A mente detrás de Linux

Linus Torvalds transformou a tecnoloxía dúas veces: primeiro, co núcleo de Linux, que axuda a soster Internet, e despois co Git, o sistema de xestión de código fonte usado por programadores en todo o mundo. Nunha rara entrevista co comisario do TED, Chris Anderson, Torvalds discute, cunha franqueza extraordinaria, os trazos de personalidade que impulsan a súa singular filosofía de traballo, enxeñaría e vida. "Non son un visionario, son un enxeñeiro" di Torvalds. "Alégrome moito polas persoas que pasean mirando para as nubes... pero eu miro para o chan e quero arranxar as fochas que teño en fronte de min, antes de caer nelas."

Chris Anderson: Isto é raro.

O teu software, Linux, está
en millóns de ordenadores,

e probablemente sostén
unha boa parte de Internet.

E creo que hai como

un millón e medio de dispositivos
Android activos por aí.

O teu software está en cada un deles.

É abraiante.

Debes ter unha central de software
impresionante dirixindo isto.

Iso é o que pensei. E quedei perplexo
cando vin unha foto.

Quero dicir, isto é...

isto é a sede central do mundo Linux.

(Risos)

(Aplausos)

Linus Torvalds: Realmente,
non parece gran cousa.

E teño que dicir,

a parte máis interesante da foto,

a que provoca máis reaccións

é o escritorio coa cinta de camiñar.

É a parte máis interesante da miña oficina

e, en realidade, xa non a uso.

Penso que as dúas cousas
están relacionadas.

A forma en que traballo é...

Eu non quero ter estímulos externos.

Podedes velo,
as paredes son de cor verde clara.

Dixéronme que a usan nas paredes
das clínicas de saúde mental.

(Risos)

É unha cor calmante,

non é algo que te estimula.

O que non podes ver é o ordenador,
só vemos a pantalla,

pero o que máis me interesa
do meu ordenador é

--non ten que ser grande e potente,
aínda que me gusta iso--

ten que ser completamente silencioso.

Coñezo persoas que traballan para Google

e teñen unha pequena
central de datos na casa,

eu non fago iso.

A miña oficina é a máis
aburrida que podedes imaxinar.

Sento alí só en silencio.

Se o gato aparece,

senta no meu colo.

E quero oír o gato ronronar,

non o son dos ventiladores do ordenador.

CA: Isto é asombroso,

porque traballando así

es capaz de xestionar este
grande imperio tecnolóxico,

é un imperio.

É un testemuño abraiante
do poder do código aberto.

Dinos como chegaches a
pensar no código aberto

e como iso levou ao
desenvolvemento de Linux.

LT: Eu aínda traballo só.

Realmente, eu traballo só na miña casa,

a miúdo en bata.

Cando aparece un fotógrafo, vístome

e levo roupa posta.

(Risos)

E así é como traballei sempre.

É dicir, así tamén é como iniciei Linux.

Non iniciei Linux
como un proxecto colaborativo.

Inicieino como un entre varios proxectos

que fixen no seu momento para min mesmo.

En parte, porque precisaba o resultado

pero aínda máis porque
o pasaba ben programando.

Así que tiña que ver coa fin da viaxe

que, 25 anos máis tarde,
aínda non atinximos.

Pero, realmente, o feito é que
buscaba un proxecto pola miña conta

e non había ningún código
aberto no meu radar.

E o que ocorreu é...

o proxecto medrou e chegou a ser algo
que ti queres mostrarlle á xente.

Realmente, isto é algo do tipo "Uau,
mira o que fixen!"

E creme, non era tan estupendo daquela.

Eu fíxeno público

pero daquela aínda non era código aberto.

Nese momento, era código que estaba
aberto pero sen intención

de usar o tipo de metodoloxía
de código aberto en que pensamos hoxe

para melloralo.

Era máis do tipo:

"Mirade, estiven traballando nisto
durante medio ano,

gustaríame que o comentásedes."

E houbo xente que se achegou a min.

Na Universidade de Helsinki,

tiña un amigo que era un dos
do código aberto.

Daquela, chamábase principalmente
"software libre".

De feito, foi el quen me
suxeriu a idea de "Ei,

podes usar estas licenzas
de código aberto que andan por aí".

E estíveno pensando.

Eu estaba preocupado de verdade
sobre os intereses comerciais.

Quero dicir, esa é unha das preocupacións
que penso que a maioría da xente ten,

a preocupación de que alguén
saque partido do seu traballo, non?

E decidín: "Que diaños?"

E...

CA: E nun momento dado,

alguén achegou algún código e pensaches:

"Uau, isto é moi interesante,
a min non se me ocorrería.

Pode ser unha mellora."

LT: Nin sequera comezou cando
a xente achegou código,

foi máis ben cando a xente
comezou a achegar ideas.

E o feito de que alguén
lle bote un ollo ao teu proxecto

--estou seguro de que tamén
é así noutras cousas,

pero sen dúbida éo no código--

significa que alguén máis
ten interese no teu código,

mírao abondo como para facer observacións

e achegar ideas.

E iso resultoume impresionante.

Eu tiña 21 anos, así que era novo

pero xa levaba programando
a metade da miña vida.

E todos os proxectos antes diso
foran completamente persoais

e foi unha revelación que a xente
comezase a comentar

e a facerme observacións sobre o código.

E mesmo antes de que comezaran
a enviar código de volta,

ese foi, penso, un dos grandes
momentos en que dixen:

"Encántanme as persoas!"

Non me entendades mal,

en realidade, non son sociable.

(Risos)

A verdade é que non
me encantan as persoas.

(Risos)

Pero encántanme os ordenadores,

encántame interactuar
por correo electrónico,

porque che dá unha especie de protección.

Pero tamén me encanta que a xente
comente e se involucre no meu proxecto.

E iso fíxose moito máis grande.

CA: Houbo un momento,
cando viches que todo o construido

de súpeto empezaba a despegar,

en que pensaches: "Espera,
isto pode ser algo moi grande,

non só un proxecto persoal no
que recibo interesantes observacións

senón unha especie de desenvolvemento
explosivo no mundo da tecnoloxía?

LT: A verdade é que non.

É dicir, o importante para min non foi
cando se converteu en algo enorme,

foi cando se converteu en algo pequeno.

O importante para min foi non estar só,

foi ter 10, quizais 100 persoas
involucradas.

Iso foi algo grande.

Todo o resto foi gradual.

Pasar de 100 persoas a un millón
non é gran cousa, para min.

Ben, quero dicir, quizais o sexa se es...

(Risos)

se o que queres é vender os resultados
entón é un gran negocio,

non me entendades mal.

Pero se estás interesado na tecnoloxía

e estás interesado no proxecto,

a parte importante é chegar á comunidade.

Despois, a comunidade medrou gradualmente

e non houbo un momento concreto
en que eu dixese:

"Uau, isto acaba de despegar!" porque

lle levou bastante tempo, relativamente.

CA: Todos os técnicos cos que falo
atribúenche os méritos

de mudar drasticamente o seu traballo.

E non é só por Linux,

tamén é por iso chamado Git,

que é un sistema de xestión para
o desenvolvemento de software.

Fálanos brevemente diso e do teu papel.

LT: Un dos problemas que tiñamos,

que tardou un tempo en aparecer,

é cando ti...

Cando medras desde 10 persoas
ou 100 traballando nun proxecto

ata 10 000 persoas,

é dicir, agora mesmo estamos
nunha situación onde só no núcleo

hai 1 000 persoas involucradas
en cada lanzamento

e iso ocorre cada 2 meses,
uns 2 ou 3 meses.

Algunhas desas persoas non fan moito.

Hai moita xente que fai
cambios moi pequenos.

Pero para manter isto,

a escala cambia o xeito de mantelo.

E pasámolo moi mal.

Hai proxectos enteiros que só
fan código de mantemento.

O CVS adoitaba ser un dos máis usados,

e eu odiaba o CVS apaixonadamente
e rexeitei tocalo,

intentei outra cousa que era
radical e interesante

e o resto da xente odiouna.

CA: (Risos)

LT: E estabamos nun mal momento,

con miles de persoas
que querían participar

pero de moitos xeitos
eu era o punto de equilibrio

e non podía multiplicarme

para poder traballar con miles de persoas.

Así que Git é o meu segundo gran proxecto,

que creei só para manter
o meu primeiro gran proxecto.

E así, literalmente, é como traballo.

Non programo para,

ben, eu programo por diversión,

pero quero programar
para algo que teña sentido

así que cada proxecto que fixen
tiña que ver con algo que eu precisaba

e...

CA: Así que, en realidade, tanto
Linux como Git xurdiron

case como unha consecuencia involuntaria

do desexo de non traballar con xente.

LT: Totalmente. Si.

(Risos)

CA: É abraiante.
LT: Si.

(Aplausos)

E aínda así, es a persoa
que transformou a tecnoloxía

non só unha vez senón dúas,

e queremos intentar entender por que.

Déchesnos algunhas pistas, pero...

Aquí hai unha foto túa de neno
cun cubo de Rubik.

Mencionaches que estiveches programando
desde que tiñas 10 ou 11 anos,

a metade da túa vida.

Eras unha especie de xenio
dos ordenadores, un cerebriño?

a estrela da escola
capaz de facer calquera cousa?

Como eras de pequeno?

LT: Si, penso que era
o "nerd" prototípico.

É dicir, era...

Non era sociable daquela.

Este é o meu irmán pequeno.

Eu estaba claramente
máis interesado no cubo de Rubik

que no meu irmán pequeno.

(Risos)

A miña irmá pequena, que non está na foto,

cando tiñamos reunións familiares,

e non é unha familia grande
pero teño un par de primos,

ela preparábame con antelación.

Antes de que entrara na sala, ela dicía:

"Ben. É así e así..."

Porque eu non era...

Eu era un "geek".

Andaba con ordenadores,

andaba coas matemáticas,

andaba coa física.

Dábanseme ben.

Non creo que fora algo excepcional.

Polo visto, a miña irmá dixo

que a miña calidade máis excepcional
era a de non renderme.

CA: Ben, imos aí porque é interesante.

Ti non te rendes.

Así que non ten que ver
con ser un "geek" e ser intelixente,

vai de ser... teimudo?

LT: Vai de ser teimudo.

Vai de...

simplemente, comezar algo

e non dicir: "Vale, déixoo,
imos facer outra cousa...

Mira, unha mosca!"

E véxoo en moitas outras
partes da miña vida, tamén.

Vivín en Silicon Valley durante 7 anos.

E traballei para a mesma compañía,
en Silicon Valley

durante todo ese tempo.

Iso é inaudito.

Silicon Valley non funciona así.

O punto de Silicon Valley
é que a xente salta de traballo

para vivir experiencias diferentes.

E eu non son ese tipo de persoa.

CA: Pero durante o
desenvolvemento de Linux,

esa teimosía, ás veces, levoute
ao conflito con outra xente.

Fálanos diso un pouco.

Era esencial para manter a
calidade do que se estaba a construír?

Como describirías o que ocorreu?

LT: Non sei se é esencial.

Volvendo ao de "non son
unha persoa sociable",

ás veces, tamén son...,

como diriamos,

"miope" no que se refire
aos sentimentos doutras persoas.

e iso, ás veces, faiche dicir
cousas que as feren.

E non estou orgulloso diso

(Aplausos)

pero, ao mesmo tempo, é...

Hai xente que me di
que debería ser agradable.

E cando intento explicarlles que
quizais ti es agradable pero

quizais deberías ser máis agresivo,

ven que non son agradable.

(Risos)

O que intento dicir
é que somos diferentes.

Non son unha persoa sociable;

non é algo do que estea
particularmente orgulloso

pero é parte de min.

E unha das cousas que
me gustan do código aberto

é que permite que xente
distinta traballe xunta.

Non temos que gustarnos

e, ás veces, realmente, non nos gustamos.

Quero dicir, hai
discusións moi moi acendidas.

E, de feito, podes atopar cousas en que

nin sequera estás de acordo
en estar en desacordo,

é só que estás interesado
en cousas moi diferentes.

E volvendo ao punto onde dixen antes

que temía que persoas
con intereses comerciais

se aproveitaran do meu traballo,

resultou, e demostrouse rapidamente,

que esas persoas eran xente encantadora.

E fixeron todas as cousas en que eu
non estaba nada interesado

e tiñan obxectivos totalmente diferentes.

E usaron o código aberto
de xeitos que eu non o faría.

Pero podían facelo porque
era código aberto

e, en realidade, funcionou moi ben.

E penso que funciona do mesmo xeito.

Tes que ter xente sociable,
os comunicadores,

a xente cálida e acolledora

que

(risos)

quere darche unha aperta
e incluírte na comunidade.

Pero non todo o mundo é así.

E eu non son así.

A min impórtame a tecnoloxía.

Hai a quen lle importa
a interface de usuario [IU]

Eu non podo facer unha IU
nin para salvar a vida.

Quero dicir, se estivese varado nunha illa

e a única maneira de saír dela
fose facer unha boa IU

morrería alí.

(Risos)

Así que hai diferentes tipos de xente,

e non estou poñendo escusas,
Estou intentando explicarme.

CA: Cando falamos a semana pasada,

falaches dalgún outro trazo que tes

bastante interesante.

Esa idea chamada gusto.

E teño un par de imaxes aquí.

Seica, creo, este é un exemplo de
código de non bo gusto precisamente

e este ten mellor gusto,

o que se pode ver inmediatamente.

Cal é a diferenza entre estes dous?

LT: Isto é...

Canta xente aquí programou?

CA: Oh, meu deus.

LT: Eu garántoche que

todo o mundo que levantou a man,

fixo o que se chama
unha lista ligada simple.

E ensínase...

Este, o primeiro enfoque
que non ten moi bo gusto

é, basicamente, como se ensina a
facer cando comezas a programar.

E non tes que entender o código.

A parte máis interesante para min

é a última condición if.

Porque o que ocorre nunha
lista ligada simple,

isto é, ao eliminar un elemento
existente dunha lista e...

Hai unha diferenza dependendo
de se é o primeiro elemento

ou se é un elemento da metade.

Porque se é o primeiro elemento,

tes que cambiar o punteiro
para o primeiro elemento.

Se está na metade,

tes que cambiar o punteiro
dun elemento anterior.

Así que son casos totalmente diferentes.

CA: E ese é mellor.

LT: E este é mellor.

Non ten a condición if.

E, realmente, non importa.

Eu non quero que entendas
por que non ten a condición if,

quero que entendas

que, ás veces, podes ver
un problema doutra forma

e reescribilo para que
desapareza un caso especial

e se converta nun caso normal.

E iso é bo código.

Pero é código simple.

Este é CS 101.

Non é importante, aínda
que os detalles son importantes.

Para min, o que marca as persoas
coas que quero traballar

é que teñen bo gusto, que é como...

Envieiche este estúpido exemplo

que é irrelevante porque é moi pequeno.

O bo gusto é moito máis grande que isto.

O bo gusto trata de ver
realmente os grandes patróns

e saber instintivamente
cal é a mellor forma de facer as cousas.

CA: Ben, estamos aquí xuntando as pezas.

Ti tes gusto,

dun xeito que ten sentido
para a xente do software.

Ti es...

(Risos)

LT: Penso que tivo sentido
para algunha xente aquí.

CA: Ti es un programador moi intelixente

e es soberanamente teimudo.

Pero ten que haber algo máis.

Cambiaches o futuro.

Debes ter a capacidade
desas grandes visións do futuro.

Es un visionario, non si?

LT: En realidade, sentinme
un pouco incómodo no TED

estes últimos dous días

porque hai moita visión por aquí, non?

E eu non son un visionario.

Eu non teño un plan a 5 anos.

Son enxeñeiro.

E penso que realmente é...

Alégrome moito polas persoas

que pasean mirando para as nubes

ollando as estrelas
e dicindo "Eu quero ir aí."

Pero eu miro para o chan

e quero arranxar a focha
que hai en fronte de min

antes de caer nela.

Este é o tipo de persoa que son.

(Aclamacións)

(Aplausos)

CA: Faláchesme a semana pasada
deses dous tipos.

Quen son e que relación tes con eles?

LT: Ben, este é unha especie
de clixé na tecnoloxía,

o tema Tesla contra Edison,

onde Tesla sempre se ve como
o científico visionario e de ideas tolas.

A xente adora a Tesla.

Hai xente que lle pon o
seu nome ás empresas.

(Risos)

A outra persoa é Edison,

que a miúdo é desprezado
por ser máis corrente

e é...

é dicir, a súa cita máis famosa é:

"O xenio é 1 % de inspiración
e 99 % de transpiración."

Eu estou do lado de Edison,

mesmo se á xente non lle cae ben.

Porque se os comparas,

Tesla ten unha mente
que atrae nestes tempos,

pero quen cambiou realmente o mundo?

Pode que Edison non fora
unha persoa agradable,

fixo moitas cousas...

quizais non era tan intelectual

nin tan visionario.

Pero eu penso que son
máis un Edison que un Tesla.

CA: O tema do TED
esta semana son os soños:

soños grandes, valentes, audaces.

Ti es un auténtico antídoto.

LT: Intento desinchalo un pouco, si.

CA: Iso está ben.

(Risos)

Apoiámoste, apoiámoste.

Empresas como Google e moitas
outras gañaron, podería dicirse,

millóns de dólares
grazas ao teu software.

Moléstate?

LT: Non.

Non, non me molesta por varias razóns.

E unha delas é que me vai ben.

Vaime moi ben.

Pero a outra razón é...

Se eu non fixera o do código aberto
e deixara pasar a cousa,

Linux nunca sería o que é.

E trouxo experiencias
que non me gustan, falar en público...

pero, ao mesmo tempo,
é unha experiencia.

Crédeme.

Hai un montón de cousas
que me fan moi feliz

e me fan pensar que
fixen as escollas correctas.

CA: A idea do código aberto

--e penso que rematamos aquí--,

a idea do código aberto está
totalmente implantada no mundo

ou hai máis cara a onde andar,

hai máis cousas que se poden facer?

LT: Aí teño dúas visións contrapostas.

Penso que unha razón pola
que o código aberto funciona tan ben

é que, á fin e ao cabo,

o código tende a ser branco ou negro.

A miúdo, hai unha maneira
bastante boa de decidir,

isto está ben feito e isto está mal.

O código ou funciona ou non,

o que significa que hai menos
espazo para as discusións.

E temos discusións a pesar disto, vale?

En moitas outras áreas...

é dicir, a xente falaba de cousas
como política aberta e así...

e é difícil, ás veces, dicir

que é posible aplicar
os mesmos principios noutras áreas

porque o branco e o negro
non só se transforman en grises

senón noutras cores distintas.

Obviamente, o código aberto
está reaparecendo na ciencia.

Na ciencia foi onde comezou.

Pero despois a ciencia
acabou por ser moi pechada,

con revistas moi caras e esas cousas.

E o código aberto está
reaparecendo na ciencia,

con cousas como arXiv
e revistas de acceso aberto.

Wikipedia tamén cambiou o mundo.

Hai outros exemplos

e estou seguro de que han vir máis...

CA: Pero ti non es un visionario

e non che corresponde imaxinalos.

LT: Non.

(Risos)

Correspóndevos a vós facelo, non?

CA: Exactamente.

Linus Torvalds,

grazas por Linux, grazas por Internet,

grazas por todos eses teléfonos Android.

Grazas por vires ao TED
e revelarnos tanto de ti.

LT: Grazas.

(Aplausos)