Neem bezit van de gegevens over je lichaam

De nieuwe generatie van high-tech self-monitors (het meten van hartslag, slaap, stappen per dag) lijkt vooral geschikt voor wedstrijdatleten. Maar Talithia Williams, een statisticus, vindt dat juist iedereen, elke dag, de eenvoudige gegevens van zijn lichaam zou moeten meten en registreren - omdat onze eigen data wellicht meer kunnen onthullen dan onze artsen.

Als kind hield ik altijd van informatie

die ik uit gegevens haalde

en van de verhalen die met getallen
konden worden verteld.

Ik herinner me dat ik vroeger

baalde van mijn ouders,
die logen als ze getallen gebruikten.

"Talithia, ik heb het al een keer gezegd,
ik heb het al duizend keer gezegd."

Nee pap, je hebt het 17 keer gezegd

en twee keer
was het niet mijn schuld. (Gelach)

Dat is een van de redenen
dat ik promoveerde in statistiek.

Ik wilde altijd weten wat mensen
wilden verbergen met getallen.

Als statisticus

wil ik dat mensen me
de gegevens laten zien

zodat ik zelf kan beslissen.

Donald en ik waren zwanger
van ons derde kind

en we waren op 41 en een halve week.

Sommigen van jullie weten
dat ik dan over tijd was.

Statistici zeggen dan

binnen 95 procent
betrouwbaarheidsinterval.

(Gelach)

In deze fase

moesten we elke paar dagen langskomen

voor een stress-test voor de baby,

gewoon routine.

Het test of de baby enige vorm
van bovenmatige stress voelt.

Je ziet haast nooit je eigen dokter

maar degene die toevallig
dienst heeft op die dag.

We komen dus langs voor een stress-test

en na 20 minuten zegt de dokter:

"Je baby heeft stress, we gaan inleiden."

Als statisticus, wat is dan mijn reactie?

Laat me de gegevens zien.

Hij gaat ons dan vertellen

dat de polsslag 18 minuten is gemeten

en in het normale gebied zat

maar dat het twee minuten in,
wat later bleek,

mijn polsslag zat.

Ik zei: "kan het
mijn hartslag zijn geweest?"

Ik bewoog een beetje

omdat je moeilijk stil kunt blijven liggen

41 weken zwanger voor 20 minuten.

Misschien schoof het heen en weer."

Hij zei: "We willen geen risico nemen."

Ik zei: "Oké.

Als ik op 36 weken zou zitten

met dezelfde gegevens,

zou u dan ook gaan inleiden?"

"Nee, dan zou ik wachten

totdat je op 38 weken was,
maar je zit op 42.

Er is geen reden de baby te laten zitten.

We gaan een kamer regelen."

Ik zei: "Als we het nou nog een keer doen:

we verzamelen meer gegevens.

Ik kan proberen 20 minuten stil te liggen.

Dan nemen we het gemiddelde

en kijken wat dat betekent." (Gelach)

Hij zegt:

"Wel,

mevrouw, ik wil gewoon dat u
geen miskraam krijgt."

Dat willen we alledrie.

Hij zegt:

"Uw kans op een miskraam wordt
verdubbeld als u over tijd bent.

We regelen een kamer."

Wat is mijn reactie als statisticus dan?

Laat me de gegevens zien!

Het gaat over kansen!

Ik werk dagelijks met kansen,
vertel me alles.

Laten we over kansen praten. (Gelach)

Ik zeg: "Oké, prima.

Ga ik van 30 procent naar 60 procent kans?

Waar heb je dat miskraam-ding?"

Dan zegt hij: "Niet helemaal,
maar het verdubbelt.

We willen echt het beste voor het kindje."

Onverzettelijk.
Ik probeer een andere insteek.

Ik zeg: "Van de 1000 vrouwen
met een voldragen zwangerschap,

hoeveel krijgen dan een miskraam

vlak voor ze uitgerekend zijn?"

Dan kijkt hij me aan, en Donald,

en zegt dan, ongeveer 1 op 1000.

Ik zeg: "Hoeveel van die 1000 vrouwen

krijgen een miskraam
nét na hun uitgerekende datum?"

"Ongeveer twee." (Gelach)

"Dus u vertelt me dat mijn kans

van 0,1 procent

naar 0,2 procent kans gaat?"

Dus hier zeggen de gegevens ons niet

dat we moeten gaan inleiden.

Het gesprek gaat verder over

hoe inleidingen leiden
tot een hoger aantal keizersnedes

en dat willen we proberen te vermijden.

Dan zeg ik:

"Ik denk niet dat mijn
uitgerekende datum erg precies is."

(Gelach)

Hij was verbijsterd

en keek wat verward.

Ik zeg: "Misschien weet u het niet

maar dat rekenen we uit

op basis van een normale cyclus hebt.

Mijn cyclus verschilt --

soms is het 27, soms tot 38 --

en ik heb die gegevens verzameld
om het te bewijzen."

(Gelach)

Uiteindelijk gingen we het ziekenhuis uit
zonder te zijn ingeleid.

We moesten wel een verklaring ondertekenen
om het ziekenhuis te kunnen verlaten.

Ik zeg niet dat je niet
naar je dokter moet luisteren,

omdat we zelfs met ons eerste kind

werden ingeleid op 38 weken,
weinig vruchtwater.

Ik ben niet tegen medisch ingrijpen,

maar waarom gingen we die dag gerust weg?

We hadden gegevens die iets anders zeiden.

We hadden zes jaar gegevens verzameld.

Ik had temperatuurcijfers

en die zeiden iets anders.

We konden waarschijnlijk heel precies
de datum van bevruchting inschatten.

Dat wil je echt vertellen

op de bruiloft van je kind. (Gelach)

Ik weet het nog als gisteren.

Mijn temperatuur was
een zinderende 36,6 graden

en ik staarde in de ogen
van je vader. (Gelach)

Dat verhaal gaan we
over 22 jaar vertellen.

We waren gerust vertrokken
omdat we die gegevens hadden.

Hoe zien gegevens eruit?

Hier is een typische grafiek

van de temperatuur
van een vrouw die opstaat

in de loop van haar cyclus.

Vanaf het begin van de cyclus

tot de volgende.

Je ziet dat de temperatuur
niet willekeurig is.

Er is duidelijk een laag patroon

aan het begin van haar cyclus.

Je ziet hier die sprong

en dan een paar hogere
temperaturen aan het einde.

Wat is hier aan de hand?

Wat zeggen die cijfers je?

Dames, aan het begin van je cyclus

overheerst het hormoon oestrogeen

en veroorzaakt een verlaging
van je lichaamstemperatuur.

Bij de ovulatie laat je lichaam
een eitje los

en neemt progesteron het over.

Pro-gestatie [zwangerschap].

Je lichaam wordt alvast warmer

voordat het bevruchte eitje
een plek krijgt.

Waarom dan die temperatuursverhoging?

Denk aan een vogel die op haar eieren zit.

Waarom zit ze erop?

Ze wil ze warm houden

en ze beschermen.

Dames, dit doet ons lichaam elke maand.

Alvast warm worden

om een nieuw leventje warm te houden.

Als er niets gebeurt,
als je niet zwanger bent,

neemt oestrogeen het weer over en
begint de cyclus weer overnieuw.

Maar als je zwanger wordt

zie je soms een verandering in je temperatuur

en blijft die verhoogd
tijdens die hele negen maanden.

Daarom zie je altijd
zwangere vrouwen zweten.

Omdat hun temperatuur hoog is.

Dit is een grafiek
van vier of vijf jaar geleden.

Daar waren we erg enthousiast over.

Je ziet het lage temperatuurniveau

en dan een verhoging
van ongeveer vijf dagen.

Dat is ongeveer de tijd
dat een eitje onderweg is

door de eileider en zich nestelt.

Dan zie je de temperatuur
weer wat omhoog gaan.

Inderdaad hadden we
nog een temperatuurschommeling

en zegt de zwangerschapstest

dat we inderdaad zwanger zijn
van ons eerste kind.

Erg spannend.

Todat ik een paar dagen later
wat vlekken zag

en merkte dat ik een ernstige bloeding had

en we een vroege miskraam hadden.

Als ik mijn temperatuur niet had gemeten

dan had ik gedacht
dat ik gewoon laat ongesteld was

maar we konden met cijfers laten zien

dat het een mislukte zwangerschap was.

Hoewel die gegevens iets vervelends
in ons leven laten zien,

was het informatie om
mee te nemen naar onze arts.

Als er een vruchtbaarheidsprobleem was,

liet ik de gegevens zien:

zwanger geworden,
de temperatuur ging omhoog,

we zijn de baby verloren.

Wat kunnen we eraan doen
om dat te voorkomen?

Het gaat niet alleen om temperatuur

of vruchtbaarheid:

we kunnen met gegevens veel
over ons lichaam vertellen.

Wist je dat je temperatuur veel zegt

over de conditie van je schildklier?

Je schildklier werkt ongeveer
net als de thermostaat thuis.

Er is een optimale temperatuur in je huis.

Je stelt dan de thermostaat in.

Als het te koud wordt,
schakelt de thermostaat aan

en zegt: "We moeten
wat warme lucht rondblazen."

Of als het te heet is,
merkt de thermostaat dat.

"Zet de airco aan. Maak het kouder."

Precies zoals je schildklier
werkt in je lichaam.

Je schildklier probeert je temperatuur
optimaal te houden.

Als het te koud wordt,
wil hij het warmer maken.

Als het te warm is,
maakt je schildklier het kouder.

Maar als je schildklier niet goed werkt?

Als hij niet goed werkt,

zie je dat aan je lichaamstemperatuur.

Die wordt lager dan normaal
of erg onregelmatig.

Door te meten

kan je dus informatie
over je schildklier krijgen.

Wat als je dan met een schildklierprobleem
bij de dokter kwam

en je dokter zou de hoeveelheid
schildklierhormoon in je bloed testen?

Mooi, maar het probleem met die test is

dat het niets zegt over
je hormoon-activiteit.

Je hebt dan veel hormonen

maar die regelen je lichaamstemperatuur
misschien niet goed.

Door dagelijks te temperaturen

krijg je informatie over de werking
van je schildklier.

Maar als je niet elke dat je
temperatuur wilt meten?

Ik adviseer dat wél doen

maar je kunt veel meer meten.

Je bloeddruk, of je gewicht --

Wie wil dat niet:

elke dag wegen?

Toen we net getrouwd waren
had Donald een verstopte neus.

Hij moest een medicijnkuur volgen

om van zijn verstopte neus af te komen
maar het hielp niet.

Op een nacht maakte hij me wakker en zegt

"Schat, ik kan niet
door mijn neus ademen."

Ik rolde om en ik zei:
"Kan je door je mond ademen?"

(Gelach)

"Ja, maar niet door mijn neus."

Zoals elke bezorgde vrouw
bracht ik hem naar de eerste hulp

om twee uur 's morgens.

De hele tijd reed ik en dacht:

je zal niet door mij doodgaan.

We zijn pas getrouwd.

Ze zullen denken dat ik je vermoord heb.
(Gelach)

We kwamen aan bij de eerste hulp
en de zuster kwam bij ons

en hij kon niet door zijn neus ademen.

Ze nam ons mee.

De dokter zegt: "Wat scheelt eraan?"

En hij zegt:
"Ik kan niet door mijn neus ademen."

"Kan je niet
door je neus ademen?"

"Nee, maar hij kan wel
door zijn mond ademen." (Gelach)

Hij doet een stap naar terug
en kijkt ons aan en zegt:

"Ik denk dat ik het antwoord weet.

U heeft een hartaanval.

Ik laat gelijk een ECG
en een CT-scan maken.

En wij denken:

nee, nee, het is geen hartaanval.

Hij kan wel door zijn mond ademen.
Nee, nee, nee.

We praten verder met de arts

omdat we denken dat het
de verkeerde diagnose is.

Hij zegt: "Echt, het komt goed,
rustig maar."

Ik denk, hoe kan je rustig blijven?
Hij heeft geen hartaanval.

Gelukkig was de arts
aan het eind van zijn dienst.

De nieuwe arts komt binnen
en bekijkt ons goed.

Radeloos, met een man die niet kan ademen

door zijn neus. (Gelach)

Hij gaat ons vragen stellen.

Hij zegt: "Sporten jullie?"

We fietsen.

We gaan
naar de sportschool.

Soms. (Gelach)

We bewegen.

Wat deden jullie
vlak voordat je hier naartoe kwam?

Ik was aan het slapen, echt.

Goed, maar wat deed Donald er vlak voor?

Donald begint over die kuur die hij nam.

"Ik nam een ontzwellingsmiddel
en toen neusspray."

Toen ging een lampje branden en hij zegt:

"Je moet nooit dit ontzwellingsmiddel
samen met deze neusspray nemen.

Die verstoppen je altijd.
Neem deze andere maar."

Hij schrijft een recept uit.

We kijken elkaar aan.
Ik kijk de dokter aan.

Ik zeg: "Waarom lijkt het

of u de juiste diagnose stelt

maar de vorige arts

een ECG en CT-scan wilde maken?"

Hij kijkt ons aan en zegt:

"Als een man van 160 kilo
bij de eerste hulp komt

en zegt dat hij niet kan ademen
denk je aan een hartaanval

en stel je de vragen later."

Eerstehulpartsen zijn getraind
om beslissingen snel te nemen

maar niet altijd zorgvuldig.

Hadden we dus wat gegevens
over ons hart met hem gedeeld,

dan was de diagnose
misschien beter geweest.

Bekijk de volgende grafiek eens

van bovendruk-bloeddrukmetingen

van oktober 2010 tot juli 2012.

Je ziet dat deze metingen beginnen

in het gebied met hogebloedruk

maar in de loop van anderhalf jaar

komen ze in het normale gebied.

Dat is ongeveer de pols van iemand van 16.

Wat zegt dat allemaal?

Het is kennelijk van iemand

die een drastische verandering
heeft ondergaan,

en gelukkig staat is die persoon nu hier.

Dus die man van 160 kilo die de eerstehulp
met mij binnenliep

is nu een zelfs nog sexyere en gezondere

man van 100 kilo

en dit is zijn bloeddruk.

Dus in die anderhalf jaar

paste Donald zijn voeding aan

en gingen we anders sporten

en zijn hartslag veranderde daardoor,

zijn bloeddruk reageerde erop.

Wat is de boodschap

die ik je mee wil geven vandaag?

Door bezit te nemen van de gegevens
zoals wij deden,

door dagelijks jezelf te meten,

wordt je de kenner van je lichaam.

Je wordt de kenner.

Het is niet moeilijk om te doen.

Je hoeft geen
afgestudeerd statisticus te zijn

om zelf-expert te zijn.

Je hoeft geen dokter te zijn
om expert te zijn in je lichaam.

Dokters zijn expert in de bevolking

maar jij bent expert in jezelf.

Dus als je elkaar ziet,

als twee experts bij elkaar komen,

dan kan je samen beter beslissen

dan alleen de dokter.

Je snapt nu de kracht van gegevens

die je krijgt door ze zelf verzamelen.

Ga eens staan
en steek je rechter hand op.

(Gelach)

Ja, omhoog ermee.

Ik daag je uit om bezit te nemen
van je gegevens.

Vandaag verleen ik u hierbij

het TEDx-diploma in de basis-statistiek

met specialisatie in
tijdsafhankelijke gegevensanalyse

met alle daaraan verbonden
rechten en privileges.

Dus als je de volgende keer
bij je arts bent

als ingewijd statisticus,

wat is dan altijd je antwoord?

Publiek: Laat me de gegevens zien!
Talithia Williams: Ik hoor niets!

TW: Nog een keer!

Laat me de gegevens zien!

Laat me de gegevens zien.

Dank je wel.

(Applaus)