Έπαινος για τη βραδύτητα

Ο δημοσιογράφος Καρλ Ονορέ πιστεύει ότι η εμμονή του δυτικού κόσμου με την ταχύτητα διαβρώνει την υγεία, την παραγωγικότητα και την ποιότητα ζωής. Σιγά σιγά, ωστόσο, αναπτύσσεται μια αντίδραση, καθώς απλοί άνθρωποι αρχίζουν να πατούν φρένο στις υπερσύγχρονες ζωές τους.

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια παρατήρηση

η οποία είναι ότι, αν έμαθα κάτι τον τελευταίο χρόνο,

είναι ότι η μεγίστη ειρωνεία

της δημοσίευσης ενός βιβλίου για την βραδύτητα

είναι ότι πρέπει να κυκλοφορήσεις πραγματικά γρήγορα για να το προωθήσεις.

Έχω την αίσθηση ότι περνάω όλο το χρόνο μου αυτό τον καιρό, ξέρετε,

τρέχοντας από πόλη σε πόλη, από στούντιο σε στούντιο

από συνέντευξη σε συνέντευξη

προσφέροντας το βιβλίο σε μικροσκοπικές συμπυκνωμένες δόσεις.

Γιατί όλοι στις μέρες μας

θέλουν να μάθουν να επιβραδύνουν

αλλά θέλουν να μάθουν πώς να επιβραδύνουν πολύ γρήγορα. Λοιπόν...

Έκανα λοιπόν ένα διαφημιστικό στο CNN τις προάλλες

όπου στην πραγματικότητα πέρασα περισσότερο χρόνο στο μακιγιάζ από ότι μιλώντας στον αέρα.

Και νομίζω ότι -- αυτό δεν αποτελεί έκπληξη ωστόσο, έτσι δεν είναι;

Γιατί κάπως έτσι είναι ο κόσμος στον οποίο ζούμε σήμερα,

ένας κόσμος κολλημένος στη γρήγορη κίνηση.

Ένας κόσμος με εμμονή στην ταχύτητα,

με το να γίνονται όλα πιο γρήγορα, με το να στριμώχνουμε όλο και περισσότερα

σε όλο και λιγότερο χρόνο.

Κάθε στιγμή της ημέρας μοιάζει να είναι

ένας αγώνας δρόμου με το ρολόι.

Για να δανειστώ μια φράση από την Κάρι Φίσερ, η οποία είναι --

την έχω βάλει και στο βιογραφικό μου, αλλά θα την ξαναπω -

"Στις μέρες μας ακόμα και η άμεση ευχαρίστηση καθυστερεί πάρα πολύ."

Και

αν σκεφτεί κανείς πώς προσπαθούμε να βελτιώσουμε τα πράγματα, τι κάνουμε;

Όχι, τα επιταχύνουμε, έτσι δεν είναι; Παλιά κάναμε κλήσεις, τώρα κάνουμε ταχείες κλήσεις

Παλιά διαβάζαμε, τώρα κάνουμε ταχεία ανάγνωση. Παλιά περπατούσαμε, τώρα κάνουμε γρήγορο βάδισμα.

Και φυσικά, παλιά βγαίναμε ραντεβού, τώρα βγαίνουμε ταχυ-ραντεβού.

Κι ακόμα και πράγματα που είναι αργά από τη φύση τους

προσπαθούμε να τα επιταχύνουμε. Λοιπόν --

Ήμουν προσφατα στη Νεα Υόρκη και πέρασα μπροστά από ένα γυμναστήριο

που είχε διαφήμιση στο τζάμι για ένα νέο τμήμα, απογευματινό,

και ήταν, το μαντέψατε, γρήγορη γιόγκα.

Αυτό λοιπόν είναι -- η ιδανική λύση για επαγγελματίες με ελάχιστο χρόνο

πού θέλουν, ξέρετε, να κάνουν το Χαιρετισμό στον Ήλιο

αλλά θέλουν να αφιερώσουν μόνο 20 λεπτά.

Θέλω να πω, εντάξει, αυτά είναι μάλλον ακραία παραδείγματα

και είναι διασκεδαστικά και μας κάνουν να γελάμε.

Αλλά υπάρχει ένα πολύ σοβαρό ζήτημα,

και νόμιζω ότι μέσα σε αυτό το "κατοστάρι" της καθημερινότητας

συχνά δεν βλέπουμε την ζημιά

που μας προκαλεί αυτή η ζωή-σίφουνας που κάνουμε.

Μας έχει εμποτίσει τόσο η κουλτούρα της ταχύτητας

που σχεδόν αδυνατούμε να προσέξουμε το τίμημα

που πληρώνουμε σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Στην υγεία, τη διατροφή, τη δουλειά μας,

τις σχέσεις μας, το περιβάλλον και την κοινωνία.

Και μερικές φορές χρειάζεται μια-

μια κλήση αφύπνισης, έτσι δεν είναι, για να-

για να μας αφυπνίσει στο γεγονός ότι τρέχουμε τις ζωές μας,

αντί να τις ζούμε πραγματικά. Ότι ζούμε

την γρήγορη ζωή αντί για την καλή ζωή.

Και νομίζω ότι για πολλούς ανθρώπους, αυτή η κλήση αφύπνισης

παίρνει την μορφή μιας ασθένειας.

Ξέρετε, κατάρρευση, δηλαδή το σώμα που τελικά λέει

"Δεν μπορώ άλλο" και τα παρατάει.

Ή ίσως μια σχέση διαλύεται

επειδή δεν είχαμε τον χρόνο, ή την υπομονή,

ή την ηρεμία

να είμαστε μαζί με τον άλλον, να τον ακούσουμε.

Η δική μου κλήση αφύπνισης ήταν όταν άρχισα

να διαβάζω παραμύθια στο γιο μου για να κοιμηθεί

και συνειδητοποίησα ότι στο τέλος της μέρας

πήγαινα στο δωμάτιό του και απλώς δεν μπορούσα να κόψω ταχύτητα-- ξέρετε,

έκανα ταχεία ανάγνωση του "Παπουτσωμένου Γάτου".

Ξέρετε-- πηδούσα γραμμές από δω,

παραγράφους από 'κει, μερικές φορές ολόκληρη σελίδα

και φυσικά, ο γιος μου ήξερε το βιβλίο απ' έξω κι ανακατωτά και τσακωνόμασταν.

Κι αυτή η στιγμή, που θα έπρεπε να είναι η πιο βαθιά,

και η πιο τρυφερή στιγμή της ημέρας,

όταν ένας μπαμπάς κάθεται να διαβάσει στο γιο του,

μετατράπηκε αντίθετα σ' ένα είδος μονομαχίας βουλήσεων

μια σύγκρουση μεταξύ της ταχύτητάς του και της--

μάλλον της δικής μου ταχύτητάς μου και της βραδύτητάς του.

Κι αυτό συνεχίστηκε για κάποιον καιρό

μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου να διαβάζει ένα άρθρο στην εφημερίδα

με συμβουλές προς πολυάσχολους ανθρώπους για να κερδίζουν χρόνο.

Και μια από αυτές αναφερόταν σε μια σειρά βιβλίων με τον τίτλο

"Το παραμύθι του ενός λεπτού".

Κι έτσι-- τινάζομαι που λέω αυτές τις λέξεις τώρα,

αλλά η αρχική μου αντίδραση εκείνη την εποχή ήταν πολύ διαφορετική.

Η πρώτη μου αντίδρασή ήταν να πω,

"Δόξα τω Θεώ-- καταπληκτική ιδέα!

Αυτό ακριβώς έψαχνα για να επιταχύνω την ώρα του ύπνου ακόμα περισσότερο."

Αλλά ευτυχώς,

ένας γλόμπος άναψε στο κεφάλι μου και η επόμενη αντίδρασή μου ήταν πολύ διαφορετική,

κι έκανα ένα βήμα πίσω και σκέφτηκα,

"Πω πω-- ξέρετε, εκεί φτάσαμε λοιπόν;

Βιάζομαι πραγματικά τόσο πολύ που είμαι πρόθυμος

να κοροϊδέψω το γιο μου με ένα ψίχουλο χρόνου στο τέλος της μέρας;"

Και -- άφησα την εφημερίδα στην άκρη

και καθώς επιβιβαζόμουν σε ένα αεροπλάνο -- κάθησα εκεί

κι έκανα κάτι που δεν είχα κάνει για πολύ καιρό -- δηλαδή δεν έκανα τίποτα.

Απλώς σκέφτηκα, και σκέφτηκα πολύ και για πολλή ώρα.

Και μέχρι να βγω από το αεροπλάνο, είχα αποφασίσει ότι ήθελα να κάνω κάτι για αυτό.

Ήθελα να διερευνήσω όλη αυτή την κουλτούρα - σίφουνα,

και αυτό που προκαλούσε σε μένα και σε όλους τους άλλους. Και--

Και είχα δύο ερωτήσεις στο μυαλό μου.

Η πρώτη ήταν, πώς γίναμε τόσο γρήγοροι;

Και η δεύτερη είναι, είναι εφικτό,

ή ακόμα και επιθυμητό, να επιβραδύνουμε;

Λοιπόν, αν αναλογιστεί κανείς

πώς επιταχύνθηκε ο κόσμος, οι συνήθεις ύποπτοι θα ξεπροβάλλουν.

Σκέφτεται κανείς, ξέρετε, αστικοποίηση,

καταναλωτισμός, εργασιακές συνθήκες, τεχνολογία.

Αλλά πιστεύω ότι αν κοιτάξεις καλύτερα

αυτές τις δυνάμεις θα φτάσεις σε κάτι που μπορεί να είναι η βαθύτερη

αιτία, η ουσία του ζητήματος,

η οποία είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε τον ίδιο τον χρόνο.

Σε άλλους πολιτισμούς, ο χρόνος είναι κυκλικός.

Θεωρείται οτι κινείται σε μεγάλους

ήρεμους κύκλους.

Συνεχώς αυτοανανεώνεται και αναζωογονείται.

Αντίθετα στην Δύση, ο χρόνος είναι γραμμικός.

Είναι ένας πεπερασμένος πόρος

που διαρκώς αποστραγγίζεται.

Ή τον χρησιμοποιείς ή τον χάνεις.

Ο χρόνος είναι χρήμα, όπως είπε ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν.

Και νομίζω ότι αυτό που - που κάνει η αντίληψη αυτή στην ψυχολογία μας

είναι ότι δημιουργεί μια εξίσωση.

Ο χρόνος είναι ανεπαρκής, άρα τι κάνουμε;

Άρα, επιταχύνουμε, σωστά;

Προσπαθούμε να κάνουμε όλο και περισσότερα με όλο και λιγότερο χρόνο.

Μετατρέπουμε κάθε στιγμή της ημέρας

σε έναν αγώνα δρόμου μέχρι την γραμμή του τερματισμού.

Μια γραμμή, παρεμπιπτόντως, που ποτέ δεν φτάνουμε,

αλλά παρ' ολ΄ αυτά γραμμή τερματισμού.

Και φαντάζομαι ότι το ερώτημα είναι

γίνεται να απελευθερωθούμε από αυτή τη νοοτροπία;

Και ευτυχώς, η απάντηση είναι ναι, γιατί

ανακάλυψα, αρχίζοντας να κοιτάω τριγύρω, ότι υπάρχει μια

παγκόσμια αντίδραση απέναντι σε αυτή την κουλτούρα

που μας λέει ότι όσο γρηγορότερα τόσο καλύτερα, ότι το να κάνεις περισσότερα είναι το καλύτερο.

Σε όλο τον κόσμο, οι άνθρωποι κάνουν κάτι αδιανότητο:

επιβραδύνουν και ανακαλύπτουν ότι

παρόλο που η συμβατική σοφία σού λέει ότι αν επιβραδύνεις θα σε τσαλαπατήσουν,

επαληθεύεται το αντίθετο.

Ότι επιβραδύνοντας τις σωστές στιγμές,

οι άνθρωποι ανακαλύπτουν ότι τα καταφέρνουν καλύτερα.

Τρώνε καλύτερα, κάνουν έρωτα καλύτερα, γυμνάζονται καλύτερα

δουλεύουν καλύτερα, ζουν καλύτερα.

Και μέσα σε αυτό το καζάνι από

στιγμές, μέρη και πράξεις επιβράδυνσης,

βρίσκεται αυτό που πολλοί άνθρωποι πλέον ονομάζουν

Διεθνές Κίνημα Βραδύτητας.

Τώρα, αν μου επιτρέπετε μια μικρή πράξη υποκρισίας,

θα σας δώσω μια πολύ γρήγορη περίληψη αυτού--

αυτού που συμβαίνει μέσα στο Κίνημα Βραδύτητας. Αν σκεφτείς το φαγητό,

πολλοί από εσάς θα έχουν ακούσει το Κίνημα του Αργού Φαγητού.

Ξεκίνησε στην Ιταλία, αλλά έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο,

και αριθμεί πλέον 100.000 μέλη

σε 50 χώρες.

Και καθοδηγείται από ένα πολύ απλό και λογικό μήνυμα

το οποίο είναι ότι λαμβάνουμε περισσότερη ευχαρίστηση και περισσότερα οφέλη

από το φαγητό μας όταν

το καλλιεργούμε, το μαγειρεύουμε και το καταναλώνουμε σε ένα λογικό ρυθμό.

Νομίζω ότι και η έκρηξη του κινήματος

βιολογικών καλλιεργειών και η αναγέννηση των παραδοσιακών αγορών

είναι άλλο ένα -- είναι επιπλέον ενδείξεις

του γεγονότος ότι οι άνθρωποι θέλουν απελπισμένα να ξεφύγουν από

το να τρώνε και να μαγειρεύουν και να καλλιεργούν το φαγητό τους

σύμφωνα με ένα βιομηχανικό πρόγραμμα.

Θέλουν να επιστρέψουν σε βραδύτερους ρυθμούς.

Και από το Κίνημα του Αργού Φαγητού έχει αναπτυχθεί κάτι

που λέγεται το Κίνημα των Αργών Πόλεων, το οποίο ξεκίνησε στην Ιταλία,

αλλά έχει επεκταθεί σε όλη την Ευρώπη και παραπέρα.

Και στο κίνημα αυτό, οι πόλεις,

έχουν ξεκινήσει να επαναπροσδιορίζουν την οργάνωση του αστικού τους τοπίου,

ώστε οι άνθρωποι να ενθαρρύνονται να-- να κόψουν ταχύτητα

να μυρίσουν τα λουλούδια και να συνδεθούν ο ένας με τον άλλον.

Κι έτσι μπορεί να μειώσουν την κίνηση στους δρόμους,

ή να βάλουν ένα παγκάκι στο πάρκο ή κάποιο χώρο πρασίνου.

Και σε κάποια πράγματα, το σύνολο των αλλαγών αυτών είναι πιο σημαντικό από το άθροισμα των μερών τους

γιατί νομίζω ότι όταν μια Αργή Πόλη γίνεται επισήμως μια Αργή Πόλη

είναι κάτι σαν μια φιλοσοφική δήλωση.

Είναι σα να λες στον υπόλοιπο κόσμο και στους ανθρώπους αυτής της πόλης,

ότι πιστεύουμε ότι στον 21ο αιώνα,

η βραδύτητα έχει να παίξει ένα ρόλο.

Σε ότι αφορά στην ιατρική, νομίζω ότι πολλοί άνθρωποι είναι βαθύτατα απογοητευμένοι

με αυτή τη νοοτροπία της γρήγορης λύσης

που βρίσκει κανείς στην συμβατική ιατρική.

Και εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο στρέφονται προς

συμπληρωματικές και εναλλακτικές μορφές ιατρικής,

που τείνουν να στηρίζονται σε

βραδύτερες, ηπιότερες και πιο ολιστικές μορφές θεραπείας.

Βέβαια, προφανώς αυτές οι συμπληρωματικές θεραπείς είναι ακόμα υπό εξέταση,

κι εγώ προσωπικά αμφιβάλλω ότι το κλύσμα με καφέ

θα τύχει ποτέ, ξέρετε, μαζικής απόδοχής.

Αλλά άλλες θεραπείες

όπως ο βελονισμός και το μασάζ, ακόμα και η απλή χαλάρωση,

έχουν σίγουρα κάποιο όφελος.

Και σημαντικότατες σχολές ιατρικής παντού --

έχουν ξεκινήσει να μελετούν αυτά τα πράγματα για να καταλάβουν πώς λειτουργούν,

και τι μπορούμε να μάθουμε από αυτά.

Σεξ. Υπάρχει υπερβολικά πολύ γρήγορο σεξ τριγύρω, έτσι δεν είναι;

Έφτανα στο-

εμ - δεν υπονοώ κάτι με τη λέξη.

Ερχόμουν, ας πούμε, σιγά σιγά στην Οξφόρδη,

και πέρασα από ένα περίπτερο και είδα ένα περιοδικό

ένα αντρικό περιοδικό, που έλεγε στο εξώφυλλο,

"Πώς να φέρετε τη σύντροφό σας σε οργασμό σε 30 δευτερόλεπτα."

Δηλαδή, ξέρετε, ακόμα και το σεξ

γίνεται με χρονόμετρο αυτές τις μέρες.

Εντάξει, δε λέω,

κι εμένα μου άρεσει ένα γρήγορο όπως σε όλους,

αλλά νομίζω ότι μπορούμε να κερδίσουμε πάρα πολλά

από το αργό σεξ - από το να κόψουμε ταχύτητα στην κρεβατοκάμαρα.

Ξέρετε, αντλεί κανείς από - απ' αυτά τα βαθύτερα,

ξέρετε, τα ψυχολογικά, συναισθηματικά, πνευματικά ρεύματα

και φτάνει σε καλύτερο οργασμό σιγά σιγά.

Πιάνουν καλύτερο τόπο τα λεφτά σου, ας πούμε.

Οι Πόιντερ Σίστερς το είπαν πιο εύγλωττα, έτσι δεν είναι,

όταν τραγουδούσαν για τις αρετές του εραστή με το αργό χέρι.

Εντάξει, όλοι γελάσαμε με τον Στινγκ

πριν από μερικά χρόνια όταν έγινε οπαδός του ταντρικού σεξ,

αλλά προχωρώντας μερικά χρόνια, βλέπουμε τώρα ζευγάρια όλων των ηλικιών

που πηγαίνουν ομαδικά σε εργαστήρια, ή και απλά

από μόνα τους στις κρεβατοκάμαρές τους, βρίσκουν τρόπους

να φρενάρουν και να κάνουν καλύτερο σεξ.

Και φυσικά, στην Ιταλία - εντάξει, οι Ιταλοί φαίνεται ότι ξέρουν

πώς να βρίσκουν την ευχαρίστηση --

όπου έχουν ξεκινήσουν και επίσημα ένα Κίνημα Αργού Σεξ.

Η εργασία --

σε όλο σχεδόν τον κόσμο--

με την Βόρεια Αμερική να αποτελεί αξιοσημείωτη εξαίρεση--

οι ώρες εργασίες έχουν αρχίσει να ελαττώνονται.

Η Ευρώπη είναι ένα τέτοιο παράδειγμα,

και οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι η ποιότητα της ζωής τους βελτιώνεται

καθώς δουλεύουν λιγότερο, κι επίσης

ότι η παραγωγικότητά τους ανά ώρα αυξάνεται.

Εντάξει, σίγουρα υπάρχουν προβλήματα με το

35ωρο στην Γαλλία--

πολύ προχωρημένο, πολύ πρόωρο, πολύ ανελαστικό.

Όμως άλλες χώρες στην Ευρώπη, ιδιαίτερα οι Σκανδιναβικές χώρες,

δείχνουν ότι είναι δυνατό

να έχεις μια οικονομία που σκίζει

χωρίς να είσαι εργασιομανής.

Και η Νορβηγία, η Σουηδία

η Δανία και η Φινλανδία κατατάσσονται πλέον

ανάμεσα στις 6 κορυφαίες πιο ανταγωνιστικές χώρες στον πλανήτη,

και δουλεύουν ώρες που θα έκαναν τον μέσο Αμερικανό

να κλαίει από ζήλεια.

Κι αν πας πέρα από το επίπεδο της χώρας

στο επίπεδο την επιχειρηματικής κουλτούρας,

όλο και περισσότερες εταιρείες συνειδητοποιούν πλέον

ότι πρέπει να επιτρέπουν στους υπαλλήλους τους

είτε να δουλεύουν λιγότερες ώρες είτε απλώς να αποσυνδέονται-

να κάνουν διάλειμμα για φαγητό ή να πάνε να καθίσουν σε ένα ήσυχο χώρο,

να κλείσουν τις συσκευές Blackberry-- εσείς στην γαλαρία--

τα κινητά,

κατά τη διάρκεια της εβδομάδας ή του Σαββατοκύριακου, ώστε να έχουν χρόνο να επαναφορτίσουν

και να -- να αφήσουν τον εγκέφαλο να γλιστρήσει

σε αυτή τη μορφή δημιουργικού τρόπου σκέψης.

Ωστόσο, στις μέρες μας δεν είναι μόνο

οι ενήλικες που δουλεύουν παραπάνω, έτσι δεν είναι; Είναι και τα παιδιά.

Είμαι 37 και η παιδική μου ηλικία έληξε στα μέσα της δεκαετίας του '80,

και κοιτάζω τα παιδιά τώρα και εκπλήσσομαι από τον τρόπο

που αγωνίζονται με περισσότερη δουλειά στο σπίτι,

περισσότερα ιδιαίτερα, περισσότερες εξωσχολικές δραστηριότητες

από όσα θα μπορούσαμε να φανταστούμε μια γενιά πριν.

Και μερικά από τα πιο σπαραξικάρδια μηνύματα

που λαμβάνω στην ιστοσελίδα μου

προέρχονται στην πραγματικότητα από εφήβους

που ακροβατούν στο χείλος της εξουθένωσης και με παρακαλούν

να γράψω στους γονείς τους,

να τους βοηθήσω να κόψουν ταχύτητα, να τους βοηθήσω να βγουν από αυτόν τον

ασταμάτητο μύλο.

Αλλά ευτυχώς, υπάρχει μια αντίδραση και από τους γονείς,

και βλέπει κανείς, ξέρετε, πόλεις στις ΗΠΑ

να συνασπίζονται και να απαγορεύουν τις εξωσχολικές δραστηριότητες

για μια συγκεκριμένη μέρα του μήνα, ώστε οι άνθρωποι,

να μπορούν να αποσυμπιεστούν και να έχουν περισσότερο χρόνο με την οικογένεια, και να επιβραδύνουν.

Η δουλειά στο σπίτι είναι επίσης ένα θέμα. Απαγορεύσεις για εργασίες στο σπίτι

εμφανίζονται σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο

σε σχολεία που επί χρόνια φόρτωναν με εργασίες

και τώρα ανακαλύπτουν ότι το λιγότερο μπορεί να είναι περισσότερο.

Έτσι υπήρχε μια περίπτωση στην Σκωτία πρόσφατα

όπου ένα ιδιωτικό σχολείο υψηλών επιδόσεων

απαγόρευσε την δουλειά στο σπίτι

για οποιοδήποτε παιδί κάτω των 13,

και οι γονείς υψηλών επιδόσεων φρίκαραν και είπαν

"Τι είναι αυτά -ξέρετε, τα παιδιά μας θα αποτύχουν- ο διευθυντής τους είπε

"Όχι καθόλου, τα παιδιά πρέπει να κόβουν ταχύτητα στο τέλος της μέρας῾

Και μόλις αυτό τον μήνα, βγήκαν τα αποτελέσματα των εξετάσεων,

και σε μαθηματικά και επιστήμες, οι βαθμοί ανέβηκαν 20%

κατά μέσο όρο πέρυσι.

Και νομίζω ότι αυτό που είναι ανακουφιστικό είναι ότι

τα ελίτ πανεπιστήμια, που συχνά αναφέρονται ως ο λόγος

για τον οποίο οι άνθρωποι πηγαίνουν τα παιδιά τους και τα προωθούν τόσο πολύ,

έχουν ξεκινήσει να παρατηρούν ότι το επίπεδο των φοιτητών

που δέχονται πέφτει. Αυτά τα παιδιά έχουν υπέροχους βαθμούς,

έχουν βιογραφικά γεμάτα με επιπλέον δραστηριότητες,

σε σημείο που θα έκανε τα μάτια μας να δακρύσουν.

Αλλά τους λείπει η σπίθα, τους λείπει

η δυνατότητα να σκέφτονται δημιουργικά και καινοτομικά-

δεν ξέρουν πώς να ονειρεύονται. Κι έτσι αυτά τα κορυφαία πανεπιστήμια,

η Οξφόρδη, το Κέιμπριτζ και τα παρόμοια, αρχίζουν να στέλνουν ένα μήνυμα

σε γονείς και φοιτητές ότι πρέπει να πατήσουν λιγάκι φρένο.

Και στο Χάρβαρντ, για παράδειγμα, στέλνουν

ένα γράμμα στους πρωτοετείς -τα πρωτάκια -

λέγοντάς τους ότι θα κερδίσουν περισσότερα από τη ζωή τους και από το Χάρβαρντ,

αν πατήσουν λίγο φρένο. Αν κάνουν λιγότερα,

αλλά δώσουν χρόνο στα πράγματα, τον χρόνο που τα πράγματα χρειάζονται,

για να τα απολαύσεις, να τα γευτείς,

Ακόμα κι όταν κάποιες φορές δεν κάνουν τίποτα απολύτως.

Και αυτό το γράμμα έχει τον -πολύ αποκαλύπτικο πιστεύω -τίτλο

"Κόψε ταχύτητα" -- με θαυμαστικό στο τέλος.

Επομένως οπουδήποτε κι αν κοιτάξεις, το μήνυμα, νομίζω, είναι το ίδιο.

Ότι το λιγότερο είναι συχνά περισσότερο,

ότι το βραδύτερο είναι συχνά

καλύτερο. Αλλά παρ΄ όλ΄ αυτά, σίγουρα,

δεν είναι εύκολο να επιβραδύνουμε, ετσι;

Θέλω να πω, σίγουρα ακούσατε ότι πήρα κλήση για υπερβολική ταχύτητα

καθώς έκανα την έρευνα στο βιβλίο μου για τα οφέλη της βραδύτητας,

και είναι αλήθεια, αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ.

Στην πραγματικότητα ήμουν καθ' οδόν για ένα δείπνο

που παρέθετε το Κίνημα του Αργού Φαγητού εκείνο τον καιρό.

Και σα να μην ήταν αυτό αρκετά ντροπιαστικό, την κλήση την έφαγα στην Ιταλία.

Κι αν κανείς από εσάς έχει οδηγήσει σε Ιταλική λεωφόρο,

μπορεί να καταλάβει πολύ καλά πόσο γρήγορα πήγαινα.

Γέλια

Αλλά γιατί είναι τόσο δύσκολο να επιβραδύνουμε;

Νομίζω ότι υπάρχουν διάφοροι λόγοι.

Ο ένας είναι ότι - η ταχύτητα είναι ωραία - ξέρετε, είναι σέξυ.

Είναι όλη αυτή η έξαψη της αδρεναλίνης. Είναι δύσκολο να την αφήσεις.

Νομίζω υπάρχει ένα είδος μεταφυσικής διάστασης --

ότι η ταχύτητα γίνεται ένας δρόμος απομόνωσης του εαυτού μας

από τα μεγαλύτερα, βαθύτερα ερωτήματα.

Γεμίζουμε το κεφάλι μας με αποσπάσεις, το απασχολούμε

έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ρωτήσουμε,

είμαι καλά; Είμαι χαρούμενος; Μεγαλώνουν σωστά τα παιδιά μου;

Παίρνουν οι πολιτικοί που εξέλεξα σωστές αποφάσεις για μένα;

Άλλος ένας λόγος - αν και νομίζω, ίσως, ο ισχυρότερος λόγος-

που μας είναι δύσκολο να επιβραδύνουμε είναι το πολιτιστικό ταμπού

που έχουμε υιοθετήσει εναντίον της επιβράδυνσης.

Το αργό είναι άσχημη λέξη στον πολιτισμό μας.

Είναι συνώνυμο της τεμπελιάς, της ρεμπελοσύνης

του να είσαι κάποιος που παραιτείται.

Ξέρετε "είναι λίγο αργός." Στην πραγματικότητα είναι συνώνυμο

με το να είναι κανείς - να είναι βλάκας.

Υποθέτω ότι το Αργό Κίνημα - ο στόχος του Αργού Κινήματος

ο βασικός του, στην πραγματικότητα, στόχος, είναι να εξαλείψει αυτό το ταμπού

και να πει ότι - ναι,

κάποιες φορές το να είσαι αργός δεν είναι η λύση,

ότι υπάρχει αυτό που θα λέγαμε "κακή βραδύτητα."

Ξέρετε τι εννοώ - κόλλησα στην λεωφόρο Μ25,

έναν περιφερειακό του Λονδίνου, πρόσφατα,

κι έμεινα εκεί τρισήμισυ ώρες. Και μπορώ να σας πω,

αυτό είναι πραγματικά αργό με την κακή έννοια.

Αλλά η νέα ιδέα,

η μάλλον επαναστατική ιδέα του Αργού Κινήματος

είναι ότι υπάρχει και "καλή βραδύτητα".

Και η καλή βραδύτητα είναι, ας πούμε, να βρίσκεις το χρόνο

για ένα γεύμα με την οικογένειά σου, με την τηλεόραση σβηστή.

Ή- να βρίσκεις το χρόνο να κοιτάζεις ένα πρόβλημα από όλες τις πλευρές

στο γραφείο για να πάρεις την καλύτερη απόφαση

στη δουλειά.

Ή ακόμα απλώς να βρίσκεις χρόνο

να επιβραδύνεις

για να γευτείς τη ζωή σου.

Και ένα από τα πράγματα που βρήκα ιδιαίτερα ενθαρρυντικό

σε όλα αυτά που έγιναν σχετικά με το βιβλίο

από τότε που βγήκε, είναι η αντιμετώπιση που δέχτηκε.

Και ήξερα ότι όταν θα έβγαινε το βιβλίο μου για την βραδύτητα,

θα γινόταν αποδεκτό από τους οπαδούς της New Age φιλοσοφίας

αλλά το καλοδέχτηκαν επίσης, και με πολλή ευχαρίστηση,

ο επιχειρηματικός κόσμος -- ξέρετε,

ο επιχειρηματικός τύπος, αλλά και

μεγάλες εταιρείς και κορυφαίοι οργανισμοί.

Γιατί οι άνθρωποι στην κορυφή της πυραμίδας, άνθρωποι σαν κι εσάς, νομίζω,

αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι υπάρχει πάρα πολλή

ταχύτητα στο σύστημα,

οι άνθρωποι είναι υπεραπασχολημένοι, και είναι καιρός να βρούμε

ή να ξαναβρούμε αυτή την χαμένη τέχνη της αλλαγής ταχύτητας.

Ένα άλλο ενθαρρυντικό σημάδι, νομίζω,

είναι ότι δεν είναι μόνο στον ανεπτυγμένο κόσμο

που αυτή η ιδέα έχει υιοθετηθεί. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο,

σε χώρες που βρίσκονται ένα βήμα μακριά από το να γίνουν

χώρες του Πρώτου Κόσμου -Κίνα, Βραζιλία,

Ταϊλάνδη, Πολωνία και τα λοιπά --

αυτές οι χώρες έχουν αγκαλιάσει την ιδέα του Αργού Κινήματος

πολλοί από τους κατοίκους τους, και το θέμα συζητείται

στα ΜΜΕ, στους δρόμους.

Γιατί πιστεύω ότι κοιτάζουν το Δυτικό Κόσμο και λένε

"Μας αρέσει το τάδε στοιχείο από αυτά που έχετε

αλλά δεν είμαστε τόσο σίγουροι για το δείνα."

Κι μετά από όλα αυτά, είναι,

θα έλεγα, είναι εφικτό;

Αυτό είναι στ' αλήθεια το βασικό ερώτημα που έχουμε μπροστά μας σήμερα. Είναι δυνατό

να επιβραδύνουμε; Κι εγώ

χαίρομαι που μπορώ να σας πω

ότι η απάντηση είναι ένα ηχηρό ναι.

Και παρουσιάζω τον εαυτό μου ως Έκθεμα Α,

ένα είδος βελτιωμένου και επανενταγμένου

εξαρτημένου από την ταχύτητα.

Εξακολουθώ να λατρεύω την ταχύτητα. Ξέρετε, μένω στο Λονδίνο,

και δουλεύω ως δημοσιογράφος,

και απολαμβάνω την ένταση και το τρέξιμο,

και την έξαψη της αδρεναλίνης που προέρχεται και από τα δύο αυτά πράγματα.

Παίζω σκουός και χόκεϊ στον πάγο,

δύο πολύ γρήγορα αθλήματα και δεν θα τα άφηνα για τίποτα στον κόσμο.

Επίσης όμως, τον τελευταίο χρόνο περίπου,

έχω έρθει σε επαφή με την εσωτερική μου χελώνα.

Γέλια

Και αυτό σημαίνει ότι

πλέον, δεν

υπερφορτώνω τον εαυτό μου αδικαιολόγητα.

Η κατάσταση εκκίνησής μου δεν είναι πλέον

αυτή του εξαρτημένου από την βιασύνη.

Δεν ακούω πλέον

το φτερωτό άρμα του χρόνου να πλησιάζει

ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο παλιά.

Για να είμαι ειλικρινής το ακούω τώρα, γιατί τελειώνει ο χρόνος μου.

Και το συμπέρασμα όλως αυτών είναι ότι

νιώθω πραγματικά πολύ πιο χαρούμενος, υγιέστερος,

πιο παραγωγικός από ποτέ.

Αισθάνομαι σα να ζω

την ζωή μου αντί να την περνάω στα γρήγορα.

Και ίσως το πιο σημαντικό

μέτρο για την επιτυχία αυτή

είναι ότι νιώθω τις σχέσεις μου πολύ πιο βαθιές,

πλουσιότερες, δυνατότερες.

Και για μένα, το - θα έλεγα- το απόλυτο τεστ

που θα έδειχνε αν θα τα κατάφερνα και τι θα σήμαινε αυτό,

είχε να κάνει πάντα με το βραδυνό παραμύθι, γιατί από κει κατά κάποιον τρόπο

ξεκίνησε το ταξίδι. Και τα νέα και από κει

είναι ανθηρά. Εγώ - ξέρετε

στο τέλος της μέρας, πηγαίνω στο δωμάτιο του γιού μου.

Δεν φοράω ρολόι. Έχω κλείσει τον υπολογιστή μου

άρα δεν ακούω τα μηνύματα που πέφτουν στο καλάθι,

κι απλά κατεβάζω την ταχύτητα στο ρυθμό του και - και διαβάζουμε.

Κι επειδή τα παιδιά έχουν το δικό τους χρόνο κι εσωτερικό ρολόι

δεν υπάρχει γι΄ αυτά "ποιοτικός χρόνος",

όπου προγραμματίζεις 10 λεπτά μαζί τους για να σου ανοιχτούν.

Χρειάζονται να κινηθείς με το δικό τους ρυθμό.

Και έχω δει ότι μετά από 10 λεπτά παραμύθι, ξέρετε,

ο γιος μου ξαφνικά θα πει "Ξέρεις,

έγινε κάτι στην παιδική χαρά σήμερα που με ενόχλησε."

Και θα ξεκινήσουμε να συζητάμε για αυτό.

Και τώρα πια βλέπω ότι τα βραδυνά παραμύθια

ήταν ένα είδος -

ένα κουτάκι στην λίστα με τις υποχρεώσεις μου, κάτι που έτρεμα

γιατί ήταν τόσο αργή διαδιακσία κι έπρεπε να την περάσω στα γρήγορα.

Κι έχει μετατραπεί στην επιβράβευσή μου στο τέλος της μέρας,

κάτι που στ΄ αλήθεια -- στ΄ αλήθεια απολαμβάνω.

Κι έχω ένα Χολυγουντιανό φινάλε

για την σημερινή μου ομιλία

που πάει κάπως έτσι.

Πριν από μερικούς μήνες, ετοιμαζόμουν να πάω

σε άλλη μια περιοδεία για το βιβλίο μου και είχα έτοιμες τις βαλίτσες μου.

Ήμουν κάτω στην εξώπορτα, περιμένοντας για ταξί,

κι ο γιος μου κατέβηκε τις σκάλες και είχε -

είχε φτιάξει μια κάρτα για μένα. Και την κρατούσε.

Είχε συρράψει δύο κάρτες, σαν κι αυτές, μαζί

κι είχε βάλει ένα αυτοκόλλητο από τον αγαπημένο του

ήρωα, τον Τεντέν, μπροστά.

Και μου είπε,

μάλλον μου την έδωσε, και-- και τη διάβασα,

κι έλεγε, "Στον Μπαμπά, με αγάπη Μπέντζαμιν."

Και σκέφτηκα, ξέρετε "Αχ, τι γλυκό,

είναι κάρτα για καλή τύχη στην περιοδεία του βιβλίου;"

Και είπε, "Όχι, όχι Μπαμπά -- είναι μια κάρτα

γιατί διαβάζεις παραμύθια καλύτερα από όλους στον κόσμο".

Και σκέφτηκα, "Τέλεια, αυτή η επιβράδυνση τελικά..."

Ευχαριστώ πάρα πολύ.