Taciz tanıkları nasıl desteklenir ve daha sağlıklı iş yerleri nasıl inşa edilir

Yanlış bir şey gördüğünüzde sizi konuşturan veya susturan şey ne? Hafıza bilimci Julia Shaw, iş yerinde ayrımcılık ve tacize tanık olanların psikolojisini açıklıyor ve şirketlerin tanıkların seslerini desteklemek ve yükseltmek için atabileceği eyleme geçirilebilir adımları paylaşıyor.

Ben Dr. Julia Shaw.

University College London'da
bir araştırma görevlisi

ve Spot'un kurucu ortağıyım.

Spot, kuruluşların taciz ve ayrımcılıkla
mücadele etmelerine

daha iyi raporlama seçenekleri ve eğitim
ile yardımcı olan bir araçtır.

2019'da

Dr. Camilla Elphick ile Rashid Minhas

ve bir dizi uluslararası STK
ve yardım kuruluşları ile

iş yerinde taciz ve ayrımcılık
tanıkları üzerine yapılmış

en büyük çalışmalardan
birini gerçekleştirdik.

Peki neden tanıklar?

İlk kez mağdur olduğum ve uygun olmayan

iş yeri davranışının
hedefi haline geldiğimde

üniversiteden ayrılmamıştım bile.

Benden çok daha kıdemli
birkaç akademisyen

beni defalarca ve acımasızca hedef aldı.

Her seferinde bir şey olduğunda

birisinin konuşmasını diledim.

Bana aşırı tepki vermediğimi,
aklı başında olduğumu,

yapabileceğimiz bir şey olduğunu
söylemelerini diledim.

Ama bunun yerine

ben de kendimi bildirme felcinde buldum.

Diğer birçok insanın yaptığı gibi
ben de konuşmadım.

Neden konuşmadım?

Kariyerim üzerindeki
sonuçlardan endişelendim

çünkü işimi seviyordum.

Pek çok insanın engel olarak gördüğü
şeyler hakkında endişeliydim.

Benim durumumun hiçbir değişikliğe
yol açmayacağı,

bana inanılmayacağı veya ciddiye
alınmayacağım gibi.

Neyse ki son birkaç yılda

bildirme felcinin daha az insanı
etkilediğini gördük

ve daha önce sessiz olan

insanların artık sesleri var.

Spot'u ilk başlattığımızda

insanların talktospot.com'a

taciz veya ayrımcılık deneyimleri hakkında

açıklama yapmalarına izin verdik.

Araştırmacılar olarak bu hikayelere baktık

ve mağdurların %93'ünün en az
bir tanık olduğunu bildirdiğini

gördüğümüzde şok olduk.

Bunlar kapalı kapılar ardında
gerçekleşmiyor.

O zamandan beri çoğu taciz ve
ayrımcılığa tanık olunduğu fikrini

tekrar eden daha fazla araştırma
ortaya çıktı.

Peki bu tanıkları nasıl
harekete geçirebiliriz?

İlk olarak tanık olmanın psikolojisi
hakkında konuşalım.

2018'de Starbucks'taki iki kadın,
iki Afro-Amerikan erkeğinin

lavaboya erişimini engelleyen
baristaya tanık oldular.

Buna karşılık barista polisi aradı.

Aktif iki görgü tanığı kelepçeli
erkeklerin videosunu çekti ve yayınladı.

Bu aktif görgü tanığı hemen hemen
doğrudan olumlu bir etkiye sahipti.

Starbucks birkaç yerini kapattı
ve önyargı eğitimi verdi.

Çoğumuz bizim bu aktif
görgü tanıkları olduğumuzu,

bu tür kahramanlar olduğumuzu düşünür.

Doğrusu, bu konularda
yapılan araştırmalarda

araştırmacılar, insanlara varsayımsal
senaryolar verip

olaya dahil olup olmayacaklarını
sorduklarında

çoğumuz "Evet, kesinlikle
dahil olurdum."diyoruz.

Ama aynı araştırmacılar,

birinin gerçekten müdahale etmesi gereken
gerçek bir fiziksel durum sunduğunda

pek çok kişi hiçbir şey yapmıyor.

O meşhur seyirci etkisine av oluyorlar.

Neden?

İnsanların karşı karşıya olduğu
engeller neler?

1.000'den fazla katılanın olduğu
araştırmamızda

çalışmamıza katılan ve röportaj yaptığımız

insanların dörtte üçü,

olayları hiçbir zaman insan kaynaklarına
bildirmediklerini söylediler.

Olayı, konu hakkında
bir şeyler yapabilecek

birine hiç bildirmemişler.

Peki gösterdikleri engeller ne?

Bir numaralı engel aslında mağdurların

belirttiği engelin aynısı,

sonuçlardan veya misillemeden korkmak.

Tanıklar bile onlara ve kariyerlerine

bir şey olmasından endişe duyuyorlar.

İnsanların belirttiği başka sebepler ise

karışmak veya ispiyonlamak istememeleri,

rapor edebileceklerini ya da bunu
nasıl yapacaklarını bilmemeleriydi.

Bunların hepsi daha iyi eğitim

ve iş yerlerinde daha iyi
sistemlerle hedeflenebilir.

Ama tanığın hikayesi, tanığın
karşılaşabileceği sonuçları konuşmadan

tamamlanmış sayılmaz.

Az önce sokakta işlenen bir suça

tanık olan birini görseniz

neredeyse kesinlikle o tanığa gidip ona

"İyi misiniz? Desteğe ihtiyacınız var mı?"

diye sorardınız.

Hatta onlara, az önce yaşadıkları
şeyi işlemeleri için

terapi veya danışmanlık
teklif edebilirsiniz.

Ama iş yerinde tanıklar
büyük ölçüde görünmezdir.

Tabii ki onlara verilen destek de öyle.

Hatta bu görünmezliğin bir kısmı
içselleştirilebilir.

Katılımcılarımıza raporlama hakkında
sorduğumuzda

ve onlara kendileri için olumsuz sonuçlar
hakkında sorduğumuzda

çoğu insanın doğrudan sorulduğunda
şöyle dediğini gördük:

"Bu deneyime tanık olmanın olumsuz
bir yan etkisi oldu mu?"

Çoğu insan "Hayır, iyiyim" dedi.

Ama nitel girişlere baktığımızda,

insanların bu deneyim hakkında aslında
ne yazdıklarına baktığımızda

bu deneyimlerin son derece olumsuz
etkileri olduğunu gördük

Stresi, kaygı ve depresyonu arttırdılar,

kuruluştan ayrılma arzusunun
yaygınlığını arttırdılar,

inanç kaybı yaşattılar.

Neden bu tutarsızlık var?

Görünüşe göre karşılaştırmalı
bir değerlendirme yapıyoruz.

"Kurbanla karşılaştırıldığında

bana gerçekten hiçbir şey olmadı."

Ama bu gerçekten doğru soru değil.

Sadece daha az etkilendiğiniz için

destek görünmez olmamalı.

Çünkü hepimiz etkileniyoruz

ve birbirimizi destekliyor olmalıyız.

Ayrıca sosyal bir kötü etkilenme
kanıtı da bulduk.

Katılımcıların %23'ü İK'ye,

%46'sı iş arkadaşlarına,
genelde takımdan birine,

ve %67'si iş dışından
birine olayı anlattı.

Bunun gösterdiği şey,
birisinin taciz edildiği

veya ayrımcılığa uğradığı bir durumun
olumsuz sonuçlarının

odanın çok ötesine çıkması.

İnsanlar bu hikayeyi yanlarına alıyor

ve daha fazla insana anlattıkça
bu hoşnutsuzluk büyüyor

ve bu, bir kuruluş olarak

mükemmel ve çeşitli adayları
koruma ve çekme yeteneğinizi

neredeyse kesinlikle tehdit eden
gerçek bir etkiye sahip.

Peki bu sosyal kötü etkilenmeyi
durdurmak için ne yapacağız?

Bu engelleri azaltmak için ne yapacağız?

Kurbanlar ve tanıklar için nasıl
destek sağlayacağız?

Nasıl daha iyi dostlar olabiliriz?

Bu, düşündüğünüzden daha kolay.

Araştırmamda bu sorunu çözmek
ve daha sağlıklı iş yerleri yaratmak için

her kuruluşun yapabileceği
ve yapması gereken

beş belirli şey buldum.

İlk olarak bağlılığınızı gösterin.

Liderliğiniz tekrar tekrar çeşitliliğin
ve kapsayıcılığın

ne kadar önemli olduğunu söylemiyorsa

ve buna uymuyorsanız

kimse size inanmayacak.

İK tarafından yapılan
bir kampanya yetersizdir.

Kuruluşunuz liderlik ekibinin
doğrudan bir aynası

ve tonu ayarlamaları gerekir.

İkincisi, yöneticilerinizi eğitin.

Kuruluşunuzda taciz etme olasılığı
bulunan asıl kişi bir yöneticidir.

Neden?

Belki de güç onları bozduğu için

ya da belki insanları işlerinde
mükemmel oldukları için

yönetici pozisyonlarına terfi ettiriyoruz

ve yönetici becerileriyle
insani becerileri

yolda öğreneceklerini varsayıyoruz.

Ama sonra öğrenmiyorlar.

Bu, taciz ve ayrımcılık için verimli
bir zemin sağlıyor.

Gerçekçi olmayan beklentilerle,

kötü zaman yönetimi ile,

zayıf çatışma yönetimi becerileriyle.

Yöneticilerinizi eğitin.

Üçüncüsü, kurbanlarla ilgili
araştırmalardan biliyoruz ki

isimsiz bildirme seçeneği olmadan

sonuçlardan korkmak o kadar bunaltıcı ki

çoğu insan olayları asla bildirmeyecek.

Aynı şeyin tanıklar için de
geçerli olduğunu gördük.

Onlara, çalışmamızda kuruluşların
insanların bildirme olasılığını

yükseltmek için bir
şeyler yapıp yapamayacaklarını

direkt sorduğumuzda
yapabilecekleri ilk şeyin

tanık gizliliğine izin vermek
olduğunu söylediler.

İkincisi kime bildirileceği hakkında
seçenekler sunmaktı.

Belki de şok edici bir şekilde

taciz etmesi veya ayrımcılık yapması
en olası kişiler yöneticiler olsa da

pek çok kuruluşta
bir şeyler yanlış gittiğinde

ilk iletişime geçeceğiniz kişilerin de
onlar olması gerekiyor.

Bu büyük bir anlaşmazlık noktası.

Yani kime gittiğinizi seçebilmek
çok önemlidir.

Üçüncüsü, tanığı bildirmeye teşvik etmek.

Kuruluşunuzda tonu ayarlamaya,

bir şeyleri rapor edebileceğinizi
ve bildirmeniz gerektiğini söylemeye

ve birbirinizi desteklemeye yardımcı
olabileceğinize döndük.

Dördüncüsü, bunların hepsine
sahip olsanız bile

çoğu insan İK ile konuşmayacak.

Bunu biliyoruz çünkü Spot'ta,

isimsizliğin her şeyi
çözebileceğini düşündük.

Çözmedi.

İsimsizlik, yapbozun bir parçasıdır.

Anket yapmak demek çalışanlarınıza
sizin gitmeniz demektir,

onların size gelmesini beklemiyorsunuz.

Herkese kuruluş içindeki
dahil etmenin sağlığı

ve çeşitlilik çabaları hakkında

nasıl hissettiklerini soruyorsunuz

Spesifik oluyorsunuz.

İnsanlara belirli olayları veya
şahit oldukları belirli şeyleri sorun.

Çünkü anketimizde olduğu gibi

insanlara eğer taciz veya ayrımcılık
tecrübe edip etmediklerini

doğrudan sorarsanız

varsayılan cevap hayırdır.

Ama belirli deneyimler veya belirli
davranışlar hakkında sorarsanız

pek çok insan "Ah, evet geçen hafta bunu
görmüştüm." diyecektir.

Bu yüzden doğru sorular sorduğunuzdan
emin olmak çok önemlidir.

Son olarak ve en önemlisi,
araştırmalar gösteriyor ki

seyirci etkisini azaltmak için
en iyi yollardan biri

paylaşılan bir sosyal kimlik
oluşturmaktır.

Bu birbirimizi denetlemekle ilgili değil,

bu birbirimize hesap sormakla
ilgili değil,

uyumlu bir birim olmakla ilgilidir.

Bu işte beraberiz.

Eğer birimize saldırırsanız

hepimize saldırmış olursunuz.

Çünkü bunu istemez miydiniz?

Olumsuz bir şey olursa birinin yanınızda
durmasını istemez miydiniz?

Hepimiz umarım toplu olarak daha güçlü,
daha sağlıklı, daha çeşitli

ve kapsayıcı bir kuruluş inşa ediyoruzdur.

Dostlarım olmasa burada olamazdım.

İş yerinde uygunsuz davranışlara
ilk hedef olduğum zaman

depresyona girdim

ve neredeyse akademiyi
tamamen bırakıyordum.

Yanımda duran birkaç kişi olmasaydı

şu anda bu sahnede olamazdım.

Keşke sizin için mutlu bir
sonum olsaydı.

Ama maalesef
bu bireyler hala iş başında.

Yani, meslektaşların dağınık şekilde
çalıştığı kurumsal yapılarda,

kime bildireceğini bilmenin bile
zor olduğu yapılarda,

sonuçlarının ne olabileceğini boş verin,

bu tür davranışların daha uzun süre
gelişmesi muhtemeldir.

Ama bu, onları durdurmaya çalışmamı
bırakmamı sağlamıyor.

Size bir şey söyleyebilirim ki

geçmişte araştırmamın birkaç yılında,

pek çok olumlu değişiklik
olduğunu gördüm.

Mevzuat değişiklikleri,

tutum değişiklikleri

ve kuruluşlar nihayet bu konuları
ciddiye alıyorlar.

Yemin ederim tacizcilerin, zorbaların
ve ayrımcıların zamanı

sona yaklaşıyor.

Teşekkür ederim.

(Alkış)