W rytmie skakanki

„Down down, baby, down down the roller coaster..." - hip-hop wiele zawdzięcza królowym sportu Double Dutch. Etnomuzykolożka Kyra Gaunt opowiada o fascynującej historii skakanki.

Prawidłowy rytm skakanki jest następujący:

TIK-tat, TIK-tat, TIK-tat,
TIK-tat, TIK-tat, TIK-tat.

Natomiast nieprawidłowy brzmi tak:

Tik-TAT, tik-TAT, tik-TAT.

[Mała rzecz. Wielki pomysł.]

[Kyra Gaunt o skakance]

Skakanka jest bardzo prostym przedmiotem.

Może być wykonana
z linki do prania albo sznura.

Ma takiego zawijasa. (Śmiech)

Nie wiem, jak to opisać.

Co ważne, ma odpowiedni ciężar

i wydaje dźwięk przypominający biczowanie.

Nie wiadomo skąd dokładnie
pochodzi skakanka.

Niektóre dowody wskazują
starożytny Egipt, Fenicję,

a do Ameryki Północnej prawdopodobnie
przywędrowała z duńskimi osadnikami.

Gdy kobiece ubrania
zaczęły być bardziej dopasowane

i pojawiły się pantalony,
popularność skakanki wzrosła.

Dziewczynki mogły skakać,

bo sukienki nie plątały im się w sznurze.

Guwernantki używały ich,
żeby uczyć podopiecznych skakać.

Nawet afrykańskie dzieci,
niegdyś będące niewolnikami na Południu,

skakały na skakance.

W latach 50. XX wieku
wiele dziewczynek skakało

na chodnikach Harlemu,
Bronksu, Brooklynu czy Queens.

Czasem składały dwa sznury
i kręciły nim, jak jednym,

a czasem trzymały po jednym w dłoni
i oboma kręciły do wewnątrz.

Skakanka wyznaczała stały rytm:

tik, tik, tik, tik,

do którego układano rymy i przyśpiewki.

Skakanka dała nam możliwość

przyczynienia się
do czegoś znacznie ważniejszego

niż sąsiedztwo.

Double Dutch jest niezwykle ważnym
symbolem kultury i tożsamości

czarnoskórych kobiet.

Od lat 50. przez lata 70. XX wieku

dziewczynkom nie wypadało
uprawiać sportów.

Chłopcy grali w bejsbol,
koszykówkę i futbol amerykański,

na co nie pozwalano dziewczynkom.

Wiele się zmieniło, ale w tamtych czasach,

to dziewczynki królowały na placu zabaw.

Pilnowały, żeby chłopcy
nie byli jego częścią.

To przestrzeń dla dziewcząt.

Miejsce, w którym mogły błyszczeć.

Ale uważam, że dla chłopców również,

bo słyszeli ich zabawy

i myślę, że dlatego
wielu hip-hopowych artystów

wzorowało się na przyśpiewkach
zasłyszanych od czarnoskórych dziewczynek.

(Śpiew) Misiu, misiu wskocz do klatki,
Misiu, misiu klaśnij w łapki,

Misiu, misiu odwróć się.

Misiu, misiu wynoś się.

Utwór Nelly'ego "Country Grammar"
zdobył nagrodę Grammy,

bo ludzie kojarzyli:

"We're going down down baby
your street in a Range Rover... "

z początkiem przyśpiewki "Down down, baby,
down down the roller coaster,

sweet, sweet baby, I'll never let you go".

Każdy, kto dorastał w czarnej dzielnicy,

znał tę muzykę.

To był gotowy hit.

Double Dutch pomogło
utrzymać się tym piosenkom

oraz zachować się przyśpiewkom
i ruchom, które im towarzyszyły,

naturalnie tworzącym coś,
co nazywam "kinetyczną oralnością":

słowem wypowiedzianym
i słowem oddanym ciałem.

Przekazywana jest
z pokolenia na pokolenie.

Skakanka jest swego rodzaju nośnikiem.

Potrzebujemy przedmiotu,
który przekaże wspomnienia.

Skakankę można używać na wiele sposobów.

Jest międzykulturowa.

Myślę, że przetrwała,
bo ludzie potrzebują ruchu,

a czasem najprostsze przedmioty
mają najwięcej zastosowań.