3 φόβοι για την ενασχόληση των παιδιών με την οθόνη - και γιατί δεν ισχύουν

Ελέγχουμε τα κινητά μας πάνω από 50 φορές την ημέρα - αλλά όταν τα παιδιά μας παίζουν με αυτά, γινόμαστε νευρικοί. Καταστρέφουν οι οθόνες την παιδική ηλικία; Όχι, σύμφωνα με την ειδικό στα παιδικά μέσα Σάρα NτεΓουίτ. Μέσα από μια ομιλία που ίσως σας κάνει να αισθανθείτε λιγότερο ένοχοι όταν δίνετε ένα τάμπλετ σε ένα παιδί ενώ φτιάχνετε βραδινό, η NτεΓουίτ οραματίζεται ένα μέλλον όπου θα ενθουσιαζόμαστε να βλέπουμε τα παιδιά να αλληλεπιδρούν με οθόνες και μας παρουσιάζει συναρπαστικούς τρόπους που οι νέες τεχνολογίες μπορούν στην πραγματικότητα να τα βοηθήσουν να μεγαλώσουν, να συνδεθούν και να μάθουν.

Θέλω να ξεκινήσουμε
με το να σκεφτούμε αυτή τη συσκευή,

το κινητό που είναι πιθανότατα
στις τσέπες σας αυτή τη στιγμή.

Πάνω από το 40% των Αμερικανών
ελέγχουν τα κινητά τους

τα πρώτα πέντε λεπτά
που ξυπνάνε κάθε πρωί.

Και μετά το κοιτάνε άλλες 50 φορές
κατά τη διάρκεια της μέρας.

Οι ενήλικες θεωρούν
αυτή τη συσκευή αναγκαία.

Αλλά τώρα θέλω να το σκεφτείτε
στα χέρια ενός τρίχρονου,

και τότε ως κοινωνία, αγχωνόμαστε.

Οι γονείς ανησυχούν πολύ

ότι αυτή η συσκευή θα εμποδίσει
την κοινωνική ανάπτυξη των παιδιών τους·

ότι θα τα εμποδίσει
να σηκωθούν και να κινηθούν·

ότι με κάποιο τρόπο,

θα διαταράξει την παιδική ηλικία.

Λοιπόν, θέλω να αμφισβητήσω αυτή τη στάση.

Μπορώ να οραματιστώ ένα μέλλον

όπου θα ενθουσιαζόμαστε να βλέπουμε
ένα νήπιο να αλληλεπιδρά με μια οθόνη.

Αυτές οι οθόνες μπορούν
να κάνουν τα παιδιά

να σηκωθούν και να κινηθούν
ακόμη περισσότερο.

Έχουν τη δύναμη να μας πουν περισσότερα
για το τι μαθαίνει ένα παιδί

απ' ό,τι ένα τυποποιημένο τεστ.

Και εδώ είναι η πιο τρελή σκέψη:

Πιστεύω πως αυτές οι οθόνες
έχουν τη δύναμη

να παρακινήσουν περισσότερες
συνομιλίες στην πραγματική ζωή

ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους.

Βέβαια δεν είμαι ο πιο κατάλληλος
υποστηρικτής αυτού του θέματος.

Σπούδασα παιδική λογοτεχνία

επειδή θα δούλευα με παιδιά και βιβλία.

Αλλά πριν από περίπου 20 χρόνια,

είχα μια εμπειρία
που μετατόπισε το επίκεντρό μου.

Βοηθούσα στην καθοδήγηση μιας έρευνας
σχετικά με τα νήπια και τις ιστοσελίδες.

Μπήκα μέσα και μου ανατέθηκε
ένα τρίχρονο με το όνομα Μαρία.

Η Μαρία δεν είχε ξαναδεί υπολογιστή.

Οπότε έπρεπε πρώτα να τη μάθω
να χειρίζεται το ποντίκι,

και όταν άνοιξα την οθόνη, το μετακίνησε
από τη μια πλευρά της οθόνης στην άλλη.

και σταμάτησε σε ένα χαρακτήρα
με το όνομα Χ η Κουκουβάγια.

Και όταν το έκανε αυτό,

η κουκουβάγια σήκωσε το φτερό της
και τη χαιρέτησε.

Η Μαρία έριξε το ποντίκι, απομακρύνθηκε
από το τραπέζι, αναπήδησε,

κι άρχισε να ανταποδίδει
μανιωδώς τον χαιρετισμό.

Η σύνδεσή της με αυτόν τον χαρακτήρα
ήταν ενστικτώδης.

Αυτή δεν ήταν μια παθητική αντίδραση
προς την οθόνη.

Ήταν μια ανθρώπινη αντίδραση.

Και άρμοζε απόλυτα σε ένα τρίχρονο.

Έχω δουλέψει μέχρι τώρα στην PBS Kids
για περισσότερα από 15 χρόνια,

και η εργασία μου εκεί επικεντρώνεται
στην αξιοποίηση της τεχνολογικής δύναμης

με θετικό τρόπο στις ζωές των παιδιών.

Πιστεύω πως ως κοινωνία,
χάνουμε μια μεγάλη ευκαιρία.

Αφήνουμε τον φόβο και τον σκεπτικισμό μας

γι' αυτές τις συσκευές

να μας εμποδίζουν να συνειδητοποιήσουμε
τις προοπτικές τους

στις ζωές των παιδιών μας.

Ο φόβος για τα παιδιά και την τεχνολογία
δεν είναι κάτι καινούργιο.

Τον είχαμε από παλιά.

Πάνω από 50 χρόνια πριν, η αντιπαράθεση
οργίαζε για το νέο κυρίαρχο μέσο:

την τηλεόραση.

Αυτό το κουτί στο σαλόνι;

Ίσως χωρίσει τα παιδιά από τα άλλα.

Μπορεί να τα κρατήσει μακριά
από τον έξω κόσμο.

Όμως τότε ήταν η στιγμή
που ο Φρεντ Ρότζερς,

ο μακροχρόνιος παρουσιαστής του
«Η Γειτονιά του Κυρίου Ρότζερς»,

προκάλεσε την κοινωνία να δει
την τηλεόραση σαν εργαλείο,

ένα εργαλείο που θα μπορούσε να προάγει
την συναισθηματική ανάπτυξη.

Να λοιπόν τι έκανε:

Κοιτούσε προς τα έξω από την οθόνη,
και ξεκινούσε μια συζήτηση

σαν να μιλούσε σε κάθε παιδί ατομικά

για τα συναισθήματα.

Και μετά σταματούσε

και τα άφηνε να τα σκεφτούν.

Μπορείτε να δείτε την επιρροή του σήμερα
στον χώρο των μέσων μαζικής ενημέρωσης,

όμως τότε, ήταν επαναστατικό.

Άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε
την τηλεόραση στη ζωή των παιδιών μας.

Σήμερα δεν υπάρχει μόνο ένα κουτί.

Τα παιδιά περιτριγυρίζονται από συσκευές.

Κι είμαι κι εγώ γονιός - καταλαβαίνω
αυτό το συναίσθημα του άγχους.

Αλλά θέλω να κοιτάξουμε
τους τρεις συνηθισμένους φόβους

που έχουν οι γονείς,

και να δούμε αν μπορούμε
να στρέψουμε την εστίαση μας

στην ευκαιρία που υπάρχει
στον καθένα από αυτούς.

Λοιπόν.

Φόβος νούμερο ένα:

«Οι οθόνες είναι παθητικές.

Αυτό θα εμποδίσει τα παιδιά
να σηκωθούν και να κινηθούν».

Ο Κρις Κρατ και ο Μάρτιν Κρατ
είναι αδέρφια ζωολόγοι

που παρουσιάζουν ένα σόου για τα ζώα
που ονομάζεται «Άγριοι Κρατς».

Και προσέγγισαν την ομάδα
της PBS να τους πουν,

«Μπορούμε να κάνουμε κάτι
με αυτές τις κάμερες

που είναι ενσωματωμένες
σε κάθε συσκευή σήμερα;

Μπορούν αυτές οι κάμερες να αποθανατίσουν
ένα πολύ φυσιολογικό παιδικό παιχνίδι -

όταν προσποιούνται ότι είναι ζώα;»

Αρχίσαμε λοιπόν με νυχτερίδες.

Και όταν τα παιδιά ήρθαν
να παίξουν αυτό το παιχνίδι,

λάτρεψαν να βλέπουν τους εαυτούς τους
στην οθόνη με φτερά.

Αλλά το αγαπημένο μου κομμάτι σε αυτό,

όταν το παιχνίδι τελείωσε
και κλείσαμε τις οθόνες;

Τα παιδιά συνέχισαν να είναι νυχτερίδες.

Συνέχισαν να πετούν μέσα στο δωμάτιο

και να τρέχουν δεξιά κι αριστερά
για να πιάσουν κουνούπια.

Και θυμόντουσαν πράγματα.

Θυμόντουσαν ότι οι νυχτερίδες
πετάνε τη νύχτα.

Και θυμόντουσαν
ότι όταν οι νυχτερίδες κοιμούνται,

κρέμονται ανάποδα
και διπλώνουν τα φτερά τους προς τα μέσα.

Αυτό το παιχνίδι αναμφίβολα βοήθησε
τα παιδιά να σηκωθούν και να κινηθούν.

Επιπλέον, όταν τα παιδιά πάνε τώρα έξω,

θα κοιτάζουν ένα πουλί και θα σκέφτονται,

«Πώς ένα πουλί πετάει διαφορετικά
από ό,τι πέταξα εγώ

όταν ήμουν νυχτερίδα;»

Η ψηφιακή τεχνολογία ενθάρρυνε
την ενσωματωμένη μάθηση

που τα παιδιά μπορούν να πάρουν
μαζί τους τώρα στον κόσμο.

Φόβος νούμερο δύο:

«Το να παίζεις παιχνίδια σε αυτές
τις οθόνες είναι χάσιμο χρόνου.

Θα αποσπάσει τα παιδιά
από την εκπαίδευσή τους».

Οι προγραμματιστές παιχνιδιών ξέρουν

ότι μπορείς να μάθεις πολλά
για τις ικανότητες ενός παίκτη

κοιτάζοντας τα υποστηρικτικά δεδομένα:

Πού έκανε παύση ο παίχτης;

Πού έκαναν μερικά λάθη
πριν βρουν τη σωστή απάντηση;

Η ομάδα μου ήθελε να πάρει
αυτή τη σειρά εργαλείων

και να την εφαρμόσει
στην ακαδημαϊκή μάθηση.

Ο παραγωγός μας στη Βοστόνη,
ο τηλεοπτικός σταθμός WGBH,

δημιούργησε μια σειρά
από παιχνίδια «Ο Περίεργος Τζορτζ»

που επικεντρώνονται στα μαθηματικά.

Κι οι ερευνητές μπήκαν μέσα και είχαν
80 νήπια να παίζουν αυτά τα παιχνίδια.

Έπειτα έδωσαν και στα 80 αυτά
παιδιά προσχολικής ηλικίας

ένα τυποποιημένο μαθηματικό τέστ.

Μπορούσαμε να δούμε από νωρίς

ότι αυτά τα παιχνίδια βοηθούσαν τα παιδιά

να κατανοήσουν κάποιες βασικές δεξιότητες.

Αλλά οι συνεργάτες μας στο UCLA
ήθελαν να εμβαθύνουμε πιο πολύ.

Επικεντρώθηκαν στην ανάλυση δεδομένων
και στην αξιολόγηση των μαθητών.

Κι ήθελαν να πάρουν
τα υποστηρικτικά δεδομένα του παιχνιδιού

και να δουν αν μπορούν
να τα χρησιμοποιήσουν

για να προβλέψουν
το μαθηματικό σκορ ενός παιδιού.

Έτσι έφτιαξαν ένα νευρωνικό δίκτυο -

στην ουσία εκπαίδευσαν τον υπολογιστή
να χρησιμοποιεί αυτά τα δεδομένα,

και να τα αποτελέσματα.

Αυτό είναι ένα υποσύνολο από τα σκορ
τυποποιημένων μαθηματικών των παιδιών.

Κι αυτή

είναι η πρόβλεψη του υπολογιστή
για το σκορ του κάθε παιδιού,

βασιζόμενη στο παίξιμο μερικών παιχνιδιών
«Ο Περίεργος Τζορτζ».

Η πρόβλεψη είναι εντυπωσιακά ακριβής,

ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν

ότι αυτά τα παιχνίδια
δεν ήταν φτιαγμένα για αξιολόγηση.

Η ομάδα που έκανε αυτή τη μελέτη
πιστεύει πως παιχνίδια σαν αυτά

μπορούν να μας διδάξουν περισσότερα
για τη γνωστική μάθηση ενός παιδιού

συγκριτικά με ένα τυποποιημένο τεστ.

Κι αν τα παιχνίδια μπορούν να μειώσουν
τον χρόνο εξέτασης στη τάξη;

Κι αν μπορούν να μειώσουν
το άγχος της εξέτασης;

Πώς μπορούν να δώσουν
στους δασκάλους μια εικόνα με πληροφορίες

για να τους βοηθήσουν να εστιάσουν
καλύτερα την εξατομικευμένη μάθησή τους;

Ο τρίτος φόβος που θέλω να συμπεριλάβω

είναι αυτός που θεωρώ
ότι είναι συχνά ο μεγαλύτερος.

Και πάει ως εξής:

«Αυτές οι οθόνες με απομονώνουν
από το παιδί μου».

Ας παίξουμε λοιπόν ένα σενάριο.

Ας πούμε ότι είσαι ένας γονιός,

και χρειάζεσαι 25 λεπτά αδιάλειπτου χρόνου

για να ετοιμάσεις το βραδινό.

Και για να το κάνεις αυτό, δίνεις
ένα τάμπλετ στο τρίχρονο παιδί σου.

Τώρα, είναι μια στιγμή
που νιώθεις πιθανόν πολύ ένοχος

γι' αυτό που μόλις έκανες.

Αλλά τώρα φαντάσου αυτό:

Είκοσι λεπτά μετά,
λαμβάνεις ένα μήνυμα,

σε αυτό το κινητό τηλέφωνο,
που βρίσκεται πάντοτε κοντά σου.

Και λέει: «Ο Άλεξ μόλις ταίριαξε
πέντε λέξεις με ομοιοκαταληξία.

Ζήτα του να παίξει
αυτό το παιχνίδι μαζί σου.

Μπορείς να βρεις μια λέξη
να κάνει ομοιοκαταληξία με τη «γάτα»;

Ή με τη «μπάλα»;

Στις μελέτες μας, όταν οι γονείς λαμβάνουν
απλές συμβουλές σαν κι αυτές,

αισθάνονταν πιο δυνατοί.

Χαίρονταν να παίζουν αυτά τα παιχνίδια
με τα παιδιά τους στο βραδινό τραπέζι.

Και τα παιδιά το λάτρεψαν.

Όχι μόνο το αισθάνονταν σαν μαγικό
που οι γονείς τους ήξεραν τι έπαιζαν,

στα παιδιά αρέσει πολύ να παίζουν
παιχνίδια με τους γονείς τους.

Μόνο η πράξη της συζήτησης
με τα παιδιά για τα μέσα τους

μπορεί να είναι απίστευτα ενδυναμωτική.

Πέρσι το καλοκαίρι,
το τεχνολογικό πανεπιστήμιο του Τέξας

δημοσίευσε μια μελέτη
ότι το σόου «Η Γειτονιά του Τίγρη Ντάνιελ»

θα μπορούσε να προωθήσει
την ανάπτυξη της ενσυναίσθησης στα παιδιά.

Αλλά υπήρχε μια πραγματικά σημαντική
παγίδα σε αυτή τη μελέτη:

το μεγαλύτερο όφελος υπήρχε μόνο
όταν οι γονείς μιλούσαν στα παιδιά

για το τι έβλεπαν.

Ούτε το να βλέπουν μόνο,

ούτε το να μιλάνε μόνο γι' αυτό
ήταν αρκετό.

Ήταν ο συνδυασμός που ήταν το κλειδί.

Οπότε όταν διάβασα αυτή τη μελέτη,

άρχισα να σκέφτομαι

πόσο σπάνια οι γονείς των νηπίων
μιλούν στα παιδιά τους για το περιεχόμενο

του τι παίζουν και του τι βλέπουν.

Κι έτσι αποφάσισα να το δοκιμάσω
με το τετράχρονο παιδί μου.

Είπα,

«Έπαιζες ένα παιχνίδι
με αμάξια νωρίτερα σήμερα;»

Κι ο Μπέντζαμιν ζωήρεψε και είπε,

«Ναι! Κι είδες που έφτιαξα
το αμάξι μου από μια πίκλα;

Ήταν πολύ δύσκολο
να ανοίξω το πορτ μπαγκάζ».

(Γέλια)

Αυτή η αστεία συζήτηση
για το τι ήταν διασκεδαστικό στο παιχνίδι

και το τι θα μπορούσε να ήταν καλύτερο

συνεχίστηκε σε όλη τη διαδρομή
για το σχολείο εκείνο το πρωί.

Δεν είμαι εδώ για να σας πω πως όλα
τα ψηφιακά μέσα είναι καλά για τα παιδιά.

Υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για να ανησυχούμε

για την τρέχουσα κατάσταση του παιδικού
περιεχομένου σε αυτές τις οθόνες.

Κι είναι σωστό να σκεφτόμαστε
την ισορροπία:

Πού χωράνε οι οθόνες απέναντι
σε όλα τα άλλα πράγματα

που το παιδί πρέπει να κάνει
για να μάθει και να μεγαλώσει;

Αλλά όταν παθαίνουμε εμμονή
με τους φόβους μας γι' αυτό,

ξεχνάμε ένα πραγματικά σημαντικό σημείο,

κι αυτό είναι, ότι τα παιδιά ζούνε
στον ίδιο κόσμο που ζούμε κι εμείς,

τον κόσμο που οι ενήλικες
ελέγχουν τα κινητά τους

περισσότερες από 50 φορές τη μέρα.

Οι οθόνες είναι ένα κομμάτι
της ζωής των παιδιών.

Κι αν προσποιηθούμε ότι δεν είναι

ή αν μας καταβάλλει ο φόβος μας,

τα παιδιά δεν πρόκειται να μάθουν ποτέ
πώς και γιατί να τις χρησιμοποιήσουν.

Κι αν αρχίσουμε να αυξάνουμε
τις προσδοκίες μας

γι' αυτά τα μέσα;

Κι αν αρχίσουμε να συζητάμε
με τα παιδιά τακτικά

για την ουσία αυτών των οθονών;

Κι αν ξεκινήσουμε να βλέπουμε
τον θετικό αντίκτυπο

που αυτή η τεχνολογία μπορεί να έχει
στις ζωές των παιδιών μας;

Τότε είναι που οι δυνατότητες
αυτών των εργαλείων

μπορούν να γίνουν πραγματικότητα.

Ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)