geçirmiş olursun

sinir sisteminin diğer kolunu

bazen dinlen ve sindir olarak ta adlandırılan

bu vagus siniri tarafından denetlenir

sanırım bu bedendeki en uzun sinirlerden biri

kendimizi güvende hissettiğimiz zaman aktif olur

rahatlayabildiğimizde

nefesimiz yavaşlayabilir

sindirim sistemimize enerji verebiliriz

kaslarımız hepsi rahatlayabilir aynen şu anda olduğu gibi

bu çok güzel

parasempatik sinir sistemini etkinleştirebilirsin

ve bunu etkinleştirmenin yollarından biri

dikkatimizi nefesimize vermektir

burundan nefes almak

gülümsemek

yer ile temasımızı hissetmek

duyularımızın farkına varmak

tenimizin üzerindeki hava

güvende olduğumuzu hatırlamak ve fark etmek

bu harikulade bir şey hatta etrafına bakabilirsin

soluna bak sağına bak

ve tüm bu harika insanlara bak

onlara gülümseyebilirsin

onlar sana gülümseyebilir

nezaket dolu insanlarla çevreli olduğumuzu tanımak harikuladedir

şefkati destekleyen ve besleyen bir toplulukta olduğumuzu

tolerans, saygı, sevgi

bu çok iyi hissedebilir

ve bizim rahatlamamıza izin verir

ve gerçekten rahatlamaya ihtiyacımız var

bu yüzden sinir sistemimizi nasıl düzenleyeceğimizi öğreniyoruz

kendimizi nasıl yatıştıracağımızı

memeliler olarak inanılmaz bir kapasiteye sahibiz

birbirimizi yatıştırmaya

nezaket dolu bir bakışla

bir gülümsemeyle, nazik bir dokunuşla

bu harika birbirimizi yatıştırabiliyoruz

ve kendimizi yatıştırabiliyoruz

nefesimizin farkına vararak

ve etrafımızın güvenli olduğunu fark ederek

bizi çevreleyen güzelliği hatırlayarak

ağaçları, üstümüzdeki gökyüzünü

altımızda yeryüzünün muhteşem mevcudiyetini

bizi destekleyen, bizi besleyen, devamımızı sağlayan

kendimize Çan'ın sesinden keyif almaya izin verebiliriz

eğer aşırı tehlike durumunda ne olduğu hakkında düşünecek olursak

eğer fazla geliyorsa, eğer durum bizim için fazlaysa

fiziksel olarak gücümüz yeterli değilse

tehdide karşı çıkmak için

bu biz çok küçüksek olabilir, çocuk isek

genel olarak savaşmamız mümkün olmayacaktır

hatta kaçmamız bile mümkün olmayabilir

ve bu bir trafik kazasında da olabilir

bir yetişkin olarak bile bir arabayla savaşamazsın

istediğin kadar güçlü ol

bir arabayı durduracak güçte olmayacaksın

yapabileceğimiz bir sonraki şey

donmaktır, ölü taklidi yapmaktır

bu parasempatik sistemin aşırı uyarılmasıdır

dinlen ve sindirden sonra

donmaya geçer aşırı yüklendiğinde

ve bu da bazı durumlarda

çok etkili bir hayatta kalma stratejisidir

çoğu etoburlar, yırtıcılar

bir kadavra yemeği sevmez çünkü

bunun onları hasta edebileceğini biliyorlar

bu yüzden sıkça bir hayvan kaçamayacağını fark ettiğinde

bir sonraki yapacağı şey kendini yere atmak ve ölü taklidi yapmaktır

ve bu olağanüstü ve hakkında

filmler izleyebilirsin aslanın veya

kaplanın bazen yaklaşır ve koklar

ve onu orada bırakır

çünkü zaten ölmüş olan bir şeyi

yemeye karşı bir tiksinti duyar

bu yüzden ölü taklidi yapmak işe yarayabilir

ve bu sinir sistemimizin

yapabileceği bir sonraki şeydir

ama bazı durumlarda çok etkili

olmayacağı açıkça bellidir

trafik kazalarında ölü taklidi yapmak işe yaramaz

duygusal şiddet ve istismar durumlarında pek etkili olmaz

ama elimizdekiler bundan ibaret

ve bedenimiz buraya gider

bu yüzden travma ile olan şey

eğer bunu titreyerek atamıyorsak

eğer erişimimiz yoksa o kalıtsal yetiye

travmayı hızlıca ve etkin bir şekilde işleme almayı

toplumumuzla, dostlarımızla

eğer şoku baskılamayı denersek

ve titreme tepkisini

ve böyle oluyor sağlık ekipleri öyle eğitiliyor ki

eğer birisinin ambülansta bir trafik kazasından sonra

titremeye başladığını ve şoka girdiğini görürlerse

ona yatıştırıcı verirler

toplumumuzda titreme tepkisinden korkuyoruz

ve onu baskılamaya meyilli oluruz

çünkü belki kalp krizi veya felç geçirirler diye düşünürüz

belki bir atak geçiriyordur ve onu durdurmalıyız

çünkü tehlikeli

yani unuttuk bunun belki de, bedenin

doğal bir hareket etme şekli olabileceğini

enerjiyi sistemin içinden geçirmeye yarayan

bunu büyük ölçüde unutmuş olduğumuz için

ve travmayı işleme almak için

var olan kalıtımsal süreçlere artık erişimimiz olmadığından

sinir sistemi bir yere saplanıp kalabiliyor gibi

ya aşırı çalışıyor halen savaş ve kaç modunda

halen her şeyi bir tehdit olarak görüyor

şimdi her şeyi bir tehdit olarak algılıyorsun

veya çok kolay tetiklenebiliyorsun

tehdit algılamaya yönelik

beden çok hızlı bir şekilde o moda girebiliyor

savaş ve kaç moduna

bunu kendimizde nasıl tanıyabiliriz?

ve birbirimizde

kendini çok yüksek, gergin enerji olarak gösterebilir

yüksek bir gerginlik seviyesi olarak

kolayca paniğe kapılırlar veya

sürekli olarak kuşku duyarlar

buna hiper tetikte olma diyebiliriz

her zaman tetiktesin bir ses duyarsın

yerinden zıplarsın

duygusal patlamalar olabilir

sürekli olarak tetikte olma algısı mevcut

rahatlamakta zorluk, uyumakta zorluk çekebilirsin

sindirmekte güçlük çekebilirsin

kolaylıkla öfkelenir veya düşmanlık duyarsın

ve agresivite

bu tabi ki her zaman öyle olduğun anlamına gelmiyor

ama kolayca tetikleniyor muyuz bunu fark etmeliyiz

ara vermeye davet edildim konuşmacılar

dışarıda yeniden düzenlenebilsin diye

harika bir yağmur aramız var

Çan'ın sesini dinleyebiliriz

içeri dışarı derin yavaş sakince gülümseyerek

mevcut an harika an

ne güzel, acele etmemiz gerekmiyor

çok önemli

sinir sistemimize neler olabileceği hakkında konuşurken

sürekli olarak kendimize dönmeli ve bu

bana nasıl hissettiriyor diye sormalı

ve bu şeylerden bazılarını

kendimizde tanıyorsak

utanç hissetmemek önemlidir ya da

bir şey yanlışmış gibi

aslında sinir sistemimiz çok zekidir

ve bu harika sinir sistemimiz bizi

hayatta tutmaya yardımcı oluyor

bizi hayatta tutmakta yardımcı oldu

halen buradayız

hepimiz hayatta kalanlarız

ve eğer bu şeylerden bahsediyorsam

bu bizim fark etmemiz

kendimizi daha iyi anlamamız için

birbirimizi daha iyi anlamamız için

ve korkmamamız için sinir sistemimizin

gidebildiği yerlerden

ve nasıl düzenleyeceğimizi bilmek

nasıl gözeteceğimizi o enerjilerle

nasıl dost olacağımızı bilmek

kendimizde ve birbirimizle

dostlarımızla, ailemizle, iş arkadaşlarımızla

ve Sangha üyelerimizle

bu yalnızca mindfulness

fark etmek

belirli durumlarda bize ne oluyor

ne kadar hızlı tehdit alında hissedebildiğimiz

ve bu rahatsızlık, kendimizi aşina

olmadığımız bir durumda hissetmek

rahat hissetmemek

ne yapmaya meyilli oluruz

spektrumun bir tarafında

aşırı tetikte olmaya meyilliyiz çok tetikte

ve sistemimizin diğer baş etme yolu

donmamız gerektiyse hayatta kalabilmek için

tehdit edici her ne olmuşsa

o zaman sistemimiz o modda

saplanıp kalabilir belli bir yere kadar

büyük veya küçük ölçüde

ve bu alışkanlık haline gelmiş

bir tepki olabilir rahatsızlık veya

tehdit durumlarına karşı

kapanırız

bunu kendimizde nasıl tanıyabiliriz

ve birbirimizde?

sıkça kendimizi uyuşmuş hissedebiliriz

sosyal durumlardan ve

aşina olmadığımız durumlardan

geri çekiliyor olabiliriz

fiziksel duyumsamalarımızdan kopuk hissedebiliriz

veya hiç bir şey hissedemeyebiliriz

insanlar inzivalarda duygularınla

temasa geçmek hakkında konuştuklarında

bu bazı insanlar için çok gizemlidir

ne demek istiyorsun ben hiç bir şey hissetmiyorum

belki yalnızca uyumak isteriz çokça

kendimizi çok halsiz hissedebiliriz

depresyon olarak ortaya çıkabilir

düşük mod düşük enerji

düşük motivasyon

bazen bu tekdüze duygulanım

olarak adlandırdığımız şekilde ortaya çıkar

bunun anlamı çok az duygusal tepkin olur

her zaman biraz boş görünürsün

otomatik pilotta olabiliriz

zamanın büyük çoğunluğunda

ve erişilmez duygusal olarak erişilmez

ve bu hepimizin başına gelebilir

arada bir, bazen daha çok bazen daha az

bunun bir potansiyel olduğunu

gidebildiğimiz bir yer olduğunu bilmek iyidir

tehdit veya rahatsızlık durumlarının

bizi buraya itebildiğini

ve bu eğilimi ne kadar tanırsak

onu o kadar sevebiliriz

ve ona hassasiyetimizi ve kabul

sunabiliriz ve kendimize

duygusal tepkilerimizi düzenlemenin

yollarını bulabiliriz

sinir sistemimizi düzenlemek için

kendimizi bu iki aşırı ucun arasındaki alana

geri getirebilmek

bu gerçekten aslında bir nevi derin mindfulness

alışkanlık halini almış tepkilerimizi bilmek

tehdit veya rahatsızlık durumlarına verdiğimiz

ve arada dengenin bulunduğu bir alan vardır

sempatik ve parasempatik uyarılmanın arasında

sempatik sinir sistemine ihtiyacımız var

sempatik sinir sistemi kötü değil

biraz kas tonuna biraz enerjiye biraz canlılığa ihtiyacın var

kendimizi matlaştırmak uykuya dalmak için burada değiliz

dinginliği pratik ediyor olabiliriz

ancak dinginlik çok dinamik olabiliyor

yaşam dolu, canlılık dolu

berraklık dolu

bu Sangha'da farkında olabileceğimiz bir şey

birbirimize pratiğe ve Sangha'ya

sığınmaya yardımcı olurken

ister keşişler topluluğunda

ister halk topluluğunda olsun

buradaki herkes muthemelen

bir Sangha kolaylaştırıcısı olmuştur

ve topluluğumuzda bir risk var

o düşük uyarılımın, tekdüze duygulanımın

aşırı derecede pasif olmanın

yanlışlıkla çok derin pratik olarak algılanabilir

bilmemiz gerekiyor

sırf biri sürekli olarak gözleri kapalı

bir şekilde oturuyor diye

bu pratik yaptıkları anlamına gelmiyor

ve bu bazen bizim için de geçerli olabilir

bu yüzden bilmeliyiz nasıl tanıyacağımızı

Thay'ı düşündüğümde

Thay çok dingin olurdu çok sessiz

ama göz göze gelirsen wow öyle bir canlılık

bir duruma tepki vermekte öyle hızlı

mutlak sessizlikten bir espiri patlatmaya

ve herkesi güldürmeye geçebiliyordu

bütün topluluğu rahatlatırdı

ve diğer ucu düşünürsen, yüksek uyarılımda

yüksek tepkide olma potansiyelini

hatırlıyorum bir seferinde bu alanda

oturuyordum ve salonun arkasındaki

plastik sandalyelerden biri aniden çatladı ve çöktü

üzerinde oturmakta olan kişiye talihsiz bir şekilde

ve salonda oturanların çoğu şöyle yaptı

ve büyük bir tepkileri oldu

kolektif bir tepki

ve Thay bir kartal gibiydi

burada oturuyordu ve gözleri anında

sandalyenin çöktüğü yere gitti

ve hiç bir şey yoktu

durgun bir su birikintisi gibi

tepki yok

ve bu ölçülebiliyor, uzun süredir

meditasyon yapanlar üzerine

yapılan bilimsel araştırmalarda

şaşırtıcı uyarıcılara nasıl tepki verdiklerine dair

ve küçük bir tepki oluyor

fakat toparlanma süresi çok ama çok hızlı

kendilerini kaybetmiyorlar

paniğe kapılmıyorlar

neredeyse anında dinginliğe dönebiliyorlar

birkaç çerçeve sunabilirim

bize yardımcı olabilecek

çünkü zaman çok hızlı akıyor

bir anlamda travmaya duyarlı mindfulness

hakkında öğreniyoruz

travma bilinçli mindfulness

bu tanışık olmamız gereken çok önemli bir terim halini alıyor

ve kendimize bir topluluk olarak sorabiliriz

pratiğimiz travma bilinçli mı?

travmaya duyarlı mıyız? risklerin farkında mıyız

bugün online mindfulness'ın verebileceği

potansiyel zarar üzerine birçok makale bulabilirsiniz

pratiğin, meditasyon pratiğinin

ve topluluk olarak bize de sorular gelmeye başladı

insanlar bize geliyor ve diyor ki

meditasyon yapmak istiyorum

ama bu makaleleri okudum ve çok ürkütücü geliyor

belki meditasyon benim geçmişime sahip olan

birisi için iyi değildir

geçmişimde travmam olabilir

meditasyon beni tümüyle kendime dair

takıntılı mı yapacak, panik ataklar geçirip endişe mi duyacağım

ve kişilik kopukluğu duyacağım episodlar mı geçireceğim

bu soru bana soruldu

kolektif olarak buna nasıl tepki vereceğimizi bilmeliyiz

benim için cevabı biraz.. pratiğimiz travma bilinçli mi

bazen

olabiliyor

travma bilinçli değil mi? bazen

tehlikeli mi?

bazen, belki

genelde değil, genel olarak Thay'ın

inzivalarımızı oluşturma şekli

Sangha pratiğimiz

çok ama çok güvenli

ama neden güvenliği olduğunu bilmek önemli

ve bizi koruyanın ne olduğunu bilmek

potansiyel risklerden, çünkü o zaman

çerçeveye sahip olduğumuzda

bu güvenin yeteri kadar bulunmadığı

zamanın farkında olabiliriz ve ona

nasıl vurgu yapılabileceğini

ve nasıl tekrar oluşturulabileceğini

bü yüzden

tahtaya bir şeyler yazalım

tolerans penceresi yazdım

bir anlamda bundan zaten bahsediyordum

sinir sistemimizin aşırı uyarılmaya gidebildiğini biliyoruz

bu sempatik sinir sisteminin etkinleşmesi

ya da aşırı düşük uyarılıma girebilir

bu da kapanma, donma tepkisidir

ve bu çerçeve tolerans penceresi

Dan Siegel tarafından tanıtılmıştır

karmaşık sistemlerin enerji ile nasıl baş ettiklerini

anlamak için

ve sonra da insan sinir sistemine uyarlandı

ve fikir şu aşırı yüksek uyarılma

ve aşırı düşük uyarılma arasında

bir dengeli halin bulunduğu

parasempatik ile sempatik

uyarımın arasında yer alan bir denge

ve bu aynı zamanda,

nörobilimin bir kolu polivagal teorisini tanıttı

bu tartışmalı, herkes bunun doğru bir analiz

olduğu konusunda hemfikir değil

fakat bilim insanı Stephen Porges

bu teoriyi tanıtırken vagus sinirinin

bedenin önüne ait bir kolunun olduğunu

ve arkaya ait bir kolunun olduğunu söyler

ve araştırmasına göre önde bulunan

frontal vagus siniri sosyal etkileşimi düzenliyor

ona göre sosyal etkileşim bu orta alanda

kalabilmek için çok önemli

ve ona göre vagus sinirinin arkaya ait

dorsal kolu sistemimizin dinlen ve sindir

ve kapanma potansiyelini düzenliyor

bu çerçevelerin herhangi birinde

takılı kalmak mecburiyetinde değiliz

ama onların farkında olmak yardımcı olabilir

yararlı olabilirler fakat bu bilimin henüz

çok yeni olduğunu hatırlamalıyız

kısa zaman önce öne atıldı ve yanlış olabilir

veya halen geliştirilebilir

bu yüzden pratiğimizi ve geleneğimize

böyle bir çerçeve ile yaklaştığımızda

eşitlik bileşiğine karşı temkinli olmalıyız

çünkü pratiğimiz zamana karşı

dayanaklılığını kanıtladı

2500 yıldan uzun bir süre

Budist öğreti işlevselliğini sürdürdü

çok iyi bir şekilde, ve bu teori çok yeni

ve bizim pratiklerimiz kadar iyi test edilmiş olmayabilir

aynı zamanda üstünlük kompleksine

düşmek istemeyiz ya da fazla kibirli olup

en iyi pratiğin bizimkisi olduğunu düşünmek

bu da bir tuzak olurdu

ama şöyle olabilir, Sangha'da

kök salmaya başladığımızda

ve bir uygulayıcı olarak

yolculuğumuza başladığımızda

bazen bir şeyin bizim için

işlevsel olmadığını bulabiliriz

kendimizi saplanmış hissederiz

ve o zaman atlayıp ah

pratik işe yaramıyor

demek çok kolaydır

başka bir şeye ihtiyacım var

farklı bir şeye ihtiyacım var

ve bu çok normaldir

çünkü içimizde çok sabırsız olan bir şey var

hızlı onarım istiyoruz

ve pratik ile etkileşime girebilmek için bile

çokça sabra ihtiyacımız var

çokça inada belki de

çokça kararlılığa

çünkü pes etmek ve başka yere bakmak

çok kolaydır

benim yapmayı tercih ettiğim şey

Thay'ın bize öğrettiği pratikte

tümüyle köklenmiş kalmak

ama bu pratiğin zenginleştirilme

olasılığına açık kalmak

ve büyütülmesine

travmaya duyarlı mindfulness'ten bahsettiğimiz zaman

bize sunulan beş prensip vardır

ve ilki pencerede kalmaktır

tolerans penceresinde kal

ve ilginçtir çünkü bu aslında hedef değildir

öyle değil mi, ama onu nasıl

yapacağımızı öğrenmemiz lazım

çünkü bazı durumlar vardır ki

tolerans penceremizin genişlemesine

izin vermemiz gerekir, biraz da olsa

rahatsızlığa giriş yapabilmek için

ve bununla barışık olmak

kendimize izin vermek

acımızı tanımaya, hüznümüzü,

öfkemizi, pişmanlığımızı

orada olmasına izin vermek

yani her zaman tümüyle rahat

olmak zorunda değiliz

eğer yalnızca rahatlık alanımızda kalırsak

tolerans penceremiz darlaşacaktır

ve genişlemesini istiyoruz

pencerede kalmakla ilgili nokta

orada her zaman kalıyoruz anlamına gelmiyor

o pencerede nasıl kalacağımızı biliyoruz

anlamına geliyor

peki bunu bir Sangha olarak nasıl yaparız?

pek çok yolu olduğunu düşünüyorum

Dharma paylaşımını düşünebiliriz

Dharma paylaşımı ortak-düzenleme

için sahip olduğumuz çok önemli bir pratiktir

eğer kırılgan hissediyorsan

ve kolayca tetiklenebilir,

ama bu pratikte deneyim sahibi olan insanlarla

çemberde oturursan

ve birisinin ıstırabı paylaştığını görürsen

ve seni tetikliyorsa ve şöyle hissediyorsan

hayır bu benim için çok fazla

şimdi kendi travmama girerim

benim için travma dolu şeyleri yüzeye çıkartacak

bu benim için iyi değil

bu tehlikeli bir durum

ama o an kolaylaştırıcına bakarsın ve onun

-umarım ki- tetiklenmediğini fark edersin

onlar halen pencerelerindeler

duygusal olarak kapanmış değiller

halen açık, şefkat dolu, nezaket dolular

paniğe kapılmıyorlar, aşırı yüksek uyarılıma maruz değiller

birisi ıstırap paylaşmaya başladığı an

aceleyle Çan'ı davet etmiyorlar

bu olabilir, ıstıraba alerjimiz olabilir

veya bir korku duyuyor olabiliriz

çünkü bazen ne yapacağımı bilemem

birisi derin ıstıraba girdiğinde

bu yüzden hemen Çan'ı davet et

bir şarkı söyleyin

Dharma kolaylaştırıcıları var bunu bölebilecek

ıstırap mı aman çok ağır çok ağır diyerek

bir şarkı şöyle mutlu mutlu her şey yolunda

niyet iyi

ama belki de en maharetli yol değil

bu yüzden korkusuz olmalıyız

ıstırabın karşısında, ve bunun yapmanın tek yolu

kendi ıstırabımızla karşılaşmış olmaktır

ve kendi ıstırabımıza karşı da

korkusuz olmalıyız

iyi bir kolaylaştırıcının bulunduğu durumda

ve en azından bazılarının pratiklerinde

sağlam oldukları bir çemberde

fark edeceğiniz şu olacaktır

dur bir dakika ben paniğe kapılıyorum

ya da ben kapanıyorum

ya da ben kopuyorum

ama onlar değil

ve böylesine sosyal varlıklar olduğumuzdan

birimizi aynalarız

ve bir iki üç dört kişi bulunuyorsa grupta

kendini kaybetmeyen, dinleyebilen

açıklıkla, nezaketle, şefkatle

o zaman şöyle yapabilirsin

a belki de bu tehlikeli değil

ve senin sinir sistemin

onların sinir sistemi tarafından düzenlenir

ortak-düzenleme yaparız

ve bunu sürekli olarak yapıyoruz

şu anda bunu yapıyoruz

güvenli bir çevrede bulunarak

kendilerini kaybetmeyen insanlarla

bu bizim kendimizi

kaybetmememize yardımcı olur

bu çok güzel

yürüyüş meditasyonu ortak-düzenlemedir

gerçekten adımlarında mevcut olan

birisini gördüğünüzde

gerçekten varmış, gerçekten evinde

hiç bir şeyin arkasından koşmayan

yaşamın mucizeleriyle temasta olan

bu harika bir davettir

sinir sistemini o aynı kanala ayarlamak için

bu çok doğal bir şekilde olur, çabasızca

ve Thay'ın bizim için tasarladığı buydu

ve çok ilginçtir, bazı insanlar

inzivalarımıza gelir ve derler ki

a bu yeterince derin değil

kendi başıma pratik yapmayı seviyorum

ve bu yüzden yürüyüş meditasyonunu atlarlar

ben yalnız başıma

yürüyüş meditasyonu yapacağım

derler, ormanda

bu çok kısa bir zaman önce oldu

a yok ben Sangha'yla oturmayı sevmiyorum

kendi başıma oturmayı seviyorum

ve inzivaya geldiğimde

uzunca oturmayı severim bu yüzden

Dharma konuşmasına katılmayacağım

ben yalnızca oturma meditasyonu

pratiği yapmak istiyorum

Plum Village'a geliyorlar ama Plum Village'a gelmeden

Plum Village'i atlıyorlar

çünkü Plum Village bir yer değil

Plum Village yapılan pratiktir, Sangha'dır

ve biz de bazen bunu yaparız

sunulana direniyor, ret ediyoruz

ve daha iyisini bildiğimizi sanıyoruz

bu yüzden alçakgönüllü olmak iyidir

ve kalbimizde biraz açıklık bırakmak

Thay'ın bize sunduklarına karşı

en azından şu soru bulunsun sizde

belki Thay doğru bir noktaya değiniyor

belki

en azından deneyin

tüm kalbinle dene

sosyal etkileşim aracılığıyla

bolca ortak-düzenleme yer almakta

ve bu sosyal etkileşim

konuşmak olmak zorunda değil

çok sessiz olabilir

birisinin bilinçli farkındalıkla

yemeğini keyifle yemesini izlemek olabilir

gerçekten yediklerinden keyif alan, bilinçli farkındalıkta

birisinin bulaşıklarını yıkarken görmek olabilir

nihai boyutta

kaçımız bunu gerçekten yapıyor?

kaçımız bunu hala yapıyor?

yoksa konuşuyor muyuz

bulaşık yıkama sırasında

bulaşıklarımızı yıkarken

travmaya duyarlı mindfulness'in ilk prensibi

pencerede kal

ya da pencerede nasıl kalındığını bil

tam olarak aynı şey değil

bakın bu pencere

öyleyse kendimize şunu sorabiliriz

bir topluluk olarak,

pencerede nasıl kalınacağını biliyor muyuz?

evet

pencerede kalmamıza yardımcı olacak

pratiklerimiz var mı?

kesinlikle

her zaman pencerede kalıyor muyuz?

hayır

pratiklerimiz daima işe yarar mı?

hayır

yanlış ta gidebilir

ama bu çerçeveye sahipsek

tekrar bakmak güzeldir

burada ne yaptığımıza ve burada sunulanlara

ve bunu yapmamıza nasıl yardımcı olduğuna

bu bize daha da çok inanç verebilir

Thay'ın bize sunduğu pratiğe dair

sunulan ikinci prensip

dikkatimizi başka yere yöneltebilmek

istikrarı desteklemek için

başka bir çerçevede,

çoğunuzun muhtemelen bildiği

somatik deneyimleme çerçevesinde

bu muhtemelen salınım olarak adlandırılır

bizim pratiğimizde doğru gayret

olarak adlandırılır

tam olarak uyuşmaz

fakat bu ne anlama gelir

istikrarı desteklemek için

dikkatimizi başka yere yöneltmek

anlamı şu dur çok fazla geldiğinde

bunu biliriz

hepimiz ıstırabımızı anlama isteğine sahibiz

ve dünyanın kolektif ıstırabını anlamaya

ama şunu da biliyoruz ki bazen

ıstırabımızla temasta olmanın

kendisi bile fazla gelebilir

eğer yara fazla tazeyse

veya fazla derinse

veya fazlasıyla uzun bir süredir oradaysa

öyle olabiliyor ki ona ne zaman dokunsak

farkındalığımızı tamamen kapsar

aciz bırakılmış hissederiz

gerçekliğimizi devralabilir

ona flash back (geçmişe dönmek) deriz

ve bu istemsiz gerçekleşebilir ve fazla gelebilir

ve bu bana oldu

ve ne yapacağını bilmek çok zordur

çünkü o koşul altında belli pratikler

daha önceki kadar iyi çalışmayabilir

bu yüzden bu bana olduğunda

oturma meditasyonu yapmak çok zorlaştı

hatta imkansızdı, gözlerimi kapatamıyordum

gözlerimi kapattığımda geçmişten görüntüler gelirdi

ve devralırdı

travmanın akla gelişi çok hamdı, aniydi,

bilincimden fışkırarak çıkıyordu

çocukluğumda farkında olmadığım bir şeydi

birden ortaya çıktı, çok güçlü

ve biraz zorluk çekiyordum

tam olarak ne yapacağımı bilmiyordum

manevi kardeşlerimden destek istedim

fark ettim ki bir rehber olarak rolüme devam etmem çok zor olacaktı

yeni adayların rehberliğinde

kendimi fazla hassas, fazla kırılgan hissediyordum

ve düşünüyorum ki eğer bu rolde devam etseydim

potansiyel olarak benim için

çok zarar verici olacaktı

bir koşulda mış gibi yapacaktım

iyi olduğumu rehberlik edebileceğimi

istikrar ve destek sunacaktım

içimdeyse kendimi parçalara ayrılmış hissediyordum

yönünü kaybetmiş, kırılgan

bu yüzden manevi kardeşlerime gittim

ve bu rolden geri çekilmeyi istedim

ve zaman verilmesini, kırılgan olmak için

ve dağılmam için kendime izin vermek için

ve bunu yapmaya iznimiz var

bunu yapabilirsin

bunu yapmak çok zordur çünkü sıkça

travmayla birlikte gelen

özellikle erken çocukluk travmalarında

fazla gelen utanç duygularıdır

bu yüzden bir Sangha olarak ta kabiliyetli olmalıyız

birisi bize bir koşulla geldiğinde

utançlarına utanç eklememe konusunda

onları kötü hissettirmemek konusunda

ve dürüst olmalıyız, bazen bunu yaparız

bazen tepkimiz, neyse pratiğini arttırmalısın

gerçekten pratik yapıyor olsaydın

böyle ıstırap çekmezdin

böyle bir şey duydum

ve bu tepki ne yapacağımızı

bilme yoksunluğundan gelir

ve nasıl yardım edeceğimizi bilmemek

bu yalnızca bir refleks

o tepkiye karşı da şefkat gösterebiliriz

ne yapacağımızı bilmemek te olabiliyor

ve bunu kabullenmek daha iyi olurdu

ve merak duymak çünkü o

pratiğe devam

daha fazla otur

git pratik yap

bir anlamda bu kapanmaktır

duygusal olarak erişilemez olmak

nezaket dolu değildir, şefkat dolu değildir

geleneğimizde harika bir Dharma öğretmeni bulunur

Jo-Ann Rosen o da bunun hakkında öğretiyor

fakat bunu tolerans penceresi

olarak adlandırmıyor, fırsat penceresi

olarak adlandırıyor

ve bunun çok güzel olduğunu düşünüyorum

çünkü yalnızca her şeye tolerans

göstermekle ilgilenmiyoruz

ama fırsat penceresi meraklı olabileceğimiz yerdir

burası farkındalık sahibi olabileceğimiz yerdir

açık olabileceğimiz

şefkat dolu olabileceğimiz

kapandığımızda şefkat dolu değiliz

eğer aşırı uyarıldıysak

kuşku duyarız, tehdit hissederiz

o da şefkat dolu değildir, meraklı değildir,

nezaket dolu değildir

ne mutlu bana ki manevi kardeşlerim

çok şefkat dolu, çok merak dolu

nezaket doluydu

ve bana bolca alan sundular

ve sana nasıl destek olabilirz

neye ihtiyacın var dediler

benim acelem vardı

yaşamımdaki bu aksaklıkla

bu travma patlamasıyla

baş etme konuşunda

onu geri koymak istiyordum

onu anlamak, dahil etmek, hızlıca

ve bu kültürümüzde özdeşleşebileceğimiz

bir şeydir, bu meyil, biz batı eğitimli

insanlar olarak Budist geleneğine

yaklaşımda bulunduğumuzda

çıkarım yönüne giden

bir zihin yapısına sahip olabiliriz

ve hızlı çözümler arayışında olmak

bu bir nevi bizim hızlı çözüm

ihtiyacımızı tatmin etmemiz için

pratiğin ona göre uyarlamasını yapmaktır

bazen kırılmış hissederiz, toplumumuz kırılmış,

kapitalizm kırılmış, ama onu nasıl

çözeceğimizi bilmiyoruz bu yüzden

daha iyi hissetmek için hızlı bir çözüm isteriz

devam edebilelim diye

doruk deneyimler arayışında da olabiliriz

çok yoğun olan deneyimler

bir anlamda travmam ortaya çıktığında

düşündüm ki tamam yeterince

derinine inmeliyim ve diğer taraftan da çıkmalıyım

kara deliğin içine dal ve bilirsin işte

belki bir solucan deliğine dönüşür

ve diğer taraftan çıkarım ve her şey iyi olur

aslında yoğunluk arayışındaydım

ama ihtiyacım olan bu olmayabilirdi

ihtiyaç duyduğum salınım idi

veya istikrarı desteklemek için

dikkatimi başka yere yöneltmeye

bu ne anlama geliyor bunun anlamı

derin bir ıstırap ile temas halinde

olduğumuz zaman sınırımızı biliriz

bizi pencereden dışarı ittiğinde, bunu biliriz

ve dikkatimizi başka bir şeye

yönlendirmeyi biliriz

geleneğimizde buna sahip miyiz?

evet kesinlikle sahibiz

mindfulness'in 16 nefes egzersizinde

beşinci ve altıncı egzersiz

ıstırabımıza derin bakışa geçmeden önce

besleriz ve biliriz neşe hissinin

nasıl oluşturulacağını, mutluluk

hissinin nasıl oluşturulacağını

Thay bize sürekli olarak hatırlatıyor

yaşamın mucizeleriyle temasta olmayı

bu salınımdır, bu ıstıraba temas edebilme yetisidir

ortaya çıkmasına izin vermek

birazcık, girdapın merkezine dalmak için değil

yalnızca ona temas etmek için

kendimi iyi hissedebilecek miyim

diye bakmak için

bu ıstırabın bir kısmı ortaya çıkarken

halen iyi olabiliyor muyum?

ve kendimi iyi hissetmemeye

başladığım an, odağımı değiştiririm

besleyici olan, güvenli olan bir şeye dönerim

bu gayet basit bir şey olabilir

ruhani kardeşim olabilir, yanımda

ve uzanıp elini tutabilirim

bu harika bir şey, gözlerimi açabilirim

etrafa bakabilirim

eğer bu oturma meditasyonunda

olur da bir gün başınıza gelirse

bir şeyler fazla gelmeye başlarsa

paniğe kapılmaya başlarsan, çok fazlaysa

gözlerini aç

başını çevir, etrafında bak

tüm bu huzur dolu mutlu insanlar

herhangi bir tehlike altında değilim

aktif bir şekilde bunu kendimize hatırlatabliriz

ben iyiyim

bu durum tehlikeli değil

güvendeyim

yaşamın mucizeleri ile temasa geçebiliriz

tam buradalar, daima erişimimizde

yalnızca bir düşünce uzaklıkta

yıldızlar, oradalar

zihnin o enginlikle temasa geçebilir

uzayın harikalığıyla, bir an içinde

bu kısmın bir alışkanlık haline

gelmesi gerekiyor

bedenimizde güvenli hoş duyuları

bulmayı öğrenmemiz gerekiyor

bazen paniğe kapılmaya başladığımız yerde

nefes en güvenli yer olmayabilir

nefes çok dar hissetmeye başlayabilir

nefes alamıyorum gibi hissedilebilir

iyi hissetmez

meditasyon eğitmenleri olarak

nefesin her zaman güvenli bir

sığınak olmayabileceğini de bilmeliyiz

meditasyon uygulayıcıları olarak ta

bunu bilmemiz gerekiyor

bedenimde başka nereye gidebilirim

ellerimin nasıl hissettiğine odaklanabilir miyim

çoğunlukla gayet nötr, hatta,

dikkatini vermeye başladığında, keyifli

sıcak ya da serin

biraz titreşim, karıncalanma

parmak uçlarında

elini alnına götürebilirsin

annenin sana çocukken

hasta olduğun zaman yaptığı gibi

ve eğer bu senin için güvenli bir ilişkiyse

annenin gelmesine izin ver

ve senin şefkatin tükendiğinde

bu olabiliyor

annenin şefkatini ver kendine

ve eğer annen değilse

belki başka birisidir

bir öğretmen, bir baba, bir dost

veya elini kalbine koy

Plum Village'a ilk geldiğim zaman

manevi büyüklerimden biri, annemi yakın

zamanda kaybetmiş olmamın travmasını

bana fazla geldiği anlarda,

siyah bir yas dalgası gibi yükselirdi

yalnız kalır kalmaz, boğuluyordum

insanlarla bir aradayken iyi olurdum

yalnız kalır kalmaz

katlanılamaz oluyordu

ve bana yalnızca şunu öğretti

dedi ki sende, senin içinde

bir annenin ve bir babanın enerjisi var

senin babanın veya annenin demedi

bu ince bir ayırım görüyor musun?

dedi ki sende bir annenin ve bir babanın

enerjisi var, her ne oluyorsa olsun

sen bunu kucaklayacak kapasiteye sahipsin

ve bu pratiğe öyle bir güven duyuyordu ki

onu orada bana aktarmış oldu

ve ben aldım

o bana bunu söylemeden önceki an

şöyle düşünecek olurdum

bu benim kucaklayamayacağım kadar fazla

ben bunu kucaklayamam bu fazla geliyor

ve birden bana benliğimin öyle bir

alanına erişim sağladı ki

o kısım kucaklayabiliyor

ve bana şunu öğretti

dedi ki o dalga yükselmeye başladığında

fiziksel olarak kendine sarıl

ve bu kucaklama kapasitesi ile

temasa geç ve de ki her şey yolunda

her şey yolunda

ve işe yaradı

o gece çadırıma döndüğümde

elbette yas geldi ve fazla geldi

ama ona yeterince güveniyordum

deneyecek kadar, ve işe yaradı

ve içimde sahip olduğumu

bilmediğim bir şey keşfettim

olumlu bir zihinsel şekillenme olmadığında

olumlu zihinsel şekillenmeyi nasıl

oluşturacağımızı biliyoruz

bilincimizdeki mindfulness

tohumuna nasıl dokunacağımızı biliyoruz

şefkatin tohumuna nasıl dokunacağımızı

yumuşaklığa, hayret edişe, neşeye,

affedicilik, hepsi potansiyel olarak

erişimimizdeler

ve orada olduklarında onları nasıl

devam ettireceğimizi biliyoruz

bu doğru gayret

fazla gelen bir ıstırap hissi geldiğinde

onu nasıl yumuşaklıkla

kucaklayabileceğimizi ve tekrar uykuya

dönmesine yardım edebileceğimizi biliyoruz

onu zorlama arzusundan nasıl

sakınacağımızı biliyoruz

ıstırabın fazla derinine inmekten sakınmayı

bunun getirdiği riski biliyoruz

ölçülülük kanununu biliyoruz

ıstırabımız konusunda

ben bunu zor yoldan

öğrenmek zorunda kaldım

tam hız gitmek istedim ve çöktüm

başımı belaya soktum

çünkü fazla hızlı gitmeye çalıştım

çünkü yapmam gereken şeylerin

olduğunu düşünüyordum

bu etkinliği düzenleyen olmak için

hemen iyileşmem gerekiyordu

yani yalnızca iki haftan var

bunu çözmem lazım

hızlandırılmış travma entegrasyon programı

wow, ne kadar şiddet dolu

ve ne kadar sabırsızca

sanırım manevi kardeşlerim bana bakıp

ne yapıyor bu diyorlardı ama neyse ki

aynı zamanda beni toparlamak için

oradalardı ve daha güvenli bir yol bulmamda bana yardım ettiler

ve biraz sabır öğrendim

o durumdayken oturma meditasyonu halen

benim için güvenli değildi

ama bu ah Plum Village pratiği işe yaramıyor

Budizm işe yaramıyor, Thay'ın öğretisi

işe yaramıyor, ve her neyse

demek için bir sebep değildi

hayır, sığınabileceğim başka

bir pratik bulabildim

benim için bu yavaş yürüyüş meditasyonuydu

bir şekilde aklımda bir söz vardı

Thay'ın bir zamanlar söylediği

kendini yalnızca yürüyüş

meditasyonuyla iyileştirebilirsin

ve oradaydı, öylece aklıma geldi

ve ben inanmaya hazırdım

Thay dediyse, muhtemelen doğrudur

en azından denemeliyim

ve bir şekilde bu benim için

gözler kapalı bir şekilde

oturmaktan daha iyi geldi

biraz hareket, gözler soldan sağa

hareket edebiliyor o durumdayken

anılar yükselemiyordu

ve gözlerini kapattığın anda

o anılar sistemi kapsayabilir

gözler açık, çevreyle etkileşimde,

hareket halinde, aynı şekilde çalışmıyor

hatta hafızamızın işleyiş şeklini değiştiriyor

beynimizin anılara erişim şeklini

o benim için çok güvenli bir limandı

sığınabileceğim

ama kendimi hemen neşe dolu hissetmedim

kendimi perişan hissediyordum

ama kararlıydım ve azimli

Thay bunun işe yaradığını söylüyorsa

ben bunu yapacağım

ve işe yarıyormuş gibi gelmiyor

ama yine de yapacağım

ve zihnim almış başını gidiyor,

dikkattim her yere dağılmış durumda

ve kendimi perişan hissediyorum

ama yine de yapacağım

gün be gün be gün

ve o zaman yanımda bulunmuş

olan kardeşlerime sorabilirsin

teyit edeceklerdir, onlarla konuşmazdım

etkileşime girmek istemedim,

başka hiç bir şey yapmak istemedim

sabahtan akşama kadar yalnızca

yavaş yürüyüş meditasyonu yapıyordum

ve bir gün neşem geri döndü

o anı hatırlıyorum Deer Park'taydım

tozlu patikada tek başıma

yürüyordum,

ve birden dünya geri döndü

birden yeniden görebiliyordum

beni çevreleyen ihtişamı ve güzelliği

bundan tamamen kopmuştum

birden ayaklarımı yerde

hissedebiliyordum ve bu sığınağın

güvenliliğini hissedebiliyordum

birden neşeyi, nefesimin sade keyfini

hissedebiliyordum

ve gülümsedim ve gözyaşları geldi

ve ortada özel hiç bir şey yoktu

ama mucizeviydi

o anda o kadar çok minnet doldum ki

Thay'a karşı

bu pratiği bana aktarmış olduğu için

böylece ona ihtiyacım olduğunda oradaydı

ve ıstırabımın fazla derininde

olmaktan neşemle temasta

olamamış olmama karşın

o pratiğe bir ipe tutunur gibi tutundum

o söze tutundum 'kendini yalnızca yürüyüş

meditasyonu yaparak iyileştirebilirsin'

başka hiç bir şeyim yoktu

yalnızca tutundum

ve atalarıma şükranlarımı sunmak durumundayım

o inanç tohumunun yükselmesine

sebep olan

benim yaşamımda pek

geliştirilmiş olduğu söylenemez

daha çok şüphecilik ve kuşku geliştirdim

ama bir şekilde inanç hala orada

inanılmaz bir inanç

ve pratik işe yarayana kadar

onu yapmaya devam ettim

bu yüzden işe yaramadığını söylemeyin

en azından hemen değil

bazen zaman alır

ve sabırlı olman gerekir

sunulanı reddetmeden önce

bunu nasıl yapacağımızı biliyoruz

üçüncü prensip

bedeni zihinde tutmaktır

aslında ben zihni bedende tutmayı tercih ederim

bu pratiğimizin vücud bulduğu anlamına geliyor

sürekli olarak bedene bakıyor

ve fiziksel duyumlarımıza dikkatimizi veriyoruz

bazı meditasyon pratikleri vardır

bizim geleneğimizde çok fazla yoktur

bazı meditasyon pratikleri görselleştirme

aracılığıyla bizi uzaklara götürür

çok yoğun zihin hallerine götürür

değişime uğramış zihin hallerine

ve orada beden farkındalığımızı yititiriz

ama bizim pratiğimiz daima vücud bulmuş

bir zihin olmaya yöneliktir

vücud bulmuş bir bilinç

hassas ve farkında kalmak,

değişen duyumları fark etmek,

değişen gerginlik ve rahatlama seviyelerini

rahatlık, rahatsızlık, hoş, nötr, hoş olmayan duyumları

ve tüm bunlar da nerede bulunduğumuzu

takip etmektir, tolerans penceresinde

olanak penceresinde

halen bu pratiğe devam edecek kadar rahat mıyım

yoksa beni fazla gergin bir hale mi getiriyor

durma hakkımız var

eğer oturma meditasyonu katlanılamazsa

gözlerini açma etrafına bakma

omuzlarına masaj yapmaya hakkın var

ve sessizlikte oturmak bile fazla geliyorsa

o zaman ayağa kalkabilirsin ve

sessiz ve yavaş bir şekilde

dışarıya çıkabilirsin

bu sorun değil

kendini kapana kısılmış hissetmene gerek yok

ve bu gerekli olursa birbirimizi yargılamamalıyız

dördüncü prensip

ilişkide pratik yapmak, bu konuda oldukça iyiyiz

bu güvenlik ve ortak-düzenleme hakkında

Dharma paylaşımı kapsamında konuştuğumuz gibi

benim, gerçekten ıstırap duyduğumda

kendimi izole etmenin riskinin

farkında olmam gerekiyordu

kendimi gerçekten izole etmek istiyordum

o kadar çok utanç duyuyordum ki

her sosyal etkileşimin potansiyel olarak

fazla geleceğini ve tehdit edici

olduğunu hissediyordum

hiç kimseyle konuşmak istemiyorum

hiç kimseyi görmek istemiyorum

günümün tamamını yalnız geçirmek istiyorum

kendimi izole edeceğim

ama ne mutlu bana ki Sangha'm

bunu yapmama izin vermedi

ikinci bir dostum vardı

ve o benimle kaldı, tüm dönem boyunca

ona kızmama rağmen, onu itip

uzaklaştırmaya çalışmama rağmen,

onu suçlamama rağmen

her şey için

benimle kaldı

hatta birkaç erkek ve kız kardeşim

benimle kaldılar

ben onları iterek uzaklaştırmak

istediğimde bile

benim için oradalardı

ve ihtiyaç duyduğum güvenliliği yarattılar

ihtiyaç duyduğum ortak-düzenlemeyi yaptılar

ve beni güvende tuttular

bize sunulan beşinci prensip

sosyal bağlamı anlamak

bunun anlamı bizim sunduğumuz

öğreti ve pratiklerin

farklı insanlarda farklı algılanabilir

koşullarına göre

ve yeteri kadar ilgiye sahip olmalıyız

birbirimizin kültürü hakkında daha

fazla şey öğrenmek için

birbirimizin geçmişi

birbirimizin çocukluğu hakkında

belirli bir pratiğin bu kişi için nasıl

deneyimlenebileceğini anlamak için

herkes için aynı değil,

deneyimlerine göre

cinsiyetlerine göre

cinsel eğilimlerine göre

ırklarına, geldikleri yere, tarihlerine göre

nelerle baş ediyorlar

ataların aktarımlarına göre, ıstırap,

neşe, yetenek aktarımları,

alışkanlıkların

kabiliyetli olmalı ve uyum sağlamalıyız

bu aynı zamanda meraklı kalmakla ilgili

bu yalnızca küçük bir kesit

çok önemli bir Dharma kapısı var

bize açık olan

şimdiden Dharma konuşmalarında bahsi geçen

Mutlu bir şekilde bu anda bulunmak

travma çerçevesini tanıttığımızda

bu birden fazla geliyor hissini oluşturabilir

ve şöyle düşünmeye meyilli olabiliriz

aa wow, şimdi travmamın tamamıyla

baş etmek zorundayım

ve yalnızca kendi travmam değil

aynı zamanda atalarımdan gelen travma

ve yalnızca atalarımdan gelen travma değil

aynı zamanda kolektif travma

bağlantılı oluş boyutunda

insan olmayan kardeşlerimizin travması

varlıklar, ormanlar, okyanuslar, gezegenimiz

kozmosun tamamı

birden yapacak çok işimiz oluyor

bu biraz fazla gelebilir

bu yüzden bunun yalnızca

bir çerçeve olduğunu hatırlamak önemlidir

ve bir anlamda bu göreceli bir gerçektir

bu tarihsel bir boyut, anlayış

bize şeyler oldu zor gelen, fazla gelen

halen yankılamakta olan veya

sinir sistemlerimizde donmuş olan

ve onu anlamalı ve dahil etmeliyiz

mutlu ve özgür olabilmek için

ama ne mutlu bize ki bir de

mutlak gerçeğe sahibiz

ve çok şanslıyız çünkü var olan birçok

çerçeve bunu öğretmiyor

bu yüzden şunu hatırlamalıyız

seküler mindfulness biraz rahatlamanın

ve yavaşça dahil etmeyi öğretir

ama Thay'ın bize sunduğu

ve Buda'nın bize sunduğu

özgürleşme olanağıdır

aşkınlık olanağını

bunu hatırlamalıyız

ama Dharma poker oyununda

nihai boyut bir as kartı değildir

birisi gerçekten ıstırap çekiyorsa

ona 'ne olacak nihai olan ile temasa geç'

demek şiddet doludur,

her şey yolunda ahbap

mutlu bir şekilde bu anda bulunuyoruz

her şey harika

pek şefkat dolu değil

bu gerçekten çok hoşnutsuz hissettirebilir

karanlık bir yerdeysen

kabiliyetli bir şekilde sunulmazsa

şunu bilmeliyiz nihai gerçek

adı nihai gerçek olsa da

tek gerçek değildir

yalnızca tek bir taraftır,

tek bir bakış şeklidir

tarihsel olanın üstünde değildir

tarihsel olan eşit derecede doğrudur

her çiftçi sana bunu söyleyebilir

tarlaya kışın gidersin ve dersin ki

ah şimdiden buğday hasadını görebiliyorum

o da der ki elbette ama yine de

ekmen gerekecek

bu yüzden dengeye sahip olmalıyız

akıcı bir şekilde nihai ile göreceli

olanın arasında hareket etmeliyiz

ve bu bizi eylem boyutuna yerleştirir

bize barış, özgürlük, neşeyi vermesi için

nihai olana erişimimiz var

ve bu oyunda kalabilmemizi sağlar

kapanmamak için, bağlantı kesmemiz için

manevi bypass uygulamayalım diye,

şefkat dolu kalmak, ıstırapla birlikte

kalmak için

katılımda bulunmaya devam etmek için

bizim geleneğimiz katılımlı Budizm

bu inziva katılımlı Budizm

kültürümüzde bulunan ıstırabın kökenlerine

katılım sağlıyoruz

belki gelecekteki bir savaşı durduruyoruz

kök sebeplerle baş ederek,

ayrı olma illüzyonuyla, bireysellik,

rekabet, mücadele

kökleriyle baş ediyoruz

bunu söylemişken, bu anda yaşamanın

gerçeğine temas edebilme yetisi

mutlu bir şekilde bu anda bulunmanın

mümkün olması

bir merhemdir

iyileştiricidir

kronik ağrıyla uzun bir süre

ıstırap çektim, bedenimde aşırı düzeyde

gerilim bulunuyordu, yıllar boyu sürdü

bir keşiş olarak ilk yıllarımda bile

benim bir mağdur gibi davranmama

sebep oluyordu, Sangha bana iyi bakmıyor

diye düşünmeme sebep oluyordu

acı içindeyim ve beni bir mindere

oturtuyorlar bu durumu daha da

kötü hale getiriyor

iyileşmeye giden bir yolun

bulunmadığını anlamam biraz zaman aldı

iyileşmek yolun kendisidir

ve iyileşme şu andır

daha sonrası değil

bu travma çerçevesiyle

varmamız gereken bir noktanın

olduğu yanılgısına düşme riski var

ve ancak o zaman iyi oluruz

ancak o zaman iyi hissederiz ,

iyi hissettiğimizde huzurda oluruz,

ancak huzurlu olduğumuzda

sunacaklarımız olur

ben tüm bunları çözene kadar

beni rahat bırakın

kendimle ilgilenmem gerekiyor

bu yalnızca kısmen doğru

bu sözle uzun zaman uğraştım

mutlu bir şekilde bu anda bulunmak

çünkü

Thay derdi ki White Clad Disciple Sutrasında

sanırım, Thay iş insanlarına öğretirken

bu cümleyi beş defa dile getiriyor

Buda'da bu sözü beş defa öğretmiş

bende dedim ki kulağa harika geliyor

ama nasıl?

o bu mümkün diyor sadece

mutlu bir şekilde bu anda bulunmak

ben de öyle zorlanırdım ki

Thay nasıl yapacağımızı açıklamıyorsun

ama olay bu zaten

eğer doğruysa mutlu bir şekilde

bu anda bulunmak bunun anlamı

bu andır

nasılı yok

bir nasılı olsaydı bu daha sonra olurdu

gelecekte

eğer bu andaysa nasılı yoktur

şimdide, zaten var

bunun işlemesine izin verin

bu inanılmaz, öyle garip ki

hiç mantıklı değil

tamamen çılgınca

tüm zanlarımıza tamamen ters düşüyor

çok çalışmam gerekiyor,

çok pratik yapmam gerekiyor

anlamam gerekiyor, iyileşmem gerekiyor

gerekiyor da gerekiyor

on bin yaşam boyunca

nasılı arıyoruz, diyoruz ki bunu

yapacağım, doğru gayretle yapacağım

ders çalışacağım, bunu çözeceğim

ve bakıyordum, bakıyordum, bakıyordum...

peki ne anlama geliyor

bırak, bakmayı bırak

aramayı bırak

wow, beklemene gerek yok

uğraşmana gerek yok

bunu biraz evirip çevirmek gerekebilir

biraz Koan'a benzer, gıcık edici olmalı

seni gıcık etmesine izin ver,

onu hissedebilene kadar

onun gerçekleştirebilene kadar

bu entelektüel bir şey değil,

bu bir bırakma, bir teslim olma

bu bir gerçekleşim ve bir sığınma

ve bazen tekrar unuturuz ve yine

yapılacak çok şeyin olduğuna inanmaya döneriz

ama bu sığınma daha sağlam bir hal alınca

daha kolay erişilir hale gelince

o zaman bize eylem halinde olmaya

izin verir; nihainin perspektifi ile beraber

nihai olanın özgürlüğü ve tazeliği ile

bu demek olmuyor ki

yaşamımızın geri kalanı boyunca

hareket etmeden oturacağız

hiç bir şey yapmayarak

bunun anlamı bu özgürlük perspektifinden

hareketle eyleme geçebileceğiz

teşekkür ederim değerli dostlarım

pratik ettiğiniz, dinlediğiniz için

birlikte devam ediyoruz.

şunu da bildirmeliyim,

travmaya duyarlı mindfulness

çerçevesinin bize harika araştırmacı

olan David Treleaven tarafından sunulmuştur

bir çok harika konuşması

ve podcast'ı bulunuyor

online ve eğitim veriyor

çok faydalı

ama bizde zaten var