Caitria and Morgan O'Neill: Jak wyjść z inicjatywą w obliczu klęski żywiołowej

Po uderzeniu klęski żywiołowej jest bardzo mało czasu na podjęcie efektywnych działań, które pomogą rozwiązać kryzys, zanim świat odwróci gdzie indziej swoją uwagę. Kto powinien przejąć dowodzenie? Kiedy niespodziewane tornado uderzyło w ich rodzinne miasto, siostry Caitria and Morgan O’Neill -- mające wtedy jedynie 20 i 24 lata -- przejęły kontrolę nad sytuacją, a teraz uczą innych, jak to robić. (Nagranie z TEDxBoston.)

"Tornado wyrządziło ogromne szkody w mieście:

wyrywało drzewa, wybijało okna,

zrywało dachy z domów".

To byłam ja przed naszym domem

w Monson, Massachusetts w zeszłym czerwcu.

Po tym jak przez miasto przeszło tornado o sile F3

i zerwało fragmenty naszego dachu,

zdecydowałam się zostać w Massachusetts

zamiast kontynuować studia magisterskie,

na które się szykowałam tamtego popołudnia.

1. czerwca nie byłyśmy ekspertami od katastrof,

ale 3. zaczęłyśmy się tym zajmować.

To doświadczenie zmieniło nasze życia.

A teraz my próbujemy je zmienić.

Tornada to rzadkość w Massachusetts.

A ja akurat stałam na naszym podwórku,

kiedy tornado nadciągnęło zza wzgórza.

Jak latarnia przeleciała koło nas,
pobiegliśmy do piwnicy.

Drzewa uderzały o nasz dom, rozbijało szyby.

Kiedy w końcu wyszliśmy tylnymi drzwiami,

na ulicy płonęły transformatory.

Ja byłam wtedy w Bostonie.

Robię doktorat z nauk atmosferycznych

w Instytucie Technologicznym w Massachusetts,

Co dziwniejsze,

kiedy nadciągnęło tornado, byłam akurat w muzeum nauki,

i bawiłam się makietą tornada.

Nie odebrałam więc telefonu od siostry.

Kiedy Caitria się do mnie w końcu dodzwoniła,

zaczęłam śledzić radar w Internecie,

żeby zadzwonić do rodziny gdyby
superkomórka burzowa się do nich zbliżała.

Pojechałam do domu wieczorem z bateriami i lodem.

Mieszkamy na przeciwko historycznego kościoła,

który podczas burzy stracił swoją charakterystyczną wieżę.

Szybko kościół stał się miejscem zgromadzenia
lokalnej społeczności.

Tornado zniszczyło także ratusz i komendę policji,

więc ludzie szukający pomocy albo informacji,

szli właśnie do kościoła.

Poszłyśmy do kościoła, bo słyszałyśmy,
że mają tam ciepłe posiłki,

ale kiedy tam dotarłyśmy, napotkałyśmy problemy.

Po środku kościoła stało kilku

mężczyzn z piłami elektrycznymi,

ale nikt nie wiedział, gdzie ich wysłać,

bo nikt nie znał jeszcze skali zniszczeń.

Oni stawali się coraz bardziej sfrustrowani,
aż w końcu wyszli,

żeby znaleźć kogoś potrzebującego pomocy.

Więc my zabrałyśmy się za organizację.

Dlaczego? Ktoś musiał. Znalazłyśmy pastora Boba

i zaproponowałyśmy zorganizować pomoc.

Uzbrojone w dwa laptopy i jeden modem,

stworzyłyśmy centrum kryzysowe.

(Brawa)

Przez miasto przeszło tornado,

i wszyscy przynoszą różne rzeczy do kościoła
i oferują pomoc.

Wszyscy przynoszą ubrania.

Powinnyśmy stworzyć inwentarz podarowanych rzeczy.

Musimy otworzyć gorącą linię.
Możesz utworzyć numer na Google Voice?

Pewnie. Musimy też powiedzieć
czego nie przynosić.

Założę konto na Facebooku.
Czy możesz zrobić ulotki?

Tak, ale nie wiemy, które domy przyjmują pomoc.

Musimy wysłać wolontariuszy w teren.

Musimy powiedzieć ludziom, czego nie przynosić.

Zobacz, są wozy transmisyjne. Przekażę im to.

Ma pan mój numer z wiadomości?

Nie potrzebujemy więcej zamrażarek.

Ubezpieczenie tego nie pokryje?
Pokrycie dachu smołą? Sześć kartonów soku?

Potrzebuję karteczki samoprzylepne!

(Śmiech)

Wkrótce cała społeczność zorientowała się,

że mamy odpowiedzi na ich pytania.

"Mogę dać trzy podgrzewacze wody,

ale ktoś musi po nie przyjechać.

Mój samochód jest w salonie.

Harcerze chcieliby naprawić 12 skrzynek pocztowych.

Zgubił się mój piesek,
a ubezpieczenie nie pokrywa zniszczonych kominów.

Moja 50-cio osobowa wspólnota kościelna
za nocleg i posiłki przez tydzień

będzie naprawiać szkody na posesjach.

"Wysłaliście mnie wczoraj
na Washington Street

i teraz mam wysypkę od trującego bluszczu."

Tak wyglądały nasze dni.

Musiałyśmy nauczyć się
odpowiadać szybko na pytania

i rozwiązywać problemy w ciągu minuty,

bo w przeciwnym wypadku,
pojawiał się problem bardziej pilny,

i wcześniejszy był zapomniany.

Nie zostałyśmy wybrane do tej roli
przez członków zarządu,

ani przez dyrektora zarządzania kryzysowego.

Zaczęłyśmy po prostu odpowiadać na pytania
i podejmować decyzje,

bo ktoś, ktokolwiek, musiał to robić.

Dlaczego nie ja? Umiem zorganizować kampanię,

znam się na Facebooku

i jest nas dwie.

(Śmiech)

Chodzi o to, że w razie powodzi, pożaru lub huraganu,

ty, albo ktoś taki jak ty,

wyjdzie z inicjatywą i zacznie wszystko organizować.

To wcale nie jest takie łatwe.

Leżąc na ziemi po kolejnym dniu 17-godz. pracy,

opróżniałyśmy z Caitrią nasze kieszenie

i próbowałyśmy składać skrawki papieru z informacjami

w jakąś logiczną całość,

żeby komuś pomóc.

Po kolejnym dniu i prysznicu w schronisku,

pomyślałyśmy, że to nie powinno być takie trudne.

W kraju takim jak nasz,

gdzie oddychamy Wi-Fi,

wykorzystywanie technologii do szybszego
wyjścia z kryzysu powinno być proste.

Systemy takie jak te, które tworzyłyśmy na bieżąco,

mogłyby istnieć jeszcze przed katastrofą.

I jeśli ktoś

będzie organizował pomoc po katastrofie

to powinien mieć takie narzędzia dostępne.

Zdecydowałyśmy się stworzyć

centrum kryzysowe w pudełku,

coś, co można by zastosować po każdym katakliźmie

przez miejscowego organizatora.

Zdecydowałam się zostać w kraju,

zrezygnować ze studiów w Moskwie

i pracować tylko nad tym projektem.

W przeciągu ubiegłego roku stałyśmy się

ekspertami w dziedzinie
rozwiązywania kryzysu.

Zaobserwowałyśmy trzy główne problemy

w związku z tym, jak rzeczy się mają obecnie.

Narzędzia. Duże organizacje
pomocy humanitarnej są wyjątkowe

w dostarczaniu ogromnych środków pomocy po katakliźmie.

Ale one często realizują jakąś konkretną misję,

a później opuszczają miejsce katastrofy.

Mieszkańcy muszą wtedy sami sobie radzić

z tysiącami wolontariuszy i tysiącami darów,

nie mając do tego ani przygotowania, ani narzędzi.

Używają więc samoprzylepnych karteczek,
Excela, albo Facebooka.

Ale żadne z nich nie pozwala
na oddzielenie pożytecznych informacji

od zdjęć i życzliwych życzeń .

Wyczucie czasu.

Pomoc w sytuacjach kryzysowych to tak jakby
odwrócona kampania polityczna.

W kampanii politycznej zaczyna się

z zerowym zainteresowaniem i potencjałem,
żeby przekształcić go w działanie.

Obydwa tworzy się stopniowo,

aż do momentu szczytowej mobilizacji w momencie wyborów.

W przypadku klęski żywiołowej,
na początku ma się maksymalne zainteresowanie

i zerowy potencjał.

I ma się tylko około siedmiu dni,

na wyłapanie 50% haseł w wyszukiwarce związanych

z pomocą w twoim rejonie.

Później ma miejsce jakieś wydarzenie sportowe,

a ty zostajesz z zasobami,
które udało ci się do tej pory zgromadzić.

i które muszą starczyć na następne 5 lat.

Ten slajd dotyczy huraganu Katrina.

A to krzywa huraganu Joplin.

A to krzywa tornad, które przeszły przez Dallas w kwietniu.

Dostarczyłyśmy tam nasze oprogramowanie.

Widać tu ogromną różnicę.

Ludzie ze zniszczonych domów
muszą czekać na wizytę ubezpieczyciela,

zanim zaczną przyjmować pomoc na swojej posiadłości.

W Dallas zainteresowanie trwało tylko około czterech dni.

Dane.

Z natury są nieatrakcyjne,

ale są bardzo pomocne przy rozwiązywanie kryzysu.

Federalna Agencja Zarządzania Kryzysowego i stan

pokrywają 85% kosztów klęski żywiołowej,

ale pozostałe 15% pokrywa miasto.

Wydatki mogą być ogromne,

ale jeśli uda ci się zmobilizować X wolontariuszy na Y godzin,

to wartość dolarowa tej pracy

zostanie uznana za wkład finansowy miasta.

Ale kto może to wiedzieć?

Wyobraźcie sobie teraz to przerażające uczucie,

kiedy wysyłasz w teren 2 tys. wolontariuszy,
ale nie umiesz tego udowodnić.

To są trzy problemy, na które jest jedno rozwiązanie.

Jeśli dostarczymy odpowiednie narzędzia
w odpowiednim czasie ludziom,

którzy prędzej czy później wyjdą z inicjatywą,

by pomagać swoim społecznościom,

możemy stworzyć nowe standardy
w rozwiązywaniu sytuacji kryzysowych.

Potrzebowałyśmy narzędzi
do pozyskiwania wolontariuszy, baz danych dotacji,

raportów o zapotrzebowaniu,
zdalnego dostępu do wolontariuszy,

na jednej, łatwej w użyciu stronie internetowej.

Potrzebowałyśmy także pomocy.

Alvin, nasz programista i współzałożyciel,
stworzył te narzędzia.

Chris i Bill poświęcili swój czas,

żeby zdobyć pomoc przedsiębiorstw i spółek.

A my, od stycznia latamy
do miejsc dotkniętych klęską żywiołową,

instalujemy oprogramowanie, szkolimy mieszkańców

i dajemy licencje obszarom, które przygotowują się na katastrofy.

Pierwszy raz użyłyśmy naszego oprogramowania
po tornadach w Dallas, w kwietniu.

Poleciałyśmy do miasta,
mającego przestarzałą stronę internetową

i stworzony na szybko profil na Facebooku,
którym próbowano wywołać odzew.

Uruchomiłyśmy tam naszą platformę.

Zainteresowanie utrzymało się tylko przez cztery dni,

ale odkąd ich tornada
nie pojawiały się w wiadomościach,

czyli w okresie największej potrzeby,

miasto miało ogromne zasoby tego,
co ofiarowali mu ludzie

i mogło sprostać potrzebom swoich mieszkańców.

Więc to działa, ale mogłoby być lepiej.

Gotowość w razie wypadku jest ważna
w rozwiązywaniu kryzysu,

bo miasta są wtedy bezpieczniejsze i odporniejsze.

Wyobraźcie sobie,
że te systemy mogłyby być gotowe,

jeszcze zanim nadciągnie klęska żywiołowa.

Właśnie nad tym pracujemy.

Pracujemy nad dostarczaniem
oprogramowania tam

gdzie ludzie mogą go potrzebować,
żeby umieli go używać,

i żeby mogli wypełnić go informacjami

prowadzącymi do szybszego rozwiązania problemu.

To nie jest coś skomplikowanego.

Te narzędzia są proste i ludzie chcą ich używać.

W naszym rodzinnym mieście,
wyszkoliłyśmy pół tuzina mieszkańców,

by sami umieli używać tych narzędzi internetowych.

My z Caitrią mieszkamy tu, w Bostonie.

Oni szybko nauczyli się je obsługiwać

i teraz to oni są siłami natury.

Obecnie są ponad 3 grupy wolontariuszy
pracujących codziennie,

już od 1-ego czerwca zeszłego roku,

żeby ci mieszkańcy otrzymali pomoc,
której potrzebują i mogli wrócić do swoich domów.

Mają gorące linie i arkusze kalkulacyjne z danymi.

To właśnie sprawia różnicę.

1-go czerwca minął rok od tego,

jak tornado przeszło przez Monson.

Nasza społeczność nigdy wcześniej
nie była bardziej zgrana i umocniona.

Miałyśmy możliwość zobaczyć taką samą transformację

w Teksasie i Alabamie.

Nie potrzeba kogoś z Harvardu albo MIT,

żeby przyleciał i naprawił szkody po katastrofie.

Potrzeba kogoś z okolicy.

Niezależnie od tego, jak sprawnie
działają organizacje humanitarne,

prędzej czy później, muszą one jechać dalej.

Ale jeśli zapewni się mieszkańcom narzędzia,

pokaże się im, co mogą zrobić, by wyjść z kryzysu,

oni stają się ekspertami.

(Brawa) Dobra, już uciekamy.

(Brawa)