Hadi duygusal doğruluğu deneyelim

Zaman liberaller ve muhafazakarlar için politik farklılıklarını aşıp bir birlerini dinleme zamanı, diyor politika uzmanı Sally Kohn. Bu iyimser konuşmada, Kohn Fox News'de gelişme kaydeden bir lezbiyen olarak öğrendiklerini paylaşıyor. Politik olarak doğru olmaktan öte, duygusal doğruluk, diyor kendisi.

İşimi yaparken insanlar benden nefret ediyor.

Aslında işimi ne kadar iyi yaparsam

daha çok insan benden nefret ediyor.

Ayrıca hayır, bir ceza kesici değilim

cenazeci de değilim.

İleri görüşlü lezbiyen bir televizyoncuyum

Fox News'te.(Alkışlar)

Hepiniz duydunuz yani değil mi? Sadece emin olayım diye soruyorum. Değil mi?

Fox News'te eşcinsel bir televizyoncuyum.

Bunu nasıl yaptığımı anlatacağım

ve öğrendiğim en önemli şeyi.

İşte televizyona çıkıyorum.

Gerçek anlamda yok etmek isteyen insanlarla tartışıyorum

inandığım her şeyi, hatta,

beni ve benim gibi insanların var olmasını bile istemeyen insanlarla.

Bu muhafazakar amcanızla Şükran Günü gibi bir şey.

Daha da beteri,

milyonlarca seyircili bir canlı yayında.

Bu kesinlikle tam böyle bir şey.

Ve yayınlanıyor.

Aldığım nefret mailleri inanılmaz.

Sadece geçen hafta 238 tane çirkin eposta aldım

ve sayabileceğimden daha fazla tweet.

Bana aptal, hain, bela,

amc.k ve çirkin adam denmiş

ve bu sadece bir e-posta içindeydi.

(Gülüşmeler)

Peki ne farkettim

tüm bu çirkinliklerin alıcı noktası olarak?

Yıllardır öğrendiğim en önemli şey,

biz politik doğruluğa odaklanmış durumdayız

fakat daha önemli olan şey duygusal doğruluktur.

Size küçük bir örnek vereyim.

Bana dyke(argo'da lezbiyen) deseniz de umurumda olmaz. Gerçekten olmaz.

İki şey umurumda olur.

Birincisi, doğru heceliyor musunuz

(Gülüşmeler) (Alkışlar)

Sadece kısa bir hatırlatma, şöyle D-Y-K-E.

Muhtemelen şaşırırdınız.

Ve ikincisi, kelime umurumda değil

umurumda olan onu nasıl kullandığınız.

Arkadaşça mı davranıyorsunuz? İyi niyetli misiniz?

Yoksa beni kişisel olarak gerçekten incitmek mi istiyorsunuz?

Duygusal doğruluk tondur, histir,

söylediğimiz şeyi nasıl söylediğimizdir,

birbirimize gösterdiğimiz saygı ve şefkattir.

Ve şunu farkettim ki politik ikna

fikirler, gerçekler ya da bilgiyle başlamıyor.

Politik ikna duygusal doğrulukla başlıyor.

Fox News'te çalışmaya ilk gittiğimde,

dürüst olacağım,

halıda işaretler olmasını beklemiştim

tüm düğümleri boyunca uzanıp giden.

Bu arada eğer dikkat ediyorsanız bu duygusal olarak doğru değil.

Ama özgürlükçüler benim tarafımda,

aşırı ahlakçı olabiliriz,
küçümseyici olabiliriz,

bizimle uyuşmayan birine karşı ilgisiz olabiliriz.

Diğer bir deyişle, politik olarak haklı olabiliriz

ama duygusal olarak yanlış.

Ve bu arada bunun anlamı da

insanların bizi sevmemesidir. Değil mi?

İşte bitirici geliyor.

Muhafazakarlar gerçekten iyi.

Yani hepsi değil

ve bana nefret mesajı gönderenler de

ama şaşırırsınız.

Sean Hannity şimdiye kadar tanıştığım

en tatlı adamlardan biri.

Boş zamanını çalışanlarına

tanışma randevuları ayarlayarak geçirir

ve eğer bir sorunum olursa biliyorum ki

yardım edebileceği her şeyi yapar.

Şimdi bence Sean Hannity

yüzde 99 politik olarak yanlış

ama duygusal doğruluğu sarsıcı derecede etkileyici

ve insanların onu dinleme sebebi de bu.

Çünkü ilk etapta sizi dinlemiyorlarsa

kimse ile uzlaşamazsınız.

Birbirimizi dinlemeden konuşmaya çok zaman ayırıyoruz

ve uzlaşamadığımız noktaları yeteri kadar konuşmuyoruz.

Birbirimize yeteri kadar şefkat gösterebilsek, ardından

ortak bir noktada uzlaşma şansımız olabilir.

Sahneden söylenince bayağı

basmakalıp geliyor,

fakat pratiğe döktüğünüzde

gerçekten çok güçlü bir fikir.

Mesela birisi göçmenlerden nefret ediyorum diyor,

ben bu insanların toplumlarındaki değişiklikten

ne kadar korkuyor olduklarını anlamaya calısıyorum.

Veya örneğin Eğitim Sendikalarını sevmediğini söyleyenlerin,

gerçekte çocuklarının okullarının eriyip gitmesini

izlerken yıkıldıklarına ve sadece bir suçlu

aradıklarına bahse girerim.

Amacımız başkalarından görmek istediğimiz

şefkati onlar için gösterebilmemiz.

İşte bu duygusal doğruluk.

Kolay bir şey demiyorum.

Ortalama, yaklasİk 5.6 defa her gün

kendimi nefret maillerine aniden rezil küfürlerle cevap

vermekten durdurmak zorunda kalıyorum.

Bu şefkat ve

düşman ile ortak bir zemin bulmak fikri

benim için bir çeşit politik-ruhani egzersiz

ve ben Dalai Lama değilim.

Mükemmel değilim fakat ben iyimserim,

çünkü sadece nefret mailleri almıyorum.

Bir sürü çok güzel mektuplarda alıyorum, aşırı sayıda.

En sevdiklerimden bir tanesi şöyle başlıyor,

"Sizin politik eğilimlerinizin büyük bir hayranı değilim

veya zaman zaman bozuk mantığınızın

fakat bir insan olarak sizin hayranınızım."

Şimdi bu adam benimle aynı fikirde değil, şimdilik

(Gülüşmeler)

Fakat beni dinliyor, ne söylediğimden dolayı değil

ama nasıl söylediğimden dolayı

ve hatta hiç tanışmamız olmamıza rağmen,

bir çeşit bağ kurabiliyoruz beraber.

Bu duygusal doğruluktur,

ve bu bizi değişime göturen sohbetlere

nasıl başladığımızın örneğidir.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)