İş-Yaşam Dengesi Süregelen bir Savaş |Nigel Marsh | TEDxSydney

Yaşam ve iş arasında dengeyi bulmak süregelen bir savaş. Bu konuşmada Marsh, bizleri yaşamımızda dengeyi sağlamaya çalışırken küçük şeylerin önemli olduğuna ikna etmeye çalışıyor. Bu küçük şeyler "başarı"nın toplumsal tanımını değiştirmemize yardımcı olacak.

Bred muhteşem değil miydi?

Gerçekten harikulade olduğunu düşündüm,

ama beni birazcık da olsa teknolojik

olarak meydan okunmuş hissetirdi,

çünkü benim uydu videolarım yok.

(Kahkahalar)

Doğrusunu söylemek gerekirse
sunumum da yok.

Ne yapabilirim diye düşündüğümde

basit bir rica ile başlarım dedim.

Hepinizden bir dakikalığına durmanızı,

zavallı iradesizler olarak

sefil varoluşunuzun muhasebesini
yapmanızı rica ediyorum.

(Kahkahalar)

Bu Aziz Benedict'in biraz
korkmuş müritlerine

beşinci yüzyılda verdiği bir tavsiyedir.

40'ıma geldiğimde benim de

izlemeye karar verdiğim bir tavsiyeydi.

O ana kadar,

ben de bir klasik kurumsal savaşçıydım.

Çok fazla yiyor, çok fazla içiyordum,

çok fazla çalışıyordum

ve ailemi ihmal ediyordum.

Sonrasında hayatımı tersine
çevirmeye çalışmaya karar verdim.

Özellikle de çetrefilli bir konu olan

iş-yaşam dengesini hedefledim.

Böylece, iş gücünden geri çekildim ve

evde eşimle ve dört küçük çocuğumla

bir yıl geçirdim.

Ama iş-yaşam dengesine dair
bu yıldan bütün öğrendiğim

işi ve yaşamı dengelemeyi
oldukça kolay bulmamdı;

tabii işim yokken.

(Kahkahalar)

Pek kullanışlı bir beceri değil,

özellikle de paralar suyunu çekince.

Böylece işe geri döndüm ve
o zamandan beri geçen

yedi yılda iş-yaşam dengesi mücadelesi

üzerine çalışmak ve yazmakla uğraşıyorum.

Sizlerle bugün paylaşmak
istediğim 4 tespitim var.

Birincisi, eğer toplum bu konu üzerine
bir gelişme kaydetmek istiyorsa

dürüst bir tartışmaya ihtiyacımız var.

Ama sorun şu ki birçok insan iş-yaşam

dengesi hakkında boş konuşuyor.

Tüm tartışmalar esnek saatler ya da

Cumaları serbest giyim
ya da doğum izni üzerinedir,

bu ise ancak temel sorunu maskeler,

esas sorun,
bazı meslek ve kariyer seçimlerinin

genç bir ailenin günlük yaşamıyla

manidar şekilde
bağlantılı olmakla birlikte

esasen çelişkili olmasıdır.

Bir problemi çözmek için ilk adım

içinde bulunduğunuz durumla ilgili
gerçeği kabullenmektir.

İçinde bulunduğumuz toplumun
gerçeklerini de.

Dışarıda binlerce insan

çaresizliğin sessiz çığlıklarıyla
bir yaşam sürdürüyor;

nefret ettikleri bir işi yapmak için
uzun saatler çalışıyorlar,

böylece sevmedikleri insanları
etkilemek için

ihtiyaçları olmayan
eşyaları alabiliyorlar.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Benim görüşüm, işe Cuma günü
kot ve tişörtle gitmenin

pek de problemin üzerine eğilmek olmaması.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Yaptığım ikinci tespit ise,

gerçekle ciddi ciddi yüzleşmek,

çünkü hükûmetler ve kurumlar

bizim için bu sorunu çözmeyecekler.

Dışarıya bakmayı bırakmalıyız.

Bu bireyler olarak bize bağlı,

sürdürmek istediğimiz türden
yaşamların kontrol ve

sorumluluğunu üzerimize almalıyız.

Eğer siz kendi yaşamınızı tasarlamazsanız
başka biri bunun sizin yerinize yapar,

muhtemelen de onun denge
anlayışını pek sevmezsiniz.

Bu son derece önemli --

bu internette yok, değil mi?
Kovulmak üzereyim.

Yaşam kalitenizi ticari bir kurumun
ellerine bırakmamanız

son derece önemli.

Burada sadece kötü
şirketlerden bahsetmiyorum,

ben onlara "insan ruhu mezbahaları"
adını verdim.

(Kahkahalar)

Tüm şirketlerden bahsediyorum,

çünkü ticari kurumlar doğal olarak sizden

alabileceklerinin en fazlasını

almak üzere tasarlanır.

Bu onların doğasında, DNA'larında var,
yaptıkları şey bu,

iyi niyetli şirketlerin bile.

Bir yandan çalışma ortamına çocuk bakım
tesisleri yerleştirmek

harikulade ve aydın bir uygulama.

Diğer yandan, bu bir kâbus ve
demek oluyor ki

lanet olası ofiste daha fazla
zaman harcayacaksınız.

Yaşamımıza koymak istediğimiz sınırları
belirlemenin ve yürürlükte

tutmanın sorumluluğunu almalıyız.

Üçüncü tespitim ise,

dengemizi sorgulamak için belirleyeceğimiz
zaman dilimi konusunda dikkatli olmak.

Evde geçirdiğim bir yılın sonunda
çalışmaya dönmeden önce,

oturup arzu ettiğim

ideal, dengeli bir günün detaylı olarak,

adım adım tarifini yazdım.

Aynen şöyle yazdım:

Güzel bir gece uykusunun ardından
iyice dinlenmiş bir şekilde uyan.

Seks yap.

(Kahkahalar)

Köpeği dolaştır.

Eşin ve çocuklarınla kahvaltı et.

Yeniden seks yap.

(Kahkahalar)

Ofise giderken çocukları okula bırak.

Üç saat çalış.

Öğle tatilinde bir arkadaşınla spor yap.

Bir üç saat daha çalış.

Barda bazı arkadaşlarla
akşamüstü bir şeyler içmek için buluş.

Eşin ve çocuklarınla akşam
yemeği için eve dön.

Yarım saat boyunca meditasyon yap.

Seks yap.

Köpeği dolaştır.

Yeniden seks yap.

(Kahkahalar)

Yatağa git.

(Alkışlar)

Sizce bu günü ne sıklıkta yaşamışımdır?

(Kahkahalar)

Gerçekçi olmalıyız.

Bir günde bunların hepsini yapamazsınız.

Yaşamımızın dengesini sorgulayacağımız

zaman dilimini genişletmeliyiz,

ama genişletirken
şu tuzağa düşmemeliyiz:

"Emekli olduğumda bir
hayatım olur, çocuklar evden ayrıldığında,

eşim beni boşadığında,
sağlığım kötüye gittiğinde,

dostlarım ve ilgi alanlarım kalmadığında."

(Kahkahalar)

Bir gün çok kısa,
"emeklilik sonrası" çok uzun.

İkisinin ortası olmalı.

Dördüncü tespit:

Dengeye, dengeli bir açıdan yaklaşmalıyız.

Geçen sene bir arkadaşım
beni görmeye geldi,

-hikâyeyi anlatmamdan rahatsız olmaz.

Geçen sene bir arkadaşım
geldi ve dedi ki:

"Nigel kitabını okudum ve hayatımın
tamamen dengesiz olduğunu fark ettim.

Tamamen işin hükmü altında.

Günde 10 saat çalışıyorum,
2 saat yolda geçiriyorum.

Tüm ilişkilerim başarısız oldu.

Hayatımda işimden başka bir şey yok.

Kontrolü ele alıp düzeltmeye karar verdim.

Böylece spora yazıldım."

(Kahkahalar)

Hayır, amacım alay etmek değil ama

on saatlik formda bir ofis faresi olmak

daha dengeli değil daha formda olmaktır.

(Kahkahalar)

Egzersiz her ne kadar sevimli olsa da
hayatın başka yönleri de var.

Entellektüel yanı var, duygusal yanı var,

ruhani yanı var.

Dengeli olabilmek için, bence
tüm bu alanlarla alakadar olmalıyız.

Sadece 50 karın hareketi yapmak değil.

Bu göz korkutucu olabilir, çünkü insanlar

"Lanet olsun dostum,
formda olmak için vaktim yok,

sen de kiliseye git ve anneni
ara diyorsun." diyebilir.

Anlıyorum, gerçekten anlıyorum
bu göz korkutucu gelebilir.

Ama birkaç yıl önce meydana gelen bir olay

bana yeni bir bakış açısı kazandırdı.

Bugün burada izleyiciler arasında
bir yerlerde olan eşim,

beni ofisten aradı ve dedi ki:

"Nigel, en küçük oğlumuz Harry'yi
okuldan alman gerekiyor."

Diğer üç çocuğumuzla o akşam başka
bir yerde olması gerekiyordu.

Böylece ofisten bir saat erken çıktım

ve Harry'yi okul kapısından aldım.

Mahalledeki parka yürüdük,

salıncaklarda oyalandık,
saçma oyunlar oynadık.

Sonra onu tepeye doğru,
mahallenin kafesine götürdüm,

çayın yanında bir pizza bölüştük.

Sonra, tepeden aşağıya evimize yürüdük,

banyosunu yaptırdım ve
Batman pijamalarını giydirdim.

Sonra ona Roald Dahl'ın James ve Dev
Şeftali'sinden bir bölüm okudum.

Sonra yatağa yatırıp üstünü örttüm,

alnına bir öpücük kondurdum ve
"İyi geceler dostum." dedim.

Odasından çıktım.

Ben odasından çıkarken,

"Baba?" dedi, "Evet dostum?" dedim.

"Baba, bu hayatımın en güzel günüydü.

En güzel." dedi.

Hiçbir şey yapmamıştım.

Onu Disney World'e götürmedim
ya da ona Playstation almadım.

Şimdi, dikkat çektiğim nokta şu:
Küçük şeyler önemlidir.

Daha dengeli olmak, hayatınızda abartılı
bir değişiklik olması değildir.

Doğru alanlara küçücük yatırımlarla

ilişkilerinizin kalitesini radikal
bir şekilde değiştirebilirsiniz,

yaşam kalitenizi de.

Ayrıca, bence bu
toplumu da değiştirebilir.

Çünkü yeterli sayıda insan bunu yaparsa

toplumun başarı tanımını,

son derece basit ve aptalca olan

öldüğünde kazanan
çok parası olan insan anlayışından

çok daha manalı ve
dengeli bir tanım olan

"iyi yaşanmış bir hayatın uyandırdığı
izlenim"e dönüştürebiliriz.

Ki bence bu "yaymaya değer bir fikir"dir.

(Alkışlar)