تمدن پسا جنگ همواره آرزویی در طی قرون و در فرهنگهای مختلف بوده است. ولی محمد جعفر محلاتی استاد صلح و دوستی‌پژوهی معتقد است که حتی اگر این هدف تحقق یابد، هنوز جامعه انسانی هزینه‌ای سنگین‌تر را بی هیچ دلیل موجه تحمل می‌کند. وی تاکید می‌کند، ما زاده شده‌ایم که از روابط دوستانه لذت ببریم و حال انکه از رقابتهای خصمانه، درگیری‌های غیرضروری و تنهایی‌های سرد فزاینده در یک زندگی که قرار است شیرین باشد در رنجیم. محلاتی میگوید زمان آن است که همه اگاه باشیم که نه تنها جنگ یک خسارت است بلکه زندگی نادوستانه خسارت بزرگتری است که باید از ان اجتناب کنیم. وی نتیجه می‌گیرد که در گام نخست باید دوستی پژوهی و نهادهای دوستی را جدی بگیریم.
محمد جعفر امیر محلاتی از دانشگاه ملی ایران و دانشگاه ایالتی کانزاس در رشته اقتصاد و مهندسی سازه کارشناسی گرفت. وی کارشناسی ارشد را در اقتصاد سیاسی در دانشگاه اورگان و دکتری مطالعات اسلامی را در دانشگاه مک گیل در کانادا به پایان برد. وی یکسال سرپرست بخش اقتصاد دانشگاه کرمان و سپس به مدت ده سال از دیپلماتهای ارشد ایران بوده و در دو سال آخر جنگ تحمیلی ایران و عراق بعنوان سفیر در سازمان ملل در قبول قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت و پایان بخشیدن به جنگ نقش کلیدی ایفا نمود. وی سپس به دعوت دانشگاه کلمبیا به مدت هفت سال به تدریس روابط بین الملل در این دانشگاه پرداخت. از سال ۱۳۸۵ تاکنون وی در یکی از کهن ترین دانشگاهای آمریکا، کالج اوبرلین ایالات متحده بعنوان محقق منتخب رئیس دانشگاه، متصدی کرسی پژوهشهای خاورمیانه وشمال آفریقا بوده ودر موضوعات مختلف الهیات صلح تدریس میکند. از محلاتی کتابهای مختلفی تحت عناوین زیر به زبانهای انگلیسی وفارسی انتشار یافته است: اخلاق جنگ وصلح در ایران واسلام شیعی؛ دوستی در اخلاق اسلامی و سیاست جهانی دوستی به مثابه جهان بینی؛ در جستجوی بخشایش؛ واحه‌ای در لحظه. وی همچنین موسس رشته دانشگاهی دوستی پژوهی از یک منظر بین رشته‌ای در ایران به حساب می‌آید. رویای او تاسیس دهکده صلح در شیراز، شامل پژوهشکده صلح، موزه صلح، پارک صلح، رستورانهای سلامت وکتابخانه صلح می‌باشد. مکتب دوستی که محلاتی از ان سخن می‌گوید یک پیام دارد: نه تنها جنگها بلکه فقدان دوستی بین انسانها و بین کشورها خسارتی عظیم است. به نظر وی دوستی هم جوهر اصیل ومتاسفانه مغفول ادیان ابراهیمی و هم ضرورت تام برای احراز دموکراسی واقعی است.