Τι είναι το σκουίλο και γιατί το χρειάζονται οι λυρικοί τραγουδιστές; - Μινγκ Λουκ

Δείτε το ολόκληρο: https://ed.ted.com/lessons/what-s-a-squillo-and-why-do-opera-singers-need-it-ming-luke

Μια ορχήστρα γεμίζει έναν συναυλιακό χώρο με μουσική, όμως η φωνή ενός τραγουδιστή ξεπερνά εκείνη των οργάνων. Η μελωδία της ηχεί μεταξύ χιλιάδων θεατών- και αυτό χωρίς τη βοήθεια μικροφώνου. Πώς είναι δυνατόν μία και μόνο φωνή να ακούγεται τόσο καθαρά; Η απάντηση βρίσκεται στους μηχανισμούς της ανθρώπινης φωνής. Ο Μινγκ Λουκ εξηγεί τις προσεκτικά δουλεμένες τεχνικές ενός έμπειρου τραγουδιστή όπερας.

Μάθημα του Μινγκ Λουκ, σκηνοθεσία Φρανς Παλομάρες.

Φορτισμένη με εκδικητικό πάθος,

η Βασίλισσα της Νύχτας
ορμά κατά μήκος της σκηνής.

Ξεκινά να ερμηνεύει την τιμήτική της άρια,

ένα από τα πιο σημαντικά μέρη
της αγαπημένης όπερας του Μότσαρτ,

«Ο Μαγικός Αυλός».

Η ορχήστρα γεμίζει την αίθουσα με μουσική,

όμως η φωνή της βασίλισσας
ξεπερνά αυτή των οργάνων.

Η μελωδία της αντηχεί
στους χιλιάδες θεατές,

φτάνοντας θέσεις 40 μέτρα μακριά -

και όλα αυτά χωρίς τη βοήθεια μικροφώνου.

Πώς είναι δυνατόν μία και μόνο φωνή
να ακούγεται τόσο καθαρά,

πάνω από τους ήχους δεκάδων οργάνων;

Η απάντηση κρύβεται στους μηχανισμούς
της ανθρώπινης φωνής,

και στην προσεκτικά δουλεμένη τεχνική
ενός έμπειρου λυρικού τραγουδιστή.

Όλη η μουσική σε αυτή την όπερα
προέρχεται από τις δονήσεις

που δημιουργούν τα όργανα -

είτε είναι οι χορδές ενός βιολιού
ή οι φωνητικές χορδές ενός ερμηνευτή.

Αυτές οι δονήσεις στέλνουν
κύματα στον αέρα,

που ερμηνεύονται
από το εγκέφαλο μας ως ήχος.

Η συχνότητα αυτών των δονήσεων--

δηλαδή, ο αριθμός των κυμάτων
ανά δευτερόλεπτο --

είναι ο τρόπος που ο εγκέφαλός μας
καθορίζει τον τόνο μιας νότας.

Στην πραγματικότητα, όμως,
κάθε νότα που ακούμε

είναι ένας συνδυασμός πολλαπλών δονήσεων.

Φανταστείτε μια χορδή κιθάρας που δονείται
στη χαμηλότερή της συχνότητα

Αυτή είναι η θεμελιώδης συχνότητα,

και αυτόν τον χαμηλό τόνο χρησιμοποιούν
τα αυτιά μας για να αναγνωρίσουν μια νότα.

Όμως αυτή η χαμηλή δόνηση προκαλεί κι
άλλες συχνότητες, που λέγονται αρμονικές,

που βρίσκονται πάνω
από τη θεμελιώδη συχνότητα.

Αυτή αποτελείται
από συγκεκριμένες συχνότητες

που λέγονται αρμονικές

και οι λυρικοί τραγουδιστές τις
χειρίζονται για να κάνουν τα μαγικά τους.

Κάθε νότα έχει έναν αριθμό συχνοτήτων
που αποτελεί την αρμονική του σειρά.

Η πρώτη αρμονική δονείται δύο φορές
της συχνότητας του θεμελιώδους.

Η επόμενο δονείται τρεις φορές της
θεμελιώδους συχνότητας και ούτω καθ' εξής.

Θεωρητικά, όλα τα ακουστικά όργανα
παράγουν αρμονικές σειρές,

όμως η δομή και το υλικό του κάθε οργάνου
μεταβάλλει την ισορροπία των αρμονικών.

Για παράδειγμα, το φλάουτο
δίνει έμφαση στις πρώτες αρμονικές

όμως στη χαμηλή έκταση του κλαρίνου,

οι περιττού αριθμού αρμονικές
ηχούν πιο δυνατά.

Η δύναμη μερικών αρμονικών

είναι μέρος αυτού που προσδίδει
ηχητική μοναδικότητα σε κάθε όργανο.

Επηρεάζει, ωστόσο, και την ικανότητα
του οργάνου να ξεχωρίζει στο πλήθος,

επειδή τα αυτιά μας κουρδίζονται καλύτερα
σε μερικές συχνότητες έναντι άλλων.

Αυτό είναι το μυστικό της φωνητικής
δυναμικότητας ενός λυρικού τραγουδιστή.

Μια οπερατική σοπράνο -

η υψηλότερη εκ των τεσσάρων φωνών -

μπορεί να παράξει νότες βασικών συχνοτήτων

με έκταση από 250 έως 1.500
δονήσεις το δευτερόλεπτο.

Το ανθρώπινο αυτί είναι περισσότερο
ευαίσθητο σε συχνότητες

μεταξύ 2.000 και 5.000
δονήσεων το δευτερόλεπτο.

Έτσι αν η ερμηνεύτρια μπορεί να εκτελέσει
τις αρμονικές σ' αυτή την έκταση,

τότε μπορεί να βρει ένα ακουστικά εύηχο
ύψος όπου είναι πιθανό να ακούγεται.

Οι υψηλές αρμονικές συμφέρουν

καθώς εκεί υπάρχει λιγότερος
ανταγωνισμός από την ορχήστρα,

που το ηχόχρωμα της είναι ασθενέστερο
σε εκείνες τις συχνότητες.

Η έμφαση σ' αυτές τις αρμονικές

είναι ένα χαρακτηριστικό
κουδουνιστό ηχόχρωμα

που λέγεται το σκουίλο του τραγουδιστή.

Οι τραγουδιστές όπερας εξασκούνται χρόνια
για να δημιουργήσουν το σκουίλο τους.

Μπορούν να παράγουν υψηλότερες συχνότητες

τροποποιώντας το σχήμα και την ένταση
στις φωνητικές χορδές και τη φωνητική οδό.

Και μεταβάλλοντας τη θέση
της γλώσσας και των χειλιών τους,

τονίζουν μερικούς ήχους
μετριάζοντας άλλους.

Οι τραγουδιστές, αυξάνουν, επίσης,
την έκταση των αρμονικών με βιμπράτο -

ένα μουσικό εφέ στο οποίο μια νότα
ταλαντεύεται ελαφρά στον ίδιο τόνο.

Αυτό δημιουργεί έναν
πιο γεμάτο ήχο που ξεπερνά

τα συγκριτικά περιορισμένα
βιμπράτο των οργάνων.

Έχοντας τις σωστές αρμονικές,

ακολουθούν άλλες τεχνικές
για να αυξήσουν τον ήχο τους.

Οι τραγουδιστές επεκτείνουν
τη χωρητικότητα των πνευμόνων

και τελειοποιούν τη στάση τους
για συνεχή, ελεγχόμενη ροή αέρα.

Ο συναυλιακός χώρος, βοηθά και αυτός

με άκαμπτες επιφάνειες που αντανακλούν
τα ηχητικά κύματα προς το κοινό.

Όλοι οι τραγουδιστές
εκμεταλλεύονται αυτές τις τεχνικές,

όμως διαφορετικοί φωνητικοί ρυθμοί
απαιτούν διαφορετική φυσική προετοιμασία.

Ένα Βαγνκερικός τραγουδιστής
πρέπει να χτίσει αντοχές

για να αντέξει τα τεσσάρων ωρών
επικά έργα του συνθέτη.

Ενώ οι μπελ καντο τραγουδιστές
χρειάζονται ευέλικτες φωνητικές χορδές

για να τραγουδήσουν ακροβατικές άριες.

Η βιολογία με τη σειρά της
θέτει μερικούς περιορισμούς -

δεν είναι όλες οι τεχνικές κατάλληλες
για όλα τα είδη μυών

και οι φωνές αλλάζουν
καθώς οι τραγουδιστές μεγαλώνουν.

Όμως, είτε βρίσκονται σε συναυλιακό χώρο,
είτε σε καμπίνα του ντους

αυτές οι τεχνικές μπορούν
να μετατρέψουν φωνές χωρίς ενίσχυση

σε εκκωφαντικά μουσικά αριστουργήματα.