Wat veroorzaakt hallucinaties? - Elizabeth Cox

Bekijk volledige les: https://ed.ted.com/lessons/what-causes-hallucinations-elizabeth-cox

Een aandoening genaamd Charles Bonnet Syndroom kan blinde mensen situaties in levendige kleuren laten hallucineren. fMRI studies tonen aan dat deze hallucinaties dezelfde gebieden in de hersenen activeren als het zicht -- wat een volledig ander gebied is dan verbeelding. Andere hallucinaties bespelen ook dezelfde hersengebieden als echte sensorische ervaringen. Wat is er aan de hand? Elizabeth Cox legt de wetenschap van de hallucinaties uit.

Les door Elizabeth Cox, geregisseerd door Nerdo.

Een oudere vrouw genaamd Rosalie
zat in haar rusthuis

toen haar kamer plots tot leven kwam
met draaiende weefsels.

Door de wirwar van weefsels,

kon ze dieren,

kinderen

en gekostumeerde personen zien.

Rosalie was verontrust,
niet door de verstoring,

maar omdat ze wist dat het
een erg gedetailleerde hallucinatie was.

Haar cognitieve functie was zeer goed

en ze had geen medicatie genomen
die hallucinaties zou kunnen opwekken.

Vreemdst van al: mocht een levensechte
circusgroep haar kamer binnenstormen,

dan zou ze hen niet hebben kunnen zien,

want ze was volledig blind.

Rosalie leed aan een ziekte genaamd
Charles Bonnet Syndroom,

waardoor patiënten die slechtziend
of volledig blind zijn,

plotseling hele situaties
in verscheidene kleuren hallucineren.

Deze hallucinaties verschijnen ineens

en kunnen slechts enkele minuten duren
of net jarenlang aanhouden.

We begrijpen nog steeds niet helemaal
wat maakt dat ze komen en gaan,

of waarom sommige mensen
ze krijgen en anderen niet.

We weten wel uit fMRI-studies
dat deze hallucinaties

dezelfde plaatsen in het brein
activeren als het zicht,

plaatsen die niet door verbeelding
opgewekt zouden kunnen worden.

Veel andere hallucinaties, waaronder reuk,

zicht,

en geluiden,

behandelen dezelfde plaatsen in het brein
als echte zintuiglijke ervaringen.

Hierdoor denkt men dat de cerebrale cortex
een rol speelt in hallucinaties.

Deze dunne laag grijze massa
bedekt het hele cerebrum,

en verschillende gebieden verwerken
informatie van elk van onze zintuigen.

Maar zelfs bij mensen
met volledig onaangetaste zintuigen,

bouwen de hersenen de wereld
die we waarnemen met incomplete info.

Bijvoorbeeld: onze ogen
hebben een blinde vlek

waar de optische zenuw
een deel van de retina blokkeert.

Wanneer de visuele cortex licht verwerkt
tot samenhangende beelden,

vult die de blinde vlekken met informatie
uit de omliggende gebieden.

Soms hapert die functie even,
maar daar worden we vaak niet wijzer van.

Wanneer de visuele cortex
geen input van de ogen krijgt,

zelfs al is dat maar tijdelijk,

proberen de hersenen nog steeds
een samenhangend beeld te vormen,

maar de limieten van de hersenen
worden veel duidelijker;

daar zijn deze uitgebreide hallucinaties
een mooi voorbeeld van.

Omdat het Charles Bonnet Syndroom
alleen maar voorkomt

bij mensen die normaal konden zien
en later hun zicht verloren,

en dus niet bij blindgeborenen,

denken wetenschappers dat het brein
herinnerde beelden gebruikt

om te compenseren voor het gebrek
aan nieuw beeldmateriaal.

En dat geldt ook voor andere zintuigen.

Mensen die hun gehoor verloren zijn,
beelden zich vaak muziek of stemmen in,

soms zo uitgebreid als de kakofonie
van een hele luide fanfare.

Naast sensorische deprivatie

zijn ook recreatieve
en therapeutische drugs,

aandoeningen zoals epilepsie
en narcolepsie,

en psychiatrische aandoeningen
zoals schizofrenie,

enkele gekende oorzaken van hallucinaties

en men vindt nog steeds nieuwe.

Sommige van de meest bekende hallucinaties

worden geassocieerd met drugs
zoals LSD en psilocybine.

Hun kenmerkende effecten zijn
de sensatie dat droge objecten nat zijn

en dat oppervlaktes ademen.

Bij hogere dosissen kan
de visuele wereld lijken te smelten,

ontbinden in draaikolken,

of uitbarsten in fractaal-achtige vormen.

Bewijs suggereert dat deze drugs
ook inwerken op de cerebrale cortex.

Maar hoewel een visuele aantasting
meestal voor een visuele inbeelding zorgt

en gehoorverlies hoorbare hallucinaties,

veroorzaken middelen zoals LSD
waarnemingsstoringen bij alle zintuigen.

Dat komt doordat ze receptoren
in een deel van de hersenen activeren,

waaronder de corticale regio's
van alle zintuigen.

LSD en psilocybine functioneren beide
als serotonine in het brein,

bindend aan één type
serotoninereceptoren in het bijzonder.

Hoewel de rol van serotonine in het brein
complex en slecht begrepen is,

speelt het waarschijnlijk een grote rol
in het integreren van informatie

van de ogen, de neus, de oren
en andere sensorische organen.

Een van de theorieën is dus dat LSD
en psilocybine hallucinaties veroorzaken

door de signalen tijdens de sensorische
integratie te verstoren.

Hallucinaties geassocieerd
met schizofrenie

kunnen eenzelfde mechanisme delen
met die uitgelokt door LSD en psilocybine.

Patiënten met schizofrenie

hebben dikwijls een verhoogd
serotonineniveau in de hersenen.

Antipsychotische drugs verlichten
symptomen van schizofrenie

door de serotoninereceptoren te blokkeren
waarmee LSD en psilocybine binden.

In sommige gevallen kunnen deze drugs

de hallucinaties van patiënten
met dit syndroom zelfs verlichten.

We zijn nog heel ver van het begrijpen
van alle verschillende oorzaken

en de onderliggende mechanismen
van hallucinaties.

Maar het is duidelijk
dat hallucinerende ervaringen

veel nauwer aanleunen bij de dagdagelijkse
perceptie dan we aanvankelijk dachten.

De studie van hallucinaties
kan ons veel leren

over hoe ons brein de wereld bouwt
die we zien, horen, ruiken en voelen.

Hoe meer we leren,
hoe meer we zullen begrijpen

hoe subjectief en individueel ieders
kleine universum der perceptie echt is.