Wielka zmiana planów Bryana Zanisnika | Art21 "New York Close Up"

"Możecie zaczynać."

"Okej, zaczynamy."

"Jak chcecie. Obojętne."

Gdy wykładałem w SUNY,

nowojorskim uniwersytecie stanowym,

miałem studenta,
który nigdy nie był na zajęciach.

Zdarza się.

Ale oto pojawia się nagle i mówi:

"Chcę żeby podpisał pan to oświadczenie,

że mnie zwalania z tych zajęć."

"Nie był pan u mnie przez cały semestr.

Nie zwolnie pana w ostatnim dniu.

Oblał pan semestr."

On na to: "Niech pan to podpisze!"

Ja na to:

"Prowadzę teraz zajęcia

a to nie jest pańska grupa."

Przygląda się temu z dwudziestu studentów,

a on nachyla sie ku mnie tak,

że muszę wstać,

a on przywala mi z klatki.

Ja ląduję na ścianie,

a on wrzeszczy: "Podpisz to gówno!",

i jednym machnięciem

zrzuca wszystko z biurka na podłogę.

"Jaki z ciebie wykładowca!" Krzyczy.

"Uczysz sztuki!

Tacy jak ty, to ciule!

Mam w dupie sztukę!"

Oblałem go.

Oczywiście, że tak.

"Wielki zwrot Bryana Zanisnika."

Zaczęło się chyba od marzenia

żeby być artystą w Nowym Jorku.

W pewnym stopniu
nadal żyję tym marzeniem.

Codziennie coś tworzę.

Pracuję ze wspaniałymi ludźmi

i instytucjami.

Ale z drugiej strony,

realia życia

i pracy w Nowym Jorku

często mijają się z oczekiwaniami.

To artysta musi

stworzyć swoje dzieło

i je sfinansować.

Żeby być artystą, poświęcasz wszystko

i nie martwisz się o pieniądze.

Robiłem projekty, gdzie
zbierałem tysiące obiektów,

aranżowałem je i fotografowałem,

przenosiłem do innych miejsc
i budowałem instalacje.

Podoba mi się idea animizmu,

polegająca na tym, że martwe przedmioty
mają duszę

lub osobowość.

Wydaje mi się, że bardzo pociągała mnie

tajemnica

lub przygoda jaka towarzyszyła
zbieraniu tych przedmiotów.

W świecie sztuki

łatwo jest ulec złudzeniu,
że ci się powiodło.

Bo nawet gdy się ma
ogromne wsparcie instytucjonalne,

nie ma gwarancji przyzwoitych dochodów.

Miałem wystawę w jednej z galerii,

gdzie zbudowałem ogromną instalację.

Zacząłem tworzyć rzeźby,

które wyglądały jak wysokie kolumny
z doklejonymi do nich objektami.

Jeśli je sprzedam,
to położy się je na boku

i wyśle do nabywcy.

"Wystawcie mi czek

i możecie zabrać te kolumny."

Zaczynam budować instalację,

aż tu przychodzi ekipa techniczna
i mówi:

"Mamy problem.

"Mamy problem.

Boimy się,

że te kolumny się zawalą

i kogoś zabiją."

Ja na to: "Co proponujecie?"

A oni na to:

"Przykręcimy je do betonowej posadzki."

Ja na to: "Ale co zrobicie,
gdy będzie po wszystkim?"

"Zburzymy je i tyle."

Byłem zdruzgotany.

Zrobiłem kolumny,
które chciałem sprzedać,

a teraz będę musiał je zniszczyć.

Poczułem, że muszę zrobić krok w tył

żeby nabrać dystansu
i zastanowić się, co dalej.

Musiałem zrobić sobie przerwę.

Gdy powiedziałem znajomym,
że jadę do Szwecji

usłyszałem w odpowiedzi:
"No, to ci się udało!"

Szwecja to ziemia obiecana.

Tam nie trzeba martwić się o fundusze,

ani o opiekę zdrowotną.

Przyjeżdżasz

i od razu możesz mieć trzydzieści wystaw.

Jedyny problem w tym,
że nie mówię po szwedzku.

Więc gdy mówiłem:

"Jestem artystą.
Proszę o bezzwrotną pożyczkę."

W odpowiedzi słyszałem: "Okej,

trzeba tylko wypełnić
ten stos formularzy po szwedzku."

"Powodzenia!"

W Szwecji pociągało mnie to

że kariera artysty nie jest
ściśle związana z jego tożsamością.

Zacząłem więc włączać się w zajęcia,
które są typowe dla Szwedów.

Oczywiście bardzo popularne są tam
piesze wycieczki,

ale jeszcze bardziej zbieranie grzybów

i kursy grzyboznawstwa.

Pewnego razu wracałem autobusem

z parku narodowego do miasta.

Jechało ze mna ze czterdzieści osób,

i wszyscy porównywaliśmy
zebrane przez nas tego dnia grzyby.

W Nowym Jorku
ludzie są bardzo bezpośredni.

Spotykasz kogoś w mieście,

"Czym się zajmujesz?"

Po czym w nieco bardziej
zawoalowany sposób dopytują

na ile odniosłeś sukces w tym co robisz,

jakby chcieli wiedzieć czy chcą
lub czy powinni cię znać.

W Szwecji, gdy ktoś spotka cię
na ulicy zapyta:

" Jakie jest twoje ulubione ciastko?"

Dla mnie to właśnie
wydaje się naturalne.

Ale w naszej dzisiejszej kulturze,

jeśli nie ogłaszasz na Instagramie,
co tydzień,

nad czym właśnie pracujesz,

dokąd chodzisz,

czy co robisz w studio,

ludzie, zwłaszcza w Nowym Jorku,
powiedzą:

"Ten to już sztuki nie robi."

Chyba najlepiej wtedy
spojrzeć wgłąb siebie i zapytać:

"Czy nie utrudniam sobie
niepotrzebnie życia?"

Być może jest tak, że jeśli

coś przychodzi zbyt łatwo

lub staje się zbyt przyjemne

to już nie jest osiągnięciem?

Zacząłem tworzyć coś nowego.

Wykorzystuję przy tym proces malarski.

Dużo przy tym myślę
co daje mi radość w pracy

i co sprawia mi radość w ogóle.

Towarzyszy temu stan bezruchu.

Po prostu siedzę w miejscu

i powtarzam czynność ręką.

Gdy tak opisuję ten fizyczny bezruch,

to chyba jest też tam bezruch
umysłowego odprężenia.

Być może ludziom nie spodoba się

to nad czym teraz pracuję.

Być może niektórzy powiedzą

"Och, Bryan nie jest już tym narwańcem."

"Już się tak nie torturuje."

"Nie ciągnie za sobą pięciu tysięcy kafli ceramicznych
na drugi koniec kraju."

Być może jest tak, że z wiekiem

przychodzi pewność siebie, która pozwala
artyście robić to, co naprawdę kocha,

i nie karze mu się martwić
jak jego prace zostaną odebrane.

Myślę, że doszedłem do punktu, gdzie
będę tworzyć sztukę

nawet jeśli nie będę miał zleceń

i stanę się jak szaleniec mieszkający w lesie,

który wrzeszczy na ludzi,

gdy ci próbują wejść na jego posiadłość.

Bedą wtedy mówić:
"Och, to artysta."

"Kiedyś był w Art21,

a teraz mieszka w tej chałupie
jak jakiś odludek."

Poddałbym się temu doświadczeniu po stokroć

gdy spotykam kogoś,

kto mówi:

"Zbliża się przesilenie letnie,

wielkie szwedzkie święto."

A ja na to: "Tak, wiem."

A on na to: "Będzie zwariowana impreza."

"Chodzimy do lasu,

rozbieramy sie i biegamy na golasa,

będziemy pić i tańczyć.

Ludzie przebierają się za słonie
i tańczą

A ja na to: "Super!"

A wtedy on mówi:
"Urządzam taką imprezę w weekend."

A ja na to:
"Och, w ten weekend nie mam nic do roboty!"

A on na to:

"No to musisz rozejrzeć się za taką imprezą
i może cię zaproszą."

A na koniec powie: "Miłego dnia!"