صنعت مدی که تمامی شکل‌های اندامی را -جسورانه و بی هیچ سرافکندگی- تجلیل می‌کند

طراحان مد قدرت تغییر فرهنگ را دارند-- و بِکا مک‌کارن- تران با استفاده از جایگاه و زیرساخت خود، برای توسعه تعریف محدود زیبایی در صنعت مد، از آن استفاده می‌کند. مک‌کارن- تران با نشان دادن نکته‌های برجسته و جالب از کار خود، در مورد الهامات پشت‌پرده‌ و هنجارشکن طراحی‌هایش صحبت می‌کند و نشان می‌دهد که چگونه زیبایی را در همه وجوه و اشکال تجلیل می‌کند.
او می‌گوید: «من از مصرف‌کننده می‌خواهم بداند که چطور زیبایی را در تمامی شکل‌های اندامی، تجلیل می‌کند و می‌گوید: « می‌خواهم مصرف‌کننده بداند که آنچه نیاز به تغییر دارد بدن شما نیست -- بلکه لباس‌ها هستند.»

به عنوان طراحان مد،

تصمیمهای ما، قدرت تغییر فرهنگمان را دارند.

ما هستیم که انتخاب می کنیم چه کسی
برنامه شوی مدل لباس ما نمایش داده شود،

و در نهایت، از چه کسی تجلیل شود
و زیبا در نظر گرفته شود،

و این که چه کسی زیبا نیست.

داشتن چنین جایگاهی، یک مسئولیت است.

موردی که می تواند برای محروم کردن مردم

یا دادن قدرت به دیگران
مورد استفاده قرار گیرد.

هرچه بزرگتر می شدم، عاشق مد بودم.

به تمام انواع مختلف مجله های مد

در کتابفروشی بارنز و نوبل مان
نگاه می کردم.

مد روز بودن این بود که قد بلند،
لاغرو با موهای بلند و براق باشید.

این چیزی بود که به عنوان ایده آل می دیدم

و به هر جا هم که نگاه می کردم
باز هم تقویت می شد.

و صادقانه بگویم، هنوز هم همینطور است.

می خواستم مثل مدل ها باشم
برای همین دست از غذا خوردن برداشتم.

دوران تلخی در زندگی ام بود.

اختلال خوردن، من را از بین برد.

به تنها چیزی که می توانستم فکر کنم
این بود که تک تک کالری ها را بشمارم،

و هر روز زودتر پیش از مدرسه بیدار شوم

تا چند کیلومتری بدوم.

سالها طول کشید تا بالاخره توانستم
خود را از سیطره

اختلال خوردن بر زندگی ام رها کنم.

اما هنگامی که این طور شد،

فضای اندیشیدن زیادی را آزاد کرد

برای فکر کردن به چیزی که واقعا
در مورد آن شور و هیجان داشتم.

برای مدت طولانی،

صنعت مد به سختی تلاش کرده بود که
آرمان و ایده آلی از زیبایی ایجاد کند

که مدل های لاغر، جوان، سفید، همسوجنس،

وخوش بنیه را
به عنوان ایده آل تجلیل و ستایش کنند.

غیرممکن است با چنین تصاویری بمباران نشوید

با مدل هایی که فوتوشاپ شده اند

تا جایی که حتی ذره ای منفذ پوستی،

یا چربی و یا علامتی از
ترکهای پوستی معلوم نباشد.

نیازی نیست خیلی سخت جستجو کنید
تا مثال هایی پیدا کنید.

این تعریف از زیبایی، آسیب زا
خطرناک و مخرب است،

و باید بلافاصله آن را از بین ببریم.

(تشویق حاضرین)

خوشحالم که شما هم موافقید.

(خنده حاضرین)

یکی از بدترین چیزهایی که
در طول سالیان دریافته ام

این است که تجربه من در اختلال تغذیه،

یک ناهنجاری نیست.

در واقع، عادی و پذیرفته شده است.

فکر کنم مطالعه ای وجود دارد
که می گوید ۹۱ درصد از زنان

احتمالاً آنهایی که از
تمامی هویتهای جنسیتی هستند

از آنچه که به نظر می آیند، ناراضی هستند.

نابخشودنی است که

در جامعه ای زندگی می کنیم که
در آن عادی است یا انتظار می رود

نوجوانان از خودشان متنفر شوند.

ما برای پذیرش چاقی و تمامیت جسمانی زنان
از دهه ۶۰ مبارزه کرده ایم.

و پیشرفت هایی هم
در این زمینه وجود داشته است.

ما مدل های سایز بالا مانند اشلی گراهام

و نوازندگانی با پیامهای مثبت درباره بدن

مثل لیزو را داریم که روند کلی
را تغییر داده اند.

خدا را شکر.

(خنده حاضرین)

مارک های تجاری مانند «اِریا» وجود دارند

که برنامه های تبلیغاتی را بدون
روتوش فتوشاپ منتشر کرده اند.

اما همچنان غرق درانتظارات غیرواقعی هستیم.

این نقل قول از لیزو را
دوست دارم که می گوید:

«مثبت بودن بدن تنها به این دلیل وجود دارد
که منفی بودن بدن یک هنجار است.»

بنابراین چگونه داغ ننگِ
متفاوت به نظر رسیدن را

یا عدم همخوانی با این تعریف محدود
از زیبایی را تغییردهیم؟

من معتقدم با تجلیل زیبایی از
همه شکل های گوناگون،

جسورانه و بی هیچ سرافکندگی.

اما بسیاری از طراحان مد به تقویتِ

این تعریف محدود از زیبایی ادامه می دهند.

از این طریق که در مدرسه و در دنیای واقعی

به آنها چنین آموزش داده می شود که

تنها بر روی مانکن سایز چهار پارچه
[جهت طراحی لباس] بکشند،

یا بر روی فرم بدن هایی
بسیار کشیده طرح بزنند،

و نه بر روی بدن هایی که از نظر کالبدی
متناسب نیستند.

اندام های سایز مختلف در طول فرآیند طراحی،

در نظر گرفته نمی شوند.

اصلا به آنها فکر نمی کنند.

بنابراین این طراحان،
برای چه کسانی طراحی می کنند؟

اما گفتگو پیرامون نگاه انحصاری صنعت مد

با «سایز» شروع و تمام نمی شود.

بلکه در باب درنظرگرفتن
همه حالات مختلف جنسیتی،

سطوح توانایی مختلف، سنین مختلف،

نژادهای مختلف و
قومیت های مختلف است،

که به خاطر زیباییِ منحصر
به فرد خود تجلیل می شوند.

من در کار خود به عنوان یک طراح مد،

یک برند به نام «کرومات»
را راه اندازی کردم،

و ما متعهد به توانمندسازی زنان،
گونه های مونث و غیر دو جنسی، #ChromatBABES

از تمام اشکال و اندازه ها،

با لباس های کاملا مناسب برای همگان هستیم.

لباس شنا برای من
به نقطه تمرکز بزرگی تبدیل شده

به دلیل قدرتی که این لباس می تواند

بر نحوه احساس مردم
نسبت به خودشان داشته باشد.

می خواستیم تمرکز خود را
بر تجلیل از همه ی گونه های اشکال بدن

به لباسی که مملو از عدم اطمینان است،
در نظر بگیریم.

بر سکوی ما، انحنا ها، سلولیت ها و زخم هایی
هستند که با افتخار لباس پوشیده اند.

نمایشی بر روی سکوی مد هستیم، بله،

اما بزرگداشتی هم هستیم

۱۰ سال پیش طراحی را با ماموریت تغییر

کل صنعت مد شروع نکردم.

اما مدل هایی که ما در آن زمان اجرا کردیم،

از دوستانم بودند که
خواسته بودند در نمایش من باشند،

نسبت به برخی افراد بسیار افراطی تر بودند،

و متاسفانه، هنوز برای برخی،
متفاوت یا عجیب هستند،

که به بخش عظیمی از
آنچه که شناخته ایم، تبدیل شده است.

با این حال، اگر همگانی بودن
تنها در حد سطحی باشد، هیچ معنایی ندارد.

در پشت صحنه،

از عکاس گرفته تا مدیر بازیگران،

تا کارورزان،

که تصمیم گیری پشت صحنه ها را انجام می دهند

نیز به همان اندازه مهم است.

ضروری است که در این فرآیند
تصمیم گیرندگان مختلفی داشته باشیم،

و همیشه بهتر است که
با جوامع مختلف همکاری کنیم،

تا این که تلاش کنیم برای آنها سخنرانی کنیم

و این قطعه مهمی از معما است

که بسیاری از طراحان جوان ممکن است

به زمانی که برای اولین بار
شغل شان را شروع می کنند، فکر نکنند،

بلکه استخدام یک مدل سایز بزرگ یا
یک عکاس تغییر جنسیت داده،

یا زنی رنگین پوست به عنوان
کارگردان بازیگران،

یا هنرمند گریمور سیاهپوست--
سلام فاطمه توماس--

که خوب درک می کند چقدر مهم است

که بتواند با همه رنگ پوستی کار کند:

ایجاد یک محصول جامعِ تمام و کمال
ضروری است،

مانند این مورد.

به عنوان طراحان مدی که خیلی شنا می کنند،

می خواستیم قوانین اینکه چطور یک بدن بیکینی
داشته باشیم را بازنویسی کنیم.

بنابراین ما گروهی ازدختران ناجی

را راه انداختیم تا دستورالعمل های مربوط
به ورود و پذیرش در استخر را اجرا کنیم.

به جای «شیرجه زدن ممنوع» و «دویدن ممنوع»

این ها چطورند: «سلولیت را قدر بدانید،»

«کنترل بدن ممنوع،»

و «تعصب و ناشکیبایی تحمل نمی شود.»

و این امر توسط ماما کاکس، دنیس بدو،

جینا روسرو، اریکا هارت و اِمِه انجام شد

همه فعالان در جایگاه درست خود بودند.

همیشه احساس می کردم که نشان دادنِ
طیف وسیعی از بدن های مختلف

در سکوی نمایش مد
و کمپین های مختلف مهم است.

اما در واقع تا همین اواخر

نتوانستیم محدوده سایز را
به روش عمده تری گسترش دهیم.

اولین مجموعه بدن های توپرِ
منحنی مان را

پنج سال پیش راه انداختیم.

خیلی هیجان زده بودیم.

اما وقتی برگزار شد، موفق نبود.

هیچ کسی به آن علاقه ای نداشت.

هیچ یک از فروشگاه های ما
سایز بزرگ را به موجودی اش نیفزود

و اگر هم بود، کلا جایی
در ساختمان دیگری بود.

در واقع، زمانی تیم فروش ما گفت:

«می دانید، خیلی جالب است که
مدل های تراجنسیتی و

مدل های تپل را در
سکوی نمایش داشته باشید --

واقعا علاقه مندم به کاری که می کنید.

اما وقتی خریداران برای دیدن اینکه
مجموعه چه چیزی برای فروش دارد،

می خواهند یک رویا را به فروش برسانند،

آنها می خواهند چیزی را ببینند که
آرزوی آن را دارند.»

منظورشان این بود که مدل های ما
آنطور نبودند.

اما دریافتم که بسیار پراهمیت است که

این رویا را برای مردم، بیشتر باز کنم.

می خواهم مصرف کننده بداند

که این بدن شما نیست که
باید تغییر کند --

بلکه آن لباس است.

(تشویق)

در تمام اندازه ها و مغازه های فروشنده
باید گزینه های مد بیشتری وجود داشته باشد.

بنابراین، سرانجام در ۲۰۱۸

فروشگاه «نورد استورم»
در واقع یک سفارش تا ۳ X داد.

و این یک تغییر بزرگ بازی برای ما بود

که چنین فروشگاه بزرگی
در افزودن این واحدها سرمایه گذاری کند،

بنابراین می توانیم به کارخانه برویم --

حالا به ۴ X میرویم، که حدود سایز ۳۲ است.

داشتن چنین سرمایه ای

به ما کمک کرد تا کل فرآیند طراحی مان را
تغییر داده و مجددا طرح ریزی کنیم.

اکنون افرادی با سایزهای مختلف برای طراحی
و طرح کشیدن از آنها در استودیو داریم.

و اگر مدارس مد بیشتری
این مهارت ها را آموزش دهند،

طراحان بیشتری تواناییِ
طراحی همه نوع اندامی را خواهند داشت.

(تشویق)

بنابراین به عنوان طراح مد، این
وظیفه ما است که از جایگاه و پایگاه خود

برای گسترده تر کردن این تعریف کوته فکرانه
و محدودکننده از زیبایی استفاده کنیم.

هدفم این است که روزی،

نوجوانانی که در حال رشد هستند همان فشاری
را حس نکنند که من هم متحمل شده ام.

و امیدوارم که کار ما هم
به این صنعت مد کمک کند

تا از بسیاری هویتهای متفاوت تجلیل کند.

سپاسگزارم.

(تشویق و تحسین)