3 ερωτήσεις στον εαυτό σας για όλα όσα κάνετε

Το πώς αντιδράτε στις αποτυχίες είναι αυτό που ορίζει τον χαρακτήρα σας. Η Στέισι Έιμπραμς ήταν η πρώτη μαύρη γυναίκα στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών που ήταν υποψήφια κυβερνήτης σε μεγάλο κόμμα. Σε μια γεμάτη ένταση συζήτηση, μοιράζεται τα μαθήματα που πήρε από την εκστρατεία της για κυβερνήτης της Τζόρτζια, και μερικές συμβουλές για το πώς θα αλλάξουμε τον κόσμο. «Να είστε επιθετικοί στην επιδίωξη όσων φιλοδοξείτε», λέει η 'Αμπραμς.

Όταν πήγαινα σχολείο στα 17 μου χρόνια

αποφοίτησα από το Λυκείο
στο Ντικέιτουρ της Τζόρτζια

ως αριστούχα του σχολείου μου.

Ήμουν πολύ περήφανη για εμένα.

Προερχόμουν από μια φτωχή κοινότητα,
είχα μεγαλώσει στο Μισισίπι,

μετακομίσαμε στην Τζόρτζια

για να αφιερωθούν οι γονείς μου
στη Μεθοδική Εκκλησία ως ιερείς.

Ήμασταν φτωχοί, αλλά όχι τόσο πολύ
κατά τη γνώμη τους,

έτσι όδευαν προς φτώχεια διαρκείας.

(Γέλια)

Ενώ εκείνοι σπούδαζαν στο Έμορυ,

εγώ σπούδαζα στο Άβοντειλ,
και κατέληξα αριστούχα.

Μία από τις χαρές του αριστούχου
στην πολιτεία της Τζόρτζια

είναι η συνάντηση
με τον κυβερνήτη της πολιτείας.

Ενδιαφερόμουν λίγο να τον συναντήσω.

Ήταν τέλειο.

Με είχε συναρπάσει το γεγονός
ότι έμενε σε έπαυλη

γιατί έβλεπα πολύ το «Γενικό Νοσοκομείο»
και τη «Δυναστεία», όταν ήμουν παιδί.

(Γέλια)

Κι έτσι κάποιο πρωί σηκώθηκα
έτοιμη να πάω στον κυβερνήτη.

Σηκώθηκαν και οι γονείς μου,
επίσης καλεσμένοι,

και βγήκαμε από το σπίτι.

Αλλά δεν μπήκαμε στο αυτοκίνητό μας.

Στον Νότο, το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο.

Τα δημόσια μέσα μεταφοράς είναι
περιορισμένα χωρίς πολλές επιλογές.

Αν όμως τυγχάνει να ζεις σε κοινότητα

όπου δεν έχεις αυτοκίνητο,

η μόνη επιλογή είναι η δημόσια μεταφορά.

Και αυτό θα έπρεπε να πάρουμε.

Έτσι, μπήκαμε στο λεωφορείο.

Πήραμε το λεωφορείο
από το Ντικέιτουρ ως το Μπάκχεντ,

όπου βρισκόταν η έπαυλη του κυβερνήτη,
σε μια όμορφη έκταση γης,

με περίφραξη από μαύρα κάγκελα.

Φτάνοντας στην έπαυλη,

τραβάμε τον μοχλό
που ενημερώνει για στάση,

αποβιβαζόμαστε,

περνάμε και οι τρεις απέναντι στο δρόμο.

Περπατάμε από το δρομάκι
λόγω των αυτοκινήτων

που φέρνουν μαθητές
από όλη την πολιτεία.

Γι' αυτό περπατάμε στο πλάι του δρόμου.

Καθώς περπατάμε ο ένας πίσω από τον άλλον,

οι γονείς με βάζουν στη μέση
για να μην με χτυπήσει κανένα αμάξι

που έφερνε τους άλλους αριστούχους,

και φτάνουμε στην πύλη.

Όταν φτάνουμε εκεί, βγαίνει ο φύλακας.

Με κοιτάζει, κοιτάζει και τους γονείς μου,

και λέει: «Εσείς δεν ανήκετε εδώ,
η εκδήλωση είναι ιδιωτική».

Ο μπαμπάς του απαντά: «Όχι, η κόρη μου
είναι μία από τους αριστούχους».

Αλλά ο φύλακας δεν ελέγχει τη λίστα
που κρατά στα χέρια του.

Ούτε ζητά από τη μαμά την πρόσκληση

που είναι στον πάτο
της τεράστιας τσάντας της.

Αντίθετα, κοιτάζει προς το λεωφορείο

που θεωρεί ότι του λέει μια ιστορία
για το ποιος πρέπει να βρίσκεται εκεί.

Επειδή λόγω φτώχειας
δεν είχαμε δικό μας αμάξι -

αυτή ήταν η ιστορία
που είπε στον εαυτό του.

Ίσως ήταν και το χρώμα του δέρματός μου,

μπορεί να ήταν τα ρούχα μου.

Δεν ξέρω τι πέρασε από το μυαλό του.

Αλλά κατέληξε να με κοιτάζει πάλι

και με βλέμμα υπεροψίας, είπε:

«Σου είπα, είναι πριβέ. Δεν ανήκεις εδώ».

Οι σπουδές των γονιών μου
συνεχίζονταν στη Μεθοδική Εκκλησία,

αλλά δεν είχαν γίνει πάστορες ακόμη.

(Γέλια)

Έτσι συνέχισαν εμπλέκοντας
τον κύριο σε έντονη συζήτηση

για το αν μπορεί να αποφασίζει.

(Γέλια)

Ο μπαμπάς μου ίσως ανέφερε

ότι θα περνούσε την αιωνιότητα στην πυρά

αν δεν έβρισκε το όνομά μου στη λίστα.

Πράγματι, ο άντρας τελικά
τσεκάρει τη λίστα,

με βρίσκει και μας βάζει μέσα.

Αλλά δεν θυμάμαι
να συνάντησα τον κυβερνήτη.

Ούτε τους άλλους αριστούχους

από 180 σχολικές περιφέρειες.

Το μόνο που θυμάμαι καθαρά
από εκείνη τη μέρα

ήταν ο άντρας που στεκόταν
μπροστά από την πύλη

που με κοίταζε
και έλεγε πως δεν ανήκω εκεί.

Έτσι αποφάσισα, περίπου 20 χρόνια μετά,

να είμαι αυτή που θα ανοίξει τις πύλες.

(Ζητωκραυγές)

(Χειροκρότημα)

Δυστυχώς, ίσως έχετε διαβάσει τη συνέχεια.

Δεν πήγαν όλα έτσι όπως νόμιζα.

Τώρα ο στόχος μου είναι να βρω:
Πώς προχωράω;

Γιατί δε θα άνοιγα την πύλη
μόνο για τις μαύρες γυναίκες

που τις υποτίμησαν και τις απέρριψαν.

Αλλά θα άνοιγα την πύλη
για τις Λατίνες και τις Ασιατοαμερικάνες.

Για αυτές με χαρτιά ή χωρίς.

Για την υποστήριξη της κοινότητας ΛΟΑΤΚΙ.

Ήθελα να ανοίξω την πύλη

για τις οικογένειες που υπήρξαν
θύματα ένοπλης βίας.

Για τον κάθε πολίτη στην Τζόρτζια,

γιατί αυτή είναι η πολιτεία μας,
αυτό είναι το έθνος μας,

και όλοι ανήκουμε εδώ.

(Ζητωκραυγές)

(Χειροκρότημα)

Αλλά αυτό που κατάλαβα είναι
ότι δεν αρκεί μια προσπάθεια.

Και η ερώτησή μου έγινε:
Πώς προχωράω;

Πώς προσπερνώ την πικρία,
την λύπη και την απάθεια

βλέποντας τηλεόραση καθώς τρώω παγωτό;

(Γέλια)

Τι κάνω μετά;

Θα κάνω αυτό που έκανα πάντα.

Θα επιλέξω να βαδίσω μπροστά,
γιατί το να πάω πίσω δεν είναι επιλογή,

και δεν αρκεί να μείνω στάσιμη.

(Χειροκρότημα)

Ξεκίνησα τον αγώνα μου για κυβερνήτης

αναλύοντας ποια ήμουν
και τι ήθελα να γίνω.

Πάντα κάνω στον εαυτό μου τρεις ερωτήσεις
πριν ασχοληθώ με οτιδήποτε,

είτε για την υποψηφιότητα
ή για μια νέα επιχείρηση·

όταν ξεκίνησα το πρότζεκτ στη Τζόρτζια

για την καταχώριση ψηφοφόρων·

ή όταν ξεκίνησα την τελευταία δράση
για δίκαιες εκλογές.

Ό,τι κι αν κάνω, κάνω τρεις ερωτήσεις:

Τι θέλω;

Γιατί το θέλω;

Και πώς θα το αποκτήσω;

Αυτή τη στιγμή, ξέρω τι θέλω.

Θέλω αλλαγή.

Αυτό είναι που θέλω.

Αλλά το ερώτημα είναι:

Τι αλλαγή θέλω να δω;

Ξέρω ότι οι ερωτήσεις
που πρέπει να απαντήσω είναι:

Πρώτον, είμαι αληθινή με τη φιλοδοξία μου;

Γιατί είναι ευνόητο ότι,
αν δεν κατάφερες αυτό που ήθελες,

ίσως θα έπρεπε να είχες βάλει
τον πήχη πιο χαμηλά,

αλλά εγώ σας προτείνω
να επιδιώκετε επιθετικά όσα φιλοδοξείτε.

Μην αφήνετε τα εμπόδια να σας πάνε πίσω.

(Χειροκρότημα)

Δεύτερον, καταλάβετε τα λάθη σας.

Αλλά καταλάβετε και τα δικά τους

γιατί, ειδικά ως γυναίκες,

μας μαθαίνουν ότι αν κάτι δεν πετυχαίνει,
μάλλον φταίμε εμείς.

Συνήθως υπάρχει κάτι που θα βελτιώναμε

αλλά μας έχουν μάθει να μην ψάχνουμε πολύ
αυτό που θα έκανε ο άλλος.

Δεν είμαστε οπαδοί - είμαστε ο λαός.

Μας λένε πολύ συχνά
ότι τα λάθη μας ανήκουν σε εμάς

αλλά η νίκη είναι κάτι που μοιράζεται.

Γι' αυτό σας λέω να καταλάβετε
όχι μόνο τα λάθη σας

αλλά και τα λάθη των άλλων.

Και να τα σκέφτεστε με σύνεση.

Να είστε είστε τίμιοι με τον εαυτό σας
και με όσους σας στηρίζουν.

Αλλά όταν θα ξέρετε τι θέλετε,

προσπαθήστε να βρείτε και γιατί το θέλετε.

Η εκδίκηση δεν είναι επαρκής λόγος,
όσο κι αν μας αρέσει.

(Γέλια)

Αντίθετα, βεβαιωθείτε ότι το θέλετε,

γιατί δεν είναι κάτι
που θα ήταν καλό να κάνετε,

αλλά κάτι που επιβάλλεται να το κάνετε.

Θα πρέπει είναι κάτι
που θα σας κρατά ξάγρυπνους

εκτός κι αν το ονειρεύεστε·

κάτι που θα σας ξυπνά το πρωί
και θα σας ενεργοποιεί·

ή κάτι που θα σας εξοργίζει τόσο πολύ

που θα πρέπει να κάνετε κάτι γι' αυτό.

Αλλά να ξέρετε γιατί το κάνετε.

Και να ξέρετε γιατί πρέπει να γίνει.

Ακούσατε γυναίκες από όλο τον κόσμο

να λένε γιατί αυτά πρέπει να γίνουν.

Αλλά βρείτε τι είναι το «γιατί» για εσάς,

γιατί το να περάσουμε
από την ερώτηση στη πράξη

είναι ανούσιο αν δε ξέρουμε τον λόγο.

Γιατί όταν έρθουν τα δύσκολα και τα ζόρια,

όταν οι φίλοι σου σε εγκαταλείψουν,

όταν οι υποστηρικτές σου σε ξεχάσουν,

όταν θα χάσεις τον πρώτο σου αγώνα -

αν δε ξέρεις το λόγο,
δε θα προσπαθήσεις ξανά.

Άρα, πρώτα μάθε τι θέλεις.

Δεύτερον, μάθε γιατί το θες,

αλλά τρίτον, μάθε πώς θα το καταφέρεις.

Βρήκα μερικά εμπόδια σε αυτόν τον αγώνα.

(Γέλια)

Μόνο λίγα.

Αλλά στην αναζήτηση αυτή,

έγινα η πρώτη μαύρη γυναίκα
στην ιστορία των ΗΠΑ

που πήρε από μεγάλο κόμμα το χρίσμα
υποψηφίου για την εκλογή κυβερνήτη.

(Ζητωκραυγές)

(Χειροκρότημα)

Αλλά το πιο σημαντικό
σε αυτή τη διαδικασία είναι

ότι υπήρχαν 1,2 εκατομμύρια Αφροαμερικανοί
ψηφοφόροι στην πολιτεία της Τζιόρτζια.

Περισσότεροι από τους ψηφοφόρους
των Δημοκρατικών το 2014.

(Χειροκρότημα)

Η καμπάνια μας τριπλασίασε τους Λατίνους

που πίστεψαν πως οι φωνές τους
πρέπει να ακουστούν.

Τριπλασιάσαμε τους Ασιατοαμερικανούς

που είπαν: «Είναι και δική μας πολιτεία».

Αυτές είναι επιτυχίες
που μου λένε πώς θα τα καταφέρω.

Μου κάνουν επίσης να καταλάβω
πως τα εμπόδια δεν είναι αξεπέραστα.

Είναι απλώς λιγάκι ψηλά.

Αλλά, επίσης καταλαβαίνω

ότι τρία πράγματα
πάντα μας κρατάνε ομήρους.

Το πρώτο είναι τα οικονομικά.

Θα έχετε ίσως ακούσει
ότι είμαι λιγάκι χρεωμένη.

Αν δεν το ξέρετε, δεν βγαίνετε έξω.

(Γέλια)

Συχνά τα οικονομικά μας κρατάνε πίσω,

και τα όνειρά μας
περιορίζονται από τους πόρους μας.

Αλλά ακούμε ξανά και ξανά

ιστορίες ατόμων που νίκησαν
τέτοιες προκλήσεις.

Αλλά δεν νικάς κάτι αν δε μιλάς γι' αυτό.

Γι' αυτό δεν άφησα να με στιγματίσει αυτό.

Δεν άφησα να πουν πως η έλλειψη ευκαιρίας

ήταν λόγος να ακυρωθώ από υποψήφια.

Πιστέψτε με, κάποιοι είπαν να μη το κάνω.

Φίλοι μου είπαν να μην το κάνω.

Σύμμαχοι μου είπαν να μην το κάνω.

Το ίδιο είπε και η εφημερίδα «USA Today».

(Γέλια)

Αλλά όποιος και να ήταν,

ξέρω ότι οι οικονομικοί λόγοι
δεν μας αφήνουν να ονειρευόμαστε.

Ίσως να μην ξεπερνάς πάντα τα εμπόδια,

αλλά θα είσαι καταδικασμένος
αν δε προσπαθήσεις.

(Χειροκρότημα)

Το δεύτερο είναι ο φόβος.

Και ο φόβος είναι αληθινός.

Κάνει το σώμα σου να παραλύει.

Σε τρομοκρατεί,

αλλά μπορεί και να σε ενεργοποιήσει

γιατί όταν ξέρεις τι φοβάσαι,

μπορείς να βρεις πως να το ξεπεράσεις.

Και το τρίτο είναι η κόπωση.

Κάποιες φορές σε κουράζει η προσπάθεια.

Κουράζεσαι να διαβάζεις
για διαδικασίες και πολιτική

και για πράγματα που σε εμποδίζουν
να φτάσεις εκεί που θέλεις.

Η κούραση σε κάνει
να αρκείσαι στο λίγο, όχι στο πολύ.

Δεχόμαστε τίτλους σαν βραβεία παρηγοριάς,

αντί να διεκδικούμε
αυτό που πραγματικά θέλουμε,

ακόμη και κουρασμένοι.

Γι' αυτό ο Θεός έφτιαξε τον υπνάκο.

(Γέλια)

Μάθαμε όμως μέσα σε αυτές τις στιγμές

ότι η κόπωση μας βοηθά να κρίνουμε
πόσο πολύ το θέλουμε.

Γιατί αν έχει πέσει το ηθικό σου,

αν έχεις δουλέψει όσο πιο σκληρά μπορείς,

αν έχεις κάνει ό,τι θεωρούσες ότι έπρεπε,

και τελικά δεν πετυχαίνει,

η κόπωση μπορεί να σε εξαντλήσει.

Αλλά γι' αυτό έχει σημασία να ξέρουμε
τον λόγο που το κάνουμε αυτό.

Γιατί ξέρω ότι χρειαζόμαστε γυναίκες
που θα είναι η φωνή των αφανών,

ότι χρειαζόμαστε ανθρώπους με συνείδηση

που αντιστέκονται στην καταπίεση.

Χρειαζόμαστε ανθρώπους

που θέλουν κοινωνική δικαιοσύνη για όλους.

Αυτό είναι που με ξυπνά κάθε πρωί

και με κάνει να μάχομαι πιο σκληρά.

Προχωράω μπροστά
χωρίς να ξεχνώ το παρελθόν.

Ξέρω τα εμπόδια που θα μου βάλουν.

Ξέρω τι πρόκειται να κάνουν,

και είμαι σίγουρη ότι ήδη
φτιάχνονται νέα εμπόδια.

Έχουν τέσσερα χρόνια για να το πετύχουν.

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ίσως δύο.

(Ζητωκραυγές)

(Χειροκρότημα)

Αλλά εδώ θέλω να καταλήξω:

Ξέρω τι θέλω, και αυτό είναι η δικαιοσύνη.

Ξέρω γιατί το θέλω,

γιατί η φτώχεια είναι ανήθικη
και αποτελεί στίγμα για το έθνος μας.

Και ξέρω πώς θα το καταφέρω:

προχωρώντας μπροστά κάθε μέρα.

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ.

(Ζητωκραυγές)

(Χειροκρότημα)