Trzy pytania pomocne przy każdej decyzji

To, jak radzimy sobie z problemami, określa nasz charakter. Stacey Abrams była pierwszą czarnoskórą kobietą w historii Stanów Zjednoczonych, która została nominowana przez jedną z głównych partii na stanowisko gubernatora. Przegrała ten pojedynek, ale jak mówi: jedyna opcja to iść dalej. W tej elektryzującej prelekcji Stacey dzieli się z nami tym, czego nauczyła się podczas kampanii. Daje rady, jak zmienić świat, oraz opowiada, co planuje dalej. „Agresywnie dążcie do realizacji pragnień”, mówi Abrams.

W wieku 17 lat

ukończyłam liceum
w Decatur, w stanie Georgia.

Miałam wygłosić przemowę
na zakończenie roku.

Byłam z siebie bardzo dumna.

Tam gdzie mieszkam, ludzie mało zarabiają.

Wychowałam się w Mississippi,
potem przeprowadziliśmy się do Georgii,

gdzie moi rodzice
mieli studiować teologię,

żeby w końcu zostać pastorami
Zjednoczonego Kościoła Metodystycznego.

Byliśmy biedni, ale to im nie wystarczało,

więc dążyli do całkowitego ubóstwa.

(Śmiech)

Kiedy studiowali
na Uniwersytecie Emory'ego,

byłam w liceum i wybrano mnie
do wygłoszenia przemowy końcowej.

Jedną z zalet pełnienia takiej roli
w stanie Georgia jest to,

że jest się zaproszonym
na spotkanie z gubernatorem stanu.

Troszkę mnie to interesowało.

Całkiem fajny motyw.

Bardziej byłam przejęta faktem,
że mieszkał w rezydencji,

bo jako dziecko lubiłam oglądać
"Szpital Miejski" i "Dynastię".

(Śmiech)

Więc wstałam tamtego poranka,
gotowa, żeby odwiedzić gubernatora.

Moi rodzice, którzy też byli zaproszeni,

wstali i wyszliśmy z domu.

Nie wsiedliśmy do samochodu.

Na Południu samochód
jest rzeczą niezbędną.

Nie mamy zbyt wielu opcji
transportu miejskiego.

Ale jeśli żyje się w rodzinie,

która nie ma samochodu,

transport miejski to jedyna opcja.

Właśnie z niego musieliśmy skorzystać.

Wsiedliśmy do autobusu.

Jechaliśmy z Decatur aż do Buckhead,

gdzie rezydencja gubernatora
osadzona była na przepięknej ziemi.

Długie, czarne bramy
biegły wzdłuż całej posiadłości.

Dotarliśmy do rezydencji,

pociągnęliśmy za dźwignię
na znak, że chcemy wyjść,

wysiadamy z autobusu,

mama, tata i ja, przechodzimy przez ulicę.

Dochodzimy do podjazdu,
gdzie pojawiają się samochody

przywożące uczniów
z całego stanu.

Tak więc idziemy bokiem,
gęsiego.

Rodzice wcisnęli mnie w środek,
żebym nie wpadła pod jakiś samochód

wiozący innych wybrańców.

Dochodzimy do bramy wejściowej.

Wtedy podchodzi do nas strażnik.

Patrzy na mnie i na rodziców

i mówi "Nic tu po was,
to jest prywatne przyjęcie".

Tata mówi: "Nie, to jest moja córka,
Stacey, jedna z wybranych uczennic"

Ale strażnik nie patrzy
na listę gości, którą trzyma.

Nie pyta mojej mamy o zaproszenie,

które jest na dnie jej obszernej torebki.

Zamiast tego spogląda
przez ramię na autobus,

bo dla niego widok autobusu
tłumaczy wszystko.

Jesteśmy za biedni,
żeby mieć własny samochód.

Sam sobie już dopowiedział resztę.

Mógł mieć problem z moim kolorem skóry,

mógł coś dostrzec w moim ubiorze.

Nie wiem, co mu przeszło przez myśl.

Ale po przemyśleniu
spojrzał na mnie jeszcze raz,

i z pogardą w oczach oznajmił:

"Powiedziałem, to jest prywatne
przyjęcie. Nie pasujecie tu".

Moi rodzice studiowali,
żeby zostać pastorami,

ale jeszcze nimi jeszcze nie byli.

(Śmiech)

Zaczęli angażować tego pana

w intensywną dyskusję
o jego zdolności podejmowania decyzji.

(Śmiech)

Tata pewnie wspomniał,

że strażnik spędzi wieczność w piekle,

jeśli nie znajdzie
mojego nazwiska na liście.

Mężczyzna jednak w końcu
sprawdził listę gości,

znalazł mnie i wpuścił nas do środka.

Nie pamiętam spotkania
z gubernatorem Georgii.

Nie przypominam sobie nawet
spotkania innch nagrodzonych,

ze 180 okręgów szkolnych.

Pamiętam tylko jedno:

strażnika przed najważniejszym
miejscem w stanie Georgia,

patrzącego na mnie i mówiącego,
że tam nie pasuję.

Tak więc zdecydowałam,
jakieś 20 lat później,

że to ja będę osobą, która otworzy bramy.

(Wiwaty)

(Brawa)

Niestety, pewnie czytaliście
o tym, co było potem.

Nie do końca wypaliło.

Teraz muszę wymyślić,
jak ruszyć do przodu.

Bo widzicie, nie tylko chciałam
otworzyć bramy dla czarnoskórych kobiet,

których nie doceniano,
którym mówiono, że tam nie pasują.

Chciałam otworzyć bramy dla Latynosek
i Amerykanek pochodzenia azjatyckiego.

Dla tych bez zezwolenia na pobyt stały
i dla tych z dokumentami.

Chciałam otworzyć bramy
jako sojuszniczka społeczności LGBTQ.

Chciałam otworzyć bramy dla rodzin,

które są ofiarami
przemocy z użyciem broni.

Chciałam otworzyć bramy
dla wszystkich w stanie Georgia,

ponieważ to jest nasz stan, nasz naród,

i wszyscy tu pasujemy.

(Wiwaty)

(Brawa)

Pierwsza próba nie była wystarczająca.

Stanęłam przed pytaniem "co dalej".

Jak skończyć z rozgoryczeniem,
smutkiem, letargiem

i wysiadywaniem przed telewizorem
z wielką michą lodów?

(Śmiech)

Jaki będzie mój następny krok?

Zrobię to, co zawsze robiłam.

Ruszę naprzód, bo cofanie się
to żadne wyjście,

a stanie w miejscu nie wystarcza.

(Brawa)

Zaczęłam wyścig na stanowisko gubernatora

od przeanalizowaniu tego,
kim jestem i kim chcę zostać.

Kiedy muszę podjąć ważną decyzję,
zadaję sobie trzy pytania,

Czy chodzi o start w wyborach
czy założenie firmy,

czy rozpoczęcie "New Georgia Project",
akcji zachęcającej do udziału w wyborach,

albo kiedy założyłam w Georgii
oddział organizacji Fair Fight Action.

Nieważne, co robię,
zadaję sobie trzy pytania:

"Czego chcę?"

"Dlaczego tego chcę?"

"I jak to osiągnę?"

W tym przypadku wiem, czego chcę.

Chcę zmiany.

Oto czego chcę.

Ale pytanie brzmi:
jaką zmianę chcę zobaczyć?

I wiem, że muszę udzielić sobie odpowiedzi
na następujące pytania:

Czy nie ograniczam za bardzo
zakresu swoich dążeń?

Łatwo dojść do wniosku,
że jeśli raz się czegoś nie dostało,

to może trzeba
obniżyć trochę oczekiwania.

Jestem tu, żeby powiedzieć:
agresywnie dążcie do realizacji pragnień.

Niepowodzenia nie oznaczają,
że walka się nie powiedzie.

(Brawa)

Po drugie: trzeba sobie pozwolić
zrozumieć swoje błędy.

Ale również zrozumieć błędy innych.

Wpaja się nam, szczególnie kobietom,

że jeśli coś nie wychodzi,
to pewnie nasza wina.

Oczywiście zawsze możemy coś poprawić,

ale uczy się nas w ogóle nie myśleć
o tym, gdzie mógł zawinić ktoś inny.

Tu nie chodzi o politykę,
tylko o psychikę ludzką.

Zbyt często słyszymy, że tylko my
jesteśmy winni swoich potknięć,

za to zwycięstwo, to osiąga się wspólnie.

Dlatego postarajcie się
zrozumieć swoje błędy,

ale też i błędy innych.

Bez emocji, rozsądnie.

Bądźcie szczerzy ze sobą
i z tymi, którzy nas wspierają.

Kiedy już określicie, czego chcecie,

musicie zrozumieć, dlaczego tego chcecie.

Nawet jeśli wydaje się to właściwe,
zemsta nie jest dobrym powodem.

(Śmiech)

Upewnijcie się, że tego chcecie naprawdę.

To nie ma być coś,
co "powinniście" zrobić,

ale coś, co musicie zrobić.

Coś, co spędza wam sen z powiek,

albo ewentualnie
pojawia się nawet w snach.

Coś, co ekscytuje was,
kiedy tylko się zbudzicie.

Albo coś, co was tak wkurza,

że wiecie, że musicie coś z tym zrobić.

Ale bądźcie świadomi, dlaczego to robicie.

I dlaczego trzeba to zrobić.

Na tej konferencji
prelegentki z całego świata

opowiadają o tym, co trzeba zrobić.

Ale wy odnajdźcie swoje własne cele,

bo decyzja o przejściu do działania

jest bez sensu, jeśli nie wie się,
po co chce się działać.

Bo kiedy będzie trudno,
kiedy nadejdą ciężkie czasy,

kiedy przyjaciele się od was odsuną,

kiedy ci, którzy was wspierali,
o was zapomną,

kiedy nie wygracie swojego
pierwszego wyścigu...

Jeśli nie wiecie, dlaczego tak się stało,
nie możecie spróbować ponownie.

Najpierw dowiedzcie się,
czego chcecie.

Potem dlaczego tego chcecie,

i w końcu, jak tego dokonacie.

Napotkałam kilka przeszkód
na swojej drodze.

(Śmiech)

Tylko kilka.

Ale w tym pościgu,

zostałam pierwszą czarnoskórą kobietą
nominowaną na gubernator

ważnej partii politycznej w całej
historii Stanów Zjednoczonych.

(Wiwaty)

(Brawa)

Ale co ważniejsze,

w tym czasie udało nam się
zachęcić do głosowania

1,2 miliona Afroamerykanów
w stanie Georgia.

To więcej niż liczba głosujących
na Partię Demokratyczną

w wyborach w 2014 roku.

(Brawa)

Nasza kampania potroiła liczbę Latynosów,

którzy uważają, że ich głos
w stanie Georgia ma znaczenie.

Potroiliśmy liczbę Amerykanów
pochodzenia azjatyckiego,

którzy wstali i powiedzieli
"Ten stan jest też nasz".

Te sukcesy podpowiadają mi,
jak dopiąć celu.

Ale pomagają mi też zrozumieć,
że przeszkody nie są niepokonane.

Wymagają tylko trochę wysiłku.

Zrozumiałam też,

że są trzy sprawy,
które zawsze będą nas hamowały.

Pierwsza to finanse.

Pewnie słyszeliście,
że jestem trochę zadłużona.

Jeśli nie słyszeliście,
to chyba nie wychodzicie z domu.

(Śmiech)

Kwestie finansowe
powstrzymują nas tak często,

że nasze marzenia kroimy na miarę zasobów.

Ciągle słyszymy o tych,
którzy pokonali takie problemy.

Ale nie można przeskoczyć czegoś,
o czym się nie mówi.

Dlatego w kampanii nie dałam im
upokorzyć mnie przez wspominanie długów.

Nie pozwoliłam nikomu
powiedzieć, że mój brak środków

mógłby być powodem
dyskwalifikacji mojej kandydatury.

Chcieli mnie przekonać, że nie powinnam
starać się o to stanowisko.

Odradzali mi to przyjaciele.

Odradzali mi to sojusznicy.

Gazeta "USA Today" pisała,
że może nie powinnam kandydować.

(Śmiech)

Ale niezależnie,
kto to mówił.

Wniosek był jasny: przez finanse
często nie pozwalamy sobie marzyć.

Nie powiem, że pokonacie
wszystkie takie przeszkody.

Ale wstydźcie się, jeśli nie odważycie się
chociażby spróbować.

(Brawa)

Drugim problemem jest strach.

A strach jest prawdziwy.

Paraliżujący.

Przerażający.

Ale może również mobilizować.

Jak już wiecie, czego się boicie,

możecie wymyślić, jak to okiełznać.

Trzecie jest zmęczenie.

Czasem po prostu jest się
zmęczonym od samego próbowania.

Zmęczonym czytaniem
o procesach, o polityce,

i o tym, co przeszkadza nam dopiąć celu.

Czasem zmęczenie oznacza,
że akceptujemy stanowisko zamiast władzy.

Pozwalamy komuś nadać nam tytuł
jako nagrodę pocieszenia,

zamiast powiedzieć sobie, że wiemy,
czego chcemy i że to osiągniemy,

nawet jeśli jesteśmy zmęczeni.

Właśnie po to Bóg stworzył drzemki.

(Śmiech)

Ale w takich chwilach uczymy się też,

że zmęczenie jest okazją do oceny,
jak bardzo czegoś chcemy.

Bo jeśli jest się zgnębionym,

jeśli pracowało się tak ciężko,
jak tylko się mogło,

jeśli zrobiło się wszystko, co trzeba,

i dalej nie wychodzi,

zmęczenie może wyssać całą energię.

Ale dlatego trzeba
przypominać sobie o swoich celach.

Przypominam sobie, że potrzeba kobiet,
które mówią w imieniu tych bez głosu.

Że potrzeba ludzi sumienia,

którzy przeciwstawią się naciskom.

Wiem, że potrzeba ludzi,

którzy rozumieją, że sprawiedliwość
społeczna należy się nam wszystkim.

Z tym budzę się każdego ranka.

To sprawia, że walczę jeszcze ciężej.

Idę do przodu, pamiętając
o swojej przeszłości.

Znam przeszkody, jakie mnie czekają.

Wiem, co będzie.

Jestem przekonana,
że nowe problemy już się szykują.

Ale mamy jeszcze cztery lata.

(Śmiech)

(Brawa)

Może dwa.

(Wiwaty)

(Brawa)

Mój przekaz jest następujący:

Wiem, czego chcę:
chcę sprawiedliwości.

Wiem, dlaczego tego chcę:

bo ubóstwo jest niemoralne
i jest skazą naszego narodu.

Wiem, jak osiągnę ten cel:

każdego dnia idąc naprzód.

Dziękuję bardzo.

(Wiwaty)

(Brawa)