ABD güney sınırında insan onurunu geri kazanmak

ABD-Meksika sınırındaki bir gözetim merkezinde çocukların tutulduğu koşulları gördükten sonra, Rahibe Norma Pimentel, Teksas'ta insanların temiz kıyafetler, sıcak bir duş ve sıcak bir yemek alabileceği bir insani dinlenme merkezi kurdu. Bu güçlü konuşmada, Rahibe Pimentel, sınırda insan onurunu geri getiren yaşam boyu çalışmasını tartışıyor ve hepimizi önyargıları bir kenara bırakmaya ve şefkatle hareket etmeye çağırıyor.

Güney Teksas sınırında gördüğüm
yaşamın kutsallığını

onurlandırmak için buradayım.

2014'te, yüzlerce küçük çocuğun,
göçmen çocukların

çok rahatsız edici koşullarda

birkaç hafta boyunca
gözetim altında tutulduğu

bir gözetim tesisini ziyaret ettim.

Kirli ve çamurluydular

ve ağlıyorlardı.

Yüzleri gözyaşlarıyla doluydu.

İçeri girip onlarla birlikte olma
fırsatım oldu.

Hepsi etrafımdaydı.

Küçüklerdi,

bazıları beş yaşından büyük değildi.

Bana şunu söylüyorlardı:

(İspanyolca) "Sácame de aquí."

"Beni buradan çıkar."

(İspanyolca)
"Por favor, ayúdame."

"Lütfen, bana yardım et."

Orada onlarla olmak çok zordu.

Onlarla birlikte ağlamaya başladım

ve onlara dedim ki,

"Dua edelim."

(İspanyolca) "Vamos a rezar."

Benden sonra tekrar ettiler,

(İspanyolca) "Diosito, ayúdanos."

"Tanrım, lütfen, bize yardım et."

Biz dua ederken
sınır devriyesi memurlarının

camdan baktığını görebiliyordum.

Ağlamak üzereydiler.

Çünkü çocukların dua ettiğini duydular
ve tanık oldular.

Bana yaklaşan küçük bir çocuk vardı,
daha da yaklaşan,

çünkü hepsi bir aradaydı.

O küçük hücreye zar zor sığabiliyorduk.

Bu küçük çocuk bana şöyle dedi:

(İspanyolca) "Ayúdame.
Quiero irme con mi mamá."

"Lütfen, bana yardım et.

Annemle olmak istiyorum.

O burada, beni ondan ayırdılar."

Ona dedim ki:

"Mijo, eğer annen buradaysa

yeniden bir araya geleceğinden eminim."

Hücreden çıktığımda

bir memur bana yaklaştı ve şöyle dedi:

"Kardeşim, teşekkür ederim.

Onların insan olduğunu

anlamamıza yardım ettin.

Bazen ne iş yaptığınızın
bir önemi yoktur.

Başkalarındaki insanlığı fark etmeyi

asla unutmamalıyız.

Yoksa kendi insanlığımızı kaybedeceğiz.

Size, yaşadığım ve çalıştığım
ABD'nin güney sınırında ne gördüğümü

ve ne yaptığımı anlatayım.

Yüzlerce aile Rio Grande
nehrini geçerek ABD'ye giriyor.

ABD'ye girdikten sonra

çoğuna göçmenlik sürecine
devam etme izni verilir,

ABD'nin başka bir noktasında.

Tüm bu yıllar boyunca beni şaşırtan şey,

güney Teksas'taki topluluğun

inanılmaz insancıl tepkisi oldu.

Binlerce gönüllü

zamanlarını bu kadar cömertçe verdi.

Benim için hepsi harika insanlar.

Bütün topluluklar; şehir yönetiminden
yerel işletme liderlerine,

sivil kuruluşlardan
tüm inanç topluluklarına,

sınır devriyesi ile Göçmenlik
ve Gümrük Muhafazasındakilere kadar.

Hepimiz, başladığımız ilk günden beri
150 binden fazla göçmene

yardım etmek için bir araya geldik.

O ilk günlerde,

ilk olarak göçmenlere yardım ettiğimizde

dinlenme merkezindeydik

ve şehirden bir memur içeri girdi

ve bana şöyle dedi:

"Kardeşim, burada ne yapıyorsun?"

Döndüm ve dinlenme merkezinde
neler olduğunu görmek için baktım.

Gördüklerime hayret ettim.

Yüzlerce gönüllü vardı,

yardıma muhtaç pek çok aileye
yardım ediyorlardı.

Temizlenmeleri ve
temiz kıyafet, yiyecek,

hijyen malzemeleri almaları için

onlara yol gösteriyorlardı.

Her yerde sadece sevgi
ve şefkat görülüyordu.

Bu yüzden geri dönüp
ona cevap verdim ve dedim ki:

"İnsan onurunu geri kazanmak.

Yaptığımız şey bu."

Benden bu cevabı beklediğini sanmıyorum.

Çünkü geri adım attı

ve sonra tekrar yaklaşıp dedi ki:

"Kardeşim, sihirli değneğim olsaydı

bu sihirli değnek senin için ne yapardı?"

"Duş?"

Elbette, o akşam sekiz duşluk
mobil bir ünitemiz vardı.

İnanılmaz.

Daha sonra,

şehir yönetiminin
yüzde yüz desteğini aldık.

Oradaydık.

Her gün gördüğümüz bu ailelere
yardım ettiğimizden

ve bu müdahalelerin başarılı olduğundan
emin olmak istiyorduk.

Başkalarının ne gördüğümüzü görmelerine

yardımcı olmamız gerektiğini düşünüyorum.

Bunu başkalarıyla paylaşmanın

önemli olduğunu düşünüyorum.

Muhtemelen bu düşünceyi
daha önce duydunuz;

Tanrı'nın çocuklarını her zaman
eşit olarak görmemiz gerektiğini.

Ama bunu yapmak yerine

onları insan olarak görebilmenin
önemli olduğunu düşünüyorum.

Kişisel bir karşılaştırma yapıp

acılarını anlayabilmek için
ne hissetiklerini hissedebildiğimizde.

Onlarla gerçekten buluşabilmek için.

İşte o zaman biz onlar için var oluruz.

Onların insanlığını

kendi insanlığımızın
bir parçası yapabiliriz.

O zaman

aynı insan ailesinin
parçası olduğumuzu anlarız.

O zamanlar

bir hanımefendi bana yaklaşıp
ve şöyle demişti:

''Kardeşim, bu yasadışı yaratıklara
yardım etmek için yaptığınız her şeye

tamamen karşıyım.''

Ben ona dedim ki,

''Sana ne yaptığımı ve
neden yaptığımı anlatayım.''

Onunla yaptıklarımı paylaştım,
aileler ve çocuklarla tanıştırdım,

yaşadıkları hikayeleri paylaştım.

Onunla konuşmayı bitirdiğimde

döndü, bana baktı ve dedi ki,

''Kardeşim yaptıklarının
tamamen arkasındayım.''

(Gülüşmeler ve alkışlar)

O akşam, kocası beni aradı

ve dedi ki,

''Kardeşim karıma ne yaptın bilmiyorum

ama bu akşam eve geldi ve dedi ki,

'Eğer kardeş Norma seni ararsa,

sana ne söylerse onu yaptığından emin ol.'

Bu yüzden her türlü yardım etmek için

burada olduğumu bilmenizi isterim. "

Bilirsiniz işte...

Düşünüyorum da

yaşadığı, kişisel bir karşılaşma mıydı?

Bence bu güzel bir fikir ve mesaj

ama bence bu tüm hikaye değil.

Bu karşılaşmada,
başkalarına karşı sahip olduğumuz

bizi ayıran ve onları görmemize
izin vermeyen önyargımızı,

kendi kalbimize ördüğümüz ve
bizi diğerlerinden ayıran duvarlarımızı

bir kenara bırakmalıyız.

Bunu yapabildiğimizde

onlara ulaşabileceğiz.

Bence, bunu mümkün kılmayan şey korku,

korkuyor olmamız.

Korkma nedenimiz ise

büyük olasılıkla medyada gördüğümüz

göçmenler hakkında duyduğumuz tüm bu
olumsuz söylemler,

sanki insan değilmiş gibi
şeytanlaştırılmaları,

onları ayırabileceğimizi

ve onlardan kurtulabileceğimizi

ve bunu yaptığımız için
kötü hissetmiyoruz bile.

Göçmen aileler suçlu değiller.

Göçmen aileler bizim ailemiz gibiler,

komşumuz gibi,

iyi insanlar.

Ülkemize giren ve ABD'ye gelenler

sadece şiddetten kaçtıkları

ve güvende olmak istedikleri için.

Maalesef sınırda gördüklerimiz korkunç.

İnsanların canı yanıyor ve acı çekiyorlar.

Binlercesi.

Kanaatimce, kalbimize ördüğümüz
o duvarlar bizi umursamaz yapıyor.

İnsanları orada beklemeleri için

Meksika'ya geri gönderen
politikalarımız var.

Orada aylarca bekliyorlar.

Korkunç koşullarda,

insanların acı çektiği
ve incindiği yerlerde.

Kötü muameleler.

İyi olduğu anlamına gelmiyor.

Şunun doğru olduğunu düşünüyorum;

ülkemizi güvende tutmalıyız,

ülkemize kimin girdiğinden emin olmalıyız,

suçlular uzaklaştırılmalı.

Ama aynı zamanda

bunları yaparken insanlığımızı
kaybetmemeliyiz.

İnsanların halihazırda çektiği acıya
katkıda bulunmayan

politika ve prosedürlere
sahip olmamız gerekiyor.

Tüm insan yaşamına saygılı olan
çözümler bulabiliriz.

Bunu yapabiliriz,

içimizdeki en iyinin
ortaya çıkmasına izin verebilirsek.

Çünkü sınırda gördüğüm şeyler,

aileler, erkekler çocuğa bakıyor

ve ağlayan çocuğu
sakinleştirmeye çalışıyorlar,

çünkü o çocuk kendi babası için ağlıyor.

O erkekler o çocukla
birlikte ağlıyorlar.

Dizlerinin üzerine oturan
kadın ve erkekleri gördüm,

dua ediyorlardı,

Şükran Günü'nde dua eder gibi.

Ailelerinden aylarca ayrı bırakılmış
çocuklar gördüm

ve tekrar kavuştuklarında
onlardan ayrı kalmaktan korkuyorlardı,

çünkü eğer ayrılırlarsa annelerini
tekrar kaybedeceklerini düşünüyorlardı.

Birgün bir çocuk ailesiyle yeniden
bir araya geldikten sonra bana baktı

ve bana dedi ki,

(İspanyolca) "Hoy no voy a llorar."

"Bugün ağlamayacağım."

Sordum,
(İspanyolca) "Por qué, mi hija?"

Dedi ki, "Çünkü son bir aydır ağlıyorum,

annemin nerede olduğunu bilmiyordum.

Ama bu akşam onunla olacağım.''

2014 yılında gözetim tesisini
ziyaret ettiğim gün,

bana yaklaşıp soru soran
küçük bir çocuk vardı

annesini bulmamı istiyordu.

O akşam insani dinlenme merkezindeyken

küçük çocuk annesiyle içeri girdi.

Beni görür görmez bana doğru koştu,

onu selamlamak için aşağı indim

ve bana sarılmak için üstüme atladı.

Çok güzeldi,

bu gerçekten güzel bir karşılaşmaydı.

Bence insanlığın en iyisiydi.

Hepimizin yapmaya çağrıldığı şey bu.

Düşünün.

Sadece görebilecek kadar yaklaşmalıyız

ve sonunda umursayacağız.

Teşekkür ederim.

(Alkışlar)