Οι νόμοι που πραγματικά θέλουν οι εργαζόμενοι του σεξ

Όλοι έχουν μια άποψη σχετικά με το πώς πρέπει να νομοθετηθεί η εργασία του σεξ - αν πρέπει να νομιμοποιηθεί, να απαγορευτεί ή ακόμα και να φορολογηθεί. Αλλά τι πιστεύουν οι εργαζόμενοι του σεξ ότι θα λειτουργούσε καλύτερα; Η ακτιβίστρια Τόνι Μακ μάς αναλύει τα τέσσερα νομικά μοντέλα που χρησιμοποιούνται σε όλο τον κόσμο και μας δείχνει το μοντέλο που πιστεύει ότι θα βοηθήσει τους εργαζόμενους του σεξ να είναι ασφαλείς και θα τους προσφέρει μεγαλύτερη αυτοδιάθεση. «Αν ενδιαφέρεστε για τη φυλετική ισότητα, τη φτώχεια, τη μετανάστευση ή τη δημόσια υγεία, τότε τα δικαιώματα των εργαζομένων του σεξ σας αφορούν», μας λέει. «Κάντε χώρο για εμάς στα κινήματά σας».

Θέλω να μιλήσω σχετικά
με το σεξ για τα χρήματα.

Δεν είμαι σαν τους περισσότερους
που μιλούν για την πορνεία.

Δεν είμαι αστυνομικός
ή κοινωνικός λειτουργός.

Δεν είμαι ακαδημαϊκός,
δημοσιογράφος ή πολιτικός.

Και όπως θα έχετε καταλάβει
από την περιγραφή της Μάριαμ,

ούτε καλόγρια είμαι.

(Γέλια)

Πολλοί από αυτούς θα σας έλεγαν
ότι είναι ταπεινωτικό να πουλάς σεξ,

ότι κανείς δεν θα έπρεπε να το κάνει,

ότι είναι επικίνδυνο επειδή γυναίκες
κακοποιούνται και σκοτώνονται.

Για την ακρίβεια,
οι περισσότεροι θα έλεγαν,

«Θα έπρεπε να απαγορεύεται
από το νόμο!»

Ίσως αυτό να σας ακούγεται λογικό.

Και σ' εμένα ακουγόταν λογικό
μέχρι τα τέλη του 2009,

όταν έβγαζα τον βασικό μισθό
σε δύο δουλειές χωρίς προοπτικές.

Κάθε μήνα οι μισθοί μου απλώς
αποπλήρωναν τις υπεραναλήψεις.

Ήμουν εξουθενωμένη
και η ζωή μου δεν πήγαινε πουθενά.

Όπως πολλοί άλλοι πριν από μένα,

αποφάσισα ότι το σεξ για τα χρήματα
ήταν καλύτερη εναλλακτική.

Μην με παρεξηγήσετε,

θα προτιμούσα να είχα κερδίσει το λαχείο,

αλλά δεν το έβλεπα να γίνεται σύντομα

και το ενοίκιο έπρεπε να πληρωθεί.

Έτσι κανόνισα την πρώτη μου
βάρδια σ' έναν οίκο ανοχής.

Στα χρόνια που πέρασαν
είχα πολύ χρόνο να σκεφτώ.

Ξανασκέφτηκα τις ιδέες που είχα
σχετικά με την πορνεία.

Σκέφτηκα πολύ την ιδέα της συγκατάθεσης,

και την φύση της εργασίας
στον καπιταλισμό.

Σκέφτηκα την ανισότητα των φύλων

και τη σεξουαλική και αναπαραγωγική
δουλειά της γυναίκας.

Έχω βιώσει εκμετάλλευση
και βία στη δουλειά.

Σκέφτηκα τι θα χρειαζόταν
για να προστατευτούν απ' αυτά

και άλλες εργαζόμενες του σεξ.

Ίσως να τα έχετε σκεφτεί κι εσείς.

Σε αυτή την ομιλία θα παρουσιάσω
τις τέσσερις βασικές νομικές προσεγγίσεις

που υπάρχουν παγκοσμίως,
σχετικά με την εργασία του σεξ,

και θα εξηγήσω γιατί δε λειτουργούν

και γιατί η απαγόρευση
της βιομηχανίας του σεξ

θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο
τους εργαζόμενους σ΄αυτήν.

Μετά θα σας μιλήσω
για το τι θέλουμε εμείς,

οι εργαζόμενοι του σεξ.

Η πρώτη προσέγγιση είναι
η πλήρης ποινικοποίηση.

Ο μισός κόσμος,
συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας,

της Νοτίου Αφρικής και των ΗΠΑ,

ελέγχει την εργασία του σεξ

καθιστώντας παράνομους
όσους εμπλέκονται σ' αυτή.

Δηλαδή τον πωλητή, τον αγοραστή
και τους τρίτους.

Οι νομοθέτες σε αυτές τις χώρες
ελπίζουν ότι ο φόβος της σύλληψης,

θα αποτρέψει τους ανθρώπους
από το να πουλάνε σεξ.

Αλλά αν πρέπει να διαλέξεις
αν θα είσαι νομοταγής

ή θα θρέψεις τον εαυτό σου
ή την οικογένειά σου,

θα κάνεις ούτως ή άλλως τη δουλειά
και θα ρισκάρεις.

Η ποινικοποίηση είναι παγίδα.

Είναι δύσκολο να βρεις μια συμβατική
δουλειά όταν έχεις ποινικό μητρώο.

Οι πιθανοί εργοδότες δε θα σε προσλάβουν.

Αν εξακολουθείς να χρειάζεσαι χρήματα,

θα παραμείνεις στην πιο ελαστική
και άτυπη οικονομία.

Ο νόμος σε αναγκάζει
να συνεχίσεις να πουλάς σεξ,

που είναι το ακριβώς αντίθετο
από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα.

Η ποινικοποίηση σε αφήνει εκτεθειμένο

στην κακομεταχείριση
από το ίδιο το κράτος.

Σε πολλά μέρη,
μπορεί να υποχρεωθείς να δωροδοκήσεις

ή να κάνεις σεξ με έναν αστυνομικό
για να μη συλληφθείς.

Για παράδειγμα, αστυνομικοί και φύλακες
στην Καμπότζη,

καταγράφηκαν να υποβάλλουν
εργαζόμενες του σεξ σε καταστάσεις

που μόνο ως βασανιστήρια
μπορούν να περιγραφούν:

απειλές με όπλα, ξύλο,
ηλεκτροπληξίες, βιασμούς

και στέρηση φαγητού.

Και κάτι άλλο ανησυχητικό:

Αν πουλάς σεξ σε μέρη όπως η Κένυα,
η Νότιος Αφρική ή η Νέα Υόρκη,

μπορείς να συλληφθείς από αστυνομικό
αν σε πιάσει με προφυλακτικά,

επειδή μπορούν να χρησιμοποιηθούν
ως τεκμήριο ότι πουλάς σεξ.

Προφανώς, αυτό αυξάνει
τον κίνδυνο για AIDS.

Φανταστείτε να ξέρεις
πως αν σε πιάσουν με προφυλακτικά,

θα το χρησιμοποιήσουν εναντίον σου.

Είναι αρκετά ισχυρό κίνητρο
για να τ' αφήσεις σπίτι, σωστά;

Σ΄αυτά τα μέρη οι εργαζόμενοι του σεξ
αναγκάζονται να κάνουν μια σκληρή επιλογή:

να ρισκάρουν τη σύλληψη
ή να ρισκάρουν στο σεξ.

Τι θα επιλέγατε εσείς;

Θα παίρνατε προφυλακτικά στη δουλειά σας;

Πώς θα ήταν αν ανησυχούσατε
μήπως ο αστυνομικός σας βιάσει

μόλις σας βάλει στην κλούβα;

Η δεύτερη προσέγγιση ελέγχου
σ' αυτές τις χώρες

είναι η μερική ποινικοποίηση,

όπου είναι νόμιμο
να αγοράζεις και να πουλάς σεξ,

αλλά απαγορεύονται άλλες δραστηριότητες,

όπως να διατηρείς οίκο ανοχής
ή να εκδίδεσαι στο δρόμο.

Τέτοιοι νόμοι

-υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο
και στη Γαλλία-

λένε στις εργαζόμενες του σεξ,

«Δεν μας πειράζει να πουλάς σεξ,

απλά να το κάνεις
πίσω από κλειστές πόρτες

και χωρίς κόσμο».

Παρεμπιπτόντως, ως οίκος ανοχής ορίζεται

όταν δύο ή παραπάνω
εργαζόμενες του σεξ δουλεύουν μαζί.

Καθιστώντας αυτό παράνομο
σημαίνει ότι πολλοί δουλεύουμε μόνοι,

το οποίο προφανώς μας κάνει ευάλωτους
σε ανθρώπους βίαιους.

Είμαστε, επίσης, ευάλωτοι
αν επιλέξουμε να παραβούμε το νόμο

και να δουλέψουμε μαζί με άλλον.

Πριν από δυο χρόνια,
μια φίλη μου ήταν νευρική

επειδή της είχαν επιτεθεί στη δουλειά.

Της είπα, λοιπόν, για λίγο διάστημα

να βλέπει τους πελάτες της στο σπίτι μου.

Εκείνη την περίοδο
και κάποιος άλλος φέρθηκε άσχημα.

Του είπα να φύγει
αλλιώς θα καλούσα την αστυνομία.

Μας κοίταξε και είπε,

«Δεν μπορείτε να καλέσετε την αστυνομία.

Δουλεύετε μαζί,
αυτό το μέρος είναι παράνομο».

Είχε δίκιο.

Τελικά έφυγε χωρίς να γίνει βίαιος,

αλλά μπόρεσε να μας απειλήσει
επειδή ήξερε ότι παραβιάζαμε το νόμο.

Ένιωθε σίγουρος ότι δε θα είχε συνέπειες.

Η απαγόρευση της πορνείας στο δρόμο

προκαλεί περισσότερα δεινά
απ' όσα αποτρέπει.

Κατ' αρχήν, για να αποφύγουν τη σύλληψη,

οι εργαζόμενοι στο δρόμο
διακινδυνεύουν για να μην εντοπιστούν,

δουλεύοντας μόνοι
ή σε ερημικές τοποθεσίες,

όπου είναι ευάλωτοι σε επιθέσεις.

Αν σε πιάσουν να πουλάς σεξ
σε εξωτερικό χώρο πληρώνεις πρόστιμο.

Πώς πληρώνεις το πρόστιμο
χωρίς να βγεις πάλι στο δρόμο;

Η ανάγκη για χρήματα ήταν αυτό
που εξ αρχής σε οδήγησε στο δρόμο.

Κι έτσι τα πρόστιμα συσσωρεύονται
και παγιδεύεσαι σε ένα φαύλο κύκλο

όπου πουλάς σεξ για να πληρώσεις
τα πρόστιμα επειδή πουλάς σεξ.

Θα σας πω για την Μαριάνα Πόπα

που δούλευε στο Ρέντμπριτζ,
στο ανατολικό Λονδίνο.

Στην περιοχή αυτή,
οι εργαζόμενες στο δρόμο,

περίμεναν τους πελάτες σε ομάδες
για να είναι πιο ασφαλείς

και για να προειδοποιεί η μια την άλλη
για τους επικίνδυνους τύπους.

Όμως μετά από μια αστυνομική έφοδο
εναντίον τους,

αναγκάστηκε να δουλέψει μόνη της
για να μη συλληφθεί.

Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου νωρίς το πρωί
της 29ης Οκτωβρίου του 2013.

Δούλευε αργότερα από το κανονικό,

για να πληρώσει ένα πρόστιμο
επειδή εκδιδόταν.

Αφού βλάπτει η ποινικοποίηση
τους εργαζόμενους του σεξ,

γιατί απλά να μην διώκονται
όσοι αγοράζουν σεξ;

Αυτός είναι ο στόχος
της τρίτης προσέγγισης.

Είναι το Σουηδικό
ή σκανδιναβικό μοντέλο νόμου.

Η βασική ιδέα πίσω από το νόμο είναι
πως είναι βλαβερό να πουλάς σεξ

και πώς βοηθάς τους εργαζόμενους του σεξ
αφαιρώντας τους αυτή την επιλογή.

Παρά την υποστήριξη
προς αυτό που περιγράφεται

ως προσέγγιση του «τελικού αποδέκτη»,

δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι λειτουργεί.

Στη Σουηδία υπάρχει ακριβώς
όση πορνεία υπήρχε και παλαιότερα.

Γιατί συμβαίνει αυτό;

Επειδή εκείνοι που πουλάνε σεξ,

συχνά δεν έχουν
άλλες επιλογές για εισόδημα.

Αν χρειάζεσαι τα χρήματα,

η μείωση της δουλειάς σου
είτε θα σε αναγκάσει να ρίξεις τις τιμές,

ή να προσφέρεις πιο επικίνδυνες
σεξουαλικές υπηρεσίες.

Αν χρειάζεσαι περισσότερους πελάτες,
ίσως ψάξεις να βρεις έναν «μάνατζερ».

Βλέπετε λοιπόν, πως αντί να μπει τέλος
σε αυτό που ονομάζουμε νταβατζιλίκι,

ένας τέτοιος νόμος προσφέρει έδαφος
σε πιθανώς βίαιους τρίτους.

Για να είμαι ασφαλής στη δουλειά μου
προσπαθώ να μην κλείνω ραντεβού

με κάποιον που μου τηλεφωνεί με απόκρυψη.

Αν πρόκειται για επίσκεψη
σε σπίτι ή σε ξενοδοχείο,

προσπαθώ να τους παίρνω πλήρη στοιχεία.

Αν δούλευα υπό το Σουηδικό μοντέλο,

ο πελάτης θα φοβόταν
να μου δώσει αυτές τις πληροφορίες.

Μπορεί να μην έχω άλλη επιλογή
από το να δεχτώ να συναντήσω έναν άντρα

που να μην μπορέσουν να τον εντοπίσουν
αν αποδειχθεί βίαιος.

Αν χρειάζεσαι τα λεφτά τους,

πρέπει να προστατέψεις τους πελάτες σου
από την αστυνομία.

Αν δουλεύεις έξω, δηλαδή μόνη
ή σε απομονωμένες τοποθεσίες,

είναι σαν να καθιστάς η ίδια
τον εαυτό σου παράνομο.

Μπορεί να σημαίνει ότι θα μπαίνεις
πιο γρήγορα σ' ένα αμάξι,

δεν θα διαπραγματεύεσαι πολύ
και θ' αποφασίζεις βιαστικά.

Αυτός ο τύπος είναι επικίνδυνος
ή απλά νευρικός;

Μπορείς να πάρεις το ρίσκο;

Μπορείς να μην το πάρεις;

Κάτι που ακούω συχνά είναι ότι
δεν θα υπήρχε πρόβλημα με την πορνεία

αν ήταν νόμιμη και την ρυθμίζαμε.

Αποκαλούμε νομιμοποίηση
αυτή την προσέγγιση

και εφαρμόζεται σε χώρες
όπως η Ολλανδία, η Γερμανία,

και στη Νεβάδα των ΗΠΑ.

Αλλά δεν είναι καλή
για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στην πορνεία που βρίσκεται
υπό κρατικό έλεγχο,

εμπορικό σεξ μπορεί να γίνεται
μόνο σε μέρη που ορίζει ο νόμος,

και οι εργαζόμενοι πρέπει να συμμορφωθούν

με κάποιους ιδιαίτερους κανονισμούς,
όπως την έκδοση άδειας,

και τους υποχρεωτικούς
υγειονομικούς ελέγχους.

Οι κανονισμοί φαίνονται
υπέροχοι στα χαρτιά,

αλλά οι κανονισμοί
για τη βιομηχανία του σεξ

είναι σκοπίμως ακριβοί
και δύσκολοι να τους τηρήσεις.

Δημιουργείται έτσι
ένα σύστημα δύο επιπέδων:

της νόμιμης και της παράνομης εργασίας.

Μερικές φορές το αποκαλούμε
«ποινικοποίηση της πίσω πόρτας».

Οι πλούσιοι ιδιοκτήτες οίκων ανοχής
που έχουν διασυνδέσεις

μπορούν να τηρούν τους κανονισμούς,

αλλά τα πιο περιθωριοποιημένα άτομα
αδυνατούν.

Ακόμα κι αν ήταν θεωρητικά δυνατόν,

χρειάζεται χρόνος και χρήμα
για να βγάλεις άδεια

ή να βρεις το κατάλληλο μέρος.

Δεν αποτελεί επιλογή
για κάποιον απελπισμένο

που χρειάζεται άμεσα χρήματα,

όπως κάποιος πρόσφυγας
ή κάποιο θύμα ενδοοικογενειακής βίας.

Σε αυτό το σύστημα των δύο επιπέδων,

οι πιο ευάλωτοι
αναγκάζονται να δουλεύουν παράνομα

κι εκτίθενται σε όλους τους κινδύνους
της ποινικοποίησης που προανέφερα.

Συνεπώς:

Φαίνεται ότι όλες οι προσπάθειες
να ελεγχθεί ή να εμποδιστεί το σεξ,

κάνουν τα πράγματα πιο επικίνδυνα
για τους ανθρώπους που το πουλάνε.

Ο φόβος του νόμου τους αναγκάζει
να δουλεύουν μόνοι, σε έρημες περιοχές,

και επιτρέπει σε πελάτες και αστυνομικούς
να γίνονται βίαιοι,

επειδή ξέρουν ότι δε θα έχουν συνέπειες.

Τα πρόστιμα και τα ποινικά μητρώα

τους αναγκάζουν
να συνεχίσουν να πουλάνε σεξ,

και δεν τους βοηθούν να σταματήσουν.

Η λήψη μέτρων κατά των πελατών
ωθεί τους πωλητές να ρισκάρουν

και τους οδηγεί
σε πιθανώς βίαιους «μάνατζερ».

Αυτοί οι νόμοι ενισχύουν, επίσης,
τον στιγματισμό και το μίσος.

Όταν η Γαλλία υιοθέτησε προσωρινά
το σουηδικό μοντέλο,

κάποιοι πολίτες το πήραν σαν έναυσμα
για να γίνουν αυτόκλητοι τιμωροί

των ανθρώπων που δούλευαν στο δρόμο.

Στη Σουηδία οι έρευνες δείχνουν
ότι τώρα ένα πολύ μεγαλύτερο ποσοστό

θέλει να συλλαμβάνονται
οι εργαζόμενοι του σεξ,

απ' ό,τι πριν την εφαρμογή του νόμου.

Αν η απαγόρευση είναι τόσο βλαβερή,

ίσως αναρωτηθείτε
γιατί είναι τόσο δημοφιλής.

Πρώτον, η εργασία του σεξ
ήταν και είναι μέσον επιβίωσης

για όλους όσους ανήκουν
σε μη δημοφιλείς μειονότητες:

για τους έγχρωμους, τους μετανάστες,
τα άτομα με ειδικές ανάγκες,

για την ΛΟΑΤ κοινότητα
και ιδιαίτερα τις τρανσέξουαλ γυναίκες.

Αυτές είναι οι ομάδες που σκιαγραφούνται

και που τιμωρούνται πιο αυστηρά
από το νόμο.

Δεν πιστεύω ότι είναι τυχαίο.

Αυτοί οι νόμοι έχουν πολιτική υποστήριξη

ακριβώς επειδή στοχεύουν ανθρώπους

που οι ψηφοφόροι δεν θέλουν
να βλέπουν ή να γνωρίζουν.

Για ποιον άλλο λόγο
να υποστηρίζει κάποιος την απαγόρευση;

Πολλοί άνθρωποι έχουν ευνόητους φόβους
σχετικά με τη σωματεμπορία.

Πιστεύουν ότι οι ξένες γυναίκες

απάγονται και πωλούνται
ως σκλάβες του σεξ,

και μπορούν να σωθούν
αν κλείσει αυτή η βιομηχανία.

Ας μιλήσουμε για τη σωματεμπορία.

Η εξαναγκαστική εργασία
είναι γεγονός σε πολλές βιομηχανίες,

ειδικά σε εκείνες που οι υπάλληλοι
είναι μετανάστες ή γενικά ευάλωτοι,

και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε.

Αλλά θα γίνει καλύτερα με νόμους
που στοχεύουν τη συγκεκριμένη κακοποίηση

και όχι όλη τη βιομηχανία.

Όταν πνίγηκαν 23 μη καταγεγραμμένοι
Κινέζοι μετανάστες

ενώ μάζευαν κυδώνια
στον κόλπο Μόρκαμπ το 2004,

δεν τέθηκε εκτός νόμου
ολόκληρη η βιομηχανία θαλασσινών,

για να σωθούν τα θύματα του σωματεμπορίου.

Η λύση βρίσκεται στη μεγαλύτερη
νομική προστασία των εργαζομένων,

που θα τους επιτρέψει
ν' αντισταθούν στην κακοποίηση

και να την αναφέρουν στις αρχές
χωρίς το φόβο της σύλληψης.

Έτσι όπως μιλάμε για το σωματεμπόριο,

είναι σαν κάθε παράνομη μετανάστρια
που καταφεύγει στην πορνεία

να το κάνει επειδή την ανάγκασαν.

Στην πραγματικότητα, πολλές μετανάστριες
αποφάσισαν, λόγω οικονομικής ανάγκης,

ν' αφεθούν στα χέρια των σωματεμπόρων.

Πολλές το κάνουν έχοντας πλήρη επίγνωση

ότι θα πουλούν σεξ όταν φτάσουν
στον προορισμό τους.

Και, ναι, σε αρκετές περιπτώσεις,

οι σωματέμποροι ζητούν εξωφρενικά ποσά,

επιβάλλουν στους μετανάστες
να κάνουν δουλειές που δεν θέλουν,

και τους κακοποιούν όταν είναι ευάλωτοι.

Αυτό γίνεται στην πορνεία,
αλλά και στις αγροτικές εργασίες,

στον ξενοδοχειακό τομέα
και την οικιακή εργασία.

Κανένας δε θέλει
να εργάζεται δια της βίας,

αλλά πολλοί μετανάστες
διατίθενται να το ρισκάρουν,

εξαιτίας όσων αφήνουν πίσω τους.

Αν τους επιτρεπόταν
να μεταναστεύσουν νόμιμα,

δεν θα άφηναν τη ζωή τους
στα χέρια των λαθροδιακινητών.

Τα προβλήματα προκύπτουν
από την ποινικοποίηση της μετανάστευσης

όπως συμβαίνει και στην ποινικοποίηση
της εργασίας του σεξ.

Αυτό είναι ένα μάθημα της ιστορίας.

Αν απαγορεύσεις κάτι που οι άνθρωποι
θέλουν να κάνουν ή το έχουν ανάγκη,

είτε αφορά στην κατανάλωση αλκοόλ,
το να περάσουν τα σύνορα,

να κάνουν έκτρωση ή να πουλήσουν σεξ,

δημιουργείς περισσότερα προβλήματα
απ' όσα λύνεις.

Η απαγόρευση επηρεάζει ελάχιστα

τον αριθμό των ανθρώπων
που τα κάνουν όλα αυτά.

Αλλά επηρεάζει πολύ
το πόσο ασφαλείς είναι όταν τα κάνουν.

Για ποιον άλλο λόγο μπορεί κάποιος
να υποστηρίζει την απαγόρευση;

Σαν φεμινίστρια,
γνωρίζω ότι στη βιομηχανία του σεξ

η κοινωνική ανισότητα
είναι βαθιά εδραιωμένη.

Οι περισσότεροι πελάτες
είναι άνδρες με λεφτά,

και οι περισσότεροι πωλητές
είναι γυναίκες που δεν έχουν λεφτά.

Μπορεί να συμφωνείτε με όλα αυτά,
εγώ συμφωνώ,

και να πιστεύετε ταυτόχρονα
ότι η απαγόρευση είναι κακή πολιτική.

Σε έναν καλύτερο, πιο ισότιμο κόσμο,

ίσως να υπήρχαν λιγότεροι άνθρωποι
που θα πουλούσαν σεξ για να επιβιώσουν,

αλλά δεν μπορείς να δημιουργήσεις
έναν καλύτερο κόσμο μόνο με νομοθεσίες.

Αν κάποιος αναγκάζεται να πουλήσει σεξ
επειδή είναι φτωχός ή άστεγος

ή επειδή δεν έχει χαρτιά
και δεν μπορεί να εργαστεί νόμιμα,

στερώντας του αυτή την επιλογή
δεν θα γίνει λιγότερο φτωχός,

ούτε θα αποκτήσει στέγη,

ούτε θα πάψει να είναι
παράνομος μετανάστης.

Οι άνθρωποι θεωρούν πως είναι
εξευτελιστικό να πουλάς σεξ.

Αναρωτηθείτε:
Είναι πιο εξευτελιστικό από το να πεινάς

ή να βλέπεις τα παιδιά σου να πεινάνε;

Κανείς δεν απαγορεύει στους πλούσιους
να προσλαμβάνουν νταντάδες

ή να κάνουν μανικιούρ,

παρ' όλο που οι περισσότερες γυναίκες
σ' αυτές τις εργασίες

είναι φτωχές μετανάστριες.

Ότι οι φτωχές μετανάστριες πουλάνε σεξ

είναι αυτό που κάνει μερικούς φεμινιστές
να αισθάνονται άβολα.

Μπορώ να καταλάβω
γιατί η βιομηχανία του σεξ

προκαλεί έντονα συναισθήματα.

Οι άνθρωποι έχουν διάφορα περίπλοκα
συναισθήματα ως προς το σεξ.

Αλλά δεν μπορούμε να κάνουμε πολιτικές
μόνο βάσει των συναισθημάτων,

και ιδιαίτερα όχι στην πλάτη των ανθρώπων
που επηρεάζονται άμεσα από αυτές.

Όταν εμμένουμε στην απαγόρευση
της εργασίας του σεξ,

καταλήγουμε να ανησυχούμε περισσότερο

για μια συγκεκριμένη έκφραση
της φυλετικής ανισότητας,

παρά για τα βαθύτερά της αίτια.

Οι άνθρωποι επιμένουν
να κάνουν την ερώτηση,

«Θα ήθελες να το έκανε αυτό η κόρη σου»;

Αυτή είναι η λάθος ερώτηση.

Αντ' αυτού, φανταστείτε ότι το κάνει.

Πόσο ασφαλής είναι στη δουλειά απόψε;

Γιατί δεν είναι πιο ασφαλής;

Είδαμε, λοιπόν, την πλήρη ποινικοποίηση,

την μερική ποινικοποίηση,

το Σουηδικό ή σκανδιναβικό μοντέλο,
τη νομιμοποίηση,

και πώς όλα αυτά βλάπτουν.

Μια ερώτηση που ποτέ δεν ακούω είναι,

«Τι θέλουν οι εργαζόμενοι του σεξ;»

Σε τελική ανάλυση,
εμάς επηρεάζουν κυρίως αυτοί οι νόμοι.

Η Νέα Ζηλανδία αποποινικοποίησε
το επάγγελμα του σεξ το 2003.

Είναι βασικό να θυμόμαστε

ότι η αποποινικοποίηση και η νομιμοποίηση
δεν είναι το ίδιο πράγμα.

Αποποινικοποίηση σημαίνει άρση των νόμων

που στοχεύουν ποινικά
τη βιομηχανία του σεξ,

αντί να αντιμετωπίζουν την εργασία του σεξ
όπως κάθε άλλη εργασία.

Στη Νέα Ζηλανδία οι γυναίκες μπορούν
να δουλεύουν μαζί για ασφάλεια

και οι εργοδότες τους
λογοδοτούν στο κράτος.

Μια εργαζόμενη του σεξ μπορεί
να αρνηθεί πελάτη κάθε στιγμή,

για οποιονδήποτε λόγο,

και το 96%
όσων εργάζονται στους δρόμους,

πιστεύουν πως ο νόμος
προστατεύει τα δικαιώματά τους.

Στη Νέα Ζηλανδία δεν έχει αυξηθεί
το ποσοστό των εργαζομένων του σεξ,

αλλά η αποποινικοποίηση
τους έχει κάνει πιο ασφαλείς.

Αλλά το μάθημα από τη Νέα Ζηλανδία
δεν είναι μόνο η καλή νομοθεσία της,

αλλά κυρίως ότι γράφτηκε σε συνεργασία
με τους εργαζόμενους του σεξ,

δηλαδή με τον Σύλλογο Εκδιδομένων
Νέας Ζηλανδίας.

Όταν αποφάσισαν να κάνουν
την εργασία του σεξ ασφαλέστερη,

συμβουλεύτηκαν τους ίδιους
τους εργαζόμενους του σεξ.

Στην Αγγλία είμαι μέλος διαφόρων
συλλόγων εργαζομένων του σεξ,

όπως το Ανοιχτό Πανεπιστήμιο
Εργαζομένων του Σεξ

και ο Αγγλικός Σύλλογος Εκδιδομένων.

Ανήκουμε σε ένα παγκόσμιο κίνημα

που απαιτεί την αποποινικοποίηση
και την αυτοδιάθεση.

Παγκόσμιο σύμβολο του κινήματος
είναι η κόκκινη ομπρέλα.

Τα αιτήματά μας τα υποστηρίζουν
παγκόσμιοι φορείς, όπως η UNAIDS,

ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

και η Διεθνής Αμνηστία.

Όμως χρειαζόμαστε περισσότερους συμμάχους.

Αν ενδιαφέρεστε για την ισότητα των φύλων,

τη φτώχεια, τη μετανάστευση
ή τη δημόσια υγεία,

τότε σας αφορούν τα δικαιώματα
των εργαζομένων του σεξ.

Κάντε χώρο για εμάς στα κινήματά σας.

Αυτό δεν σημαίνει μόνο
να μας ακούτε όταν μιλάμε,

αλλά και να ενισχύετε τη φωνή μας.

Αντισταθείτε σε όσους
μας κλείνουν το στόμα,

σε αυτούς που λένε ότι μια πόρνη
είναι είτε πολύ κατατρεγμένη

ή πολύ κατεστραμμένη
για να ξέρει ποιο είναι το καλό της

ή πολύ προνομιούχα και πολύ μακριά
από τις πραγματικές δυσκολίες

και δεν εκπροσωπεί
τα εκατομμύρια θύματα που δεν ακούγονται.

Αυτή η διάκριση μεταξύ θύματος
και προνομιούχου, είναι πλασματική.

Υπάρχει καθαρά για να δυσφημεί
τους εργαζόμενους του σεξ

και να κάνει εύκολο να μας αγνοούν.

Χωρίς αμφιβολία, πολλοί από εσάς
δουλεύετε για να ζήσετε.

Η εργασία του σεξ είναι κι αυτή δουλειά.

Όπως κι εσείς,
κάποιοι αγαπάμε τη δουλειά μας,

κάποιοι τη μισούμε.

Τελικά, οι περισσότεροι
έχουμε ανάμεικτα συναισθήματα.

Αλλά το πώς νιώθουμε για τη δουλειά μας

δεν είναι το θέμα.

Σίγουρα δεν είναι το θέμα
πώς νιώθουν οι άλλοι για τη δουλειά μας.

Το σημαντικό είναι το δικαίωμά μας
να εργαζόμαστε με ασφάλεια

και με τους δικούς μας όρους.

Οι εργαζόμενοι του σεξ
είμαστε αληθινοί άνθρωποι.

Είχαμε περίπλοκες εμπειρίες

και περίπλοκες αντιδράσεις
σε αυτές τις εμπειρίες.

Αλλά τα αιτήματά μας δεν είναι περίπλοκα.

Μπορείτε να ρωτήσετε
ακριβές συνοδούς στη Νέα Υόρκη,

εργαζόμενες σε πορνεία της Καμπότζης
ή στους δρόμους της Ν. Αφρικής

και όλες τις κοπέλες
στην παλιά δουλειά μου στο Σόχο,

και όλες θα σας πουν το ίδιο πράγμα.

Μπορείτε να μιλήσετε
σε εκατομμύρια εργαζόμενους του σεξ

και σε αμέτρητες οργανώσεις
για την εργασία του σεξ:

Θέλουμε πλήρη αποποινικοποίηση
και εργατικά δικαιώματα.

Εγώ είμαι απλά μια εργαζόμενη του σεξ
στη σκηνή απόψε,

αλλά φέρνω ένα μήνυμα από όλο τον κόσμο.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)