Leslie Morgan Steiner: Waarom slachtoffers van huiselijk geweld niet weggaan

Leslie Morgan Steiner kende een 'geschifte liefde' -- ze was dolverliefd op een man die haar geregeld misbruikte en haar leven bedreigde. Steiner vertelt het donkere verhaal van haar relatie en stelt misvattingen bij die vele mensen hebben over slachtoffers van huiselijk geweld. Ze legt uit hoe elk van ons kan helpen om de stilte te doorbreken. (Gefilmd op TEDxRainier.)

Ik ben hier vandaag om
over een verontrustende vraag te praten

met een even verontrustend antwoord.

Mijn onderwerp is het geheim van huiselijk geweld.

De vraag die ik ga aanpakken,

is diegene die iedereen altijd stelt:

waarom blijft ze?

Waarom blijft iemand
bij een man die haar slaat?

Ik ben geen psychiater, sociaal werker

of expert in huiselijk geweld.

Ik ben gewoon een vrouw met een verhaal.

Ik was 22. Ik was pas afgestudeerd aan Harvard.

Ik was naar New York verhuisd voor mijn eerste job

als schrijver en uitgever
van het tijdschrift Seventeen.

Ik had mijn eerste flat,

mijn eerste kleine groene kredietkaart,

en ik had een groot geheim.

Een geweer,

geladen met kogels,
werd op mijn hoofd gericht

door de man die ik als mijn soulmate beschouwde,

vele, vele keren.

De man die ik meer dan wie op de wereld liefhad,

richtte een geweer op mijn hoofd
en dreigde me te doden,

vaker dan ik me kan herinneren.

Ik ben hier om het verhaal te vertellen
van geschifte liefde,

een psychologische val
vermomd als liefde,

een val waarin miljoenen vrouwen
en zelfs enkele mannen

elk jaar weer in trappen.

Misschien is het jouw verhaal.

Ik zie er niet uit als een typische
overlevende van huiselijk geweld.

Ik heb een Bachelor Engels van Harvard,

en een MBA in marketing
van Wharton Business School.

Ik heb in mijn carrière vooral
voor Fortune 500-bedrijven gewerkt,

waaronder Johnson & Johnson,
Leo Burnett en de Washington Post.

Ik ben al bijna 20 jaar getrouwd
met mijn tweede man

en we hebben samen drie kinderen.

Mijn hond is een zwarte labrador
en ik rijd met een Honda Odyssey bestelwagen.

(Gelach)

Mijn eerste boodschap voor jullie is

dat huiselijk geweld iedereen overkomt --

alle rassen, religies, inkomens- en onderwijsniveaus.

Het is overal.

Mijn tweede boodschap is dat iedereen denkt

dat huiselijk geweld vrouwen overkomt,

dat het een vrouwenzaak is.

Niet bepaald.

Meer dan 85 procent van de geweldenaars
zijn mannen, en huiselijk geweld

komt alleen voor in intieme, onderling afhankelijke,
langetermijnrelaties,

met andere woorden in families,

de laatste plaats waar we
geweld wensen of verwachten --

huiselijk geweld is dan ook erg verwarrend.

Ik zou je zelf gezegd hebben
dat ik de laatste persoon op de wereld was

die bij een man zou blijven die me slaat,

maar ik was eigenlijk het typische slachtoffer
omwille van mijn leeftijd.

Ik was 22, en in de VS

hebben vrouwen van 16 tot 24
drie keer meer kans

om slachtoffer van huiselijk geweld te zijn

dan vrouwen van andere leeftijden.

Meer dan 500 vrouwen en meisjes
van deze leeftijd

worden elk jaar gedood
door gewelddadige partners,

vriendjes en echtgenoten in de VS.

Ik was ook een typisch slachtoffer
omdat ik niets afwist

van huiselijk geweld, de alarmsignalen
of de patronen ervan.

Ik leerde Conor op een koude,
regenachtige januari-avond kennen.

Hij zat naast me op de metro van New York,

en hij begon met me te babbelen.

Hij vertelde me twee dingen.

Eén: dat ook hij pas was afgestudeerd
van een topuniversiteit

en dat hij werkte voor een indrukwekkende
Wall Street-bank.

Maar wat me van die eerste ontmoeting
het meeste bijbleef,

was dat hij slim en grappig was

en dat hij er als een boerenjongen uitzag.

Hij had grote kaken,
grote appelkaken,

en vlasblond haar.

Hij zag er zo lief uit.

Eén van de slimste dingen die Conor deed,
van bij de start van de relatie,

was de illusie creëren
dat ik de baas was in de relatie.

Hij deed dit vooral in het begin

door me te verafgoden.

We begonnen uit te gaan,
en hij was dol op alles aan mij,

dat ik slim was,
dat ik naar Harvard was gegaan,

dat ik een passie had voor het helpen
van jonge meisjes, en voor mijn job.

Hij wilde alles weten over mijn familie

en mijn jeugd, mijn hoop en mijn dromen.

Conor geloofde in mij,
als schrijfster en vrouw,

zoals niemand dat ooit had gedaan.

Hij creëerde een magische sfeer
van vertrouwen tussen ons,

door zijn geheim op te biechten:

dat hij als erg jonge knaap,
vanaf zijn vierde,

vreselijk en herhaaldelijk
fysiek was misbruikt

door zijn stiefvader.

Het misbruik was zo erg geworden
dat hij op zijn dertiende van school was gegaan,

hoewel hij erg slim was,

en dat hij bijna 20 jaar had gedaan
over het heropbouwen van zijn leven.

En dat zijn universitair diploma

en de Wall Street-job
en zijn schitterende toekomst

daarom zoveel voor hem betekenden.

Als je me had verteld

dat deze slimme, grappige, gevoelige man
die me verafgoodde,

op zekere dag zou dicteren
of ik make-up zou dragen of niet,

hoe kort mijn rok was,

waar ik woonde,
welke job ik aannam,

wie mijn vrienden waren
en waar ik kerst vierde,

ik zou je uitgelachen hebben,

omdat er geen zweem van geweld of controle

of woede was bij Conor in het begin.

Ik wist niet dat de eerste stap

in elke relatie van huiselijk geweld

het verleiden en charmeren
van het slachtoffer is.

Ik wist ook niet dat de tweede stap
het isoleren van het slachtoffer is.

Het is niet zo dat Conor op een dag thuiskwam
en aankondigde:

"Schat, dat Romeo en Julia-gedoe was geweldig,

maar ik moet overgaan tot de volgende fase

waarbij ik jou isoleer en misbruik" -- (Gelach) --

"dus je moet uit deze flat

waar de buren je kunnen horen schreeuwen

en uit deze stad waar je vrienden en familie hebt

en collega's die de blauwe plekken zien."

Nee, Conor kwam op een vrijdagavond thuis

en zei me dat hij die dag ontslag had genomen

uit zijn droomjob,

en dat hij dat omwille van mij had gedaan:

door mij voelde hij zich zo veilig en geliefd

dat hij zichzelf niet meer moest bewijzen
op Wall Street.

Hij wilde de stad uit,

weg van het misbruik van zijn dysfunctionele familie,

verhuizen naar een klein stadje in New England

waar hij een nieuw leven kon beginnen met mij.

Het laatste wat ik wilde was New York verlaten

en mijn droomjob,

maar ik dacht dat je offers moest brengen
voor je soulmate,

dus gaf ik toe.
Ik gaf mijn job op

en Conor en ik verlieten Manhattan samen.

Ik had er geen idee van
dat dit geschifte liefde was,

dat ik met open ogen
in een zorgvuldig uitgekiende

fysieke, financiële en psychologische val trapte.

De volgende stap in het patroon
van huiselijk geweld

is de dreiging met geweld introduceren

en kijken hoe ze reageert.

Hier komen die geweren op de proppen.

Zodra we naar New England waren verhuisd --

die plek waar Conor zich zo veilig zou voelen --

kocht hij drie geweren.

Hij bewaarde er één
in het handschoenkastje van de auto.

Hij bewaarde er één
onder het hoofdkussen,

en het derde had hij voortdurend op zak.

Hij zei dat hij die geweren nodig had

vanwege het trauma
dat hij als jonge knaap had ervaren.

Ze gaven hem een gevoel van bescherming.

Maar die geweren waren eigenlijk
een boodschap voor mij.

Hoewel hij geen vinger naar me had uitgestoken,

was mijn leven al elke minuut
ernstig in gevaar.

Conor viel me voor het eerst fysiek aan

vijf dagen voor ons huwelijk.

Het was 7u 's ochtends.
Ik was nog in mijn nachtjapon.

Ik werkte aan mijn computer
een freelance schrijfopdracht af.

Ik geraakte gefrustreerd.

Conor gebruikte mijn woede als excuus

om zijn twee handen om mijn nek te leggen

en zo hard te knijpen
dat ik niet kon ademen of schreeuwen.

Hij gebruikte die wurgklem

om mijn hoofd herhaaldelijk
tegen de muur te beuken.

Vijf dagen later, de tien blauwe plekken
in mijn nek waren nog maar net vervaagd,

deed ik de trouwjurk van mijn moeder aan

en trouwde ik met hem.

Ondanks het gebeurde

was ik zeker dat we gelukkig zouden worden,

want ik hield van hem,
en hij hield zoveel van mij.

En hij had er zo vreselijk veel spijt van.

Hij was zo gestresseerd door het huwelijk

en doordat we familie zouden worden.

Het was een alleenstaand incident,

en hij zou me nooit meer pijn doen.

Het gebeurde nog twee keer op huwelijksreis.

De eerste keer reed ik naar een geheim strand,

en ik reed verloren.

Hij stompte me zo hard op de zijkant van mijn hoofd

dat de andere kant van mijn hoofd herhaaldelijk

tegen de zijruit bonkte.

Een paar dagen later,
op weg naar huis van onze huwelijksreis,

was hij zo gefrustreerd door het verkeer

dat hij een koude Big Mac
in mijn gezicht gooide.

Conor begon me één of twee keer per week te slaan

de volgende 2,5 jaar van ons huwelijk.

Ik dacht ten onrechte dat ik uniek was

en alleen stond in deze situatie.

Eén op drie Amerikaanse vrouwen

ervaart huiselijk geweld of stalking
op een moment van haar leven,

en de Gezondheidsdienst rapporteert
dat er elk jaar 15 miljoen kinderen

worden misbruikt, 15 miljoen.

Ik was dus in goed gezelschap.

Terug naar mijn vraag:

waarom bleef ik?

Het antwoord is simpel.

Ik wist niet dat hij me misbruikte.

Hoewel hij me een geladen geweer
tegen de slaap hield,

me van de trap duwde,

onze hond dreigde af te maken,

de sleutel uit het contact haalde
terwijl ik op de snelweg reed,

koffiedik op mijn hoofd goot

terwijl ik me klaarmaakte voor een sollicitatie,

zag ik mezelf nooit als een mishandelde vrouw.

Nee, ik was een heel sterke vrouw,

verliefd op een man met grote problemen,

en ik was de enige persoon op Aarde

die Conor van zijn demonen kon afhelpen.

De andere vraag die iedereen stelt, is:

waarom gaat ze niet gewoon weg?

Waarom ging ik niet weg?
Ik had elk moment kunnen vertrekken.

Dit is de meest trieste en pijnlijke vraag
die mensen stellen,

want wij slachtoffers weten iets
dat jullie meestal niet weten:

het is ongelooflijk gevaarlijk
om een geweldenaar te verlaten.

Want de laatste stap in huiselijk geweld

is haar vermoorden.

Meer dan 70 procent van de moorden
met huiselijk geweld

gebeuren nadat het slachtoffer
de relatie heeft beëindigd,

nadat ze weggegaan is,

want dan heeft de geweldenaar
niets meer te verliezen.

Soms draait het uit op langdurig stalken,

zelfs nadat de geweldenaar hertrouwd is;

het ontzeggen van financiële middelen;

de manipulatie van het familierecht

om het slachtoffer en haar kinderen te terroriseren,

die door de rechter gedwongen worden
om regelmatig

tijd door te brengen, zonder toezicht,

met de man die hun moeder sloeg.

En nog steeds vragen we:
waarom gaat ze niet gewoon weg?

Ik kon weggaan

omwille van één finaal, sadistisch pak slaag

dat me uit mijn ontkenning haalde.

Ik besefte dat de man van wie ik zoveel hield,

me zou vermoorden als ik hem liet doen.

Dus doorbrak ik de stilte.

Ik vertelde het aan iedereen:

de politie, mijn buren,

mijn vrienden en familie, volslagen vreemden.

Ik sta hier vandaag
omdat jullie me allemaal geholpen hebben.

We maken stereotypen van de slachtoffers:

akelige krantenkoppen,

vrouwen met drang tot zelfvernietiging,
gehavende goederen.

De vraag "Waarom blijft ze?"

is voor sommigen codetaal voor
"Het is haar eigen fout dat ze blijft",

alsof slachtoffers er bewust voor kiezen
om verliefd te worden op mannen

die erop uit zijn ons te vernietigen.

Sinds de publicatie van "Geschifte liefde"

heb ik honderden verhalen gehoord
van mannen en vrouwen

die ook ontsnapt zijn,

die een levensles van onschatbare waarde leerden
uit wat er gebeurde,

en die een gelukkig leven hebben heropgebouwd

als medewerker, vrouw en moeder,

een leven volledig vrij van geweld, zoals ik.

Want ik ben blijkbaar
een typisch slachtoffer van huiselijk geweld

en een typische overlever van huiselijk geweld.

Ik ben hertrouwd met een vriendelijke man.

We hebben drie kinderen.

Ik heb een zwarte labrador
en we hebben een bestelwagen.

Wat ik nooit meer zal hebben,

nimmer,

is een geladen geweer tegen mijn slaap

van iemand die zegt dat hij van me houdt.

Misschien denk je nu:

"Wow, dat is fascinerend",

of "Wow, hoe dom kon ze zijn",

maar ik heb het al de hele tijd over jou.

Ik weet zeker dat er verschillende mensen

nu naar me luisteren

die momenteel misbruikt worden

of die als kind misbruikt werden

of die zelf geweld gebruiken.

Geweld kan je dochter treffen,

je zus, je beste vriendin.

Ik kon mijn geschifte liefdesverhaal beëindigen

door de stilte te doorbreken.

Ik doorbreek vandaag nog steeds de stilte.

Het is mijn manier om andere slachtoffers te helpen

en het is mijn slotvraag aan jou.

Vertel over wat je hier hebt gehoord.

Geweld gedijt alleen in stilte.

Je hebt de kracht om huiselijk geweld te stoppen

gewoon door er de schijnwerpers op te zetten.

Wij slachtoffers hebben iedereen nodig.

Elk van jullie moet de geheimen

van huiselijk geweld begrijpen.

Breng geweld aan het licht door erover te praten

met je kinderen, je collega's,

je vrienden en familie.

Geef overlevers een nieuwe rol
als fantastische, beminnelijke mensen

met een volle toekomst.

Herken de vroege tekenen van geweld

en kom bewust tussen,

ontmijn het, toon slachtoffers een veilige uitweg.

Samen kunnen we van onze bedden,

onze tafels en onze families

de veilige en vredevolle oasen maken
die ze moeten zijn.

Hartelijk dank.

(Applaus)