Michelle Obama's pleidooi voor onderwijs

Op een Londense school voor meisjes houdt Michelle Obama een vurig en persoonlijk pleidooi voor serieuze benadering van onderwijs. De jonge generatie is briljant, zegt zij, en in staat om het verschil te overbruggen tussen de wereld zoals die is, en de wereld zoals die zou moeten zijn.

Dit is mijn eerste reis.

Mijn eerste buitenlandse reis als First Lady.

Ongelooflijk, niet?

(Applaus)

Dit is niet mijn eerste bezoek aan het Verenigd Koninkrijk,

maar ik ben blij dat ik hier ben voor mijn eerste officiële bezoek.

De speciale relatie tussen de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk

is niet alleen gebaseerd op de relatie tussen onze regeringen,

maar ook op de taal en normen en waarden die we delen.

Daar denk ik aan nu ik jullie hier vandaag bijeen zie.

Mijn bezoek heeft me de eer verschaft

om kennis te maken met enkele bijzondere Britse vrouwen.

Vrouwen die de weg banen voor jullie.

Ook heb ik de eer om jullie te ontmoeten,

de toekomstige leiders van Groot-Brittannië en de wereld.

Ogenschijnlijk leiden wij heel verschillende levens,

ik als First Lady van de Verenigde Staten van Amerika,

en jullie als leerlingen met nog een lange weg te gaan.

Toch ben ik van mening dat we veel gemeen hebben.

Nooit had ik kunnen voorspellen

dat ik ooit nog eens hier zou staan,

de eerste Amerikaanse van Afrikaanse afkomst

die het heeft geschopt tot First Lady.

Niets in mijn achtergrond wijst erop dat ik hier terecht zou komen.

Ik komt niet uit een welvarend gezin,

verkeerde niet in de hogere sociale klassen.

Ik ben opgegroeid aan de zuidzijde van Chicago.

Dat is het echte Chicago.

En ik was typisch een product van de arbeidersklasse.

Mijn vader heeft zijn hele leven voor de gemeente gewerkt.

Mijn moeder was huisvrouw.

Zij zorgde voor mij en mijn oudere broer.

Geen van beiden zijn naar de universiteit geweest.

Mijn vader leed aan multiple sclerose,

al op jonge leeftijd.

Hij ging steeds moeilijker lopen

kon zich amper nog aankleden --

hij worstelde met zijn onwillige lichaam --

en toch heeft mijn vader nooit geklaagd.

Hij was blij met wat hij had.

Hij stond gewoon wat eerder op, en werkte wat harder.

Mijn broer en ik kwamen niets tekort:

liefde, normen en waarden,

een goede opleiding

en hard werken,

er was niets dat we niet konden bereiken.

Ik ben een voorbeeld van wat mogelijk is

als meisjes van bij de start van hun leven

geliefd en verzorgd worden door mensen rondom hen.

Ik was omringd door uitzonderlijke vrouwen in mijn leven.

Grootmoeders, leerkrachten, tantes, nichten, buren,

die me rustige kracht en waardigheid leerden.

En mijn moeder, mijn belangrijkste rolmodel,

die bij ons woont in het Witte Huis,

en mee zorgt voor onze twee dochtertjes,

Malia en Sasha.

Ze is actief aanwezig in hun leven en in het mijne,

ze doordringt hen

van dezelfde waarden die ze mij en mijn broer leerde:

dingen als mededogen, integriteit,

vertrouwen en volharding.

Dat alles verpakt in de onvoorwaardelijke liefde

die alleen een grootmoeder kan geven.

Ik had ook het geluk dat ik gekoesterd en aangemoedigd werd

door enkele sterke mannelijke rolmodellen,

zoals mijn vader, mijn broer, mijn ooms en grootvaders.

De mannen in mijn leven leerden mij ook belangrijke dingen.

Ze leerden me hoe een respectvolle relatie

tussen mannen en vrouwen eruit moet zien.

Ze leerden me hoe een sterk huwelijk voelt.

Dat het is gebaseerd op vertrouwen en engagement

en bewondering voor elkaars unieke talenten.

Ze leerden me wat het betekent

om vader te zijn

en een gezin op te voeden.

En niet alleen in je eigen huis te investeren,

maar ook rondom jou kinderen te helpen opvoeden

in de bredere gemeenschap.

Dit waren dezelfde kwaliteiten

die ik zocht bij mijn eigen man,

Barack Obama.

Toen we elkaar leerden kennen,

herinner ik me dat hij me uit vroeg.

Het uitje bestond erin met hem naar een lokale vergadering te gaan.

(Gelach)

Ik weet het, hoe romantisch.

(Gelach)

Toen we kennismaakten was Barack een lokale organisator.

Hij werkte, hielp mensen werk vinden,

probeerde middelen naar achtergestelde buurten te brengen.

Met de inwoners van dat lokale centrum

had hij het over twee ideeën.

Hij had het over "de wereld zoals hij is" en "de wereld zoals hij zou moeten zijn".

Hij praatte daar de hele campagne lang over.

Hij zei dat we al te vaak

de afstand tussen deze twee ideeën aanvaarden.

Soms leggen we ons neer bij de wereld zoals hij is,

zelfs als die niet overeenstemt met onze waarden en aspiraties.

Die dag herinnerde Barack ons eraan,

iedereen die er toen was, dat we allemaal weten

hoe onze wereld zou moeten zijn.

We weten hoe billijkheid en gerechtigheid en kansen eruit zien.

Dat weten we allemaal.

Hij spoorde de mensen in die vergadering aan,

in die gemeenschap,

om zich in te spannen om de kloof te dichten

tussen die twee ideeën,

om samen te werken om de wereld zoals hij is

te doen samenvallen met de wereld zoals hij zou moeten zijn.

Ik denk daar vandaag aan omdat ik

ervan overtuigd ben dat jullie allen in deze school

heel belangrijk zijn bij het dichten van die kloof.

Jullie zijn de vrouwen die de wereld zoals hij zou moeten zijn, zullen bouwen.

Jullie gaan het volgende hoofdstuk van de geschiedenis schrijven.

Niet alleen voor jullie zelf, maar voor jullie generatie

en de komende generaties.

Daarom is goed onderwijs

zo belangrijk.

Daarom is alles waar jullie doorheen moeten --

de hoogten en laagten, de leerkrachten die je al dan niet leuk vindt --

daarom is het zo belangrijk.

Omdat gemeenschappen en landen en uiteindelijk de wereld

zo sterk zijn als de kracht van hun vrouwen.

Dat moet je voor ogen houden.

Deel van die kracht is een uitstekende opleiding.

Het verschil tussen een gezin in moeilijkheden en een sterk gezin

is vaak de aanwezigheid van een vrouw die wat te zeggen heeft,

of vrouwen, in de kern van dat gezin.

Het verschil tussen een gebroken gemeenschap en een bloeiende

is vaak het gezonde respect tussen mannen en vrouwen

die elkaars bijdrage tot de gemeenschap waarderen.

Het verschil tussen een natie die wegkwijnt

en één die zal gedijen,

is de erkenning dat we gelijke toegang tot het onderwijs nodig hebben

voor jongens en meisjes.

Deze school, genoemd naar de eerste vrouwelijke arts van het VK,

en de omringende gebouwen, genoemd naar de Mexicaanse artieste Frida Kahlo,

Mary Seacole,

de Jamaicaanse verpleegster die de "zwarte Florence Nightingale" werd genoemd,

en de Engelse auteur Emily Brontë,

eren vrouwen die streden tegen seksisme, racisme en onwetendheid,

om hun passie te volgen, om hun ziel te voeden.

Ze duldden geen obstakels.

Zoals het bord daar achteraan zei, "zonder beperkingen".

Ze kenden geen andere manier van leven

dan hun dromen volgen.

En door dat te doen, hebben deze vrouwen

vele obstakels verwijderd.

Ze hebben vele nieuwe deuren geopend

voor miljoenen vrouwelijke artsen en verpleegsters

en kunstenaars en auteurs,

die hen allemaal zijn gevolgd.

Door een goede opleiding te krijgen,

kan je je lot in eigen handen nemen.

Vergeet dat niet.

Als je wil weten waarom ik hier sta,

dan is dat door mijn opleiding.

Ik heb nooit gespijbeld. Ik weet niet of hier iemand spijbelt.

Ik heb het nooit gedaan.

Ik had graag een goed rapport.

Ik was graag slim.

Ik kwam graag op tijd. Ik had graag mijn werk af.

Ik vond slim zijn het gaafste van de wereld.

Ook jij kan, met diezelfde waarden,

je lot in handen nemen.

Ook jij kan de weg banen.

Ook jij kan je dromen doen uitkomen,

en dan is het je taak iets terug te doen,

en iemand zoals jij te helpen om hetzelfde te doen.

De geschiedenis leert dat het niet uitmaakt

of je in een huurhuis

of een chique villa woont.

Je succes zal afhangen

van je eigen kracht,

je eigen vertrouwen, je eigen individuele harde werken.

Dat is waar. Dat is de realiteit van de wereld waarin we leven.

Je hebt nu je lot in handen.

Het zal niet gemakkelijk zijn. Dat is zeker.

Maar je hebt al wat je nodig hebt.

Al wat je nodig hebt om te slagen,

heb je hier al.

Mijn man werkt in een groot kantoor.

Ze noemen het het Ovale Kantoor.

In het Witte Huis zit hij aan een bureau.

Dat noemen ze het Resolute bureau.

Het is gemaakt van het hout van Hare Majesteit's Schip de Resolute,

en geschonken door Koningin Victoria.

Het is een blijvend symbool van de vriendschap tussen onze landen.

De naam, Resolute,

herinnert aan de karaktersterkte die je nodig hebt,

niet alleen om het land te leiden,

maar ook om een zinvol leven te leiden.

Ik hoop dat jullie allen bij het nastreven van jullie dromen, vastberaden blijven,

dat jullie vooruitgaan zonder grenzen,

dat jullie je talenten gebruiken -- want het zijn er veel. Dat zagen we.

Het is er.

Dat je ze gebruikt om de wereld zoals hij zou moeten zijn, te doen ontstaan.

Want we rekenen op jullie.

We rekenen op elk van jullie

om al jullie talenten te ontplooien.

Want de wereld is groot.

En vol uitdagingen.

We hebben sterke, slimme, zelfzekere jonge vrouwen nodig

om op te staan en de teugels beet te pakken.

We weten dat jullie het kunnen. We houden van jullie. Heel veel dank.

(Applaus)