Yaptığınız her şeyde kendinize sormanız gereken üç soru

Gerileme sonrası nasıl tepki verdiğiniz, karakterinizi tanımlayan şeydir. Stacey Abrams, Amerika Birleşik Devletleri tarihinde valilik makamı için büyük bir parti tarafından aday gösterilen ilk siyah kadındı - çekişmeli yarışı kaybetti, ancak dediği gibi, tek seçenek ilerlemek. Heyecan verici bir konuşmada, Georgia eyaleti valiliği seçim kampanyasından öğrendiği dersleri, dünyayı nasıl değiştireceğine dair bazı önerileri paylaşıyor - ve bir sonraki adımlarında birkaç ipucu. Abrams, “Hırsınız hakkında agresif olun” diyor.

On yedi yaşında lisedeyken

Georgia'nın Decatur şehrindeki
okulumdan mezun oldum,

hem de okulun veda konuşmacısı olarak.

Kendimle çok gurur duyuyordum.

Düşük gelirli bir toplumdandım,
Mississippi'de büyüdüm,

Georgia'ya taşınmıştık,

böylece ebeveynlerim Birleşik Metodist
din insanı olabileceklerdi.

Fakirdik ama fakir olduğumuzun
farkında değillerdi,

daha da fakir olmaya çalışıyorlardı.

(Gülüşmeler)

Onlar Emory'de okurken

ben de Avondale'de okudum
ve veda konuşmacısı oldum.

Georgia'da veda konuşmacısı olmanın
en eğlenceli yanlarından biri,

Georgia valisiyle tanışmaya
davet edilmekti.

Onunla tanışmaya çok da can atmıyordum.

Güzel bir şeydi.

Bir malikânede yaşıyor olması
ilgimi daha çok çekiyordu.

Çünkü çocukken çok fazla
"General Hospital"

ve "Hanedan" izledim.

(Gülüşmeler)

Yani o sabah valiyi
ziyaret etmek için kalktım.

Davetli olan annem ve babam da kalktılar

ve dışarıya çıktık.

Ama kendi arabamıza binmedik.

Güneyde, araba bir ihtiyaçtır.

Çok fazla toplu taşıma olanağımız yok,
yani çok seçeneğimiz de yok.

Ama arabanızın olmadığı bir toplumda

yaşayacak kadar şanslıysanız

tek seçeneğiniz toplu taşımadır.

Bizim de tek seçeneğimiz buydu.

Yani otobüse bindik.

Decatur'dan Buckhead'e kadar
otobüsle gittik.

Valinin malikânesi, arazi boyunca uzanan
uzun siyah kapılarıyla

gerçekten güzel bir arazi
üzerinde kuruluydu.

Valinin Malikanesi'ne gittik,

küçük manivela kolunu çekip
ineceğimiz durağı haber verdik,

otobüsten indik,

annem, babam ve ben
yol boyunca yürüdük.

Garaj yolundan yürüyorduk
çünkü arabalar geçip duruyordu,

araçlar Georgia'nın dört bir yanından
öğrenci getiriyordu.

Biz de yol kenarında yürüyorduk.

Kenarda tek sıra hâlinde yürürken

annem ve babam bana araba
çarpmasın diye beni aralarına almıştı.

Diğer veda konuşmacılarıyla birlikte

güvenlik kapısına yaklaştık.

Kapıya geldiğimizde güvenlik dışarı çıktı.

Bana ve aileme baktı.

"Buraya giremezsiniz,
bu özel bir etkinlik" dedi.

Babam da "Hayır, bu kızım Stacey.
veda konuşmacılarından." dedi.

Ama güvenlik elindeki listeye bakmıyordu.

Anneme davetiyeyi sormadı,

üstelik annemin
kocaman çantasında duruyordu.

Bunun yerine omzunun üzerinden
otobüse baktı

çünkü onun kafasında otobüs, burada olması
gerekenlerle bir hikâye anlatıyordu.

Biz de kendi aracımızı
alamayacak kadar fakirdik,

bu onun kendi kendine
uydurduğu bir hikâyeydi.

Belki de ten rengimde bir şey görmüştü,

belki de kıyafetimde bir şey vardı.

Aklından ne geçtiğini bilmiyorum.

Ama sonunda bana tekrar baktı

ve küçümseyici bir bakışla dedi ki

"Size bunun özel olduğunu söyledim.
Buraya ait değilsiniz."

Ailem metodist din insanı
olmaya çalışıyordu

ancak henüz papaz değillerdi.

(Gülüşmeler)

Bu yüzden o beyefendinin
karar alma mekanizmasıyla ilgili

oldukça hararetli bir tartışmaya
girmeye hazırlandılar.

(Gülüşmeler)

Hatta babam ona

ismimi o listede göremezse

sonsuzluğu çok sıcak bir yerde
geçireceğini söylemiş olabilir.

Ve adam hemen listeyi kontrol etti,

adımı buldu ve içeri girmemize izin verdi.

Ama Georgia valisiyle
tanıştığımı hatırlamıyorum.

180 farklı bölgeden gelen
diğer veda konuşmacılarıyla

tanıştığımı da hatırlamıyorum.

O güne dair tek net anım

Georgia'daki en güçlü yerin
önünde duran adam

ve bana bakıp
oraya ait olmadığımı söyleyişi.

Kararımı vermiştim, 20 küsur yıl sonra

o kapıları açan kişi olacaktım.

(Tezahüratlar)

(Alkış)

Maalesef hikâyenin devamını
okumuş olabilirsiniz.

O şekilde yürümedi.

Şimdi şunu anlamaya çalışıyorum:
Nasıl ilerlerim?

Çünkü kapıları sadece küçük görülmüş,
ait olmadığı söylenmiş

genç siyahi kadınlar için açmak istemedim.

Kapıları Latinler ve Asyalı Amerikalılar
için de açmak istedim.

Kapıları vatandaşlık almış
ve alamamışlar için de açmak istedim.

Kapıları LGBTQ toplululuğunun
bir dostu olarak da açmak istedim.

O kapıları

silah şiddeti mağdurları diye adlandırılan
aileler için de açmak istedim.

Kapıları Georgia'daki herkes için
sonuna kadar açmak istedim

çünkü bu bizim eyaletimiz,
bizim milletimiz

ve hepimiz buraya aitiz.

(Tezahüratlar)

(Alkışlar)

Fark ettiğim şey ise
ilk denemenin yeterli olmadığıydı.

Böylece sorum şuna dönüştü:
Nasıl ilerlerim?

Bu acımasızlığın, üzgünlüğün
ve rehavetin ötesine nasıl geçebilirim

ve dondurma yerken
nasıl daha fazla televizyon izlerim?

(Gülüşmeler)

Sırada ne var?

Her zaman yaptığım şeyi yapacağım.

İlerleyeceğim çünkü geri gitmek
bir seçenek değil,

olduğum yerde durmak yeterli değil.

(Alkışlar)

Kim olduğumu

ve ne olmak istediğimi analiz ederek
bu valilik yarışına girdim.

Yaptığım her şeyde
kendime sorduğum üç soru var,

siyasete atılmak için de
bir iş kurmak için de geçerli;

insanları oy listesine kaydetmek için

New Georgia Projesi'nde başladığımda

ya da son projem Fair Fight Georgia
faaliyetine başladığımda.

Ne olursa olsun
kendime üç soru soruyorum:

Ne istiyorum?

Bunu neden istiyorum?

Bunu nasıl elde ederim?

Bu konuda, ne istediğimi biliyorum.

Değişim istiyorum.

İstediğim şey bu.

Ama asıl soru şu:

Görmek istediğim değişim ne?

Sormam gereken soruların
şunlar olduğunu biliyorum:

Bir, hırsımın neyi kapsadığıyla ilgili
dürüst müyüm?

Çünkü bir kez istediğinizi
elde edemediğinizde

belki de hedeflerinizi alçaltmalısınız.

Ama ben size hırsınızla ilgili
agresif olmalısınız diyorum.

Gerilemelerin sizi
geriletmediğinden emin olun.

(Alkışlar)

İki, hatalarınızı anlamaya çalışın.

Ama başkalarının hatalarını da anlayın

çünkü özellikle bir kadın olarak

eğer işlerimiz yolunda gitmiyorsa

bunun bizim hatamız olduğu öğretildi.

Ve genellikle yapabileceğimiz
daha iyi bir şey olur

ama bize diğer tarafın yapabileceklerini

çok fazla sorgulamamamız söylenir.

Konu taraflı olmak değil,
konu insanlar.

Sık sık hatalarımızın yalnızca
bize ait olduğu söylenir

ama zafer paylaşılan bir fayda.

Bense size hatalarınızı
anlamanızı söylüyorum

ama başkalarının da hatalarını anlamanızı.

Bununla ilgili açık görüşlü olmanızı.

Kendinize ve sizi destekleyenlere
karşı dürüst olsun.

Bir kez ne istediğinizi bildiğinizde

onu neden istediğinizi de anlayın.

İyi hissettirse bile
intikam iyi bir neden değil.

(Gülme)

Bunun yerine istediğinizden emin olun

çünkü bu yapsanız iyi olacak bir şey değil

yapmak zorunda olduğunuz
bir şey olmalı.

Geceleri sizi uyutmayacak bir şey olmalı,

tabii rüyalarınıza girmiyorsa;

sabah uyanmanıza sebep olan
ve sizi heyecanlandıran

veya sizi kızdıran bir şey olmalı ki

o konuda bir şey
yapmanız gerektiğini bilesiniz.

Ama neden yaptığınızı bilin.

Niçin yapılması gerektiğini de.

Dünyanın dört bir yanından
kadınları dinlediniz,

bazı şeylerin niçin gerçekleşmesi
gerektiğini anlattılar.

Sizin nedeniniz ne, bunun farkına varın

çünkü nedenden eyleme geçmek

nedenini bilmiyorsanız anlamsızdır.

Çünkü işler zorlaştığında,

arkadaşlarınız sizden uzaklaştığında,

destekçileriniz sizi unuttuğunda,

ilk yarışınızı kazanamadığınızda,

nedenini bilmiyorsanız
tekrar deneyemezsiniz.

O yüzden ilk olarak ne istediğinizi bilin.

İkinci olarak neden istediğinizi,

üçüncü olarak da bunu nasıl yapacağınızı.

Bu yarışta birkaç engelle karşılaştım.

(Kahkahalar)

Sadece birkaç tane.

Ama bu kovalamacada,

ilk vali adayı siyahi kadın oldum,

ABD tarihinde bir ana partiden
bunu gerçekleştiren ilk siyahi kadın.

(Tezahüratlar)

(Alkışlar)

Ama daha da önemlisi, bu süreçte

Georgia'da Afrikan Amerikalı
seçmen sayısı 1,2 milyona ulaştı.

2014'te Demokratların tarafında
kullanılan oydan

daha fazla seçmen demek.

(Alkışlar)

Seçim kampanyamız
Georgia'da seslerini duyurmak isteyen

Latinlerin sayısını üçe katladı,

''Burası bizim de ülkemiz'' diyen

Asyalı Amerikalı sayısını üçe katladık.

Bunlar bana nasıl başarabilecğeimi
söyleyen başarılar.

Bunlar aynı zamanda engellerin
aşılamaz olmadığını anlamamı sağladı.

Bunlar biraz daha yüksek.

Ama şunu da anlıyorum ki

bizi alıkoyan üç şey var.

İlki finans.

Duymuşsunuzdur, biraz borçlandım.

Duymadıysanız dışarıya çıkmıyorsunuzdur.

(Gülme sesleri)

Finansal olaylar
bizi o kadar zapt etti ki

hayallerimiz bile ne kadar
kaynağımız kaldığına bağlı.

Ama tekrar tekrar

kaynak sıkıntısının üstesinden gelenlerin
hikâyelerini duyuyoruz.

Ama konuşmadığınız bir şeyin
üstesinden gelemezsiniz.

Bu yüzden seçim kampanyamda
beni suçlamalarınaizin vermedim.

Kimsenin bana
fırsat yetersizliğim yüzünden

bu iş için yetersiz olacağımı
söylemesine izin vermedim.

İnanın bana, insanlar
bu yarışa girmememi söyleyip durdu.

Arkadaşlarım söyledi.

Müttefiklerim söyledi.

"USA Today" devam etmemem
konusunda atıfta bulundu.

(Gülme sesleri)

Ama kim olursa olsun,

finans konusunun hayallerimize
balta vurduğunu fark ettim.

Her zaman bu engelleri
aşacağınızı söyleyemem

ama denemezseniz
ne olacağını asla bilemezsiniz.

(Alkışlar)

İkincisi korku.

Korku gerçek.

Korku, felç eder.

Dehşete düşürür.

Ama enerji de verebilir

çünkü korktuğunuz şeyi bilirseniz

onu atlatmanın yolunu öğrenebilirsiniz.

Üçüncü ise yorgun düşmek.

Bazen sadece denemekten yorulursunuz.

Süreçler ve siyaset hakkında okumaktan,

varmak istediğiniz yerden
sizi alıkoyan şeylerden yorulursunuz.

Bazen yorgunluk, güç yerine olduğumuz
yeri kabul ettiğimizi gösterir.

Bize bir teselli ödülü gibi
ünvan verilmesine izin veririz,

oysa ne istediğimizi ve onu nasıl
elde edeceğimizi anlayamamışızdır,

yorgun olsak bile.

İşte bu yüzden Tanrı
uykuyu yarattı.

(Kahkahalar)

Ama ayrıca bu anlarda şunu öğreniyoruz,

yorgunluk hedefimizi ne kadar
istediğimizi ölçmenin bir fırsatı.

Çünkü yerle bir edildiyseniz,

mümkün olduğu kadar çok çalıştıysanız,

yapmanız gerekenlerin hepsini yaptıysanız

ve hâlâ işe yaramadıysa

yorgunluk enerjinizi alıp götürebilir.

İşte bu yüzden "neden" bölümüne
geri dönersiniz.

Sesi çıkmayanlar için
konuşacak kadınlara ihtiyacımız var.

İyi vicdanlı insanlara ihtiyacımız var,

baskıya karşı koyacak insanlara.

Sosyal eşitliğin hepimize
ait olduğuna inanan insanlara

ihtiyacımız olduğunu biliyorum.

Beni her sabah kaldıran şey bu,

daha güçlü savaşmama sağlayan şey bu.

Çünkü geçmişimde ne olduğunu
bilerek ilerliyorum.

Benim için koydukları engelleri biliyorum.

Ne yapacaklarını da biliyorum.

Eminim ki yeni engeller için enerji
topluyor ve plan yapıyorlardır.

Ama bunu yapmak için
sadece dört yılları var.

(Kahkahalar)

(Alkışlar)

Belki de iki.

(Tezahüratlar)

(Alkışlar)

Ama söylemek istediğim şey,

ne istediğimi biliyorum: adalet.

Bunu neden istediğimi biliyorum

çünkü yoksulluk ahlaka aykırı
ve ülkemizin kara lekesi.

Bunu nasıl elde edeceğimi biliyorum:

Her geçen gün ilerleyerek.

Çok teşekkürler.

(Tezahüratlar)

(Alkışlar)