Nieuwe schoenen | Pachi Tamer | TEDxRosario

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Pachi Tamer stond de hele ochtend als dakloze vermomd in de buurt van de ingang van de conferentie om met grote moed de vooroordelen die onze samenleving kenmerken bloot te leggen. Hij vertelt hoe hijzelf bijna in de goot terechtkwam en daardoor intenser kon meevoelen hoe het was om als dakloze in deze wereld te leven. Door zijn fotografie toont hij ons de mens achter de dakloze.

Ik kocht nieuwe schoenen

en wilde ze aan jullie laten zien.

Ik kocht ze van deze man.

Hij heet Catalino.

Hij woont al 20 jaar
in het treinstation van Noord-Rosario.

Hier geeft Catalino me zijn schoenen.

Ik kocht ze speciaal voor deze talk,

want voor mij is dit
een zeer speciale gelegenheid

en daarvoor wilde ik nieuwe schoenen.

Ik studeerde reclame in Buenos Aires.

We kregen een opdracht

om de straat op te gaan,
iets te veranderen

en dan de reacties
van mensen te observeren.

Ik kleedde me zoals vandaag

en ging bij het Obelisco monument staan.

Als er een auto stopte bij het licht

gaf ik hen een peso
in plaats van geld te vragen.

Wat heb ik geleerd?

Ik realiseerde me
hoe bevooroordeeld mensen zijn.

Want zodra ze me zagen naderen,

ging het raam omhoog
of keken ze voor zich uit,

alsof er niemand was.

Dat creëerde een ongemakkelijke situatie

die duurde tot het volgende rode licht,

waar ze opnieuw iemand anders
ongemakkelijk moesten negeren.

Vrouwen legden meestal
hun portemonnee op de achterbank.

De oefening was een succes

en zo geraakte ik aan mijn eerste baan
bij Agulla y Baccetti.

Later werkte ik bij Vega Olmos Ponce.

In 2001 ontsnapte ik aan alle rellen

door met duizend dollar
naar Londen te gaan,

met een toeristenvisum
en zonder Engels te kunnen spreken.

Ik overleefde er een jaar
door af te wassen

en aan steigers voor de bouw te werken.

Ook installeerde ik verwarmings-
en airconditioningsystemen.

Ik keerde terug van Londen

gedeporteerd wegens illegaal werken
en twee keer het aantal toegestane uren.

Maar het was de beste
ervaring van mijn leven.

Ik ging voor een nieuw agentschap
weer twee jaar in de reclame werken,

totdat ik een aanbieding kreeg
van een agentschap in New York.

Ik ging zonder verder nadenken.

Maar dit keer
in een betaald appartement

tegenover de Empire State Building

en een salaris van 60.000 US$ per jaar.

Een heel andere ervaring,

maar wel een die ik echt
kon waarderen na Londen.

Toen ontmoette ik mijn vriendin.

Kort nadat we gingen samenwonen,

kreeg ik een telefoontje
van een ander bureau in Austin, Texas,

dat me een baan aanbood.

Ik zei: "Ik ben net een maand geleden
met mijn vriendin verhuisd.

Ik kan dit niet aannemen.
Ze heeft hier een baan."

Ze zeiden: "We geven haar ook een baan."

We gingen voor een weekend naar Austin,
vonden de stad leuk, en verhuisden.

We kwamen 's zondags aan

en op maandag kwamen we erachter
dat ze zwanger was.

Dus zijn we getrouwd.

Mijn ouders kwamen
per vliegtuig van Argentinië

en we trouwden in Puerto Rico.

We trouwden terwijl ze in verwachting was,
maar waren erg gelukkig.

In 2009 werd Elena geboren.
Zij is de liefde van mijn leven.

Ze is de baby op de foto.

Toen Elena anderhalf jaar oud was,

kreeg ik een telefoontje van mijn broer.

Ik was aan het lunchen

en hij vertelde me dat mijn ouders

in een heel ernstig auto-ongeluk
waren betrokken.

Hij wist niet eens hoe erg,

alleen dat ze er erg aan toe waren.

Het was gebeurd bij Rafaela,
ze kwamen van Santiago del Estero.

Meer wist hij niet.

Zonder verdere informatie
nam ik het vliegtuig.

Een vriend wachtte me op
op de luchthaven van Ezeiza.

Hij nam me mee naar Rafaela.

Dit zag ik daar.

Mijn vader lag in coma.

(Snikt)

Al mijn moeders botten waren gebroken.

Mijn vader lag 10 maanden
in coma voor hij stierf.

Mijn moeder was zes maanden bedlegerig
en onderging zes operaties.

Dit was de laatste keer dat ik
de hand van mijn vader vasthield.

In het begin hoorde en reageerde hij nog,

maar later stopte dat.

Ik ging terug naar Austin om te werken --
ik moest blijven werken.

Vijf maanden voor mijn vader stierf

hadden mijn vrouw en ik
's morgens een discussie.

Ik vertrok naar het werk
de deur achter me dichtslaand.

De volgende dag kreeg ik
mijn scheidingspapieren.

Ik stond op straat.

Ik verloor mijn dochter,
was mijn huis kwijt

en met die situatie
van mijn ouders in Argentinië

was ik helemaal alleen

en moest bij een vriend op de bank slapen.

Ik gebruikte toen Instagram,
net als iedereen.

Ik nam van foto's van de lucht,
een vogel, wat ik ook maar tegenkwam.

Tot ik op een dag deze man ontmoette.

Ik vroeg of ik zijn foto mocht nemen
en betaalde hem er één dollar voor.

We begonnen te praten
en hij vertelde me zijn verhaal.

Opeens waren al mijn problemen erg klein
in vergelijking met zijn verhaal.

Het hielp me om dingen
die ik wèl had te waarderen,

en dat waren er nogal wat:

ik was gezond, mijn dochter was gezond,

ik had een bank om op te slapen;
dat is een heleboel.

Sinds die dag

concentreerde ik me
op het maken van portretten

van mensen die op straat leefden.

Ik vond in hen de familie die ik miste,
de steun die ik nodig had.

Door hun verhalen
waardeerde ik alles wat ik wèl had.

Ik kreeg volgers.

Ik uploadde het portret van iemand
altijd met hun naam

en een stukje van hun verhaal
als ik het interessant vond.

Ik vond in hen de familie die ik miste.

Op een dag ontmoette ik deze man.

We praatten, ik nam zijn foto
en betaalde hem een dollar.

Voordat ik vertrok, vertelde hij me:

"Weet je wat het enige is
wat ik nog zou willen voor ik sterf?"

Ik zei: "Nee."
Hij zei: "Oktoberfest!"

(Gelach)

"Oktoberfest?"

Hij vertelde me
dat hij van Duitse afkomst was

en altijd van een bezoek
aan Duitsland had gedroomd.

We lachten en ik ging naar het werk.

Op weg naar mijn werk --

op dat moment had ik
5.000 volgers op Instagram --

onderweg naar het werk,

kreeg ik het idee dat als elke volger
één dollar doneerde,

-- dat betaalde ik voor elk portret --

ik deze man mee naar Duitsland kon nemen

en een boek kon schrijven
over de ervaring.

Ik begon erover te dromen.

Zonder al te veel na te denken,
uploadde ik zijn foto met de kop:

"Wie neemt deze man mee
naar het Oktoberfest?"

Ik opende een Paypal-account
en maakte de site 'One Dollar Dreams'.

Een dame uit Japan stuurde me 100 dollar,

een jongen uit Zuid-Afrika vijf,

en een jongen uit de VS twee...

Ik realiseerde me dat dit
een goed idee was, een groots idee.

Rond die tijd stierf mijn vader

en een vriend van me
die in Colombia woont zei:

"Waarom kom je niet even bij mij wonen?

Vergeet je problemen voor een tijdje."

Van mijn airmiles kocht ik een ticket
en ging naar Colombia.

In Colombia nam ik foto's.

Terwijl mijn vriend aan het werk was,
ging ik erop uit en nam foto's;

ik luisterde naar de verhalen
en schreef namen op.

Ik vond een heel andere werkelijkheid
dan die in de Verenigde Staten,

zoals in elk ander
Latijns-Amerikaans land.

De realiteit van de mensen
die op straat leven is hier heel anders.

Ik ontmoette deze man.

Hij vroeg mij om geld voor schoenen.

Omdat ik wist dat hij het geld
aan iets anders zou gaan besteden,

ging ik ze met hem kopen.

Hier past hij de schoenen.

Hij is blij met zijn nieuwe schoenen.

Ik bleef foto's nemen totdat ik --

dit is hoe mensen slapen in Colombia.

Ze zijn een deel van het landschap,
we merken ze niet eens op.

Zie hoe mensen gewoon doorlopen,
alsof hij niet eens bestond.

Hij kon net zo goed een vuilnisbak zijn.

Kijk eens hoe dicht die bus langskomt.

Ik ontmoette deze man, Alex.

Alex kwam van een kleine stad
in het binnenland

en verhuisde naar Medellin

om gitaar spelen in bussen.

Hij was verslaafd aan crack.

Op een dag ging hij drugs kopen
en toen hij ze had,

staken ze hem met een mes
en stalen de drugs,

zijn gitaar, zijn schoenen, alles.

Hij leefde drie dagen op straat,

zijn voeten waren opgezwollen,
hij kon niet lopen.

In zijn hand had hij een kaart
van een revalidatiecentrum.

Hij vertelde me
dat hij het niet meer aankon.

Hij had de politie gevraagd
hem naar dat centrum te brengen,

maar ze negeerden hem.

Toen vroeg ik hem
of hij echt wilde stoppen.

Hij zei dat het zijn grootste wens was --

hij kon niet meer.

We namen een taxi
naar een rehabilitatiecentrum.

Ik werd zijn voogd.

Na tien maanden in de ontwenningskliniek
kreeg hij een baan.

Ik ging terug naar Austin

en het agentschap stuurde me
naar Mexico voor een commercial.

In het weekend daarna
verbleef ik bij een vriend

en nam foto's.

Die jongen is de eerste foto die ik nam.

Beschilderd als een clown
vroeg hij om geld bij het stoplicht,

terwijl zijn ouders verderop
wijn dronken en op het geld wachtten.

Dat is Mexico. Veel kinderen op straat.

Ik bleef verhalen verzamelen
en ze vertellen op Instagram.

Ik kreeg meer volgelingen;
mensen moedigden me aan,

wat goed was voor mij persoonlijk,

maar ook voor mijn werk in de reclame.

Ik hou van ideeën,
ik ben erdoor gepassioneerd

en hou van het oplossen van problemen,

maar kaassoesjes verkopen
voor Monsanto zegt me niet zoveel.

In dit project vond ik echt iets
dat mijn leven zin gaf.

Ik moest naar Los Angeles
om een commercial te bewerken,

en wel van van woensdag
tot en met donderdag.

Ik had geen geld, dus bracht ik
het weekend door op straat,

ik maakte foto's van Los Angeles

en deelde de hele ervaring
live op Instagram.

Ik nam foto's in Los Angeles
en ging vervolgens terug naar Austin,

waar ik deze man vond.

Hij was een werkloze chef-kok.

Ik nam hem mee naar een winkel
en kocht een hele koksuitrusting voor hem

plus een stel messen.

We gingen naar verschillende restaurants

en ik bood aan om reclame te maken
voor hen op mijn sociale netwerken

als ze hem een baan gaven.

Al op de eerste plaats kreeg hij een baan.

Ik werd uitgenodigd
een toespraak te geven in Uruguay.

Ik ging er 10 dagen eerder
naartoe en nam foto's.

Ik nam een jongen van de straat
mee naar de conferentie.

Deze man: Sebastián.

En ik deed het tegenovergestelde
van wat ik hier vandaag gedaan heb:

ik kleedde hem aan
als een reclamedirecteur,

compleet met eigen hotelkamer
en nieuwe kleren

en zo mengde hij zich
onder de mensen op het festival.

Ik zag dat iemands uiterlijk ook

het tegenovergestelde effect kan hebben.

Als je goed gekleed bent,

maakt het niet uit
of je een alcoholicus of dakloze bent,

mensen respecteren je.

Ik ging in Spanje een vriend bezoeken --

het is geweldig om over de hele wereld
vrienden te hebben.

Ik fotografeerde 10 dagen in Madrid

en via Instagram vroeg een journalist
me voor een interview.

Na het interview mocht ik
haar appartement in Barcelona gebruiken,

dus bleef ik daar 10 dagen fotograferen.

Dit is allemaal in Spanje --
ik heb veel foto's uit Spanje.

Na Spanje werd ik uitgenodigd
om in El Salvador te spreken.

Weer hetzelfde, ik ging er 10 dagen
te vroeg naartoe om foto's te nemen.

Voor mijn toespraak nam ik,
zonder zijn medeweten,

contact op met de moeder
van een man in het publiek.

Ik kleedde haar als een dakloze
en nam foto's van haar.

Toen ik net zoals nu de foto's liet zien,

verscheen plotseling de moeder
van deze man op het scherm,

deze hier.

Niemand behalve hij wist dat.

Hij zal nooit meer op dezelfde manier
naar daklozen kijken.

Waarom? Omdat ons perspectief verandert
wanneer die persoon een geliefde is.

Het verandert wanneer we om hen geven.

Die mensen op straat zijn iemands broer,

iemands kind, iemands moeder, allemaal.

Daarna keerde ik terug naar Austin

om de Verenigde Staten
nader te bestuderen,

want ik kende alleen
Austin en Los Angeles.

Ik had geen geld

en zoals gewoonlijk nam ik mijn auto
en vertrok met duizend dollar,

hetzelfde bedrag
als toen ik naar Londen ging.

Ik ging op weg.

Ik was twee maanden onderweg.
Ik reisde vijftienduizend kilometer.

Ik ging naar Las Vegas, Los Angeles,
San Francisco, Denver,

Saint Louis, Detroit, New York,

Washington, Atlanta, Miami, Key West,

New Orleans en terug naar Austin.

Mensen openden hun huizen voor mij,

gaven me geld, eten en veel steun.

In San Francisco nodigde ik
een dakloze uit om me te vergezellen

en we reisden een maand lang samen.

Ik verliet hem in Key West.

De reis was een succes.

Tot slot wil ik praten over geluk.

Het belang van geluk.

Omdat we mensen vaak
discrimineren om hun uiterlijk,

maar niet doorhebben
dat het allemaal geluk is.

Je hebt erg veel geluk dat je vandaag hier

goed gekleed naar deze talk kan luisteren.

Geluk is een belangrijke factor,

niet alleen in wat het leven ons geeft,

maar ook in onze keuzes.

Want dat bepaalt
welke keuzes je later maakt.

Zo is, bijvoorbeeld, deze hoed

het resultaat van een alcoholische
en gewelddadige vader.

Deze hoed.

Deze jas is mijn broer, die me
wat lijm liet snuiven toen ik zeven was.

Die jas symboliseert dat.

Deze schoenen betekenen
dat ik nooit naar school ben gegaan.

Deze schoenen zijn van van Catalino.

Zeer ongemakkelijke schoenen.

Dit overhemd staat voor alle keren

dat ik door vrienden, goede vrienden
in elkaar werd geslagen.

En tot slot is deze broek mijn moeder,
die als prostituee werkte

en nooit thuis was.

Zoals jullie kunnen zien,
zijn we allemaal gelijk.

Er kunnen zeer kleine verschillen zijn.

Maar ik probeer altijd
dankbaar te zijn voor wat ik heb

en niet bezorgd om wat ik mis.

(Applaus)

Deze --

Deze onderbroek

betekent dat ik werd geboren
in het Sanatorio Británico

met behulp van eersteklas artsen.

Dat is wat dit ondergoed vertegenwoordigt.

Dit overhemd betekent dat ik
naar een particuliere Maristenschool ging,

van kleuterschool tot middelbare school.

Martín Jáuregui: Wacht, ik zal je helpen.
We blijven applaudisseren, vind je niet?

(Applaus)

Pachi Tamer: Gestreken door mijn moeder.

Ze streek het gisteravond.
Ze is hier ergens.

Deze broek betekent
drie verschillende specialiteiten

en de ouders die mij steunden
totdat ik kon uitmaken wat ik leuk vond.

(Applaus)

En tot slot zijn dit mijn schoenen;
ik draag ze elke dag.

Zij vertegenwoordigen
de offers van mijn moeder,

want op haar 74ste is ze nog aan het werk,

zodat een verdomde scheiding
mij niet achterliet op straat.

Dit zijn mijn schoenen.

Ik dank jullie dat jullie er 18 minuten
in hebben willen lopen.

Dank je, mama.
Bedankt iedereen.

(Applaus)